Flebogamma DIF - skład
Roztwór 50 mg/ml: 1 ml roztworu zawiera 50 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej (w tym co najmniej 97% IgG). Rozkład podklas IgG: IgG1 - 66,6%, IgG2 - 28,5%, IgG3 - 2,7%, IgG4 - 2,2%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 50µg/ml. 1 ml roztworu zawiera 50 mg D-sorbitolu. Roztwór 100 mg/ml: 1 ml roztworu zawiera 100 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej (w tym co najmniej 97% IgG). Rozkład podklas IgG: IgG1 - 66,6%, IgG2 - 27,9%, IgG3 - 3,0%, IgG4 - 2,5%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 100 µg/ml. 1 ml roztworu zawiera 50 mg D-sorbitolu.
Reklama
Flebogamma DIF - działanie
Immunoglobulina ludzka normalna zawiera głównie niezmienioną czynnościowo immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciw czynnikom zakaźnym. Ma ona rozkład podklas immunoglobulin G ściśle proporcjonalny do występującego w naturalnym osoczu ludzkim. Dostatecznie duże dawki normalnej ludzkiej immunoglobuliny mogą przywrócić nienormalnie małe stężenie immunoglobulin G do prawidłowego zakresu. Mechanizm działania leku podawanego ze wskazań innych niż leczenie substytucyjne nie został w pełni wyjaśniony, lecz wiadomo, że obejmuje efekty immunomodulacyjne. Normalna ludzka immunoglobulina po podaniu dożylnym cechuje się natychmiastową i pełną biodostępnością w układzie krążenia biorcy. Ulega ona względnie szybkiej dystrybucji pomiędzy osoczem a płynem zewnątrzkomórkowym; po upływie 3-5 dni powstaje stan równowagi pomiędzy kompartmentami: wewnątrz- i zewnątrznaczyniowym. Średni okres półtrwania dla IgG po podaniu preparatu 50 mg/ml wynosi 30-32 dni, 100 mg/ml34-37 dni. Okres półtrwania może różnić się u poszczególnych pacjentów, zwłaszcza w przypadkach pierwotnego niedoboru odporności.
Reklama
Flebogamma DIF - wskazania
Leczenie substytucyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (2-18 lat): pierwotne niedobory odporności (PID), w których występują zaburzenia wytwarzania przeciwciał; wtórne niedobory odporności (SID) u pacjentów, u których występują ciężkie lub nawracające zakażenia, leczenie przeciwdrobnoustrojowe jest nieskuteczne oraz obserwuje się potwierdzone niepowodzenie wytworzenia swoistych przeciwciał (PSAF: niepowodzenie uzyskania co najmniej dwukrotnego zwiększenia miana przeciwciał IgG po podaniu szczepionek przeciwko pneumokokom zawierających antygeny polisacharydowe i polipeptydowe) albo miano IgG w surowicy wynosi <4 g/l. Leczenie immunomodulacyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (2-18 lat) w : immunologiczna plamica małopłytkowa (ITP) u pacjentów o dużym ryzyku krwawienia lub przed zabiegiem operacyjnym, kiedy niezbędna jest korekcja liczby płytek; zespół Guillain-Barre; choroba Kawasaki (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); przewlekła zapalna poliradikuloneuropatia demielinizacyjna (CIDP); wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN).
Reklama
Flebogamma DIF - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną (ludzkie immunoglobuliny)lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nietolerancja fruktozy. Stosowanie u niemowląt i małych dzieci (w wieku 0–2 lat), u których wrodzona nietolerancja fruktozy może być jeszcze niezdiagnozowana i groźna dla życia. Pacjenci z wybiórczym niedoborem IgA, u których powstały przeciwciała przeciw IgA, gdyż podanie preparatu zawierającego IgA może prowadzić do anafilaksji.
