Herceptin

Herceptin - skład

1 fiolka zawiera 150 mg trastuzumabu. Przygotowany roztwór zawiera 21 mg trastuzumabu w 1 ml.

Reklama

Herceptin - działanie

Lek przeciwnowotworowy. Trastuzumab jest rekombinowanym humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1, produkowanym w zawiesinie kultur komórkowych ssaków (jajnika chomika chińskiego), oczyszczanym metodą chromatografii powinowactwa i chromatografii jonowymiennej, włączając specyficzną inaktywację wirusów i procedury usuwania. Trastuzumab łączy się z receptorem ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu typu 2 (receptora HER2). Wiąże się z dużym powinowactwem i specyficznością z subdomeną IV zewnątrzkomórkowej domeny receptora HER2 w regionie wiązania go z błoną komórkową. Związanie trastuzumabu z receptorem HER2 hamuje niezależne od ligandu, przekazywanie sygnału przez HER2 i zapobiega proteolitycznemu rozszczepieniu zewnątrzkomórkowej domeny, jako mechanizmowi aktywacji HER2. W rezultacie trastuzumab hamuje proliferację komórek guza, które wykazują nadekspresję receptora HER2. Dodatkowo, trastuzumab jest silnym mediatorem cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC). Cytotoksyczność typu ADCC stymulowana trastuzumabem jest preferencyjnie wywierana na komórki guza wykazujące nadekspresję HER2 w porównaniu z komórkami guza bez nadekspresji HER2. Lek należy podawać wyłącznie pacjentom z nadekspresją receptora HER2 w komórkach guza lub amplifikacją genu HER2, oznaczoną za pomocą odpowiednio walidowanych testów. Z powodu nieliniowej eliminacji, całkowity klirens wzrasta wraz ze spadkiem stężenia, dlatego nie można przewidzieć stałej wartości dla okresu półtrwania trastuzumabu. T_0,5 spada wraz ze spadkiem stężenia pomiędzy kolejnymi dawkami. Wyniki symulacji wskazują, że co najmniej 95% pacjentów osiąga stężenia poniżej <1 μg/ml (ok. 3% przewidywanej populacji osiąga C_min,ss a 97% eliminuje lek) w ciągu 7 mies.

Reklama

Herceptin - wskazania

Rak piersi z przerzutami. Leczenie dorosłych pacjentów z HER2 dodatnim rakiem piersi z przerzutami. W monoterapii u pacjentów, którzy otrzymali dotychczas co najmniej dwa schematy chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami; uprzednio stosowane schematy chemioterapii muszą zawierać przynajmniej antracykliny i taksany, o ile nie było przeciwwskazań do tego typu leczenia; u pacjentów z dodatnim wynikiem badania na obecność receptorów hormonalnych, u których nie powiodła się hormonoterapia, o ile nie było przeciwwskazań do tego typu leczenia. W skojarzeniu z paklitakselem u pacjentów, którzy nie otrzymywali dotychczas chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami i dla których antracykliny są niewskazane. W skojarzeniu z docetakselem u pacjentów, którzy nie otrzymywali dotychczas chemioterapii z powodu choroby nowotworowej z przerzutami. W skojarzeniu z inhibitorem aromatazy u pacjentek po menopauzie, z dodatnim wynikiem badania na obecność receptorów hormonalnych, u których doszło do rozwoju choroby nowotworowej z przerzutami, nieleczonych wcześniej trastuzumabem. Wczesne stadium raka piersi. Leczenie dorosłych pacjentów z HER2-dodatnim rakiem piersi we wczesnym stadium: po operacji, chemioterapii (neoadjuwantowej lub adjuwantowej) oraz radioterapii (jeżeli jest stosowana); po chemioterapii adjuwantowej z doksorubicyną i cyklofosfamidem, w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem; w skojarzeniu z chemioterapią adjuwantową z użyciem docetakselu i karboplatyny; w skojarzeniu z neoadjuwantową chemioterapią i następnie w terapii adjuwantowej opartej o trastuzumab w miejscowo zaawansowanym (w tym zapalnym) raku piersi lub w przypadku guza >2 cm średnicy. Trastuzumab powinien być stosowany wyłącznie u pacjentów z przerzutowym lub wczesnym rakiem piersi, u których stwierdzono, za pomocą odpowiednio walidowanych testów, w komórkach guza, albo nadekspresję receptora HER2 albo amplifikację genu HER2. Rak żołądka z przerzutami. Trastuzumab w skojarzeniu z kapecytabiną lub 5-fluorouracylem i cisplatyną jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z HER2 dodatnim gruczolakorakiem żołądka z przerzutami lub połączenia żołądkowo-przełykowego, których nie poddawano wcześniej terapii przeciwnowotworowej z powodu choroby rozsianej. Lek powinien być stosowany wyłącznie u pacjentów z rakiem żołądka z przerzutami, u których stwierdzono w komórkach guza nadekspresję HER2, określaną jako IHC2+ i potwierdzoną wynikami SISH lub FISH lub przez wynik IHC3+. W diagnostyce guza powinny być zastosowane odpowiednie i zwalidowane metody oceny.

