Harvoni

Harvoni - skład

1 tabl. powl. zawiera 90 mg ledipaswiru i 400 mg sofosbuwiru. Preparat zawiera laktozę oraz lak aluminiowy żółcieni pomarańczowej FCF.

Reklama

Harvoni - działanie

Lek przeciwwirusowy, zawierający dwie substancje czynne aktywne wobec wirusa zapalenia wątroby typu C. Ledipaswir jest inhibitorem HCV działającym na białko HCV NS5A, które ma podstawowe znaczenie dla replikacji RNA i formowania wirionów HCV. Badania in vitro selekcji szczepów opornych i oporności krzyżowej wskazują, że ledipaswir działa na NS5A w ramach swojego mechanizmu działania. Sofosbuwir jest pan-genotypowym inhibitorem HCV NS5B RNA-zależnej polimerazy RNA, która ma podstawowe znaczenie dla replikacji wirusa. Sofosbuwir jest prolekiem nukleotydowym, który ulega metabolizmowi wewnątrzkomórkowemu do utworzenia farmakologicznie czynnego trifosforanu analogu urydyny (GS-461203), który może być przyłączony przez polimerazę NS5B do RNA HCV i działa jako terminator łańcucha. GS-461203 (czynny metabolit sofosbuwiru) nie jest inhibitorem ludzkich polimeraz DNA i RNA, ani nie jest inhibitorem mitochondrialnej polimerazy RNA. Po podaniu doustnym ledipaswir osiąga C_max w czasie 4 h; sofosbuwir - w czasie 1 h. Ledipaswir wiąże się z białkami osocza w >99,8%; sofosbuwir - w ok. 61-65%. Ledipaswir nie jest metabolizowany przez CYP1A2, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 i CYP3A4; obserwowano dowody na wolny metabolizm tlenowy na drodze nieznanego mechanizmu. Sofosbuwir jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie do farmakologicznie czynnej postaci trifosforanu analogu nukleozydu GS-461203. Aktywacyjny szlak metaboliczny obejmuje sekwencyjną hydrolizę reszty karboksyloestrowej katalizowaną przez ludzką katepsynę A lub karboksyloesterazę 1 i rozpad fosforamidazowy przez białko triady histydynowej wiążące nukleotydy 1, a następnie fosforylację przez szlak biosyntezy nukleotydów pirymidynowych. Defosforylacja prowadzi do utworzenia metabolitu nukleozydowego GS-331007, którego nie można skutecznie poddać ponownej fosforylacji i który nie wykazuje aktywności przeciw HCV in vitro. W przypadku ledipaswiru/sofosbuwiru GS-331007 odpowiada za około 85% całkowitego narażenia ogólnoustrojowego na lek. Ledipaswir jest wydalany głównie z kałem w postaci niezmienionej. Końcowy T_0,5 ledipaswiru wynosi ok. 47 h. Sofosbuwir jest wydalany z moczem - 80% (głównie jako GS-331007 - 78%, 3,5% jako substancja macierzysta), z kałem - 14% oraz z wydychanym powietrzem - 2,5%. T_0,5 sofosbuwiru i GS-331007 wynosi odpowiednio 0,5 h i 27 h.

Reklama

Harvoni - wskazania

Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (p WZW C) u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży w wieku ≥3 lat. Swoista dla genotypu aktywność przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu C (HCV).

Reklama

Harvoni - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Równoczesne podawanie z rozuwastatyną. Preparaty będące silnymi induktorami glikoproteiny P (P-gp) w jelitach (karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ryfampicyna, ryfabutyna oraz ziele dziurawca zwyczajnego). Równoczesne podawanie spowoduje znaczne zmniejszenie stężeń ledipaswiru i sofosbuwiru w osoczu i może prowadzić do utraty skuteczności leku.

