Eprex - skład
1 ml roztworu zawiera 2000 j.m., 4000 j.m. lub 10 000 j.m. epoetyny alfa.
Reklama
Eprex - działanie
Lek stymulujący proces erytropoezy (ESA). Erytropoetyna (epoetyna) jest glikoproteiną, która jako czynnik pobudzający mitozę i hormon różnicujący komórki, stymuluje wytwarzanie erytrocytów z prekursorów pochodzących z komórek macierzystych. Erytropoetyna alfa otrzymywana metodą inżynierii genetycznej jest glikozylowana i jest identyczna pod względem sekwencji aminokwasów oraz składu węglowodanów z erytropoetyną wyizolowaną z moczu pacjentów z niedokrwistością. Po podaniu leku zwiększa się liczba erytrocytów, stężenie hemoglobiny, liczba retikulocytów oraz szybkość wbudowywania izotopu 59Fe. Po wielokrotnym podaniu dożylnym epoetyny alfa zdrowym ochotnikom, jej okres półtrwania wynosi około 4 h, u pacjentów z niewydolnością nerek jest on nieco przedłużony i wynosi około 5 h, u dzieci okres półtrwania wynosi 6 h. Stężenie leku we krwi jest znacznie mniejsze po podaniu podskórnym, niż po podaniu dożylnym; stężenie narasta wolno i osiąga maksimum pomiędzy 12. a 18. h od podania leku; stężenie maksymalne jest zawsze mniejsze niż po podaniu dożylnym (około 1/20 wartości). Nie obserwuje się kumulacji leku. Okres półtrwania po podaniu podskórnym preparatu wynosi około 24 h. Biodostępność leku po podaniu podskórnym wynosi około 20%.
Reklama
Eprex - wskazania
Leczenie objawowej niedokrwistości w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek u pacjentów dorosłych i dzieci (leczenie niedokrwistości związanej z przewlekłą niewydolnością nerek u dzieci i dorosłych poddawanych hemodializie oraz u dorosłych poddawanych dializie otrzewnowej; leczenie ciężkiej niedokrwistości pochodzenia nerkowego, której towarzyszą objawy kliniczne, u dorosłych z niewydolnością nerek niepoddawanych jeszcze dializoterapii). Leczenie niedokrwistości i ograniczenie liczby koniecznych przetoczeń krwi u dorosłych pacjentów poddawanych chemioterapii w związku z guzami litymi, chłoniakiem złośliwym oraz szpiczakiem mnogim, zagrożonych przetoczeniem krwi wynikającym z ogólnego stanu pacjenta (np.: stanu układu krążenia, niedokrwistości występującej przed rozpoczęciem chemioterapii). Lek może być stosowany w celu uzyskania większej ilości krwi autologicznej u pacjentów zakwalifikowanych do programu przetoczeń autologicznych - w tym przypadku należy jednak uważnie rozważyć jego zastosowanie, z uwagi na doniesienia o ryzyku wystąpienia epizodów zakrzepowo-zatorowych; leczenie należy stosować jedynie u pacjentów z umiarkowaną niedokrwistością (Hb 10-13 g/dl [6,2-8,1 mmol/l]) bez niedoboru żelaza, kiedy procedury oszczędzające krew są niedostępne lub niewystarczające i kiedy planowy duży zabieg chirurgiczny wymaga znacznej objętości krwi (nie mniej niż 4 jednostki krwi dla kobiet i nie mniej niż 5 jednostek dla mężczyzn). Lek być stosowany w celu ograniczenia konieczności wykonywania allogenicznego przetoczenia krwi przed planowanymi poważnymi zabiegami ortopedycznymi u dorosłych pacjentów bez niedoboru żelaza, u których istnieje duże ryzyko wystąpienia powikłań w związku z przetoczeniem krwi - stosowanie powinno ograniczać się do pacjentów z umiarkowaną niedokrwistością (Hb 10-13 g/dl), dla których program przetoczenia autologicznego jest niedostępny i u których przewiduje się średnio nasiloną utratę krwi (900 do 1800 ml). W postępowaniu okołooperacyjnym zawsze należy wdrożyć zasady prawidłowego gospodarowania krwią.
