Femoston - skład
Femoston: opakowanie składa się z 14 tabl. ceglastoczerwonych zawierających 2 mg 17β-estradiolu w postaci estradiolu półwodnego i 14 tabl. żółtych zawierających 2 mg 17β-estradiolu w postaci estradiolu półwodnego oraz 10 mg dydrogesteronu. Preparat zawiera laktozę. Femoston mite: opakowanie składa się z 14 tabl. białych zawierających 1 mg 17β-estradiolu w postaci estradiolu półwodnego i 14 tabl. szarych zawierających 1 mg 17β-estradiolu w postaci estradiolu półwodnego oraz 10 mg dydrogesteronu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Femoston - działanie
Preparat sekwencyjny stosowany w złożonej hormonalnej terapii zastępczej. Zawarty w preparacie 17β-estradiol jest chemicznie i biologicznie identyczny z endogennym ludzkim estradiolem. Uzupełnia niedobór estradiolu u kobiet po menopauzie i łagodzi objawy wypadowe. Estrogeny zapobiegają utracie masy kości po menopauzie lub usunięciu jajników. Dodanie progestagenu (dydrogesteron) do terapii estrogenem znacznie zmniejsza ryzyko rozrostu błony śluzowej trzonu macicy i rozwoju raka u kobiet z zachowaną macicą. HTZ z użyciem samych estrogenów lub w skojarzeniu z progestagenem zmniejsza ryzyko złamania szyjki kości udowej, trzonów kręgów i innych złamań osteoporotycznych. Estradiol mikronizowany jest łatwo wchłaniany z przewodu pokarmowego. Estrogeny występują w postaci niezwiązanej jak i słabo związanej z białkami osocza wiązaniami niespecyficznymi lub specyficznymi wykazując duże powinowactwo do globuliny wiążącej hormon płciowy (SHBG). Procent wiązania z SHBG wynosi 9-37% u kobiet w okresie premenopauzalnym i 23-53% u kobiet w okresie postmenopauzalnym otrzymujących estrogeny skoniugowane. Po podaniu doustnym estradiol jest metabolizowany w znacznym stopniu. Głównymi metabolitami są estron i siarczan estronu. Metabolity te mogą brać udział w działaniu estrogennym, zarówno bezpośrednio lub po przemianie w estradiol. Siarczan estronu może podlegać krążeniu jelitowo-wątrobowemu. Główne metabolity wydalane z moczem to glukuronian estronu i estradiolu. T0,5 wynosi 10-16 h. Po podaniu doustnym dydrogesteron jest szybko wchłaniamy. Maksymalne stężenie w osoczu wstępuje po 0,5-2,5 h. Całkowita biodostępność wynosi 28%. Dydrogesteron i DHD są w ponad 90% związane z białkami osocza. Po podaniu doustnym dydrogesteron jest szybko metabolizowany do DHD. Najwyższe stężenie głównego metabolitu występuje po 1,5 h po przyjęciu dawki. AUC dla DHD jest 40 razy większe niż dla dydrogesteronu, a stężenie maksymalne jest 25 razy większe. Średnie T0,5 dydrogesteronu i DHD wynoszą odpowiednio: 5-7 h oraz 14-17 h. Średnio 63% dawki wydalane jest z moczem.
Reklama
Femoston - wskazania
Hormonalna terapia zastępcza (HTZ) w przypadku wystąpienia objawów niedoboru estrogenów u kobiet, u których od ostatniej miesiączki upłynęło co najmniej 6 miesięcy. Zapobieganie osteoporozie u kobiet po menopauzie z wysokim ryzykiem złamań, u których występują objawy nietolerancji innych leków stosowanych w leczeniu osteoporozy lub, u których stosowanie takich leków jest przeciwwskazane. Doświadczenia dotyczące leczenia kobiet w wieku powyżej 65 lat są ograniczone.
Reklama
Femoston - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przebyty rak piersi lub jego uzasadnione podejrzenie. Rozpoznane złośliwe nowotwory estrogenozależne (np. rak endometrium) lub ich uzasadnione podejrzenie. Rozpoznane nowotwory zależne od progestagenów (np. oponiak) lub ich uzasadnione podejrzenie. Niezdiagnozowane krwawienia z dróg rodnych. Nieleczony rozrost endometrium. Przebyta lub istniejąca obecnie żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna). Znane zaburzenia zakrzepowe (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny). Czynne lub niedawno przebyte zaburzenia zakrzepowo-zatorowe tętnic (np. dusznica bolesna, zawał serca). Ostra lub przebyta choroba wątroby, do czasu normalizacji wskaźników czynności wątroby. Porfiria.
