Furosemide Kabi - skład
1 ampułka 2 ml zawiera 20 mg furosemidu. Preparat zawiera sód.
Reklama
Furosemide Kabi - działanie
Lek moczopędny z grupy diuretyków pętlowych. Hamuje resorpcję zwrotną chlorku sodu w ramieniu wstępującym pętli Henlego, nasilając wydalanie sodu. Zwiększa wydalanie potasu, wapnia oraz magnezu. Obniża ciśnienie krwi, zmniejsza objętość krwi krążącej oraz osłabia wrażliwość naczyń krwionośnych na katecholaminy. Po podaniu dożylnym początek działania moczopędnego występuje w ciągu 15 min i utrzymuje około 3 h. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 98%. Furosemid jest wydalany z moczem w 60-70%, pozostała część z kałem, prawdopodobnie na drodze wydalania z żółcią. T0,5 we krwi wynosi 1-1,5 h i może ulec wydłużeniu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Przenika przez barierę łożyska i do mleka matki. Hemodializa nie usuwa furosemidu z organizmu.
Reklama
Furosemide Kabi - wskazania
Obrzęk i (lub) wodobrzusze spowodowane chorobami serca lub wątroby. Obrzęk spowodowany chorobami nerek (w przypadku zespołu nerczycowego należy w pierwszej kolejności leczyć chorobę podstawową). Obrzęk płuc (np. w przypadku ostrej niewydolności serca). Przełom nadciśnieniowy (jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego). Pozajelitowe podawanie furosemidu wskazane jest w przypadkach, w których wymagana jest szybka i skuteczna diureza, a podanie doustne jest niemożliwe lub nieskuteczne.
Reklama
Furosemide Kabi - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, sulfonamidy (np. pochodne sulfonylomocznika lub antybiotyki z grupy sulfonamidów) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność nerek, ze skąpomoczem lub bezmoczem, niereagująca na leczenie furosemidem. Niewydolność nerek spowodowana zatruciem substancjami hepato- lub nefrotoksycznymi. Stan przedśpiączkowy lub w stan śpiączki na skutek encefalopatii wątrobowej. Ciężka hipokaliemia, hiponatremia, hipowolemia z towarzyszącym lub nie niedociśnieniem tętniczym, odwodnienie. Okres karmienia piersią.
Reklama
Furosemide Kabi - ostrzeżenia
Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z częściowym zwężeniem drogi odpływu moczu (np. z przerostem gruczołu krokowego; należy kontrolować ilość wydalanego moczu); z niedociśnieniem tętniczym lub ze zwiększonym ryzykiem znacznego obniżenia ciśnienia tętniczego (ze zwężeniem tętnic wieńcowych lub zwężeniem tętnic mózgu); z jawną lub utajoną cukrzycą lub zaburzeniami glikemii (konieczne jest regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi); z dną moczanową i hiperurykemią (należy regularnie monitorować stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi); z chorobami wątroby lub z zespołem wątrobowo-nerkowym; hipoproteinemią (związaną z zespołem nerczycowym; działanie furosemidu może być zmniejszone, a zwiększona jego ototoksyczność); podczas jednoczesnego podawania z solami litu (wymagane jest monitorowanie stężenia litu); ostrą porfirią; u wcześniaków (możliwość wystąpienia wapnicy nerkowej/kamicy nerkowej; należy monitorować czynność nerek oraz przeprowadzać badania ultrasonograficzne), u wcześniaków z zespołem zaburzeń oddychania, leczenie moczopędne z zastosowaniem furosemidu w pierwszych tygodniach życia może zwiększyć ryzyko wystąpienia przetrwałego przewodu tętniczego Botala; przy stosowaniu z NLPZ (zwiększone ryzyko nefrotoksyczności). Ostrożnie stosować w przypadku zaburzeń elektrolitowych (np. hipokaliemia, hiponatremia), gospodarki wodnej, odwodnienia, zmniejszenia objętości krwi krążącej (powodujące zapaść sercowo - naczyniową i możliwość wystąpienia zakrzepicy i zatoru, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, stosujących duże dawki leku), ototoksyczności (jeżeli lek podawany jest z szybkością > niż 4 mg/ml, lub w przypadku jednoczesnego podawania z innymi preparatami ototoksycznymi może zwiększyć się ryzyko jej wystąpienia); podawania