Epitoram

Epitoram - skład

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 50 mg, 100 mg lub 200 mg topiramatu.

Reklama

Epitoram - działanie

Lek przeciwpadaczkowy. Jest również skuteczny w profilaktyce migreny. Trzy właściwości farmakologiczne topiramatu mogą przyczyniać się do działania przeciwpadaczkowego. Topiramat zmniejsza częstotliwość powstawania potencjałów czynnościowych w neuronach poddawanych długotrwałej depolaryzacji, prawdopodobnie przez blokowanie zależnych od napięcia kanałów sodowych. Nasila działanie GABA na receptory GABA_A. Wykazuje działanie antagonistyczne w zakresie pobudzenia receptora glutaminianowego, należącego do podtypu kwas kainowy/AMPA, bez widocznego wpływu na receptor podtypu NMDA. Ponadto topiramat hamuje niektóre izoenzymy anhydrazy węglanowej (działanie to nie jest jednak uznawane za główną składową przeciwpadaczkową aktywności topiramatu). Po podaniu doustnym topiramat szybko i niezależnie od obecności pokarmu wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając maksymalne stężenie we krwi po około 2-3 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 13-17%. Jest w około 20% metabolizowany w wątrobie. Jednoczesne podanie leków przeciwpadaczkowych indukujących enzymy wątrobowe może zwiększyć metabolizm topiramatu do 50%. Topiramat i jego metabolity są wydalane głównie z moczem. T_0,5 wynosi około 21 h. Klirens topiramatu jest zmniejszony u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. U dzieci poniżej 12 lat klirens topiramatu jest większy a T_0,5 krótszy.

Reklama

Epitoram - wskazania

Padaczka. Monoterapia (u osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku >6 lat) napadów częściowych, z wtórnym uogólnieniem lub bez oraz pierwotnie uogólnionych napadów kloniczno-tonicznych. Leczenie uzupełniające (u dzieci w wieku ≥2 lat, młodzieży i dorosłych) napadów częściowych z wtórnym uogólnieniem lub bez, pierwotnie uogólnionych napadów kloniczno-tonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta. Migrena. Zapobieganie migrenie u dorosłych po dokładnym rozważeniu innych alternatywnych metod leczenia; topiramat nie jest zalecany w leczeniu ostrego bólu głowy.

Reklama

Epitoram - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Stosowanie topiramatu w zapobieganiu migrenie jest przeciwwskazane w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznych metod antykoncepcji.

Reklama

Epitoram - ostrzeżenia

Ze względu na zmniejszony klirens leku, ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CCr ≤70 ml/min) lub z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze skłonnością do kamicy nerkowej (kamica w wywiadzie osobistym lub rodzinnym, hiperkalciuria) oraz u pacjentów przyjmujących leki predysponujące do kamicy nerkowej. Nawodnienie podczas stosowania topiramatu może zmniejszyć ryzyko wystąpienia kamicy nerkowej. Ponadto prawidłowe nawodnienie przed i w trakcie wysiłku fizycznego czy przebywania w wysokiej temperaturze może zmniejszyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z przegrzaniem. Podczas leczenia topiramatem zaleca się oznaczanie stężenia dwuwęglanów we krwi, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększona skłonnością do kwasicy metabolicznej; leczenie topiramatem wiąże się ze zmniejszeniem stężenia dwuwęglanów we krwi średnio o 4 mmol/l. Ostrożnie stosować u pacjentów ze zwiększoną skłonnością do kwasicy metabolicznej (pacjenci z chorobą nerek, ciężkimi zaburzeniami oddechowymi, stanem padaczkowym, biegunką, po operacjach, w trakcie diety ketogenicznej oraz przyjmujący leki hamujące anhydrazę węglanową). Przewlekła kwasica metaboliczna zwiększa ryzyko powstawania kamieni nerkowych i potencjalnie może prowadzić do osteopenii, u dzieci może spowolnić tempo wzrostu. Wpływ topiramatu na wzrost i rozwój kośćca u dzieci i dorosłych nie został jeszcze dokładnie zbadany. W przypadku rozwoju i utrzymywania się kwasicy metabolicznej, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie topiramatu. W przypadku wystąpienia jaskry wtórnej z zamkniętym kątem przesączania wraz z ostrą krótkowzrocznością należy przerwać leczenie topiramatem i podjąć odpowiednie leczenie w celu zmniejszenia ciśnienia wewnątrzgałkowego (nieleczone podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe może prowadzić do utraty wzroku). Należy rozważyć, czy pacjenci z zaburzeniami oka w wywiadzie mogą przyjmować topiramat. Pacjenci leczeni topiramatem powinni być regularnie ważeni i monitorowani w kierunku zmniejszenia masy ciała - jeśli podczas leczenia nastąpi istotne klinicznie zmniejszenie masy ciała należy rozważyć zwiększenie ilości spożywanego pokarmu lub stosowanie diety uzupełniającej. Pacjentów leczonych topiramatem należy obserwować pod kątem występowania depresji i myśli samobójczych i w razie konieczności skierować na odpowiednie leczenie. W przypadku wystąpienia zaburzeń funkcji poznawczych, należy zmniejszyć dawkę lub zakończyć leczenie topiramatem. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, po zastosowaniu topiramatu może dojść do zwiększenia częstości lub pojawienia się nowych rodzajów napadów padaczkowych.

