Ig Vena

Ig Vena - skład

1 ml zawiera 50 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej (w tym co najmniej 95% immunoglobuliny G). Rozkład podklas IgG (wartości średnie): IgG1 - 62,1%, IgG2 - 34,8% IgG3 - 2,5% IgG4 - 0,6%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 50 µg/ml. Preparat zawiera maltozę (100 mg/ml). Preparat zawiera sód.

Reklama

Ig Vena - działanie

Immunoglobulina ludzka normalna zawiera głównie immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciwko czynnikom zakaźnym. Zawiera przeciwciała IgG obecne w normalnej populacji. Przygotowana jest zwykle z puli osocza od co najmniej 1000 dawców. Rozkład podklas IgG jest proporcjonalny do rozkładu w osoczu ludzkim. Odpowiednie dawki pozwalają zwiększyć stężenie immunoglobuliny G do wartości prawidłowych. Biodostępność w krążeniu biorcy po podaniu dożylnym jest natychmiastowa i całkowita. Dystrybucja pomiędzy osoczem a płynem zewnątrznaczyniowym zachodzi stosunkowo szybko, po ok. 3-5 dniach zostaje osiągnięta równowaga pomiędzy przestrzenią wewnątrz- i zewnątrznaczyniową. T_0,5 wynosi ok. 26 dni (może się różnić u pacjentów, zwłaszcza u tych z pierwotnymi zespołami niedoboru odporności). IgG i kompleksy IgG ulegają rozkładowi w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego.

Reklama

Ig Vena - wskazania

Leczenie substytucyjne u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat): w zespołach pierwotnych niedoborów odporności (PNO) z upośledzonym wytwarzaniem przeciwciał; we wtórnych niedoborach odporności (WNO) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, po nieskutecznym leczeniu przeciwbakteryjnym i/albo potwierdzonym uszkodzeniem specyficznych przeciwciał (PSAF – niepowodzenie w osiągnięciu co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG przeciwko pneumokokowym szczepionkom polisacharydowym i polipeptydowym szczepionkom antygenowym) lub poziomem IgG w surowicy <4 g/l. Leczenie immunomodulujące u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży (0-18 lat): w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP) u pacjentów z dużym ryzykiem krwawienia lub przed operacją w celu zwiększenia liczby płytek; w zespole Guillaina-Barre; w chorobie Kawasaki (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); w przewlekłej demielinizacyjnej polineuropatii zapalnej (CIDP); w wieloogniskowej neuropatii ruchowej (MMN).

Reklama

Ig Vena - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z selektywnym niedoborem IgA, u których wytworzyły się przeciwciała przeciwko IgA, ponieważ podanie preparatu zawierającego IgA może spowodować anafilaksję.