Reklama
Eprex - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niepoddające się leczeniu nadciśnienie tętnicze. Leku, ani innych preparatów erytropoetyny, nie należy podawać pacjentom, u których w wyniku leczenia jakimkolwiek preparatem erytropoetyny rozwinęła się wybiórcza aplazja czerwonokrwinkowa (PRCA). U osób leczonych epoetyną alfa należy przestrzegać wszystkich przeciwwskazań dotyczących pacjentów uczestniczących w procedurach przedoperacyjnych autologicznych przetoczeń krwi. Stosowanie epoetyny alfa u pacjentów przygotowywanych do dużych planowych operacji ortopedycznych i nieuczestniczących w procedurze autologicznych przetoczeń krwi jest przeciwwskazane w przypadku ciężkich chorób naczyń wieńcowych, tętnic obwodowych, szyjnych, mózgowych, w tym u pacjentów po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego lub udarze mózgu. Preparatu nie należy podawać pacjentom operowanym, którzy nie mogą z różnych przyczyn otrzymywać właściwej profilaktyki przeciwzakrzepowej.
Reklama
Eprex - ostrzeżenia
U wszystkich pacjentów otrzymujących epoetynę alfa należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi. Należy zachować ostrożność u pacjentów z nieleczonym, niewłaściwie leczonym lub słabo kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym (konieczne może być dodanie lub zwiększenie dawek leków przeciwnadciśnieniowych) - jeśli nie można wyrównać ciśnienia krwi, należy przerwać leczenie epoetyną alfa. Należy regularnie kontrolować liczbę płytek w czasie pierwszych 8 tyg. leczenia. Należy kontrolować stężenie hemoglobiny we krwi. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek i u pacjentów z chorobami nowotworowymi należy oznaczać stężenie hemoglobiny w regularnych odstępach czasu, do uzyskania stabilnego poziomu, a następnie pomiary należy wykonywać okresowo. Przed rozpoczęciem leczenia należy rozpoznać i leczyć wszystkie możliwe przyczyny niedokrwistości (niedobór żelaza, hemoliza, utrata krwi, niedobór witaminy B12 lub kwasu foliowego). Przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie jego trwania należy okresowo kontrolować parametry gospodarki żelazem i jeśli to konieczne, uzupełnić jego niedobór. Ponieważ w większości przypadków zwiększeniu hematokrytu towarzyszy zmniejszenie stężenia ferrytyny we krwi, w celu uzyskania maksymalnego efektu leczniczego należy zapewnić odpowiednie zapasy żelaza w organizmie pacjenta: u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, u których stężenie ferrytyny we krwi zmniejszy się poniżej 100 ng/ml należy podać doustnie 200-300 mg żelaza na dobę (100-200 mg na dobę u dzieci); u pacjentów z nowotworami, u których stopień wysycenia transferyny wynosi poniżej 20% należy podać doustnie 200-300 mg żelaza na dobę. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z padaczką, z przewlekłą niewydolnością wątroby, z porfirią. Po kilku mies. lub latach leczenia epoetyną w postaci iniekcji podskórnych, zgłaszano występowanie wybiórczej aplazji czerwonokrwinkowej (PRCA), w większości u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek. Stwierdzano również przypadki u pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C leczonych interferonem i rybawiryną. Lek nie jest wskazany w leczeniu niedokrwistości z towarzyszącym WZW typu C. U pacjentów, u których wystąpi nagły brak skuteczności leku, określany jako zmniejszenie stężenia hemoglobiny (o 1-2 g/dl/mies.) z jednoczesnym zwiększeniem zapotrzebowania na transfuzje krwi, należy skontrolować liczbę retikulocytów i zbadać typowe przyczyny braku odpowiedzi na leczenie (np. niedobór żelaza, kwasu foliowego lub witaminy B12, zatrucie glinem, zakażenie lub zapalenie, utrata krwi i hemoliza). W przypadku paradoksalnego zmniejszenia się stężenia hemoglobiny i rozwinięcia się