Digoxin WZF - skład
1 ml zawiera 0,25 mg digoksyny. Roztwór zawiera etanol oraz glikol propylenowy (E 1520).
Reklama
Digoxin WZF - działanie
Glikozyd nasercowy. Zwiększa kurczliwość mięśnia sercowego. Główny mechanizm działania polega na swoistym blokowaniu trifosfatazy adenozynowej, a przez to wymiany jonów Na+/K+. Zmieniona dystrybucja jonów po obu stronach błony komórkowej zwiększa napływ jonów Ca2+ i zwiększa stężenie Ca2+ w czasie sprzężenia pobudzenie-skurcz. Siła działania digoksyny zwiększa się przy małym stężeniu jonów potasu zewnątrzkomórkowego, natomiast hiperkaliemia wywiera przeciwne działanie. Digoksyna hamuje mechanizm wymiany jonów Na+/K+ w komórkach autonomicznego układu nerwowego, przez co pośrednio wpływa na czynność serca. W wyniku nasilenia bodźców eferentnych z nerwu błędnego zmniejsza się napięcie układu współczulnego i zwalnia się przewodzenie bodźców w przedsionkach i węźle przedsionkowo-komorowym, stąd główne korzystne działanie digoksyny polega na zwolnieniu pracy komór. Pośrednie zmiany kurczliwości mięśnia sercowego wynikają także z modyfikacji podatności żył spowodowanej przez zmienioną aktywność układu wegetatywnego oraz bezpośrednią stymulację układu żylnego. Digoksyna zmniejsza aktywację zarówno układu współczulnego, jak i układu renina-angiotensyna, niezależnie od działania inotropowego i w ten sposób może zwiększać szansę przeżycia pacjenta z niewydolnością serca. Po dożylnym podaniu dawki nasycającej początek działania występuje w ciągu 5-30 min, maksymalne działanie w ciągu 1-5 h. Z białkami wiąże się w 25%. Największe stężenia występują w sercu, wątrobie i nerkach, w sercu osiąga 30-krotne większe stężenie niż we krwi obwodowej. Wydala się z moczem głównie w postaci niezmienionej. T0,5 wynosi 30-40 h, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ulega wydłużeniu. Tylko 3% dawki digoksyny jest usuwane z organizmu podczas 5 h hemodializy.
Reklama
Digoxin WZF - wskazania
Migotanie przedsionków z szybką czynnością komór, w przebiegu niewydolności mięśnia sercowego. Leczenie przewlekłej niewydolności serca, gdzie dominującym problemem jest zaburzenie czynności skurczowej, szczególnie gdy niewydolności serca towarzyszy migotanie przedsionków. Leczenie niektórych nadkomorowych zaburzeń rytmu, szczególnie przewlekłego trzepotania i migotania przedsionków.
Reklama
Digoxin WZF - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na digoksynę, inne glikozydy nasercowe lub którykolwiek składnik preparatu. Okresowo występujący całkowity blok serca lub blok przedsionkowo-komorowy IIst., zwłaszcza z napadami Stokesa-Adamsa w wywiadzie. Niemiarowości wywołane zatruciem glikozydami nasercowymi. Niemiarowości nadkomorowe z dodatkową drogą przewodzenia przedsionkowo-komorowego, takie jak zespół Wolffa-Parkinsona-White'a. Częstoskurcz komorowy, migotanie komór. Kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu lewej komory, chyba że występują migotanie przedsionków i niewydolność krążenia, ale nawet wtedy digoksynę należy stosować ostrożnie.