Reklama

Ig Vena - ostrzeżenia

Preparat zawiera maltozę (100 mg/ml) - niektóre rodzaje badań stężenia glukozy we krwi (np. wykorzystujące metody bazujące na dehydrogenazie glukozy-pirolochinolinochinonu (GDH-PQQ) lub oksydoreduktazie glukoza-barwnik) fałszywie interpretują maltozę (100 mg/ml) zawartą w preparacie jako glukozę. Może to spowodować fałszywie zawyżony odczyt stężenia glukozy w czasie infuzji i przez okres ok. 15 h po zakończeniu infuzji, co w konsekwencji może prowadzić do niewłaściwego podawania insuliny, prowadzącego do zagrażającej życiu hipoglikemii. Ponadto przypadki rzeczywistej hipoglikemii mogą pozostać nieleczone, jeżeli stan hipoglikemii został zamaskowany fałszywie podwyższonymi odczytami stężenia glukozy. Pomiar stężenia glukozy we krwi należy przeprowadzić metodą swoistą dla glukozy (należy zweryfikować czy test do badania stężenia glukozy we krwi może być stosowany z preparatami do podawania pozajelitowego zawierającymi maltozę). Niektóre działania niepożądane mogą pojawiać się częściej: w przypadku zbyt szybkiej infuzji; u pacjentów, którzy otrzymują immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy, lub w rzadkich przypadkach, kiedy zmienia się preparat immunoglobuliny ludzkiej normalnej na inny lub gdy preparat podaje się po dłuższej przerwie, u pacjentów z nieleczonym zakażeniem lub przewlekłym stanem zapalnym. Potencjalnych powikłań można często uniknąć przez upewnienie się, że pacjenci: nie są uczuleni na immunoglobulinę ludzką normalną, przez początkowe powolne podawanie preparatu (szybkość podawania 0,46-0,92 ml/kg/h); są dokładnie monitorowani w czasie infuzji co do działań niepożądanych (szczególnie pacjenci otrzymujący preparat po raz pierwszy, pacjenci którzy otrzymywali wcześniej inny preparat IVIg lub w przypadku długiej przerwy od poprzedniej infuzji powinni być monitorowani podczas pierwszej infuzji i przez pierwszą godzinę po pierwszej infuzji; pozostali pacjenci powinni być obserwowani, przez co najmniej 20 min po infuzji). W przypadku działania niepożądanego, należy albo zmniejszyć szybkość podawania, albo przerwać podawanie immunoglobulin. Reakcje nadwrażliwości występują rzadko. Reakcja anafilaktyczna może pojawić się u pacjentów: z niewykrytym IgA, którzy mają przeciwciała przeciw IgA, którzy tolerowali wcześniejsze leczenie immunoglobuliną ludzką normalną. W przypadku wystąpienia wstrząsu, należy postępować wg obecnie obowiązujących standardów medycznych leczenia wstrząsu. U wszystkich pacjentów podawanie dożylne IVIg wymaga: odpowiedniego nawodnienia przed rozpoczęciem infuzji Ig, monitorowania wydalania moczu, monitorowania poziomu kreatyniny w surowicy, unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Ze względu na zwiększone ryzyko zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (zawał serca, epizod naczyniowo-mózgowy (w tym udar), zakrzep tętnicy płucnej, zakrzepica żył głębokich), należy zachować ostrożność w przepisywaniu i podawaniu IVIg pacjentom otyłym i pacjentom, u których istnieje ryzyko wystąpienia stanów zakrzepowych (podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca i choroby naczyniowe lub stany zakrzepowe w wywiadzie, nabyte lub wrodzone zaburzenia krzepliwości, długotrwałe unieruchomienie, ciężka hipowolemia, choroby objawiające się zwiększeniem lepkości krwi). U pacjentów z ryzykiem niepożądanych reakcji zakrzepowo-zatorowych preparat podawać z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. Istnieje ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów leczonych immunoglobulinami do stosowania dożylnego (szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka takimi jak istniejąca uprzednio niewydolność nerek, cukrzyca, poważne zmniejszenie objętości krwi krążącej, nadwaga, równoczesne przyjmowanie preparatów o właściwościach nefrotoksycznych lub wiek powyżej 65 lat). Parametry nerkowe należy ocenić przed podaniem wlewu IVIg oraz ponownie w odpowiednich odstępach czasu, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono potencjalnie zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z ryzykiem ostrej niewydolności nerek, immunoglobuliny dożylne powinny być podawane z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. W przypadku upośledzenia czynności nerek, należy rozważyć przerwanie dożylnego podawania Ig. Doniesienia o zaburzeniu czynności nerek i ostrej niewydolności nerek dotyczyły stosowania preparatów zawierających różne substancje pomocnicze takie jak sacharoza, glukoza i maltoza. W ogólnej liczbie przypadków, udział produktów zawierających sacharozę jako stabilizator, był nieproporcjonalnie większy. U pacjentów z grupy ryzyka można rozważyć stosowanie preparatów dożylnych immunoglobulin niezawierających tych substancji pomocniczych. W czasie leczenia dożylnymi immunoglobulinami odnotowano występowanie zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowych (AMS). Przerwanie leczenia IVIg powodowało remisję AMS w ciągu kilku dni bez wystąpienia następstw. Zespół z reguły rozpoczyna się w ciągu kilku godzin do 2 dni od zastosowania IVIg. W badaniach płynu mózgowo-rdzeniowego często stwierdza się pleocytozę do kilku tysięcy komórek na mm³ głównie granulocytów, oraz stężenia białka podwyższone do kilkuset mg/dl. AMS może występować częściej w związku z leczeniem dużymi dawkami IVIg (2 g/kg). Pacjenci otrzymujący dożylnie immunoglobulinę powinni być monitorowani ze względu na możliwość wystąpienia klinicznych objawów hemolizy. Po leczeniu IVIg zgłaszano przemijające zmniejszenie liczby neutrofilów i/lub epizodów neutropenii, czasami poważnych. Zwykle występuje to w ciągu kilku h lub dni po podaniu IVIg i ustępuje samoistnie w ciągu 7 do 14 dni. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych ze strony układu oddechowego należy natychmiast zaprzestać infuzji – zgłaszano przypadki poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc TRIALI, które może zagrażać życiu. Zespół ten charakteryzuje się ciężkim niedotlenieniem (hipoksja), niewydolnością oddechową, zaburzeniami oddychania, sinicą, gorączką i niedociśnieniem. Objawy TRALI zwykle pojawiają się w czasie 6 h po podaniu produktu IVIg, często w ciągu 1-2 h. Dlatego, należy monitorować pacjentów. Pomimo stosowania standardowych środków zapobiegających zakażeniom nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych przez preparat przygotowany z ludzkiej krwi lub osocza. Odnosi się to również do nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów. Uważa się, że przedsięwzięte środki zapobiegawcze są skuteczne w stosunku do wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV, oraz do wirusów bezotoczkowych, takich jak HAV. Środki te mogą mieć ograniczoną skuteczność przeciwko wirusom bezotoczkowym, takim jak parwowirus B19. Z dotychczasowego doświadczenia klinicznego wynika, że preparaty immunoglobulin nie przenoszą wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19 i przyjmuje się również, że zawarte przeciwciała mają znaczący udział w zabezpieczeniu przed zakażeniami wirusami. Lek zawiera około 3 mmol/l (lub 69 mg) sodu. Należy wziąć to pod uwagę w przypadku pacjentów na diecie ubogosodowej.

