Dironorm - skład
1 tabl. zawiera lizynopryl (w postaci lizynoprylu dwuwodnego) i amlodypinę (w postaci bezylanu amlodypiny), odpowiednio: 10 mg+5 mg, 20 mg+5 mg lub 20 mg+10 mg.
Reklama
Dironorm - działanie
Połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny z antagonistą kanału wapniowego. Lizynopryl jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę, który przekształca angiotensynę I w angiotensynę II. Hamowanie aktywności konwertazy angiotensyny powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, co powoduje rozszerzenie naczyń tętniczych i zmniejszenie wydzielania aldosteronu. Z przewodu pokarmowego wchłania się około 25% przyjętej doustnie dawki leku. Cmax we krwi osiąga w ciągu 7 h. Lizynopryl nie ulega metabolizmowi i jest wydalany całkowicie w postaci niezmienionej z moczem. Efektywny T0,5 w fazie kumulacji po podaniu wielu dawek wynosi 12,6 h. Amlodypina jest antagonistą wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny. Hamuje napływ jonów wapniowych przez błonę komórkową do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i komórek mięśnia sercowego. Działa przeciwnadciśnieniowo poprzez rozkurczanie mięśni gładkich naczyń. Po podaniu doustnym osiąga Cmax w ciągu 6-12 h. Biodostępność wynosi 64-80% (pokarm nie wpływa na biodostępność). Wiąże się z białkami osocza w około 97,5%. W dużym stopniu jest metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. Około 60% podanej dawki jest wydalane z moczem, z czego 10% w postaci niezmienionej. Nie jest usuwana przez dializę. T0,5 wynosi 35-50 h. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i u pacjentów w podeszłym wieku okres półtrwania jest wydłużony, a AUC zwiększone.
Reklama
Dironorm - wskazania
Nadciśnienie tętnicze pierwotne u dorosłych pacjentów. Lek jest wskazany w leczeniu pacjentów dorosłych, u których ciśnienie krwi jest skutecznie kontrolowane przy jednoczesnym podawaniu lizynoprylu i amlodypiny w tych samych dawkach, jak w tym leku złożonym.
Reklama
Dironorm - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Przeciwwskazania dotyczące lizynoprylu. Nadwrażliwość na lizynopryl lub inne inhibitory ACE. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorem ACE. Obrzęk naczynioruchowy dziedziczny lub idiopatyczny. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m2). Jednoczesne stosowanie z sakubitrylem z walsartanem (nie rozpoczynać leczenia preparatem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem). II i III trymestr ciąży. Przeciwwskazania dotyczące amlodypiny. Nadwrażliwość na amlodypinę lub inne pochodne dihydropirydyny. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. stenoza aortalna dużego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału serca.
Reklama
Dironorm - ostrzeżenia
Nie należy stosować leku u dzieci poniżej 18 rż., ponieważ nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w tej grupie wiekowej. Lizynopryl. U pacjentów z nadciśnieniem, otrzymujących lizynopryl, prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia tętniczego jest większe w przypadku zmniejszonej objętości wewnątrznaczyniowej, np. w wyniku leczenia diuretykami, diety z ograniczeniem soli, dializoterapii, biegunki lub wymiotów albo w przypadku ciężkiego nadciśnienia tętniczego reninozależnego. Należy skorygować niedobór sodu i (lub) płynów przed rozpoczęciem stosowania leku. Obserwowano objawowe niedociśnienie tętnicze u pacjentów z niewydolnością serca, ze współistniejącą niewydolnością nerek lub bez niej. Największe ryzyko dotyczy pacjentów z bardziej nasiloną niewydolnością serca. U pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia niedociśnienia tętniczego objawowego, należy uważnie monitorować rozpoczęcie leczenia i dostosowanie dawki. Podobne zalecenia odnoszą się także do pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobami naczyniowo-mózgowymi, u których nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym, może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu lizynoprylu. Jeżeli niedociśnienie stanie się objawowe, konieczne może być zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia lizynoprylem. Nie wolno rozpoczynać leczenia lizynoprylem u pacjentów z ostrym zawałem serca, jeżeli istnieje niebezpieczeństwo dalszego, ciężkiego pogorszenia stanu hemodynamicznego po zastosowaniu leku rozszerzającego naczynia. Dotyczy to pacjentów z ciśnieniem skurczowym wynoszącym 100 mmHg lub mniej lub pacjentów we wstrząsie kardiogennym. W czasie pierwszych 3 dób od wystąpienia zawału dawkę należy zmniejszyć, jeśli ciśnienie skurczowe wynosi ≤120 mmHg. Jeżeli ciśnienie skurczowe wynosi ≤100 mmHg dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć do 5 mg lub czasowo do 2,5 mg. Jeżeli niedociśnienie tętnicze się utrzymuje (ciśnienie skurczowe krwi mniejsze <90 mmHg utrzymujące się dłużej niż godzinę) należy odstawić lizynopryl. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów ACE, należy zachować ostrożność podczas podawania lizynoprylu pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej i zwężeniem drogi odpływu krwi z lewej komory serca, tak jak ma to miejsce w przypadku zwężenia zastawki aorty lub kardiomiopatii przerostowej. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; należy regularnie monitorować stężenie kreatyniny, potasu i sodu we krwi. U pacjentów z niewydolnością serca, niedociśnienie tętnicze występujące po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek (opisywano ostrą niewydolność nerek, zazwyczaj odwracalną). U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj ustępujące po przerwaniu leczenia. Jest to najbardziej prawdopodobne u pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku współistnienia nadciśnienia naczyniowo-nerkowego, występuje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza od małej dawki i ostrożnie ją dawkę. Ponieważ leki moczopędne mogą być czynnikiem ryzyka, należy je odstawić i kontrolować czynność nerek przez kilka pierwszych tygodni leczenia lizynoprylem. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez istniejącej wcześniej choroby naczyniowej nerek występowało zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj niewielkie i przemijające, zwłaszcza, jeżeli lizynopryl był stosowany jednocześnie z lekiem moczopędnym. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Konieczne może być zmniejszenie dawki i (lub) odstawienie leku moczopędnego i (lub) lizynoprylu. W ostrym zawale mięśnia sercowego nie należy rozpoczynać leczenia lizynoprylem u pacjentów z objawami zaburzeń czynności nerek: stężenie kreatyniny w surowicy >177 µmol/l i (lub) białkomocz >500 mg/dobę. Jeżeli zaburzenie czynności nerek rozwinie się w trakcie leczenia lizynoprylem (stężenie kreatyniny w surowicy >265 µmol/l lub podwojenie wartości sprzed leczenia), należy rozważyć odstawienie lizynoprylu. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) całej krtani lizynopryl należy natychmiast odstawić. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej, niż w przypadku innych ras. Lizynopryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. U pacjentów dializowanych z zastosowaniem błony poliakrylonitrylowej (np. AN 69) i jednocześnie leczonych inhibitorem ACE zgłaszano wystąpienie reakcji rzekomoanafilaktycznych, dlatego należy unikać tego rodzaju połączenia. Rzadko, u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas aferezy LDL siarczanem dekstranu, występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne - każdorazowo przed aferezą należy odstawić inhibitory ACE. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE w trakcie odczulania np. jadem owadów błonkoskrzydłych występowały reakcje rzekomoanafilaktyczne - należy czasowo przerwać podawanie leku. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z kolagenozą naczyń, poddanych immunosupresji, leczonych allopurinolem albo prokainamidem lub w przypadku jednoczesnego występowania wymienionych czynników, szczególnie jeśli towarzyszy im występująca wcześniej niewydolność czynności nerek - zaleca się regularną kontrolę liczby leukocytów; pacjenci powinni zgłaszać wszelkie objawy zakażenia. U pacjentów poddawanych dużemu zabiegowi chirurgicznemu lub w trakcie znieczulenia środkami wywołującymi niedociśnienie, lizynopryl może blokować wytwarzanie angiotensyny II wtórnie do kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeżeli wystąpi niedociśnienie, które jest przypuszczalnie wynikiem takiego działania, można je wyrównać zwiększając objętość wewnątrznaczyniową. Ostrożnie stosować u pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii, tj. u pacjentów z niewydolnością nerek, cukrzycą, ostrą niewydolnością serca, odwodnieniem, kwasicą metaboliczną, stosujący jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty soli kuchennej zawierające potas oraz inne leki zwiększające stężenie potasu w surowicy (np. heparynę). U pacjentów z cukrzycą, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle monitorować stężenie glukozy we krwi podczas pierwszego miesiąca stosowania inhibitora ACE. Zazwyczaj nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i lizynoprylu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Amlodypina. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca (u pacjentów z niewydolnością serca klasy III i IV wg NYHA, wykazano zwiększenie częstości obrzęku płuc). Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu, amlodypina powinna być ostrożnie stosowana u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca. Brak danych dotyczących stosowania preparatu u dzieci poniżej 6 rż.
