Gammagard S/D - skład
1 fiolka zawiera 5 g normalnej ludzkiej immunoglobuliny (IVIg), w tym co najmniej 90% immunoglobuliny G (IgG). Rozkład podklas IgG: IgG1≥56,9%, IgG2≥ 16,0%, IgG3≥ 3,3%, IgG4≥ 0,3%. Maksymalna zawartość IgA: nie więcej niż 3 µg/ml w 5% roztworze. 5% roztwór preparatu zawiera 21,7 mg glukozy na dawkę i około 0,85 mg/ml sodu.
Reklama
Gammagard S/D - działanie
Immunoglobulina ludzka normalna zawiera głównie niezmienioną czynnościowo immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciw czynnikom zakaźnym. Ma ona rozkład podklas immunoglobulin G ściśle proporcjonalny do występującego w naturalnym osoczu ludzkim. Odpowiednie dawki preparatu mogą przywrócić obniżone stężenie immunoglobulin G do prawidłowego zakresu. Mechanizm działania leku podawanego ze wskazań innych niż leczenie substytucyjne nie został w pełni wyjaśniony, lecz wiadomo, że obejmuje efekty immunomodulacyjne. Gammagard S/D po podaniu dożylnym natychmiast osiąga pełną biodostępność w krążeniu pacjenta. Ulega względnie szybkiej dystrybucji pomiędzy osoczem a płynem zewnątrznaczyniowym; po upływie 3-5 dni powstaje stan równowagi pomiędzy kompartmentami: wewnątrz- i zewnątrznaczyniowym. Średni okres półtrwania preparatu wynosi około 37,7 +/- 15 dni. Okres półtrwania może różnić się u poszczególnych pacjentów, zwłaszcza w przypadkach pierwotnego niedoboru odporności.
Reklama
Gammagard S/D - wskazania
IVIg można stosować we wszystkich przedziałach wiekowych, jeżeli poniżej nie określono inaczej. Leczenie substytucyjne w następujących stanach: zespoły pierwotnych niedoborów odporności z upośledzeniem wytwarzania przeciwciał; hipogammaglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową, u których zawiodło profilaktyczne leczenie antybiotykami; hipogammoglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów w fazie plateau szpiczaka mnogiego, którzy nie zareagowali na profilaktyczne uodparnianie przeciw pneumokokom; hipogammaglobulinemia u pacjentów po allogenicznym przeszczepie komórek macierzystych; wrodzone AIDS z nawracającymi zakażeniami bakteryjnymi; wcześniaki z małą masą urodzeniową. Immunomodulacja: pierwotna małopłytkowość immunologiczna u pacjentów z dużym ryzykiem krwawień albo przed zabiegiem chirurgicznym w celu skorygowania liczby płytek krwi; zespół Guillain-Barré, choroba Kawasaki. Allogeniczny przeszczep szpiku.
Reklama
Gammagard S/D - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, którąkolwiek substancję pomocniczą lub preparat Gammagard S/D. Nadwrażliwość na ludzkie immunoglobuliny, szczególnie u pacjentów posiadających przeciwciała przeciwko IgA (ze względu na zawartość w preparacie < 3 µg IgA na ml w 5% roztworze).
Reklama
Gammagard S/D - ostrzeżenia
W przypadku wszystkich pacjentów, podawanie preparatów IVIg powoduje konieczność dostatecznego nawodnienia przed rozpoczęciem wlewu, monitorowania objętości wydalanego moczu, stężenia kreatyniny w surowicy oraz unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń sposobu podawania leku i ściśle utrzymywać zalecaną szybkość infuzji. Pacjentów należy obserwować pod kątem objawów działań niepożądanych podczas trwania infuzji oraz przez co najmniej 20 min po podaniu leku, a osoby, którym ludzką immunoglobulinę podaje się po raz pierwszy, którym zmieniono podawany wcześniej preparat ludzkiej immunoglobuliny na inny lub, którym immunoglobulina podawana jest po długiej przerwie należy obserwować podczas infuzji i przez 1 h po jej zakończeniu. W przypadku wystąpienia reakcji niepożądanych, należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. W razie wystąpienia wstrząsu należy zastosować odpowiednie postępowanie lecznicze. Pewne działania niepożądane mogą występować częściej w przypadku dużej szybkości podawania wlewu dożylnego, u pacjentów z hipo- lub agammaglobulinemią z niedoborem lub bez niedoboru IgA, u pacjentów z niedoborem odporności otrzymujących normalną immunoglobulinę ludzką po raz pierwszy albo w rzadkich przypadkach, po zmianie preparatu normalnej immunoglobuliny ludzkiej lub po dłuższej przerwie od czasu ostatniego podania leku. Rzeczywiste reakcje nadwrażliwości występują