Reklama

Ig Vena - ciąża

Ciąża. Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Preparat powinien być podawany kobietom w ciąży i podczas laktacji ze szczególną ostrożnością. Preparaty IVIg przenikają przez łożysko, co nasila się podczas III trymestru. Kliniczne doświadczenia dotyczące stosowania immunoglobulin wskazują, że nie mają one szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu czy noworodka. Laktacja. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka matki. Nie przewiduje się żadnego niekorzystnego wpływu na noworodki/dzieci karmione piersią. Płodność. Kliniczne doświadczenie dotyczące stosowania immunoglobulin sugeruje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.

Reklama

Ig Vena - efekty uboczne

Po dożylnym podaniu normalnej ludzkiej immunoglobuliny czasami mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak: dreszcze, ból i zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, bóle stawów, niskie ciśnienie tętnicze krwi, umiarkowany ból dolnej części pleców; odwracalne reakcje hemolityczne (w szczególności u pacjentów z grupami krwi A, B i AB) oraz (rzadko) anemia hemolityczna wymagająca przetoczenia krwi; (rzadko) nagły spadek ciśnienia tętniczego krwi, a w odosobnionych przypadkach wstrząs anafilaktyczny, nawet wtedy, gdy nie było objawów nadwrażliwości po podaniu poprzednich dawek; (rzadko) przemijające reakcje skórne (w tym toczeń rumieniowaty skórny - częstość nieznana); (bardzo rzadko) stany zakrzepowo-zatorowe, takie jak: zawał mięśnia sercowego, udar, zator płucny, zakrzepica żył głębokich; przypadki przemijającego jałowego zapalenia opon mózgowych; przypadki wzrostu stężenia kreatyniny w surowicy i (lub) występowanie ostrej niewydolności nerek; przypadki ostrego poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc (TRALI). Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych (częstość na pacjenta). Często: ból głowy, senność, nudności, ból pleców, ból mięśni, astenia, uczucie zmęczenia, gorączka. Działania niepożądane po wprowadzeniu leku do obrotu. Częstość nieznana: aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, hemoliza, niedokrwistość hemolityczna, wstrząs anafilaktyczny, nadwrażliwość, stan splątania, incydent naczyniowo-mózgowy, ból i zawroty głowy, drżenie, parestezja, zawał mięśnia sercowego, sinica, bradykardia, kołatanie serca, zakrzepica żył głębokich, zatorowość, niedociśnienie, nadciśnienie, bladość, zatorowość płucna, obrzęk płuc, skurcz oskrzeli, duszność, kaszel, wymioty, biegunka, nudności, ból brzucha, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, rumień, zapalenie skóry, wysypka, świąd, wyprysk, nadmierna potliwość, ból stawów, ból pleców, ból mięśni, ból szyi, sztywność mięśni szkieletowych, ostra niewydolność nerek, zapalenie żyły w miejscu podania, gorączka, dreszcze, ból w klatce piersiowej, obrzęk twarzy, złe samopoczucie, obniżone ciśnienie krwi, zwiększone stężenie kreatyniny we krwi.

Ig Vena - interakcje

Podanie immunoglobuliny może osłabić przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 mies. skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takie jak wirus odry, różyczki, świnki lub ospy wietrznej. Po podaniu preparatu należy zachować 3 mies. przerwę przed szczepieniem szczepionką zawierającą żywe atenuowane wirusy. W przypadku odry, to osłabienie może utrzymywać się do roku. Z tego powodu pacjenci otrzymujący szczepionkę przeciw odrze powinni mieć oznaczone miano przeciwciał. Należy unikać jednoczesnego stosowania z diuretykami pętlowymi.