Reklama
Digoxin WZF - ostrzeżenia
Toksyczne działania digoksyny mogą wywołać zaburzenia rytmu, z których niektóre mogą przypominać niemiarowości będące wskazaniem do stosowania preparatu (szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z częstoskurczem przedsionkowym ze zmiennym blokiem przedsionkowo-komorowym, który klinicznie przypomina migotanie przedsionków). Pacjentom przyjmującym digoksynę nie wolno wstrzykiwać dożylnie soli wapnia. W niektórych przypadkach zatokowo-przedsionkowych zaburzeń przewodnictwa (tj. zespół chorego węzła) digoksyna może wywoływać lub nasilać bradykardię zatokową bądź powodować blok zatokowo-przedsionkowy. W podjęciu decyzji o dalszym leczeniu digoksyną może być pomocne oznaczenie stężenia digoksyny w osoczu, lecz dawki toksyczne innych glikozydów mogą wywoływać reakcję krzyżową i wpływać na wyniki badań. Bardziej odpowiednie może być czasowe odstawienie digoksyny i obserwacja pacjenta. Hipoksja, hipokaliemia, hipomagnezemia i znacznego stopnia hiperkalcemia zwiększają wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe. Po zbyt szybkim podaniu dożylnym digoksyny może wystąpić skurcz naczyń krwionośnych ze zwiększeniem ciśnienia tętniczego i (lub) zmniejszenie przepływu wieńcowego, dlatego też istotne jest powolne podawanie u pacjentów z niewydolnością mięśnia sercowego z wysokim ciśnieniem tętniczym oraz ostrym zawałem serca. Ostrożnie stosować u pacjentów z chorobami tarczycy, w podeszłym wieku (zaleca się okresowe oznaczanie stężenia digoksyny w surowicy i unikanie hipokaliemii), ze zmniejszonym klirensem nerkowym, z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie pokarmowym. W przypadku toksycznego działania digoksyny znacznie zwiększa się ryzyko wywołania niebezpiecznych zaburzeń rytmu podczas wykonywania kardiowersji prądem stałym i jest ono proporcjonalne do zastosowanej energii. Jeśli planowana jest kardiowersja elektryczna, preparat należy odstawić co najmniej 24 h przed zabiegiem. W stanach nagłych, takich jak zatrzymanie krążenia, stosując kardiowersję, należy użyć najmniejszej skutecznej dawki. Nie należy stosować kardiowersji elektrycznej u pacjentów z niemiarowościami, które wystąpiły po stosowaniu glikozydów nasercowych. Digoksyna działa korzystnie w niemiarowościach prawdopodobnie dlatego, że w pewnym stopniu wywołuje blok przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Jednak przy obecności niecałkowitego bloku przedsionkowo-komorowego należy spodziewać się szybkiego pogłębienia się bloku. W całkowitym bloku, zastępczy rytm komorowy może ulec stłumieniu. Szczególnie ostrożnie stosować bezpośrednio po zawale serca ze względu na możliwość wystąpienia zwiększonego zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen, niedokrwienia i zgonu. U pacjentów z hipokaliemią po zawale mięśnia sercowego i niestabilnych kardiologicznie istnieje ryzyko niemiarowości. Należy unikać leczenia pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącą skrobiawicą serca - jeżeli zastosowanie innego alternatywnego leczenia nie jest możliwe, digoksynę należy stosować ostrożnie, kontrolując rytm komorowy. Digoksyna może powodować zwężenie naczyń - należy unikać jej stosowania u pacjentów z zapaleniem mięśnia sercowego. Pacjenci z beri-beri serca mogą nie wykazywać właściwej odpowiedzi na digoksynę, dopóki niedobór tiaminy nie zostanie jednocześnie leczony (digoksyna może hamować wychwyt tiaminy przez miocyty). Digoksyny nie należy stosować w zaciskającym zapaleniu osierdzia, dopóki nie uzyska się kontroli rytmu komorowego w przypadku migotania komór lub poprawy zaburzeń skurczowych serca. Digoksyna poprawia tolerancję wysiłkową u pacjentów z zaburzeniami czynności skurczowej lewej komory i prawidłowym rytmem zatokowym. Stwierdzono, że korzyści dla pacjentów z niemiarowościami nadkomorowymi są bardziej znaczące w spoczynku niż po wysiłku. U pacjentów