Skład leku Dostinex
1 tabl. zawiera 0,5 mg kabergoliny. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Jakie działanie ma Dostinex?
Agonista receptorów dopaminergicznych D2. Pochodna ergoliny. Silnie i długotrwale obniża stężenie prolaktyny, bez wpływu na wydzielanie podstawowe innych hormonów przysadkowych lub kortyzolu.
Działanie jest szybkie (występuje w ciągu 3 h od podania) i trwałe (do 7-28 dni u zdrowych ochotników i pacjentek z hiperprolaktynemią oraz do 14-21 dni u kobiet w okresie połogu). Po podaniu doustnym lek wchłania się szybko, maksymalne stężenie we krwi osiąga po 0,5-4 h od podania. Wiąże się z białkami osocza w 41-42%.
Jest wydalany z moczem i kałem, w postaci niezmienionej wydala się z moczem 2-3% dawki. T0,5 wynosi 63-68 h u zdrowych osób oraz 79-115 h u pacjentek z hiperprolaktynemią.
Reklama
Wskazania do stosowania leku
Zahamowanie laktacji.
Kabergolina jest stosowana w celu zahamowania laktacji zaraz po porodzie albo w celu przerwania wydzielania mleka.
Zaburzenia związane z nadmiernym wydzielaniem prolaktyny.
Leczenie zaburzeń związanych z nadmiernym wydzielaniem prolaktyny (hiperprolaktynemią), w tym zaburzeń miesiączkowania (brak, skąpe lub nieregularne miesiączki), braku owulacji, mlekotok - w leczeniu gruczolaka przysadki, idiopatycznej hiperprolaktynemii lub zespołu pustego siodła tureckiego, związanego z hiperprolaktynemią.
Reklama
Przeciwwskazania przed stosowaniem Dostinexu
Nadwrażliwość na kabergolinę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na inne pochodne sporyszu. Zwłóknienie płuca, osierdzia i przestrzeni pozaotrzewnowej rozpoznane w przeszłości. W przypadku długotrwałego leczenia: stwierdzenie wady zastawkowej serca na podstawie echokardiografii wykonanej przed leczeniem.
Reklama
Jakie są ostrzeżenia?
Stosując kabergolinę (podobnie jak w przypadku innych pochodnych sporyszu) należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami sercowo-naczyniowymi, zespołem Raynauda, chorobą wrzodową lub krwawieniem z przewodu pokarmowego, a także u chorych z wywiadem w kierunku poważnych zaburzeń psychicznych, w szczególności psychoz.
U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, w przypadku przewlekłego stosowania kabergoliny należy rozważyć stosowanie mniejszych dawek.
W porównaniu ze zdrowymi ochotnikami i osobami z mniej zaawansowaną niewydolnością wątroby, u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (klasa C w skali Child-Pugh), którzy otrzymali jednorazowo 1 mg preparatu, obserwowano wzrost wartości AUC. Po podaniu kabergoliny może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne.
Należy zachować szczególną ostrożność, stosując kabergolinę razem z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze krwi. W wyniku długotrwałego stosowania pochodnych sporyszu z aktywnością agonisty receptora serotoninowego 5HT2B (takich jak karbegolina) mogą wystąpić zapalenia włókniste i surowicze, takie jak zapalenie opłucnej, wysięk opłucnowy, zwłóknienie opłucnej, zwłóknienie płuc, zapalenie osierdzia, płyn w osierdziu, wady zastawek serca obejmujące jedną lub więcej zastawek (aortalną, mitralną, trójdzielną) lub zwłóknienie osierdzia.
W niektórych przypadkach, po odstawieniu kabergoliny objawy wady zastawkowej serca uległy zmniejszeniu. W przypadku wysięku lub włóknienia opłucnej opad krwi (OB) jest nieprawidłowo zwiększony. W przypadku niewyjaśnionego patologicznego wzrostu wartości OB zaleca się wykonanie rtg klatki piersiowej.
Wady zastawek mają związek z kumulowaniem się dawek, dlatego też pacjenci powinni być leczeni najmniejszą skuteczną dawką. Podczas każdej wizyty należy dokonać ponownej oceny stosunku korzyści do ryzyka w celu stwierdzenia słuszności kontynuacji leczenia kabergoliną.
Przed rozpoczęciem długotrwałego leczenia wszyscy pacjenci muszą zostać poddani ocenie układu sercowo-naczyniowego obejmującej wykonanie echokardiogramu w celu wykrycia potencjalnej bezobjawowej patologii zastawek.
Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się także wykonanie podstawowych badań: opadu krwi (OB) lub innych markerów zapalenia, czynności płuc, rtg klatki piersiowej oraz czynności nerek. Obecnie nie wiadomo, czy u pacjentów z przeciekiem zastawkowym (cofaniem) leczenie kabergoliną może spowodować pogorszenie przebiegu choroby podstawowej.
