Epivir

Epivir - skład

1 tabl. powl. zawiera 150 mg lamiwudyny; tabl. powl. zawierają sód. 1 ml roztworu doustnego zawiera 10 mg lamiwudyny; roztwór doustny zawiera sacharozę oraz parahydroksybenzoesany metylu i propylu, glikol propylenowy oraz sód.

Reklama

Epivir - działanie

Nukleozydowy inhibitor odwrotnej transkryptazy (NRTI) - inhibitor wirusa HIV-1 i HIV-2, wykazuje także aktywność przeciw wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBV). Lamiwudyna jest przekształcana wewnątrzkomórkowo do aktywnej pochodnej 5`-trójfosforanu lamiwudyny. Główny mechanizm jej działania polega na zablokowaniu budowy łańcucha wirusowego materiału genetycznego poprzez hamowanie odwrotnej transkryptazy wirusa. Po podaniu doustnym lamiwudyna jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego (biodostępność u dorosłych wynosi 80-85%), osiągając C_max po ok. 1 h. W niewielkim stopniu wiąże z białkami osocza.
T_0,5  lamiwudyny w osoczu po podaniu doustnym wynosi 18 do 19 h, a postać aktywna, wewnątrzkomórkowy trójfosforan lamiwudyny, ma wydłużony końcowy okres półtrwania w komórce (16 do 19 h). Lamiwudyna jest wydalana głównie w postaci niezmienionej z moczem. Zaburzenie czynności nerek wpływa na wydalanie lamiwudyny. U dzieci otrzymujących lamiwudynę w postaci tabletek zgodnie z zalecanym schematem dawkowania stwierdzono większą ekspozycję na lamiwudynę znajdującą się we krwi niż u dzieci otrzymujących roztwór doustny, ponieważ w postaci tabletek doustnych przyjmowane są większe dawki w mg/kg mc. i tabletki mają większą biodostępność.

Reklama

Epivir - wskazania

Preparat jest wskazany jako część skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego w leczeniu zakażeń HIV u dorosłych i dzieci.

Reklama

Epivir - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na lamiwudynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Epivir - ostrzeżenia

Nie zaleca się stosowania lamiwudyny w monoterapii. Ostrożnie stosować u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Odnotowano przypadki nieskuteczności wirusologicznej o wysokim poziomie i nagłej oporności we wczesnym stadium, kiedy lamiwudyna była skojarzona z fumaranem disoproksylu tenofowiru i abakawirem, jak również z fumaranem disoproksylu tenofowiru i dydanozyną w dawkowaniu raz na dobę. Stosowanie preparatu należy natychmiast przerwać, jeśli kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe lub nieprawidłowe wskaźniki laboratoryjne wskazują na zapalenie trzustki. W trakcie leczenia preparatem należy monitorować stężenie lipidów i glukozy we krwi oraz postępować zgodnie z przyjętymi wytycznymi odnośnie leczenia zakażeń HIV; zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. U pacjentów przyjmujących lamiwudynę lub inne leki przeciwretrowirusowe mogą rozwijać się oportunistyczne zakażenia oraz inne powikłania związane z zakażeniem wirusem HIV, dlatego powinni oni pozostawać pod ścisłą obserwacją. Pacjentów rozpoczynających złożoną terapię przeciwretrowirusową (CART) należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej (reakcji zapalnej na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne); wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Pacjentów, zwłaszcza z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) długotrwale stosujących CART należy monitorować pod kątem objawów takich jak: bóle stawów, sztywność, trudności w poruszaniu się, które mogą być objawami martwicy kości. U pacjentów z występującym jednocześnie zakażeniem HIV i przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje większe ryzyko ciężkich i potencjalnie śmiertelnych objawów niepożądanych ze strony wątroby. Jeżeli leczenie preparatem u pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynnościowych wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV, ponieważ odstawienie lamiwudyny może powodować ostre zaostrzenie zapalenia wątroby. U pacjentów z występującymi uprzednio zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego, dlatego pacjentów tych należy monitorować zgodnie z obowiązującymi w praktyce standardami. Jeżeli są dowody pogorszenia czynności wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia. Odnotowano mniejszą częstość osiągania supresji wirusologicznej i częściej występującą oporność wirusa u dzieci otrzymujących lek w postaci roztworu doustnego w porównaniu do pacjentów otrzymujących lek w postaci tabletek. Lek w postaci roztworu doustnego w skojarzeniu z lekami zawierającymi sorbitol należy podawać jedynie wtedy, gdy nie można zastosować schematu dawkowania uwzględniającego lek wyłącznie w postaci tabletek, a korzyści z leczenia przeważają nad ryzykiem, w tym mniejszej supresji wirusa. Podczas podawania lamiwudyny z długotrwale stosowanymi lekami zawierającymi sorbitol (np. Ziagen w postaci roztworu doustnego), należy rozważyć częstsze oznaczanie miana HIV-1. Chociaż nie było to badane, tego samego działania należy spodziewać się w przypadku innych działających osmotycznie polioli lub alkoholi cukrowych (np. ksylitolu, mannitolu, laktytolu, maltytolu. Preparat w postaci roztworu doustnego zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy; zawartość sacharozy: 3 g/15 ml należy uwzględnić stosując lek u pacjentów z cukrzycą. Roztwór doustny zawiera również parahydroksybenzoesany metylu i propylu, które mogą powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego). 15 ml roztworu doust. zawiera 39 mg sodu, co odpowiada 1,95% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu dla osoby dorosłej. 1 tabl. powl. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”. Preparatu nie należy stosować z innymi zawierającymi lamiwudynę, z emtrycytabiną ani z kladrybiną.

