Diroton

Diroton - skład

1 tabl. zawiera 10 mg lizynoprylu.

Reklama

Diroton - działanie

Inhibitor konwertazy angiotensyny. Mechanizm działania lizynoprylu polega na hamowaniu aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron poprzez zablokowanie aktywności enzymu konwertującego angiotensynę I w naczynioskurczową angiotensynę II. Zahamowanie aktywności konwertazy angiotensyny powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do zmniejszonego działania skurczowego na naczynia i zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Po podaniu doustnym lizynopryl wchłania się z przewodu pokarmowego w ok. 25%. Jednoczesne spożywanie posiłków nie wpływa na wchłanianie leku. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 7 h. Lizynopryl prawdopodobnie nie wiąże się z białkami osocza, z wyjątkiem konwertazy angiotensyny w krwioobiegu. Nie jest metabolizowany i jest wydalany z moczem w postaci niezmienionej. Podczas podawania wielokrotnego, efektywny T_0,5 wynosi około 12,6 h. U pacjentów z marskością wątroby wchłanianie lizynoprylu jest zmniejszone o ok. 30%, jednak wskutek zmniejszonego klirensu, ekspozycja na lek zwiększa się o ok. 50% w porównaniu do osób zdrowych. U pacjentów z niewydolnością krążenia zwiększa się wartość AUC, ale zmniejsza się wchłanianie preparatu. U pacjentów w podeszłym wieku zwiększa się wchłanianie i wartość AUC.

Reklama

Diroton - wskazania

Nadciśnienie tętnicze. Objawowa niewydolność serca. Krótkotrwałe (6-tygodniowe) leczenie pacjentów stabilnych hemodynamicznie, rozpoczęte w ciągu 24 h od wystąpienia ostrego zawału mięśnia sercowego. Choroby nerek u pacjentów z nadciśnieniem i cukrzycą typu II oraz rozpoczynającą się nefropatią.

Reklama

Diroton - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na składniki preparatu lub inne inhibitor konwertazy angiotensyny. Obrzęk naczynioruchowy wywołany stosowaniem innych inhibitorów ACE w wywiadzie. Obrzęk naczynioruchowy dziedziczny lub samoistny. II lub III trymestr ciąży.

