Erythromycinum TZF - skład
1 tabl. powl. zawiera 200 mg erytromycyny.
Reklama
Erythromycinum TZF - działanie
Antybiotyk makrolidowy. Drobnoustroje wrażliwe na erytromycynę in vitro - bakterie Gram-dodatnie: Listeria monocytogenes, Corynebacterium diphtheriae, Staphylococcus spp., Streptococcus spp. (w tym Enterococcus spp.); bakterie Gram-ujemne: Neisseria meningitidis, Neisseria gonorrhoeae, Legionella pneumophila, Moraxella catarrhalis, Bordetella pertussis, Campylobacter spp., Mycoplasma pneumoniae, Ureaplasma urealyticum, Treponema pallidum, Chlamydia spp., Clostridium spp. Eradykacja większości szczepów Haemophilus influenzae obserwowana jest tylko przy dużych stężeniach erytromycyny. Erytromycyna jest nieskuteczna w zwalczaniu zakażeń wywołanych przez grzyby, wirusy, drożdżaki. Erytromycyna jest nietrwała w środowisku kwaśnym, dlatego też podawana jest w postaci tabletek powlekanych (ta postać leku zmniejsza wchłanianie erytromycyny). Wchłanianie erytromycyny z przewodu pokarmowego zmniejsza się także w obecności pokarmu. Cmax występuje w czasie 2-4 h po podaniu (stężenie leku jest zwykle większe u kobiet niż u mężczyzn). Erytromycyna w 70% wiąże się z białkami osocza. Dobrze przenika do ucha środkowego, migdałków podniebiennych, płynu opłucnowego i otrzewnowego; przenika także do wnętrza komórek oraz przez barierę łożyska i do mleka matki. Nie przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego i stawowego. Jest metabolizowana w wątrobie i wydalana głównie w postaci niezmienionej z kałem, w niewielkiej ilości z moczem. T0,5 we krwi wynosi 1-2 h. Erytromycyna nie jest usuwana z organizmu podczas dializy otrzewnowej i hemodializy.
Reklama
Erythromycinum TZF - wskazania
Zakażenia górnych dróg oddechowych (zapalenie migdałków, ropień okołomigdałkowy, zapalenie gardła, krtani, zatok, wtórne zakażenia bakteryjne w przebiegu grypy i przeziębienia). Zakażenia dolnych dróg oddechowych (zapalenie tchawicy, ostre zapalenie oskrzeli, zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, zapalenie płuc - płatowe, odoskrzelowe i pierwotne atypowe, rozstrzenie oskrzeli, choroba legionistów). Zakażenia ucha środkowego i ucha zewnętrznego, zapalenie dziąseł, angina Vincenta. Zapalenie powiek. Zakażenia skóry i tkanek miękkich (czyraki - w tym mnogie, zapalenie tkanki łącznej, róża). Zakażenia układu pokarmowego (zapalenie pęcherzyka żółciowego, gronkowcowe zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy). Profilaktyka zakażeń okołooperacyjnych, wtórnych zakażeń w przebiegu oparzeń, zapalenia wsierdzia u pacjentów poddawanych zabiegom stomatologicznym. Inne zakażenia: zapalenie szpiku, cewki moczowej, rzeżączka, kiła pierwotna, ziarniniak weneryczny pachwin, błonica, płonica. Należy wziąć pod uwagę miejscowe oficjalne wytyczne dotyczące stosowania antybiotyków.
Reklama
Erythromycinum TZF - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancje pomocniczą. Stosowanie erytromycyny jest przeciwwskazane u pacjentów przyjmujących astemizol, terfenadynę, cisapryd, pimozyd, domperidon, ergotaminę lub dihydroergotaminę. Erytromycyny nie należy podawać pacjentom, u których w wywiadzie występowało wydłużenie odstępu QT (wrodzone lub udokumentowane nabyte wydłużenie odstępu QT) albo częstoskurcz komorowy, w tym zaburzenia rytmu typu torsades de pointes. Erytromycyny nie należy podawać pacjentom z zaburzeniami gospodarki elektrolitowej (hipokaliemia, hipomagnezemia, z powodu ryzyka wystąpienia wydłużenia odstępu QT).