W przypadku stwierdzenia zwłóknienia zastawek nie należy stosować kabergoliny. Włóknienie może mieć utajony początek, dlatego w trakcie długotrwałego leczenia pacjenci powinni być regularnie monitorowani w kierunku możliwych objawów postępującego włóknienia.
Z tego względu podczas leczenia należy zwracać szczególną uwagę na objawy: chorób opłucnej i(lub) płuc (takich jak duszność, trudności w nabraniu powietrza, utrzymujący się kaszel lub ból w klatce piersiowej); niewydolności nerek lub niedrożności naczyń moczowodów i (lub) naczyń brzusznych (które mogą objawiać się bólem w lędźwiach i (lub) boku oraz obrzękiem kończyny dolnej, jak również możliwym patologicznym uciskiem brzucha lub tkliwością brzucha co może wskazywać na włóknienie zaotrzewnowe) niewydolności serca (przypadki włóknienia zastawek i osierdzia często manifestują się jako niewydolność serca).
Dlatego w przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca należy wykluczyć włóknienie zastawek (oraz zaciskające zapalenie osierdzia). Po rozpoczęciu leczenia pierwszy echokardiogram należy wykonać w ciągu 3–6 mies. Następnie częstość wykonywania echokardiografii należy ustalić na podstawie indywidualnej oceny klinicznej co najmniej co 6–12 mies.
Jeśli badanie echokardiograficzne ujawnia nowe lub pogarszające się cofanie, zwężenie ujścia lub pogrubienie płatka zastawki należy odstawić kabergolinę. Konieczność wykonania innych badań (np. badania przedmiotowego obejmującego osłuchanie serca, wykonania rtg czy tomografii komputerowej) należy określać indywidualnie.
Odpowiednie badania dodatkowe, takie jak OB czy pomiar stężenia kreatyniny w surowicy, należy wykonać, jeśli konieczne jest uzupełnienie diagnostyki włóknienia. Stosowanie kabergoliny wiązało się z występowaniem senności. U pacjentów z chorobą Parkinsona może wiązać się z występowaniem napadów nagłego zasypiania.
W takim przypadku można rozważyć zmniejszenie dawki leku lub zakończenie leczenia. Kabergolina nie powinna być stosowana u kobiet z nadciśnieniem indukowanym ciążą, stanem przedrzucawkowym czy z nadciśnieniem poporodowym, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem.
Aby uniknąć niedociśnienia ortostatycznego nie należy przekraczać pojedynczej dawki 0,25mg kabergoliny w celu zahamowania trwającej laktacji u kobiet karmiących.
U kobiet po porodzie stosujących kabergolinę w celu zahamowania laktacji, notowano ciężkie zdarzenia niepożądane, w tym nadciśnienie tętnicze, zawał mięśnia sercowego, drgawki, udar mózgu i zaburzenia psychiczne.
U niektórych pacjentek wystąpienie drgawek lub udaru mózgu poprzedzone było silnym bólem głowy i(lub) przemijającymi zaburzeniami widzenia. W trakcie leczenia należy uważnie monitorować ciśnienie krwi. Jeśli u pacjentki wystąpi nadciśnienie tętnicze, ból w klatce piersiowej, silny, postępujący lub nieustępujący ból głowy (z zaburzeniami widzenia lub bez nich) bądź objawy toksyczności ze strony OUN, należy przerwać stosowanie kabergoliny i niezwłocznie ocenić stan pacjentki.
Przed rozpoczęciem leczenia zaburzeń związanych z hiperprolaktynemią wskazana jest szczegółowa ocena czynności przysadki.
Kabergolina przywraca owulację i płodność u kobiet z hipogonadyzmem związanym z hiperprolaktynemią. Należy regularnie monitorować pacjentów pod kątem rozwoju zaburzeń kontroli impulsów i poinformować pacjentów i ich opiekunów, że u osób leczonych agonistami dopaminy mogą wystąpić behawioralne objawy zaburzeń kontroli impulsów, w tym: uzależnienie od hazardu, zwiększone libido, hiperseksualność, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie, oraz kompulsywne lub napadowe objadanie się. W takich przypadkach zaleca się rozważenie zmniejszenia dawki lub stopniowe odstawienie leku.
Preparat zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi, dziedzicznymi postaciami nietolerancji galaktozy, niedoboru laktazy typu Lapp czy zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Dostinex a ciąża
Nie ma adekwatnych i dobrze kontrolowanych badań dotyczących stosowania kabergoliny u kobiet w ciąży.