Reklama
Femoston - ostrzeżenia
HTZ w leczeniu objawów menopauzy powinna być rozpoczynana jedynie wtedy, gdy objawy te powodują pogorszenie jakości życia. Zawsze powinno się rozważyć ryzyko i korzyści związane z leczeniem. Oceny takiej powinno się dokonywać przynajmniej raz w roku, a terapia powinna być kontynuowana, tak długo jak korzyści przeważają nad ryzykiem. Dane dotyczące ryzyka związanego z HTZ w leczeniu przedwczesnej menopauzy są ograniczone. Ponieważ całkowite ryzyko u młodszych kobiet jest niskie, stosunek korzyści do ryzyka u tych kobiet może być lepszy niż u starszych kobiet. Przed pierwszym lub ponownym zastosowaniem HTZ należy przeprowadzić całościowy wywiad dotyczący pacjentki oraz jej rodziny. Wskazane jest badanie przedmiotowe (w tym narządów miednicy i piersi). W trakcie leczenia zaleca się przeprowadzanie badań okresowych (np. mammografia) zgodnie z aktualnie obowiązującymi zasadami dotyczącymi badań przesiewowych, z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb pacjentek. Pacjentka powinna być obserwowana szczególnie starannie, jeśli któryś z niżej wymienionych stanów występuje obecnie, miał miejsce w przeszłości i (lub) ulegał pogorszeniu w okresie ciąży albo prowadzonej wcześniej terapii hormonalnej (preparat może spowodować ponowne pojawienie się lub pogorszenie tych stanów): mięśniak gładki (włókniakomięśniaki macicy) lub endometrioza; przebyte zaburzenia zakrzepowo-zatorowe lub czynniki ryzyka ich wystąpienia; czynniki ryzyka rozwoju nowotworów estrogenozależnych (np. rak piersi u krewnych w pierwszym stopniu pokrewieństwa); nadciśnienie tętnicze; choroby wątroby (np. gruczolak wątroby); cukrzyca z lub bez powikłań naczyniowych; kamica żółciowa; migrena lub (ciężkie) bóle głowy; toczeń rumieniowaty układowy; rozrost błony śluzowej trzonu macicy w wywiadzie; padaczka; astma; otoskleroza. Wskazania do natychmiastowego przerwania leczenia: żółtaczka lub pogorszenie się czynności wątroby; istotny wzrost ciśnienia tętniczego; pojawienie się bólów głowy o typie migrenowym; ciąża. U kobiet z zachowaną macicą ryzyko rozrostu i rozwoju raka endometrium ulega zwiększeniu, gdy przez dłuższy okres czasu są stosowane same estrogeny. Cykliczne dodanie progestagenu przez co najmniej 12 dni w miesiącu/cyklu 28 dniowym lub stosowanie cyklicznej sekwencyjnej estrogenowo-progestagenowej terapii zapobiega zwiększeniu ryzyka związanego z HTZ samymi estrogenami. W pierwszych miesiącach leczenia mogą wystąpić krwawienia oraz plamienia w środku cyklu. Jeśli krwawienia lub plamienia pojawią się w późniejszym okresie lub utrzymują się mimo zaprzestania leczenia, należy przeprowadzić diagnostykę (która może obejmować biopsję endometrium) w celu wykluczenia raka endometrium. Wszystkie dane potwierdzają zwiększone ryzyko wystąpienia raka piersi u kobiet przyjmujących HTZ w postaci skojarzenia estrogenu i progestagenu lub samego estrogenu, co zależy od czasu trwania HTZ. Randomizowane, kontrolowane placebo badanie Women`s Health Initiative (WHI) oraz metaanaliza prospektywnych badań epidemiologicznych zgodnie potwierdzają zwiększone ryzyko raka piersi u kobiet przyjmujących skojarzoną estrogenowo-progestagenową HTZ, co uwidacznia się po około 3 (1-4) latach. Badanie WHI nie wykazało wzrostu ryzyka raka piersi u kobiet z usuniętą macicą stosujących HTZ w postaci terapii samymi estrogenami. W większości badań obserwacyjnych odnotowano niewielkie zwiększenie ryzyka rozpoznania raka piersi. Ten przyrost ryzyka był mniejszy niż u kobiet stosujących leczenie skojarzone estrogen-progestagen. Wyniki szeroko zakrojonej metaanalizy wykazały, że po zaprzestaniu terapii dodatkowe ryzyko z czasem maleje, a czas powrotu do poziomu początkowego zależy od czasu trwania HTZ. Jeśli HTZ trwała >5 lat, ryzyko może się utrzymywać przez ≥10 lat. HTZ, szczególnie w postaci terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej, prowadzi do wzrostu gęstości obrazów mammograficznych, co