Faxigen

Faxigen - skład

1 kaps. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 37,5 mg, 75 mg lub 150 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku.

Reklama

Faxigen - działanie

Lek przeciwdepresyjny. Mechanizm działania polega prawdopodobnie na wzmocnieniu aktywności neurotransmisyjnej w obrębie o.u.n. Wenlafaksyna i jej główny metabolit - O-demetylowenlafaksyna (ODV) są silnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. Ponadto wenlafaksyna jest słabym inhibitorem wychwytu zwrotnego dopaminy. W badaniu na zwierzętach wykazano, że wenlafaksyna i ODV zmniejszają reaktywność receptorów β-adrenergicznych (zarówno po podaniu pojedynczej dawki jak i po dawkach wielokrotnych). Wenlafaksyna nie wykazuje in vitro powinowactwa do receptorów muskarynowych, histaminergicznych oraz α₁-adrenergicznych w mózgu szczura. Nie hamuje aktywności MAO. W badaniach in vitro wykazano, że wenlafaksyna nie wykazuje również powinowactwa do receptorów dla opioidów, benzodiazepiny, fencyklidyny (PCP) i NMDA. Poza działaniem przeciwdepresyjnym wykazuje też działanie przeciwlękowe. Wenlafaksyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i ulega efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Po podaniu doustnym kapsułek o przedłużonym uwalnianiu maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio po: 6 ±1,5 h i 8,8 ±2,2 h. Rzeczywisty T_0,5 w fazie eliminacji kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wynosi 15 ±6 h. Stężenia wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu osiągane są po 3 dniach (podawanie kapsułek o przedł. uwalnianiu). Wenlafaksyna i ODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek 75-450 mg/dobę. Wenlafaksyna podlega intensywnemu metabolizmowi w wątrobie, przede wszystkim przez CYP2D6 do głównego metabolitu - ODV (O-demetylowenlafaksyna). Wenlafaksyna i ODV wiążą się z białkami osocza odpowiednio w  27% i 30%. Wenlafaksyna i jej metabolity wydalane są głównie przez nerki. Pokarm nie wpływa istotnie na wchłanianie i metabolizm wenlafaksyny.

Reklama

Faxigen - wskazania

Epizody dużej depresji. Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji. Zespół lęku uogólnionego. Fobia społeczna. Lęk napadowy z agorafobią lub bez agorafobii.

Reklama

Faxigen - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na wenlafaksynę lub pozostałe składniki preparatu. Nie należy stosować jednocześnie z inhibitorem monoaminooksydazy (MAO) ani w ciągu 14 dni od odstawienia inhibitora MAO. Między odstawieniem wenlafaksyny a włączeniem inhibitora MAO należy zachować odstęp 7 dni.