Reklama

Herceptin - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na trastuzumab, białka mysie lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka duszność spoczynkowa z powodu powikłań związanych z zaawansowaną chorobą nowotworową lub wymagająca tlenoterapii.

Reklama

Herceptin - ostrzeżenia

W celu poprawy identyfikowalności biologicznych preparatów, nazwa handlowa podawanego leku powinna być czytelnie udokumentowana. W celu zapewnienia zadowalającej wiarygodności wyników, oznaczenie HER2 musi zostać wykonane w specjalistycznym laboratorium. Obecnie nie są dostępne dane z badań klinicznych, które dotyczą pacjentów poddawanych powtórnej terapii, po wcześniejszej terapii adjuwantowej preparatem. Pacjenci poddani terapii preparatem mają zwiększone ryzyko wystąpienia niewydolności serca (klasa II–IV wg klasyfikacji NYHA) lub bezobjawowego zaburzenia czynności serca. Zaburzenia te stwierdzono u pacjentów, u których stosowano preparat w monoterapii, w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem, zwłaszcza po chemioterapii zawierającej antracykliny (doksorubicynę lub epirubicynę). Nasilenie tych zaburzeń było umiarkowane lub duże i mogły one prowadzić do zgonu pacjenta. Dodatkowo należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów ze zwiększonym ryzykiem powikłań sercowych, tj. nadciśnienie tętnicze, udokumentowana choroba wieńcowa, niewydolność serca, LVEF <55 % lub zaawansowany wiek. Wszyscy kandydaci do leczenia, a szczególnie pacjenci leczeni wcześniej antracyklinami i cyklofosfamidem (AC), powinni zostać poddani ocenie wyjściowej czynności serca obejmującej wywiad lekarski, badanie fizykalne, elektrokardiogram (EKG), echokardiogram oraz (lub) badanie MUGA lub MRI. Ocenę kardiologiczną należy przeprowadzać wyjściowo, a następnie powtarzać ją co 3 miesiące w trakcie terapii oraz co 6 miesięcy po zakończeniu leczenia przez 24 miesiące od podania ostatniej dawki preparatu. Przed rozpoczęciem terapii preparatem należy dokonać dokładnej oceny korzyści i ryzyka. Trastuzumab może być obecny w krążeniu przez okres do 7 miesięcy po zakończeniu leczenia preparatem. Pacjenci otrzymujący antracykliny po odstawieniu trastuzumabu mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca. Jeżeli to możliwe, należy unikać stosowania terapii opartej na antracyklinach w okresie do 7 miesięcy po zakończeniu podawania trastuzumabu. W przypadku podawania antracyklin należy uważnie monitorować czynność serca. Powinno się przeprowadzić odpowiednią ocenę kardiologiczną u chorych, u których występują wątpliwości po wstępnej ocenie wydolności sercowo-naczyniowej. W trakcie terapii należy monitorować czynność serca (np. co 12 tyg.) u wszystkich pacjentów. U pacjentów, u których wystąpiły bezobjawowe zaburzenia kardiologiczne zaleca się częstsze monitorowanie (np. co 6-8 tyg.). Jeżeli u pacjentów nasila się niewydolność lewej komory, bez objawów klinicznych, należy rozważyć odstawienie preparatu, jeśli do tej pory nie zaobserwowano klinicznych korzyści z jego stosowania. Bezpieczeństwa kontynuacji lub wznowienia terapii preparatem u chorych, u których doszło do zaburzeń czynności serca, nie oceniono w prospektywnych badaniach klinicznych. Jeżeli wartość LVEF zmniejszy się w stosunku do wartości wyjściowej o przynajmniej 10 punktów procentowych oraz wyniesie <50%, należy wstrzymać leczenie i powtórzyć pomiar LVEF w ciągu około 3 tyg. Jeżeli nie dojdzie do poprawy frakcji wyrzutowej lub nastąpi jej dalsze zmniejszenie, lub wystąpi objawowa niewydolność serca, zdecydowanie zaleca się przerwanie podawania preparatu, chyba że korzyści dla danego pacjenta przeważają nad ryzykiem. Wszyscy tacy pacjenci