dużych dawek, w postępujących i ciężkich chorobach nerek, z sorbitolem, w toczniu rumieniowatym (możliwość jego zaostrzenia lub aktywacji), z lekami wydłużającymi odstęp QT. U pacjentów leczonych furosemidem – szczególnie pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących inne leki mogące powodować niedociśnienie oraz pacjentów z innymi stanami chorobowymi, które wiążą się z ryzykiem niedociśnienia – może wystąpić niedociśnienie objawowe powodujące zawroty głowy, omdlenia lub utratę świadomości. Odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło związane ze stosowaniem diuretyków tiazydowych. Jeżeli w trakcie stosowania preparatu wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia. Jeżeli konieczne jest ponowne zastosowanie diuretyku tiazydowago, zaleca się osłonięcie powierzchni skóry narażonych na działanie światła słonecznego lub sztucznego UVA. Obserwowano zwiększenie śmiertelności w grupie pacjentów otrzymujących furosemid i rysperydon w podeszłym wieku z otępieniem - należy zachować ostrożność oraz rozważyć stosunek korzyści do ryzyka takiego leczenia skojarzonego lub jednoczesnego stosowania z innymi silnymi diuretykami, przed podjęciem decyzji o leczeniu. Podczas leczenia furosemidem, zaleca się regularne monitorowanie stężenia sodu, potasu i kreatyniny w osoczu. Szczególna ostrożność zalecana jest w przypadku pacjentów z grupy dużego ryzyka wystąpienia zaburzeń elektrolitowych lub w przypadku znaczącej dodatkowej utraty płynów (np. z powodu wymiotów lub biegunki). Należy wyrównać hipowolemię lub odwodnienie oraz inne znaczące zaburzenia gospodarki elektrolitowej lub równowagi kwasowo-zasadowej. Lek zawiera 3,7 mg sodu w 1 ml, co odpowiada 0,2% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Reklama
Furosemide Kabi - ciąża
Ciąża. Ponieważ furosemid przenika przez łożysko (osiąga w krwi pępowinowej 100% stężenia osoczowego u matki), w okresie ciąży powinien być stosowany krótko i wyłącznie jeśli jest to bezwzględnie konieczne. Diuretyki nie są odpowiednie do rutynowego leczenia nadciśnienia i obrzęków występujących w ciąży, ponieważ zmniejszają przepływ łożyskowy i hamują wzrost płodu. W przypadku stosowania furosemidu w okresie ciąży, u płodu może wystąpić hiperkalciuria, wapnica nerkowa i wtórna nadczynność przytarczyc. W rozwoju wewnątrzmacicznym może być również stymulowane wytwarzanie moczu przez płód. Stosowanie leku w okresie ciąży wymaga monitorowania stężenia elektrolitów, hematokrytu oraz wzrostu płodu. Karmienie piersią. Furosemid przenika do mleka ludzkiego i hamuje laktację. Stosowanie w okresie laktacji jest przeciwwskazane.
Reklama
Furosemide Kabi - efekty uboczne
Często: encefalopatia wątrobowa u pacjentów z niewydolnością wątroby. Niezbyt często: trombocytopenia (może stać się objawowa, zwłaszcza ze zwiększoną tendencją do występowania krwawień), głuchota (czasami nieodwracalna), świąd, reakcje skórne i ze strony błon śluzowych (np. wysypka pęcherzowa, wysypka, pokrzywka, plamica, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, nadwrażliwość na światło). Rzadko: eozynofilia, leukopenia, zahamowanie czynności szpiku kostnego (w przypadku wystąpienia należy przerwać leczenie), ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne, takie jak wstrząs anafilaktyczny, parestezje, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, senność, splątanie, uczucie ucisku w głowie, niewyraźne widzenie, zaburzenia widzenia z objawami hipowolemii, zaburzenia słuchu i (lub) szum uszny (prawdopodobieństwo wystąpienia jest większe w przypadku szybkiego podania dożylnego, szczególnie pacjentom z niewydolnością nerek lub hipoproteinemią np. w przebiegu zespołu nerczycowego), nudności, wymioty i biegunka, anoreksja, zaburzenia żołądkowe, zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie naczyń, kurcze mięśni nóg, osłabienie, zmniejszenie stężenie wapnia w osoczu, przewlekłe zapalenie