Reklama

Diroton - ostrzeżenia

Ze względu na ryzko objawowego niedociśnienia preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej (np. leczonych lekami moczopędnymi, z ograniczeniami podaży soli w diecie, biegunką, wymiotami, ciężkim nadciśnieniem reninozależnym, w związku z dializą), z niewydolnością serca cięższego stopnia, wymagającą stosowania dużych dawek leków moczopędnych pętlowych, u pacjentów z hiponatremią lub zaburzeniami czynności nerek - u tych pacjentów oraz u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobą naczyniową mózgu, u których nadmierne obniżenie ciśnienia krwi mogłoby spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu, należy ściśle monitorować rozpoczynanie leczenia i dostosowywanie dawki. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca i prawidłowym lub niskim ciśnieniem krwi, po podaniu preparatu może wystąpić dodatkowe obniżenie układowego ciśnienia krwi. Leczenia preparatem nie wolno rozpoczynać u pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego, u których występuje ryzyko dalszego pogorszenia parametrów hemodynamicznych pod wpływem leczenia środkiem rozszerzającym naczynia: pacjenci ze skurczowym ciśnieniem krwi ≤100 mmHg lub pacjentów ze wstrząsem kardiogennym. Ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki dwudzielnej i zaburzeniami wypływu krwi z lewej komory (zwężenie aorty lub kardiomiopatia przerostowa). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i z niewydolnością serca niedociśnienie w wyniku rozpoczęcia leczenia inhibitorami ACE może prowadzić do dalszych zaburzeń czynności nerek (w tym do ostrej niewydolności nerek, zazwyczaj odwracalnej). U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, którzy byli leczeni inhibitorami ACE, odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zazwyczaj ustępujące po przerwaniu leczenia. Jest to najbardziej prawdopodobne u pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku współistnienia nadciśnienia naczyniowo-nerkowego, występuje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. U tych pacjentów leczenie powinno być rozpoczynane pod ścisłym nadzorem lekarza, podając początkowo małe dawki i stopniowo je zwiększając, należy odstawić leki moczopędne i monitorować czynność nerek w pierwszych tygodniach leczenia preparatem. W ostrym zawale mięśnia sercowego leczenia preparatem nie należy rozpoczynać u pacjentów z objawami świadczącymi o zaburzeniach czynności nerek, tzn., ze stężeniem kreatyniny w surowicy >177 µmol/l i (lub) białkomoczem >500 mg/24 h. Jeśli podczas leczenia preparatem wystąpią zaburzenia czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy >265 µmol/l lub stężenie 2 razy większe od wartości wyjściowych), należy rozważyć przerwanie leczenia preparatem. Podczas stosowania inhibitorów ACE częstość występowania obrzęku naczynioruchowego u pacjentów rasy czarnej jest większa w porównaniu z pozostałymi pacjentami. Reakcje rzekomoanafilaktyczne mogą wystąpić u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE i poddawanych jednocześnie dializie przy użyciu dializatorów z błonami o wysokiej przepuszczalności (należy zastosować inny rodzaj błon lub lek przeciwnadciśnieniowy z innej grupy), podczas aferezy LDL z siarczanem dekstranu (należy przerwać leczenie inhibitorem ACE przed każdą aferezą) lub u pacjentów poddawanych odczulaniu, np. na jad owadów błonkoskrzydłych (należy tymczasowo odstawić inhibitory ACE). Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z kolagenozą, poddanych terapii immunosupresyjnej, leczonych allopurynolem lub prokainamidem lub w przypadku połączenia kilku tych czynników, zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek (zaleca się okresowe monitorowanie liczby białych krwinek i poinstruowanie pacjentów o konieczności zgłaszania wszelkich objawów zakażenia). Lizynopryl może wykazywać mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej. U pacjentów poddawanych rozległym zabiegom operacyjnym, a także podczas znieczulenia ogólnego środkami wywołującymi niedociśnienie lizynopryl może blokować syntezę angiotensyny II wtórną do kompensacyjnego uwalniania reniny. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii, ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością nerek, cukrzycą, przyjmujących jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas, środki uzupełniające potas lub substytuty soli zawierające potas oraz przyjmujących inne leki zwiększające stężenie potasu we krwi (np. heparynę). Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku u dzieci oraz u pacjentów z niedawnym przeszczepem nerki nie zostało w pełni ustalone - nie zaleca się stosowania preparatu u tych pacjentów.

Reklama

Diroton - ciąża

Preparatu nie należy stosować w I trymestrze ciąży. U pacjentek planujących ciążę lub po potwierdzeniu ciąży należy jak najszybciej zmienić leczenie. Preparat jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży. Długotrwałe narażenie na działanie inhibitora ACE w II i III trymestrze ciąży wywołuje działania toksyczne na płód ludzki (osłabienie czynności nerek, małowodzie, opóźnienia kostnienia czaszki) oraz toksyczne działania na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemię). Jeśli narażenie na działanie lizynoprylu nastąpiło od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG sprawdzającego czynność nerek i czaszkę. Dzieci, których matki przyjmowały lizynopryl, powinny pozostawać pod ścisłą obserwacją w kierunku niedociśnienia, skąpomoczu i hiperkaliemii. Nie wiadomo czy lizynopryl przenika do mleka matki. Stosowanie lizynoprylu nie jest zalecane u kobiet karmiących piersią.