Reklama
Dironorm - ciąża
Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego lizynoprylu). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Ekspozycja na inhibitory ACE podczas II i III trymestru ciąży zwiększa ryzyko toksyczności dla płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). Gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Lek nie jest zalecany w okresie karmienia piersią. Płodność. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu na szczurach zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.
Reklama
Dironorm - efekty uboczne
Lizynopryl. Często: ból, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, niedociśnienie ortostatyczne, kaszel, biegunka, wymioty, zaburzenie czynności nerek. Niezbyt często: zmiana nastroju, zaburzenia snu, omamy, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, parestezje, zaburzenia smaku, zawał mięśnia sercowego (prawdopodobnie wtórny do nasilonego niedociśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka), tachykardia, kołatanie serca, udar naczyniowy mózgu (prawdopodobnie wtórny do nasilonego niedociśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka), choroba Reynauda, nieżyt nosa, ból brzucha, nudności, niestrawność, wysypka, świąd, impotencja, astenia, zmęczenie, podwyższone stężenie mocznika i kreatyniny we krwi, hiperkaliemia, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych. Rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego, splątanie umysłowe, zaburzenia węchu, , suchość w ustach, łuszczyca, pokrzywka, łysienie, reakcje nadwrażliwości (w tym obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, ust, języka, głośni i (lub) krtani), ostra niewydolność nerek, mocznica, ginekomastia, zwiększenie stężenie bilirubiny we krwi, hiponatremia. Bardzo rzadko: zahamowanie czynności szpiku, agranulocytoza, leukopenia, neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, choroby autoimmunologiczne, hipoglikemia, skurcz oskrzeli, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych/eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy jelit, niewydolność wątroby, zapalenie wątroby, żółtaczka, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherzyca, nadmierna potliwość, skórne pseudochłoniaki, skąpomocz/bezmocz. Częstość nieznana: reakcje anafilaktyczne/ rzekomoanafilaktyczne, depresja, omdlenie. Amlodypina. Bardzo często: obrzęk. Często: senność, ból i zawroty głowy, zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie), kołatanie serca, uderzenia gorąca, duszność, ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (biegunka i zaparcie), obrzęk kostek, kurcze mięśni, zmęczenie, osłabienie. Niezbyt często: bezsenność, zmiany nastroju (w tym lęk), depresja, omdlenie, drżenie, zaburzenia smaku, niedoczulica, parestezje, szumy uszne, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków), niedociśnienie tętnicze, kaszel, nieżyt nosa, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, łysienie, wysypka, plamica, przebarwienia skóry, nasilona potliwość, świąd, pokrzywka, bóle stawów, bóle mięśni, ból pleców, zaburzenia mikcji, oddawanie moczu w nocy, zwiększona częstość oddawania moczu, impotencja, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała. Rzadko: splątanie. Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukocytopenia, reakcje nadwrażliwości, hiperglikemia, neuropatia obwodowa, wzmożone napięcie, zawał serca, zapalenie naczyń, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, rozrost dziąseł, zapalenie wątroby, żółtaczka, obrzęk naczynioruchowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (w większości przypadków odpowiadające cholestazie). Częstość nieznana: zespół pozapiramidowy, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka.