rzadko: mogą zdarzać się w bardzo rzadkich przypadkach niedoboru IgA z obecnością przeciwciał anty-IgA. Lek nie jest wskazany u pacjentów z selektywnym niedoborem IgA, u których niedobór IgA stanowi jedyną nieprawidłowość. Możliwych powikłań można często uniknąć, upewniając się, że pacjenci nie wykazują nadwrażliwości na normalną immunoglobulinę ludzką; podając lek po raz pierwszy w powolnym wlewie (0,5-1 ml/kg mc./h). Istnieje związek pomiędzy leczeniem IVIg a epizodami zakrzepowymi i zakrzepowo-zatorowymi (zawał mięśnia sercowego, incydent naczyniowo-mózgowy, zakrzepica żył głębokich i zatorowość płucna); przypuszcza się, że ich występowanie jest związane z relatywnym wzrostem lepkości krwi wskutek wysokiej podaży immunoglobulin u pacjentów z grup ryzyka. Należy zachować ostrożność podając wlewy dożylne IVIg u pacjentów z nadwagą oraz u pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka epizodów zakrzepowych, takimi jak: miażdżyca naczyń, obecność licznych czynników ryzyka kardiologicznego, podeszły wiek, nieprawidłowa pojemność minutowa serca, rozpoznana lub podejrzewana nadlepkość krwi (np. odwodnienie, obecność paraprotein, chorób przebiegających z nadkrzepliwością), okresy długotrwałego unieruchomienia, otyłość, cukrzyca, nabyte lub wrodzone zaburzenia zakrzepowe, schorzenia naczyniowe, epizody zakrzepowe lub zakrzepowo-zatorowe. Donoszono o ciężkich reakcjach niepożądanych dotyczących nerek u pacjentów leczonych preparatami IVIg (ostra niewydolność nerek, ostra martwica kanalików nerkowych, nefropatia kanalików bliższych i nerczyca osmotyczna); w większości przypadków zidentyfikowano czynniki ryzyka, takie jak istniejąca wcześniej niewydolność nerek, cukrzyca, hipowolemia, nadwaga, równoczesne stosowanie leków nefrotoksycznych, wiek powyżej 65 lat, posocznica lub paraproteinemia. W przypadku wystąpienia zaburzenia czynności nerek należy rozważyć przerwanie leczenia preparatami IVIg. Doniesienia dotyczące dysfunkcji i ostrej niewydolności nerek były związane z zastosowaniem wielu zatwierdzonych produktów IVIg, to jednak preparaty zawierające sacharozę jako stabilizator miały nieproporcjonalnie duży udział w ogólnej liczbie przypadków; w przypadku pacjentów z grup ryzyka można rozważać zastosowanie preparatów IVIg nie zawierających sacharozy. W przypadku pacjentów z dużym ryzykiem ostrej niewydolności nerek lub zakrzepowo-zatorowych działań niepożądanych, preparaty IVIg powinno się podawać z minimalną szybkością wlewu dożylnego oraz w najmniejszych stosowanych dawkach. W związku z terapią IVIg zgłaszano wystąpienie zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowych (AMS); przerwanie terapii IVIg może powodować remisję AMS w ciągu kilku dni bez następstw. Pacjenci otrzymujący IVIg powinni być monitorowani pod kątem klinicznych objawów hemolizy (zwłaszcza przy podawaniu dużych dawek preparatu i z inną grupą krwi niż O). Pomimo stosowania standardowych sposobów zapobiegania zakażeniom przenoszonym za pośrednictwem preparatów produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza, w przypadku podawania takich preparatów nie można całkowicie wykluczyć przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub pojawiających się wirusów lub innych patogenów. Stosowane metody są uważane za skuteczne w stosunku do zapobiegania przenoszenia wirusów osłonkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, oraz wirusów bezosłonkowych jak HAV i parwowirus B19. Doświadczenia kliniczne wskazują, że za pośrednictwem preparatów zawierających immunoglobuliny nie dochodzi do przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19. Przypuszcza się również, że do bezpieczeństwa tych preparatów przyczynia się obecność przeciwciał w nich zawartych. U pacjentów otrzymujących IVIg notowano niekardiogenny obrzęk płuc, hipoproteinemię oraz zwiększoną lepkość surowicy. 5% roztwór preparatu zawiera 0,85 mg/ml sodu - należy wziąć to pod uwagę u pacjentów na diecie niskosodowej oraz 21,7mg glukozy na dawkę - należy wziąć to pod uwagę w przypadku pacjentów z utajoną cukrzycą, u pacjentów z cukrzycą lub u pacjentów na diecie z niską zawartością cukru.