stawów, śródmiąższowe zapalenie nerek, stany gorączkowe, ból miejscowy po podaniu domięśniowym, zwiększone stężenie cholesterolu i trójglicerydów w surowicy krwi. Bardzo rzadko: niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, ostre zapalenie trzustki, tężyczka. Częstość nieznana: zaostrzenie lub aktywacja tocznia rumieniowatego, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, omdlenie, utrata przytomności (na skutek niedociśnienia objawowego lub innych przyczyn), ból głowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), przypadki rabdomiolizy w związku z ciężką hipokaliemią. Ponadto w początkowym okresie leczenia oraz u pacjentów w podeszłym wieku, bardzo silna diureza może doprowadzić do obniżenia ciśnienia krwi, które jeżeli będzie długotrwałe, może być przyczyną objawów podmiotowych i przedmiotowych, takich jak: niedociśnienie ortostatyczne, ostre niedociśnienie, uczucie ucisku w głowie, zawroty głowy, zapaść krążeniowa, zakrzepowe zapalenie żył lub nagły zgon (po podaniu domięśniowym lub dożylnym). Działanie moczopędne furosemidu może doprowadzić lub przyczynić się do wystąpienia hipowolemii i odwodnienia, szczególnie w przypadku pacjentów w podeszłym wieku. Znaczne zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej może powodować zagęszczenie krwi z tendencją do tworzenia się zakrzepów. Diuretyki mogą nasilić lub ujawnić objawy ostrego zatrzymania moczu (zaburzenia opróżniania pęcherza, rozrost gruczołu krokowego lub zwężenie cewki moczowej), zapalenie naczyń, cukromocz, przemijające zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi. Furosemid może zmniejszyć tolerancję glukozy. U pacjentów z cukrzycą może doprowadzić to do pogorszenia parametrów metabolicznych; może ujawnić się cukrzyca utajona. Mogą wystąpić zaburzenia równowagi wodno – elektrolitowej (hipokaliemia, hiponatremia i zasadowica metaboliczna), zwłaszcza w przypadku długotrwałego leczenia lub w przypadku stosowania dużych dawek preparatu. Może wystąpić zmniejszenie stężenia potasu, szczególnie w przypadku stosowania diety ubogiej w ten pierwiastek. Zwłaszcza w przypadku jednoczesnej zmniejszonej podaży potasu i (lub) zwiększonej pozanerkowej jego utraty (np. na skutek wymiotów lub przewlekłej biegunki), może wystąpić hipokaliemia, spowodowana zwiększonym wydalaniem potasu z moczem. Pojawiają się objawy nerwowo – mięśniowe (osłabienie mięśni, parestezje, niedowłady), jelitowe (wymioty, zaparcia, wzdęcia), nerkowe (wielomocz, nadmierne pragnienie) i sercowe (zaburzenia rytmu i przewodzenia). Znaczna utrata potasu może doprowadzić do porażennej niedrożności jelit lub zaburzeń świadomości, ze śpiączką w skrajnych przypadkach. Oprócz tego, istniejące choroby (np. marskość wątroby lub niewydolność serca), stosowane jednocześnie leki i dieta mogą być przyczyną niedoborów potasu. Z powodu zwiększonego wydalania sodu z moczem, może wystąpić hiponatremia z towarzyszącymi jej objawami, szczególnie w przypadku stosowania diety niskosodowej (apatia, kurcz mięśni łydki, zobojętnienie, osłabienie, senność, wymioty i splątanie). U pacjentów ze zwiększoną utratą magnezu z moczem, może rzadko wystąpić tężyczka lub zaburzenia rytmu serca spowodowane hipomagnezemią. U niektórych pacjentów może wystąpić zwiększone stężenie kwasu moczowego oraz napady dny moczanowej. Może wystąpić zasadowica metaboliczna lub istniejąca wcześniej zasadowica metaboliczna (np. w przebiegu niewyrównanej marskości wątroby) może ulec nasileniu. U wcześniaków leczonych furosemidem może wystąpić kamica nerkowa i (lub) wapnica nerek z powodu odkładania się wapnia w tkance nerek. U wcześniaków z zespołem zaburzeń oddychania, leczenie w pierwszych tygodniach życia może zwiększyć ryzyko wystąpienia przetrwałego przewodu tętniczego Botala. Odnotowano przypadki cholestazy wewnątrzwątrobowej, żółtaczki cholestatycznej, niedokrwienia wątroby, zwiększenia aktywności transaminaz.
