Duodart

Duodart - skład

1 kaps. twarda zawiera 0,5 mg dutasterydu i 0,4 mg chlorowodorku tamsulosyny (co odpowiada 0,367 mg tamsulosyny). Kapsułki zawierają lecytynę (która może zwierać olej sojowy) oraz żółcień pomarańczową.

Reklama

Duodart - działanie

Preparat złożony, połączenie dutasterydu - podwójnego inhibitora 5-α-reduktazy i chlorowodorku tamsulosyny - antagonisty receptorów adrenergicznych α_1a i α_1d mięśniówki gładkiej podścieliska gruczołu krokowego i szyi pęcherza moczowego. Dutasteryd hamuje obydwa typy izoenzymów (1 i 2) 5-α-reduktazy, które biorą udział w konwersji testosteronu do dihydrotestosteronu (DHT). Oba leki mają komplementarny mechanizm działania, szybko łagodzą objawy choroby, zwiększają przepływ cewkowy, zmniejszają ryzyko ostrego zatrzymania moczu i konieczność zastosowania leczenia chirurgicznego łagodnego rozrostu gruczołu krokowego. Tamsulosyna dzięki rozkurczowi mięśniówki gładkiej gruczołu krokowego i cewki moczowej, zmniejsza zwężenie drogi odpływu moczu i tym samym zmniejsza objawy z opróżniania. Ponadto zmniejsza objawy z napełnienia w powstawaniu, których istotną rolę odgrywa niestabilność pęcherza. Wykazano biorównoważność pomiędzy dutasterydem-tamsulosyną i jednoczesnym stosowaniem dutasterydu i tamsulosyny w osobnych kapsułkach. Po przyjęciu jednorazowej dawki dutasterydu maksymalne stężenie w surowicy uzyskiwane jest po 1-3 h. Całkowita dostępność biologiczna wynosi ok. 60%. Dutasteryd z białkami osocza wiąże się w 99,5%. Metabolizowany jest z udziałem cytochromu P-450 3A4 i 3A5. W 1-15,4% jest wydalany w niezmienionej postaci z kałem, pozostała ilość wydalana jest w postaci metabolitów. Po wielokrotnym podaniu dawki terapeutycznej T_0,5 wynosi 3-5 tyg. Po przyjęciu jednorazowej dawki tamsulosyny (po posiłku) maksymalne stężenie we krwi występuje po ok. 6 h. Stan równowagi zostaje osiągnięty po 5 dniach leczenia. Tamsulosyna wiąże się z białkami osocza w ok. 99%. Jest metabolizowana w wątrobie przez enzymy cytochromu P450 i wydalana głównie z moczem w postaci metabolitów, ok. 9% podanej dawki jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. T_0,5 wynosi 5-7 h.

Reklama

Duodart - wskazania

Leczenie umiarkowanych i ciężkich objawów łagodnego rozrostu gruczołu krokowego (BPH). Zmniejszenie ryzyka ostrego zatrzymania moczu i konieczności leczenia zabiegowego u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi objawami łagodnego rozrostu gruczołu krokowego.

Reklama

Duodart - przeciwwskazania

Kobiety. Dzieci i młodzież. Nadwrażliwość na dutasteryd, inne inhibitory 5-α-reduktazy, tamsulosynę (również w przypadku obrzęku naczynioruchowego wywołanego przez tamsulosynę), soję, orzeszki ziemne lub na którykolwiek składnik leku. Niedociśnienie ortostatyczne w wywiadzie. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby.