Reklama

Harvoni - ostrzeżenia

Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać u wszystkich pacjentów badanie przesiewowe na obecność HBV. Pacjenci ze współistniejącym zakażeniem HBV/HCV są zagrożeni reaktywacją HBV i dlatego należy ich monitorować oraz postępować zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Dane kliniczne wspierające stosowanie leku u pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 3 lub genotypu 2 i 6 są ograniczone. Obecnie nie ma żadnych danych wspierających skuteczność ponownego leczenia pacjentów, u których nie powiodło się leczenie ledipaswirem/sofosbuwirem z późniejszym zastosowaniem schematu zawierającego inhibitor NS5A. Nie ma również dostępnych żadnych danych wspierających skuteczność inhibitorów proteazy NS3/4A u pacjentów, u których nie powiodło się uprzednie leczenie zawierające inhibitor proteazy NS3/4A. Tego typu pacjenci powinni być leczeni preparatami z innej klasy. Należy rozważyć wydłużenie leczenia pacjentów, dla których dalsze opcje leczenia są niepewne. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m²) lub w krańcowym stadium choroby nerek (ESRD) wymagającym hemodializy. Nie badano skuteczności leku u pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 5 i genotypu 6 ze zdekompensowaną marskością wątroby i (lub) oczekujących na przeszczepienie lub po przeszczepieniu wątroby - leczenie należy prowadzić z uwzględnieniem oceny stosunku korzyści i ryzyka. U pacjentów z cukrzycą, po rozpoczęciu leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim, może nastąpić poprawa regulacji stężenia glukozy, mogąca prowadzić do objawowej hipoglikemii. U pacjentów z cukrzycą rozpoczynających leczenie lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim należy ściśle kontrolować stężenie glukozy, zwłaszcza przez pierwsze 3 miesiące, a tok leczenia cukrzycy należy w razie konieczności modyfikować. Lekarza prowadzącego leczenie cukrzycy należy poinformować, kiedy pacjent rozpoczyna leczenie lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim. Nie zaleca się stosowania leku z amiodaronem (ryzyko ciężkiej bradykardii i bloku serca); umiarkowanymi induktorami P-gp (ryzyko osłabienia skuteczności terapeutycznej); określonymi przeciwwirusowymi schematami leczenia HIV zawierającymi tenofowir (ryzyko zwiększenia narażenia na tenofowir); inhibitorami reduktazy HMG CoA - statyny (ryzyko miopatii). Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ze względu na zawartość żółcieni pomarańczowej (E110), lek może powodować reakcje alergiczne.

Reklama

Harvoni - ciąża

Unikać stosowania leku w ciąży. Nie wiadomo, czy ledipaswir lub sofosbuwir i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego (są obecne w mleku zwierząt) - nie należy stosować leku podczas karmienia piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu ledipaswiru lub sofosbuwiru na płodność. W przypadku stosowania preparatu w skojarzeniu z rybawiryną należy zachować nadzwyczajną ostrożność w celu uniknięcia ciąży u pacjentek i u partnerek pacjentów. U wszystkich gatunków zwierząt narażonych na rybawirynę wykazano istotne działania teratogenne i (lub) embriotoksyczne. Kobiety w wieku rozrodczym lub ich partnerzy muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i po zakończeniu leczenia przez okres zalecany w ChPL rybawiryny.

Reklama

Harvoni - efekty uboczne

Bardzo często: ból głowy, zmęczenie. Często: wysypka. Częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy. W skojarzeniu z rybawiryną obserwowano zmniejszenie stężenia hemoglobiny. W przypadku stosowania z amiodaronem i (lub) innymi lekami zmniejszającymi częstość uderzeń serca obserwowano przypadki ciężkiej bradykardii i bloku serca.