Reklama

Epivir - ciąża

Duża ilość danych dotyczących stosowania lamiwudyny u kobiet w ciąży (ponad 1000 kobiet, które przyjmowały lamiwudynę w I trymestrze i ponad 1000, które przyjmowały lamiwudynę w II i III trymestrze) wskazuje, że lek nie wywołuje wad rozwojowych i nie działa szkodliwie na płód/noworodka. Lamiwudyna może być stosowana w ciąży, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. U pacjentek jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby, leczonych lamiwudyną, które następnie zaszły w ciążę, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby po zaprzestaniu stosowania lamiwudyny. Analogi nukleozydów i nukleotydów mogą w różnym stopniu wpływać na czynność mitochondriów, co jest w największym stopniu widoczne w przypadku stawudyny, dydanozyny i zydowudyny. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów (dotyczyły one głównie schematów leczenia zawierających zydowudynę). Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy), rzadziej zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Należy wziąć pod uwagę powyższe wyniki w przypadku każdego dziecka narażonego w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, u którego występują ciężkie objawy kliniczne, szczególnie neurologiczne, o nieznanej etiologii. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko. Lamiwudyna jest wydzielana do mleka kobiecego w stężeniach podobnych do występujących we krwi; stężenia lamiwudyny we krwi dzieci karmionych piersią są bardzo małe. Aby uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV, zaleca się, aby kobiety zakażone HIV nie karmiły piersią niemowląt. Lamiwudyna nie wpływa na płodność (badania na zwierzętach).

Reklama

Epivir - efekty uboczne

Często: ból głowy, bezsenność, kaszel, objawy ze strony nosa, nudności, wymioty, ból brzucha lub skurcze brzucha, biegunka, wysypka, łysienie, bóle stawowe, choroby mięśni, zmęczenie, złe samopoczucie, gorączka. Niezbyt często: neutropenia i niedokrwistość (obie czasami ciężkie), trombocytopenia, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT). Rzadko: zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza. Bardzo rzadko: czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego, kwasica mleczanowa, obwodowa neuropatia (lub parestezje). Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą wystąpić zaburzenia parametrów metabolicznych, tj. zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności, na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne (zespół reaktywacji immunologicznej); zgłaszano również przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta, jednakże czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą one pojawić się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Obserwowano przypadki martwicy kości (częstość nieznana), głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez wirus HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu.

