Hydroxyurea medac - skład
1 kaps. zawiera 500 mg hydroksymocznika (hydroksykarbamidu). Lek zawiera laktozę.
Reklama
Hydroxyurea medac - działanie
Dokładny mechanizm działania hydroksymocznika nie jest znany. Najważniejszym efektem działania wydaje się blokowanie kompleksu reduktazy rybonukleotydowej, co prowadzi do zahamowania syntezy DNA. Odporność komórkowa jest zazwyczaj powodowana przez zwiększenie stężenia reduktazy rybonukleotydowej w wyniku amplifikacji genu. Po podaniu doustnym hydroksymocznik dobrze się wchłania, a biodostępność jest całkowita. Cmax we krwi występuje w ciągu 0,5-2 h. Lek jest wydalany częściowo z moczem. Przenika przez barierę krew-mózg.
Reklama
Hydroxyurea medac - wskazania
Leczenie przewlekłej białaczki szpikowej (CML) w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji. Leczenie samoistnej nadpłytkowości lub czerwienicy prawdziwej z dużym ryzykiem wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych.
Reklama
Hydroxyurea medac - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Znaczne zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia (<2,5x109 krwinek białych/l), małopłytkowość (<100x109płytek krwi/l), ciężka niedokrwistość.
Reklama
Hydroxyurea medac - ostrzeżenia
Leczenie hydroksymocznikiem może spowodować zahamowanie czynności szpiku kostnego z leukopenią, jako pierwszym i najczęściej występującym objawem. Trombocytopenia i niedokrwistość występują nie tak często i rzadko bez wcześniejszej leukopenii. Badanie stężenia hemoglobiny, całkowitej liczby białych krwinek oraz liczby płytek krwi należy przeprowadzać regularnie (zazwyczaj raz na tydzień), również po ustaleniu indywidualnej, optymalnej dawki. Jeśli liczba krwinek białych jest mniejsza niż 2,5 x 109/l lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100 x 109/l, leczenie należy przerwać, aż do wzrostu tych wartości do wartości bliskich prawidłowym. Należy zachować szczególną ostrożność (szczególnie na początku leczenia) u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Może zwiększyć się stężenie kwasu moczowego w surowicy, co może wymagać odpowiedniego zmodyfikowania dawki leku. U pacjentów przyjmujących długotrwale hydroksymocznik w chorobach rozrostowych szpiku, takich jak: samoistna nadpłytkowość i czerwienica prawdziwa, może się rozwinąć wtórna białaczka. Związek z leczeniem lub chorobą podstawową jest aktualnie nieznany. U pacjentów długotrwale przyjmujących hydroksymocznik notowano występowanie raka skóry. Należy doradzać pacjentom, aby chronili skórę przed działaniem promieni słonecznych. Podczas i po zakończeniu leczenia hydroksymocznikiem pacjenci powinni samodzielnie kontrolować skórę, a podczas rutynowych wizyt kontrolnych należy ich poddawać badaniom przesiewowym w celu wykrycia wtórnych nowotworów złośliwych. Hydroksymocznik może prowadzić do powstawania bolesnych owrzodzeń nóg, zwykle trudnych do leczenia i wymagających przerwania leczenia, odstawienie leku zwykle prowadzi do powolnego wygojenia wrzodów w ciągu kilku tygodni. U pacjentów z zaburzeniami mieloproliferacyjnymi w trakcie leczenia hydroksymocznikiem wystąpiła toksyczność związana z zapaleniem naczyń skóry, w tym owrzodzenia i zgorzel w wyniku zapalenia naczyń. Ryzyko toksyczności w wyniku zapalenia naczyń jest zwiększone u pacjentów otrzymujących obecnie lub w przeszłości leczenie interferonem. Z uwagi na potencjalnie ciężkie objawy kliniczne owrzodzeń spowodowanych zapaleniem naczyń skóry zgłaszane u pacjentów z chorobą mieloproliferacyjną, hydroksymocznik należy odstawić w przypadku wystąpienia owrzodzeń wywołanych zapaleniem naczyń skóry i należy rozpocząć leczenie innymi cytoredukcyjnymi preparatami. U pacjentów leczonych na mieloproliferacyjne nowotwory złośliwe notowano przypadki chorób śródmiąższowych płuc, w tym włóknienia płuc, nacieku płuc, zapalenia płuc, zapalenia pęcherzyków płucnych i alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych, mogące prowadzić do zgonu. Jeśli u pacjenta wystąpi gorączka, kaszel, duszność lub inne objawy ze strony układu oddechowego, należy go ściśle obserwować, badać i odpowiednio leczyć. Niezwłoczne odstawienie hydroksymocznika i zastosowanie kortykosteroidów wydaje się sprzyjać ustąpieniu objawów ze strony płuc. Podanie skojarzone hydroksymocznika i inhibitorów odwrotnej transkryptazy nukleotydowej (NRTI) może zwiększać ryzyko działań niepożądanych NRTI. Należy unikać stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje w trakcie leczenia i przez co najmniej 6 miesięcy od zakończenia leczenia oraz do czasu uzyskania indywidualnej porady specjalisty. Lek zawiera laktozę, nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na kapsułkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Hydroxyurea medac - ciąża
Hydroksymocznik jest potencjalnym czynnikiem mutagennym. Przenika przez barierę łożyska. Lek nie powinien być stosowany w ciąży, chyba że korzyść dla matki przewyższa potencjalne zagrożenie dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia hydroksymocznikiem. Hydroksymocznik przenika do mleka ludzkiego. Podczas leczenia preparatem należy przerwać karmienie piersią. Hydroksymocznik może wykazywać działanie genotoksyczne. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia lub chce zajść w ciążę po zakończeniu leczenia, należy ją skierować na badania genetyczne. Mężczyźni powinni stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia i 3 mies. po jego zakończeniu. Pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwości przechowania spermy pobranej przed rozpoczęciem leczenia. Leczenie może mieć wpływ na płodność u mężczyzn, bardzo często obserwowano odwracalną oligospermię i azoospermię.
Reklama
Hydroxyurea medac - efekty uboczne
Bardzo często: azoospermia, oligospermia. Często: zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia, megaloblastoza; biegunka, zaparcie, owrzodzenia skóry (w szczególności owrzodzenia nóg). Niezbyt często: małopłytkowość, niedokrwistość, brak łaknienia, neuropatia obwodowa, zapalenie trzustki, nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, hepatotoksyczność, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny, wysypka grudkowo-plamkowa, rumień twarzy, rumień dystalnych części kończyn, rogowacenie skóry promieniste, rak skóry (rak płaskokomórkowy, rak podstawnokomórkowy), przejściowe zaburzenie czynności kanalików nerkowych z towarzyszącym zwiększeniem stężenia kwasu moczowego, mocznika i kreatyniny w surowicy, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, gorączka polekowa, dreszcze, złe samopoczucie. Rzadko: reakcja nadwrażliwości, zespół rozpadu guza, omamy, ból i zawroty głowy, zaburzenia orientacji, drgawki, ostre reakcje płucne w postaci rozlanych nacieków płucnych, gorączka i duszność, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, wypadanie włosów, bolesne oddawanie moczu, reakcja nadwrażliwości. Bardzo rzadko: zwłóknienie płuc, zmiany grzybicopochodne, toczeń rumieniowaty układowy i skórny, nadmierna pigmentacja lub zanik skóry i paznokci, świąd, grudki fioletowe, złuszczanie skóry, zapalenie naczyń skóry, zgorzel, zaburzenia czynności nerek. Częstość nieznana: hiperkaliemia, choroby śródmiąższowe płuc. U pacjentów przyjmujących długotrwale hydroksymocznik w chorobach rozrostowych szpiku może rozwinąć się wtórna białaczka (związek z leczeniem lub chorobą podstawową jest aktualnie nieznany). W czasie terapii hydroksymocznikiem może wystąpić megaloblastoza, która nie reaguje na leczenie kwasem foliowym czy witaminą B12. Hydroksymocznik może zmniejszać stężenie żelaza we krwi i wykorzystanie żelaza przez krwinki czerwone, nie zmienia to jednak czasu przeżycia krwinek czerwonych. Po wprowadzeniu leku do obrotu obserwowano przypadki hiponatremii. Duże dawki mogą powodować umiarkowaną senność.