Ig Vena - dawkowanie

Dożylnie. Leczenie substytucyjne musi być rozpoczęte i monitorowane przez lekarza specjalistę doświadczonego w leczeniu niedoboru odporności. W leczeniu substytucyjnym dawkowanie należy ustalić indywidualne dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi farmakokinetycznej i klinicznej. Dawka zależna od masy ciała może wymagać dostosowania u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Poniższe sposoby dawkowania podano jako wskazówkę. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności. Dawkowanie należy ustalić tak, żeby osiągnąć poziom IgG (mierzony przed następną infuzją), co najmniej 6 g/l lub w granicach normy dla wieku danej populacji. Od rozpoczęcia leczenia do wyrównania stężenia potrzeba 3 do 6 mies. Zaleca się zastosowanie dawki początkowej 0,4-0,8 g/kg podanej jednorazowo, a następnie podawanie co najmniej 0,2 g/kg co 3-4 tyg. Dawka wymagana do osiągnięcia stężenia 6 g/l we krwi krążącej wynosi 0,2-0,8 g/kg/mies. Po osiągnięciu stabilnego stanu, przerwy między infuzjami wynoszą 3-4 tyg. Należy oznaczać i oceniać poziom immunoglobuliny w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. W celu zmniejszenia częstości występowania zakażeń może być konieczne zwiększenie dawki w celu uzyskania większego stężenia. Wtórne niedobory odporności. Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg co 3-4 tyg. Należy oznaczać i oceniać minimalny poziom IgG w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. Dawkę należy dostosować w miarę potrzeby w celu uzyskania właściwej ochrony przed zakażeniami. Zwiększenie dawki może być konieczne u pacjentów z utrzymującym się zakażeniem; zmniejszenie dawki można rozważyć, gdy pacjent nie ma zakażenia. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. 2 alternatywne schematy leczenia: 1. dawka 0,8-1,0 g/kg w pierwszym dniu; dawka może być powtórzona raz w ciągu 3 dni; 2. 0,4 g/kg na dobę przez 2-5 dni. Leczenie można powtórzyć, jeśli nastąpi nawrót choroby. Zespół Guillain-Barre: 0,4 g/kg/dobę przez dłużej niż 5 dni. Możliwe powtórzenie dawkowania w przypadku nawrotu. Przewlekła demielinizacyjna polineuropatia zapalna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg przez 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg podawana 1-2 kolejne dni co 3 tyg. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Choroba Kawasaki. 2,0 g/kg jako jednorazowa dawka. Pacjenci powinni otrzymywać równocześnie kwas acetylosalicylowy. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg podawana przez 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg co 2-4 tyg. lub 2 g/kg co 4-8 tyg. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od stosowanego u dorosłych. Doświadczenie w stosowaniu immunoglobulin dożylnych u dzieci z przewlekłą demielinizacyjną polineuropatią zapalną (CIDP) jest ograniczone. Jednakże, opublikowane dane są zgodne i wszystkie wykazują, że leczenie IVIg u dorosłych i dzieci jest jednakowo skuteczne, jak w przypadku zatwierdzonych dotychczas wskazań. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku, z zaburzeniami czynności nerek (jeśli nie jest to klinicznie uzasadnione) oraz pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Sposób podania. Immunoglobulinę ludzką normalną należy podawać dożylnie z początkową szybkością infuzji 0,46-0,92 ml/kg/h (10-20 kropli/min) przez 20-30 min. Jeśli jest dobrze tolerowana, szybkość infuzji można stopniowo zwiększać maksymalnie do 1,85 ml/kg/h (40 kropli/min). W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. U pacjentów z pierwotnym niedoborem odporności, którzy tolerują szybkość infuzji 0,92 ml/kg/h, można stopniowo co 20-30 min zwiększać szybkość podawania do 2 ml/kg/h, 4 ml/kg/h i maksymalnie do 6 ml/kg/h, ale tylko jeśli pacjent dobrze toleruje infuzję.

Ig Vena - uwagi

Po wstrzyknięciu immunoglobuliny, przejściowy wzrost we krwi pacjenta biernie przeniesionych różnych przeciwciał może spowodować fałszywie dodatnie wyniki testów serologicznych. Bierne przeniesienie przeciwciał przeciw antygenom erytrocytów, np. A, B, D mogą wpływać na wyniki niektórych testów serologicznych na przeciwciała dla czerwonych krwinek np. bezpośredniego testu antyglobulinowego (DAT, test Coombs`a). Preparat zawiera maltozę w związku z tym oznaczanie stężenie glukozy we krwi musi być przeprowadzone z użyciem metod specyficznych dla glukozy. Preparat należy przechowywać w lodówce (2-8st.C) w opakowaniu zewnętrznym. Przy każdym podaniu preparatu należy zapisać nazwę i nr serii. Działania niepożądane preparatu mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn; pacjenci, u których pojawiły się działania niepożądane podczas leczenia do czasu ich ustąpienia nie powinni prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn.