Flutamid Egis - skład
1 tabl. zawiera 250 mg flutamidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Flutamid Egis - działanie
Niesteroidowy antagonista androgenów. Hamuje wychwyt androgenów i ich wiązanie w jądrze komórek tkanek docelowych. Wpływ flutamidu na metabolizm testosteronu na poziomie komórki uzupełnia chemiczną kastrację uzyskaną za pomocą zastosowania agonisty LHRH, który hamuje produkcję testosteronu, hamując uwalnianie hormonu luteinizującego. Flutamid po podaniu doustnym wchłania się szybko i całkowicie z przewodu pokarmowego. Jest dość szybko metabolizowany. Główny czynny metabolit (2-hydroksyflutamid) osiąga Cmax w osoczu w ciągu 2 h, a jego T0,5 wynosi ok. 6 h (u pacjentów w podeszłym wieku T0,5 jest wydłużony i wynosi 8 h po pojedynczej dawce i 9,6 h w stanie stacjonarnym). Flutamid wiąże się z białkami osocza w 94-96%, a hydroksyflutamid w ponad 90%. Lek i jego metabolity wydalane są głównie z moczem. Działanie leku na poziomie komórkowym występuje po ok. 2 h od podania. U pacjentów z zawansowanym rakiem stercza zmniejszenie dolegliwości bólowych obserwowano po 2-4 tyg. leczenia.
Reklama
Flutamid Egis - wskazania
Leczenie zaawansowanego nowotworu gruczołu krokowego, gdy wskazane jest zahamowanie działania testosteronu. W skojarzeniu z agonistami hormonu uwalniającego hormon luteinizujący (LHRH) w leczeniu ograniczonego nowotworu gruczołu krokowego (stadium B2 lub T2b) oraz w leczeniu zaawansowanego nowotworu gruczołu krokowego guza naciekającego poza torebkę gruczołu (stadium C albo T3-T4), bez przerzutów lub z zajęciem okolicznych węzłów chłonnych. Stosowany jest ponadto jako lek wspomagający u pacjentów wcześniej poddanych leczeniu agonistą LHRH, u pacjentów po orchidektomii oraz u pacjentów, którzy słabo reagowali lub źle tolerowali inne rodzaje leczenia hormonalnego.
Reklama
Flutamid Egis - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Flutamid Egis - ostrzeżenia
Rozpoczęcie leczenia flutamidem powinno się odbywać pod kontrolą specjalisty. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością wątroby i skłonnością do zakrzepów. U pacjentów z niewydolnością wątroby można zalecić długotrwałe leczenie flutamidem jedynie po wnikliwej ocenie indywidualnych korzyści leczenia w porównaniu z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Przed rozpoczęciem leczenia flutamidem należy u pacjenta oznaczyć poziom aminotransferaz w surowicy. Leczenia flutamidem nie poleca się pacjentom, u których stężenie aminotransferaz jest 2-3-krotnie wyższe od GGN. Należy okresowo badać laboratoryjnie czynność wątroby. Odpowiednie badania laboratoryjne należy wykonywać co miesiąc w ciągu pierwszych 4 mies. leczenia i następnie okresowo kontrolować czynność wątroby. Należy również przeprowadzić odpowiednie badania laboratoryjne w razie pojawienia się pierwszych objawów świadczących o zaburzeniu czynności wątroby, takich jak: świąd, ciemny mocz, utrzymujący się brak łaknienia, żółtaczka, ból pod prawym łukiem żebrowym lub niewyjaśnione objawy grypopodobne. Należy przerwać leczenie flutamidem lub zmniejszyć dawkę w przypadku: udokumentowanego badaniami laboratoryjnymi uszkodzenia wątroby lub żółtaczki, gdy biopsja nie wykazała przerzutów do wątroby; 2-3-krotnego wzrostu aktywności aminotransferaz bez objawów klinicznych. Należy poinformować pacjentów o wymaganiu przerwania stosowania leku i zgłoszenia się po poradę medyczną natychmiast po pojawieniu się jakichkolwiek objawów zatrucia wątroby. Metabolit flutamidu - 4-nitro-3-fluoro-metyloanilina - może wywierać działanie toksyczne charakterystyczne dla aniliny: methemoglobinemię, niedokrwistość hemolityczną i żółtaczkę zastoinową. Objawy te obserwowano w badaniach na zwierzętach i u pacjentów ze zwiększoną wrażliwością na anilinę, np. u osób z niedoborem G-6-PD, u palaczy. U tych pacjentów wskazane jest monitorowanie stężenia methemoglobiny. Należy zachować ostrożność stosując flutamid u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Określenie stężenia swoistego antygenu dla gruczołu krokowego (PSA) może być przydatne do monitorowania reakcji pacjenta na leczenie. W przypadku stałego, znacznego zwiększenia stężenia PSA w czasie leczenia flutamidem i agonistą LHRH, należy ocenić stan kliniczny pacjenta. Stwierdzając progresję procesu nowotworowego jednocześnie ze zwiększeniem stężenia