Reklama
Gammagard S/D - ciąża
Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Należy zachować ostrożność podczas podawania leku w okresie ciąży i laktacji. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka matek karmiących i mogą uczestniczyć w ochronie noworodków przed patogenami przedostającymi się przez błony śluzowe. Kliniczne doświadczenia dotyczące stosowania immunoglobulin wskazują, że nie należy oczekiwać szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój płodu i noworodka oraz na płodność.
Reklama
Gammagard S/D - efekty uboczne
Po dożylnym podaniu normalnej ludzkiej immunoglobuliny mogą niekiedy występować takie działania niepożądane, jak dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, bóle stawów, obniżenie ciśnienia krwi i umiarkowany ból pleców. Rzadko normalne ludzkie immunoglobuliny mogą powodować nagły spadek ciśnienia krwi, a w odosobnionych przypadkach wstrząs anafilaktyczny, nawet wówczas, gdy pacjent nie wykazywał nadwrażliwości po poprzednim podaniu leku. Zaobserwowano przypadki aseptycznego zapalenia opon mózgowych, odosobnione przypadki niedokrwistości hemolitycznej (u pacjentów z grupą krwi A, B, AB) rzadko wymagającej przetoczenia krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy i (lub) ostrą niewydolność nerek. Bardzo rzadko: reakcje zakrzepowo-zatorowe, takie jak zawał serca, udar, zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich. Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych. Często: ból głowy, zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty, osłabienie, dreszcze, gorączka. Niezbyt często: grypa, zmniejszenie apetytu, lęk, pobudzenie, letarg, zamazane widzenie, przyspieszone bicie serca, wahania ciśnienia tętniczego, duszność, krwawienie z nosa, biegunka, zapalenie jamy ustnej, ból górnej części brzucha, dyskomfort w nadbrzuszu, pokrzywka, świąd, zimne poty, nadmierne pocenie się, bóle pleców, kurcze mięśni, bóle kończyn, osłabienie, dreszcze, gorączka, ból w klatce piersiowej, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie, uczucie zimna, uczucie gorąca, dolegliwości grypopodobne, rumień w miejscu podania preparatu, wynaczynienie i ból w miejscu podania, podwyższenie ciśnienia krwi. Działania niepożądane zgłoszone po wprowadzeniu leku do obrotu: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, hemoliza, niedokrwistość, trombocytopenia, limfadenopatia, reakcja anafilaktyczna lub anafilaktoidalna, wstrząs anafilaktyczny, nadwrażliwość, incydent naczyniowo-mózgowy, przemijający napad niedokrwienny, drgawki, migrena, zawroty głowy, parestezje, omdlenie, drżenie, krwotok do OUN, niepokój, zakrzepica naczyń siatkówki, zaburzenie widzenia, ból oka, światłowstręt, zawał serca, sinica, tachykardia, bradykardia, zakrzepowe zapalanie żył, zakrzepica żyły głównej, zakrzepica żył głębokich, zakrzepica tętnic, niedociśnienie, nadciśnienie, bladość, zatorowość płucna, obrzęk płuc, niedotlenienie krwi, skurcz oskrzeli, świszczący oddech, hiperwentylacja, ucisk w gardle, kaszel, niestrawność, ból brzucha, nieinfekcyjne zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, zapalenie skóry, rumień, wysypka, bóle stawów, bóle mięśni, niewydolność nerek, reakcje w miejscu podania, osłabienie, obrzęk, dodatni bezpośredni odczyn Coombsa.
Gammagard S/D - interakcje
Immunoglobuliny zawarte w preparacie mogą w okresie od 6 tyg. do 3 mies. osłabiać skuteczność szczepionek zawierających żywe, atenuowane wirusy odry, świnki, różyczki lub ospy wietrznej (należy zachować 3-miesięczną przerwę między podaniem preparatu a szczepieniem). W przypadku szczepienia przeciwko odrze osłabienie odpowiedzi immunologicznej może utrzymywać się do roku, dlatego zaleca się przed szczepieniem oznaczenie miana przeciwciał przeciwko temu wirusowi. Preparat nie powinien być łączony z innymi lekami (należy go podawać przez oddzielny zestaw infuzyjny).
