Hizentra - skład
1 ml roztworu zawiera 200 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej (czystość: co najmniej 98% IgG). Przybliżony rozkład podklas IgG: IgG1 - 69%, IgG2 - 26%, IgG3 - 3%, IgG4 - 2%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 50 μg/ml. Preparat zawiera ok. 250 mmol/l (zakres: 210 do 290) L-proliny.
Reklama
Hizentra - działanie
Normalna immunoglobulina ludzka zawierająca głównie immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciwko czynnikom zakaźnym. Normalna immunoglobulina ludzka zawiera przeciwciała IgG występujące w normalnej populacji. Zwykle jest przygotowywana z puli osocza pochodzącego od co najmniej 1000 dawców. Jej rozkład podklas immunoglobuliny G jest zbliżony do występującego w osoczu zdrowego człowieka. Właściwe dawki preparatu mogą przywrócić nieprawidłowe stężenie immunoglobulin G do wartości prawidłowych. Po podskórnym podaniu preparatu szczytowe stężenia w osoczu osiągano po ok. 2 dniach. Długotrwałe stężenia minimalne (średnio 8,1 g/l) osiągane były w okresie 29 tyg. u pacjentów przyjmujących średnie dawki tygodniowe rzędu 0,06-0,24 g/kg mc. IgG i kompleksy IgG ulegają degradacji w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego.
Reklama
Hizentra - wskazania
Leczenie zastępcze u dorosłych, dzieci i młodzieży (0-18 lat): pierwotnych zespołów niedoboru odporności z upośledzonym wytwarzaniem przeciwciał; hipogammaglobulinemii i nawracających zakażeń bakteryjnych u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (CLL), u których profilaktyka antybiotykowa okazała się nieskuteczna lub jest przeciwwskazana; hipogamaglobulinemii i i nawracających zakażeń u pacjentów ze szpiczakiem mnogim (MM); hipogammaglobulinemii u pacjentów z przed i po allogenicznym przeszczepie krwiotwórczych komórek macierzystych (HSCT). Leczenie immunomodulacyjne u dorosłych, dzieci i młodzieży (0-18 lat): lek jest wskazany do leczenia pacjentów z przewlekłą zapalną demielinizacyjną polineuropatią (CIDP) jako leczenie podtrzymujące po stabilizacji za pomocą IVIg.
Reklama
Hizentra - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Hiperprolinemia typu I lub II. Preparatu nie wolno podawać donaczyniowo.
Reklama
Hizentra - ostrzeżenia
Należy przestrzegać zalecanej szybkości infuzji. Preparat podawać wyłącznie podskórnie. W razie przypadkowego podania do naczynia krwionośnego pacjenta może wystąpić wstrząs. W czasie wykonywania infuzji należy cały czas dokładnie monitorować pacjenta i uważnie obserwować pod kątem jakichkolwiek działań niepożądanych. Niektóre działania niepożądane mogą występować częściej u pacjentów, którzy przyjmują normalną immunoglobulinę ludzką po raz pierwszy, lub w rzadkich sytuacjach, kiedy zmienia się ten preparat na inny lub leczenie przerwano na dłużej niż 8 tyg. Reakcje alergiczne mogą występować w szczególności u pacjentów z przeciwciałami przeciwko IgA, których należy leczyć szczególnie ostrożnie. Pacjenci z przeciwciałami przeciwko IgA, dla których leczenie podskórne preparatami IgG pozostaje jedyną możliwością, powinni zmienić leczenie na leczenie preparatem Hizentra tylko pod ścisłym nadzorem medycznym. W rzadkich sytuacjach normalna immunoglobulina ludzka może wywoływać spadek ciśnienia krwi połączony z reakcją anafilaktyczną, nawet u pacjentów, którzy uprzednio dobrze tolerowali leczenie normalną immunoglobuliną ludzką. Potencjalnych powikłań można często uniknąć, upewniając się, że pacjenci: nie wykazują nadwrażliwości na normalną immunoglobulinę ludzką, wstrzykując im początkowo preparat z małą szybkością; są starannie monitorowani w celu wykrycia jakichkolwiek objawów podczas całego okresu stosowania infuzji. W szczególności podczas podawania pierwszej infuzji oraz w pierwszej godzinie od jej zakończenia należy monitorować pacjentów nieleczonych uprzednio normalną immunoglobuliną ludzką, pacjentów otrzymujących dotychczas alternatywny preparat lub w razie dłuższego odstępu czasu od poprzedniej infuzji. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 min po podaniu preparatu. Podejrzenie reakcji alergicznych lub anafilaktycznych wymaga natychmiastowego przerwania iniekcji. W razie wstrząsu należy zastosować standardowe leczenie. Ze stosowaniem immunoglobulin związane było występowanie tętniczych i żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych, takich jak zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, zakrzepica żył głębokich i zatorowość płucna. Należy zachować ostrożność u pacjentów z obecnymi wcześniej czynnikami ryzyka incydentów zakrzepowych (takimi jak podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca i incydenty zakrzepowe lub choroba naczyń w wywiadzie, pacjenci z nabytą lub wrodzoną nadkrzepliwością, pacjenci unieruchomieni przez dłuższy czas, pacjenci z ciężką hipowolemią, pacjenci z chorobami, które zwiększają lepkość krwi). Pacjentów należy poinformować, o pierwszych objawach incydentów zakrzepowo-zatorowych, obejmujących duszność, ból i obrzęk kończyny, ogniskowe, ubytkowe objawy neurologiczne i ból w klatce piersiowej oraz należy im zalecić natychmiastowe zgłoszenie się do lekarza w razie wystąpienia objawów. Przed otrzymaniem immunoglobulin pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni. Po dożylnym lub podskórnym podaniu immunoglobulin opisywano występowanie zespołu jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS). Zespół zwykle rozpoczyna się kilka godzin do 2 dni po leczeniu immunoglobulinami. AMS charakteryzują następujące objawy: silny ból głowy, sztywność karku, senność, gorączka, światłowstręt, nudności i wymioty. U pacjentów z objawami AMS należy przeprowadzić pełne badanie neurologiczne, w tym badania płynu mózgowo-rdzeniowego, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Przerwanie leczenia immunoglobulinami może doprowadzić do ustąpienia AMS w ciągu kilku dni bez żadnych następstw. Pomimo stosowania standardowych środków zapobiegania zakażeniom wynikającym z użycia preparatu medycznego przygotowanego z ludzkiej krwi lub osocza, podczas podawania tego typu preparatów nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to również nieznanych lub nowo odkrytych wirusów i innych patogenów. Podejmowane środki uważane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, a także wirusów bezotoczkowych HAV i parwowirusa B19. Doświadczenie kliniczne potwierdza brak przypadków przeniesienia wirusowego zapalenia wątroby (WZW) typu A lub parwowirusa B19 za pośrednictwem immunoglobulin. Ponadto przyjmuje się, że zawartość przeciwciał w znacznym stopniu przyczynia się do zapewnienia ochrony przeciwko tym wirusom. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 g) na fiolkę, co zasadniczo oznacza, że jest "wolny od sodu".
Reklama
Hizentra - ciąża
Dane dotyczące stosowania normalnej immunoglobuliny ludzkiej u kobiet w ciąży i w okresie karmienia piersią są ograniczone. Dlatego u kobiet w ciąży i matek karmiących piersią preparat należy stosować z ostrożnością. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin nie wskazuje na występowanie działań szkodliwych dla przebiegu ciąży lub dla płodu czy noworodka. Kontynuowanie leczenia kobiety w ciąży zapewnia noworodkowi właściwą odpornością bierną. Immunoglobuliny przenikają do mleka matki i mogą uczestniczyć w przenoszeniu przeciwciał ochronnych do organizmu noworodka. Doświadczenie kliniczne z immunoglobulinami wskazuje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.
Reklama
Hizentra - efekty uboczne
Częstość działań niepożądanych na pacjenta. Bardzo często: ból głowy, wysypka, reakcje w miejscu infuzji. Często: zawroty głowy, migrena, nadciśnienie tętnicze, biegunka, ból brzucha, nudności, wymioty, świąd, pokrzywka, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle stawów, gorączka, zmęczenie (w tym złe samopoczucie), ból w klatce piersiowej, choroba przypominająca grypę, ból. Niezbyt często: nadwrażliwość, drżenie (w tym nadpobudliwość psychoruchowa), aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, tachykardia, zaczerwienienie, skurcze mięśni, osłabienie mięśni, dreszcze (w tym hipotermia), zwiększenie aktywności kreatyniny we krwi. Częstość nieznana: reakcje anafilaktyczne, uczucie pieczenia, zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, owrzodzenie w miejscu infuzji. Częstość działań niepożądanych na infuzję. Bardzo często: reakcje w miejscu infuzji. Niezbyt często: ból głowy, biegunka, ból brzucha, wysypka, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle stawów, zmęczenie (w tym złe samopoczucie). Rzadko: nadwrażliwość, zawroty głowy, migrena, drżenie (w tym nadpobudliwość psychoruchowa), nadciśnienie tętnicze, zaczerwienienie, nudności, wymioty, świąd, pokrzywka, skurcze mięśni, osłabienie mięśni, ból w klatce piersiowej, choroba przypominająca grypę, ból, dreszcze (w tym hipotermia), zwiększenie aktywności kreatyniny we krwi. Bardzo rzadko: aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, tachykardia. Częstość nieznana: reakcje anafilaktyczne, uczucie pieczenia, zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, owrzodzenie w miejscu infuzji.