może utrudnić wykrywanie raka piersi metodą radiologiczną. HTZ jest związana z 1,3-3-krotnym wzrostem ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), tzn. pojawieniem się zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Prawdopodobieństwo wystąpienia ww. epizodu jest większe w czasie 1. roku stosowania HTZ, w porównaniu z kolejnymi latami terapii. U pacjentek z rozpoznanymi zaburzeniami zakrzepowymi ryzyko wystąpienia ŻChZZ jest zwiększone - HTZ dodatkowo zwiększa to ryzyko. Czynniki ryzyka wystąpienia ŻChZZ to: stosowanie estrogenów, starszy wiek, operacje chirurgiczne, przedłużone unieruchomienie, otyłość (BMI >30 kg/m2), ciąża, połóg, toczeń rumieniowaty układowy i rak. Brak jednoznacznej opinii dotyczącej możliwej roli żylaków w ryzyku wystąpienia ŻChZZ. Po przebytych operacjach należy zachować środki profilaktyczne, mogące zapobiec rozwojowi ŻChZZ. Zleca się czasowe wstrzymanie HTZ na 4 do 6 tyg. przed planowaną operacją i następującym po niej przedłużonym unieruchomieniem. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia do czasu powrotu pacjentki do pełnej aktywności. U kobiet, u których nie wystąpiła ŻChZZ, ale wystąpiła w młodym wieku u krewnych w pierwszej linii pokrewieństwa można zaproponować badanie przesiewowe po dokładnym rozważeniu jego ograniczeń (badanie przesiewowe ujawnia tylko pewien odsetek zaburzeń zakrzepowych). U kobiet stosujących przewlekle leki przeciwkrzepliwe należy starannie rozważyć stosunek ryzyka do spodziewanych korzyści związanych z HTZ. Wystąpienie ŻChZZ po rozpoczęciu stosowania HTZ wymaga przerwania leczenia. Pacjentka powinna natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym, gdy pojawią się objawy mogące wskazywać na możliwość choroby zakrzepowo-zatorowej (np. bolesny obrzęk kończyny, nagły ból w klatce piersiowej, duszność). Podczas leczenia skojarzonego estrogenowo-progestagenowego względne ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej jest nieznacznie zwiększone. Ilość dodatkowych zachorowań na chorobę wieńcową z powodu stosowania leczenia skojarzonego estrogenowo-progestagenowego jest bardzo mała u zdrowych kobiet w wieku okołomenopauzalnym, ale zwiększa się wraz z wiekiem. Brak zwiększenia ryzyka wystąpienia choroby wieńcowej u kobiet z usuniętą macicą stosujących same estrogeny. Terapia skojarzona estrogenowo-progestagenowa oraz monoterapia estrogenami wiąże się ze zwiększeniem ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu do 1,5-raza. Całkowite ryzyko udaru u kobiet stosujących HTZ będzie się zwiększać wraz z wiekiem. Z uwagi na retencję płynów powodowaną przez estrogeny, pacjentki z zaburzeniami czynności serca lub nerek wymagają szczególnego nadzoru. Ze względu na ryzyko wystąpienia zapalenia trzustki kobiety z rozpoznaną wcześniej hipertriglicerydemią wymagają szczególnego nadzoru. Estrogeny powodują zwiększenie aktywności globuliny wiążącej hormony tarczycy (TBG), globuliny wiążącej kortykosteroidy (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), co prowadzi do zwiększenia stężenia we krwi odpowiednio hormonów tarczycy, kortykosteroidów i hormonów płciowych. Aktywność hormonów wolnych lub aktywnych biologicznie nie ulega zmianie. Zwiększone mogą być aktywności innych białek osocza (substratu dla angiotensyny/reniny, alfa-1 antytrypsyny, ceruloplazminy). Stosowanie HTZ nie poprawia funkcji poznawczych. Istnieją pewne dowody o zwiększonym ryzyku otępienia u kobiet rozpoczynających terapię skojarzoną w wieku po 65 rż. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentek z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Femoston - ciąża
Preparat nie jest wskazany w okresie ciąży i karmienia piersią. Wyniki większości badań epidemiologicznych dotyczących nieumyślnego podawania estrogenów z progestagenami w czasie ciąży nie wykazały działania teratogennego lub toksycznego na płód. Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania w okresie ciąży.