ciężkiej niedokrwistości z małą liczbą retikulocytów należy odstawić epoetynę alfa i wykonać testy na przeciwciała skierowane przeciwko erytropoetynie. Należy również rozważyć badanie szpiku kostnego pod względem rozwoju PRCA. Nie należy podawać żadnych innych leków stymulujących proces erytropoezy, ze względu na ryzyko reakcji krzyżowej. W celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia nadciśnienia u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, należy dążyć do powolnego zwiększenia stężenia hemoglobiny tak, aby wynosiło około 1 g/dl (0,62 mmol/l) na miesiąc leczenia i nie było większe niż 2 g/dl (1,25 mmol/l) na miesiąc. Nie należy utrzymywać wartości stężenia hemoglobiny większych niż 12 g/dl (7,5 mmol/l). Nie wykazano istotnych korzyści związanych ze stosowaniem epoetyn, jeśli stężenia hemoglobiny wzrastało ponad wartość niezbędną do kontrolowania objawów niedokrwistości i pozwalającą na uniknięcie przetoczeń krwi. Pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek przyjmujących epoetynę alfa w iniekcjach podskórnych należy regularnie monitorować w kierunku pojawienia się utraty skuteczności działania, określonej jako brak lub osłabienie odpowiedzi na leczenie preparatem u pacjentów, którzy wcześniej reagowali na leczenie. Zjawisko to cechuje się utrzymującym się zmniejszeniem stężenia hemoglobiny pomimo zwiększenia dawek leku. U pacjentów hemodializowanych narażonych na zakrzep przetoki (np. z tendencją do spadków ciśnienia tętniczego oraz z komplikacjami przetok tętniczo-żylnych, jak zwężenia, tętniaki itp.) należy rozważyć wczesną kontrolę przetoki i profilaktykę zakrzepów, np. przez podawanie kwasu acetylosalicylowego. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek należy monitorować stężenia elektrolitów we krwi. W przypadku stwierdzenia zwiększonego (lub rosnącego) stężenia potasu we krwi należy rozważyć przerwanie stosowania epoetyny alfa do czasu wyrównania hiperkaliemii. U pacjentów poddawanych hemodializie, w związku ze zwiększeniem wartości hematokrytu w wyniku leczenia preparatem, często niezbędne jest zwiększenie dawki heparyny podczas hemodializy. Z dotychczas dostępnych danych wynika, że wyrównanie niedokrwistości epoetyną alfa u dorosłych pacjentów z niewydolnością nerek niepoddawanych jeszcze dializie nie przyspiesza postępu niewydolności nerek. Z uwagi na obawę, iż epoetyny mogą pobudzać rozwój zmian nowotworowych (w kilku badaniach klinicznych epoetyny nie wykazywały zwiększenia przeżycia lub zmniejszenia ryzyka rozwoju nowotworu u pacjentów z niedokrwistością towarzyszącą nowotworom), w niektórych sytuacjach klinicznych przetoczenie krwi powinno być preferowaną metodą leczenia niedokrwistości u pacjentów z chorobą nowotworową. Decyzja o podaniu rekombinowanych erytropoetyn powinna opierać się na ocenie ryzyka i korzyści oraz indywidualnej ocenie stanu pacjenta, w tym stanu klinicznego (należy uwzględnić takie dane jak: typ nowotworu i stadium jego rozwoju, stopień niedokrwistości, oczekiwane przeżycie, środowisko, w którym leczony jest pacjent oraz osobiste preferencje pacjenta). Czynniki stymulujące erytropoezę nie są zalecane do stosowania u pacjentów z aktywną postacią choroby nowotworowej, którzy nie otrzymują chemioterapii ani radioterapii. U pacjentów z nowotworem złośliwym otrzymujących chemioterapię, w trakcie oceny, czy właściwe będzie leczenie epoetyną alfa, należy uwzględnić 2- lub 3-tygodniowe opóźnienie efektu leczenia (dotyczy to pacjentów, u których może wystąpić konieczność przetoczenia krwi). U pacjentów z nowotworem i zwiększonym ryzykiem zaburzeń zakrzepowych (np. pacjenci z otyłością lub zaburzeniami zakrzepowymi w wywiadzie) należy starannie rozważyć stosunek ryzyka wystąpienia zaburzeń zakrzepowych, względem korzyści