Reklama

Epitoram - ciąża

Topiramat może powodować wady rozwojowe u płodu. Ponadto stwierdzono zwiększoną częstość występowania małej urodzeniowej masy ciała (<2500 g) po leczeniu topiramatem. Zwiększone ryzyko działania teratogennego występuje w przypadku leków przeciwpadaczkowych stosowanych w terapii skojarzonej w porównaniu z monoterapią. Zaleca się, aby kobiety w wieku rozrodczym stosowały skuteczne metody antykoncepcji. W leczeniu padaczki topiramat można zalecać kobiecie ciężarnej tylko po dokładnej ocenie ryzyka związanego z niekontrolowaną padaczką w ciąży, w stosunku do ryzyka dla płodu. Stosowanie topiramatu w profilaktyce migreny jest przeciwwskazane w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji. Topiramat jest znacznym stopniu wydzielany do mleka kobiecego - należy zdecydować, czy zaprzestać karmienia piersią, czy przerwać przyjmowanie topiramatu, uwzględniając znaczenie preparatu dla matki.

Reklama

Epitoram - efekty uboczne

Bardzo często: zapalenie nosogardzieli, depresja, parestezje, senność, zawroty głowy, nudności, biegunka, zmęczenie, zmniejszenie masy ciała. Często: niedokrwistość, nadwrażliwość, jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, spowolnienie procesów myślowych, bezsenność, zaburzenie ekspresji mowy, lęk, stan splątania, dezorientacja, agresja, nagle zmieniony nastrój, pobudzenie, chwiejny nastrój, nastrój depresyjny, gniew, nieprawidłowe zachowanie, zaburzenia uwagi, zaburzenia pamięci, amnezja, zaburzenia kognitywne upośledzenie umysłowe, zaburzenia funkcji psychomotorycznych, drgawki, zaburzenia koordynacji ruchowej, drżenie, letarg, niedoczulica, oczopląs, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi, upośledzenie wymowy, drżenie zamiarowe, uspokojenie, nieostre widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia widzenia, zawroty głowy, szumy uszne, ból ucha, duszność krwawienie z nosa, przekrwienie błon śluzowych nosa, wodnisty wyciek z nosa, wymioty, zaparcia, bolesność w nadbrzuszu, niestrawność, ból brzucha, uczucie suchości w jamie ustnej, uczucie dyskomfortu w żołądku, parestezje w okolicy ust, zapalenie błony śluzowej żołądka, dyskomfort brzuszny, łysienie, wysypka, świąd, artralgia, skurcze mięśni, bóle mięśni, drżenia mięśniowe, słabość mięśniowa, ból struktur mięśniowo-szkieletowych klatki piersiowej, kamica nerkowa, częstomocz, dyzuria, gorączka, astenia, drażliwość, zaburzenia chodu, złe samopoczucie, apatia, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: leukopenia, małopłytkowość, powiększenie, węzłów chłonnych, eozynofilia, kwasica metaboliczna, hipokaliemia, zwiększony apetyt, polidypsja, myśli samobójcze, próby samobójcze, omamy, zaburzenia psychotyczne, omamy słuchowe, omamy wzrokowe, apatia, brak spontanicznej mowy, zaburzenia snu, chwiejność emocjonalna, obniżenie libido, niepokój ruchowy, płacz, zacinanie się w mowie, euforyczny nastój, paranoja, perseweracja, lęk napadowy, płaczliwość, trudności z czytaniem, trudności z zasypianiem (bezsenność początkowa), spłycenie afektu, nieprawidłowe myślenie, utrata libido, obojętność, trudności z utrzymaniem snu (bezsenność środkowa), rozproszenie, wczesne budzenie się rano, napady lęku, podwyższony nastrój, zmniejszony poziom świadomości, drgawki typu grand mal, uszkodzenie pola widzenia, zespół napadów częściowych, zaburzenia mowy, nadaktywność psychomotoryczna, omdlenia, zaburzenia czucia, ślinienie się, nadmierna