Reklama

Faxigen - ostrzeżenia

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu wystąpienia pełnej remisji. Pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz we wczesnych etapach powrotu do zdrowia (zwiększone ryzyko samobójstwa). U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodami dużej depresji. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia, szczególnie pacjentów w wieku poniżej 25 lat. Podczas leczenia, zwłaszcza na początku i w przypadku zmiany dawki, należy dokładnie obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Wenlafaksyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew) obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie otrzymującej placebo. Jeżeli pomimo tego, w oparciu o wskazania kliniczne, podjęta zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego. W trakcie leczenia wenlafaksyną może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu zespół serotoninowy lub reakcje typu złośliwego zespołu neuroleptycznego (NMS), zwłaszcza podczas jednoczesnego stosowania substancji serotoninergicznych (lekami należącymi do klasy SSRI, SNRI, pochodnymi amfetaminy i tryptanami) z substancjami zaburzającymi metabolizm serotoniny, takimi jak inhibitory MAO (np. błękit metylenowy) lub leki przeciwpsychotyczne, lub inni antagoniści dopaminy. Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na system neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane. Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowanie pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem). Ze względu na ryzyko zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów leczonych wenlafaksyną zaleca się regularne monitorowanie ciśnienia krwi, a przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należy uzyskać kontrolę istniejącego nadciśnienia. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, po rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. pacjenci z zaburzeniami czynności serca. W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadku stosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą się zaostrzyć w następstwie przyspieszenia akcji serca. Stosowanie wenlafaksyny nie było oceniane u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego lub niestabilną chorobą wieńcową serca - u tych pacjentów należy zachować ostrożność. U pacjentów z podwyższonym ryzykiem ciężkich zaburzenia rytmu serca należy przed przepisaniem wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadzie i pacjentów tych należy dokładnie monitorować. Leczenie należy przerwać u każdego pacjenta, u którego pojawiają się drgawki. Podczas leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia powyższych przypadków jest większe u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne i pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi. Ze względu na ryzyko nieprawidłowych krwawień wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i inhibitory płytek. W przypadku długotrwałego leczenia należy okresowo dokonywać pomiaru stężenia cholesterolu w surowicy. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z preparatami zmniejszającymi masę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniu otyłości zarówno w monoterapii jak i w terapii skojarzonej z innymi lekami. Ze względu na ryzyko wystąpienia manii lub hipomanii wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym. Wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie. U pacjentów z objawami akatyzji zwiększenie dawki może być szkodliwe. U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może wpływać na kontrolę glikemii. Może być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w kapsułce, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

Reklama

Faxigen - ciąża

Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie w przypadku, gdy spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ewentualnym ryzykiem. Stosowanie leku w ciąży lub krótko przed porodem może wywołać objawy z odstawienia u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie wenlafaksyny w końcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły powikłania wymagające zastosowania karmienia przez zgłębnik, wspomagania oddychania lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłania mogą wystąpić natychmiast po porodzie. Stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) u kobiet w ciąży, zwłaszcza w późnym okresie ciąży, może zwiększać ryzyko występowania zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN) - nie można wykluczyć tego ryzyka przy stosowaniu preparatu. Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następujące objawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub spaniem. Objawy te mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo być objawami ekspozycji na lek. W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 h po porodzie. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit ODV przenikają do mleka kobiecego. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki płaczu, drażliwości oraz zaburzeń rytmu snu u niemowląt karmionych piersią. Po zaprzestaniu karmienia piersią zgłaszano również objawy odpowiadające objawom przerwania leczenia wenlafaksyną. Nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu karmienia piersią lub kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia wenlafaksyną, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia wenlafaksyną.

Reklama

Faxigen - efekty uboczne

Bardzo często: bezsenność, ból i zawroty głowy, sedacja, nudności, suchość w jamie ustnej, zaparcie, nadmierne pocenie się (w tym poty nocne). Często: zmniejszenie łaknienia, stan splątania, depersonalizacja, anorgazmia, nietypowe sny, nerwowość, obniżone libido, pobudzenie psychoruchowe, akatyzja, drżenie, parestezje, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia (w tym niewyraźne widzenie, rozszerzenie źrenic, zaburzenia akomodacji), szumy uszne, tachykardia, kołatanie serca, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, duszność, ziewanie, wymioty, biegunka, wysypka, świąd, hipertonia, problemy z oddawaniem moczu (zatrzymanie moczu, częstomocz), zaburzenia krwawienia miesiączkowego związane z nasileniem krwawienia lub nasileniem nieregularnego krwawienia (np. krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny), zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji, astenia, zmęczenie, dreszcze, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi. Niezbyt często: mania, hipomania, omamy, uczucie oderwania od rzeczywistości, zaburzenia orgazmu (kobiety), apatia, bruksizm, omdlenia, skurcze miokloniczne mięśni, zaburzenia koordynacji, zaburzenia równowagi, dyskineza, niedociśnienie ortostatyczne, niedociśnienie, krwawienie z przewodu pokarmowego, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, pokrzywka, łysienie, wybroczyny, obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości na światło, nietrzymanie moczu. Rzadko: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia, pancytopenia, reakcje anafilaktyczne, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), hiponatremia, delirium, złośliwy zespół neuroleptyczny (NMS), zespół serotoninowy, drgawki, dystonia, jaskra z zamkniętym kątem przesączania, częstoskurcz komorowy, migotanie komór, torsade de pointes, wydłużenie odstępu QT, śródmiąższowa choroba płuc, eozynofilia płucna, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rabdomioliza. Bardzo rzadko: trombocytopenia, zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi, dyskineza późna, krwawienie z błony śluzowej, przedłużony czas krwawienia. Częstość nieznana: myśli samobójcze, zachowania samobójcze, agresja, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży (w wieku 6-17 lat) był podobny do profilu występującego u pacjentów dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi. W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie myśli samobójczych, zwiększoną liczbę zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz, zwłaszcza w przypadku zaburzeń depresyjnych, samookaleczeń. U dzieci i młodzieży w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie, niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni. Przerwanie leczenia wenlafaksyną (zwłaszcza nagłe) zwykle prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych; najczęściej zgłaszano: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność lub koszmary senne), pobudzenie lub niepokój, nudności i (lub) wymioty, drżenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból głowy i objawy grypopodobne.