Harvoni - interakcje

Ledipaswir i sofosbuwir są substratami transportera leków P-gp i BCRP, natomiast GS-331007 nim nie jest. Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu z silnymi induktorami P-gp w jelitach, takimi jak: ryfampicyna, ryfabutyna, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum ), karbamazepina, fenobarbital i fenytoina (znaczne zmniejszenie stężenie ledipaswiru i sofosbuwiru we krwi, osłabianie skuteczności terapeutycznej). Nie zaleca się stosowania preparatu z umiarkowanymi induktorami P-gp, takimi jak: okskarbazepina, ryfapetyna (ryzyko osłabiania skuteczności terapeutycznej). Nie zaleca się również stosowania z typrawirem/ rytonawirem (typranawir jest silnym induktorem P-gp, rytonawir jest inhibitorem P-gp), ze względu na zmniejszenie stężenie ledipaswiru i sofosbuwiru we krwi oraz osłabienie działania terapeutycznego). Stosowanie z lekami hamującymi P-gp i (lub) BCRP może zwiększać stężenia ledipaswiru i sofosbuwiru we krwi bez zwiększenia stężenia GS-331007 - lek można podawać jednocześnie z inhibitorami P-gp i (lub) BCRP. Nie oczekuje się istotnych klinicznie interakcji ledipaswiru/sofosbuwiru z udziałem enzymów CYP450 lub UGT1A1. Rozpuszczalność ledipaswiru zmniejsza się wraz ze wzrostem pH. Leki zwiększające pH w żołądku będą zmniejszać stężenie ledipaswiru. Zaleca się, aby między podaniem ledipaswiru i leku zobojętniającego sok żołądkowy (np. wodorotlenek glinu lub magnezu; węglan wapnia) upłynęły 4 h. Antagonistów receptora H₂ (famotydyna, cymetydyna, nizatydyna, ranitydyna) można podawać równocześnie lub naprzemiennie z ledipaswirem, w dawce nieprzekraczającej dawek porównywalnych z dawką 40 mg famotydyny 2 razy na dobę. Inhibitorów pompy protonowej (omeprazol, lanzoprazol, rabeprazol, pantoprazol, esomeprazol) można podawać równocześnie z ledipaswirem w dawce nieprzekraczającej dawek porównywalnych z dawką 20 mg omeprazolu; inhibitorów pompy protonowej nie należy przyjmować przed zażyciem ledipaswiru/sofosbuwiru. Ledipaswir jest inhibitorem transportera leku P-gp i białka oporności raka piersi (BCRP), może zwiększać wchłanianie jelitowe i stężenie we krwi równocześnie podawanych substratów tych transporterów; takich jak: digoksyna (należy zachować ostrożność i monitorować stężenie terapeutyczne digoksyny), eteksylan dabigatranu (zaleca się monitorowanie kliniczne, zwracając uwagę na oznaki krwawienia i niedokrwistości; przeprowadzanie badań koagulacji krwi pomaga zidentyfikować pacjentów z zwiększonym ryzykiem krwawienia w wyniku zwiększonego narażenia na eteksylan dabigatranu). Zaleca się ścisłe kontrolowanie wartości INR dla wszystkich antagonistów witaminy K (powodem zalecenia są zmiany czynności wątroby w trakcie leczenia preparatem). Obserwowano zwiększenie stężenia inhibitorów reduktazy HMG CoA (statyny) podczas jednoczesnego stosowania ledipaswiru/sofosbuwiru (w następstwie inhibicji transporterów leku OATP i BCRP). Stosowanie z rozuwastatyną jest przeciwwskazane. Stosowanie z prawastatyną wymaga zachowania szczególnej ostrożności (zaleca się kontrolę kliniczną i biochemiczną, jak również może być konieczne dostosowanie dawki). Nie można wykluczyć interakcji z innymi inhibitorami reduktazy HMG CoA - należy rozważyć zmniejszenie dawki statyn oraz uważnie monitorować pacjenta pod kątem działań niepożądanych, w tym miopatii. Obserwowano przypadki ciężkiej bradykardii i bloku serca, gdy ledipaswir/sofosbuwir stosowano jednocześnie z amiodaronem i z innymi lekami zmniejszającymi częstość uderzeń serca lub bez nich (mechanizmu