Encortolon

Encortolon - skład

1 tabl. zawiera 5 mg prednizolonu; tabletki zawierają laktozę.

Reklama

Encortolon - działanie

Prednizolon jest syntetycznym glikokortykosteroidem, o silnym działaniu przeciwzapalnym. Prednizolon hamuje rozwój objawów zapalenia, nie wpływając na jego przyczynę. Hamuje gromadzenie się makrofagów, leukocytów i innych komórek w rejonie ogniska zapalnego. Hamuje fagocytozę, uwalnianie enzymów lizosomalnych oraz syntezę i uwalnianie chemicznych mediatorów zapalenia. Powoduje zahamowanie lokalizacji makrofagów, zmniejszenie rozszerzalności i przepuszczalności naczyń włosowatych, zmniejszenie przylegania leukocytów do endotelium kapilar. Prowadzi to do zahamowania migracji leukocytów jak i tworzenia obrzęków. Nasila syntezę lipomoduliny, inhibitora fosfolipazy A₂ uwalniającej kwas arachidonowy z błony fosfolipidowej, z jednoczesnym hamowaniem jego syntezy. Mechanizmy działania immunosupresyjnego nie są całkowicie poznane, ale prednizolon może hamować komórkowe reakcje immunologiczne jak również specyficzne mechanizmy związane z odpowiedzią immunologiczną. Zmniejsza liczbę limfocytów T, monocytów i granulocytów kwasochłonnych. Zmniejsza także przyłączanie się immunoglobulin do receptorów na powierzchni komórek i hamuje syntezę lub uwalnianie interleukin poprzez zmniejszenie blastogenezy limfocytów T i zmniejszenie nasilenia wczesnej odpowiedzi immunologicznej. Może także hamować przechodzenie kompleksów immunologicznych przez błony podstawne i zmniejszać stężenie składników dopełniacza i immunoglobulin. Prednizolon poprzez działanie na cewkę dalszą nasila wchłanianie zwrotne sodu, wydalanie potasu i jonów wodorowych oraz retencję wody. W mniejszym stopniu wpływa na wydalanie wody i elektrolitów przez jelito grube, gruczoły potowe i ślinowe. Prednizolon hamuje wydzielanie ACTH przez przysadkę, co prowadzi do zmniejszenia wytwarzania kortykosteroidów i androgenów w korze nadnerczy. Rozwój niewydolności kory nadnerczy i czas powrotu jej funkcji zależy przede wszystkim od okresu leczenia i w mniejszym stopniu od dawki, pory i częstości podania leku, jak również od okresu półtrwania. Po długotrwałym stosowaniu dużych dawek czynność nadnerczy może powrócić po około 1 roku, a u niektórych pacjentów nigdy. Nasila katabolizm białek i indukuje enzymy biorące udział w metabolizmie aminokwasów. Hamuje syntezę i powoduje zwiększenie degradacji białek w tkance limfoidalnej, łącznej, mięśniowej i skórze. Długotrwałe stosowanie może spowodować zanik tych tkanek. Prednizolon zwiększa dostępność glukozy, poprzez indukcję enzymów glukoneogenezy w wątrobie, pobudzenie katabolizmu białek (co zwiększa ilość aminokwasów biorących udział w glukoneogenezie) i zmniejszenia zużycia glukozy w tkankach obwodowych. Prowadzi to do zwiększonego gromadzenia glikogenu w wątrobie, zwiększenia stężenia glukozy we krwi i zwiększenia oporności na insulinę. Lek nasila lipolizę i mobilizuje kwasy tłuszczowe z tkanki tłuszczowej, co zwiększa stężenie kwasów tłuszczowych w osoczu. Po długotrwałym leczeniu może dojść do nieprawidłowej redystrybucji tłuszczu. Prednizolon upośledza tworzenie kości i nasila ich resorpcję. Obniża stężenie wapnia w osoczu, co prowadzi do wtórnej nadczynności przytarczyc i jednoczesnej stymulacji osteoklastów i zahamowania osteoblastów. Może to prowadzić do zahamowania wzrostu kości u dzieci i młodzieży oraz rozwoju osteoporozy w każdym wieku. Prednizolon nasila działanie endo- i egzogennych amin katecholowych. Dostępność biologiczna prednizolonu po podaniu doustnym wynosi 70-90%. Największe stężenie leku w osoczu występuje w ciągu 1-2 h. T_0,5 leku w osoczu wynosi 2,1-3,5 h, w tkankach 18-36 h. Czas działania wynosi 1,25-1,5 dnia. Prednizolon wiąże się z białkami osocza. Prednizolon metabolizowany jest głównie w wątrobie, w mniejszym stopniu w nerkach. Wydalany jest z moczem w postaci nieaktywnych metabolitów oraz w niewielkiej ilości jako niezmieniony prednizolon. Do mleka kobiecego wydziela się mniej niż 1% dawki prednizolonu.