Faxigen - interakcje

Wenlafaksyny nie wolno stosować jednocześnie z nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Nie wolno rozpoczynać leczenia wenlafaksyną, przez co najmniej 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Przyjmowanie wenlafaksyny musi być przerwane, na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO. W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego, nie jest zalecane jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z odwracalnymi, selektywnymi inhibitorami MAO, takimi jak moklobemid. Po zakończeniu leczenia odwracalnym inhibitorem MAO przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może być krótsza niż 14 dni. Przyjmowanie wenlafaksyny musi być przerwane, na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym i nieselektywnym  inhibitorem MAO i nie należy go podawać pacjentom leczonym wenlafaksyną. W trakcie leczenia wenlafaksyną może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu zespół serotoninowy, zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania z innymi lekami mogącymi oddziaływać na system serotoninergicznych neuroprzekaźników (w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny, lit, sybutramina, tramadol lub ziele dziurawca zwyczajnego, z lekami osłabiającymi metabolizm serotoniny (tak jak inhibitory MAO, np. błękit metylenowy) lub prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu). Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI, pochodnymi amfetaminy lub agonistą receptora serotoninowego (tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i w przypadku zwiększania dawkowania. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN. Wenlafaksyna nie wykazała zwiększonego wpływu na zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych spowodowanych przez etanol. Jednak podobnie jak w przypadku wszystkich substancji oddziaływujących na OUN, należy poradzić pacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny. W wypadku jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QT_C, wzrasta ryzyko wydłużenia odstępu QT_C  i (lub) wystąpienia arytmii komorowych (np. typu torsade de pointes). Należy unikać jednoczesnego stosowania takich produktów leczniczych jak: leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna), niektóre leki przeciwhistaminowe, niektóre antybiotyki chinolonowe (np. moksyfloksacyna) i in. Badania farmakokinetyki ketokonazolu u pacjentów intensywnie (EM) i słabo metabolizującymi (PM) z udziałem CYP2D6 wykazały zwiększenie wartości AUC wenlafaksyny (70% i 21% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) i dla O-demetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) po podaniu ketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) i wenlafaksyny może zwiększać stężenie wenlafaksyny i ODV. Dlatego zalecana się ostrożność podczas jednoczesnego leczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego. Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu ani jego aktywnego metabolitu - demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i ODV. Nie wiadomo, czy występują interakcje farmakokinetyczne i (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami. Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowano zależne od dawki zwiększenie 2,5-4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczas podawania wenlafaksyny w dawce od 75 mg do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i ODV. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i imipraminy. Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnego klirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości C_max o 88%, ale brak zmiany T_0,5 dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów jednocześnie leczonych haloperydolem i wenlafaksyną. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane. Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznie oddziaływuje na profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydon i 9-hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników w badaniach interakcji farmakokinetycznych wykazało zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu o ok. 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu nie uległo zmianie. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane. Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny ani ODV. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i metoprololu. Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszenie wartości C_max o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i ODV. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.