wynikających z leczenia epoetyną alfa. Należy uwzględnić wszystkie specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności związane z procedurami przedoperacyjnych autologicznych przetoczeń krwi, szczególnie z przetoczeniami uzupełniającymi ubytek krwi. U pacjentów zakwalifikowanych do dużych operacji ortopedycznych w trybie planowym należy ustalić przed rozpoczęciem leczenia epoetyną alfa przyczynę niedokrwistości i, jeśli to możliwe, wdrożyć odpowiednie leczenie. Pacjenci zakwalifikowani do dużych operacji ortopedycznych w trybie planowym powinni otrzymywać odpowiednią profilaktykę przeciwzakrzepową, a szczególne środki ostrożności należy zachować u pacjentów ze skłonnością do rozwoju zakrzepicy żył głębokich. Ze względu na zwiększone ryzyko zaburzeń zakrzepowych w okresie pooperacyjnym, u pacjentów z wyjściowym stężeniem hemoglobiny >13 g/dl (>8,1 mmol/l) nie należy stosować epoetyny alfa.
Reklama
Eprex - ciąża
U pacjentek z przewlekłą niewydolnością nerek lek można stosować w ciąży jedynie w przypadkach, gdy potencjalne korzyści związane z podawaniem leku przewyższają ryzyko dla płodu. Nie zaleca się stosowania epoetyny alfa u kobiet w ciąży lub karmiących piersią zakwalifikowanych do programu autologicznego przetoczenia krwi. Nie wiadomo, czy egzogenna epoetyna alfa przenika do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
Reklama
Eprex - efekty uboczne
U pacjentów z nowotworem oraz u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek najczęściej występującym działaniem niepożądanym podczas leczenia epoetyną alfa jest zależne od dawki zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi lub nasilenie istniejącego nadciśnienia. Ponadto, u pacjentów z nowotworami bardzo często obserwowano: ból głowy oraz gorączkę; często: zakrzepicę żył głębokich (w tym ze skutkiem śmiertelnym), zatorowość płucną (w tym ze skutkiem śmiertelnym), biegunkę, ból stawów, objawy grypopodobne; niezbyt często: nadpłytkowość, drgawki, ból mięśni. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek bardzo często obserwowano: ból stawów, objawy grypopodobne; często: drgawki, ból głowy, zakrzepicę przetoki, w tym sprzętu do dializ; niezbyt często: biegunkę; z nieznaną częstością: nadpłytkowość, zakrzepicę żył głębokich (w tym ze skutkiem śmiertelnym), zatorowość płucną (w tym ze skutkiem śmiertelnym), ból mięśni, gorączkę. Ponadto, w obu grupach chorych obserwowano: nudności (bardzo często), wymioty (często), wysypkę (często), krwotok mózgowy, w tym ze skutkiem śmiertelnym (niezbyt często), zależną od przeciwciał aplazję czerwonokrwinkową (PRCA), reakcje nadwrażliwości (w tym anafilaksję), zdarzenia naczyniowo-mózgowe (w tym ze skutkiem śmiertelnym), encefalopatię nadciśnieniową, przemijające napady niedokrwienne, zakrzepicę naczyń siatkówki, zakrzepicę tętniczą, przełom nadciśnieniowy, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywkę, porfirię, obrzęk obwodowy, reakcje w miejscu podania, brak skuteczności leczenia, obecność przeciwciała przeciwko erytropoetynie, tętniaki. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, stężenie hemoglobiny >12 g/dl może wiązać się z wyższym ryzykiem incydentów sercowo-naczyniowych, ze zgonem włącznie. U pacjentów chorych na raka, otrzymujących leki z grupy ESA, w tym erytropoetynę alfa, opisywano podwyższone ryzyko zakrzepicy. U pacjentów zakwalifikowanych do dużych operacji ortopedycznych w trybie planowym, z wyjściowym stężeniem hemoglobiny w zakresie 10-13 g/dl, częstość występowania zakrzepowych zdarzeń naczyniowych była podobna w grupach otrzymujących różne dawki epoetyny alfa i grupie otrzymującej placebo. U pacjentów z wyjściowym stężeniem hemoglobiny >13 g/dl (>8,1 mmol/l) istnieje zwiększone ryzyko pooperacyjnych powikłań zakrzepowo-zatorowych.