powinni być konsultowani przez kardiologa i następnie obserwowani. Jeżeli podczas leczenia preparatem rozwinie się objawowa niewydolność mięśnia sercowego, należy wdrożyć standardowe leczenie farmakologiczne. U większości chorych, u których wystąpiła niewydolność serca lub bezobjawowe zaburzenia czynności serca w trakcie fundamentalnych badań klinicznych, zaburzenie to ustąpiło po stosowaniu standardowej terapii w niewydolności serca składającej się z inhibitora ACE lub blokera receptora angiotensyny i β-adrenolityka. Większość pacjentów z objawami kardiologicznymi, którzy odnieśli kliniczne korzyści z leczenia preparatem kontynuowało leczenie bez dodatkowych zdarzeń sercowych. Preparat w połączeniu z antracyklinami nie powinien być stosowany jednocześnie w przerzutowym raku piersi. Pacjenci z przerzutowym rakiem piersi, którzy wcześniej byli leczeni antracyklinami są również narażeni na ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności serca w trakcie terapii preparatem, jest ono jednak mniejsze niż podczas jednoczesnego podawania preparatu i antracyklin. U pacjentów z wczesnym rakiem piersi badania oceniające czynność mięśnia sercowego wykonane przed rozpoczęciem leczenia, powinny być powtarzane co 3 mies. w trakcie leczenia, a następnie, co 6 mies. od chwili przerwania leczenia aż do upływu 24 mies. od podania ostatniej dawki preparatu. U pacjentów otrzymujących chemioterapię zawierającą antracykliny zaleca się kontynuację badań kontrolnych, które należy powtarzać raz w roku aż do upływu 5 lat od podania ostatniej dawki preparatu lub dłużej, w przypadku stwierdzenia ciągłego spadku LVEF. Pacjenci z przebytym zawałem serca, dławicą piersiową wymagającą stosowania leków, przebytą lub obecną zastoinową niewydolnością serca (NYHA klasa II – IV), LVEF <55%, inną kardiomiopatią, zaburzeniami rytmu serca wymagającymi leczenia, klinicznie istotną wadą zastawek serca, źle kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym (bez przypadków nadciśnienia tętniczego dobrze kontrolowanego farmakologicznie) lub z hemodynamicznie istotnym wysiękiem osierdziowym byli wykluczeni z udziału w badaniach klinicznych z użyciem preparatu, stosowanego w ramach leczenia adiuwantowego lub neoadiuwantowego raka piersi we wczesnym stadium - z tego powodu u tych chorych nie zaleca się stosowania trastuzumabu. Preparat w połączeniu z antracyklinami nie powinien być stosowany jednocześnie w leczeniu adjuwantowym. U pacjentów z wczesnym rakiem piersi obserwowano wzrost częstości objawowych i bezobjawowych incydentów sercowych w populacji, w której trastuzumab był podawany po zastosowaniu chemioterapii zawierającej antracykliny, w porównaniu do populacji otrzymującej schemat niezawierający antracyklin, złożony z docetakselu i karboplatyny i wzrost ten był silniej zaznaczony w przypadkach, gdy trastuzumab był podawany jednocześnie z taksanami, niż wówczas gdy lek był stosowany sekwencyjnie po taksanach. Niezależnie od zastosowanego schematu, większość objawowych zdarzeń sercowych występowało w ciągu pierwszych 18 mies. Określono następujące czynniki ryzyka wystąpienia powikłań kardiologicznych: starszy wiek (>50 lat), mała LVEF (<55%) wyjściowo, przed rozpoczęciem lub w trakcie terapii paklitakselem, zmniejszenie LVEF o 10-15 punktów procentowych oraz stosowanie leków przeciw nadciśnieniu tętniczemu obecnie lub w przeszłości. U pacjentów poddanych terapii trastuzumabem ryzyko wystąpienia zaburzeń kardiologicznych po zakończeniu chemioterapii było większe w przypadku stosowania większej dawki całkowitej antracykliny przed rozpoczęciem terapii preparatu oraz u pacjentów z nadwagą (BMI >25 kg/m²). U pacjentów z