Granocyte - skład
1 fiolka zawiera 33,6 mln j.m. (263 µg) lenograstymu; lek zawiera fenyloalaninę.
Reklama
Granocyte - działanie
Rekombinowany ludzki czynnik wzrostu kolonii granulocytowych (rHuG-CSF) - cytokina, glikozylowane białko złożone ze 174 aminokwasów o właściwościach identycznych z endogennym ludzkim G-CSF, wpływające na wzrost, różnicowanie i czynność komórek. Pobudza w szpiku kostnym namnażanie i dojrzewanie komórek prekursorowych linii granulocytów obojętnochłonnych (neutrofilów) oraz przejście dojrzałych neutrofilów do krwi. Zwiększa także liczbę komórek CFU-S i CFU-GM we krwi obwodowej. Mobilizuje hematopoetyczne komórki progenitorowe (PBPCs) do krwi obwodowej. Skraca czas trwania neutropenii i jej powikłań po chemioterapii cytotoksycznej lub po przeszczepieniu szpiku kostnego. Bezwzględna dostępność biologiczna leku po podaniu w zalecanej dawce wynosi 30%. Maksymalne stężenie w surowicy jest proporcjonalne do wstrzykniętej dawki. Vd wynosi ok. 1 l/kg mc., średni czas pozostawania leku w organizmie po podaniu sc. wynosi prawie 7 h, a T0,5 ok. 3-4 h (po wielokrotnym wlewie iv. T0,5 wynosi 1-1,5 h). Lek nie ulega kumulacji w tkankach w następstwie wielokrotnego podawania. Przypuszczalnie w organizmie lek ulega degradacji do peptydów. Mniej niż 1% leku jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej.
Reklama
Granocyte - wskazania
Skrócenie czasu trwania neutropenii u pacjentów (z rozrostem nowotworowym niewywodzącym się ze szpiku kostnego) poddawanych terapii mieloablacyjnej, a następnie przeszczepieniu szpiku kostnego, u których występuje zwiększone ryzyko przedłużającej się, ciężkiej neutropenii. Skrócenie czasu trwania ciężkiej neutropenii i towarzyszących jej powikłań u pacjentów poddawanych chemioterapii cytotoksycznej związanej z częstym występowaniem gorączki neutropenicznej. Mobilizacja komórek krwiotwórczych do krwi obwodowej (PBPCs).
Reklama
Granocyte - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na lenograstym lub pozostałe składniki preparatu. Nie należy stosować leku w celu zwiększenia dawek cytostatyków ponad ustalone dawki i schematy dawkowania (lenograstym może zmniejszać mielotoksyczność cytostatyków, ale nie wpływa na ich ogólną toksyczność). Nie stosować jednocześnie z cytotoksyczną chemioterapią przeciwnowotworową. Nie stosować u pacjentów: z rozrostem nowotworowym wywodzącym się ze szpiku innym niż ostra białaczka szpikowa de novo, z ostrą białaczką szpikową de novo u pacjentów w wieku poniżej 55 lat i (lub) z ostrą białaczką szpikową de novo z dobrym wynikiem badania cytogenetycznego, tzn. t(8;21), t(15;17) i inv (16).
Reklama
Granocyte - ostrzeżenia
G-CSF może powodować in vitro wzrost komórek nowotworowych pochodzenia szpikowego i niektórych komórek pochodzenia pozaszpikowego. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi, wtórną ostrą białaczką szpikową i przewlekłą białaczką szpikową - nie stosować w tych wskazaniach. Nie określono wpływu leku na przemianę zespołów mielodysplastycznych w ostrą białaczkę szpikową - zachować ostrożność przy stosowaniu leku we wszystkich stanach przednowotworowych szpiku. W niektórych typach nowotworów może wyjątkowo dochodzić do ekspresji receptora G-CSF - zachować ostrożność w przypadku zaobserwowania niespodziewanego wzrostu nowotworu w czasie stosowania rHuG-CFS. W trakcie terapii lenograstymem zaleca się regularną kontrolę liczby leukocytów i natychmiastowe zaprzestanie terapii, jeśli ich liczba przekroczy 50 x 109/l. Natomiast w przypadku stosowania leku w celu mobilizacji PBPC, leczenie należy przerwać, jeśli leukocytoza osiągnie wartości > 70 x 109/l. W przypadku wystąpienia objawów sugerujących zespół zaburzeń oddechowych dorosłych (ARDS): kaszel, gorączka, duszność, którym towarzyszą zmiany w obrazie radiologicznym (nacieki w płucach) oraz upośledzenie czynności płuc, należy natychmiast odstawić preparat i wdrożyć odpowiednie leczenie. Pacjenci z niedawno rozpoznanymi naciekami w płucach lub zapaleniem płuc mogą należeć do grupy wysokiego ryzyka. Po przeszczepieniu szpiku kostnego należy zwrócić szczególna uwagę na powrót liczby płytek do wartości prawidłowych. Nie określono dokładnie wpływu leku na częstość występowania oraz stopień ciężkości ostrej i przewlekłej choroby przeszczep przeciw gospodarzowi. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie 24 h przed chemioterapią oraz 24 h po zakończeniu chemioterapii. Nie określono bezpieczeństwa stosowania preparatu z lekami przeciwnowotworowymi wykazującymi cechy narastającego lub dominującego działania mielotoksycznego w odniesieniu do prekursorów płytek krwi (pochodne nitrozomocznika, mitomycyna); podawanie preparatu może nasilać działanie toksyczne tych leków, szczególnie w odniesieniu do płytek krwi. Nie ustalono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku w kontekście intensywnej chemioterapii - nie należy stosować leku w celu zmiany schematu dawkowania (skrócenie przerw między kursami chemioterapii) i (lub) zwiększenia dawek chemioterapii poza ustalone granice. Na początku leczenia należy zaplanować procedurę przeszczepiania PBPC. Szczególną uwagę należy zwrócić na liczbę PBPC, które uległy mobilizacji przed rozpoczęciem chemioterapii dużymi dawkami cytostatyków. W przypadku niezadowalających wyników, procedurę przeszczepienia PBPC należy zastąpić innymi metodami leczenia. Należy zwrócić szczególną uwagę na sposób liczenia uzyskanych komórek krwiotwórczych, ponieważ wyniki analizy liczby komórek CD 34+ za pomocą cytometrii przepływowej uzyskiwane w różnych laboratoriach bywają różne. Nie określono jednoznacznie minimalnego uzysku komórek CD 34+; zalecenia dotyczące minimalnego uzysku ≥ 2 x 106komórek CD 34+/kg mc jest oparte na opublikowanych wynikach doświadczeń opisujących dostateczne wyrównanie hematologiczne. Zastosowanie metody mobilizacji komórek krwiotwórczych do krwi obwodowej, która jest procedurą niedającą bezpośrednich korzyści zdrowemu człowiekowi, można rozważać wyłącznie w oparciu o lokalnie obowiązujące regulacje prawne dotyczące dawców szpiku kostnego. Nie zaleca się stosowania metody PBPC u dawców > 60. roku życia. Zabiegu leukaferezy nie należy wykonywać u dawców leczonych lekami przeciwzakrzepowymi oraz u tych, u których występują zaburzenia hemostazy. Jeśli jest konieczne wykonanie więcej niż jednego zabiegu leukaferezy, należy zwrócić szczególną uwagę na dawców z liczbą płytek krwi <100 x 109/l przed aferezą. Zabiegu aferezy nie należy przeprowadzać, jeśli liczba płytek wynosi < 75 x 109/l. Przy doborze dawców należy zwrócić uwagę na dobry dostęp do żyły, w miarę możliwości należy unikać zakładania cewnika do żyły centralnej. Allogeniczny przeszczep komórek macierzystych może być związany ze zwiększonym ryzykiem przewlekłej choroby GVH (przeszczep przeciwko gospodarzowi). Brak danych odnośnie skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby i nerek. U pacjentów ze znacznie zmniejszoną liczbą mieloidalnych komórek progenitorowych (np. w związku ze wcześniejszą intensywną radioterapią i (lub) chemioterapią), odpowiedź na leczenie może być słabsza i bezpieczeństwo stosowania preparatu nie zostało określone. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 2 lat, którym przeszczepiono szpik. Lek zawiera fenyloalaninę, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów z fenyloketonurią.
Reklama
Granocyte - ciąża
Leku nie należy stosować w okresie ciąży chyba, że stan kliniczny kobiety wymaga podania leku. Podczas leczenia należy przerwać karmienie piersią.
Reklama
Granocyte - efekty uboczne
Bardzo często: zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej, leukocytoza, małopłytkowość, ból głowy, astenia, ból kostny, ból pleców, zwiększenie aktywności AspAT i (lub) AlAT, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej. Często: powiększenie śledziony, ból brzucha, ból (ryzyko wystąpienia bólu wzrasta u osób z dużą liczbą białych krwinek szczególnie, gdy ich liczba wynosi ≥ 50 x 109/l), reakcje w miejscu podania. Rzadko: obrzęk płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc, nacieki w płucach, zwłóknienie płuc (niektóre z działań niepożądanych dot. układu oddechowego prowadziły do niewydolności oddechowej lub zespołu ostrej niewydolności oddechowej dorosłych - ARDS, które mogą być śmiertelne). Bardzo rzadko: pęknięcie śledziony, zapalenie naczyń krwionośnych skóry, zespół Sweeta (głównie u pacjentów z nowotworami układu krwiotwórczego, którym towarzyszy dermatoza neutrofilowa, jak również w przypadku neutropenii niezwiązanej z procesem nowotworowym), rumień guzowaty, zgorzelinowe zapalenie skóry, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, reakcje alergiczne, wstrząs anafilaktyczny.