senność, afazja, powtarzanie, hipokinezja, dyskinezja, posturalne zawroty głowy, niska jakość snu, uczucie pieczenia, utrata czucia, węch opaczny, zespół móżdżkowy, dysestezja, upośledzenie smaku, stupor, niezdarność, aura migrenowa, brak smaku, dysgrafia, dysfazja, neuropatia obwodowa, stany przedomdleniowe, dystonia, mrowienie, zmniejszona ostrość widzenia, mroczki, krótkowzroczność, nieprawidłowe odczucia w oku, suchość oka, światłowstręt, kurcz powiek, wzmożone łzawienie, błyski, rozszerzenie źrenic, starczowzroczność, głuchota, głuchota jednostronna, głuchota neurosensoryczna, poczucie dyskomfortu w uchu, uszkodzenie słuchu, bradykardia, bradykardia zatokowa, kołatania, niedociśnienie, hipotonia ortostatyczna zaczerwienienie, uderzenia gorąca, duszność wysiłkowa, nadmierne wydzielanie z zatok przynosowych, dysfonia, zapalenie trzustki, wzdęcia, choroba refluksowa, ból w dolnej części brzucha, niedoczulica okolicy ust, krwawienia z dziąseł, wzdęcie brzucha, dyskomfort w nadbrzuszu, tkliwość w obrębie brzucha, nadmierne wydzielanie śliny, ból w jamie ustnej, nieprzyjemny zapach z ust, ból języka, brak potu, niedoczulica twarzy, pokrzywka, rumień, świąd uogólniony, wysypka plamkowa, przebarwienia skóry, alergiczne zapalenie skóry, obrzęk twarzy, obrzęk stawów, sztywność mięśniowo-szkieletowa, ból w boku, zmęczenie mięśni, kamienie w drogach moczowych, nietrzymanie moczu, krwiomocz, nagłe uczucie parcia na pęcherz, kolka nerkowa, ból nerki, zaburzenia erekcji, zaburzenia czynności seksualnych, hipertermia, nadmierne pragnienie, dolegliwości grypopodobne, spowolnienie, obwodowe uczucie zimna, uczucie upojenia, uczucie niepokoju, obecność kryształków w moczu, nieprawidłowy test ułożenia stóp jedna za drugą (tandem), zmniejszona liczba białych krwinek, zwiększone stężenie enzymów wątrobowych, trudności w uczeniu się. Rzadko: neutropenia, kwasica hiperchloremiczna, mania, zaburzenia lękowe, poczucie braku nadziei (rozpacz), hipomania, apraksja, zaburzenia rytmu okołodobowego, hiperestezja, osłabienie węchu, brak węchu, drżenie samoistne, akinezja, brak reakcji na bodźce, ślepota jednostronna, ślepota przemijająca, jaskra, zaburzenia akomodacji, uszkodzenie postrzegania głębi obrazu, mroczki iskrzące, obrzęk powiek, ślepota zmierzchowa, niedowidzenie, zespół Raynauda, zapalenie wątroby, uszkodzenie wątroby, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, patologiczny odór skórny, obrzęk wokół oczu, lokalna pokrzywka, uczucie dyskomfortu w kończynach, kamienie moczowodowe, nerkowa kwasica cewkowa, obrzęk twarzy, kalcynoza, zmniejszenie stężenia wodorowęglanu sodu we krwi. Częstość nieznana: obrzęk alergiczny, obrzęk spojówek, jaskra z zamkniętym kątem przesączania, zwyrodnienie plamki żółtej, zaburzenia ruchu gałek ocznych,  zapalenie błony naczyniowej oka, kaszel, toksyczna nekroliza naskórka. Działania niepożądane zgłaszane częściej u dzieci (>2-krotnie) niż u osób dorosłych: zmniejszony apetyt, zwiększony apetyt, kwasica hiperchloremiczna, hipokaliemia, zaburzenia zachowania, napady agresji, apatia, trudności z zaśnięciem, myśli samobójcze, zaburzenia koncentracji, letarg, zaburzenia rytmu okołodobowego, sen niskiej jakości, nasilone łzawienie, bradykardia zatokowa, nieprawidłowe odczucia, zaburzenia chodu. Działania niepożądane, które odnotowano tylko u dzieci: eozynofilia, nadaktywność psychoruchowa, zawroty głowy, wymioty, hipertermia, gorączka, trudności w uczeniu się.