Reklama
Femoston - efekty uboczne
Bardzo często: ból głowy, ból brzucha, ból pleców, ból/tkliwość uciskowa piersi. Często: drożdżyca pochwy, depresja, nerwowość, migrena, zawroty głowy, nudności, wymioty, wzdęcia, skórne reakcje alergiczne (np. wysypka, pokrzywka, świąd), zaburzenia miesiączkowania (w tym plamienia postmenopauzalne, miesiączki acykliczne z przedłużonym krwawieniem, obfite miesiączki krwotoczne, zbyt rzadkie lub brak miesiączki, nieregularne miesiączki, bolesne miesiączkowanie), bóle w obrębie miednicy, upławy, stany zmęczenia (osłabienie, zmęczenie, ogólne złe samopoczucie), obrzęk obwodowy, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: zwiększenie wymiarów mięśniaka gładkokomórkowego, reakcje nadwrażliwości, zmiana libido, żylna choroba zakrzepowo-zatorowa, zaburzenia czynności wątroby, niekiedy z żółtaczką, osłabieniem lub złym samopoczuciem i bólami brzucha, choroby pęcherzyka żółciowego, powiększenie piersi, zespół napięcia przedmiesiączkowego, zmniejszenie masy ciała. Rzadko: zawał serca, obrzęk naczynioruchowy, plamica naczyniowa. HTZ metodą estrogenowo-progestagenową jest związana ze zwiększeniem ryzyka raka piersi (2-krotny wzrost ryzyka u kobiet stosujących skojarzoną HTZ dłużej niż 5 lat). U kobiet z zachowaną macicą ryzyko wystąpienia hiperplazji i raka endometrium wzrasta wraz z wydłużaniem czasu stosowania samych estrogenów (dodanie progestagenu do terapii znacznie redukuje to ryzyko). Długotrwałe stosowanie HTZ w monoterapii estrogenami lub jako terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej było związane z niewielkim wzrostem ryzyka wystąpienia raka jajnika. HTZ jest związana z 1,3-3 krotnym wzrostem względnego ryzyka wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), to jest zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Stany te występują znacznie częściej w pierwszych latach stosowania HTZ. Ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej jest nieznacznie większe u pacjentek powyżej 60 lat stosujących HTZ w postaci terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej. Stosowanie HTZ w postaci monoterapii estrogenami lub terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej jest związane ze wzrostem względnego ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu (do 1,5-raza). Inne działania niepożądane zgłaszane w związku ze stosowaniem estrogenów/progestagenów: łagodne i złośliwe nowotwory zależne od estrogenu (np. rak endometrium, rak jajnika), zwiększenie rozmiaru nowotworów zależnych od progestagenu (np. oponiak); niedokrwistość hemolityczna; toczeń rumieniowaty układowy; hipertriglicerydemia; możliwa demencja, pląsawica, nasilenie epilepsji; maceracja rogówki, nietolerancja soczewek kontaktowych; zaburzenia zakrzepowo-zatorowe naczyń tętniczych; zapalenie trzustki (u kobiet z wcześniej występującą hipertriglicerydemią); rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, ostuda lub przebarwienia skórne (które mogą się utrzymywać po zaprzestaniu stosowania leku); kurcze kończyn dolnych; nietrzymanie moczu; zmiany włóknisto-torbielowate w piersiach, nadżerki szyjki macicy; nasilenie porfirii; zwiększenie całkowitego stężenia hormonów tarczycy.