Gammagard S/D - dawkowanie
Dożylnie. Dawka oraz schemat dawkowania zależą od wskazań do stosowania leku. W terapii zastępczej może zachodzić potrzeba ustalenia indywidualnej dawki leku dla każdego pacjenta w zależności od reakcji farmakokinetycznej i klinicznej. Poniższe schematy dawkowania podano jako wskazówkę. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności. Schemat dawkowania powinien doprowadzić do osiągnięcia stężenia minimalnego IgG (oznaczanego przed kolejnym wlewem dożylnym preparatu) o wartości co najmniej 5-6 g/l. Do wyrównania poziomu przeciwciał potrzeba 3-6 miesięcy. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,4-0,8 g/kg mc., po czym podaje się dawkę co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3 do 4 tyg. Do osiągnięcia stężenia minimalnego, wynoszącego 5-6 g/l jest wymagana dawka rzędu 0,2-0,8 g/kg mc./miesiąc. Odstęp pomiędzy dawkami po osiągnięciu stanu stacjonarnego wynosi 3-4 tyg. Należy dokonywać oznaczenia i oceny stężeń minimalnych leku w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. W celu zmniejszenia częstości występowania zakażeń może być konieczne zwiększenie dawki w celu uzyskania wyższego stężenia minimalnego. Hipogammaglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową, u których zawiodło profilaktyczne leczenie antybiotykami; hipogammaglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów w fazie plateau szpiczaka mnogiego, którzy nie reagowali na profilaktyczną immunizację pneumokokową; dzieci i młodzież (0-18 lat) z wrodzonym AIDS i nawracającymi zakażeniami bakteryjnymi. Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg co 3 lub 4 tyg. Wcześniaki z małą masą urodzeniową i noworodki < 7 dnia życia 0,5g/kg mc. i taką samą dawkę po tygodniu, a następnie 5 wlewów co 14 dni lub do momentu wypisania ze szpitala. Hipogammaglobulinemia u pacjentów po allogenicznym przeszczepie komórek macierzystych: zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg co trzy lub cztery tygodnie. Należy utrzymywać stężenia minimalne powyżej 5 g/l. W celu leczenia zakażeń i profilaktyki choroby przeszczep przeciw gospodarzowi, dawka jest ustalana indywidualnie. Zazwyczaj raz na tydzień, zaczynając od 7 dnia przed i kontynuując do 3 miesięcy po przeszczepie. Przy trwałym niedoborze wytwarzania przeciwciał: 1 raz/miesiąc do czasu przywrócenia prawidłowego poziomu przeciwciał. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna: istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: 0,8-1 g/kg mc. w pierwszym dniu leczenia, dawkę można powtórzyć jeden raz w ciągu 3 dni lub 0,4 g/kg mc. na dobę przez okres od 2 do 5 dni. Zespół Guillain-Barré: 0,4 g/kg mc./dobę przez okres 5 dni. Choroba Kawasaki: należy podawać 1,6-2,0 g/kg mc. w dawkach podzielonych przez okres od 2 do 5 dni lub 2,0 g/kg mc. w postaci pojedynczej dawki. Pacjenci powinni otrzymywać równocześnie kwas acetylosalicylowy.
Sposób podania. 5% roztwór preparatu (50mg/ml) należy podawać we wlewie dożylnym z początkową szybkością 0,5 ml/kg mc./h. Przy dobrej tolerancji szybkość podawania można stopniowo zwiększać maksymalnie do wartości 4 ml/kg mc./h. Jeżeli nie wystąpią żadne objawy niepożądane szybkość wlewu można stopniowo zwiększać, maksymalnie do 8 ml/kg mc./h. Preparat może być rekonstytuowany w wodzie do wstrzykiwań do uzyskania 5% (50 mg/ml) roztworu białka. Zaleca się podawanie roztworów gammaglobulin do żył zgięcia łokciowego.
Gammagard S/D - uwagi
Niektóre działania niepożądane związane z preparatem mogą pogarszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (pacjenci u których one się pojawią powinni poczekać na ich ustąpienie). Przemijające zwiększenie stężenia we krwi różnorodnych biernie przeniesionych przeciwciał po dożylnym podaniu immunoglobulin może powodować fałszywie dodatnie wyniki testów serologicznych np. wzw A, wzw B, odry i ospy wietrznej. Bierna transmisja przeciwciał przeciw antygenom erytrocytów, np. antygenom A, B, D, może zakłócać wyniki niektórych testów serologicznych w kierunku przeciwciał reagujących z krwinkami czerwonymi, na przykład testu antyglobulinowego (testu Coombsa). Podawanie ludzkich immunoglobulin może powodować fałszywie dodatnie wyniki oznaczania obecności beta-D-glukanów w surowicy w diagnostyce zakażeń grzybiczych; ten stan może się utrzymywać przez dłuższy czas po infuzji preparatu. Zaleca się, aby każdorazowo podając pacjentowi preparat odnotowywać nazwę i numer serii.