stosujących leki moczopędne i inhibitory ACE lub tylko leki moczopędne, odstawienie digoksyny powoduje pogorszenie stanu klinicznego. Zastosowanie dawek terapeutycznych digoksyny może powodować wydłużenie odstępu PR i obniżenie odcinka ST w elektrokardiogramie. Digoksyna może powodować fałszywie dodatnie zmiany w zespołach ST-T na obrazie EKG podczas przeprowadzania testów. Zmiany te odzwierciedlają spodziewane działanie preparatu i nie wskazują na jego toksyczność. U pacjentów otrzymujących digoksynę należy okresowo badać stężenia elektrolitów we krwi i stężenie kreatyniny w osoczu. U pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca doraźne zastosowanie digoksyny przynosi korzyści, ale u wielu pacjentów nie obserwuje się stałej, znamiennej lub trwałej poprawy hemodynamicznej, dlatego istotna jest ocena indywidualnej reakcji każdego pacjenta przy długookresowej terapii digoksyną. Pacjenci z ciężką niewydolnością oddechową mogą wykazywać zwiększoną wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy naparstnicy. Podanie domięśniowe może wywołać ból i martwicę w miejscu podania (nie zaleca się podawania leku tą drogą). Roztwór zawiera 101,25 mg etanolu 96% w 1 ml, należy to wziąć pod uwagę podczas stosowania u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią, dzieci i pacjentów z grup wysokiego ryzyka, takich jak pacjenci z chorobą wątroby lub z padaczką. Preparat jest szkodliwy dla osób z chorobą alkoholową. Produkt zawiera 414,8 mg glikolu propylenowego w 1 ml. Jednoczesne podawanie produktu z innymi substratami dehydrogenazy alkoholowej, takimi jak etanol może powodować ciężkie działania niepożądane u noworodków oraz działania niepożądane dzieci w wieku poniżej 5 lat. Dzieci w wieku poniżej 5 lat z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby powinny pozostawać pod kontrolą lekarza z powodu różnych działań niepożądanych przypisywanych glikolowi propylenowemu, takich jak zaburzenia czynności nerek (ostra martwica kanalików nerkowych), ostra niewydolność nerek i zaburzenia czynności wątroby.
Reklama
Digoxin WZF - ciąża
Stosowanie digoksyny w ciąży nie jest przeciwwskazane, jednak dawkowanie i kontrola mogą być mniej przewidywalne, przy czym niektóre pacjentki mogą wymagać stosowania większych dawek. Stosowanie digoksyny u kobiet w ciąży jest dopuszczalne tylko w przypadku, jeśli korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Pomimo dużego narażenia na preparaty naparstnicy przed urodzeniem, nie zaobserwowano znamiennych działań niepożądanych u płodu lub noworodka, gdy stężenia digoksyny w osoczu utrzymywane są w zakresie normy. Przypuszcza się, że digoksyna poprzez bezpośredni wpływ na błonę mięśniową macicy, może być przyczyną wcześniactwa i małej masy urodzeniowej dzieci. Digoksyna podawana matce może być stosowana do leczenia częstoskurczu u płodu oraz zastoinowej niewydolności serca. Odnotowano działania niepożądane u płodów, w przypadkach gdy u ich matek stwierdzano zatrucie digoksyną. Digoksyna przenika do mleka kobiecego w minimalnych ilościach, dlatego karmienie piersią nie jest przeciwwskazane.
Reklama
Digoxin WZF - efekty uboczne
Często: zaburzenia OUN, zawroty głowy, niewyraźne widzenie, widzenie w żółtym kolorze, arytmia, zaburzenia przewodzenia, bigeminia, trigeminia, wydłużenie odstępu PR, bradykardia zatokowa, nudności, wymioty, biegunka, wysypki skórne (w postaci pokrzywki lub przypominająca płonicę; może im towarzyszyć znacznego stopnia eozynofilia). Niezbyt często: depresja. Bardzo rzadko: małopłytkowość, anoreksja, psychoza, apatia, splątanie, ból głowy, nadkomorowa tachyarytmia, częstoskurcze przedsionkowe (z blokiem lub bez bloku serca), węzłowa tachykardia, arytmia komorowa, przedwczesne skurcze komorowe, obniżenie odcinka ST, niedokrwienie lub martwica jelit, ginekomastia (po długotrwałym stosowaniu), osłabienie, zmęczenie, złe samopoczucie.
Digoxin WZF - interakcje
Digoksyna w skojarzeniu z β-adrenolitykami może powodować wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Leki powodujące hipokaliemię lub wewnątrzkomórkowy niedobór potasu mogą powodować zwiększoną wrażliwość na digoksynę (leki moczopędne, sole litu, kortykosteroidy, karbenoksolon). Pacjenci otrzymujący digoksynę są bardziej wrażliwi na działanie suksametonium, które nasila hiperkaliemię. Wapń wstrzyknięty szybko dożylnie może wywołać ciężką niemiarowość u pacjentów stosujących digoksynę. Stężenie digoksyny w osoczu zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków: alprazolamu, amiodaronu, flekainidu, gentamycyny, indometacyny, itrakonazolu, prazosyny, propafenonu, chinidyny, chininy, spironolaktonu, antybiotyków makrolidowych (np. erytromycyny i klarytromycyny), tetracykliny (i prawdopodobnie innych antybiotyków), trimetoprimu, propantelinu, atorwastatyny, cyklosporyny, epoprostenolu (przemijająco) i karwedylolu. Stężenie digoksyny w osoczu zmniejsza się podczas jednoczesnego stosowania następujących leków: adrenaliny, leków zobojętniających, środków przeczyszczających, kaolin-pektyny, kolestyraminy, akarbozy, salbutamolu, sulfasalazyny, neomycyny, ryfampicyny, niektórych cytostatyków, fenytoiny, metoklopramidu, penicylaminy, preparatów zawierających wyciąg z dziurawca zwyczajnego. Antagoniści kanału wapniowego mogą zwiększać lub nie zmieniać stężenia digoksyny w osoczu. Werapamil, felodypina i tiapamil zwiększają stężenie digoksyny w osoczu. Nifedypina i diltiazem mogą zwiększać lub nie wpływać na stężenie digoksyny w osoczu. Isradypina nie zmienia stężenia digoksyny w osoczu. Inhibitory ACE mogą zwiększać lub nie zmieniać stężenia digoksyny w osoczu. Milrinon nie wpływa na stężenie digoksyny w surowicy w stanie stacjonarnym. Digoksyna jest substratem glikoproteiny P, dlatego inhibitory glikoproteiny P mogą zwiększać stężenie digoksyny we krwi poprzez nasilanie jej wchłaniania i (lub) zmniejszanie klirensu nerkowego. W przypadkach jakichkolwiek wątpliwości dotyczących interakcji należy określić stężenie digoksyny.