Reklama
Erythromycinum TZF - ostrzeżenia
Przed podaniem leku należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący występowania reakcji nadwrażliwości na erytromycynę, inne makrolidy lub inne alergeny. Jeśli w związku z podawaniem erytromycyny wystąpi reakcja nadwrażliwości antybiotyk należy natychmiast odstawić i zastosować leczenie objawowe. Także w przypadku wystąpienia objawów ostrej uogólnionej osutki krostkowej (ang. AGEP), należy koniecznie odstawić lek. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub otrzymujących leki hepatotoksyczne, jak również u pacjentów z miastenią. Podczas długotrwałego leczenia kontrolować czynność wątroby. W trakcie leczenia należy obserwować pacjenta pod kątem nadkażenia (np. grzybiczego lub opornymi szczepami bakterii) - w przypadku nadkażenia, podawanie antybiotyku należy przerwać i wdrożyć odpowiednie leczenie. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka w związku ze stosowaniem antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia biegunki o etiologii Clostridium difficile (ang. CDAD), nawet po ponad 2 mies. od podania leków przeciwbakteryjnych; w przypadku rozpoznania tej choroby należy przerwać podawanie antybiotyku i wdrożyć odpowiednie leczenie. U pacjentów poddawanych leczeniu antybiotykami makrolidowymi, w tym erytromycyną, obserwowano występowanie wydłużenia odstępu QT, co przekładało się na wpływ na repolaryzację serca, wywołując ryzyko rozwoju częstoskurczu serca oraz zaburzeń rytmu typu torsades de pointes. Odnotowywano również przypadki zgonów. Erytromycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności w następujących przypadkach: u pacjentów z chorobą wieńcową, ciężką niewydolnością serca, zaburzeniami przewodzenia lub istotną klinicznie bradykardią; u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki związane z wydłużeniem odstępu QT. Pacjenci w starszym wieku mogą być bardziej podatni na działania niepożądane leku związane z wpływem na odstęp QT. Badania epidemiologiczne oceniające zagrożenie wystąpienia niepożądanych skutków sercowo-naczyniowych w przypadku stosowania makrolidów dały różniące się od siebie wyniki. W niektórych badaniach obserwacyjnych zidentyfikowano rzadkie krótkotrwałe ryzyko wystąpienia częstoskurczu, zawału mięśnia sercowego i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych związanej ze stosowaniem makrolidów, w tym erytromycyny. W przypadku przepisywania erytromycyny należy zachować równowagę pomiędzy rozważaniem tych obserwacji a korzyściami wynikającymi z leczenia. Po zastosowaniu terapii erytromycyną zgłaszano przypadki występowania przerostowego zwężenia odźwiernika (IHPS) u niemowląt. W badaniach epidemiologicznych obejmujących dane z metaanaliz odnotowano 2–3-krotny wzrost ryzyka wystąpienia IHPS po ekspozycji na działanie erytromycyny w okresie niemowlęctwa. Ryzyko to jest największe po ekspozycji na erytromycynę w trakcie pierwszych 14 dni życia. Dostępne dane wskazują, że wynosi ono 2,6% (95% CI: 1,5–4,2%) po ekspozycji na erytromycynę w trakcie tego okresu. Natomiast w populacji ogólnej ryzyko wystąpienia IHPS wynosi 0,1–0,2%. Z uwagi na to, że erytromycyna u niemowląt może być stosowana w leczeniu schorzeń cechujących się znaczną umieralnością lub zachorowalnością (takich jak krztusiec lub chlamydioza), należy rozważyć czy korzyści ze stosowania terapii erytromycyną przewyższają potencjalne ryzyko rozwoju IHPS. Należy poinformować rodziców o tym, że w razie wystąpienia u dziecka wymiotów lub drażliwości podczas karmienia, powinni się skontaktować z lekarzem. Preparat zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Erythromycinum TZF - ciąża
Erytromycyna przenika przez łożysko, ale jej stężenie w surowicy płodu jest małe. W wieloletniej praktyce klinicznej, u kobiet leczonych erytromycyną podczas ciąży nie stwierdzono żadnych powikłań płodu związanych z przyjmowaniem antybiotyku. U kobiet w ciąży erytromycyna nie przenika do płodu w stężeniach terapeutycznych - jeśli chora na kiłę ciężarna pacjentka otrzymuje erytromycynę doustnie, zaleca się, by urodzonemu przez nią noworodkowi podać penicylinę. Lek jest wydzielany do mleka matki - zachować ostrożność w okresie karmienia piersią.
