Diacomit

Diacomit - skład

1 kaps. zawiera 250 mg lub 500 mg styrypentolu; kapsułki zawierają sód. 1 saszetka zawiera 250 mg lub 500 mg styrypentolu; saszetki zawierają sód, aspartam, glukozę, sorbitol.

Reklama

Diacomit - działanie

Lek przeciwpadaczkowy. Styrypentol zwiększa stężenia kwasu gamma-aminomasłowego (GABA), głównego hamującego neuroprzekaźnika w mózgach ssaków, w wyniku hamowania wychwytu synaptycznego GABA i (lub) hamowania aminotransferazy GABA. Nasila transmisję w receptorach GABA-A w hipokampach i zwiększa średni czas otwarcia (jednak nie częstotliwość) kanałów chlorkowych receptorów GABA-A w mechanizmie zbliżonym do działania barbituranów. Styrypentol dobrze i szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max, w czasie ok. 1,5 h. Obie postacie leku (kaps. i proszek) są równoważne biologicznie pod względem AUC, lecz nie pod względem C_max - wartość C_max dla proszku jest nieco wyższa (23%), niż dla kapsułek; wartość T_max jest podobna dla obu postaci leku. Styrypentol w ok. 99% wiąże się z białkami osocza. Podlega intensywnym przemianom metabolicznym, głównie na drodze demetylacji i glukuronidacji; główne izoenzymy wątrobowe biorące udział w fazie I metabolizmu to CYP1A2, CYP2C19 i CYP3A4. Zwiększeniu dawki towarzyszy nieproporcjonalnie duży wzrost ekspozycji układowej na styrypentol. Duże dawki powodują znaczne zmniejszenie klirensu osoczowego. Klirens ulega zmniejszeniu po podaniu powtarzanych dawek styrypentolu, prawdopodobnie na skutek hamowania izoenzymów cytochromu P450 odpowiedzialnych za metabolizm leku. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi około 4,5-13 h i ulega wydłużeniu wraz ze zwiększeniem dawki. Styrypentol jest wydalany głównie z moczem w postaci metabolitów (73%); pozostała ilość (13-24% dawki) jest wydalana z kałem w postaci niezmienionej.

Reklama

Diacomit - wskazania

Terapia wspomagająca, w skojarzeniu z klobazamem i walproinianem, u pacjentów cierpiących na ciężką miokloniczną padaczkę niemowląt (SMEI, Zespół Draveta) z uogólnionymi napadami toniczno-klonicznymi opornymi na leczenie klobazamem i walproinianem.

Reklama

Diacomit - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Psychozy przyjmujące postać stanów majaczeniowych w wywiadzie.

Reklama

Diacomit - ostrzeżenia

Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie morfologii krwi oraz badanie czynności wątroby; jeśli nie ma innych wskazań klinicznych badania należy powtarzać co 6 mies. w trakcie terapii. Nie zaleca się stosowania styrypentolu u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby i (lub) nerek. Z uwagi na częstość działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego (jadłowstręt, utrata łaknienia, nudności, wymioty) podczas leczenia styrypentolem w skojarzeniu z walproinianem należy starannie obserwować tempo wzrostu dziecka. Stosując lek u dzieci w wieku od 6 mies. do 3 lat zaleca się dokładną obserwację stanu pacjenta, ponieważ w kluczowych badaniach klinicznych leku nie uczestniczyły dzieci w wieku <3 lat. Podczas leczenia zespołu Dravet nie należy stosować styrypentolu w skojarzeniu z karbamazepiną, fenytoiną i fenobarbitalem. Jeżeli podczas leczenia styrypentolem wystąpią działania niepożądane, należy zmniejszyć dobową dawkę klobazamu i (lub) walproinianu. Zaleca się ostrożność podczas łączenia styrypentolu z innymi substancjami, które zwiększają lub zmniejszają aktywność CYP2C19, CYP3A4 i (lub) CYP2D6. Kapsułki: zawierają sód - 0,16 mg sodu/kaps. 250 mg i 0,32 mg sodu/kaps. 500 mg. 1 kaps. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, w związku z czym lek uważa się za zasadniczo "wolny od sodu". Proszek do sporządzania zawiesiny doustnej: zawiera aspartam (źródło fenyloalaniny) - może być szkodliwy dla osób cierpiących na fenyloketonurię; zawiera glukozę - nie stosować u pacjentów z zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy; zawiera sorbitol - nie stosować u pacjentów z dziedziczną nietolerancją fruktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na saszetkę, w związku z czym uważa się, że zasadniczo „nie zawiera sodu”.