Reklama

Encortolon - wskazania

Zaburzenia endokrynologiczne: niewydolność kory nadnerczy pierwotna (choroba Addisona) i wtórna (lekami z wyboru są hydrokortyzon i kortyzon, syntetyczne analogi mogą być stosowane z mineralokortykoidami); zespół nadnerczowo-płciowy (wrodzony, hiperplazja nadnerczy) - leczenie stosuje się w celu zahamowania wirylizacji spowodowanej nadmiernym wytwarzaniem androgenów w nadnerczach wskutek niedoboru enzymu w syntezie glikokortykoidów i mineralokortykoidów, niewystarczającej produkcji tych hormonów i pobudzania kory nadnerczy przez hormony przysadki, zaleca się podawanie sodu, u niektórych pacjentów może być konieczne także podawanie mineralokortykoidów; ostra niewydolność kory nadnerczy; nieropne zapalenie tarczycy; hiperkalcemia związana z chorobą nowotworową. Choroby alergiczne o ciężkim przebiegu, oporne na inne metody leczenia: choroba posurowicza, reakcje nadwrażliwości na leki, całoroczny lub sezonowy alergiczny nieżyt nosa. Kolagenozy w okresach zaostrzenia lub w niektórych przypadkach jako leczenie podtrzymujące: ostre gośćcowe zapalenie mięśnia sercowego, toczeń rumieniowaty układowy. Choroby dermatologiczne: złuszczające zapalenie skóry, opryszczkowe pęcherzowe zapalenie skóry, ciężkie łojotokowe zapalenie skóry, ciężkie zapalne choroby skóry, ciężki rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona), kontaktowe zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, ziarniniak grzybiasty, pęcherzyca, ciężka łuszczyca. Choroby przewodu pokarmowego w okresach zaostrzenia (długotrwałe leczenie jest niewskazane): wrzodziejące zapalenie okrężnicy, choroba Leśniowskiego-Crohna. Choroby hematologiczne: niedokrwistość hemolityczna nabyta (autoimmunologiczna), niedokrwistość aplastyczna wrodzona, niedokrwistość wskutek wybiórczej hipoplazji układu czerwonokrwinkowego, małopłytkowość wtórna u dorosłych, idiopatyczna plamica małopłytkowa (choroba Werlhofa) u dorosłych. Choroby nowotworowe (z równoczesnym leczeniem przeciwnowotworowym lub paliatywnym): białaczki i chłoniaki u dorosłych, białaczka ostra lub przewlekła. Zespół nerczycowy - glikokortykosteroidy wskazane są w celu wywołania diurezy lub uzyskania remisji w przypadku białkomoczu w zespole nerczycowym idiopatycznym bez mocznicy lub w celu poprawy czynności nerek u pacjentów z toczniem rumieniowatym; w idiopatycznym zespole nerczycowym długotrwałe leczenie może być konieczne w celu zapobieżenia częstym nawrotom. Choroby neurologiczne: stwardnienie rozsiane w okresach zaostrzenia. Choroby oka (ciężkie ostre i przewlekłe procesy zapalne): zapalenie tęczówki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego, zapalenie naczyniówki i siatkówki, rozlane zapalenie błony naczyniowej tylnego odcinka oka, zapalenie nerwu wzrokowego, współczulne zapalenie naczyniówki, zapalenie przedniego odcinka oka, alergiczne zapalenie spojówek, zapalenie rogówki (nie związane z zakażeniem wirusem opryszczki lub zakażeniem grzybiczym), alergiczne owrzodzenie brzeżne rogówki. Choroby układu oddechowego: beryloza, zespół Lofflera nie poddający się leczeniu innymi środkami, zachłystowe zapalenie płuc, objawowa sarkoidoza, piorunująca lub rozsiana gruźlica płuc (z jednoczesnym leczeniem przeciwprątkowym), astma oskrzelowa. Choroby reumatyczne (jako leczenie wspomagające w stanach zaostrzenia): zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, łuszczycowe zapalenie stawów, reumatoidalne zapalenie stawów, młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (w przypadkach opornych na inne metody leczenia). Niereumatyczne choroby układu kostno-stawowego: ostre dnawe zapalenie stawów, pourazowe zapalenie kości i stawów, zapalenie błony maziowej u pacjentów z zapaleniem kości i stawów, ostre i podostre zapalenie kaletki maziowej. Inne: gruźlicze zapalenie opon mózgowych z blokiem podpajęczynówkowym (jednocześnie z leczeniem przeciwprątkowym), włośnica z zajęciem mięśnia sercowego lub układu nerwowego.