Furosemide Kabi - interakcje
Stosowanie nie zalecane. Furosemid zwiększa stężenie litu we krwi (w przypadku konieczności równoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie litu we krwi). Należy zachować ostrożność oraz rozważyć stosunek korzyści do ryzyka jednoczesnego stosowania rysperydonu i furosemidu lub rysperydonu i innych silnych diuretyków, przed podjęciem decyzji o leczeniu (zwiększone ryzyko zgonu u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem). Duże dawki furosemidu mogą hamować wiązanie hormonów tarczycy z białkami nośnikowymi i tym samym prowadzić do początkowego przejściowego wzrostu stężenia wolnych hormonów tarczycy, po ktorym następuje ogólny spadek całkowitego stężenia hormonów tarczycy. Należy kontrolować stężenie hormonów tarczycy. Stosowanie wymagające zachowania ostrożności. Zaburzenia elektrolitowe indukowane furosemidem (hipokaliemia, hipomagnezemia oraz hipokalcemia) mogą powodować wydłużenie odstępu QT i zwiększać ryzyko arytmii, przy jednoczesnym podawaniu z substancjami czynnymi, które wydłużają odcinek QT lub powodują hipokalemię, takimi jak: leki antyarytmiczne klasy I i III (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid, amiodaron, sotalol, ibutilid, dofetilid), glikozydy nasercowe (digoksyna), leki przeciwpsychotyczne jak sultopryd, fenotiazyny (chloropromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (amisulpryd, sulpiryd), butyrofenony (droperydol, haloperydol), inne neuroleptyki (pimozyd), inne substancje, np. beprydyl, cyzapryd, erytromycyna, halofantryna, sparfloksacyna, pentamidyna, chinolony. Z tego powodu, podczas skojarzonego leczenia, należy monitorować stężenie potasu w surowicy oraz wykonywać EKG. Jednoczesne podawanie furosemidu z amfoterycyną B, glukokortykoidami, karbenoksolonem, lukrecją, tetrakozaktydem lub środkami przeczyszczającymi może zwiększać utratę potasu. W skojarzeniu z glukokortykoidami, należy brać pod uwagę wystąpienie hipokaliemii, oraz jej ewentualne pogorszenie w związku z nadmiernym stosowaniem środków przeczyszczających. Ze względu na ryzyko nieodwracalnego uszkodzenia słuchu, równoczesne stosowanie zalecane jest jedynie w przypadku, jeżeli istnieją istotne powody medyczne. Należy monitorować stężenie potasu. Jednoczesne podawanie karbamazepiny lub aminoglutetymidu może zwiększać ryzyko hiponatremii. NLPZ, w tym inhibitory COX, mogą indukować ostrą niewydolność nerek w przypadkach wcześniej istniejącej hipowolemii oraz zmniejszać działanie diuretyczne, natriuretyczne i przeciwnadciśnieniowe furosemidu. W przypadku jednoczesnego stosowania z dużymi dawkami salicylanów, wrażliwość na toksyczny wpływ salicylanów może wzrosnąć na skutek zmniejszenia wydalania nerkowego lub zmiany czynności nerek. Zaleca się zmniejszenie lub przerwanie leczenia furosemidem przynajmniej na 3 dni przed rozpoczęciem podawania inhibitorów ACE oraz ARA ze względu na nasilenie działania hipotensyjnego i/lub nerkowego. Furosemid nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych (inne diuretyki, beta-blokery). Istnieje możliwość nasilenia działania hipotensyjnego przy stosowaniu furosemidu i amifostyny, baklofenu lub alfa-adrenolityku. Wzrasta ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego podczas skojarzonego leczenia furosemidem i TLPD (np. imipraminą, nortryptyliną, amitryptyliną) lub lekami przeciwpsychotycznymi. Furosemid może osłabiać działanie przeciwcukrzycowych preparatów leczniczych. Nie zaleca się jednoczesnego podawania furosemidu i wodzianu chloralu (dożylne podawanie furosemidu 24 h przed podawaniem wodzianu chloralu może prowadzić do wystąpienia zaczerwienienia twarzy, nadmiernego pocenia się, uczucia