Reklama

Diacomit - ciąża

U dzieci kobiet stosujących leczenie przeciwpadaczkowe w ciąży występowanie wad wrodzonych jest 2-3 razy częstsze, niż w populacji ogólnej. Skojarzone leczenie przeciwpadaczkowe jest związane z większym ryzykiem wrodzonych wad rozwojowych płodu niż monoterapia. Uwzględniając wskazania terapeutyczne nie należy oczekiwać, że styrypentol będzie stosowany u kobiet w ciąży lub kobiet w wieku rozrodczym. Decyzję o stosowaniu styrypentolu u kobiet w ciąży należy podejmować indywidualnie, uwzględniając ewentualne korzyści kliniczne i zagrożenia; należy zachować ostrożność. Nie powinno się przerywać skutecznego leczenia przeciwpadaczkowego styrypentolem w czasie ciąży, ponieważ nasilenie objawów choroby może być szkodliwe zarówno dla matki, jak i dla płodu. Zaleca się stosowanie skutecznych metod antykoncepcyjnych. Nie zaleca się karmienia piersią w trakcie leczenia. Jeżeli leczenie styrypentolem jest kontynuowane w okresie karmienia piersią, należy prowadzić ścisłą obserwację niemowlęcia karmionego piersią pod kątem działań niepożądanych. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu styrypentolu na płodność.

Reklama

Diacomit - efekty uboczne

Bardzo często: jadłowstręt, utrata łaknienia, zmniejszenie masy ciała, bezsenność, senność, ataksja, hipotonia, dystonia. Często: neutropenia, agresywność, drażliwość, zaburzenia behawioralne, zachowania buntownicze, nadpobudliwość, zaburzenia snu, hiperkineza, nudności, wymioty, zwiększenie aktywności γGT. Niezbyt często: podwójne widzenie, nadwrażliwość na światło, wysypka, alergia skórna, pokrzywka, zmęczenie. Rzadko: małopłytkowość, nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych. Wiele spośród wymienionych działań niepożądanych jest następstwem zwiększenia we krwi stężenia innych leków przeciwdrgawkowych i może ustąpić po zmniejszeniu dawki tych leków.