Faxigen - dawkowanie

Doustnie. Epizody dużej depresji: dawka początkowa wynosi 75 mg raz dziennie. Jeśli odpowiedź kliniczna jest niezadowalająca, dawkę można zwiększać aż do dawki maksymalnej, wynoszącej 375 mg na dobę. Dawki należy zwiększać w odstępach czasu co około 2 tyg. lub dłuższych, a minimalny odstęp czasu przed kolejnym zwiększeniem dawki nie może być krótszy niż 4 dni. Powszechnie przyjmuje się, że ostre epizody depresji wymagają kontynuowania leczenia farmakologicznego przez co najmniej 6 miesięcy. Zespół lęku uogólnionego: 75 mg na dobę. U chorych, którzy nie zareagują odpowiednio na dawkę 75 mg, dawkę tę można zwiększać w odstępach czasu 2- tygodniowych lub dłuższych do maksymalnej dawki 225 mg. Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Fobia społeczna: zalecana dawka wynosi 75 mg na dobę. Brak dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści. Jednakże u chorych, którzy nie zareagują odpowiednio na dawkę 75 mg, dawkę tę można zwiększać stopniowo do maksymalnie 225 mg. Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Lęk napadowy: leczenie należy zaczynać od dawki 37,5 mg dziennie stosowanej przez pierwsze 7 dni a następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg dziennie. U chorych, którzy nie zareagują odpowiednio na dawkę 75 mg dziennie, dawkę tę można zwiększać, stopniowo do maksymalnej dawki 225 mg. Pacjenci z zespołem lęku napadowego wymagają zwykle długotrwałego leczenia (kilka miesięcy lub dłużej). Pacjenci z upośledzeniem czynności nerek lub wątroby. U osób z filtracją kłębuszkową 30-70 ml/min. zaleca się ostrożność, w leczeniu mogą być konieczne mniejsze dawki wenlafaksyny. U chorych z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) lub chorych hemodializowanych dawkę należy zmniejszyć o 50%. U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się zachowanie ostrożności i rozważenie zmniejszenia dawki o ok. 50%. U chorych z ciężką niewydolnością wątroby należy starannie wyważyć korzyści i ryzyko związane z leczeniem oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Sposób podania. Kaps. o przedł. uwalniania zaleca się przyjmować codziennie podczas posiłku  mniej więcej o tej samej porze. Kaps. należy połykać w całości, nie wolno ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać. Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po dobraniu równoważnej dawki dobowej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg 2 razy na dobę, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę. Konieczne może być jednak indywidualne dobranie dawki.

Faxigen - uwagi

Należy unikać nagłego odstawiania preparatu. Podczas odstawiania dawka powinna być zmniejszana stopniowo (w czasie 1-2 tygodni) w celu uniknięcia objawów odstawiennych. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać EKG oraz pomiar ciśnienia krwi. Badania te należy wykonywać regularnie w trakcie terapii. W czasie długotrwałego leczenia należy rozważyć konieczność oznaczania stężenia cholesterolu we krwi. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę opisywano przypadki fałszywie dodatnich wyników immunologicznych testów przesiewowych na obecność fencyklidyny i amfetaminy w moczu. Jest to spowodowane brakiem swoistości testów przesiewowych. Fałszywie dodatnich wyników można się spodziewać jeszcze przez kilka dni po zakończeniu terapii wenlafaksyną. Testy potwierdzające, takie jak chromatografia gazowa lub spektrometria mas, pozwolą odróżnić wenlafaksynę od fencyklidyny i amfetaminy. Podczas leczenia nie należy spożywać alkoholu. Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługi urządzeń mechanicznych.