niepokoju, nudności, wzrostu ciśnienia tętniczego i tachykardii). Stężenia furosemidu w surowicy oraz pochodnych kwasu fibrynowego (takich jak klofibrat i fenofibrat) mogą ulec podwyższeniu podczas ich równoczesnego podawania (w szczególności w przypadku hipoalbuminemii, np. w zespole nerczycowym); należy monitorować nasilenie jego działania (zwiększona diureza i objawy ze strony mięśni). U pacjentów z czynnikami ryzyka (podwyższone stężenie S-kreatyniny, odwodnienie, zastoinowa niewydolność krążenia, wiek >70 lat lub równoczesne podawanie leków neurotoksycznych), jednoczesne podawanie furosemidu i środków cieniujących zawierających jod może zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek; należy ich unikać. Furosemid może zwiększać stężenie metforminy w surowicy, odwrotnie, metformina może zmniejszać stężenie furosemidu (ryzyko to związane jest z podwyższoną częstością występowania kwasicy mleczanowej w przypadku niewydolności nerek). Kolestyramina i kolestipol mogą zmniejszać biodostępność furosemidu. Furosemid może nasilać działanie nefrotoksyczne innych leków (np. cefalorydyny, cefalotyny, ceftazydymu, polimyksyny, aminoglikozydów, organo-platyny, preparatów immunosupresyjnych, foskarnetu, pentamidyny). U pacjentów leczonych furosemidem oraz dużymi dawkami określonych cefalosporyn, może rozwinąć się zaburzenie czynności nerek. Cisplatyna podawana jednocześnie z furosemidem może zwiększać ryzyko działań ototoksycznych. Furosemid może również nasilać ototoksyczność innych leków np. aminoglikozydów i antybiotyków (kanamycyna, gentamycyna i tobramycyna), w szczególności u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; leki te mogą być stosowane z furosemidem jedynie, jeżeli istnieją istotne wskazania medyczne. Niewielkie dawki furosemidu (< 100 μg/kg) mogą nasilać blokadę nerwowo-mięśniową wywołaną przez kompetycyjne (leki zwiotczające mięśnie o typie kurary np. atrakurium i tubokuraryna) oraz depolaryzujące (sukcynylocholina) leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, podczas gdy wysokie dawki mogą osłabiać tę blokadę. Działanie diuretyków powodujące utratę potasu może nasilać działanie kompetycyjnych leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Równoczesne podawanie furosemidu i diuretyków oszczędzających potas może prowadzić do efektu synergistycznego związanego z diurezą (wydalanie sodu może ulec zwiększeniu, zaś potasu zmniejszeniu). Stwierdzono, że klirens teofiliny uległ zmniejszeniu o około 20% przez jednoczesne podawanie furosemidu, tym samym nasilając działanie teofiliny (istnieje podwyższone ryzyko hipokaliemii podczas skojarzonego leczenia). Furosemid podawany z tiazydami ma addycyjne działanie dotyczące diurezy oraz wydalania sodu i potasu (wzrasta ryzyko odwodnienia, hiponatremii i hipokaliemii). Probenecyd, metotreksat i inne leki podlegające istotnej sekrecji kanalikowej mogą osłabiać działanie furosemidu. Z drugiej strony, furosemid może obniżać nerkową eliminację tych substancji. Działanie furosemidu może być osłabione w przypadku: równoczesnego podawania leków przeciwdrgawkowych (np. fenytoiny, fenobarbitalu). Furosemid może osłabiać działanie amin presyjnych. Równoczesne stosowanie cyklosporyny i diuretyków jest związane z podwyższonym ryzykiem zapalenia stawów w przebiegu dny moczanowej w następstwie hiperurikemii. Z powodu ryzyka wytrącenia się, nie należy mieszać furosemidu z silnie kwasowymi roztworami (pH < 5,5), takimi jak roztwory zawierające kwas askorbinowy, noradrenalinę i adrenalinę. Lek może być mieszany z obojętnymi i słabo zasadowymi roztworami o pH 7-10, takimi jak 0,9% roztwór chlorku sodu i roztwór płynu Ringera z mleczanami.