Dironorm - interakcje
Lizynopryl. Stosowanie diuretyków oszczędzających potas (np. spironolakton, amiloryd i triamteren), suplementów potasu, zamienników soli zawierających potas lub innych substancji mogących powodować zwiększenie stężenia potasu (np. heparyna) może prowadzić do hiperkaliemii w przypadku jednoczesnego stosowania z inhibitorami ACE, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek i innymi współistniejącymi wcześniej chorobami - należy starannie rozważyć konieczność jednoczesnego podawania tych leków z lizynoprylem, w przypadku jednoczesnego stosowania należy regularnie monitorować stężenie potasu we krwi i czynność nerek. Podczas jednoczesnego stosowania leku i leków moczopędnych działanie przeciwnadciśnieniowe się nasila. Lizynopryl osłabia kaliuretyczne działanie diuretyków. Prawdopodobieństwo wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego spowodowanego lizynoprylem można zmniejszyć odstawiając lek moczopędny przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem. Jednoczesne przyjmowanie leków przeciwnadciśnieniowych, triazotanu glicerolu i innych azotanów, innych leków rozszerzających naczynia, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych, środków znieczulających, opioidów i alkoholu może nasilać działanie hipotensyjne lizynoprylu. W przypadku jednoczesnego stosowania z inhibitorami ACE allopurinol, prokainamid, cytostatyki lub leki immunosupresyjne mogą zwiększać ryzyko leukopenii. Leki zobojętniające zmniejszają biodostępność inhibitorów ACE. Leki sympatykomimetyczne mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną może nasilić ryzyko hipoglikemii, szczególnie w pierwszych tygodniach skojarzonego leczenia oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Długotrwałe stosowanie NLPZ, w tym kwasu acetylosalicylowego ≥3 g/dobę, może osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. NLPZ oraz inhibitory ACE zwiększają stężenie potasu we krwi, co może prowadzić do zaburzeń czynności nerek i rzadko do ostrej niewydolności nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. W trakcie jednoczesnego stosowania z inhibitorami ACE może nastąpić zwiększenie stężenia litu we krwi i objawów jego toksyczności. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania lizynoprylu z litem, jeśli jest to konieczne należy starannie monitorować stężenie litu we krwi. U pacjentów stosujących inhibitory ACE zgłaszano występowanie reakcji azotynopodobnych po zastosowaniu soli złota w iniekcjach (np. aurotiojabłczan sodu). Lizynopryl może być stosowany w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardiologicznych), lekami trombolitycznymi, β-adrenolitykami i (lub) azotanami. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii. Amlodypina. Jednoczesne stosowanie z silnym lub umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie ekspozycji na amlodypinę, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego może być konieczna odpowiednia kontrola kliniczna oraz odpowiednie dostosowanie dawki. Jednoczesne stosowanie leków przeciwdrgawkowych (np. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, fosfenytoina, prymidon), ryfampicyny, wyciągu z dziurawca może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu. Stosowanie amlodypiny z grejpfrutem lub z sokiem grejpfrutowym nie jest wskazane ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów kanału wapniowego u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej (dantrolen). Działanie amlodypiny nasila się podczas stosowania z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Nie obserwowano interakcji amlodypiny z diuretykami tiazydowymi, lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne, inhibitorami ACE, długo działającymi azotanami, nitrogliceryną podawaną podjęzykowo, digoksyną, warfaryną, atorwastatyną, sildenafilem, lekami zobojętniającymi (wodorotlenek glinu, wodorotlenek magnezu, symetykon), cymetydyną, NLPZ, antybiotykami oraz doustnymi lekami hipoglikemizującymi. Amlodypina nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne cyklosporyny. Jednoczesne podawanie 10 mg amlodypiny w dawkach wielokrotnych z 80 mg symwastatyny powodowało zwiększenie narażenia na symwastatynę o 77% w porównaniu do monoterapii symwastatyną. U pacjentów stosujących amlodypinę należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę.
Dironorm - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. 1 tabl. na dobę. Lek jest wskazany jedynie u pacjentów, u których w wyniku stopniowego zwiększania dawki ustala się optymalną dawkę podtrzymującą wynoszącą 10 mg lizynoprylu i 5 mg amlodypiny lub 20 mg lizynoprylu i 5 mg amlodypiny lub 20 mg lizynoprylu i 10 mg amlodypiny. Jeśli konieczne jest dostosowywanie dawki, należy rozważyć stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników. Maksymalna dawka dobowa wynosi 1 tabl. Dzieci i młodzież. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Szczególne grupy pacjentów. W celu ustalenia optymalnej dawki początkowej i podtrzymującej u pacjentów z niewydolnością nerek i u pacjentów powyżej 65 rż. oraz u pacjentów z niewydolnością wątroby należy indywidualnie ustalić dawkę, stopniowo zwiększając oddzielne dawki lizynoprylu i amlodypiny. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki i stopniowo ją zwiększać. W przypadku pogorszenia czynności nerek należy odstawić preparat i zastąpić go odpowiednio dobranymi dawkami poszczególnych składników. Amlodypina nie jest eliminowana poprzez dializę. Sposób podania. Lek można stosować niezależnie od posiłków.
Dironorm - uwagi
Lek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu (szczególnie w początkowym okresie leczenia).
