Immunine - skład
1 fiolka zawiera 600 j.m. lub 1200 j.m. ludzkiego IX czynnika krzepnięcia krwi. Aktywność swoista preparatu wynosi ≥50 j.m. czynnika IX na mg białka. Preparat zawiera sód.
Reklama
Immunine - działanie
Lek przeciwkrwotoczny. Terapia substytucyjna powoduje podwyższenie aktywności czynnika IX w osoczu, przez co umożliwia czasowe wyrównanie niedoboru czynnika IX oraz zmniejszenie skłonności do krwawień. Po podaniu dożylnym maksymalne stężenie jest osiągane po 10-30 min. T0,5 wynosi ok. 17 h.
Reklama
Immunine - wskazania
Leczenie i profilaktyka krwawień u pacjentów z hemofilią B (wrodzonym niedoborem czynnika IX). Lek jest wskazany do stosowania we wszystkich grupach wiekowych, od dzieci w wieku powyżej 6 lat do osób dorosłych. Brak jest wystarczających danych, aby zalecać stosowanie preparatu u dzieci poniżej 6 rż.
Reklama
Immunine - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe (DIC) i (lub) nadmierna hiperfibrynoliza. Jeśli występuje uczulenie na heparynę lub małopłytkowość indukowana heparyną w wywiadzie. Kiedy stany te zostaną opanowane za pomocą odpowiedniego leczenia, preparat powinien być podawany wyłącznie w celu leczenia krwawień zagrażających życiu.
Reklama
Immunine - ostrzeżenia
Preparat zawiera śladowe ilości ludzkich białek innych niż czynnik IX. Preparat należy odstawić w przypadku wystąpienia objawów reakcji nadwrażliwości. Pacjentów i(lub) ich opiekunów należy poinformować o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, do których należą: wysypka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, niedociśnienie i anafilaksja. W przypadku wstrząsu anafilaktycznego należy zastosować aktualne standardy leczenia wstrząsu. Przy ponawianiu leczenia ludzkim IX czynnikiem krzepnięcia krwi, pacjenci powinni być monitorowani pod kątem wytwarzania przeciwciał neutralizujących (inhibitorów), których miano należy oznaczyć w jednostkach Bethesda (BU) stosując odpowiednie testy biologiczne. Jeżeli nie udaje się osiągnąć spodziewanych poziomów aktywności czynnika IX w osoczu, bądź, gdy przy właściwie dobranej dawce nie udaje się opanować krwawienia, należy wykonać badanie w kierunku sprawdzenia obecności inhibitora czynnika IX. U pacjentów z wysokim mianem inhibitora, leczenie z użyciem czynnika IX może być nieskuteczne i należy rozważyć inne możliwości terapii. Istnieją doniesienia literaturowe wskazujące na korelację pomiędzy pojawianiem się inhibitorów czynnika IX i reakcjami alergicznymi, dlatego pacjenci, u których występują reakcje alergiczne, powinni być poddani ocenie na obecność inhibitora (należy zaznaczyć, że pacjenci z inhibitorami czynnika IX mogą podlegać zwiększonemu ryzyku anafilaksji przy kolejnym podaniu czynnika IX). Z uwagi na ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych przy zastosowaniu preparatów czynnika IX, początkowe podawanie czynnika IX powinno odbywać się, zgodnie z wytycznymi lekarza prowadzącego, pod nadzorem medycznym, w warunkach, gdzie możliwe jest zapewnienie właściwej opieki medycznej na wypadek reakcji alergicznej. Z uwagi na potencjalne ryzyko powikłań zakrzepowych, podczas podawania tego produktu pacjentom z chorobami wątroby, trombofilią, stanami nadkrzepliwości, dławicą piersiową, chorobą wieńcową lub ostrym zawałem serca, pacjentom w okresie pooperacyjnym, wcześniakom, noworodkom lub pacjentom z ryzykiem stanów zatorowo-zakrzepowych lub rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego należy prowadzić nadzór kliniczny poparty odpowiednimi testami biologicznymi, w celu wykrycia wczesnych oznak koagulopatii o charakterze zakrzepowym bądź koagulopatii ze zużycia. W każdym z wymienionych przypadków należy ocenić potencjalne korzyści wynikające z leczenia w stosunku do istniejącego ryzyka wystąpienia powyższych powikłań. Incydenty zakrzepowo-zatorowe, DIC, fibrynoliza Ponieważ stosowanie koncentratów złożonych czynnika IX związane było historycznie z rozwojem powikłań zakrzepowo-zatorowych, przy czym ryzyko było większe w przypadku preparatów o niskiej czystości, użycie produktów zawierających czynnik IX może być potencjalnie niebezpieczne u pacjentów z objawami fibrynolizy i u pacjentów z rozsianym wykrzepianiem śródnaczyniowym (DIC). U pacjentów z podejrzeniem DIC, stosowanie IMMUNINE należy natychmiast przerwać. Nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania preparatów leczniczych otrzymanych z ludzkiej krwi lub osocza. Podejmowane środki uznawane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak wirus nabytego niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (HCV), a także bezotoczkowego wirusa zapalenia wątroby typu A (HAV). Podejmowane środki mogą mieć ograniczoną wartość wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może być poważne w skutkach u kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i dla osób z niedoborem odporności lub zwiększonym obrotem krwinek czerwonych (np. anemia hemolityczna). U pacjentów przyjmujących regularnie lub wielokrotnie koncentraty ludzkiego czynnika krzepnięcia IX otrzymywane z osocza należy rozważyć przeprowadzenie odpowiednich szczepień (przeciwko zapaleniu wątroby typu A i B). zaleca się, aby przy każdorazowym podaniu pacjentowi IMMUNINE odnotowywać nazwę i numeru serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku. Lek w dawce 600 IU zawiera 20 mg sodu na fiolkę co odpowiada 1% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek w dawce 1200 IU zawiera 41 mg sodu w przeliczeniu na fiolkę co odpowiada 2% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Reklama
Immunine - ciąża
Czynnik IX należy podawać w ciąży i okresie karmienia piersią wyłącznie w przypadku wyraźnych wskazań.