Reklama

Encortolon - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na prednizolon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Układowe zakażenia grzybicze. Zakażenia okulistyczne - zakażenie herpes simplex, ze względu na ryzyko perforacji rogówki.

Reklama

Encortolon - ostrzeżenia

Dzieci leczone długotrwale należy obserwować celem wykrycia wystąpienia zaburzeń wzrostu i rozwoju. Lek należy stosować w najmniejszych skutecznych dawkach; jeśli możliwe jest zmniejszenie dawki, należy zmniejszać ją stopniowo. U pacjentów z niedoczynnością tarczycy lub marskością wątroby lek wykazuje silniejsze działanie. Należy ostrożnie stosować prednizolon w: nieswoistym wrzodziejącym zapaleniu okrężnicy jeśli istnieje zagrożenie perforacją, ropniach lub innych ropnych zakażeniach, uchyłkowatości jelit, świeżych zespoleniach jelitowych, czynnym lub utajonym wrzodzie żołądka i dwunastnicy, niewydolności nerek, nadciśnieniu tętniczym, osteoporozie, miastenii, cukrzycy, upośledzonej czynności wątroby, jaskrze, zakażeniach grzybiczych lub wirusowych, hiperlipidemii, hipoalbuminemii. W razie perforacji w obrębie przewodu pokarmowego u pacjentów leczonych dużymi dawkami prednizonu, objawy zapalenia otrzewnej mogą być nieznaczne lub nie wystąpić wcale. Należy zachować ostrożność podczas terapii skojarzonej kwasem acetylosalicylowym i prednizolonem u pacjentów z hipoprotrombinemią. Długotrwałe stosowanie prednizolonu może powodować zaćmę, jaskrę z możliwością uszkodzenia nerwów wzrokowych, a także zwiększać ryzyko wtórnych zakażeń grzybiczych lub wirusowych. U pacjentów z twardziną układową wymagane jest zachowanie ostrożności ze względu na zwiększoną częstość występowania twardzinowego przełomu nerkowego (o możliwym śmiertelnym przebiegu) z nadciśnieniem i zmniejszeniem wytwarzania moczu obserwowanym po podaniu prednizolonu w dawce co najmniej 15 mg/dobę. Dlatego należy rutynowo sprawdzać ciśnienie krwi i czynność nerek (stężenie kreatyniny w surowicy). Jeśli podejrzewa się wystąpienie przełomu nerkowego, należy starannie kontrolować ciśnienie krwi. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Prednizolon podawany w średnich i dużych dawkach może powodować wzrost ciśnienia tętniczego, retencję wody i sodu oraz zwiększone wydalanie potasu; może być konieczne ograniczenie sodu w diecie oraz suplementacja potasu. Prednizon powoduje także zwiększone wydalanie wapnia. Prednizolon może maskować objawy zakażenia, zmniejszać odporność na zakażenie i zdolność do jego lokalizacji. Może ujawnić utajoną pełzakowicę; u osób przybyłych z krajów tropikalnych lub pacjentów z biegunką o nieznanej przyczynie, należy wykluczyć zakażenie