Fludarabine Actavis - skład
1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do wstrzykiwań i do infuzji zawiera 25 mg fosforanu fludarabiny.
Reklama
Fludarabine Actavis - działanie
Cytostatyk z grupy antymetabolitów - fluorowany analog nukleotydowy widarabiny, leku o działaniu przeciwwirusowym - 9-beta-D-arabinofuranosyladeniny (ara-A). Fosforan fludarabiny jest szybko defosforylowany do 2F-ara-A, który jest pobierany przez komórki organizmu i następnie fosforylowany wewnątrzkomórkowo przez kinazę deoksycytydynową do aktywnego trifosforanu - 2-fluoro-ara-ATP. Metabolit ten hamuje reduktazę rybonukleotydową, polimerazy DNA, prymazę i ligazę DNA, prowadząc do zahamowania syntezy DNA. Ponadto hamuje częściowo polimerazę II RNA, przez co zmniejsza syntezę białek. W wyniku zahamowania syntezy DNA, RNA i białek dochodzi do zatrzymania wzrostu komórkowego. Po podaniu preparatu we wlewie w dawce pojedynczej 25 mg/m2 pc., po osiągnięciu maksimum stężenie 2F-ara-A zmniejszało się w 3 fazach eliminacji: wstępnej z T0,5 ok. 5 min, pośredniej z T0,5 1-2 h i końcowej - T0.5 ok. 20 h. Lek jest wydalany głównie z moczem (40-60% podanej dawki). Fludarabina jest czynnie transportowana do komórek białaczkowych, gdzie ulega refosforylacji kolejno do mono-, dwu- i trójfosforanu, którego największe stężenie w komórkach białaczkowych jest osiągane po 4 h, a T0,5 leku z komórki wynosi 15-23 h.
Reklama
Fludarabine Actavis - wskazania
Leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej B-komórkowej u pacjentów z wystarczającą rezerwą szpiku kostnego. Leczenie pierwszego rzutu produktem leczniczym Fludarabine Actavis należy podejmować tylko w przypadkach zaawansowanej choroby w III/IV stopniu wg klasyfikacji Rai (C wg klasyfikacji Bineta) lub I/II stopniu wg klasyfikacji Rai (A/B wg klasyfikacji Bineta), jeśli u pacjenta występują objawy zależne od choroby lub cechy progresji choroby.
Reklama
Fludarabine Actavis - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaburzenia czynności nerek, kiedy klirens kreatyniny wynosi <30 ml/min. Niewyrównana niedokrwistość hemolityczna. Karmienie piersią.
Reklama
Fludarabine Actavis - ostrzeżenia
U pacjentów leczonych fludarabiną opisywano ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego, zwłaszcza niedokrwistość, małopłytkowość i neutropenię. U większości pacjentów wyjściowe parametry hematologiczne były zmniejszone z powodu choroby lub wcześniejszej terapii mielosupresyjnej. Może być widoczna kumulacyjna mielosupresja. Mielosupresja indukowana chemioterapią jest często odwracalna, jednak podawanie fludarabiny fosforanu wymaga uważnego monitorowania hematologicznego. Fludarabiny fosforan jest silnie działającym lekiem przeciwnowotworowym o potencjalnie znaczących toksycznych działaniach niepożądanych. Należy obserwować, czy u leczonych pacjentów nie występują objawy toksyczności hematologicznej lub niehematologicznej. Zaleca się okresową kontrolę morfologii krwi obwodowej, w celu wykrycia niedokrwistości, neutropenii i małopłytkowości. U dorosłych pacjentów obserwowano kilka przypadków ciężkiej trójliniowej hipoplazji szpiku kostnego lub aplazji, skutkującej pancytopenią, niekiedy zakończonych zgonem. Czas trwania klinicznie istotnej cytopenii w udokumentowanych przypadkach wynosił od około 2 mies. do około roku. Te epizody występowały zarówno u pacjentów wcześniej leczonych, jak i nieleczonych, w związku z tym należy zachować ostrożność podczas stosowania fludarabiny fosforanu, jeśli rozważa się wykonanie w przyszłości pobrania hematopoetycznych komórek macierzystych. U pacjentów w trakcie lub po zakończeniu leczenia fludarabiną obserwowano zagrażające życiu lub w niektórych przypadkach zakończone zgonem powikłania autoimmunologiczne. U większości pacjentów z niedokrwistością hemolityczną po ponownym podaniu fludarabiny występował nawrót procesu hemolitycznego. Należy obserwować, czy u pacjentów leczonych fludarabiną nie występuje hemoliza. W przypadku hemolizy zaleca się przerwanie leczenia fludarabiną. Najczęściej stosowanym leczeniem w przypadku autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej jest przetoczenie krwi (naświetlonej) oraz podanie steroidów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby fludarabinę należy stosować ostrożnie, ponieważ może wywoływać hepatotoksyczność. Fludarabinę należy podawać tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Takich pacjentów należy uważnie kontrolować, czy nie wystąpi nasilona toksyczność i odpowiednio modyfikować dawkę lub przerwać leczenie. Nie jest znany wpływ przewlekłego podawania fludarabiny na OUN. Niemniej jednak, w niektórych badaniach z względnie długim czasem leczenia, pacjenci dobrze tolerowali zalecaną dawkę (do 26. kursu leczenia). Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem wystąpienia objawów neurologicznych. U pacjentów z dużymi guzami opisano zespół rozpadu guza. Ponieważ fludarabina może indukować odpowiedź już w 1. tyg. leczenia, należy zastosować środki ostrożności u pacjentów obarczonych ryzykiem tego powikłania. Po podaniu nienaświetlanej krwi pacjentom leczonym fludarabiną obserwowano związaną z tym zabiegiem reakcję przeszczep przeciw gospodarzowi (reakcję przetoczonych immunokompetentnych limfocytów przeciwko gospodarzowi). Często prowadziło to do zgonu chorego. Z tego względu, aby zminimalizować ryzyko reakcji przeszczep przeciw gospodarzowi związanej z przetoczeniem krwi, pacjenci wymagający przetoczenia krwi, którzy są lub byli leczeni fludarabiną, powinni otrzymywać tylko naświetlaną krew. U niektórych pacjentów podczas leczenia fludarabiną lub po jego zakończeniu obserwowano pogorszenie lub zaostrzenie wcześniejszych nowotworowych zmian skórnych lub wystąpienie nowych ognisk raka skóry. U pacjentów w złym stanie ogólnym, fludarabinę należy stosować ostrożnie i po uważnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności szpiku kostnego (małopłytkowość, niedokrwistość i (lub) granulocytopenia), niedoborem odporności lub z zakażeniami oportunistycznymi w wywiadzie. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek występuje zwiększona ekspozycja na lek. Dane kliniczne na temat pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CCr < 70 ml/min) są ograniczone. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek fludarabinę należy podawać z ostrożnością. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30 - 70 ml/min) dawkę należy zmniejszyć o 50% i pacjenta należy uważnie obserwować. Leczenie fludarabiną jest przeciwwskazane u pacjentów z CCr < 30 ml/min. Ponieważ dane dotyczące stosowania fludarabiny u osób w podeszłym wieku (>75 lat) są ograniczone, należy zachować ostrożność podczas podawania fludarabiny tym pacjentom. U pacjentów w wieku 65 lat i starszych, przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić CCr. Podczas leczenia fludarabiną i po jego zakończeniu należy unikać szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Należy unikać zamiany początkowego leczenia fludarabiną na chlorambucyl u pacjentów opornych na fludarabinę, ponieważ większość chorych opornych na fludarabinę wykazuje również oporność na chlorambucyl. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/ml, można więc uznać, że praktycznie go nie zawiera.
Reklama
Fludarabine Actavis - ciąża
Fludarabina nie powinna być stosowana podczas ciąży chyba, że jest to bezwzględnie konieczne (tj. sytuacja zagrożenia życia, brak innej, bezpieczniejszej metody leczenia bez zmniejszenia korzyści wynikających z leczenia, brak możliwości uniknięcia leczenia). Fludarabina może spowodować uszkodzenie płodu. Można rozważyć zastosowanie fludarabiny tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści uzasadniają potencjalne ryzyko dla płodu. Fludarabina jest przeciwwskazana u matek karmiących piersią z uwagi na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych fludarabiny u karmionego dziecka. Kobiety i mężczyźni w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie terapii i przez co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu leczenia.
Reklama
Fludarabine Actavis - efekty uboczne
Bardzo często: zakażenia, zakażenia oportunistyczne, (w tym reaktywacja wirusa uśpionego, np. postępująca leukoencefalopatia wieloogniskowa, półpasiec, wirus Epsteina-Barr), zapalenie płuc, objawy hematologiczne (neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość), kaszel, wymioty, biegunka, nudności, gorączka, zmęczenie, osłabienie. Często: zespół mielodysplastyczny i ostra białaczka szpikowa (głównie związana z wcześniejszym, jednoczesnym lub późniejszym leczeniem lekami alkilującymi, inhibitorami topoizomerazy lub napromienianiem), zahamowanie czynności szpiku kostnego, jadłowstręt, neuropatia obwodowa, zaburzenia widzenia, zapalenie jamy ustnej, wysypka skórna, obrzęk, zapalenie błon śluzowych, dreszcze, złe samopoczucie. Niezbyt często: zaburzenia autoimmunologiczne (w tym autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna, zespół Evansa, zakrzepowa plamica małopłytkowa, nabyta hemofilia, pęcherzyca), zespół lizy guza (w tym niewydolność nerek, kwasica metaboliczna, hiperkaliemia, hipokalcemia, hiperurykemia, krwiomocz, obecność kryształów moczanowych w moczu, hiperfosfatemia), splątanie, reakcje nadwrażliwości opłucnowej (nacieki płucne, zapalenie płuc, zwłóknienie, duszność), krwawienia z przewodu pokarmowego, zmiany stężenia enzymów trzustkowych, zmiany poziomu enzymów wątrobowych. Rzadko: zaburzenia limfoproliferacyjne (związane z EBV), śpiączka, pobudzenie, napady padaczkowe, zapalenie nerwu wzrokowego, neuropatia nerwu wzrokowego, ślepota, niewydolność serca, arytmia, rak skóry, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Częstość nieznana: krwotok wewnątrzmózgowy, krwotok płucny, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego.
Fludarabine Actavis - interakcje
Ze względu na możliwość śmiertelnych powikłań ze strony układu oddechowego, leku nie zaleca się jednoczesnego stosowania w skojarzeniu z pentostatyną. Dipyrydamol i inne inhibitory wychwytu adenozyny mogą zmniejszać skuteczność fludarabiny. Interakcje farmakokinetyczne były obserwowane u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową i ostrą białaczką szpikową podczas równoczesnego stosowania fosforanu fludarabiny i trifosforanu-5-cytarabiny (Ara-CTP). Badania kliniczne oraz badania in vitro na komórkach nowotworowych wykazały zwiększone stężenie wewnątrzkomórkowego Ara-CTP w komórkach białaczkowych podczas stosowania fosforanu fludarabiny i Ara-C. Nie zauważono wpływu na osoczowe stężenie Ara-C i szybkość eliminacji Ara-CTP.
Fludarabine Actavis - dawkowanie
Dożylnie. Dorośli. Zalecana dawka wynosi 25 mg fosforanu fludarabiny/m2 pc., podawane dożylnie raz na dobę przez 5 kolejnych dni w odstępach co 28 dni. Nie ustalono jednoznacznie optymalnego czasu leczenia. Czas leczenia zależy od powodzenia terapii i tolerancji leczenia. U pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową zaleca się podawanie fludarabiny aż do osiągnięcia maksymalnej odpowiedzi na leczenie (całkowita lub częściowa remisja choroby, zwykle 6 cykli), a następnie lek należy odstawić. Szczególne grupy pacjentów. Dawki należy dostosować u pacjentów z osłabioną czynnością nerek. Jeżeli klirens kreatyniny wynosi 30 - 70 ml/min, dawkę należy zmniejszyć do 50% i dokładnie monitorować parametry hematologiczne w celu oceny toksyczności. Leczenie fludarabiną jest przeciwwskazane w przypadkach, gdy klirens kreatyniny wynosi <30 ml/min. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania fludarabiny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. W tej grupie pacjentów fludarabinę należy stosować ostrożnie i podawać jeśli przewidywane korzyści przeważają jakiekolwiek potencjalne ryzyko. Nie zaleca się stosowania fludarabiny u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z uwagi na brak danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania. Dane dotyczące stosowania fludarabiny u pacjentów w podeszłym wieku (>75 lat) są ograniczone, dlatego należy zachować ostrożność podczas podawania fludarabiny w tej grupie pacjentów. U pacjentów w wieku powyżej 65 lat należy oznaczyć klirens kreatyniny. Sposób podania. Fludarabinę należy podawać pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza doświadczonego w prowadzeniu terapii przeciwnowotworowej. Wymaganą dawkę (wyliczoną na podstawie powierzchni ciała pacjenta) nabiera się do strzykawki i rozcieńcza do jednorazowego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) w 10 ml 0,9% roztworu chlorku sodu. Zamiennie, wymaganą dawkę można rozcieńczyć w 100 ml 0,9% roztworu chlorku sodu i podać w infuzji przez około 30 min.
Fludarabine Actavis - uwagi
Przed rozpoczęciem leczenia oraz podczas jego trwania należy kontrolować morfologię krwi. Pacjenci poddawani leczeniu powinni być wnikliwie obserwowani czy nie wystąpią hematologiczne i niehematologiczne działania toksyczne. Należy uważnie obserwować pacjentów pod kątem neurologicznych objawów niepożądanych. Fludarabina może ograniczać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Lek może ograniczać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ponieważ obserwowano zmęczenie, osłabienie, pobudzenie, splątanie, drgawki oraz zaburzenia widzenia.