Reklama
Immunine - efekty uboczne
Niezbyt często: podrażnienie gardła, ból gardła, kaszel (suchy), wysypka, świąd, gorączka. Częstość nieznana: inhibicja czynnika IX, rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe, reakcja alergiczna, reakcja anafilaktyczne/ reakcja anfilaktoidalna, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, w obecności inhibitorów: choroba posurowicza, reakcja nadwrażliwości, ból głowy, niepokój, mrowienie, zawał serca, częstoskurcz, niedociśnienie, epizody zakrzepowo-zatorowe (np. zator tętnicy płucnej, zakrzepica żylna, zakrzepica tętnicza; zakrzepica tętnicy mózgu), zaczerwienienie twarzy, świszczący oddech, duszność, nudności, wymioty, pokrzywka, zespół nerczycowy, dreszcze, pieczenie i kłucie w miejscu podania, senność, ucisk w klatce piersiowej. Stosowanie leku było oceniane u dzieci i młodzieży z hemofilią B w wieku od 6 do 12 lat, bezpieczeństwo stosowania było podobne jak u osób dorosłych. Ponadto, ocena stosowania preparatu była również przedmiotem 2 badań obserwacyjnych u dzieci w wieku do 6 lat oraz osób w wieku 0-64 lat z hemofilią B. Bezpieczeństwo stosowania u dzieci w wieku do 6 lat było podobne jak u dzieci >6 rż. oraz osób dorosłych.
Immunine - interakcje
Nie są znane żadne interakcje preparatu z innymi lekami.
Immunine - dawkowanie
Dożylnie. Dorośli i dzieci w wieku 12 starsi. Dawka oraz czas trwania leczenia substytucyjnego zależą od ciężkości niedoboru czynnika IX, od umiejscowienia i rozległości krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta. 1 j.m. czynnika IX jest równoważna zawartości czynnika IX w 1 ml prawidłowego ludzkiego osocza. Leczenie doraźne. Obliczenie wymaganej dawki czynnika IX opiera się na danych empirycznych, że 1 j.m. czynnika IX na kg masy ciała podnosi aktywność czynnika IX w osoczu o 1,1% aktywności prawidłowej u pacjentów w wieku 12 lat i starszych. Dawkę ustala się na podstawie następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = masa ciała (kg) x pożądany wzrost czynnika IX (%) (j.m./dl) x 0,9. Dawkę i częstość podawania należy zawsze ustalać zależnie od skuteczności klinicznej w indywidualnym przypadku. Preparaty czynnika IX rzadko wymagają podania więcej niż raz na dobę. Gdy nastąpi wczesny wylew krwi do stawu, krwawienie do mięśni lub z jamy ustnej wymagany poziom czynnika IX powinien wynosić 20–40 j.m./dl, wtedy wlew leku należy ponawiać co 24 h, zaś terapia powinna trwać co najmniej 1 dzień, aż do ustąpienia krwawienia ocenianego przez ustąpienie bólu lub zagojenia rany. Gdy nastąpi bardziej nasilony wylew krwi do stawu, mięśni lub krwiak wymagany poziom czynnika IX powinien wynosić 30–60 j.m./dl, wtedy wlew leku należy ponawiać co 24 h przez 3-4 dni lub dłużej, aż do ustąpienia bólu lub niesprawności. Gdy nastąpi krwotok zagrażający życiu wymagany poziom czynnika IX powinien wynosić 60–100 j.m./dl, wtedy wlew leku należy ponawiać co 8–24 h, aż ustąpi zagrożenie. Podczas drobnego zabiegu chirurgicznego, w tym ekstrakcji zęba poziom czynnika IX powinien wynosić 30–60 j.m./dl wtedy wlew leku należy ponawiać co 24 h, zaś terapia powinna trwać przynajmniej 1 dzień, aż do zagojenia rany. Podczas poważnego zabiegu chirurgicznego wymagany poziom czynnika IX powinien wynosić 80–100 j.m./dl (przed i po operacji), wtedy wlew leku należy ponawiać co 8-24 h aż do właściwego zagojenia się rany, a następnie kontynuować terapię przez co najmniej 7 kolejnych dni, aby utrzymać aktywność czynnika IX na poziomie 30% do 60%. Leczenie profilaktyczne. W długotrwałej profilaktyce krwawień u pacjentów z ciężką postacią hemofilii B, zazwyczaj stosowane dawki wynoszą 20-40 j.m. czynnika IX/ kg masy ciała w odstępach co 3-4 dni. W niektórych przypadkach, zwłaszcza u młodszych pacjentów, konieczne może być skrócenie odstępu pomiędzy dawkami lub podanie wyższych dawek. W trakcie leczenia zaleca się odpowiednie oznaczanie poziomów czynnika IX, aby dobrać podawaną dawkę i częstotliwość powtarzanych infuzji. W szczególności w przypadku dużych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest precyzyjne monitorowanie leczenia substytucyjnego poprzez analizę krzepnięcia (aktywność czynnika IX). Dzieci w wieku od 6 do 12 lat. Dostępne dane kliniczne nie są wystraczające, aby podać zalecenia dotyczące dawkowania w tej grupie wiekowej. Sposób podania. Zaleca się, aby nie podawać więcej niż 2 ml na minutę.
Immunine - uwagi
Nie zaobserwowano żadnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