Eprex - interakcje
Brak jest doniesień potwierdzających wpływ epoetyny alfa na metabolizm innych leków. Istnieje możliwość wystąpienia interakcji z lekami wykazującymi silne powinowactwo do erytrocytów, np. z cyklosporyną - w przypadku łącznego podawania epoetyny alfa z cyklosporyną należy kontrolować stężenie cyklosporyny we krwi i dostosować jej dawkę w razie zwiększenia hematokrytu. Nie stwierdzono interakcji pomiędzy epoetyną alfa a G-CSF (czynnik pobudzający wzrost kolonii granulocytów) lub GM-CSF (czynnik pobudzający wzrost kolonii granulocytów i makrofagów), dotyczących różnicowania komórek krwi, czy też proliferacji in vitro komórek z próbek tkanek nowotworowych pobranych w czasie biopsji.
Eprex - dawkowanie
Lek można podawać podskórnie i dożylnie. Wstrzyknięcie dożylne: lek należy podawać przez 1-5 min, zależnie od całkowitej dawki. U pacjentów poddanych hemodializie szybkie wstrzyknięcie odpowiedniej dawki leku (bolus) można wykonać w trakcie dializy przez odpowiedni port żylny w przewodzie dializacyjnym. Możliwe jest też wstrzyknięcie preparatu po zakończeniu hemodializy do igły w przetoce, po czym należy wstrzyknąć 10 ml izotonicznego roztworu NaCl. U pacjentów, którzy reagują na podawanie leku objawami podobnymi do grypy, wskazane jest wolniejsze wykonywanie wstrzyknięć. Nie należy podawać leku we wlewie dożylnym. Wstrzyknięcie podskórne: nie należy podawać więcej niż 1 ml w jednym miejscu wstrzyknięcia. W przypadkach większych objętości, należy wykonać wstrzyknięcia w kilku miejscach. Wstrzyknięć dokonuje się na kończynach lub na przedniej ścianie brzucha.
Leczenie objawowej niedokrwistości w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek u pacjentów dorosłych i dzieci : jeżeli jest stały dostęp do żyły (pacjenci poddawani hemodializom) zaleca się podawanie leku dożylnie; jeśli nie ma stałego dostępu do żyły (pacjenci niepoddawani jeszcze dializie i pacjenci, u których wykonuje się dializy otrzewnowe) lek można podawać podskórnie. Celem leczenia jest osiągnięcie stężenia Hb 10-12 g/dl (6,2-7,5 mmol/l) u dorosłych i 9,5-11 g/dl (5,9-6,8 mmol/l) u dzieci. Należy ustalić najmniejszą dawkę leku zapewniającą prawidłową kontrolę objawów niedokrwistości. Należy unikać utrzymującego się stężenia Hb >12 g/dl (7,5 mmol/l). Jeśli stężenie Hb wzrasta o ponad 2 g/dl (1,25 mmol/l) na mies. lub jeśli utrzymujące się stężenie Hb przekracza 12 g/dl (7,5 mmol/l), należy zmniejszyć dawkę leku o 25%. Jeśli stężenie Hb przekracza 13 g/dl (8,1 mmol/l), należy przerwać leczenie aż do zmniejszenia wartości poniżej 12 g/dl (7,5 mmol/l) i następnie ponownie rozpocząć leczenie epoetyną alfa w dawce o 25% mniejszej od poprzednio stosowanej. Przed leczeniem oraz w trakcie jego trwania należy okresowo oznaczać stężenie żelaza we krwi, w razie potrzeby uzupełniając jego niedobór. Dorośli pacjenci poddawani hemodializie. Faza wyrównania: 50 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. Jeśli konieczne jest dostosowanie dawki, należy je przeprowadzać stopniowo, po 