wczesnym rakiem piersi kwalifikujących się do leczenia neoadjuwantowego-adjuwantowego, preparat powinien być stosowany jednocześnie z antracyklinami jedynie u pacjentów nieleczonych dotąd chemioterapią i tylko z użyciem małej dawki antracyklin (np. maksymalna dawka kumulacyjna: doksorubicyny 180 mg/m² lub epirubicyny 360 mg/m²). Jeżeli pacjenci byli leczeni jednocześnie trastuzumabem i małą dawką antracykliny w terapii neoadjuwantowej, nie należy stosować dodatkowej chemioterapii po leczeniu operacyjnym. W pozostałych sytuacjach klinicznych decyzja o potrzebie użycia dodatkowej chemioterapii zależy od indywidulanych czynników. Doświadczenie z jednoczesnego podawania trastuzumabu i małej dawki antracykliny jest obecnie ograniczone do 2 badań klinicznych. Preparat podawano równocześnie z chemioterapią neoadjuwantową, składającą się z 3 lub 4 cykli chemioterapii zawierającej antracyklinę (skumulowana dawka doksorubicyny wyniosła 180 mg/m², a epirubicyny 300 mg/m²). Częstość występowania objawowych zdarzeń sercowych była mała w ramionach badań, w których stosowano trastuzumab (do 1,7% pacjentów). Doświadczenia kliniczne u chorych >65 lat są ograniczone. W przypadku wystąpienia objawów niepożądanych związanych z wlewem, wlew powinien zostać zatrzymany lub zwolniony, a pacjent powinien być obserwowany, aż do ustąpienia wszystkich stwierdzonych objawów. Można stosować premedykację, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia tych powikłań. W leczeniu tych objawów można stosować leki przeciwbólowe/przeciwgorączkowe, takie jak petydyna lub paracetamol, albo leki antyhistaminowe, takie jak difenhydramina. Większość tych działań niepożądanych występuje podczas lub w ciągu 2,5 h od chwili rozpoczęcia pierwszego wlewu. U większości pacjentów doszło do ustąpienia objawów i następnie otrzymali oni kolejne wlewy preparatu. W leczeniu poważnych reakcji niepożądanych z powodzeniem stosowano leczenie wspomagające takie jak: tlenoterapia, leki z grupy agonistów receptora β i kortykosteroidy. W rzadkich przypadkach reakcje związane są z gwałtownym przebiegiem klinicznym kończącym się zgonem pacjenta. U pacjentów z dusznością spoczynkową, związaną z powikłaniami zaawansowanej choroby nowotworowej i chorobami towarzyszącymi, ryzyko powikłań związanych z wlewem (w tym ze strony układu oddechowego) kończących się zgonem może być zwiększone (u tych pacjentów leczenie preparatem jest przeciwwskazane). Opisywano również początkową poprawę z następowym pogorszeniem i reakcjami opóźnionymi z gwałtownym przebiegiem klinicznym. Powikłania kończące się zgonem występowały w okresie od kilku godzin, aż do jednego tyg. następującego po wlewie. Bardzo rzadko początek objawów związanych z wlewem i zaburzeniami oddechowymi występował u chorych po czasie większym niż 6 h od rozpoczęcia wlewu. Pacjenci powinni być ostrzeżeni o możliwości wystąpienia takiego opóźnienia oraz powinni być poinstruowani, o konieczności skontaktowania się z lekarzem, jeśli tylko objawy te wystąpią. Podczas stosowania preparatu istnieje ryzyko ciężkich reakcji oddechowych (czasem zakończonych zgonem pacjenta). Zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc. Do czynników ryzyka śródmiąższowej choroby płuc należą wcześniejsze lub aktualnie prowadzone inne terapie przeciwnowotworowe, o których wiadomo, że są z nią związane: stosowanie taksanów, gemcytabiny, winorelbiny i radioterapii. Te zdarzenia niepożądane mogą wystąpić jako część reakcji związanych z wlewem lub jako reakcje opóźnione. Szczególnie u pacjentów otrzymujących jednocześnie taksany, należy zachować ostrożność ze względu na możliwość wystąpienia śródmiąższowego zapalenia płuc.