Hizentra - interakcje
Podanie immunoglobuliny może zmniejszyć skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy takich, jak szczepionka przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej, przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 mies. Po podaniu preparatu należy zachować odstęp 3 mies. przed zastosowaniem szczepionki z żywymi atenuowanymi wirusami. W przypadku szczepionki przeciwko odrze takie zmniejszenie skuteczności może utrzymywać się do 1 roku. Dlatego należy sprawdzać poziom przeciwciał u pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciwko odrze.
Hizentra - dawkowanie
Podskórnie. Leczenie należy rozpoczynać i wstępnie monitorować pod nadzorem lekarza specjalisty doświadczonego w leczeniu niedoboru odporności/CIDP z zastosowaniem immunoglobuliny podskórnej (SCIg). Dorośli i dzieci. Terapia zastępcza. Dawka może wymagać indywidualnego ustalenia dla każdego pacjenta zależnie od odpowiedzi klinicznej oraz minimalnych stężeń IgG w surowicy krwi. Poniższe schematy dawkowania podane są jako ogólne wytyczne. Schemat dawkowania drogą podskórną powinien zapewnić stały poziom IgG (oznaczonego przed kolejną infuzją) co najmniej 5 do 6 g/l w celu utrzymania w zakresie referencyjnym zawartości IgG w surowicy właściwym dla wieku danego pacjenta. Konieczne może być podanie dawki nasycającej co najmniej 0,2-0,5 g/kg mc. (1,0-2,5 ml/kg mc.). Może to wymagać podzielenia jej na kilka dni. Po osiągnięciu stanu stacjonarnego stężeń IgG podaje się dawki podtrzymujące w regularnych odstępach czasu tak, aby osiągnąć skumulowaną miesięczną dawkę rzędu 0,4-0,8 g/kg mc. (2,0-4,0 ml/kg mc.). Każda pojedyncza dawka może wymagać wstrzyknięcia w różne okolice ciała. Wartości stężenia minimalnego należy mierzyć i oceniać w zależności od odpowiedzi klinicznej organizmu pacjenta. W zależności od odpowiedzi klinicznej (np. częstości występowania zakażeń) można wziąć pod uwagę możliwość zmiany dawki i (lub) odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami w celu uzyskania wyższych stężeń minimalnych. Leczenie immunmodulacyjne w CIDP. Leczenie rozpoczyna się 1 tydzień po ostatniej infuzji IVIg. Zalecana dawka podskórna wynosi 0,2 do 0,4 g/kg mc. na tydzień, podawana w 1 lub 2 sesjach przez 1 lub 2 kolejne dni. Początkowa dawka podskórna może być zamieniana w skali 1:1 z poprzednią dawką IVIG (obliczaną jako dawka tygodniowa). Przykład: dawka IVIG 1g/kg mc. podawana co 3 tygodnie może być zamieniona na dawkę 0,33 g/kg mc. podawaną raz na tydzień. Tygodniową dawkę można podzielić na mniejsze dawki i podawać wymaganą ilość razy na tydzień. W przypadku podawania dawki co 2 tygodnie, dawka tygodniowa powinna być podwojona. Może być konieczne dostosowanie dawki w celu osiągnięcia oczekiwanej odpowiedzi klinicznej. W przypadku pogorszenia stanu klinicznego dawkę można zwiększyć do zalecanej maksymalnej dawki 0,4 g./kg mc. na tydzień. Leczenie podtrzymujące nie było badane przez okres dłuższy niż 18 miesięcy. Indywidualny czas trwania jakiegokolwiek leczenia dłuższego niż 18 miesięcy powinien być oparty o odpowiedź pacjenta i wykazaną potrzebę kontunuowania leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Ponieważ dawkowanie jest zależne od masy ciała i dostosowywane do wyniku klinicznego wymienionych wyżej chorób, nie uznaje się potrzeby różnicowania dawkowania w populacji pediatrycznej w stosunku do dawkowania u osób dorosłych. Preparat nie był oceniany w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z