pełzakiem czerwonki przed leczeniem glikokortykosteroidami. Pacjentów leczonych prednizolonem nie należy szczepić żywymi szczepionkami wirusowymi. Podanie inaktywowanej szczepionki wirusowej lub bakteryjnej może nie spowodować oczekiwanego wzrostu przeciwciał, chyba że szczepienie stosuje się u pacjentów otrzymujących glikokortykosteroidy jako leczenie substytucyjne, np. w chorobie Addisona. Podawanie prednizolonu pacjentom z czynną gruźlicą powinno być ograniczone do przypadków gruźlicy rozsianej lub o przebiegu piorunującym i tylko przy jednoczesnym leczeniu przeciwgruźliczym. Pacjenci z gruźlicą utajoną lub dodatnią próbą tuberkulinową otrzymujący prednizolon powinni być obserwowani celem wykrycia rozwoju gruźlicy; w przypadku długotrwałego stosowania glikokortykosteroidów powinni otrzymywać profilaktycznie leki przeciwgruźlicze. W zakażeniach grzybiczych leczonych amfoterycyną B prednizolon może być niekiedy stosowany w celu zmniejszenia jej działań niepożądanych, jednak w tych przypadkach może powodować zastoinową niewydolność krążenia i powiększenie serca oraz ciężką hipokaliemię. Stosowanie glikokortykosteroidów bywa niekiedy korzystne w leczeniu wspomagającym chorób związanych z zakażeniem HIV; jednak ze względu na ryzyko rozwoju ciężkich, opornych na leczenie zakażeń oraz nowotworów, przed podjęciem decyzji o leczeniu prednizolonem pacjentów zakażonych HIV lub z rozwiniętym zespołem AIDS, należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Podczas stosowania prednizolonu mogą wystąpić zaburzenia psychiczne; istniejąca wcześniej chwiejność emocjonalna lub skłonności psychotyczne mogą nasilać się podczas leczenia. U pacjentów leczonych kortykosteroidami, w sytuacji zwiększonego stresu może wystąpić konieczność podania zwiększonej dawki szybko działającego glikokortykosteroidu. Nagłe zaprzestanie leczenia może spowodować wystąpienie niewydolności kory nadnerczy, dlatego należy dawkę prednizonu zmniejszać stopniowo. Przerwanie leczenia po długotrwałym stosowaniu może wywołać objawy zespołu odstawienia glikokortykosteroidów. Objawy te mogą wystąpić nawet w przypadku, gdy nie stwierdza się niewydolności kory nadnerczy. Jednoczesne podawanie inhibitorów CYP3A, w tym preparatów zawierających kobicystat, zwiększa ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Należy unikać łączenia leków, chyba że korzyść przewyższa zwiększone ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem glikokortykosteroidów; w takim przypadku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia ogólnoustrojowych działań glikokortykosteroidów. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Encortolon - ciąża

Stosowanie kortykosteroidów u kobiet w ciąży jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy korzyść ze stosowania leku przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu (istnieje ryzyko niewydolności łożyska, małej masy urodzeniowej i śmierci płodu). Stosowanie u matki karmiącej piersią leku w dawce do 5 mg/dobę nie wywołuje u dziecka działań niepożądanych; stosowanie większych dawek może spowodować u dziecka zahamowanie wzrostu lub zahamowanie wydzielania endogennych hormonów kory nadnerczy. Jeśli konieczne jest stosowanie większych dawek leku u kobiet w czasie laktacji, wskazane jest zaprzestanie karmienia piersią. U niektórych pacjentów glikokortykosteroidy mogą zwiększać lub zmniejszać ruchliwość i liczbę plemników.

Reklama

Encortolon - efekty uboczne

Krótkotrwałe stosowanie prednizolonu, podobnie jak innych kortykosteroidów, tylko wyjątkowo prowadzi do działań niepożądanych. Ryzyko działań niepożądanych dotyczy przede wszystkim pacjentów otrzymujących prednizolon długotrwale. Częstość nieznana: wtórna niedoczynność kory nadnerczy i przysadki (u pacjentów leczonych dawkami >5 mg na dobę; szczególnie w sytuacjach stresowych, jak choroba, uraz, zabieg operacyjny), zespół Cushinga, zahamowanie wzrostu u dzieci, zaburzenia cyklu miesiączkowego, zmniejszona tolerancja węglowodanów, ujawnienie cukrzycy, zwiększone zapotrzebowanie na insulinę i doustne leki hipoglikemizujące u pacjentów z jawną cukrzycą, hirsutyzm; ujemny bilans azotowy - w związku z nasilaniem katabolizmu białek, podczas długotrwałego leczenia może być wskazana większa podaż białka w pokarmie; hiperglikemia, glukozuria, zwiększenie masy ciała, zwiększone łaknienie; zaburzenia psychiczne (najczęściej w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia) - objawy schizofrenii, manii lub majaczenie (najbardziej podatne na wystąpienie objawów są kobiety i pacjenci z toczniem rumieniowatym) - w razie wystąpienia psychozy lub depresji należy, jeśli to możliwe, zmniejszyć dawkę lub odstawić prednizolon, w razie potrzeby można stosować fenotiazynę lub związki litu, nie stosować TLPD, ponieważ mogą nasilać zaburzenia psychiczne wywołane przez glikokortykosteroidy; zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego z tarczą zastoinową (guz mózgu rzekomy - najczęściej u dzieci, zwykle po zbyt szybkim zmniejszeniu dawki, objawami są bóle głowy, niewyraźne lub podwójne widzenie), drgawki, zawroty głowy, ból głowy; nieostre widzenie, zaćma podtorebkowa tylna (2,5 do 60% pacjentów, najczęściej a według wielu doniesień tylko u dzieci; może cofnąć się po zaprzestaniu leczenia lub konieczne może być leczenie chirurgiczne), wzrost ciśnienia śródgałkowego, jaskra (zwykle po leczeniu trwającym co najmniej 1 rok), wytrzeszcz; zespoły zakrzepowo-zatorowe; owrzodzenie żołądka i jelit i ich następstwa (perforacje, krwawienia), perforacje jelita grubego lub cienkiego (szczególnie u pacjentów ze stanem zapalnym w obrębie jelit), zapalenie trzustki, wzdęcia, wrzodziejące zapalenie przełyku, zaburzenia trawienia, nudności - podawanie prednizonu w czasie posiłku może zmniejszyć zaburzenia trawienia i podrażnienie przewodu pokarmowego; rozstępy skórne, trądzik, utrudnione gojenie ran, wybroczyny i wylewy krwawe, rumień, nasilone pocenie, alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy; twardzinowy przełom nerkowy (największe ryzyko u pacjentów z uogólnioną postacią twardziny układowej, ryzyko jest najmniejsze u pacjentów z ograniczoną postacią twardziny układowej i z młodzieńczą postacią twardziny układowej), osłabienie mięśni, bradykardia (po dużych dawkach), miopatia steroidowa (częściej występuje u kobiet; zwykle rozpoczyna się od mięśni obręczy biodrowej i rozszerza się na proksymalne mięśnie barku i ramienia; rzadko dotyczy mięśni oddechowych), utrata masy mięśniowej - w przypadku wystąpienia miopatii steroidowej, jeśli nie można odstawić glikokortykosteroidu, zastąpienie go innym lekiem może złagodzić objawy; osteoporoza, kompresyjne złamania kręgosłupa, aseptyczna martwica głowy kości udowej i ramiennej, patologiczne złamania kości długich - ryzyko osteoporozy związane z długotrwałym stosowaniem glikokortykosteroidów można zmniejszyć podając wapń i witaminę D lub stosując odpowiednie ćwiczenia fizyczne; reakcje anafilaktyczne i nadwrażliwość, złe samopoczucie, zaburzenia snu, retencja sodu, retencja płynów, zastoinowa niewydolność krążenia, utrata potasu, nadciśnienie, zasadowica hipokaliemiczna, objawy odstawienne (m.in. gorączka, ból mięśni i stawów, złe samopoczucie) - w celu zmniejszenia niektórych objawów zespołu odstawienia glikokortykosteroidów (bez zahamowania osi podwzgórze-przysadka-nadnercza) można podać kwas acetylosalicylowy lub inne NLPZ.