Reklama

Herceptin - ciąża

Nie należy stosować leku w ciąży, chyba że potencjalna korzyść dla matki przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu. Obserwowano przypadki uszkodzenia płodu, gdy kobieta przyjmowała lek w ciąży, w tym upośledzenie rozwoju i (lub) czynności nerek związanych z małowodziem, z których niektóre związane były ze śmiertelnym niedorozwojem płuc płodu. Jeśli kobieta w ciąży jest leczona trastuzumabem lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas otrzymywania leku lub w ciągu 7 mies. po otrzymaniu ostatniej dawki, powinna być poddana kontroli przez wielodyscyplinarny zespół lekarski. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję w czasie leczenia i co najmniej przez 7 mies. po jego zakończeniu. Nie wiadomo czy trastuzumab jest wydzielany z mlekiem ludzkim (jest wydzielany z mlekiem małp). Z uwagi na to, że ludzka IgG jest wydzielana z mlekiem, a potencjalna szkodliwość trastuzumabu dla noworodka nie jest znana, nie należy karmić piersią podczas leczenia trastuzumabem oraz przez 7 mies. od podania ostatniej dawki.

Reklama

Herceptin - efekty uboczne

Najcięższe i (lub) najczęstsze działania niepożądane zgłaszane po zastosowaniu leku (postaci podawanych dożylnie i podskórnie) to: zaburzenia czynności serca, reakcje związane z podaniem leku, toksyczność hematologiczna (w szczególności neutropenia), zakażenia i zdarzenia niepożądane związane z układem oddechowym. Bardzo często: zakażenie, zapalenie nosogardzieli, gorączka neutropeniczna, niedokrwistość, neutropenia, leukopenia, trombocytopenia, zmniejszenie masy ciała, jadłowstręt, bezsenność, drżenia, zawroty głowy, ból głowy, parestezje, zaburzenia smaku, zapalenie spojówek, zwiększone łzawienie, obniżenie ciśnienia, zwiększenie ciśnienia, nieregularne bicie serca, trzepotanie serca, uderzenia gorąca, duszność, kaszel, krwawienie z nosa, wodnisty katar, biegunka, wymioty, nudności, opuchnięcie wargi, ból brzucha, niestrawność, zaparcia, zapalenie jamy ustnej, rumień, wysypka, opuchnięcie twarzy, łysienie, choroby paznokci, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, bóle stawowe, napięcie mięśniowe, bóle mięśniowe, osłabienie, ból w klatce piersiowej, dreszcze, zmęczenie, objawy grypopodobne, reakcje związane z wlewem, ból, gorączka, łysienie, zapalenie błon śluzowych, obrzęki obwodowe. Często: posocznica neutropeniczna, zapalenie pęcherza, grypa, zapalenie zatok, infekcje skóry, zapalenie błony śluzowej nosa, infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje układu moczowego, zapalenie gardła, nadwrażliwość, lęk, depresja, zaburzenia myślenia, neuropatia obwodowa, wzmożone napięcie, nadmierna senność, zespół suchego oka, zastoinowa niewydolność serca, tachyarytmia nadkomorowa, kardiomiopatia, kołatanie serca, hipotensja, rozszerzenie naczyń, astma, zaburzenia płuc, wysięk opłucnowy, żylaki odbytu, suchość błon śluzowych jamy ustnej, uszkodzenie komórek wątroby, zapalenie wątroby, tkliwość wątroby, trądzik, suchość skóry, wybroczyny krwawe, nadmierne pocenie się, wysypka grudkowo-plamista, świąd, łamliwość paznokci, zapalenie skóry, zapalenie stawów, bóle pleców, bóle kostne, skurcze mięśni, ból karku, ból kończyn, zaburzenia nerek, zapalenie piersi/zapalenie sutka, złe samopoczucie, obrzęki, stłuczenia. Niezbyt często: głuchota, wysięk osierdziowy, świszczący oddech, śródmiąższowe zapalenie płuc, pokrzywka. Rzadko: reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktyczny, żółtaczka. Częstość nieznana: rozwój nowotworu złośliwego, progresja choroby nowotworowej, hipoprotrombinemia, trombocytopenia immunologiczna, zespół rozpadu guza, hiperkaliemia, tarcza zastoinowa, krwawienie siatkówkowe, wstrząs sercowy, obecność rytmu cwałowego, zwłóknienie płuc, zaburzenia czynności oddechowej, niewydolność oddechowa, nacieki płucne, ostry obrzęk płucny, ostry zespół oddechowy, skurcz oskrzeli, niedotlenienie, zmniejszona saturacja tlenem, obrzęk krtani, prawidłowe oddychanie tylko w pozycji stojącej, obrzęk płuc, choroba śródmiąższowa płuc, obrzęk naczynioruchowy, błoniaste kłębuszkowe zapalenie nerek, glomerulonefropatia, niewydolność nerek, małowodzie, hipoplazja nerek, hipoplazja płuc. Częstość występowania zaburzeń czynności serca była większa u pacjentów, którym podano trastuzumabu w skojarzeniu z chemioterapią (w tym z taksanem, z paklitakselem, z antracyklinami/cyklofosfamidem, z docetakselem) w porównaniu do pacjentów, którym podawano samą chemioterapię. Obserwowano tworzenie się neutralizujących przeciwciał przeciw trastuzumabowi; znaczenie kliniczne tych przeciwciał nie jest znane; jednak nie stwierdzono ich wpływu na właściwości farmakokinetyczne, skuteczność i bezpieczeństwo leku.