Epitoram - interakcje

Stosowanie topiramatu z innymi lekami przeciwpadaczkowymi (fenytoiną, karbamazepiną, kwasem walproinowym, lamotryginą, fenobarbitalem, prymidonem) nie wpływa znacząco na stężenia tych leków we krwi w stanie stacjonarnym, chociaż u niektórych pacjentów leczenie topiramatem i fenytoiną może powodować zwiększenie stężenia fenytoiny we krwi - u pacjentów z objawami toksyczności fenytoiny, zaleca się monitorowanie stężenia fenytoiny we krwi w przypadku terapii skojarzonej. Fenytoina i karbamazepina zmniejszają stężenie topiramatu we krwi - dołączenie, a także odstawienie fenytoiny lub karbamazepiny u pacjentów leczonych topiramatem, może powodować konieczność dostosowywania dawki topiramatu. Dołączenie lub odstawienie kwasu walproinowego lub lamotryginy nie powoduje klinicznie istotnych zmian stężenia topiramatu we krwi i w związku z tym nie jest konieczne dostosowanie dawki topiramatu. Chociaż nie występują interakcje farmakokinetyczne pomiędzy topiramatem a walproinianem, jednoczesne stosowanie tych leków powodowało zwiększenie stężenia amoniaku we krwi z towarzyszącą enecefalopatią lub bez encefalopatii - w większości przypadków wystąpienie objawów podmiotowych i przedmiotowych powodowało przerwanie stosowania jednego z tych leków; podczas jednoczesnego stosowania topiramatu i kwasu walproinowego zgłaszano hipotermię, zarówno w połączeniu z hiperamonemią lub bez hiperamonemii - u pacjentów jednocześnie przyjmujących topiramat i kwas walproinowy to działanie niepożądane może wystąpić po rozpoczęciu leczenia topiramatem lub po zwiększeniu dawki dobowej topiramatu. Topiramat może zmniejszać AUC digoksyny o ok. 12% - w przypadku włączenia lub odstawiania topiramatu u pacjentów leczonych digoksyną, należy monitorować stężenia digoksyny we krwi. Obserwowano zmniejszenie skuteczności topiramatu podczas jednoczesnego stosowania z preparatami zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). U pacjentek stosujących jednocześnie z topiramatem doustne preparaty antykoncepcyjne zawierające estrogeny, należy liczyć się ze zmniejszoną skutecznością działania antykoncepcyjnego oraz z częstszym występowaniem krwawień międzymiesiączkowych. Podczas jednoczesnego stosowania z litem, należy kontrolować stężenie litu we krwi. Obserwowano minimalne zmiany farmakokinetyki całej aktywnej frakcji rysperydonu (rysperydon i 9-hydroksyrysperydon) i brak zmian farmakokinetyki samego 9-hydroksyrysperydonu; terapia skojarzona topiramatem i rysperydonem wiązała się z większą częstością występowania działań niepożądanych (głównie