Floxitrat - skład
1 tabl. powl. zawiera 400 mg moksyfloksacyny (w postaci chlorowodorku). Lek zawiera sód.
Reklama
Floxitrat - działanie
Chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów, hamujący aktywność bakteryjnych gyrazy DNA i topoizomerazy IV, które są niezbędne do prawidłowego przebiegu replikacji, transkrypcji i naprawy bakteryjnego DNA. Gatunki zwykle wrażliwe na moksyfloksacynę - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Gardnerella vaginalis, Staphylococcus aureus (metycylinowrażliwy), Streptococcus agalactiae (grupa B), grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus, S. intermedius), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (grupa A), grupa Streptococcus viridans (S. viridans, S. mutans, S. mitis, S. sanguinis, S. salivarius, S. thermophilus); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Acinetobacter baumanii, Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Legionella pneumophila, Moraxella (Branhamella) catarrhalis; bakterie beztlenowe: Fusobacterium spp., Prevotella spp; inne: Chlamydophila (Chlamydia) pneumoniae, Chlamydia trachomatis, Coxiella burnetii, Mycoplasma genitalium, Mycoplasma hominis, Mycoplasma pneumoniae. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium, Staphylococcus aureus (metycylinooporny); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Klebsiella oxytoca, Neisseria gonorrhoeae, Proteus mirabilis; bakterie beztlenowe: Bacteroides fragilis, Peptostreptococcus spp. Bakterie o oporności wrodzonej – tlenowe bakterie Gram-ujemne Pseudomonas aeruginosa. Po podaniu doustnym moksyfloksacyna wchłania się bardzo szybko i prawie całkowicie (biodostępność ok. 91%). W ok. 40-42% wiąże się z białkami osocza. Bardzo szybko przedostaje się do przestrzeni pozanaczyniowej. Jest metabolizowana w wątrobie i wydalana w postaci niezmienionej oraz w postaci metabolitów zarówno z kałem, jak i z moczem. Średni T0,5 moksyfloksacyny wynosi ok. 12 h.
Reklama
Floxitrat - wskazania
Leczenie wymienionych poniżej zakażeń bakteryjnych, wywołanych przez bakterie wrażliwe na moksyfloksacynę, u pacjentów ≥18 lat. Moksyfloksacynę należy podawać tylko w sytuacjach, gdy zastosowanie leków przeciwbakteryjnych zalecanych zazwyczaj w tych zakażeniach uznane jest za niewłaściwe: ostre bakteryjne zapalenie zatok (właściwie rozpoznane); zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym przewlekłego zapalenia oskrzeli; pozaszpitalne zapalenie płuc, oprócz ciężkich przypadków; zapalenie narządów miednicy mniejszej o nasileniu lekkim lub umiarkowanym (m.in. zakażenia górnego odcinka dróg rodnych, w tym zapalenie jajowodów i zapalenie błony śluzowej macicy), przebiegające bez ropnia jajowodowo-jajnikowego lub ropnia w miednicy mniejszej. Ze względu na narastającą oporność Neisseria gonorrhoeae na moksyfloksacynę, nie zaleca się stosowania preparatu w monoterapii zapalenia narządów miednicy mniejszej o nasileniu lekkim lub umiarkowanym, tylko należy go stosować w leczeniu skojarzonym z innym odpowiednim lekiem przeciwbakteryjnym (np. cefalosporyną), chyba że można wykluczyć zakażenie opornym na moksyfloksacynę szczepem Neisseria gonorrhoeae. Preparat może być również stosowany w celu zakończenia cyklu leczenia u pacjentów, u których stwierdzono poprawę po początkowym leczeniu moksyfloksacyną podawaną dożylnie w następujących wskazaniach: pozaszpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Preparatu nie należy stosować w początkowym leczeniu żadnego z rodzajów zakażenia skóry i tkanek miękkich oraz w leczeniu ciężkiego pozaszpitalnego zapalenia płuc. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Floxitrat - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na moksyfloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Choroby ścięgien w wywiadzie występujące w związku z leczeniem chinolonami. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT: wrodzone lub udokumentowane nabyte wydłużenie odstępu QT; zaburzenia elektrolitowe (zwłaszcza niewyrównana hipokaliemia); bradykardia o znaczeniu klinicznym; istotna klinicznie niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory; objawowe zaburzenia rytmu serca w wywiadzie; jednoczesne stosowanie innych leków, które wydłużają odstęp QT. Zaburzenia czynności wątroby (stopień C wg Childa-Pugha), zwiększona aktywność aminotransferaz przekraczająca ponad 5 razy górną granicę normy (GGN). Ciąża i okres karmienia piersią. Dzieci i młodzież <18 lat.
Reklama
Floxitrat - ostrzeżenia
Komunikat bezpieczeństwa z 29.10.2020 r. Fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej mogą zwiększać ryzyko niedomykalności zastawki serca. Stany predysponujące do niedomykalności zastawki serca obejmują wrodzone lub wcześniej występujące choroby zastawki serca, zaburzenia tkanki łącznej (takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa-Danlosa), zespół Turnera, chorobę Behceta, nadciśnienie, reumatoidalne zapalenie stawów i infekcyjne zapalenie wsierdzia. U pacjentów z ryzykiem niedomykalności zastawki serca, fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej należy podawać wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych. Najnowsze badanie epidemiologiczne wykazało ok. 2-krotne zwiększenie ryzyka niedomykalności zastawki mitralnej i aortalnej u pacjentów przyjmujących fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo w porównaniu z pacjentami przyjmującymi inne antybiotyki (amoksycylinę lub azytromycynę). Należy unikać stosowania moksyfloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania preparatów zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane; u tych pacjentów leczenie moksyfloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowoszkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów przedmiotowych lub podmiotowych jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie moksyfloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym w celu uzyskania porady. U pacjentek z powikłanym zapaleniem narządów miednicy mniejszej (np. związanych z ropniem jajowodowo-jajnikowym lub ropniem w miednicy mniejszej), u których rozważa się konieczność zastosowania leczenia dożylnego, nie zaleca się stosowania tego preparatu. Jeśli nie można wykluczyć zakażenia opornym na moksyfloksacynę szczepem Neisseria gonorrhoeae, należy zastosować leczenie empiryczne moksyfloksacyną w skojarzeniu z innym odpowiednim antybiotykiem (np. cefalosporyną). Jeśli po 3 dniach terapii nie obserwuje się poprawy klinicznej, należy ponownie rozważyć sposób leczenia. Nie ustalono skuteczności klinicznej moksyfloksacyny podawanej dożylnie w leczeniu powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich (CSSSI), takich jak: ciężkie zakażenia ran oparzeniowych, zapalenia powięzi i stopy cukrzycowej z zapaleniem kości i szpiku. Nie zaleca się stosowania moksyfloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych przez gronkowca złocistego opornego na metycylinę (MRSA). Moksyfloksacynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z ryzykiem arytmii (zwłaszcza kobiet i osób w podeszłym wieku), np. z ostrym niedokrwieniem mięśnia sercowego lub wydłużeniem odstępu QT, gdyż może to prowadzić do zwiększenia ryzyka komorowych zaburzeń rytmu (w tym zaburzeń typu torsade de pointes) i zatrzymania akcji serca. Podczas leczenia moksyfloksacyną, należy ostrożnie stosować leki, które mogą być przyczyną hipokaliemii. Wydłużenie odstępu QT może zwiększać się wraz ze zwiększeniem stężenia moksyfloksacyny we krwi, dlatego nie należy przekraczać zalecanej dawki. Ostrożnie stosować u pacjentów: z zaburzeniami czynności OUN lub innymi czynnikami predysponującymi do wystąpienia drgawek lub obniżającymi próg drgawkowy; z psychozą lub chorobami psychicznymi w wywiadzie (ryzyko zachowań autodestrukcyjnych); z miastenią (ryzyko nasilenia objawów); w podeszłym wieku lub u osób leczonych jednocześnie glikokortykosteroidami (ryzyko zapalenia i zerwania ścięgna); w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek, jeśli nie można zapewnić odpowiedniej podaży płynów; z niedoborem G-6-PD (ryzyko hemolizy); z cukrzycą (zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi, gdyż może wystąpić hipoglikemia i hiperglikemia - dysglikemia występowała głównie u osób poddawanych leczeniu doustnym lekiem hipoglikemizującym (np. glibenklamidem) lub insuliną; opisywano przypadki śpiączki hipoglikemicznej). Ze względu na ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, u pacjentów z grup ryzyka lek stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych; czynniki predysponujące do wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty obejmują: dodatni wywiad rodzinny w kierunku tętniaka, wcześniejsze występowanie tętniaka lub rozwarstwienia aorty, zespół Marfana, zespół Ehlersa-Danlosa typu naczyniowego, zapalenie tętnic Takayasu, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, chorobę Behceta, nadciśnienie tętnicze oraz miażdżycę. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego uzyskania pomocy medycznej na oddziale ratunkowym w przypadku nagłego wystąpienia silnego bólu brzucha, klatki piersiowej lub pleców. W trakcie leczenia należy unikać naświetlania promieniami UV oraz rozległego i (lub) intensywnego nasłonecznienia ciała. Należy przerwać stosowanie moksyfloksacyny w przypadku wystąpienia: zaburzenia rytmu serca (wykonać badanie EKG), drgawek, reakcji psychicznych (takich jak: depresja, reakcje psychotyczne, myśli lub próby samobójcze), pierwszych oznak bólu lub objawów zapalenia ścięgna, zaburzeń widzenia (zasięgnąć porady okulisty), ciężkich reakcji nadwrażliwości. Zapalenie i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa) opisywano nawet w ciągu 48 h od rozpoczęcia leczenia i do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia. Ryzyko zapalenia ścięgna i zerwania ścięgna jest zwiększone u starszych pacjentów, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów po przeszczepieniu narządu miąższowego oraz u pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami; należy unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów. Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny) należy przerwać leczenie moksyfloksacyną i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę (chore kończyny) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien, nie należy stosować kortykosteroidów. Zgłaszano występowanie ciężkich niepożądanych reakcji skórnych (SCAR), jak: martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN/zespół Lyella), zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. W momencie zlecania leku należy informować pacjentów o objawach ciężkich reakcji skórnych i należy ściśle monitorować ich stan. W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na takie reakcje, należy natychmiast przerwać stosowanie moksyfloksacyny i rozważyć alternatywne leczenie. Jeśli w czasie stosowania moksyfloksacyny u pacjenta wystąpi ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub AGEP, u pacjenta nie można wznowić leczenia moksyfloksacyną w żadnym momencie. W przypadku wystąpienia objawów neuropatii (takich jak ból, pieczenie, mrowienie, drętwienie lub osłabienie) lub objawów zapalenia wątroby o piorunującym przebiegu (astenia połączona z żółtaczką, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień, encefalopatia wątrobowa), pacjenci przed przyjęciem kolejnej dawki leku powinni poinformować lekarza o tych objawach. Jeśli wystąpią objawy zaburzeń czynności wątroby, należy wykonać badania oceniające czynność tego narządu. U pacjentów, u których wystąpi biegunka w trakcie lub po zakończeniu leczenia moksyfloksacyną, należy rozważyć możliwość wystąpienia biegunki związanej z leczeniem antybiotykiem (AAD) oraz zapalenia jelita grubego związanego z leczeniem antybiotykiem (AAC), w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego i biegunki wywołanej przez Clostridium difficile. W razie podejrzewania lub potwierdzenia AAD lub AAC, konieczne jest odstawienie stosowanego leku przeciwbakteryjnego (w tym moksyfloksacyny) i natychmiastowe rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. U pacjentów, u których wystąpi ciężka biegunka, przeciwwskazane jest stosowanie środków hamujących perystaltykę jelit. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Floxitrat - ciąża
Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane (ryzyko uszkodzenia przez fluorochinolony obciążonych chrząstek organizmów w okresie wzrostu). Badania na zwierzętach nie wskazują na zmniejszenie płodności.
Reklama
Floxitrat - efekty uboczne
Często: nadkażenia opornymi bakteriami lub grzybami (np. kandydoza jamy ustnej lub pochwy), ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, wydłużenie odstępu QT u pacjentów z hipokaliemią, nudności, wymioty, ból żołądkowo-jelitowy, ból brzucha, biegunka, zwiększenie aktywności aminotransferaz. Niezbyt często: niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, trombocytoza, eozynofilia, wydłużenie czasu protrombinowego, zwiększenie wskaźnika INR, reakcje alergiczne, hiperlipidemia, reakcje lękowe, nadmierna aktywność psychoruchowa, pobudzenie, mrowienie i zaburzenia czucia, zaburzenia smaku (w tym bardzo rzadko utrata smaku), splątanie i dezorientacja, zaburzenia snu (zazwyczaj bezsenność), drżenie, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, senność, zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie, niewyraźne widzenie, szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN), wydłużenie odstępu QT, kołatanie serca, tachykardia, migotanie przedsionków, dławica piersiowa, rozszerzenie naczyń krwionośnych, duszność (w tym stan astmatyczny), zmniejszenie apetytu i spożycia pokarmów, zaparcie, niestrawność, wzdęcia, zapalenie błony śluzowej żołądka, zwiększona aktywność amylazy, zaburzenie czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności LDH), zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, świąd, wysypka, pokrzywka, suchość skóry, ból stawów, ból mięśni, odwodnienie, złe samopoczucie (głównie osłabienie lub zmęczenie), stany bólowe (w tym ból pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn), nadmierna potliwość. Rzadko: anafilaksja (w tym bardzo rzadko wstrząs zagrażający życiu, obrzęk alergiczny, obrzęk naczynioruchowy (w tym obrzęk krtani, mogący zagrażać życiu), hiperglikemia, hiperurykemia, chwiejność emocjonalna, depresja (bardzo rzadko prowadząca do zachowań autoagresywnych, takich jak: myśli lub próby samobójcze), omamy, majaczenie, niedoczulica, zaburzenia węchu (w tym brak węchu), niezwykłe sny, zaburzenia koordynacji (w tym zaburzenia chodu, zwłaszcza na skutek zawrotów głowy), drgawki (w tym typu grand mal), zaburzenia uwagi, zaburzenia mowy, niepamięć, neuropatia obwodowa, polineuropatia, szumy uszne, osłabienie słuchu (w tym głuchota, zwykle przemijająca), tachyarytmie komorowe, omdlenie (tj. nagła i krótkotrwała utrata przytomności), nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, dysfagia, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, poantybiotykowe zapalenie jelita grubego (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, z bardzo rzadko z zagrażającymi życiu powikłaniami), żółtaczka, zapalenie wątroby (głównie cholestatyczne), zapalenie ścięgna, kurcze mięśni, drganie mięśni, osłabienie mięśni, zaburzenie czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia azotu mocznikowego oraz kreatyniny), niewydolność nerek, obrzęki. Bardzo rzadko: zwiększone stężenie protrombiny, zmniejszenie wskaźnika INR, agranulocytoza, pancytopenia, hipoglikemia, śpiączka hipoglikemiczna, depersonalizacja, reakcje psychotyczne (z możliwością zachowań autoagresywnych), zespół niewłaściwego uwalniania wazopresyny (SIADH), przeczulica, przemijająca utrata wzroku (szczególnie w przebiegu reakcji ze strony OUN), niespecyficzne zaburzenia rytmu serca, zaburzenia typu torsade de pointes, zatrzymanie czynności serca, zapalenie naczyń krwionośnych, piorunujące zapalenie wątroby mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym zgony), pęcherzowe reakcje skórne (takie jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczna nekroliza naskórka, mogące zagrażać życiu), zerwanie ścięgna, zapalenie stawów, sztywność mięśni, zaostrzenie objawów miastenii. Częstość nieznana: ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), rabdomioliza. W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu). Podczas stosowania innych fluorochinolonów bardzo rzadko zgłaszano następujące działania niepożądane, które mogą wystąpić również podczas stosowania moksyfloksacyny: hipernatremia, hiperkalcemia, niedokrwistość hemolityczna, reakcje nadwrażliwości na światło. Stosowanie fluorochinolonów (podawanych ogólnoustrojowo i drogą wziewną) może zwiększać ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, szczególnie u osób starszych.
Floxitrat - interakcje
Stosowanie moksyfloksacyny z wymienionymi poniżej lekami jest przeciwwskazane: leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre leki przeciwdrobnoustrojowe (sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna i.v., pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, zwłaszcza halofantryna), niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna), inne (cyzapryd, winkamina i.v., beprydyl, difemanil) - ryzyko addycyjnego wpływu moksyfloksacyny i ww. innych leków na wydłużenie odstępu QT. Stosować ostrożnie z lekami, które mogą powodować hipokaliemię, takimi jak: diuretyki pętlowe lub tiazydowe, leki przeczyszczające i lewatywy (duże dawki), kortykosteroidy, amfoterycyna B lub z lekami wywołującymi istotną klinicznie bradykardię. Należy zachować około 6-godzinny odstęp między przyjmowaniem moksyfloksacyny i leków, w skład których wchodzą dwu- lub trójwartościowe kationy (np. środki zobojętniające sok żołądkowy zawierające magnez lub glin, dydanozyna w postaci tabletek, sukralfat oraz preparaty zwierające żelazo lub cynk). Jednoczesne podanie węgla i moksyfloksacyny w postaci doustnej prowadzi do wyraźnego ograniczenia wchłaniania leku i zmniejszenia jego dostępności - nie zaleca się jednoczesnego stosowania obu leków (z wyjątkiem przypadków przedawkowania). Moksyfloksacyna zwiększa stężenie digoksyny we krwi (o ok. 30%), bez wpływu na wartości AUC i na najmniejsze stężenia występujące między dawkami - modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Zmniejsza Cmax glibenklamidu (o ok. 21%) z ryzykiem wystąpienia lekkiej i przemijającej hipoglikemii, jednak obserwowane zmiany w farmakokinetyce glibenklamidu nie miały wpływu na zmiany parametrów farmakodynamicznych (stężenie glukozy we krwi, insulina). Stosowanie moksyfloksacyny z lekami przeciwzakrzepowymi wymaga zwiększenia częstości kontroli wskaźnika INR i jeśli to konieczne, dostosowania dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych. Nie obserwowano interakcji moksyfloksacyny z: ranitydyną, probenecydem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, preparatami wapnia, morfiną podawaną pozajelitowo, teofiliną, cyklosporyną i itrakonazolem. Wystąpienie interakcji metabolicznych związanych z układem cytochromu P450 jest mało prawdopodobne. Moksyfloksacyna nie wchodzi w istotne klinicznie interakcje z pokarmem, w tym także z produktami mlecznymi.
Floxitrat - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 400 mg raz na dobę. Czas trwania leczenia - zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli: 5-10 dni; pozaszpitalne zapalenie płuc: 10 dni; ostre bakteryjne zapalenie zatok: 7 dni; zapalenie narządów miednicy mniejszej o lekkim do umiarkowanego nasileniu: 14 dni. Leczenie sekwencyjne (leczenie dożylne, a następnie doustne): w badaniach klinicznych u większości pacjentów zmiana z leczenia dożylnego na doustne nastąpiła w ciągu 4 dni (pozaszpitalne zapalenie płuc) lub 6 dni (powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich); zalecana całkowita długość leczenia dożylnego i doustnego wynosi 7-14 dni w przypadku pozaszpitalnego zapalenia płuc i 7-21 dni w przypadku powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich. Nie należy przekraczać zalecanej dawki (400 mg raz na dobę) i wydłużać czasu leczenia w danym wskazaniu. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów poddawanych przewlekłej dializoterapii (np. hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej), u pacjentów w podeszłym wieku oraz u osób z małą masą ciała. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, popijając płynem; można je przyjmować niezależnie od posiłków.
Floxitrat - uwagi
Leczenie moksyfloksacyną może powodować fałszywie ujemne wyniki w testach wykrywających Mycobacterium spp. Lek może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn i sprawność psychofizyczną (może wywoływać zawroty głowy, nagłą przemijającą utratę wzroku oraz nagłą i krótkotrwałą utratę przytomności).