Herceptin - interakcje

Nie przeprowadzano formalnych badań nad interakcjami leków. Nie obserwowano w badaniach klinicznych klinicznie istotnych interakcji pomiędzy trastuzumabem a innymi równocześnie stosowanymi lekami. Ekspozycja na paklitaksel i doksorubicynę i ich główne metabolity nie zmienia się w obecności trastuzumabu. Trastuzumab może podnosić całkowitą ekspozycję na jeden metabolit doksorubicyny D7D (jego bioaktywność i kliniczne znaczenie wpływu wzrostu stężenia tego metabolitu jest niejasne). Nie należy jednocześnie stosować w skojarzeniu z antracyklinami w raku piersi z przerzutami oraz w leczeniu adjuwatowym raka piersi. Jednoczesne stosowanie trastuzumabu i docetakselu nie ma wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki docetakselu. W przypadku stosowania kapecytabiny i cisplatyny z trastuzumabem lub bez niego odnotowano, że ekspozycja na bioaktywne metabolity (np. 5-FU) kapecytabiny nie była zmieniona przez jednoczesne stosowanie cisplatyny lub równoległe stosowanie cisplatyny z trastuzumabem. Sama kapecytabina wykazywała większe stężenie i wydłużenie T_0,5 w połączeniu z trastuzumabem. Nie stwierdzono wpływu na farmakokinetykę cisplatyny w przypadku jednoczesnego stosowania samej kapecytabiny lub w połączeniu z trastuzumabem. U pacjentów z przerzutowym lub miejscowo zaawansowanym, nieoperacyjnym rakiem HER2-dodatnim trastuzumab nie miał wpływu na farmakokinetykę karboplatyny. Nie odnotowano wpływu docetakselu, paklitakselu, doksorubicyny, karboplatyny oraz anastrozolu na farmakokinetykę trastuzumabu.