działania nie ustalono) - amiodaron można podawać pacjentom przyjmującym ledipaswir/sofosbuwir wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane; jeśli jednoczesne stosowanie amiodaronu jest konieczne, po rozpoczęciu stosowania ledipaswiru/sofosbuwiru zaleca się dokładne kontrolowanie pacjentów, natomiast pacjentów, u których zidentyfikowano duże ryzyko bradyarytmii, należy stale kontrolować przez 48 h w odpowiednich warunkach klinicznych; ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również odpowiednio kontrolować pacjentów, którzy przerwali stosowanie amiodaronu w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć przyjmowanie ledipaswiru/sofosbuwiru. Wykazano, że ledipaswiru/sofosbuwiru zwiększa narażenie na tenofowir, w szczególności gdy jest stosowany w skojarzeniu ze schematem leczenia HIV zawierającym fumaran tenofowiru dizoproksylu i substancję nasilającą właściwości farmakokinetyczne (rytonawir lub kobicystat). Nie określono bezpieczeństwa stosowania fumaranu tenofowiru dizoproksylu w połączeniu z ledipaswirem/sofosbuwirem i lekiem nasilającym właściwości farmakokinetyczne. Należy rozważyć potencjalne ryzyko i korzyści związane z równoczesnym podawaniem ledipaswiru/sofosbuwiru z lekiem złożonym o ustalonej dawce zawierającym elwitegrawir/kobicystat/emtrycytabinę/fumaran tenofowiru dizoproksylu lub z fumaranem tenofowiru dizoproksylu w skojarzeniu ze wzmocnionym inhibitorem proteazy HIV (jak: atazanawir/rytonawir, darunawir/rytonawir, lopinawir/rytonawir), szczególnie w przypadku pacjentów ze zwiększonym ryzykiem zaburzeń czynności nerek. Pacjentów otrzymujących ledipaswir/sofosbuwir równocześnie z elwitegrawirem/kobicystatem/emtrycytabiną/fumaranem tenofowiru dizoproksylu lub z fumaranem tenofowiru dizoproksylu oraz ze wzmocnionym inhibitorem proteazy HIV należy monitorować czy występują u nich działania niepożądane związane z tenofowirem. W celu uzyskania informacji na temat monitorowania czynności nerek, należy zapoznać się z ChPL odpowiednich leków stosowanych w skojarzeniu. W przypadku podawania z fumaranem tenofowiru dizoproksylu w skojarzeniu z atazanawirem/rytonawirem stężenia atazanawiru są również zwiększone co prowadzi do ryzyka zwiększonego stężenia bilirubiny i (lub) żółtaczki; ryzyko to jest jeszcze większe w przypadku stosowania rybawiryny w ramach schematu leczenia HCV. Stężenia ledipaswiru, sofosbuwiru i symeprewiru są zwiększone w przypadku równoczesnego podawania symeprewiru - równoczesne podawanie nie jest zalecane. Ledipaswir może być słabym induktorem enzymów metabolizujących, takich jak CYP3A4, CYP2C i UGT1A1. Stężenie leków, które są substratami tych enzymów, może się zmniejszać podczas jednoczesnego podawania z ledipaswirem/sofosbuwirem. Ledipaswir in vitro hamuje enzymy jelitowe CYP3A4 i UGT1A1. Należy zachować ostrożność i ściśle monitorować stosowanie produktów leczniczych o wąskim indeksie terapeutycznym i metabolizowane przez te izoenzymy. Nie jest wymagane dostosowanie dawkowania w przypadku stosowania z następującymi lekami: efawirenz/ emtrycytabina/ fumaran tenofowiru dizoproksylu; emtrycytabina/ rylpiwiryna/ fumaran tenofowiru dizoproksylu; abakawir/ lamiwudyna; atazanawir wzmocniony rytonawirem (tenofowir/emtrycytabina w skojarzeniu z atazanawirem/rytonawirem - patrz wyżej); darunawir wzmocniony rytonawirem (tenofowir/emtrycytabina w skojarzeniu z darunawirem/rytonawirem - patrz powyżej); raltegrawir; dolutegrawir; metadon; cyklosporyna; takrolimus; doustne środki antykoncepcyjne (norgestymat/ etynyloestradiol).