Hydroxyurea medac - interakcje
Hydroksymocznik należy podawać z ostrożnością pacjentom leczonym aktualnie lub uprzednio lekami przeciwnowotworowymi lub napromienianiem. W takich przypadkach pacjenci są bardziej narażeni na wystąpienie zahamowania czynności szpiku kostnego, podrażnienia błony śluzowej żołądka i zapalenia błony śluzowej (o większym nasileniu, z większą częstością występowania). Dodatkowo nasilenie objawów rumienia może wystąpić u pacjentów napromienianych w trakcie leczenia hydroksymocznikiem lub przed rozpoczęciem leczenia. Badania in-vitro wykazały zdolność hydroksymocznika do nasilania działania cytotoksycznego zarówno ara-C (arabinozydu cytozyny) jak i fluoropirymidyn. Hydroksymocznik może zwiększać antyretrowirusową aktywność inhibitorów odwrotnej transkryptazy nukleotydowej, takich jak didanozyna i stawudyna. Hydroksymocznik hamuje syntezę HIV DNA i replikację HIV poprzez zmniejszanie liczby deoksynukleotydów wewnątrzkomórkowych. Hydroksymocznik może również wzmagać potencjalne działania niepożądane inhibitorów odwrotnej transkryptazy nukleotydowej, takie jak hepatotoksyczność, zapalenie trzustki i neuropatia obwodowa. W opublikowanym badaniu zaobserwowano zwiększenie stężenia mocznika, kwasu moczowego (5-9%) oraz kwasu mlekowego (6–11%) mierzonych w badaniach laboratoryjnych za pomocą testu enzymatycznego w warunkach in vitro w obecności hydroksymocznika (0,1–1 mM), co sugeruje wpływ na wyniki analiz laboratoryjnych. Kliniczne znaczenie wyników tego badania nie jest znane. W przypadku jednoczesnego stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiej lub śmiertelnej infekcji. U pacjentów otrzymujących leczenie immunosupresyjne nie zaleca się stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje.
Hydroxyurea medac - dawkowanie
Doustnie. Leczenie powinno być prowadzone przez lekarza z doświadczeniem w dziedzinie onkologii lub hematologii. Dawkowanie opiera się na rzeczywistej lub należnej masie ciała pacjenta, wybierając tę, która jest mniejsza. Przewlekła białaczka szpikowa: początkowo zazwyczaj 40 mg/kg mc. na dobę w zależności od liczby białych krwinek, dawkę zmniejsza się o 50% (20 mg/kg mc.), gdy liczba krwinek białych jest mniejsza niż 20x109/l; dawkę dobiera się indywidualnie, tak aby liczba białych krwinek utrzymywała się w zakresie 5-10x109/l. Dawkę leku należy zmniejszyć, jeśli liczba białych krwinek jest mniejsza niż 5x109/l i zwiększyć, jeśli liczba białych krwinek jest większa niż 10x109/l. Jeśli liczba białych krwinek jest mniejsza niż 2,5x109/l lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100x109/l, leczenie należy przerwać aż zwiększenia tych wartości do wartości bliskich prawidłowym. Wystarczający czas do uzyskania przeciwnowotworowego działania preparatu wynosi 6 tygodni. Leczenie należy przerwać na czas nieokreślony, jeśli obserwuje się znamienny rozwój choroby; jeśli pacjent reaguje istotnie pozytywnie na leczenie, można je kontynuować przez czas nieokreślony. Samoistna nadpłytkowość: początkowo zazwyczaj 15 mg/kg mc. na dobę, dawkę należy modyfikować tak, aby utrzymać liczbę płytek krwi poniżej 600x109/l, a liczbę białych krwinek powyżej 4x109/l. Czerwienica prawdziwa: początkowo 15-20 mg/kg mc. na dobę, dawkę należy dostosować indywidualnie tak, aby wartości hematokrytu utrzymywały się poniżej 45%, a liczba płytek krwi była mniejsza niż 400x109/l, u większości pacjentów dawka ta wynosi 500-1000 mg na dobę. Jeśli wartości hematokrytu i liczba płytek krwi mogą być zadowalająco kontrolowane leczenie można kontynuować przez czas nieokreślony. Szczególne grupy pacjentów. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby (szczególnie na początku leczenia). Pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać zmniejszenia dawki. Dawkowanie u dzieci i młodzieży nie zostało ustalone (choroby te rzadko występują u dzieci). Sposób podania. Kapsułki należy połykać w całości, nie dopuszczając do ich rozpadnięcia w ustach. W trakcie leczenia należy przyjmować duże ilości płynów.
Hydroxyurea medac - uwagi
Zdolność reagowania może być upośledzona w czasie leczenia preparatem. Należy brać to pod uwagę, gdy wymagana jest wzmożona koncentracja, np. do kierowania samochodem.