Epivir - interakcje

Prawdopodobieństwo interakcji metabolicznych jest małe, co wynika z ograniczonego metabolizmu lamiwudyny, niewielkiego wiązania z białkami i prawie całkowitego klirensu nerkowego. W metabolizmie lamiwudyny nie bierze udziału CYP3A, dlatego interakcje z lekami metabolizowanymi przez ten układ enzymatyczny (np. PI) są mało prawdopodobne. Lamiwudyna jest wydalana przez nerki; aktywne wydzielanie nerkowe lamiwudyny do moczu dobywa się przy udziale nośników kationów organicznych (OCT). Ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem) zwiększa AUC lamiwudyny (zahamowanie aktywności OCT); lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę ko-trimoksazolu - dopóki u pacjenta nie wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania lamiwudyny, jednak pacjenta należy obserwować; należy unikać podawania lamiwudyny z dużymi dawkami ko-trimoksazolu stosowanymi w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis jiroveci (PCP) i toksoplazmozy. Cymetydyna, ranitydyna są wydalane tylko częściowo w tym mechanizmie i klinicznie znaczące interakcje z lamiwudyną są mało prawdopodobne - nie ma konieczności dostosowania dawki preparatu. Analogi nukleozydów (np. dydanozyna), podobnie jak zydowudyna, nie są wydalane w tym mechanizmie i dlatego jest mało prawdopodobne, aby występowały interakcje z lamiwudyną. Obserwowano umiarkowane zwiększenie C_max zydowudyny podczas skojarzonego podawania z lamiwudyną, natomiast AUC leku nie ulegała znaczącym zmianom. Zydowudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę lamiwudyny. Ze względu na podobieństwa, nie należy podawać lamiwudyny równocześnie z innymi analogami cytydyny, takimi jak emtrycytabina. Ponadto preparatu nie należy przyjmować jednocześnie z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę. Lamiwudyna hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację kladrybiny, co może prowadzić do utraty skuteczności kladrybiny - jednoczesne stosowanie lamiwudyny z kladrybiną nie jest zalecane. Podanie roztworu sorbitolu (3,2 g; 10,2 g; 13,4 g) jednocześnie z pojedynczą dawką 300 mg lamiwudyny w postaci roztworu doustnego spowodowało u dorosłych zależne od dawki zmniejszenie ekspozycji na lamiwudynę (AUC) o 14%, 32% i 36% oraz wartości C_max lamiwudyny o 28%, 52% i 55%. Jeśli to możliwe, należy unikać długotrwałego skojarzonego stosowania lamiwudyny z lekami zawierającymi sorbitol lub inne osmotycznie działające poliole lub alkohole cukrowe (np. ksylitol, mannitol, laktytol, maltytol). Należy rozważyć częstsze oznaczanie miana HIV-1 w sytuacjach, gdy nie można uniknąć długotrwałego podawania skojarzonego.