Harvoni - dawkowanie

Doustnie. Terapia preparatem powinna być rozpoczęta i kontrolowana przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z pWZW C. Dorośli: 90 mg/400 mg raz na dobę z posiłkiem lub bez posiłku. Dzieci i młodzież w wieku ≥3 lat: mc. ≥35 kg - 1 tabl. 90 mg/400 mg raz na dobę lub 2 tabl. 45 mg/200 mg raz na dobę; ledipaswir/sofosbuwir - 90 mg/400 mg/dobę; mc. od17 do <35 kg - 1 tabl. 45 mg/200 mg raz na dobę; ledipaswir/sofosbuwir - 45 mg/200 mg/dobę. Preparat w postaci granulatu jest wskazany do leczenia przewlekłego zakażenia HCV u dzieci i młodzieży w wieku ≥3 lat, które mają trudności z połykaniem tabletek powlekanych. Schemat i czas trwania leczenia. Dorośli, dzieci i młodzież w wieku ≥3 lat z pWZW C genotypu 1, 4, 5 lub 6. Pacjenci bez marskości wątroby: czas leczenia preparatem - 12 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu przez 8 tyg. w przypadku uprzednio nieleczonych pacjentów zakażonych HCV genotypu 1. Pacjenci ze skompensowaną marskością wątroby: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 12 tyg. lub bez rybawiryny - 24 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu bez rybawiryny przez 12 tyg. w przypadku pacjentów, dla których uznano, że istnieje niewielkie ryzyko klinicznej progresji choroby i dla których istnieją dalsze opcje leczenia. Pacjenci po przeszczepieniu wątroby bez marskości wątroby lub ze skompensowaną marskością wątroby: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 12 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu bez rybawiryny przez 12 tyg. (u pacjentów bez marskości wątroby) lub przez 24 tyg. (u pacjentów z marskością wątroby) w przypadku pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przyjmowania rybawiryny lub jej nie tolerują. Pacjenci ze zdekompensowaną marskością wątroby, niezależnie od statusu przeszczepienia: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 12 tyg.; można rozważyć stosowanie preparatu bez rybawiryny przez 24 tyg. w przypadku pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przyjmowania rybawiryny lub jej nie tolerują. Dorośli, dzieci i młodzież w wieku ≥3 lat z pWZW C genotypu 3. Pacjenci ze skompensowaną marskością wątroby i (lub) u których nie powiodło się uprzednie leczenie: czas leczenia preparatem z rybawiryną - 24 tyg. Dawkowanie rybawiryny. Wytyczne dotyczące dawkowania rybawiryny podawanej w skojarzeniu z preparatem pacjentom ze zdekompensowaną marskością wątroby. Marskość wątroby stopnia B wg skali Childa-Pugha-Turcotte`a (CPT) przed przeszczepieniem: dawka rybawiryny 1000 mg na dobę u pacjentów o masie ciała <75 kg i 1200 mg u pacjentów o masie ciała ≥75 kg. Marskość wątroby stopnia C wg skali CPT przed przeszczepieniem lub marskość wątroby stopnia B lub C wg skali CPT po przeszczepieniu: dawka początkowa 600 mg, którą można stopniowo zwiększyć do maksymalnie 1000/1200 mg na dobę (1000 mg na dobę u pacjentów o masie ciała <75 kg i 1200 mg u pacjentów o masie ciała ≥75 kg) pod warunkiem, że jest dobrze tolerowana. Jeśli dawka początkowa nie jest dobrze tolerowana, należy ją zmniejszyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi w oparciu o stężenia hemoglobiny. Jeśli rybawiryna jest stosowana