Reklama

Duodart - ostrzeżenia

Leczenie skojarzone należy zalecać po starannej analizie stosunku korzyści do ryzyka, ze względu na możliwość zwiększenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych (w tym niewydolności serca), oraz po rozważeniu wszystkich opcji terapeutycznych, również monoterapii. Wyniki badania klinicznego z udziałem mężczyzn z podwyższonym ryzykiem raka gruczołu krokowego wykazały większą częstość występowania raka gruczołu krokowego w skali Gleasona 8-10 u pacjentów leczonych dutasterydem w porównaniu z grupą placebo - związek pomiędzy dutasterydem, a rakiem gruczołu krokowego nie jest jasny. Dlatego mężczyźni przyjmujący preparat, powinni być regularnie monitorowani pod względem możliwości wystąpienia raka gruczołu krokowego. Preparat powoduje zmniejszenie średniego stężenia swoistego antygenu sterczowego (PSA) w surowicy o ok. 50% po 6 mies. leczenia. Pacjenci przyjmujący preparat powinni mieć ponownie oznaczone nowe wyjściowe stężenie PSA po 6 mies. terapii, stężenie to powinno być regularnie monitorowane. Jakikolwiek potwierdzony wzrost stężenia antygenu w trakcie terapii preparatem w stosunku do najniższego jego poziomu, może świadczyć o wystąpieniu raka gruczołu krokowego lub o niestosowaniu się pacjenta do zaleceń dotyczących leczenia. Taka sytuacja powinna być dokładnie oceniona, nawet jeśli zmienione wartości zawierają się w zakresie wyników badań uzyskiwanych standardowo u mężczyzn nieprzyjmujących inhibitora 5-alfa-reduktazy. W trakcie wykonywania porównania stężenia PSA u pacjenta przyjmującego dutasteryd należy również wziąć pod uwagę jego wcześniejsze wyniki PSA. Po ustaleniu nowego wyjściowego stężenia PSA, leczenie preparatem nie będzie miało wpływu na możliwość stosowania PSA jako wskaźnika w diagnozowaniu wystąpienia raka gruczołu krokowego. Całkowite stężenie PSA wraca do wartości wyjściowej w ciągu 6 mies. od zakończenia terapii. Nawet pod wpływem preparatu, stosunek wolnego PSA do całkowitego PSA pozostaje stały. Jeśli lekarz zdecyduje się używać wartości wolnego PSA wyrażonej w procentach w diagnostyce raka gruczołu krokowego u mężczyzn stosujących preparat, nie jest wymagane skorygowanie otrzymanej wartości. Badanie per rectum, jak również inne badania mające na celu diagnostykę raka gruczołu krokowego oraz innych schorzeń mogących dawać te same objawy co BPH (łagodny rozrost gruczołu krokowego), powinny być wykonane u pacjentów przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu terapii preparatem, a następnie powinny być regularnie powtarzane. W badaniach klinicznych częstość występowania niewydolności serca (wspólna nazwa określająca zgłoszone zdarzenia, głównie niewydolność serca i zastoinową niewydolność serca) była nieznacznie większa wśród pacjentów przyjmujących w skojarzeniu dutasteryd i antagonistę receptora α₁-adrenergicznego, głównie tamsulosynę, niż wśród pacjentów, u których nie stosowano leczenia skojarzonego. Jednak częstość występowania niewydolności serca w tych badaniach była niższa we wszystkich aktywnie leczonych grupach w porównaniu z grupą stosującą placebo, a inne dostępne dane dotyczące stosowania dutasterydu lub antagonistów receptora α₁-adrenergicznego nie potwierdzają twierdzenia o zwiększonym ryzyku dla układu sercowo-naczyniowego. W trakcie badań klinicznych oraz w okresie po wprowadzeniu leku do obrotu zanotowano rzadkie przypadki zgłoszeń wystąpienia nowotworów gruczołu sutkowego u mężczyzn stosujących dutasteryd. Jednak badania epidemiologiczne nie wykazały wzrostu ryzyka zachorowania na nowotwór gruczołu sutkowego u mężczyzn przyjmujących antagonistów receptora α₁-adrenergicznego. Lekarz powinien poinstruować pacjenta, że należy niezwłocznie zgłosić wszelkie zmiany zauważone w tkance sutka, takie jak pojawienie się guzków czy też wydzielina z brodawki sutkowej. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <10 ml/min), ponieważ nie prowadzono badań w tej grupie pacjentów. Pacjentom rozpoczynającym stosowanie preparatu należy zalecić, aby w przypadku wystąpienia pierwszych objawów niedociśnienia ortostatycznego przyjęli pozycję siedzącą lub leżącą, do czasu ustąpienia objawów. W celu zminimalizowania ryzyka niedociśnienia ortostatycznego, u pacjenta stosującego antagonistów receptora α₁-adrenergicznego, przed pierwszym użyciem inhibitorów PDE5 parametry hemodynamiczne powinny być stabilne. Ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia objawowego, zalecana jest ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania antagonistów receptora α₁-adrenergicznego z inhibitorami PDE5 (np. sildenafil, tadalafil, wardenafil). Skojarzone stosowanie tych leków może doprowadzić do wystąpienia niedociśnienia objawowego. Podczas operacji usunięcia zaćmy u niektórych pacjentów przyjmujących aktualnie lub w przeszłości tamsulosynę zaobserwowano śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki (IFIS – typ zespołu małej źrenicy). Śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki może zwiększać ryzyko powikłań okulistycznych podczas oraz po wykonanej operacji. Nie zaleca się rozpoczynania leczenia preparatem u pacjentów, u których planowana jest operacja usunięcia zaćmy. Podczas kwalifikacji do zabiegu chirurgicznego, chirurdzy operujący zaćmę i okuliści powinni zebrać wywiad czy pacjenci z zaplanowanymi zabiegami usunięcia zaćmy otrzymują lub otrzymywali lek Duodart, aby zabezpieczyć odpowiednie środki na wypadek wystąpienia IFIS. Istnieją pojedyncze doniesienia o celowości zaprzestania stosowania tamsulosyny na 1 do 2 tyg. przed zabiegiem usunięcia zaćmy, ale ani korzyści wynikające z takiego postępowania, ani czas zaprzestania leczenia nie zostały określone. Dutasteryd wchłania się przez skórę, dlatego kobiety, dzieci i młodzież muszą unikać kontaktu z uszkodzonymi kapsułkami. W przypadku kontaktu z uszkodzonymi kapsułkami, powierzchnię kontaktu należy natychmiast przemyć wodą z mydłem. Równoczesne stosowanie chlorowodorku tamsulosyny z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazolem) lub w mniejszym stopniu z silnymi inhibitorami CYP2D6 (np. paroksetyną) może zwiększyć ekspozycję na tamsulosynę. W związku z tym nie jest zalecane stosowanie chlorowodorku tamsulosyny u pacjentów stosujących silne inhibitory CYP3A4 oraz ostrożne jego stosowanie u pacjentów stosujących umiarkowany inhibitor CYP3A4, silny bądź umiarkowany inhibitor CYP2D6 lub kombinację inhibitorów CYP3A4 i CYP2D6, lub u pacjentów, którzy słabo metabolizują CYP2D6. Nie badano działania preparatu u pacjentów z chorobami wątroby. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Kapsułki zawierają barwnik – żółcień pomarańczową, która może powodować reakcje alergiczne.