senności, zaburzeń czucia i nudności), niż monoterapia rysperydonem. Hydrochlorotiazyd (HCT) zwiększa stężenie i AUC topiramatu o ok. 30% - dodanie do terapii topiramatem może wymagać dostosowania dawek topiramatu. Farmakokinetyka HCT nie zmienia się znacząco pod wpływem topiramatu. Zmniejszenie stężenia potasu we krwi jest większe wówczas, gdy HCT i topiramat podaje się jednocześnie. Średnie maksymalne stężenie oraz średnie wartości AUC metforminy zwiększyły się odpowiednio o 18% i 25%, gdy metformina była podawana jednocześnie z topiramatem. Gdy topiramat był podawany jednocześnie z metforminą, jego klirens był zmniejszony. W badaniu interakcji topiramatu i pioglitazonu zaobserwowano zmniejszenie o 15% AUC dla pioglitazonu i odpowiednio 16% i 60% dla jego aktywnych (słabszych) hydroksy- i keto- metabolitów. Topiramat zmniejszał AUC glibenklamidu (gliburydu) o 25%, zmniejszeniu uległo również stężenie układowe aktywnych metabolitów glibenklamidu; parametry farmakokinetyczne topiramatu w stanie stacjonarnym nie ulegały zmianie. Należy zwrócić szczególną uwagę na właściwe monitorowanie parametrów przebiegu cukrzycy, u pacjentów leczonych metforminą, pioglitazonem lub glibenklamidem, gdy topiramat jest dodawany lub wycofywany z terapii lub jeśli lek przeciwcukrzycowy jest dodawany do terapii topiramatem. Topiramat zmniejszał ekspozycję na diltiazem i metabolit - deacetylodiltiazem odpowiednio o 25% i 18%, natomiast nie zmieniał ekspozycji na metabolit - N-demetylodiltiazem. Leczenie diltiazemem powodowało zwiększenie ekspozycji na topiramat o 20%. Topiramat zwiększał o 16% AUC flunaryzyny. Flunaryzyna nie wpływała na farmakokinetykę topiramatu. Topiramat nie zmieniał w istotny sposób stężenia we krwi amitryptyliny, haloperydolu i propranololu, chociaż zwiększał ekspozycję na metabolity tych leków. Propranolol zwiększał o około 16% C_max oraz AUC topiramatu. Nie stwierdzono interakcji farmakokinetycznych pomiędzy topiramatem i wenlafaksyną, sumatryptanem, dihydroergotaminą oraz pizotyfenem. Topiramat jest inhibitorem enzymu CYP2C19, a więc może wpływać na metabolizm innych związków metabolizowanych przez ten enzym (np. diazepam, imipramina, moklobemid, proguanil, omeprazol). Należy unikać jednoczesnego stosowania topiramatu i leków predysponujących do kamicy nerkowej (m.in. acetazolamid, triamteren, wit. C w dawkach >2 g/dobę) a także stosowania diet ketogenicznych, ze względu na zwiększone ryzyko powstawania kamicy nerkowej. Nie zaleca się stosowania topiramatu jednocześnie z alkoholem lub innymi lekami hamującymi OUN.