równocześnie z preparatem, należy zapoznać się z ChPL rybawiryny. Wytyczne dotyczące dawkowania rybawiryny podawanej w skojarzeniu z Harvoni dzieciom i młodzieży w wieku ≥3 lat (zależnie od masy ciała, podawana doustnie z pokarmem w dwóch dawkach podzielonych) - mc. <47 kg: dawka rybawiryny 15 mg/kg mc./dobę, mc. 47-49 kg: dawka rybawiryny 600 mg/dobę, mc. 50-65 kg: dawka rybawiryny 800 mg/dobę, mc. 66-74 kg: 1000 mg/dobę, mc. ≥75: dawka rybawiryny 1200 mg/dobę. Modyfikacja dawki rybawiryny u pacjentów przyjmujących 1000-1200 mg/dobę. Jeśli lek jest stosowany w skojarzeniu z rybawiryną i u pacjenta wystąpi ciężkie działanie niepożądane potencjalnie związane z rybawiryną, należy zmodyfikować dawkę rybawiryny lub przerwać podawanie, jeśli właściwe, aż do ustąpienia lub zmniejszenia nasilenia działania niepożądanego. Wytyczne dotyczące modyfikacji dawki rybawiryny u dorosłych podczas równoczesnego podawania z preparatem. Stężenie hemoglobiny u pacjentów bez choroby serca: <10 g/dl - zmniejszyć dawkę rybawiryny do 600 mg/dobę; <8,5 g/dl - przerwać podawanie rybawiryny. Stężenie hemoglobiny u pacjentów ze stabilną chorobą serca w wywiadzie: zmniejszenie stężenia hemoglobiny o ≥2 g/dl w czasie dowolnego 4-tygodniowego okresu leczenia - zmniejszyć dawkę rybawiryny do 600 mg/dobę; <12 g/dl pomimo 4 tygodni leczenia zmniejszoną dawką - przerwać podawanie rybawiryny. Po zaprzestaniu stosowania rybawiryny z powodu nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych lub objawów klinicznych możliwe jest podjęcie próby ponownego rozpoczęcia stosowania rybawiryny w dawce 600 mg/dobę i następnie zwiększenie dawki do 800 mg/dobę, jednak nie zaleca się zwiększenia dawki rybawiryny do dawki początkowej (1000 mg lub 1200 mg/dobę). Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży w wieku ≥3 lat (dane nie są dostępne). Uwagi. W przypadku wystąpienia wymiotów w ciągu 5 h po podaniu dawki, należy przyjąć dodatkową tabletkę. Jeśli wymioty wystąpią później niż 5 h od podania dawki, nie jest konieczna kolejna dawka. Jeśli pominięto dawkę i nie minęło jeszcze 18 h od normalnego czasu przyjmowania, należy przyjąć tabletkę jak najszybciej i wówczas następną dawkę przyjąć o zwykłej porze. Jeśli minęło więcej niż 18 h, należy odczekać i przyjąć następną dawkę o zwykłej porze. Nie należy przyjmować dawki podwójnej. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowywania dawki. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (oszacowany współczynnik przesączania kłębuszkowego [eGFR] < 30 ml/min/1,73 m²) oraz u pacjentów w krańcowym stadium choroby nerek (ESRD) wymagającym dializy. Preparat można stosować u tych pacjentów bez konieczności dostosowywania dawki, gdy żadne inne odpowiednie opcje leczenia nie są dostępne. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (A, B, C wg Child-Pugh). Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości; można je przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłku. Z powodu gorzkiego smaku zalecane jest, aby tabletki powlekanej nie żuć ani nie kruszyć.

Harvoni - uwagi

Lek (podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną) nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn; może jednak wystąpić zmęczenie.