Reklama
Flebogamma DIF - ostrzeżenia
Należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń sposobu podawania leku i ściśle utrzymywać zalecaną szybkość infuzji. Należy dokładnie monitorować stan pacjenta w kierunku objawów niepożądanych podczas infuzji. Pewne działania niepożądane mogę występować częściej w przypadku dużej szybkości infuzji lub u pacjentów otrzymujących immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy lub, w rzadkich przypadkach, po zmianie preparatu z immunoglobuliną ludzką normalną na inny lub po dłuższej przerwie od czasu poprzedniej infuzji. Można uniknąć potencjalnych powikłań, upewniając się, że pacjenci: nie wykazują nadwrażliwości na immunoglobulinę ludzką normalną, podając początkowo preparat z niewielką szybkością (0,01 ml/kg mc./min); są starannie monitorowani w celu wykrycia jakichkolwiek objawów podczas całego okresu infuzji. W szczególności podczas podawania pierwszej infuzji i w pierwszej godzinie od jej zakończenia należy monitorować pacjentów nieleczonych uprzednio immunoglobuliną ludzką normalną, pacjentów otrzymujących dotychczas alternatywny preparat Ig iv., lub w razie dużego odstępu czasu od poprzedniej infuzji. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 min po podaniu preparatu. W razie wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość infuzji lub przerwać ją. W razie wystąpienia wstrząsu należy zastosować odpowiednie postępowanie lecznicze. U wszystkich pacjentów dożylne podanie Ig wymaga: odpowiedniego nawodnienia pacjenta przed rozpoczęciem dożylnej infuzji Ig, monitorowania diurezy, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania jednoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Niektóre działania niepożądane w postaci bólów głowy, zaczerwienienia skóry, dreszczy, bólów mięśniowych, świstów, tachykardii, bólu w dolnej części pleców, nudności, niedociśnienia itp. mogą być spowodowane szybkością infuzji. Należy ściśle przestrzegać zalecanej szybkości infuzji. Przez cały okres infuzji pacjent powinien być poddany dokładnej obserwacji w kierunku pojawienia się jakichkolwiek działań niepożądanych. Działania niepożądane mogą pojawić się częściej: u pacjentów, którym ludzką immunoglobulinę normalną podaje się po raz pierwszy lub, w rzadkich przypadkach, kiedy zmieniono podawany wcześniej preparat zawierający ludzką immunoglobulinę normalną na inny, oraz u pacjentów, u których podaje się kolejną infuzję po długiej przerwie; u pacjentów z nieleczonym zakażeniem lub przewlekłym stanem zapalnym. Reakcje nadwrażliwości występują rzadko. Anafilaksja może wystąpić u pacjentów: z niewykrywalnymi immunoglobulinami IgA, u których występują przeciwciała przeciw IgA; którzy wcześniej tolerowali leczenie ludzką immunoglobuliną normalną. W przypadku wystąpienia wstrząsu należy postępować zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi dotyczącymi leczenia wstrząsu. Należy zachować ostrożność podając wlewy dożylne IVIg u pacjentów z otyłością oraz u pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka epizodów zakrzepowych, takimi jak podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca, schorzenia naczyniowe lub bądź epizody zakrzepowe stwierdzone w wywiadzie, nabyta lub wrodzona trombofilia, długotrwałe unieruchomienie, ciężka hipowolemia, choroby w przebiegu których wzrasta lepkość krwi. Donoszono o przypadkach niewydolności nerek u pacjentów leczonych preparatami IVIg, w większości przypadków zidentyfikowano czynniki ryzyka, takie jak istniejąca wcześniej niewydolność nerek, cukrzyca, hipowolemia, nadwaga, równoczesne stosowanie nefrotoksycznych preparatów leczniczych, wiek >65 lat. Przed infuzją IVIg należy ocenić parametry nerkowe, zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdzono możliwe podwyższone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Pomiary te należy następie powtarzać w odpowiednich odstępach czasu. W przypadku pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, IVIg należy podawać z minimalną szybkością i w możliwie najmniejszej dawce. W przypadku wystąpienia niewydolności nerek należy rozważyć przerwanie podawania IVIg. U pacjentów z tym objawami przedmiotowymi i podmiotowymi należy przeprowadzić pełne badanie neurologiczne, w tym badania płynu