CIDP. Nie ma potrzeby zmiany dawkowania u osób w podeszłym wieku. Sposób podania. Preparat należy podawać wyłącznie drogą podskórną. Infuzję podskórną w leczeniu domowym musi rozpocząć i monitorować wykwalifikowany personel medyczny doświadczony w prowadzeniu pacjentów leczonych w domu. Powinien być stosowany odpowiedni zestaw infuzyjny do podawania podskórnego immunoglobulin. Pacjent lub jego opiekun musi zostać przeszkolony w stosowaniu zestawów do infuzji, prowadzeniu dziennika leczenia, rozpoznawaniu ciężkich działań niepożądanych i postępowaniu w razie ich wystąpienia. Preparat można podawać we wlewie w takie miejsca jak brzuch, udo, ramię i bok biodra. Jednocześnie można stosować więcej niż jedno urządzenie infuzyjne. Ilość preparatu podawanego do określonego miejsca może się różnić. U niemowląt i dzieci miejsce infuzji można zmieniać po podaniu 5-15 ml. U dorosłych można podawać dawki do 50 ml/miejsce. Nie ma ograniczenia liczby miejsc infuzji. Miejsca infuzji powinny znajdować się w odległości co najmniej 5 cm. Preparat można podawać w infuzji za pomocą urządzenia infuzyjnego lub strzykawki. Zalecana początkowa szybkość infuzji zależy od indywidualnych potrzeb pacjenta. Infuzja za pomocą urządzenia infuzyjnego. Początkowa szybkość infuzji nie powinna przekraczać 20 ml/h/miejsce. W razie dobrego tolerowania infuzji jej szybkość można stopniowo zwiększać do 35 ml/h/miejsce dla kolejnych dwóch infuzji. Następnie, jeśli pacjent toleruje początkowe infuzje przy pełnej dawce na miejsce i maksymalnej szybkości podawania, można rozważyć zwiększenie szybkości podawania kolejnych infuzji przy współpracy z pacjentem i na podstawie oceny pracowników służby zdrowia. Infuzja manualna. Zalecana początkowa szybkość infuzji nie powinna przekraczać 0,5 ml/min/miejsce (30 ml/h/miejsce). Jeśli jest dobrze tolerowana, szybkość infuzji można zwiększyć do 2,0 ml/min/miejsce (120 ml/h/miejsce). Następnie, jeśli pacjent toleruje początkowe infuzje przy pełnej dawce na miejsce i maksymalnej szybkości podawania, można rozważyć zwiększenie szybkości podawania kolejnych infuzji przy współpracy z pacjentem i na podstawie oceny pracowników służby zdrowia. Konieczne może być użycie igły o rozmiarze 24 lub większym (tj. mniejszym przekroju), aby umożliwić pacjentom podanie infuzji z większą szybkością. Używanie mniejszych igieł (tj. o większym przekroju) może utrudnić manualne podawanie preparatu. Infuzja może być podawana tylko w jedno miejsce na strzykawkę. Jeśli wymagane jest podanie dodatkowego wstrzyknięcia, należy użyć nowej, jałowej igły do wstrzykiwań i zmienić miejsce infuzji.
Hizentra - uwagi
Po wstrzyknięciu immunoglobuliny, przejściowy wzrost liczby różnych biernie przenoszonych przeciwciał do krwi pacjenta może spowodować mylące pozytywne wyniki w badaniach serologicznych. Bierne przeniesienie przeciwciał przeciwko antygenom krwinek czerwonych, np. antygenom A, B, D może zakłócić wyniki niektórych testów serologicznych w kierunku przeciwciał reagujących z krwinkami czerwonymi, na przykład testu antyglobulinowego (test Coombsa). Zaleca się, aby każdorazowo podając pacjentowi preparat odnotowywać nazwę i numer serii. Lek wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn przez niektóre działania niepożądane, np zawroty głowy. Pacjenci, u których podczas leczenia wystąpią działania niepożądane, powinni poczekać na ich ustąpienie przed prowadzeniem pojazdów lub obsługiwaniem maszyn.