Diacomit - interakcje

Metabolizm styrypentolu jest katalizowany przez CYP1A2, CYP2C19 i CYP3A4, niewykluczone, że również i inne enzymy - należy zachować ostrożność podczas stosowania styrypentolu z induktorami lub inhibitorami tych izoenzymów. Nie wiadomo, jaki jest wpływ makrolidów oraz przeciwgrzybiczych pochodnych azolowych, które są inhibitorami CYP3A4 i jego substratów, na metabolizm styrypentolu; nie jest znany także wpływ styrypentolu na ich metabolizm. Nie ustalono jednoznacznie wpływu innych leków przeciwpadaczkowych na farmakokinetykę styrypentolu. Styrypentol w znacznym stopniu hamuje aktywność CYP450, np. CYP2C19, CYP2D6 oraz CYP3A4. Może zwiększać stężenie we krwi substratów CYP2C19 (np. cytalopram, omeprazol) lub CYP3A4 (np. inhibitory proteazy HIV, blokery kanałów wapniowych, statyny, doustne środki antykoncepcyjne, kodeina, leki przeciwhistaminowe - astemizol, chlorfeniramina), nasilając ich toksyczność; zaleca się monitorowanie stężeń tych leków we krwi lub obserwację w kierunku działań niepożądanych, może być konieczna modyfikacja dawkowania. Należy unikać stosowania styrypentolu z substratami CYP3A4 o wąskim indeksie terapeutycznym, z uwagi na znaczne zwiększenie ryzyka ciężkich działań niepożądanych. Może zwiększać stężenie we krwi leków przeciwpadaczkowych, będących substratami CYP2C19 i CYP3A4, takich jak: fenobarbital, prymidon, fenytoina, karbamazepina, klobazam, walproinian, diazepam (nasilenie działania miorelaksacyjnego), etosuksymid i tiagabina; z uwagi na ryzyko przedawkowania ww. leków zaleca się monitorowanie ich stężenia we krwi i w razie konieczności modyfikację dawkowania. Dodanie topiramatu do schematu leczenia styrypentolem w skojarzeniu z klobazamem i walproinianem, nie wymaga modyfikacji dawkowania. Lewetyracetam nie podlega metabolizmowi wątrobowemu w znacznym stopniu, nie należy spodziewać się metabolicznych interakcji farmakokinetycznych styrypentolu z lewetyracetamem. Styrypentol może zwiększać stężenie we krwi substratów CYP2D6, takich jak: β-adrenolityki (propranolol, karwedilol, tymolol), leki przeciwdepresyjne (fluoksetyna, paroksetyna, sertralina, imipramina, klomipramina), leki przeciwpsychotyczne (haloperydol) lub przeciwbólowe (kodeina, dekstrometorfan, tramadol); konieczna może być modyfikacja dawki w przypadku substancji o indywidualnie dobieranym schemacie dawkowania, metabolizowanych przez izoenzym CYP2D6. Dostępne są jedynie ograniczone dane na temat hamowania układu CYP1A2, zatem nie można wykluczyć zwiększenia stężenia z teofiliny i kofeiny, z ryzykiem wystąpienia objawów toksycznych - nie zaleca się jednoczesnego stosowania tych związków ze styrypentolem; dotyczy to również artykułów spożywczych i produktów przeznaczonych dla dzieci. Pacjenci nie powinni spożywać napojów typu cola, zawierających znaczne ilości kofeiny, ani czekolady, zawierającej śladowe ilości teofiliny. Niezalecane skojarzenia leków (należy ich unikać, chyba że są bezwzględnie konieczne): alkaloidy sporyszu (takie jak ergotamina, dihydroergotamina) - zatrucie alkaloidami sporyszu zagrażające martwicą kończyn (hamowanie eliminacji wątrobowej alkaloidów sporyszu żytniego); cyzapryd, halofantryna, pimozyd, chinidyna, beprydyl - zwiększenie ryzyka arytmii serca, szczególnie typu torsades de pointes lub wave burst; leki immunosupresyjne (takrolimus, cyklosporyna, syrolimus) - zwiększenie stężenia leków immunosupresyjnych we krwi (zaburzenie metabolizmu wątrobowego); statyny (atorwastatyna, symwastatyna itp.) - zwiększenie ryzyka zależnych od dawki działań niepożądanych, np. rabdomiolizy (zaburzenie metabolizmu wątrobowego inhibitorów reduktazy HMG-CoA. Skojarzenia leków wymagające stosowania środków ostrożności: midazolam, triazolam, alprazolam - zwiększenie stężenia benzodiazepin we krwi z ryzykiem nadmiernej sedacji; chlorpromazyna - styrypentol nasila ośrodkowe działanie hamujące chlorpromazyny.