Encortolon - interakcje

NLPZ: osłabienie działania NLPZ, zwiększone ryzyko owrzodzenia i krwawienia z przewodu pokarmowego. Alkohol: zwiększone ryzyko owrzodzenia i krwawienia z przewodu pokarmowego. Amfoterycyna B, inhibitory anhydrazy węglanowej: hipokaliemia, przerost mięśnia sercowego, zastoinowa niewydolność krążenia. Paracetamol: hipernatremia, obrzęki, zwiększone wydalanie wapnia, ryzyko hipokalcemii i osteoporozy, zwiększone ryzyko hepatotoksyczności paracetamolu. Steroidy anaboliczne, androgeny: obrzęki, trądzik. Leki cholinolityczne, głównie atropina: wzrost ciśnienia śródgałkowego. Leki przeciwzakrzepowe, pochodne kumaryny, indandionu, heparyny, streptokinaza, urokinaza: zmniejszona, a u niektórych pacjentów zwiększona skuteczność, dawka powinna być ustalona na podstawie czasu protrombinowego; zwiększone ryzyko owrzodzenia i krwawienia z przewodu pokarmowego. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne: ryzyko nasilenia zaburzeń psychicznych związanych ze stosowaniem prednizolonu; nie należy ich stosować do leczenia tego powikłania. Doustne leki przeciwcukrzycowe, insulina: osłabienie działania hipoglikemizujacego; może być konieczna zmiana dawki. Leki stosowane w nadczynności tarczycy, hormony tarczycy: zmieniona czynność tarczycy; może być konieczna zmiana dawki lub odstawienie leku stosowanego w nadczynności tarczycy lub hormonu tarczycy. Asparaginaza: nasilone działanie hiperglikemizujące asparaginazy. Doustne leki antykoncepcyjne zawierające estrogeny: wydłużenie okresu półtrwania i nasilenia działania prednizolonu. Glikozydy naparstnicy: zwiększone ryzyko zaburzeń rytmu serca i toksyczności glikozydów. Leki moczopędne: osłabione działanie diuretyków, hipokaliemia. Efedryna: nasilenie metabolizmu glikokortykosteroidów; może być konieczna zmiana dawki prednizolonu. Kwas foliowy: zwiększone zapotrzebowanie organizmu na kwas foliowy. Związki indukujące enzymy mikrosomalne: osłabienie siły działania glikokortykosteroidów. Leki immunosupresyjne: zwiększenie ryzyka zakażeń, rozwoju chłoniaków i innych chorób limfoproliferacyjnych. Izoniazyd: przyspieszony metabolizm izoniazydu w wątrobie i jego wydalanie, co prowadzi do zmniejszenia stężenia izoniazydu w osoczu; może być konieczna modyfikacja dawki. Meksyletyna: przyspieszony metabolizm meksyletyny i zmniejszenie jej stężenia w osoczu. Leki blokujące płytkę motoryczną niedepolaryzujące: hipokaliemia związana ze stosowaniem prednizonu może nasilać blok płytki motorycznej prowadząc do przedłużenia czasu trwania depresji oddechowej i porażenia. Salicylany: zwiększone wydalanie salicylanów, zmniejszone stężenia w osoczu, ryzyko owrzodzenia i krwawienia z przewodu pokarmowego. Sód: obrzęki, podwyższone ciśnienie tętnicze; może być konieczne ograniczenie sodu w diecie oraz leków z dużą zawartością sodu; suplementacja glikokortykosteroidów niekiedy wymaga dodatkowego podawania sodu. Szczepionki zawierające żywe wirusy: podczas stosowania immunosupresyjnych dawek glikokortykosteroidów możliwa jest replikacja wirusów i rozwój chorób wirusowych, zmniejszone jest wytwarzanie przeciwciał w odpowiedzi na szczepionkę. Inne szczepionki: zwiększone ryzyko powikłań neurologicznych oraz zmniejszone wytwarzanie przeciwciał.