25 j.m./kg mc. 3 razy w tyg., nie częściej niż co 4 tyg. Faza podtrzymująca: dostosowanie dawki w celu utrzymania stężeń Hb 10-12 g/dl (6,2-7,5 mmol/l). Zalecana całkowita dawka tygodniowa wynosi od 75 do 300 j.m./kg mc. Dostępne dane kliniczne sugerują, że pacjenci z bardzo małym początkowym stężeniem Hb (<6 g/dl tj. <3,75 mmol/l) mogą wymagać większych dawek podtrzymujących niż pacjenci z mniej zaawansowaną wyjściową niedokrwistością (Hb >8 g/dl tj. >5 mmol/l). Pacjenci pediatryczni poddawani hemodializie. Faza wyrównania: 50 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. Jeśli konieczne jest dostosowanie dawki, należy je przeprowadzać stopniowo, po 25 j.m./kg mc. 3 razy w tyg., nie częściej niż co 4 tyg., aż do osiągnięcia pożądanej reakcji. Faza podtrzymująca: dostosowanie dawki w celu utrzymania stężeń Hb 9,5 -11 g/dl (5,9-6,8 mmol/l). Zwykle dzieci o mc. <30 kg wymagają większych dawek podtrzymujących niż dzieci o mc. >30 kg i dorośli. Dostępne dane kliniczne sugerują, że pacjenci pediatryczni z bardzo małym początkowym stężeniem Hb (<6,8 g/dl tj. <4,25 mmol/l) mogą wymagać większych dawek podtrzymujących niż pacjenci z mniej zaawansowaną wyjściową niedokrwistością (Hb >6,8 g/dl tj. >4,25 mmol/l). Pacjenci dorośli z niewydolnością nerek niewymagający jeszcze leczenia dializą: Faza wyrównania: dawka początkowa 50 j.m./kg mc. 3 razy w tyg., następnie w razie konieczności zwiększanie dawki etapami o 25 j.m./kg mc. (przy dawkowaniu 3 razy w tyg.) do osiągnięcia zamierzonego celu terapeutycznego (należy to przeprowadzać w etapach co najmniej 4-tygodniowych). Faza podtrzymująca: dostosowanie dawki w celu utrzymania stężeń Hb 10-12 g/dl (6,2-7,5 mmol/l). Dawka podtrzymująca od 17 do 33 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. Dawka maksymalna nie powinna przekraczać 200 j.m./kg mc.3 razy w tyg. Dorośli pacjenci poddawani dializie otrzewnowej. Faza wyrównania: dawka początkowa 50 j.m./kg mc. 2 razy w tyg. Faza podtrzymująca: dostosowanie dawki w celu utrzymania stężeń Hb 10-12 g/dl (6,2-7,5 mmol/l). Dawka podtrzymująca od 25 do 50 j.m./kg mc. 2 razy w tyg., w 2 równych wstrzyknięciach. Leczenie pacjentów z niedokrwistością wywołaną chemioterapią. Podskórnie. Niezbędna jest indywidualna ocena każdego pacjenta i przebiegu jego choroby. Należy ustalić najmniejszą dawkę leku zapewniającą prawidłową kontrolę objawów niedokrwistości. Stężenie docelowe Hb wynosi 10-12 g/dl (6,2-7,5 mmol/l). Należy unikać utrzymującego się stężenia hemoglobiny >12 g/dl (7,5 mmol/l). Leczenie epoetyną alfa należy kontynuować przez miesiąc po zakończeniu chemioterapii. Dawka początkowa wynosi 150 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. Alternatywnie, można podać lek w dawce początkowej 450 j.m./kg mc. raz w tyg. Jeśli po 4 tyg. leczenia stężenie Hb zwiększy się o ≥1 g/dl (≥0,62 mmol/l) lub liczba retikulocytów zwiększy się o ≥40 000 komórek/µl względem wartości wyjściowych, należy utrzymać stosowanie dawki 150 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. lub