Reklama

Duodart - ciąża

Lek jest przeciwwskazany u kobiet. Dutasteryd podawany kobietom w ciąży, może potencjalnie hamować rozwój zewnętrznych narządów płciowych u płodu płci męskiej. Niewielkie stężenia dutasterydu stwierdzono w nasieniu pacjentów przyjmujących dutasteryd. Nie wiadomo czy w przypadku, gdy kobieta w ciąży ma kontakt z nasieniem mężczyzny leczonego dutasterydem wystąpi niekorzystny wpływ na płód płci męskiej (największe ryzyko w pierwszych 16 tyg. ciąży). W celu uniknięcia kontaktu z nasieniem, zalecane jest stosowanie prezerwatywy przez mężczyznę, którego partnerka jest lub może być w ciąży. Zgłaszano przypadki wpływu dutasterydu na cechy nasienia (zmniejszenie liczebności plemników, objętości nasienia i ruchliwości plemników) u zdrowych mężczyzn - nie można wykluczyć zmniejszenia płodności u mężczyzn.

Reklama

Duodart - efekty uboczne

Dutasteryd+tamsulosyna. Często: zawroty głowy, impotencja, zmniejszone libido, zaburzenia ejakulacji (w tym zmniejszona ilość nasienia), tkliwość i powiększenie piersi. Niezbyt często: niewydolność serca (w tym zastoinowa niewydolność serca, niewydolność serca, niewydolność lewokomorowa, ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny, ostra niewydolność lewokomorowa, niewydolność prawokomorowa, ostra niewydolność prawokomorowa, niewydolność komorowa, niewydolność sercowo-oddechowa, kardiomiopatia rozstrzeniowa). Działania niepożądane dotyczące sfery seksualnej są przypisywane działaniu dutasterydu (zarówno w monoterapii jak i w skojarzeniu z tamsulosyną), działania te mogą się utrzymywać nawet po zakończeniu leczenia. Dutasteryd. Często: impotencja, zmniejszone libido, zaburzenia ejakulacji (w tym zmniejszona ilość nasienia), tkliwość i powiększenie piersi. Niezbyt często: niewydolność serca (wspólna nazwa obejmująca działania niepożądane jw.). W badaniu klinicznym wykazano większą częstość występowania raka gruczołu krokowego o stopniu złośliwości 8-10 w skali Gleasona u pacjentów leczonych dutasterydem w porównaniu z grupą placebo; nie ustalono czy na wyniki badania miało wpływ działanie dutasterydu prowadzące do zmniejszenia objętości gruczołu krokowego, czy czynniki związane z badaniem. Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane: niezbyt często – łysienie (głównie utrata owłosienia ciała), nadmierne owłosienie; częstość nieznana - reakcje alergiczne (w tym wysypka, świąd, pokrzywka, miejscowy obrzęk i obrzęk naczynioruchowy), depresja, ból oraz obrzęk jąder. Zgłaszano przypadki raka gruczołu piersiowego u mężczyzn. Tamsulosyna. Często: zawroty głowy, zaburzenia ejakulacji (w tym zmniejszona ilość nasienia). Niezbyt często: ból głowy, palpitacje, niedociśnienie ortostatyczne, nieżyt nosa, zaparcie, biegunka, nudności, wymioty, pokrzywka, wysypka, świąd, astenia. Rzadko: omdlenie, obrzęk naczynioruchowy. Bardzo rzadko: zespół Stevensa-Johnsona, priapizm. Po wprowadzeniu do obrotu odnotowano przypadki śródoperacyjnego zespołu wiotkiej tęczówki (IFIS), typu zespołu małej źrenicy, występujące w czasie operacji usunięcia zaćmy, związane ze stosowaniem antagonistów receptora α₁-adrenergicznego, w tym tamsulosyny. Ponadto, jako powiązane ze stosowaniem tamsulosyny zgłaszano: migotanie przedsionków, arytmię, tachykardię, duszność, krwawienie z nosa, niewyraźne widzenie, zaburzenia widzenia, rumień wielopostaciowy, erytrodermię, problemy z wytryskiem, wytrysk wsteczny, brak wytrysku i suchość w ustach.