Epivir - dawkowanie

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażenia HIV. Pacjenci, u których zmienia się leczenie lamiwudyną w postaci tabletek na leczenie lamiwudyną w postaci roztworu doustnego, powinni stosować się do zaleceń dotyczących dawkowania właściwych dla danej postaci farmaceutycznej. Dorośli, młodzież i dzieci (o mc. ≥25 kg): 300 mg na dobę, tj. 150 mg 2 razy na dobę lub 300 mg raz na dobę. Dzieci (o mc. <25 kg). Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 1 roku: 5 mg/kg 2 razy na dobę, jeśli schemat dawkowania 2 razy na dobę nie jest odpowiedni, można rozważyć dawkowanie raz na dobę (10 mg/kg mc. na dobę) - dane dotyczące schematu dawkowania raz na dobę są bardzo ograniczone w tej populacji; dzieci w wieku od 1 roku: 5 mg/kg mc. 2 razy na dobę lub 10 mg/kg mc. raz na dobę. U dzieci o mc. co najmniej 14 kg można zastosować lek w postaci tabletek - mc. od 14 kg do <20 kg: 150 mg na dobę, tj. 75 mg 2 razy na dobę lub 150 mg raz na dobę; mc. ≥20 kg do <25 kg: 225 mg na dobę, np. 75 mg rano i 150 mg wieczorem lub 225 mg raz na dobę. Ponieważ nie można zapewnić odpowiedniego dawkowania u dzieci od 3 mż. z zastosowaniem tabletek bez kreski dzielącej, zalecane jest zastosowanie leku w postaci tabletek z kreską dzielącą o mocy 150 mg i postępowanie zgodnie z zaleconym dawkowaniem. Dostępne dane są ograniczone i nie są wystarczające do podania specjalnych zaleceń dotyczących dawkowania dla dzieci w wieku <3 miesięcy. Zmiana schematu dawkowania. Pacjenci zmieniający dawkowanie ze schematu 2 razy na dobę na dawkowanie raz na dobę powinni przyjąć dawkę zalecaną raz na dobę (jak opisano powyżej) po około 12 h od przyjęcia ostatniej dawki wg schematu 2 razy na dobę, a następnie kontynuować dawkowanie raz na dobę (jak opisano powyżej) w przybliżeniu co 24 h. W razie powrotu do dawkowania 2 razy na dobę, pacjenci powinni przyjąć zalecaną wg schematu 2 razy na dobę po około 24 h od ostatniej dawki przyjętej wg schematu raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność, ze względu na zmiany związane z wiekiem, takie jak pogorszenie czynności nerek oraz zmiany parametrów hematologicznych. Nie jest konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, chyba że wystąpi niewydolność nerek. Zaburzenie czynności nerek. Zaleca się zmniejszenie dawki leku w zależności od klirensu kreatyniny (CCr); u pacjentów z CCr <30 ml/min wymagane są dawki <150 mg, dlatego zaleca się stosowanie w tej grupie roztworu doustnego. Dorośli, młodzież i dzieci (o mc. ≥25 kg) - CCr (ml/min) ≥50: pierwsza dawka 300 mg, dawka podtrzymująca 300 mg raz na dobę lub pierwsza dawka 150 mg, dawka podtrzymująca 150 mg 2 razy na dobę; CCr 30 do <50: pierwsza dawka 150 mg, dawka podtrzymująca 150 mg raz na dobę; CCr 15 do <30: pierwsza dawka 150 mg, dawka podtrzymująca 100 mg raz na dobę; CCr 5 do <15: pierwsza dawka 150 mg, dawka podtrzymująca 50 mg raz na dobę; CCr <5: pierwsza dawka 50 mg, dawka podtrzymująca 25 mg raz na dobę. Lek w postaci roztworu doustnego 10 mg/ml może być najbardziej odpowiedni do podawania zalecanych dawek u dzieci z zaburzeniami czynności nerek w wieku co najmniej 3 miesięcy i o mc. mniejszej niż 25 kg. Dzieci w wieku od 3 mż. i o mc.<25 kg - CCr ≥50: pierwsza dawka 10 mg/kg mc., dawka podtrzymująca 10 mg/kg mc. raz na dobę lub pierwsza dawka 5 mg/kg mc., dawka podtrzymująca 4 mg/kg mc. 2 raz na dobę; CCr 30 do <50: pierwsza dawka 5 mg/kg mc., dawka podtrzymująca 5 mg/kg mc. raz na dobę; CCr 15 do <30: pierwsza dawka 5 mg/kg mc., dawka podtrzymująca 3,3 mg/kg mc. raz na dobę; CCr 5 do <15: pierwsza dawka 5 mg/kg mc., dawka podtrzymująca 1,6 mg/kg mc. raz na dobę; CCr <5: pierwsza dawka 1,6 mg/kg mc., dawka podtrzymująca 0,9 mg/kg mc. raz na dobę. Sposób podania. Lek może być przyjmowany z posiłkiem lub niezależnie od posiłków. W celu zapewnienia podania pełnej dawki, tabletki najlepiej należy połykać w całości (nierozkruszone). Tabletki 150 mg posiadają kreskę dzielącą umożliwiającą podział leku na równe dawki. Lek jest dostępny także w postaci roztworu doustnego do stosowania u dzieci w wieku od 3 mż. i o mc. <14 kg oraz u pacjentów, którzy nie mogą przełykać tabletek. Ewentualnie, jeśli pacjent nie jest w stanie połykać całych tabletek, można je rozkruszyć i dodać do niewielkiej ilości półpłynnego pokarmu lub płynu a następnie podać całą porcję bezpośrednio po przygotowaniu.

Epivir - uwagi