Reklama
Erythromycinum TZF - efekty uboczne
Rzadko: anafilaksja, cholestatyczne zapalenie wątroby, niewydolność wątroby. Bardzo rzadko: agranulocytoza, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, śródmiąższowe zapalenie nerek. Częstość nieznana: zakażenia niewrażliwymi na lek bakteriami lub grzybami, pokrzywka, wysypki skórne, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), zaburzenia słuchu (szumy uszne, głuchota - zaburzenia słuchu występują zwłaszcza po podaniu dużych dawek leku i (lub) u pacjentów z niewydolnością wątroby i nerek; mijają zwykle po odstawieniu leku), arytmia (częstoskurcz komorowy, torsade de pointes), kołatanie serca, zatrzymanie krążenia, migotanie komór, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka (najczęściej po podaniu dużych dawek leku), przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych we krwi. Reakcje uczuleniowe występują rzadko i najczęściej dotyczą pacjentów uczulonych na wiele różnych alergenów, którym podaje się duże dawki leku, zwłaszcza parenteralnie.
Erythromycinum TZF - interakcje
Erytromycyna, jako inhibitor CYP450 może hamować metabolizm leków takich jak: mizolastyna, bromokryptyna, heksobarbital, midazolam, takrolimus, triazolam, kwas walproinowy, ryfabutyna, zopiklon. Poprzez wpływ na aktywność CYP450 zwiększa stężenie i nasila toksyczność następujących leków: fenytoina, alfentanyl, metyloprednizol, benzodiazepiny, teofilina (należy odpowiednio zmniejszyć dawkę teofiliny i kontrolować jej stężenie we krwi), cyklosporyna (nasilenie nefrotoksyczności), karbamazepina (może być konieczne zmniejszenie dawki karbamazepiny nawet do 50%), leki przeciwarytmiczne klasy I, np.: dyzopiramid, chinidyna, prokainamid (ryzyko wydłużenia odstępu QT i częstoskurczu komorowego), cisapryd (ryzyko wydłużenia odstępu QT i komorowych zaburzeń rytmu serca), terfenadyna i astemizol (ryzyko ciężkich zaburzeń rytmu serca); lowastatyna (ryzyko rabdomiolizy). Zwiększa wchłanianie i stężenie digoksyny we krwi. Nasila toksyczność kolchicyny. Stosowana z ergotaminą lub dihydroergotaminą może spowodować ostrą toksyczność objawiającą się skurczem naczyń krwionośnych (zatrucie sporyszem). Zgłaszano przypadki nasilonego działania przeciwzakrzepowego w przypadku jednoczesnego stosowania erytromycyny wraz z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi (np. warfaryna, acenokumarol, rywaroksaban). Leki zmniejszające krzepliwość krwi zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku mogą znacznie wydłużyć czas protrombinowy i zwiększyć ryzyko wystąpienia krwotoku. Podczas jednoczesnego stosowania erytromycyny z lekami zmniejszającymi krzepliwość krwi należy regularnie kontrolować czas protrombinowy. Zmniejsza skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych, zwiększa ryzyko hepatotoksyczności. Ponadto podawanie erytromycyny z kolchicyną może zwiększać jej toksyczność.
Erythromycinum TZF - dawkowanie
Doustnie. Dorośli i dzieci >8 lat: zazwyczaj 1-2 g/dobę, w dawkach podzielonych; w ciężkich zakażeniach do 4 g/dobę, w dawkach podzielonych. Dzieci <8 lat: zwykle 30-50 mg/kg mc/dobę, w dawkach podzielonych co 6 lub 12 h; w ciężkich zakażeniach dawkę można 2-krotnie zwiększyć i podawać co 6 h. Erytromycynę w tabletkach można podawać dzieciom w każdym wieku, pod warunkiem, że są w stanie połknąć tabletkę w całości. Czas leczenia. Lek należy podawać jeszcze 2-3 dni po ustąpieniu objawów. W przypadku zakażeń wywołanych przez paciorkowce typu A leczenie powinno trwać przynajmniej 10 dni. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku zmiana dawkowania nie jest konieczna (zachować ostrożność z uwagi na częste zaburzenia czynności wątroby lub dróg żółciowych w tej grupie pacjentów). Sposób podania. Lek można przyjmować przed lub razem z posiłkiem, popijając niewielką ilością wody.
Erythromycinum TZF - uwagi
Erytromycyna może zmieniać wyniki oznaczeń amin katecholowych w moczu wykonanych metodą fluorometryczną.