Duodart - interakcje

Dutasteryd. U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących jednocześnie werapamil lub diltiazem (umiarkowane inhibitory CYP3A4 i inhibitory P-glikoproteiny) stwierdzono zwiększenie stężenia dutasterydu w surowicy. Długotrwałe stosowanie dutasterydu jednocześnie z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np.: rytonawir, indynawir, nefazodon, itrakonazol, ketokonazol przyjmowane doustnie) może spowodować zwiększenie stężenia dutasterydu we krwi. Zwiększona ekspozycja na dutasteryd prawdopodobnie nie powoduje nasilenia zahamowania 5–α-reduktazy. Należy jednak brać pod uwagę zmniejszenie częstości podawania dutasterydu w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Zahamowanie CYP3A4 powoduje wydłużenie okres półtrwania, w wyniku czego uzyskanie stanu stacjonarnego w leczeniu skojarzonym może trwać dłużej niż 6 miesięcy. Przyjęcie 12 g cholestyraminy godzinę po podaniu pojedynczej dawki 5 mg dutasterydu nie wpływa na farmakokinetykę dutasterydu. Dutasteryd w dawce 0,5 mg stosowany przez 2 tyg. nie wpływa na farmakokinetykę tamsulosyny ani terazosyny. Nie wpływa także na farmakokinetykę warfaryny i digoksyny. Dutasteryd nie hamuje i nie aktywuje CYP2C9 ani P-glikoproteiny. Nie hamuje enzymów CYP1A2, CYP2D6, CYP2C9, CYP2C19 i CYP3A4. Tamsulosyna. Skojarzone stosowanie tamsulosyny z lekami, które mogą obniżać ciśnienie, w tym leki znieczulające, inhibitory PDE5 i antagoniści receptora α₁-adrenergicznego może nasilić działanie hipotensyjne; nie należy stosować dutasterydu z tamsulosyną w skojarzeniu z innymi antagonistami receptora α₁-adrenergicznego. Jednoczesne podawanie chlorowodorku tamsulosyny i ketokonazolu (silnego inhibitora CYP3A4) zwiększa C_max oraz AUC tamsulosyny. Jednoczesne stosowanie tamsulosyny oraz paroksetyny (silnego inhibitora CYP2D6) zwiększa C_max oraz AUC. Podobny wzrost ekspozycji przewidywany jest u osób wolno metabolizujacych z udziałem CYP2D6 w porównaniu do osób szybko metabolizujących, w sytuacji jednoczesnego podawania z silnym inhibitorem CYP3A4. Skutek jednoczesnego podawania inhibitorów CYP3A4 i CYP2D6 z chlorowodorkiem tamsulosyny nie został oceniony klinicznie, jednak w takiej sytuacji istnieje ryzyko znacznego wzrostu ekspozycji na tamsulosynę. Jednoczesne podawanie chlorowodorku tamsulosyny z cymetydyną powoduje zmniejszenie klirensu i zwiększenie AUC tamsulosyny. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania dutasterydu z tamsulosyną w skojarzeniu z cymetydyną. Diklofenak i warfaryna mogą zwiększyć stopień eliminacji tamsulosyny. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania warfaryny w skojarzeniu z chlorowodorkeim tamsulosyny. Nie stwierdzono interakcji w czasie skojarzonego stosowania chlorowodorku tamsulosyny z atenololem, enalaprylem, nifedypiną ani teofiliną. Jednoczesne stosowanie furosemidu zmniejsza stężenie tamsulosyny w osoczu, jednak ponieważ stężenie to pozostaje w granicach normy, nie jest konieczna zmiana dawkowania. Diazepam, propranolol, trichlorometiazyd, chlormadynon, amitryptylina, diklofenak, glibenklamid i symwastatyna nie wpływają na stężenie wolnej frakcji tamsulosyny w osoczu ludzkim; tamsulosyna nie zmienia stężenia w osoczu wolnej frakcji diazepamu, propranololu, trichlorometiazydu i chlormadynonu.

Duodart - dawkowanie

Doustnie. Dorośli (w tym pacjenci w podeszłym wieku): zalecana dawka to 1 kaps. raz dziennie. W uzasadnionych przypadkach można, w celu uproszczenia dawkowania, zastosować Duodart zamiast stosowanego w terapii dwulekowej leczenia skojarzonego dutasterydem i tamsulosyną. Jeśli istnieje uzasadnienie kliniczne można bezpośrednio zamieniać monoterapię dutasterydem lub tamsulosyną na stosowanie leku Duodart. Szczególne grupy pacjentów. Nie przewiduje się konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie jest przeciwwskazane. Stosowanie połączenia dutasterydu i tamsulosyny jest przeciwwskazane u dzieci i młodzieży (<18 rż.). Sposób podania. Przyjmować ok. 30 min po tym samym posiłku każdego dnia. Kapsułek nie należy żuć ani otwierać. Kontakt z zawartością kapsułki, dutasterydem, może skutkować podrażnieniem błony śluzowej jamy ustnej.

Duodart - uwagi

W trakcie leczenia mogą wystąpić objawy niedociśnienia ortostatycznego, takie jak zawroty głowy, co może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.