PSA, należy rozważyć kontynuowanie leczenia samym tylko agonistą LHRH. U pacjentów z niewydolnością krążenia lek należy stosować z dużą ostrożnością, ponieważ powoduje on zatrzymanie wody w ustroju. U pacjentów, u których w przeszłości obserwowano wydłużenie odstępu QT albo należących do grup zwiększonego ryzyka tego zaburzenia, a także u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki, które mogą wydłużać odstęp QT, przed rozpoczęciem leczenia flutamidem lekarz powinien ocenić stosunek korzyści do ryzyka, uwzględniając ryzyko wystąpienia częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes. W czasie długotrwałego leczenia lub ciężkiego uszkodzenia wątroby obserwuje się zwiększenie aktywności AspAT i AlAT w surowicy. Ponadto może wystąpić zwiększenie stężenia bilirubiny, kreatyniny, estradiolu i testosteronu w surowicy. W ciężkich przypadkach może to prowadzić do zwiększonego ryzyka dławicy piersiowej i niewydolności serca. W związku z tym należy zachować ostrożność stosując flutamid w obecności choroby sercowo-naczyniowej. Flutamid może nasilać obrzęki i opuchnięcie wokół kostek u podatnych pacjentów. Zwiększone stężenie estradiolu podczas stosowania flutamidu zwiększa podatność pacjenta na wystąpienie zakrzepu z zatorami. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Flutamid Egis - ciąża
Preparat przeznaczony wyłącznie dla mężczyzn. W czasie leczenia należy stosować środki antykoncepcyjne. Flutamid może powodować uszkodzenia płodu w razie podawania u kobiety ciężarnej lub może być obecny w mleku matki karmiącej. Flutamid wpływa na płodność mężczyzn, zmniejszając liczbę plemników w nasieniu. Ponadto zmniejszenie płodności może wynikać także z hamowania uwalniania testosteronu przez agonistę LHRH stosowanego jednocześnie z flutamidem. U mężczyzn przewlekle leczonych flutamidem bez uprzedniej kastracji farmakologicznej lub chirurgicznej należy w regularnych odstępach czasu wykonywać badanie liczby plemników.
Reklama
Flutamid Egis - efekty uboczne
Monoterapia. Bardzo często: ginekomastia, bolesność gruczołów sutkowych, mlekotok. Często: zwiększony apetyt, bezsenność, biegunka, nudności, wymioty, uczucie zmęczenia, przejściowe odchylenia we wskaźnikach czynności wątroby, zapalenie wątroby. Rzadko: półpasiec, obrzęk limfatyczny, zespół tocznipodobny, brak apetytu, lęk, depresja, ból i zawroty głowy, niewyraźne widzenie, zator tętnicy płucnej, uderzenia gorąca, niespecyficzne dolegliwości brzuszne, ból wrzodopodobny, zgaga, zaparcia, świąd, wybroczyny, osłabienie libido, zmniejszenie liczebności plemników, obrzęk, osłabienie, złe samopoczucie, pragnienie, bóle w klatce piersiowej. Bardzo rzadko: zmiany nowotworowe w gruczołach sutkowych, kaszel, wrażliwość skóry na światło. Częstość nieznana: wydłużenie odcinka QT. Początkowo w czasie monoterapii flutamidem możliwe jest zwiększenie stężenia testosteronu w surowicy; dodatkowo mogą występować uderzenia gorąca (rzadko) i zmiany dotyczące włosów. Leczenie skojarzone (flutamid + agonista LHRH). Bardzo często: uderzenia gorąca, biegunka, nudności, wymioty, zmniejszone libido, impotencja. Często: zaburzenia czynności wątroby. Niezbyt często: zapalenie wątroby, ginekomastia. Rzadko: niedokrwistość, leukopenia, trombocytopenia, brak apetytu, depresja, lęk, drętwienie, ospałość, splątanie, nerwowość, rozdrażnienie, nadciśnienie, niespecyficzne dolegliwości brzuszne, zaburzenie czynności wątroby, żółtaczka, wysypka, objawy nerwowo-mięśniowe, bóle stawów, bóle mięśni, objawy moczowo-płciowe (bolesne lub trudne oddawanie moczu, zmiany w częstości oddawania moczu), obrzęk, podrażnienie w miejscu iniekcji (w przypadku iniekcji w połączeniu z agonistą LHRH), zwiększone stężenie azotu mocznikowego we krwi (BUN), zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy. Bardzo rzadko: niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość makrocytowa, methemoglobinemia, sulfhemoglobinemia, hiperglikemia, pogorszenie cukrzycy, objawy płucne (np. duszność), śródmiąższowe zapalenie płuc, żółtaczka zastoinowa, encefalopatia wątrobowa, marskość wątroby, przypadki śmierci w następstwie hepatotoksyczności, reakcje nadwrażliwości na światło, rumień, owrzodzenia, wysypka pęcherzowa, martwica naskórka, zmiana zabarwienia moczu na pomarańczowy lub zielonkawo-żółty. Częstość nieznana: choroba zakrzepowo-zatorowa.