mózgowo-rdzeniowego, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. W ciągu kilku dni po przerwaniu leczenia IVIg następowała remisja AMS i ustąpienie objawów bez żadnych następstw. Pacjenci otrzymujący IVIg powinni być monitorowani pod kątem klinicznych objawów oraz symptomów hemolizy. Po leczeniu z zastosowaniem IVIg zgłaszano przejściowe zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych i (lub) epizody neutropenii, niekiedy ciężkie. Zwykle występują one w ciągu kilku godzin lub dni po podaniu IVIg i samoistnie ustępują w okresie 7–14 dni. U pacjentów otrzymujących IVIg zgłaszano przypadki ostrego niekardiogennego obrzęku płuc (ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc: TRALI). Charakterystycznymi objawami TRALI są: ciężka hipoksja, duszność, przyspieszony oddech, sinica, gorączka i niedociśnienie. Objawy TRALI zwykle występują w trakcie infuzji lub w ciągu 6 h po jej wykonaniu, często przed upływem 1-2 h. Dlatego pacjentów otrzymujących IVIg należy monitorować w kierunku działań niepożądanych ze strony płuc, a w przypadku ich wystąpienia infuzję IVIg należy natychmiast przerwać. Pomimo stosowania standardowych sposobów zapobiegania zakażeniom przenoszonym za pośrednictwem preparatów produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza, w przypadku podawania takich preparatów nie można całkowicie wykluczyć przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub pojawiających się wirusów lub innych patogenów. Stosowane metody są uważane za skuteczne w stosunku do zapobiegania przenoszenia wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, oraz wirusów bezotoczkowych jak HAV i parwowirus B19. Doświadczenia kliniczne wskazują, że za pośrednictwem preparatów zawierających immunoglobuliny nie dochodzi do przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19. Przypuszcza się również, że do bezpieczeństwa tych preparatów przyczynia się obecność przeciwciał w nich zawartych. Ze względu na zawartość sorbitolu nie należy stosować preparatu u pacjentów z wrodzoną nietolerancją fruktozy. Zaleca się kontrolowanie parametrów życiowych u dzieci i młodzieży podczas podawania preparatu. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na fiolkę 10 ml, 50 ml, 100 ml i 200 ml, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”. Preparat zawiera mniej niż 29,41 mg sodu na fiolkę 400 ml, co odpowiada 1,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Jednak zależnie od wymaganej dawki pacjent może otrzymać więcej niż 1 fiolkę.
Reklama
Flebogamma DIF - ciąża
Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie było badane w kontrolowanych badaniach klinicznych. preparat może być stosowany podczas ciąży i w okresie laktacji tylko wtedy, gdy jest to jednoznacznie wskazane. Wykazano że, produkty zawierające IVIg mogą przechodzić przez łożysko, co występuje w największym nasileniu w trzecim trymestrze ciąży. Doświadczenie kliniczne w stosowaniu immunoglobulin nie wskazuje na to, że należy spodziewać się negatywnego wpływu preparatu na przebieg ciąży, rozwój płodu i noworodka. Immunoglobuliny przenikają do mleka ludzkiego. Nie należy się spodziewać ujemnego wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią. Doświadczenie kliniczne w stosowaniu immunoglobulin nie wskazuje na to, że należy spodziewać się negatywnego wpływu preparaty na płodność.
Reklama
Flebogamma DIF - efekty uboczne
Po dożylnym podaniu normalnej ludzkiej immunoglobuliny czasami mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak: dreszcze, ból i zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, bóle stawów, spadek ciśnienia, tętniczego umiarkowany ból pleców; odwracalne reakcje hemolityczne (w szczególności u pacjentów z grupami krwi A, B i AB) oraz (rzadko) anemia hemolityczna wymagająca przetoczenia krwi; (rzadko) nagły spadek ciśnienia tętniczego, a w odosobnionych przypadkach wstrząs anafilaktyczny, nawet wtedy, gdy nie było objawów nadwrażliwości po podaniu poprzednich dawek; (rzadko) przejściowe reakcje skórne (w tym toczeń rumieniowaty skórny - częstość nieznana); (bardzo rzadko) stany zakrzepowo-zatorowe, takie jak: zawał serca, udar, zator płucny, głęboka zakrzepica żylna; przypadki odwracalnego aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych; przypadki wzrostu stężenia kreatyniny w surowicy i (lub) występowanie ostrej niewydolności nerek; przypadki ostrego poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc (TRALI). Flebogamma DIF 50 mg/ml (częstość występowania w przeliczeniu na pacjenta). Bardzo często: bóle głowy, gorączka. Często: zawroty głowy, tachykardia, niedociśnienie rozkurczowe, niedociśnienie, nadciśnienie rozkurczowe, nadciśnienie, zapalenie oskrzeli, świsty, bóle w górnej części brzucha, bóle brzucha, biegunka, nudności, wymioty, pokrzywka, ból pleców, bóle stawów, bóle mięśniowe, dreszcze, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, ból, silne dreszcze połączone z uczuciem zimna, podwyższone ciśnienie skurczowe, podwyższona temperatura ciała, dodatni test Coombsa. Niezbyt często: zapalenie nosa i gardła, nadwrażliwość, nietypowe zachowanie, migrena, zaburzenie układu sercowo-naczyniowego, nadciśnienie skurczowe, niestabilne ciśnienie tętnicze, zaczerwienienie skóry, mokry kaszel, astma, kaszel, duszność, krwawienie z nosa, uczucie dyskomfortu w jamie nosowej, ból krtani, świąd, wysypka ze świądem, kontaktowe zapalenie skóry, nadmierna potliwość, wysypka, kurcze mięśni, bóle szyi, bóle kończyn, zatrzymanie moczu, astenia, ból w klatce piersiowej, rumień w miejscu infuzji, wynaczynienie w miejscu infuzji, zapalenie w miejscu infuzji, ból w miejscu infuzji, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, obrzęki obwodowe, obniżone ciśnienie skurczowe, podwyższona aktywność aminotransferazy alaninowej, podwyższone ciśnienie tętnicze, reakcja związana z infuzją, przemieszczenie wyrobu. Flebogamma DIF 100 mg/ml (częstość występowania w przeliczeniu na pacjenta). Bardzo często: bóle głowy, nudności, gorączka, silne dreszcze połączone z uczuciem zimna. Często: nadwrażliwość, zawroty głowy, drżenia mięśni, fotofobia, układowe zawroty głowy, tachykardia, niedociśnienie, nadciśnienie rozkurczowe, nadciśnienie, świsty, wymioty, bóle brzucha, bóle w górnej części brzucha, biegunka, wzdęcia, świąd, wysypka, ból pleców, bóle mięśniowe, uczucie dyskomfortu w kończynach, kurcze mięśni, wzmożone napięcie mięśni, bóle szyi, bóle kończyn, dreszcze, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, ból w klatce piersiowej, zmęczenie, uczucie zimna, reakcja w miejscu infuzji, złe samopoczucie, obrzęki obwodowe, ból w miejscu podania, podwyższona temperatura ciała, obniżone ciśnienie rozkurczowe, podwyższone ciśnienie tętnicze, podwyższone ciśnienie skurczowe, przyspieszenie akcji serca, stłuczenie. Niezbyt często: grypa, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zakażenie dróg moczowych, bicytopenia, leukopenia, zmniejszenie łaknienia, bezsenność, niepokój, radikulopatia, omdlenie, zapalenie spojówek, zwyrodnienie plamki żółtej, niewyraźne widzenie, ból ucha, sinica, zaczerwienienie skóry, krwiak, obrzęk limfatyczny, nadciśnienie skurczowe, zakrzepica, krwawienie z nosa, niedrożność nosa, zespół kaszlowy górnych dróg oddechowych, bóle zatok, duszność, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, wzmożone napięcie powłok brzusznych, suchość w jamie ustnej, krwawe wymioty, trądzik, łysienie, wylewy podskórne, rumień, nadmierna potliwość, rumień dłoni, plamica, bóle stawów, uczucie dyskomfortu w mięśniach i kościach, niepokój psychoruchowy, objawy grypopodobne, rumień w miejscu infuzji, ból w miejscu infuzji, ogólne pogorszenie stanu zdrowia fizycznego, obniżone ciśnienie skurczowe, obniżenie stężenia hemoglobiny, zwolnienie akcji serca, podwyższenie liczby retikulocytów, reakcja związana z infuzją.
Flebogamma DIF - interakcje
Immunoglobuliny zawarte w preparacie mogą w okresie od 6 tyg. do 3 mies. osłabiać skuteczność szczepionek zawierających żywe, atenuowane wirusy odry, świnki, różyczki lub ospy wietrznej (należy zachować 3-miesięczną przerwę między podaniem preparatu a szczepieniem; w przypadku szczepienia przeciwko odrze osłabienie odpowiedzi immunologicznej może utrzymywać się do roku, dlatego zaleca się przed szczepieniem oznaczenie miana przeciwciał przeciwko wirusowi odry). Należy unikać równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Preparatu nie należy mieszać z innymi lekami lub płynami do podawania dożylnego (należy go podawać przez oddzielny zestaw infuzyjny).
Flebogamma DIF - dawkowanie
Dożylnie. Rozpoczęcie i monitorowanie leczenia substytucyjnego powinno odbywać się pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niedoborów odporności. Dawki i schemat dawkowania zależą od wskazań. Może być konieczne dostosowanie dawek, indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od uzyskanych efektów klinicznych. Może być konieczne dostosowanie dawki obliczonej na podstawie masy ciała u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Leczenie substytucyjne zespołów pierwotnych niedoborów odporności. Należy zastosować taki schemat dawkowania, aby osiągnąć stały progowy poziom IgG (poziom przed podaniem kolejnej dawki) nie niższy niż 6 g/l. Uzyskanie stanu równowagi farmakokinetycznej może wymagać od 3 do 6 mies. leczenia (poziom IgG w stanie stacjonarnym). Zalecana do podania jednorazowa dawka początkowa powinna wynosić od 0,4 - 0,8 g/kg mc., a podawane dawki podtrzymujące nie powinny być mniejsze niż 0,2 g/kg w odstępach od 3 do 4 tyg. Dawka niezbędna do uzyskania poziomu progowego IgG 6 g/l wynosi od 0,2–0,8 g/kg/miesiąc. Odstęp pomiędzy dawkami w okresie stanu równowagi może wynosić od 3 do 4 tyg. Niezbędne jest oznaczanie poziomów progowych IgG celem dostosowania dawek w zależności od częstości występowania zakażeń bakteryjnych. W celu redukcji częstości występowania zakażeń może być konieczne zwiększenie dawki i podwyższenie poziomu progowego. Wtórne niedobory odporności. Zalecana dawka wynosi 0,2–0,4 g/kg mc. podawana co 3 do 4 tyg. Niezbędne jest oznaczanie poziomów progowych IgG celem dostosowania dawek w zależności od częstości występowania zakażeń. W razie konieczności dawkę należy dostosować, aby uzyskać optymalną ochronę przed zakażeniami. U pacjentów z utrzymującym się zakażeniem może być konieczne zwiększenie dawki. Zmniejszenie dawki można rozważyć, gdy pacjent pozostaje wolny od zakażeń. Immunologiczna plamica małopłytkowa. Stosuje się alternatywnie dwa schematy leczenia: w 1. dniu 0,8–1 g/kg mc., dawkę można w razie konieczności powtórzyć raz w ciągu 3 dni; 0,4 g/kg mc. codziennie przez 2 do 5 dni. W przypadku nawrotu, leczenie można powtórzyć. Zespół Guillain-Barre: 0,4 g/kg mc. dziennie przez 5 dni (możliwe powtórzenie dawki w przypadku nawrotu). Choroba Kawasaki: 2,0 g/kg mc. w dawce jednorazowej. Pacjenci powinni jednocześnie otrzymywać kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawki podtrzymujące: 1 g/kg mc. przez 1–2 kolejnych dni co 3 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o prowadzeniu lub nieprowadzeniu długotrwałego leczenia powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg mc. co 2–4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4–8 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o prowadzeniu lub nieprowadzeniu długotrwałego leczenia powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (2–18 lat), nie różni się od dawkowania u dorosłych, we wszystkich wskazaniach polega na przeliczaniu na masę ciała i jest dostosowywane do odpowiedzi klinicznej. Preparat jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci w wieku 0 do 2 lat. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z upośledzeniem nerek lub wątroby nie należy dostosowywać dawki (chyba że jest to uzasadnione klinicznie). Sposób podania. Preparat 50 mg/ml należy podawać w infuzji dożylnej dożylnie przez pierwsze 30 minut z szybkością 0,01 – 0,02 ml/kg mc./min. Jeśli infuzja tej dawki jest dobrze tolerowana, szybkość można stopniowo zwiększyć maksymalnie do 0,1 ml/kg/min. Preparat 100 mg/ml należy podawać w infuzji dożylnej dożylnie przez pierwsze 30 minut z szybkością 0,01 ml/kg mc./min. Jeśli infuzja tej dawki jest dobrze tolerowana, szybkość można zwiększyć przez następne 30 minut do 0,02 ml/kg/min. Następnie, gdy produkt jest nadal dobrze tolerowany, szybkość można zwiększyć przez kolejne 30 minut do 0,04 ml/kg/min. Przy dalszej dobrej tolerancji prędkość infuzji można zwiększać o dalsze 0,02 ml/kg/min w odstępach 30 minutowych do maksymalnie 0,08 ml/kg/min. U pacjentów, u których występują działania niepożądane zaleca się zwolnienie szybkości infuzji do maksymalnej prędkości nie większej niż 0,04 ml/kg/min lub podawanie 5% roztworów IVIg.
Flebogamma DIF - uwagi
Po podaniu immunoglobuliny może nastąpić przejściowy wzrost poziomu różnych przeniesionych biernie przeciwciał we krwi pacjenta, co może powodować fałszywie dodatnie wyniki testów serologicznych. Biernie przeniesione przeciwciała przeciwko antygenom erytrocytów np. A, B, D mogą zaburzać wyniki testów serologicznych z antygenami krwinek czerwonych, w tym bezpośredniego testu antyglobulinowego (test Coombsa). Zaleca się, aby każdorazowo podając pacjentowi preparat odnotowywać nazwę i numer serii. Niektóre działania niepożądane związane z preparatem mogą pogarszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn do czasu ustąpienia tych działań niepożądanych.