Encortolon - dawkowanie

Doustnie. Dawkę należy ustalić indywidualnie, zależnie od rodzaju choroby i odpowiedzi na leczenie. Po uzyskaniu oczekiwanego działania należy stopniowo zmniejszać dawki do najmniejszej skutecznej dawki. Także przed planowanym odstawieniem leku dawkę należy zmniejszać stopniowo. Zaleca się podawanie leku zgodnie z rytmem dobowym, na ogół raz na dobę, w godzinach rannych. Jednakże, w niektórych przypadkach może być konieczne częstsze podawanie prednizolonu. Zwykle stosowane dawki. Dorośli: 5-60 mg na dobę, maksymalnie do 250 mg na dobę; stwardnienie rozsiane w okresach zaostrzenia - 200 mg na dobę przez 7 dni, następnie 80 mg na dobę przez 1 miesiąc. Dzieci: 0,14-2 mg/kg mc. na dobę w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Sposób podania. Lek należy podawać w trakcie posiłku. Tabletki nie należy dzielić.

Encortolon - uwagi

Lek należy odstawiać stopniowo. Stosowanie prednizolonu wpływa na wyniki badań laboratoryjnych, obserwowano: zwiększenie liczby białych krwinek >20 000/mm³); zmniejszenie liczby limfocytów i monocytów; zwiększenie stężenia glukozy we krwi i w moczu; zmniejszenie stężenie wapnia w surowicy; zwiększenie lub zmniejszenie liczby płytek krwi; zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, LDL, trójglicerydów w surowicy; zmniejszenie stężenia 17-hydroksysteroidów i 17-ketosteroidów w moczu; zmniejszenie wychwytu znakowanego technetu Tc 99m przez tkankę kostną oraz przez guzy mózgu; zmniejszenie wychwytu znakowanego jodu ¹²³I oraz ¹³¹I przez tarczycę; osłabienie reakcji w skórnych testach alergicznych i próbie tuberkulinowej. Niektóre działania niepożądane (drgawki, ból i zawroty głowy, niewyraźne lub podwójne widzenie, zaburzenia psychiczne) mogą zaburzać sprawność psychomotoryczną oraz zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - nie należy wówczas wykonywać czynności wymagających sprawności psychofizycznej.