Flutamid Egis - interakcje
Interakcje między flutamidem a leuprolidem nie występowały, jednak w czasie terapii skojarzonej flutamidem i agonistą LHRH należy brać pod uwagę możliwe działania niepożądane każdego z tych leków. U pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe obserwowano wydłużenie czasu protrombinowego po włączeniu flutamidu. W związku z tym, gdy flutamid jest stosowany jednocześnie z doustnymi antykoagulantami zaleca się staranne monitorowanie czasu protrombinowego i ewentualną modyfikację dawki leku przeciwzakrzepowego. Jednoczesne podawanie innych potencjalnie hepatotoksycznych leków można rozpocząć jedynie po starannej ocenie korzyści i ryzyka. Z uwagi na możliwość toksycznego działania leku na wątrobę i nerki należy unikać spożywania nadmiernych ilości alkoholu. Opisywano przypadki zwiększonego stężenia teofiliny w osoczu. Teofilina jest metabolizowana przez CYP1A2, który równocześnie odpowiada za konwersję flutamidu do aktywnego metabolitu, 2-hydroksyflutamidu. Ze względu na fakt, że leczenie antyandrogenowe może wydłużać odstęp QT, należy szczegółowo przeanalizować stosowanie flutamidu jednocześnie z lekami, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT lub wywołują napady częstoskurczu typu torsade de pointes takie jak leki antyarytmiczne klasy IA - np. chinidyna i dizopiramid, lub klasy III - np. amiodaron, sotalol, dofetilid, ibutilid), a także metadon, moksyfloksacyna, czy leki przeciwpsychotyczne. Pokarm nie wpływa na biodostępność flutamidu.
Flutamid Egis - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Ograniczony nowotwór gruczołu krokowego (stadium B2 lub T2b): 1 tabl. 3 razy na dobę (co 8 h). W przypadku rozpoczynania leczenia łącznie z agonistą LHRH, można znacznie zmniejszyć częstość i ciężkość reakcji zaostrzenia objawów choroby, co zdarza się niekiedy po podaniu agonisty LHRH, jeśli flutamid będzie podany przed agonistą, a nie jednocześnie z nim. Zaleca się więc rozpoczynanie terapii flutamidem w dawce 1 tabl. 3 razy na dobę na co najmniej 3 dni przed rozpoczęciem podawania agonisty LHRH i następnie kontynuowanie podawania w tej samej dawce. Leczenie flotamidem w skojarzeniu z agonistą LHRH należy rozpocząć 8 tyg. przed rozpoczęciem radioterapii i kontynuować w czasie jej trwania, zwykle również przez ok. 8 tyg. Cała kuracja w tym przypadku będzie trwać ok. 16 tyg. Zaawansowany nowotwór gruczołu krokowego (stadium C albo T3-T4): lek należy podawać z agonistą LHRH i kontynuować leczenie do uzyskania poprawy; jeśli dochodzi do regresji guza lub stabilizacji jego rozrostu, leczenie kontynuuje się tak długo, jak długo pacjent reaguje pozytywnie na lek. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością wątroby można zalecić długotrwałe leczenie flutamidem jedynie po wnikliwej ocenie indywidualnych korzyści leczenia w porównaniu z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych. Nie należy stosować tego leczenia u pacjentów z 2-3-krotnie podwyższonym ponad normę poziomem aktywności aminotransferaz. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania leku u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek.
Flutamid Egis - uwagi
Lek może powodować zmianę zabarwienia moczu na kolor od pomarańczowego po żółtozielony bez innych objawów klinicznych. Brak badań oceniających wpływ leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. U niektórych pacjentów mogą jednak wystąpić takie działania niepożądane jak: senność, dezorientacja, znużenie, zawroty głowy, zamazane widzenie. Nie należy wtedy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