Femoston - interakcje
Metabolizm estrogenów i progestagenów może ulec przyspieszeniu przy jednoczesnym stosowaniu z substancjami indukującymi aktywność enzymów cytochromu P450: CYP2B6, CYP3A4, CYP3A5, CYP3A7. Do środków tych należą leki przeciwdrgawkowe (np. fenobarbital, karbamazepina, fenytoina) i przeciwzakaźne (np. ryfampicyna, ryfabutyna, newirapina, efawirenz). Rytonawir i nelfinawir pomimo, że znane są jako silne inhibitory CYP3A4, CYP3A5, CYP3A7, to stosowane równocześnie z hormonami steroidowymi wykazują właściwości indukujące. Preparaty zawierające dziurawiec zwyczajny mogą nasilać metabolizm estrogenów i progestagenów. Skutkiem zwiększonego metabolizmu estrogenów może być ich słabsze działanie i zmiana profilu krwawień z dróg rodnych. Estrogeny mogą hamować metabolizm preparatów poprzez hamowanie kompetycyjne enzymów cytochromu P450. Należy mieć to na uwadze zwłaszcza w przypadku produktów leczniczych o wąskim indeksie terapeutycznym, takich jak: takrolimus i cyklosporyna A (CYP450 3A4, 3A3), fentanyl (CYP450 3A4), teofilina (CYP450 1A2). Klinicznie może to prowadzić do wzrostu stężenia tych substancji w osoczu aż do osiągnięcia stężenia toksycznego. Z tego powodu może być wskazane dokładne monitorowanie przez dłuższy okres czasu stężenia preparatów i może być konieczne zmniejszenie dawek takrolimusa, fentanylu, cyklosporyny A i teofiliny
Femoston - dawkowanie
Doustnie. Estrogen podawany jest w sposób ciągły; progestagen jest dodawany na 14 ostatnich dni 28-dniowego cyklu, w sposób sekwencyjny. Preparat należy przyjmować w sposób ciągły, bez przerw pomiędzy opakowaniami. Femoston mite: 1 tabl. koloru białego raz na dobę przez pierwsze 14 dni; przez kolejne 14 dni - 1 tabl. koloru szarego raz na dobę (zgodnie z 28-dniowym kalendarzem zamieszczonym na opakowaniu). Femoston: 1 tabl. koloru ceglastoczerwonego raz na dobę przez pierwsze 14 dni; przez kolejne 14 dni - 1 tabl. koloru żółtego raz na dobę (zgodnie z 28-dniowym kalendarzem zamieszczonym na opakowaniu). Podczas rozpoczynania i kontynuacji leczenia objawów wypadowych należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę w możliwie najkrótszym czasie. Na ogół leczenie metodą sekwencyjną złożoną powinno się rozpoczynać od preparatu zawierającego 1 mg 17β-estradiolu i 1 mg 17β-estradiolu/10 mg dydrogesteronu (Femoston mite). W zależności od odpowiedzi klinicznej dawkowanie może następnie zostać dostosowane. U pacjentek, u których następuje zmiana leczenia metodą ciągłą sekwencyjną lub cykliczną innym preparatem, należy zakończyć 28-dniowy cykl leczenia, a następnie rozpocząć przyjmowanie preparatu Femoston/Femoston mite. U pacjentek, u których następuje zmiana leczenia z preparatu stosowanego metodą ciągłą złożoną, leczenie może być rozpoczęte dowolnego dnia. W przypadku pominięcia dawki należy przyjąć stosowaną dawkę tak szybko jak to jest możliwe. Jeśli upłynęło więcej niż 12 h zaleca się przyjęcie kolejnej dawki o wyznaczonej porze, bez przyjmowania pominiętej tabletki. W takim przypadku może zwiększyć się ryzyko wystąpienia krwawienia lub plamienie śródcyklicznego. Preparat może być przyjmowany niezależnie od posiłków.
Femoston - uwagi
Estrogeny mogą wpływać na wyniki niektórych testów laboratoryjnych, takich jak: test obciążenia glukozą lub czynności tarczycy. Estrogeny powodują zwiększenie aktywności globuliny wiążącej hormony tarczycy (TBG). Prowadzi to do zwiększenia ogólnej aktywności hormonów tarczycy we krwi, co można stwierdzić, oceniając stężenie jodu związanego z białkiem (PBI), T4 (metodą kolumnową albo radioimmunologiczną) lub T3 (metodą radioimmunologiczną). Odzwierciedleniem zwiększonej aktywności TBG jest zmniejszenie wychwytu T3 przez żywice. Aktywność wolnej T4 i wolnej T3 nie ulega zmianie. Zwiększać może się aktywność innych białek wiążących obecnych we krwi, np. globuliny wiążącej kortykosteroidy (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), co będzie prowadziło do zwiększenia stężenia we krwi odpowiednio: kortykosteroidów i hormonów płciowych. Aktywność hormonów wolnych lub aktywnych biologicznie nie ulega zmianie. Zwiększone mogą być aktywności innych białek osocza (substratu dla angiotensyny/reniny, alfa-1 antytrypsyny, ceruloplazminy). Lek nie wpływa lub ma nieznaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn.