Diacomit - dawkowanie

Doustnie. Leczenie skojarzone z użyciem styrypentolu powinno być podejmowane stopniowo, poprzez zwiększanie dawki, aż do osiągnięcia zalecanej dawki 50 mg/kg mc./dobę podawanej w połączeniu z klobazamem i walproinianem. Dawka styrypentolu powinna być zwiększana stopniowo, począwszy od 20 mg/kg mc./dobę w 1. tyg., a następnie 30 mg/kg mc./dobę przez kolejny tydzień. Dalsze zwiększanie dawki zależy od wieku: dzieci do 6 lat powinny otrzymywać w 3. tygodniu dodatkowe 20 mg/kg mc./dobę, osiągając zalecaną dawkę 50 mg/kg mc./dobę w ciągu 3 tygodni; dzieci 6-12 lat powinny otrzymywać dodatkowe 10 mg/kg mc./dobę w każdym tygodniu, aby osiągnąć zalecaną dawkę 50 mg/kg mc./dobę w ciągu 4 tygodni; dzieci i młodzież ≥12 lat powinny otrzymywać dodatkowe 5 mg/kg mc./dobę w każdym tygodniu, aż do osiągnięcia optymalnej dawki 50 mg/kg mc./dobę. Nie potwierdzono bezpieczeństwa stosowania styrypentolu w dawkach dobowych >50 mg/kg mc./dobę. Nie istnieją wyniki badań przemawiające za stosowaniem styrypentolu w monoterapii u pacjentów cierpiących na zespół Dravet. Dzieci <3 lat. Kluczowe badanie kliniczne styrypentolu obejmowało dzieci ≥3 lat chorujące na SMEI. Decyzję o stosowaniu styrypentolu u dzieci ze SMEI w wieku <3 lat należy podejmować indywidualnie, uwzględniając możliwe korzyści kliniczne i zagrożenia. W tej młodszej grupie wiekowej leczenie wspomagające styrypentolem należy rozpocząć jedynie wtedy, kiedy rozpoznanie SMEI zostało potwierdzone klinicznie. Istnieją jedynie ograniczone dane na temat stosowania styrypentolu u dzieci w wieku <12 mies. (w tej grupie wiekowej styrypentol może być podawany wyłącznie pod ścisłym nadzorem lekarza). Pacjenci w wieku ≥18 lat. Nie zgromadzono wystarczająco licznych danych z długotrwałych obserwacji dorosłych pacjentów, aby potwierdzić utrzymanie się efektu w tej populacji. Leczenie należy kontynuować tak długo, jak długo przynosi ono korzyść. Modyfikacja dawkowania innych leków przeciwpadaczkowych stosowanych w skojarzeniu ze styrypentolem. Klobazam. Po rozpoczęciu leczenia styrypentolem klobazam podawano w dawce 0,5 mg/kg mc./dobę, zwykle w 2 dawkach podzielonych. W przypadku klinicznych objawów działań niepożądanych lub przedawkowania klobazamu (senność, niedociśnienie tętnicze i drażliwość u młodszych dzieci) dawkę dobową zmniejszano o 25% tygodniowo. U dzieci z zespołem Dravet otrzymujących styrypentol w leczeniu skojarzonym opisywano około od 2- do 3-krotne zwiększenie stężenia klobazamu i 5-krotne zwiększenie stężenia norklobazamu we krwi. Walproinian. Uważa się, że możliwość wystąpienia interakcji metabolicznych styrypentolu z walproinianem jest znikoma. Dlatego po włączeniu leczenia styrypentolem modyfikacja dawkowania walproinianu nie powinna być konieczna (nie dotyczy sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa). W kluczowych badaniach, w których wystąpiły reakcje niepożądane ze strony przewodu pokarmowego, takie jak utrata łaknienia, zmniejszenie masy ciała, dobową dawkę walproinianu zmniejszano o około 30% tygodniowo. Nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych. W razie wystąpienia zaburzeń morfologii krwi lub nieprawidłowych wyników badań czynności wątroby, decyzję o kontynuowaniu leczenia lub modyfikacji dawki styrypentolu w skojarzeniu z dostosowanymi dawkami klobazamu i walproinianu należy podjąć indywidualnie, uwzględniając możliwe korzyści kliniczne i zagrożenia. Zaburzenie czynności nerek i wątroby. Nie zaleca się stosowania styrypentolu u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby i (lub) nerek. Sposób podania. Lek należy przyjmować zawsze z posiłkiem, ponieważ szybko rozkłada się w środowisku kwaśnym (np. po kontakcie z sokiem żołądkowym w pustym żołądku). Nie przyjmować z mlekiem lub produktami nabiałowymi (jogurtem, serem twarogowym itp.), napojami gazowanymi, sokami owocowymi ani żywnością lub napojami zawierającymi kofeinę bądź teofilinę. Dawkę dobową można podawać w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Kapsułki należy połykać w całości, popijając szklanką wody; kapsułek nie należy żuć. Proszek należy rozmieszać w szklance wody i natychmiast wypić. Proszek do sporz. zaw. doustnej ma nieco wyższą wartość C_max niż kaps., dlatego postacie te nie są równoważne biologicznie. Jeśli wymagana jest zmiana postaci, zaleca się przeprowadzenie tego pod nadzorem klinicznym, na wypadek wystąpienia problemów z tolerancją.

Diacomit - uwagi

Styrypentol wywiera duży wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, może spowodować zawroty głowy i ataksję. Pacjenci nie powinni podejmować tych czynności podczas leczenia preparatem, dopóki nie zdobędą doświadczenia w ocenie czy lek wpływa niekorzystnie na ich zdolności.