Glukoza 40 Braun - skład
100 ml roztworu zawiera 40 g glukozy.
Reklama
Glukoza 40 Braun - działanie
Hipertoniczny w stosunku do krwi roztwór glukozy do podawania parenteralnego. Glukoza jest powszechnie metabolizowana jako naturalny substrat przemian komórkowych w organizmie. W warunkach fizjologicznych glukoza jest najważniejszym węglowodanowym związkiem energetycznym o wartości kalorycznej około 16,7 kJ/g lub 4 kcal/g. Glukoza jest niezbędna dla tkanek takich jak tkanka nerwowa, erytrocyty, rdzeń nerek. U osób dorosłych prawidłowe stężenie glukozy we krwi na czczo wynosi 60-100 mg/dl lub 3,3-5,6 mmol/l. Po infuzji glukoza jest najpierw dystrybuowana do przestrzeni wewnątrznaczyniowej, a następnie do przestrzeni śródkomórkowej. W wyniku reakcji glikolizy glukoza jest metabolizowana do pirogronianu. W warunkach tlenowych pirogronian ulega całkowitemu utlenieniu do dwutlenku węgla i wody. W stanie hipoksji pirogronian jest przekształcany do mleczanu, który może częściowo ponownie uczestniczyć w metabolizmie glukozy. Końcowe produkty reakcji całkowitego utleniania glukozy są wydalane przez płuca (dwutlenek węgla) i nerki (woda). Energia 6700 kJ/l (1600 kcal/l). Osmolarność wynosi 2200 mOsm/l. pH 3,5 - 5,5.
Reklama
Glukoza 40 Braun - wskazania
Dostarczanie energii w postaci glukozy. Składnik węglowodanowy w żywieniu pozajelitowym w szczególności w przypadku zwiększonego zapotrzebowania na energię lub w przypadku gdy należy ograniczać ilość podawanych płynów. Leczenie hipoglikemii.
Reklama
Glukoza 40 Braun - przeciwwskazania
Hiperglikemia, nie odpowiadająca na insulinę w dawkach do 6 jednostek na godzinę. Delirium tremens w przypadku pacjentów w stanie odwodnienia. Ostre stany wstrząsu lub zapaści. Kwasica metaboliczna. Przewodnienie. Obrzęk płuc. Ciężka niewydolność serca.
Reklama
Glukoza 40 Braun - ostrzeżenia
Glukoza 40 Braun jest roztworem hipertonicznym. Jednak w organizmie roztwory te mogą stać się hipotoniczne w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego ze względu na szybki metabolizm glukozy. W zależności od toniczności roztworu, objętości i szybkości infuzji oraz w zależności od stanu klinicznego pacjenta i zdolności metabolizowania glukozy, dożylne podanie tych roztworów może spowodować zaburzenia elektrolitowe, w szczególności hiponatremię hipo-lub hiperosmotyczną. Pacjenci z nieosmotycznie stymulowanym uwalnianiem wazopresyny (np. z ostrymi chorobami, dolegliwościami bólowymi, stresem pooperacyjnym, zakażeniami, oparzeniami i chorobami OUN), pacjenci z chorobami serca, wątroby i nerek oraz pacjenci przyjmujący leki z grupy antagonistów wazopresyny są szczególnie narażeni na wystąpienie ostrej hiponatremii po podaniu infuzji płynów hipotonicznych. Ostra hiponatremia może prowadzić o rozwoju ostrej encefalopatii hiponatremicznej (obrzęku mózgu), charakteryzującej się występowaniem bólu głowy, nudności, drgawek, ospałości i wymiotów. Pacjenci z obrzękiem mózgu są szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego, nieodwracalnego i zagrażającego życiu uszkodzenia mózgu. Dzieci, kobiety w wieku rozrodczym oraz pacjenci ze zmniejszoną podatnością mózgowia (np. z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, krwawieniem wewnątrzczaszkowym i po stłuczeniu mózgu) są szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego i zagrażającego życiu obrzęku mózgu w wyniku ostrej hiponatremii. Nie zaleca się podawania roztworów glukozy pacjentom po udarze niedokrwiennym mózgu, ponieważ znane są przypadki pogłębienia uszkodzeń mózgu związanych z udarem niedokrwiennym i wydłużenia okresu powrotu do zdrowia wskutek hiperglikemii. Podawanie hiperosmolarnych roztworów glukozy pacjentom z uszkodzoną barierą krew-mózg może prowadzić do wzrostu ciśnienia śródmózgowego / śródrdzeniowego. Przed rozpoczęciem infuzji glukozy należy skorygować niedobory płynów i elektrolitów, takie jak odwodnienie, hiponatremia i hipokaliemia. Roztwór ten należy podawać z zachowaniem szczególnej ostrożności