Reklama

Diroton - efekty uboczne

Często: ból i zawroty głowy, objawy ortostatyczne (w tym niedociśnienie), kaszel, biegunka, wymioty, zaburzenia czynności nerek. Niezbyt często: zmiany nastroju, parestezje, zaburzenia smaku, zaburzenia snu, zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu, kołatania, częstoskurcz, objaw Raynauda, nieżyt nosa, nudności, ból brzucha i niestrawność, wysypka, świąd, impotencja, zmęczenie, osłabienie, zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hiperkaliemia. Rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, splątanie, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nadwrażliwość (w tym obrzęk naczynioruchowy), pokrzywka, łysienie, łuszczyca, mocznica, ostra niewydolność nerek, ginekomastia, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, hiponatremia. Bardzo rzadko: zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, limfadenopatia, choroba autoimmunologiczna, hipoglikemia, skurcz oskrzeli, zapalenie zatok, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych/eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy jelit, zapalenie wątroby - dotyczące komórek wątrobowych lub cholestatyczne, żółtaczka i niewydolność wątroby, nadmierna potliwość, pęcherzyca, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, skąpomocz/bezmocz, zgony spowodowane obrzękiem naczynioruchowym, zespół rozpoczynający się żółtaczką cholestatyczną i postępujący do piorunującej martwicy i (niekiedy) zgonu. Donoszono o występowaniu zespołu, do którego może należeć jeden lub więcej z następujących objawów: gorączka, zapalenie naczyń, ból mięśni, ból stawów/zapalenie stawów, dodatni wynik na obecność przeciwciał przeciwjądrowych (ANA), podwyższony wynik OB, eozynofilia i leukocytoza, wysypka, nadwrażliwość na światło i inne objawy dermatologiczne.

Diroton - interakcje

Leki moczopędne nasilają działanie hipotensyjne preparatu. U pacjentów przyjmujących leki moczopędne, a zwłaszcza u tych, u których leczenie moczopędne wprowadzono w ostatnim czasie, po dodaniu lizynoprylu do schematu leczenia może dojść do nadmiernego obniżenia ciśnienia krwi. Ryzyko to można zmniejszyć odstawiając lek moczopędny przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, substytutów soli zawierających potas lub innych leków zwiększających stężenie potasu w surowicy (np. heparyny), szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może prowadzić do hiperkaliemii. Podczas jednoczesnego stosowania litu i inhibitorów ACE zgłaszano występowanie odwracalnej hiperkaliemii oraz działań toksycznych (nie zaleca się podawania lizynoprylu z litem, jednak jeśli skojarzenie tych leków jest konieczne, należy starannie kontrolować stężenie litu w surowicy). Przewlekłe stosowanie NLPZ (w tym kwasu acetylosalicylowego ≥3g) może osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. NLPZ i inhibitory ACE działają addycyjnie, zwiększając stężenie potasu we krwi i upośledzając czynność nerek. W rzadkich przypadkach może wystąpić ostra niewydolność nerek, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, jak np. u osób w podeszłym wieku lub odwodnionych. Jednoczesne stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych może nasilać efekt hipotensyjny lizynoprylu. Jednoczesne stosowanie triazotanu glicerolu i innych azotanów lub innych leków rozszerzających naczynia może powodować dalsze zmniejszenie ciśnienia krwi. Leki sympatykomimetyczne mogą zmniejszać efekt przeciwnadciśnieniowy inhibitorów ACE. Jednoczesne podawanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insulin, doustnych leków hipoglikemicznych) może zwiększać ryzyko hipoglikemii, szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia skojarzonego oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Lizynopryl można stosować jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach zalecanych w kardiologii), lekami trombolitycznymi, β-adrenolitycznymi i (lub) azotanami.

Diroton - dawkowanie

Doustnie. Nadciśnienie (lek można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami przeciwnadciśnieniowymi z innych grup). Dawka początkowa wynosi 10 mg. U pacjentów z silną aktywacją układu renina-angiotensyna-aldosteron (zwłaszcza z nadciśnieniem nerkowo-naczyniowym, niedoborem soli i (lub) płynów, niewydolnością krążenia lub ciężkim nadciśnieniem) dawkę początkową należy zmniejszyć do 2,5-5 mg oraz rozpoczynać leczenie pod nadzorem lekarza. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 20 mg raz na dobę. Jeśli nie uda się osiągnąć żądanego efektu terapeutycznego w ciągu 2-4 tyg., dawkę można dalej zwiększać. Maksymalna dawka stosowana w długotrwałych kontrolowanych próbach klinicznych wynosiła 80 mg/dobę. U pacjentów leczonych jednocześnie lekami moczopędnymi, o ile to możliwe, podawanie leku moczopędnego należy przerwać na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem. U pacjentów, którzy nie mogą odstawić leku moczopędnego, leczenie lizynoprylem należy rozpoczynać od dawki 5 mg. Należy monitorować czynność nerek i stężenie potasu we krwi. W razie konieczności leczenie lekiem moczopędnym można wznowić. Niewydolność serca (lek można stosować w skojarzeniu z lekami moczopędnymi, glikozydami naparstnicy oraz lekami β-adrenolitycznymi). Dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dobę, którą należy podać pod nadzorem medycznym. Dawkę należy zwiększać stopniowo, o nie więcej niż 10 mg jednorazowo, w odstępach nie mniejszych niż 2 tyg. Dawka maksymalna wynosi 35 mg raz na dobę. Ostry zawał mięśnia sercowego. Pacjenci powinni otrzymywać, w razie potrzeby, standardowo zalecane leczenie takie jak leki trombolityczne, kwas acetylosalicylowy, leki β-adrenolityczne; wraz z lizynoprylem można dożylnie lub przezskórnie podać triazotan glicerolu. Leczenie lizynoprylem należy rozpoczynać w ciągu 24 h po wystąpieniu objawów. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeśli skurczowe ciśnienie krwi wynosi <100 mmHg. Pierwsza dawka lizynoprylu wynosi 5 mg doustnie, następnie 5 mg po upływie 24 h, 10 mg po upływie 48 h, a potem 10 mg raz na dobę. Pacjenci z ciśnieniem skurczowym krwi ≤120 mmHg w chwili rozpoczynania leczenia lub w ciągu trzech pierwszych dni po zawale powinni otrzymywać 2,5 mg doustnie. Jeśli wystąpi niedociśnienie (ciśnienie skurczowe krwi ≤100 mmHg) można podawać 5 mg jako dobową dawkę podtrzymującą, przejściowo zmniejszając ją do 2,5 mg, jeśli jest to konieczne. W razie długotrwałego niedociśnienia (skurczowe ciśnienie krwi <90 mmHg przez ponad 1 h) preparat należy odstawić. Leczenie należy kontynuować przez 6 tyg., a następnie ponownie ocenić stan pacjenta. Pacjenci, u których wystąpią objawy niewydolności serca, powinni kontynuować przyjmowanie preparatu. Nerkowe powikłania w cukrzycy. U pacjentów z nadciśnieniem, cukrzycą typu II i początkami nefropatii dawka wynosi 10 mg raz na dobę, w razie konieczności dawkę można zwiększyć do 20 mg raz na dobę, aby uzyskać ciśnienie krwi w pozycji siedzącej <90 mmHg.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy ustalać w zależności od klirensu kreatyniny: klirens kreatyniny 31-80 ml/min 5-10 mg na dobę; klirens 10-30 ml/min 2,5-5 mg na dobę; klirens poniżej 10 ml/min oraz u pacjentów dializowanych 2,5 mg na dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać w zależności od ciśnienia krwi (maksymalna dawka dobowa wynosi 40 mg).

Diroton - uwagi

Podczas leczenia należy kontrolować stężenie potasu i kreatyniny. Podczas leczenia lizynoprylem mogą występować zawroty głowy, zaburzenia widzenia i zmęczenie, które mogą powodować ograniczenie sprawności psychofizycznej.