Epitoram - dawkowanie

Doustnie. Zarówno u dorosłych jak i u dzieci, leczenie należy rozpocząć od małej dawki, a następnie stopniowo dawkę zwiększać do osiągnięcia dawki skutecznej. Jeżeli pacjent nie toleruje niżej opisanego schematu zwiększania dawki, można ją zwiększać o mniejsze ilości lub w dłuższych odstępach czasu. Padaczka. Monoterapia. Podczas odstawiania równocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych, w celu uzyskania monoterapii topiramatem, należy zwrócić uwagę na potencjalny wpływ na kontrolowanie napadów. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki leku przeciwpadaczkowego, o 1/3 co 2 tygodnie. Po odstawieniu leków indukujących enzymy wątrobowe stężenie topiramatu zwiększy się i może być konieczne zmniejszenie dawki topiramatu, w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. Dorośli: początkowo 25 mg, wieczorem, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 25-50 mg na dobę i podawać w 2 dawkach podzielonych. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii wynosi 100-200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych, a maksymalna zalecana dawka dobowa - 500 mg w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci z padaczką oporną na leczenie wymagają zastosowania dawki 1000 mg na dobę. Dzieci w wieku >6 lat i młodzież: początkowo 0,5-1 mg/ kg mc., wieczorem, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 0,5-1 mg/ kg mc. na dobę i podawać w 2 dawkach podzielonych. Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii u dzieci wynosi 100 mg na dobę (tj. około 2 mg/kg mc na dobę). Leczenie uzupełniające. Dorośli: początkowo 25-50 mg, wieczorem, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 25-50 mg na dobę i podawać w 2 dawkach podzielonych. U części pacjentów można uzyskać skuteczność kliniczną przy zastosowaniu leku raz na dobę. Najmniejsza dawka skuteczna wynosi 200 mg na dobę. Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 200-400 mg w 2 dawkach podzielonych. Dzieci w wieku ≥2 lat oraz młodzież: początkowo 25 mg (lub mniej, w zakresie 1-3 mg/kg mc.), wieczorem, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 1-3 mg/ kg mc. na dobę i podawać w 2 dawkach podzielonych. Zalecana całkowita dawka topiramatu u dzieci wynosi 5-9 mg/ kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych. Przebadano dawki do 30 mg/ kg mc. na dobę i dawki te były dobrze tolerowane. Migrena. Dorośli: początkowo 25 mg, wieczorem, przez jeden tydzień. Następnie dawkę zwiększać w odstępach 1-tygodniowych o 25 mg na dobę. Zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu w profilaktyce migreny wynosi 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyści po całkowitej dawce dobowej wynoszącej 50 mg. Niektórzy pacjenci wymagają zastosowania dawki dobowej 200 mg (w takim przypadku należy zwrócić szczególną uwagę na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych). Nie zaleca się stosowania topiramatu w profilaktyce migreny u dzieci i młodzieży. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek czas do uzyskania stężenia w stanie stacjonarnym po każdej zmianie dawki może być dłuższy. Zaleca się stosowanie 1/2 dawki początkowej i podtrzymującej. W przypadku pacjentów poddawanych hemodializie, należy podać dodatkową dawkę topiramatu równą około 1/2 dawki dobowej w dniu wykonywania zabiegu hemodializy; dodatkową dawkę należy podać w 2 dawkach podzielonych, na początku i po zakończeniu hemodializy; dawka uzupełniająca może być różna w zależności od rodzaju dializy oraz użytego sprzętu. Ze względu na zmniejszony kilrens topiramatu, lek stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u osób w podeszłym wieku. Przerywanie leczenia. Topiramat należy odstawiać stopniowo: u dorosłych pacjentów z padaczką zmniejszać dawkę o 50-100 mg na dobę w 1-tygodniowych odstępach i o 25-50 mg na dobę w 1-tygodniowych odstępach w profilaktyce migreny; u dzieci lek należy odstawiać przez okres 2-8 tyg. Uwagi. Kontrola stężenia leku we krwi nie jest konieczna. W przypadku stosowania topiramatu w skojarzeniu z fenytoiną, może zachodzić konieczność dostosowania dawki fenytoiny. Włączanie lub odstawianie fenytoiny i karbamazepiny może wymagać dostosowania dawki topiramatu. Sposób podania. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków, z odpowiednią ilością płynu. Tabletek nie należy dzielić.

Epitoram - uwagi

Lek może powodować zaburzenia widzenia, senność, zawroty głowy oraz inne zaburzenia OUN, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.