w przypadku: hiperwolemii, niewydolności nerek, niewydolności serca, zwiększonej osmolarności osocza, stwierdzonej lub występującej wcześniej cukrzycą lub nietolerancją węglowodanów. Niestabilny metabolizm (np. po zabiegu chirurgicznym lub urazie, w stanie hipoksji lub niewydolności narządowej) zaburza metabolizm oksydacyjny glukozy i może prowadzić do kwasicy metabolicznej. Przypadki hiperglikemii należy dokładnie monitorować i leczyć za pomocą insuliny. Podawanie insuliny wiąże się z dodatkowym przesunięciem potasu do komórek, co może zwiększać hipoglikemię. Nagłe przerwanie infuzji glukozy podawanej z dużą prędkością może prowadzić do ciężkiej hipoglikemii, w efekcie dużego stężenia insuliny w osoczu. Dotyczy to w szczególności dzieci w wieku < 2 lat, pacjentów z cukrzycą i innymi chorobami związanymi z zaburzoną homeostazą glukozy. W oczywistych przypadkach infuzję glukozy należy wygaszać przez 30 –60 min. Jako środek ostrożności zaleca się monitorowanie każdego pacjenta przez okres 30 min pod kątem hipoglikemii w pierwszym dniu po zaprzestaniu podawania żywienia pozajelitowego. Monitoring kliniczny pacjenta powinien obejmować kontrolę stężenia glukozy we krwi, stężenie elektrolitów w osoczu, równowagę płynów i równowagę kwasowo-zasadową. Częstość oraz rodzaj badań laboratoryjnych zależy od stanu ogólnego pacjenta, stanu metabolicznego, podanej dawki oraz czasu trwania leczenia. Należy także monitorować łączną objętość podanej glukozy. Żywienie pozajelitowe pacjentów w stanie niedożywienia z zastosowaniem maksymalnych dawek i z maksymalną prędkością od samego początku terapii bez dodatkowej suplementacji potasu, magnezu i fosforanów może prowadzić do wystąpienia zespołu ponownego odżywienia, objawiającego się hipokaliemią, hipofosfatemią i hipomagnezemią. Objawy kliniczne mogą wystąpić po upływie kilku dni od rozpoczęcia podawania żywienia pozajelitowego. W przypadku takich pacjentów schematy infuzji należy budować stopniowo. Konieczna jest dodatkowa suplementacja elektrolitów w zależności od odchyleń od stanów normalnych. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z hiponatremią i hipokaliemią. Niezbędna jest dodatkowa suplementacja tych elektrolitów. Elektrolity i witaminy można podawać w miarę potrzeb. Do metabolizmu glukozy konieczne są witaminy z grupy B, zwłaszcza tiamina. Z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji nie należy podawać glukozy przez ten sam zestaw do infuzji, równocześnie z, bezpośrednio przed i po podawaniu krwi. W celu leczenia hipoglikemii u dzieci zaleca się stosowanie 10% roztworu glukozy.
Reklama
Glukoza 40 Braun - ciąża
Brak danych, lub dostępne są wyłącznie ograniczone dane (dot. mniej niż 300 kobiet w ciąży) dotyczące stosowania roztworu glukozy jednowodnej u kobiet w ciąży. Badania wykonane na zwierzętach wykazały, że glukoza nie wywierała żadnego bezpośredniego ani pośredniego niekorzystnego wpływu na reprodukcję. Roztwór można stosować w czasie ciąży, o ile jest to konieczne. Należy staranne monitorować stężenia glukozy we krwi. Jednak należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania preparatu kobietom ciężarnym w trakcie porodu, zwłaszcza w skojarzeniu z oksytocyną, ze względu na ryzyko wystąpienia hiponatremii. Glukoza / metabolity przenikają do mleka kobiecego, ale przy zachowaniu dawek terapeutycznych nie należy spodziewać się wpływu na noworodki / niemowlęta karmione piersią. Roztwór można podawać podczas laktacji, zgodnie ze wskazaniami. Płodność - nie ma potrzeby stosowania specjalnych środków ostrożności.
Reklama
Glukoza 40 Braun - efekty uboczne
Jeżeli roztwór ten jest stosowany zgodnie z zaleceniami, nie należy oczekiwać wystąpienia działań niepożądanych. Częstość nieznana: hiponatremia związana z leczeniem szpitalnym, encefalopatia hiponatremiczna. Hiponatremia związana z leczeniem szpitalnym może spowodować nieodwracalne uszkodzenie mózgu i zgon w wyniku rozwinięcia się ostrej encefalopatii hiponatremicznej.