Herceptin - dawkowanie

Dożylnie. Rak piersi z przerzutami. Schemat 3-tygodniowy: zalecana początkowa dawka nasycająca wynosi 8 mg/kg mc., zalecana dawka podtrzymująca powtarzana w 3-tyg. odstępach wynosi 6 mg/kg mc., zaczynając 3 tyg. od podania dawki nasycającej. Schemat tygodniowy: zalecana początkowa dawka nasycająca wynosi 4 mg/kg mc., zalecana cotygodniowa dawka podtrzymująca wynosi 2 mg/kg mc., rozpoczynając po upływie tygodnia od podania dawki nasycającej. Stosowanie w skojarzeniu z paklitakselem lub docetakselem: w badaniach paklitaksel lub docetaksel był podawany następnego dnia od podania pierwszej dawki trastuzumabu i natychmiast po kolejnych dawkach trastuzumabu, jeżeli poprzednio podana dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana. Stosowanie w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy: w badaniu trastuzumab i anastrozol były podawane od pierwszego dnia; nie stosowano ograniczeń odstępów czasowych podawania trastuzumabu i anastrozolu. Okres leczenia: pacjenci z rakiem piersi z przerzutami powinni być leczeni do progresji choroby. Wczesne stadium raka piersi. Schemat 3-tygodniowy: zalecana początkowa dawka nasycająca wynosi 8 mg/kg mc., zalecana dawka podtrzymująca powtarzana w 3-tyg. odstępach wynosi 6 mg/kg mc., zaczynając 3 tyg. po dawce nasycającej. Schemat tygodniowy: początkowa dawka nasycająca wynosi 4 mg/kg mc., a następnie 2 mg/kg mc. co tydzień, w skojarzeniu z paklitakselem po chemioterapii z użyciem doksorubicyny i cyklofosfamidu. Okres leczenia: pacjenci z wczesnym rakiem piersi powinny być leczeni trastuzumabem przez rok lub do momentu nawrotu choroby, w zależności co wystąpi pierwsze. Nie zaleca się prowadzenia terapii przez okres dłuższy niż rok. Rak żołądka z przerzutami. Schemat 3-tygodniowy: zalecana początkowa dawka nasycająca wynosi 8 mg/kg mc., zalecana dawka podtrzymująca powtarzana w 3-tyg. odstępach wynosi 6 mg/kg mc., zaczynając 3 tyg. od podania dawki nasycającej. Okres leczenia: pacjenci z rakiem żołądka z przerzutami powinni być leczeni trastuzumabem do czasu progresji choroby. Zmniejszenie dawki. W przeprowadzonych badaniach klinicznych nie zmniejszano dawki trastuzumabu. Pacjenci mogą kontynuować leczenie w czasie trwania odwracalnej mielosupresji wywołanej chemioterapią, w tym czasie powinni być jednakże uważnie obserwowani pod kątem występowania powikłań neutropenii. W celu uzyskania informacji dotyczącej redukcji dawek lub opóźniania podawania paklitakselu, docetakselu lub inhibitora aromatazy - patrz odpowiednie Charakterystyki Produktu Leczniczego. W przypadku zmniejszenia wartości frakcji wyrzutowej lewej komory serca (LVEF) w stosunku do wartości wyjściowej o ≥10 punktów procentowych oraz poniżej poziomu 50% leczenie należy wstrzymać, a następnie powtórzyć ocenę parametru LVEF w ciągu około 3 tygodni. Jeśli wartość LVEF nie uległa poprawie lub doszło do jej dalszego zmniejszenia, lub jeśli rozwinęła