Furosemide Kabi - dawkowanie
Dożylnie lub domięśniowo. Zawsze należy stosować najmniejszą dawkę, zapewniającą pożądaną reakcję. Pozajelitowe podawanie furosemidu wskazane jest w przypadkach, w których wymagana jest szybka i skuteczna diureza, a podanie doustne jest niemożliwe lub nieskuteczne. Zaleca się rozpoczęcie podawania doustnego tak szybko, jak to możliwe. Dorośli i młodzież > 15 lat. Dawka początkowa: 20-40 mg (1-2 amp.), podawana dożylnie (bądź w wyjątkowych sytuacjach domięśniowo). Maksymalna dawka jest zależna od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Jeżeli wymagane jest zastosowanie większej dawki, należy ją zwiększać jednorazowo o 20 mg i nie podawać częściej niż co 2 h. U dorosłych, maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 1500 mg. Zmniejszenie masy ciała spowodowane nasiloną diurezą nie powinno być większe niż 1 kg/dobę. Obrzęki związane z zastoinową niewydolnością krążenia : Początkowo 20-40 mg na dobę. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Dawka dobowa powinna być podana w 2-3 dawkach podzielonych w przewlekłej zastoinowej niewydolności serca, a w postaci bolusa w ostrej zastoinowej niewydolności serca. Obrzęk związany z chorobami nerek: Początkowo 20-40 mg na dobę. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Całkowitą dawkę dobową można podać w dawce pojedynczej lub w kilku dawkach podzielonych. Jeżeli zastosowanie tej dawki nie powoduje pożądanego zwiększenia wydalania płynów, wówczas należy podać furosemid w ciągłej infuzji dożylnej, o początkowej szybkości 50 mg-100 mg/h. Przed zastosowaniem furosemidu należy skorygować hipowolemię, niedociśnienie i zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej i elektrolitowej. U pacjentów dializowanych, zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca wynosi 250 mg-1500 mg na dobę. Z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u pacjentów z zespołem nerczycowym, dawkę należy dostosować ostrożnie. Przełom nadciśnieniowy (jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego). Początkowo 20-40 mg, podawana we wstrzyknięciu dożylnym w postaci bolusa. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Obrzęk związany z chorobami wątroby. Jeżeli bezwzględnie konieczne jest dożylne podawanie produktu leczniczego, dawka początkowa powinna wynosić 20-40 mg. Dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Całkowita dawka dobowa może być podana w dawce pojedynczej lub w kilku dawkach podzielonych. Furosemid może być stosowany w skojarzeniu z antagonistami aldosteronu w przypadkach, w których te leki są nieskuteczne w monoterapii. Aby uniknąć objawów niepożądanych, takich jak objawy ortostatyczne lub zaburzenia równowagi elektrolitowej i kwasowo-zasadowej lub encefalopatii wątrobowej, należy ostrożnie dostosować dawkę w celu uzyskania stopniowej utraty płynów. Zastosowana dawka może powodować u dorosłych zmniejszenie masy ciała wynoszące około 0,5 kg na dobę. Obrzęk płuc (w ostrej niewydolności serca). Dawka początkowa furosemidu podawana dożylnie wynosi 40 mg. Jeżeli wymaga tego stan pacjenta, po 30-60 minutach można podać następną dawkę 20-40 mg furosemidu we wstrzyknięciu. Furosemid należy stosować jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego. Dzieci i młodzież < 18 lat. Dożylne podanie furosemidu dzieciom i młodzieży w wieku poniżej 15 lat zalecane jest tylko w wyjątkowych przypadkach. Dawkę należy dostosować do masy ciała, a zalecana dawka wynosi 0,5-1 mg/kg mc. na dobę, maksymalnie do całkowitej dawki dobowej 20 mg. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu >5 mg/dl) nie zaleca się stosowania infuzji o szybkości większej niż 2,5 mg/min. U pacjentów w podeszłym wieku dawka początkowa wynosi 20 mg na dobę, następnie zwiększana jest stopniowo do uzyskania pożądanej reakcji. Sposób podania. Aby osiągnąć optymalną skuteczność i zapobiec reakcjom wyrównawczym, na ogół preferowany jest ciągły wlew furosemidu. Jeśli ciągły wlew jest niemożliwy podczas kontynuacji leczenia po doraźnym podaniu jednego lub kilku bolusów, preferowany jest schemat z użyciem niskich dawek podawanych w krótkich odstępach czasu (ok. 4 h) zamiast schematu z podawaniem dużych dawek w bolusie w większych odstępach czasu. Furosemid należy podawać w powolnym wstrzyknięciu lub wlewie. Nie wolno przekraczać szybkości 4 mg/min i nie należy podawać leku w połączeniu z innymi lekami w jednej strzykawce. Podanie domięśniowe ograniczyć do wyjątkowych sytuacji, gdy ani podanie doustne, ani dożylne nie może być wykonane; nie stosować domięśniowo w leczeniu stanów ostrych.
Furosemide Kabi - uwagi
Należy zwrócić uwagę sportowcom na fakt, że preparat zawiera substancję czynną, która może dać pozytywny wynik w testach dopingowych. Podczas stosowania leku mogą wystąpić objawy ograniczające zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