Granocyte - interakcje
Dotychczas nie przeprowadzono badań klinicznych nad możliwymi interakcjami z innymi krwiotwórczymi czynnikami wzrostu i cytokinami. Nie określono bezpieczeństwa stosowania leku z lekami przeciwnowotworowymi wykazującymi cechy narastającego lub dominującego działania mielotoksycznego w odniesieniu do prekursorów płytek krwi (pochodne nitrozomocznika, mitomycyna). Podawanie leku może nasilać działanie toksyczne tych leków, szczególnie w odniesieniu do płytek krwi.
Granocyte - dawkowanie
Leczenie należy prowadzić wyłącznie w specjalistycznym ośrodku onkologicznym i (lub) hematologicznym. Dorośli: Po przeszczepieniu obwodowych komórek macierzystych lub szpiku kostnego: 150 µg (19,2 mln j.m.)/m2 pc. /dobę, co odpowiada 5 µg (0,64 mln j.m.)/kg mc. /dobę w postaci 30-minutowego wlewu dożylnego w 9 mg/ml (0,9%) roztworze NaCl lub w postaci wstrzyknięcia podskórnego. Pierwszej dawki nie należy podawać przed upływem 24 h od przeszczepienia szpiku. Podawanie leku należy kontynuować aż do przeminięcia spodziewanego nadiru neutrofilów. W razie konieczności podawanie leku można kontynuować maksymalnie przez 28 kolejnych dni. Po cytotoksycznej chemioterapii przeciwnowotworowej: 150 µg (19,2 mln j.m.)/m2 pc./dobę, co odpowiada 5 µg (0,64 mln j.m.)/kg mc. /dobę w postaci wstrzyknięcia podskórnego. Pierwszej dawki nie należy podawać przed upływem 24 h od zakończenia chemioterapii. Podawanie leku należy kontynuować aż do przeminięcia spodziewanego nadiru neutrofilów. W razie konieczności podawanie leku można kontynuować maksymalnie przez 28 kolejnych dni. W ciągu pierwszych dwóch dni leczenia może dojść do przemijającego zwiększenia liczby neutrofilów; nie należy jednak przerywać podawania leku, ponieważ kontynuacja leczenia pozwoli wcześniej uzyskać nadir i umożliwi szybszy powrót liczby neutrofilów do wartości prawidłowych. W celu mobilizacji komórek krwiotwórczych do krwi obwodowej (PBPCs): po chemioterapii przeciwnowotworowej - 150 µg (19,2 mln j.m.)/m2 pc./dobę, co odpowiada 5 µg (0,64 mln j.m.)/kg mc. /dobę w postaci wstrzyknięcia podskórnego. Podawanie leku rozpoczyna się w ciągu 1-5 dni po zakończeniu chemioterapii, zgodnie ze schematem chemioterapii użytym w celu mobilizacji. Podawanie leku należy kontynuować aż do ostatniej leukaferezy. Leukaferezę należy wykonać, gdy liczba leukocytów po osiągnięciu nadiru, zaczyna wzrastać, lub po dokonaniu oceny liczby komórek CD34+ we krwi przy użyciu zwalidowanej metody. U pacjentów, którzy nie byli poddawani długotrwałej chemioterapii zwykle jednorazowa leukafereza jest wystarczająca do osiągnięcia zalecanego minimalnego uzysku komórek CD34+ (≥2,0 x 106 CD34+/kg mc.). W przypadku mobilizacji PBPC przy użyciu samego lenograstymu, lek należy podawać codziennie w dawce 10 µg (1,28 mln j.m.)/kg mc./dobę w postaci wstrzyknięcia podskórnego przez 4-6 dni. Leukaferezę należy wykonać między 5. a 7. dniem. U pacjentów, którzy nie byli poddawani długotrwałej chemioterapii, zwykle jednorazowa leukafereza jest wystarczająca do osiągnięcia zalecanego minimalnego uzysku komórek CD34 + (≥2,0x106 CD34+/kg mc.). U zdrowych dawców podawanie lenograstymu w dawce 10 µg/kg mc. na dobę, podskórnie, przez 5 do 6 dni pozwala osiągnąć ≥3x106 komórek CD34+/kg mc. po wykonaniu jednej leukaferezy u 83% dawców, a po dwóch leukaferezach u 97% dawców.
Granocyte - uwagi
Nie można wykluczyć ryzyka promocji złośliwego klonu szpikowego u zdrowych dawców - zaleca się, aby ośrodek, w którym przeprowadzano aferezy, prowadził systematyczne obserwacje dawców komórek macierzystych przynajmniej przez 10 lat, w celu zapewnienia monitorowania długoterminowego bezpieczeństwa. Należy regularnie kontrolować wielkość śledziony (np. badanie lekarskie, ultrasonografia) - rozważyć rozpoznanie pęknięcia śledziony, w przypadku występowania bólu w lewym nadbrzuszu lub na szczycie barku.