Badania na zwierzętach nie wykazały działań teratogennych, ale w powiązaniu z aktywnością farmakodynamiczną obserwowano obniżoną płodność i toksyczność wobec płodu. W 12 letnim badaniu obserwacyjnym wyników ciąż po leczeniu kabergoliną dostępne są dane dla 256 ciąż. W 17 spośród tych 256 ciąż (6,6%) wystąpiły istotne rozwojowe wady wrodzone lub poronienie.
Dostępne są informacje dla 23/258 dzieci, u których stwierdzono łącznie 27 nieprawidłowości noworodkowych, zarówno istotnych jak i nieistotnych. Najczęstszymi noworodkowymi wadami rozwojowymi były wady układu mięśniowo-szkieletowego i nieprawidłowości sercowo-płucne.
Nie ma dotychczas informacji odnośnie zaburzeń okołoporodowych, bądź długoterminowego rozwoju niemowląt narażonych na wewnątrzmaciczne działanie kabergoliny. W oparciu o niedawne publikacje występowanie istotnych wad rozwojowych w populacji ogólnej oceniono na 6,9% lub więcej. Odsetki wrodzonych nieprawidłowości różnią się w zależności od populacji.
Nie ma możliwości dokładnego określenia, czy istnieje zwiększone ryzyko, gdyż do badania nie włączono grupy kontrolnej. Kabergolina powinna być stosowana w trakcie ciąży jedynie, gdy jest wyraźnie wskazana i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka.
Przed podaniem kabergoliny należy wykluczyć ciążę, a po zakończeniu leczenia należy zapobiegać zajściu w ciążę przez przynajmniej jeden miesiąc.
Ze względu na to, że kabergolina charakteryzuje się długim T0,5 u pacjentek z hiperprolaktynemią, z chwilą uzyskania regularnych cykli owulacyjnych pacjentki starające się o ciążę powinny przerwać stosowanie kabergoliny na miesiąc przed planowanym zajściem w ciążę. Jeśli dojdzie do zapłodnienia w okresie leczenia, leczenie należy przerwać, gdy tylko ciąża zostanie potwierdzona. Preparat przywraca owulację i płodność u kobiet z hipogonadyzmem związanym z hiperprolaktynemią.
Podczas terapii u pacjentek w tym wskazaniu zaleca się przeprowadzanie testu ciążowego co 4 tyg. w okresie przed pojawieniem się miesiączki, a później za każdym razem, gdy krwawienie opóźnia o więcej niż 3 dni.
Kobiety, które chcą uniknąć ciąży, powinny stosować mechaniczne środki antykoncepcyjne podczas leczenia preparatem oraz po jego odstawieniu, do czasu ponownego zaniku jajeczkowania. Jako środek zapobiegawczy należy prowadzić obserwację kobiet, które zaszły w ciążę, w kierunku objawów powiększenia przysadki, ponieważ podczas ciąży może dojść do wzrostu wcześniej istniejących guzów przysadki.
U szczurów kabergolina i (lub) jej metabolity są wydzielane do mleka. Brak informacji dotyczących wydzielania leku do mleka u ludzi. Kobiety, u których laktacja nie została powstrzymana pod wpływem leczenia, nie powinny karmić piersią w trakcie terapii. Kabergoliny nie należy stosować u kobiet z zaburzeniami związanymi z nadmiernym wydzielaniem prolaktyny, które chcą karmić piersią.
Reklama
Efekty uboczne stosowania leku Dostinex
- Bardzo często: wady zastawkowe serca (w tym fala zwrotna) i zaburzenia powiązane (zapalenie osierdzia, wysięk do osierdzia), ból i zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego/obwodowego, nudności, dyspepsja, zapalenie żołądka, ból brzucha, astenia, obrzęk obwodowy.
- Często: senność, depresja, zmniejszenie ciśnienia tętniczego w trakcie długotrwałego leczenia, niedociśnienie ortostatyczne, uderzenia gorąca, zaparcie, wymioty, ból piersi, bezobjawowe obniżenie ciśnienia krwi (skurczowe o ≥20 mmHg i rozkurczowe o ≥10 mmHg).
- Niezbyt często: kołatanie serca, duszność, wysięk opłucnowy, włóknienie, (w tym włóknienie płuc), krwawienie z nosa, reakcje nadwrażliwości, przemijające niedowidzenie połowicze, omdlenie, parestezje, zwiększone libido, skurcz naczyń palców, omdlenie, obrzęk, obrzęk obwodowy, wysypka, łysienie, kurcze mięśni kończyn dolnych, u kobiet niemiesiączkujących zmniejszenie stężenia hemoglobiny w trakcie pierwszych kilku miesięcy po wznowieniu miesiączkowania.
- Rzadko: ból nadbrzusza.
- Bardzo rzadko: zwłóknienie opłucnej.
- Częstość nieznana: dusznica bolesna, zaburzenia oddechu, niewydolność oddechowa, zapalenie opłucne, ból w klatce piersiowej, napady nagłego zasypiania, drżenie, zaburzenia widzenia, agresywność, urojenia, hiperseksualność, objawy patologicznego hazardu, zaburzenia psychotyczne, halucynacje, zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie stężenia fosfokinazy kreatynowej we krwi, nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby.
Interakcje Dostinexu z innymi lekami
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania kabergoliny z innymi alkaloidami sporyszu podczas długoterminowego leczenia. Kabergolina nie powinna być przyjmowana łącznie z antagonistami receptorów dopaminowych (takimi jak fenotiazyna, butyrofenon, tioksantyna, metoklopramid) - ryzyko osłabienia działania karbegoliny.
Ze względu na zwiększenie biodostępności karbegoliny, preparatu nie należy stosować łącznie z antybiotykami makrolidowymi (np. erytromycyna).
Dawkowanie leku Dostinex
Doustnie.
W przypadku pacjentów z nietolerancją leków dopaminergicznych, można zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych rozpoczynając leczenie zmniejszoną dawką leku (np. 0,25 mg raz w tygodniu) stopniowo zwiększając dawkę, aż do osiągnięcia dawki terapeutycznej.
W przypadku wystąpienia uporczywych lub ciężkich działań niepożądanych można zwiększyć tolerancję leku zmniejszając okresowo dawkę, a następnie powracając do dawki terapeutycznej poprzez stopniowe jej zwiększanie (np. 0,25 mg tygodniowo, co 2 tyg.).
Maksymalna dawka dobowa wynosi 3 mg.
Zahamowanie laktacji.
Należy podać w jednej dawce 1 mg kabergoliny w pierwszym dniu po porodzie.
Przerwanie wydzielania mleka.
Należy podawać 0,25 mg (pół tabletki) co 12 h przez 2 dni.
Leczenie zaburzeń związanych z nadmiernym wydzielaniem prolaktyny.
Zalecana dawka początkowa to 0,5 mg na tydzień podawana w jednej (1 tabl. 0,5 mg) lub dwóch dawkach (2 razy na tydzień po pół tabletki podawane np. w poniedziałek i czwartek). Dawka tygodniowa powinna być zwiększana stopniowo, najlepiej o 0,5 mg na tydzień w odstępach miesięcznych, aż do uzyskania optymalnego działania terapeutycznego.
Dawka terapeutyczna wynosi od 0,25-2 mg na tydzień, średnio 1 mg na tydzień. U pacjentów z hiperprolaktynemią stosowano dawki do 4,5 mg tygodniowo. Dawka tygodniowa może być podawana jednorazowo lub podzielona na dwie lub więcej porcji w zależności od tolerancji leku. Podzielenie dawki tygodniowej na kilka porcji jest zalecane, gdy tygodniowa dawka jest większa od 1 mg.
Pacjenci powinni być monitorowani w okresie zwiększania dawki w celu ustalenia najmniejszej skutecznej dawki, w której jest osiągany efekt terapeutyczny. Po ustaleniu dawki terapeutycznej należy w odstępach miesięcznych kontrolować stężenie prolaktyny we krwi. Normalizacja stężeń prolaktyny jest zazwyczaj osiągana w ciągu 2-4 tyg.
Po zakończeniu terapii kabergoliną obserwuje się zwykle nawrót hiperprolaktynemii. Jednak u niektórych pacjentów obserwowano trwałe zmniejszenie stężenia prolaktyny przez wiele miesięcy. U większości kobiet cykle owulacyjne występowały przez co najmniej 6 mies. po zaprzestaniu stosowania kabergoliny.
Szczególne grupy pacjentów.
U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności leku u pacjentów w wieku poniżej 16 lat. Nie przeprowadzono regularnych badań dotyczących stosowania kabergoliny u pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami związanymi z nadmiernym wydzielaniem prolaktyny.
Sposób podania.
Zaleca się stosowanie leku podczas posiłków.
W trakcie rozpoczynania leczenia pacjenci powinni zachować ostrożność wykonując czynności wymagające szybkich i dokładnych reakcji. Należy poinformować pacjentów leczonych kabergoliną, u których występuje senność i (lub) napady nagłego zasypiania, o zakazie prowadzenia pojazdów i wykonywania czynności, w przypadku których upośledzona czujność może narazić pacjentów lub inne osoby na ryzyko poważnego zranienia, lub zgonu (np. podczas obsługiwania maszyn), do czasu ustąpienia takich epizodów i senności.