Digoxin WZF - dawkowanie
Dożylnie. Dawki należy ustalać indywidualnie, zależnie od wieku, masy ciała i czynności nerek. Poniższe dawki mają charakter orientacyjny. Podczas zmiany tabletek na roztwór do wstrzykiwań, dawka powinna być zmniejszona o 33%. Dorośli i dzieci powyżej 10 lat. Parenteralne nasycenie (u pacjentów, którzy nie otrzymywali glikozydów naparstnicy wciągu ostatnich 2 tyg.): 0,5 -1 mg (2-4 ml) w zależności od wieku pacjenta, masy ciała i czynności nerek. Dawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych, przy czym pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4-8 h, oceniając efekt kliniczny przed podaniem kolejnej dawki. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej przez 10-20 min. Dawkę podtrzymującą dla kobiet i mężczyzn można wyliczyć korzystając ze wzoru zamieszczonego w Charakterystyce Produktu Leczniczego. W praktyce oznacza to, że dla większości pacjentów dawka podtrzymująca wynosi 125-250 µg na dobę. U pacjentów podatnych, u których występują nasilone działania niepożądane, zaleca się stosowanie mniejszych dawek, tj. 62,5 µg na dobę. Niektórzy pacjenci wymagają zastosowania większych dawek. Noworodki, niemowlęta i dzieci do 10 lat (jeżeli nie otrzymywali glikozydów nasercowych w ciągu ostatnich 2 tyg.). U noworodków, szczególnie wcześniaków, klirens nerkowy digoksyny jest mniejszy, dlatego należy zmniejszyć dawkę. Poza okresem noworodkowym, dzieci wymagają proporcjonalnie większych dawek digoksyny w przeliczeniu na masę lub powierzchnię ciała niż pacjenci dorośli. U dzieci powyżej 10 lat stosuje się dawki jak u osób dorosłych, biorąc pod uwagę masę ciała. Dożylna dawka nasycająca: wcześniaki o mc. <1,5 kg - 20 µg/kg mc./dobę; wcześniaki o mc. 1,5-2,5 kg - 30 µg/kg mc./dobę; noworodki i dzieci do 2 lat - 35 µg/kg mc./dobę; dzieci 2-5 lat - 35 µg/kg mc./dobę; dzieci 5-10 lat - 25 µg/kg mc./dobę. Dawka nasycająca powinna być podawana w dawkach podzielonych, przy czym pierwsza dawka powinna stanowić połowę całkowitej dawki leku, a następne powinny być podawane co 4-8 h, oceniając efekt kliniczny przed podaniem kolejnej dawki. Każda dawka powinna być podawana w infuzji dożylnej przez 10-20 min. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich 2 tyg., należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane powyżej dawki zalecane. Dawka podtrzymująca. Wcześniaki: dawka dobowa = 20% dawki 24-godzinnej nasycającej (dożylnej lub doustnej); noworodki urodzone o czasie i dzieci do 10 lat: dawka dobowa = 25% 24-godzinnej dawki nasycającej (dożylnej lub doustnej). Powyższy schemat należy traktować jako ogólną wskazówkę. Podczas podawania preparatu należy określać stężenie digoksyny w surowicy i korygować dawki w zależności od otrzymanych wyników. Jeśli glikozydy naparstnicy były stosowane w ciągu ostatnich 2 tyg., należy się spodziewać, że optymalne dawki nasycające będą mniejsze niż podane powyżej dawki zalecane. Specjalne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (zaleca się okresowe oznaczanie stężenia digoksyny w surowicy i unikanie hipokaliemii), ze zmniejszonym klirensem nerkowym, niedoczynnością tarczycy należy rozważyć zmniejszenie dawek, zarówno nasycających, jak i podtrzymujących. U pacjentów z nadczynnością tarczycy (ze względu na względną oporność na digoksynę) należy zwiększyć dawkę, w miarę uzyskiwania kontroli nadczynności tarczycy, dawkę digoksyny należy zmniejszać. Pacjenci z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie pokarmowym mogą wymagać większych dawek.
Digoxin WZF - uwagi
Stężenie digoksyny w osoczu może być oznaczane metodami radioimmunologicznymi. Krew przeznaczona do badania powinna być pobrana po min. 6 h od przyjęcia ostatniej dawki digoksyny. Kilka analiz wykonanych u pacjentów z niewydolnością serca biorących udział w badaniach wykazało, że optymalne stężenie digoksyny w osoczu wynosi od 0,5 ng/ml (0,64 nanomol/l) do 1,0 ng/ml (1,28 nanomol/l). Objawy toksyczności digoksyny występują częściej, gdy stężenie digoksyny w osoczu wynosi >2 ng/ml, mogą jednak pojawić się przy niższych stężeniach w osoczu. Podczas dokonywania analizy wyników badań, należy również wziąć pod uwagę stężenie potasu w osoczu oraz czynność gruczołu tarczowego. Inne glikozydy, w tym metabolity digoksyny, mogą zaburzać wyniki badań. Obserwowano zaburzenia ze strony OUN i zaburzenia widzenia, dlatego pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