dawki 450 j.m./kg mc. raz w tyg. Jeśli stężenie Hb zwiększy się o <1 g/dl (<0,62 mmol/l) i liczba retikulocytów zwiększy się o <40 000/µl w stosunku do wartości wyjściowych, dawkę należy zwiększyć do 300 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. Jeśli po kolejnych 4 tyg. leczenia dawką 300 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. stężenie Hb zwiększy się o ≥1 g/dl (≥0,62 mmol/l) lub liczba retikulocytów zwiększy się o ≥40 000 komórek/µl, należy utrzymać stosowanie dawki 300 j.m./kg mc. 3 razy w tyg. Jeśli jednak stężenie Hb zwiększy się o <1 g/dl (<0,62 mmol/l) i liczba retikulocytów zwiększy się o <40 000 komórek/µl względem wartości wyjściowych, wystąpienie odpowiedzi na podawanie epoetyny alfa jest mało prawdopodobne i leczenie należy przerwać. Jeśli stężenie Hb wzrasta o więcej niż 2 g/dl (1,25 mmol/l) na miesiąc lub jeśli stężenie Hb przekracza 12 g/dl (7,5 mmol/l), należy zmniejszyć dawkę o około 25 do 50%. Jeśli stężenie Hb przekracza 13 g/dl (8,1 mmol/l), należy przerwać leczenie aż do zmniejszenia się wartości poniżej 12 g/dl (7,5 mmol/l) i następnie ponownie rozpocząć leczenie epoetyną alfa w dawce o 25% mniejszej od poprzedniej dawki. Pacjenci dorośli przygotowywani do zabiegu chirurgicznego w programie autologicznego przetoczenia krwi. Dożylnie. W okresie pobierania krwi lek należy podawać po zakończeniu procedury pobrania krwi. Pacjenci z łagodną niedokrwistością (hematokryt 33-39%), wymagający przygotowania zapasu 34 jednostek krwi, powinni być leczeni epoetyną alfa w dawce 600 j.m./kg mc 2 razy w tyg., przez 3 tyg. przed zabiegiem chirurgicznym. Wszyscy pacjenci powinni otrzymywać odpowiednie dawki żelaza przez cały okres trwania leczenia (np. doustna substytucja żelaza w dawce 200 mg na dobę). Podawanie żelaza należy rozpocząć jak najwcześniej, nawet kilka tyg. przed początkiem programu transfuzji autologicznych, aby uzyskać duży zapas żelaza przed rozpoczęciem leczenia epoetyną alfa. Pacjenci dorośli zakwalifikowani do dużych operacji ortopedycznych w trybie planowym. Podskórnie. Zalecana dawka wynosi 600 j.m./kg mc., raz na tydz. przez 3 tyg. (dni 21. 14. i 7.) przed operacją i w dniu operacji (dzień 0). Jeśli istnieją wskazania do skrócenia czasu przygotowania do operacji poniżej 3 tygodni, epoetynę alfa należy podawać w dawce 300 j.m./kg mc. raz na dobę przez 10 kolejnych dni przed operacją, w dniu operacji i przez 4 dni po operacji. Jeśli w badaniach hematologicznych w okresie przedoperacyjnym stężenie Hb osiągnie wartość ≥15 g/dl (9,38 mmol/l), podawanie epoetyny alfa należy przerwać i nie podawać kolejnych dawek. Należy starannie sprawdzić, czy na początku leczenia u pacjentów nie występuje niedobór żelaza. Wszyscy chorzy leczeni epoetyną alfa powinni otrzymywać w trakcie leczenia właściwą suplementację żelaza (np. doustna substytucja żelaza w dawce 200 mg na dobę). W celu uzyskania odpowiednich zapasów żelaza suplementację żelaza należy rozpocząć przed leczeniem epoetyną alfa.
Eprex - uwagi