Glukoza 40 Braun - interakcje
Należy wziąć pod uwagę interakcje z innymi lekami, które wpływają na metabolizm glukozy. Leki nasilające działanie wazopresyjne (podane poniżej) prowadzą do zmniejszenia wydalania przez nerki wody bez elektrolitów i zwiększają ryzyko hiponatremii związanej z leczeniem szpitalnym po nieodpowiednio zbilansowanym leczeniu płynami podawanymi dożylnie. Leki pobudzające uwalnianie wazopresyny, np. chloropropamid, klofibrat, karbamazepina, winkrystyna, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, 3,4-metylenodioksy-N-metamfetamina, ifosfamid, leki przeciwpsychotyczne, narkotyki. Leki nasilające działanie wazopresyny, np. chloropropamid, NLPZ, cyklofosfamid. Analogi wazopresyny, np. desmopresyna, oksytocyna, wazopresyna, terlipresyna. Inne leki zwiększające ryzyko wystąpienia hiponatremii to również wszystkie leki moczopędne oraz leki przeciwpadaczkowe, takie jak okskarbazepina. Roztwór ma odczyn kwaśny, mogą wystąpić niezgodności w przypadku mieszania z innymi lekami i krwią. Z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji nie należy mieszać koncentratów czerwonych krwinek z preparatem.
Glukoza 40 Braun - dawkowanie
Dożylnie. Wielkość dawki zależy od indywidualnego zapotrzebowania organizmu na glukozę i płyny. Dorośli i młodzież >15 lat. Maksymalna dawka dobowa wynosi 15 ml/kg mc./dobę, co odpowiada 6 g glukozy/kg mc./dobę. Maksymalna szybkość infuzji: 0,25 ml/kg mc./h, co odpowiada 0,25 g glukozy /kg mc./h. Dla pacjenta ważącego 70 kg szybkość infuzji wynosi ok. 43 ml/h, co odpowiada 17,5 g glukozy/h. Dzieci. Maksymalna dobowa dawka glukozy, w g glukozy/kg mc. oraz w ml roztworu/kg mc./dobę, wynosi: noworodki urodzone przed czasem do 12 g/kg mc. (30 ml/kg mc.); noworodki urodzone o czasie i dzieci do ukończenia 2 rż. do 18 g/kg mc. (45 ml/kg mc.; 13 mg/kg mc./min). U dzieci w bardzo ciężkim stanie dawka dobowa glukozy nie powinna przekraczać 7,2 g/kg mc./dobę (18 ml/kg mc./dobę). U takich pacjentów należy rozpocząć terapię od niższych dawek i zwiększać je w miarę poprawy stanu pacjenta. Szczegółowe dane odnośnie dawkowania w zależności od masy ciała dziecka, dnia życia i zapotrzebowania dobowego na płyny podawane pozajelitowo - patrz CHPL. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku: na ogół schemat dawkowania jest taki sam jak dla młodszych pacjentów dorosłych; należy jednak zachować ostrożność w przypadku niewydolność serca lub nerek. Pacjenci z zaburzeniami metabolizmu glukozy (np. we wczesnej fazie po zabiegu chirurgicznym lub urazie, lub w stanie hipoksji lub uszkodzenia narządów): należy dostosować wielkość dawki w celu zapewnienia normalnego stężenia glukozy we krwi; aby zapobiec hiperglikemii należy dokładnie monitorować stężenie glukozy we krwi. W celu leczenia hipoglikemii u dzieci zaleca się stosowanie 10% roztworu glukozy. Sposób podania. Wyłącznie do żył centralnych.
Glukoza 40 Braun - uwagi
Roztwór nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Glukoza 40% to tylko jeden ze składników podawanych w żywieniu pozajelitowym. Przy całkowitym żywieniu pozajelitowym glukoza zawsze powinna być podawana łącznie z odpowiednimi ilościami aminokwasów, tłuszczów, elektrolitów, witamin i pierwiastków śladowych. Ze względu na ryzyko wystąpienia hiponatremii, przed podaniem i w trakcie podawania roztworu może być konieczne monitorowanie bilansu płynów, stężenia glukozy w surowicy oraz stężenia sodu i innych elektrolitów w surowicy, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększonym nieosmotycznie stymulowanym uwalnianiem wazopresyny (zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego SIADH) oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki z grupy antagonistów wazopresyny. Monitorowanie stężenia sodu w surowicy jest szczególnie ważne podczas podawania płynów hipotonicznych w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego. Roztwór może stać się hipotoniczny po podaniu ze względu na metabolizm glukozy w organizmie.