się objawowa zastoinowa niewydolność serca, zdecydowanie zaleca się przerwanie podawania trastuzumabu, chyba że korzyści dla danego pacjenta przeważają nad ryzykiem (wszyscy tacy pacjenci powinni być konsultowani przez kardiologa, a następnie poddani obserwacji). Dawki pominięte. W przypadku pominięcia podania dawki o tydzień lub mniej, należy podać jak najszybciej zwykłą dawkę podtrzymującą (schemat tygodniowy: 2 mg/kg mc.; schemat 3-tygodniowy: 6 mg/kg mc.). Nie należy czekać na następny zaplanowany cykl. Następne dawki podtrzymujące powinny być podawane odpowiednio po 7 lub 21 dniach zgodnie z cotygodniowym lub 3-tygodniowym schematem podawania. W przypadku pominięcia dawki o więcej niż tydzień, należy zastosować ponownie dawkę nasycającą leku przez ok. 90 min. (schemat tygodniowy: 4 mg/kg; schemat 3-tygodniowy: 8 mg/kg). Następne dawki podtrzymujące powinny być podawane odpowiednio 7 dni lub 21 później zgodnie z cotygodniowym lub 3-tygodniowym schematem podawania. Szczególne grupy pacjentów. Nie przeprowadzano badań dotyczących farmakokinetyki leku u pacjentów w podeszłym wieku oraz pacjentów z niewydolnością nerek czy wątroby; w populacyjnych analizach farmakokinetyki nie stwierdzono, że wiek lub niewydolność nerek wpływają na dawkowanie trastuzumabu. Stosowanie leku u dzieci i młodzieży nie jest właściwe. Uwagi. Przed rozpoczęciem leczenia obowiązkowe jest oznaczenie receptorów HER2. Stosowanie leku powinno być rozpoczynane wyłącznie przez lekarza doświadczonego w stosowaniu chemioterapii cytotoksycznej. Ważne jest, aby każdorazowo sprawdzać etykiety leku, w celu upewnienia się, że pacjentowi podawana jest właściwa postać leku (do podawania dożylnego). Ważne jest sprawdzenie etykiet na fiolkach aby upewnić się, że lekiem przygotowywanym i podawanym jest trastuzumab a nie trastuzumab emtanzyna. Sposób podania. Dawka nasycająca powinna być podawana w 90-minutowym wlewie dożylnym. Nie podawać we wstrzyknięciu lub bolusie. Wlew dożylny powinien być prowadzony przez wykwalifikowany personel przygotowany do leczenia anafilaksji i mający zapewniony dostęp do zestawu ratującego życie. Pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 6 h od rozpoczęcia pierwszego wlewu i przez 2 h od rozpoczęcia kolejnych wlewów, pod kątem wystąpienia objawów takich jak: gorączka, dreszcze lub innych objawów związanych z wlewem dożylnym. Przerwanie lub spowolnienie wlewu może pomóc w kontrolowaniu tych objawów. Wlew może być wznowiony po zmniejszeniu nasilenia objawów. Jeżeli początkowa dawka nasycająca była dobrze tolerowana, dawki kolejne mogą być podawane w 30-minutowym wlewie.

Herceptin - uwagi

Preparat ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenia preparatem mogą wystąpić zawroty głowy i nadmierna senność. Pacjentom, u których stwierdzono reakcje związane z podaniem leku należy odradzać prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn do momentu ustąpienia objawów.