Indapamid-ratiopharm SR - skład
1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Indapamid-ratiopharm SR - działanie
Lek moczopędny o działaniu hipotensyjnym - pochodna sulfonamidowa, farmakologicznie powiązana z diuretykami tiazydowymi. Nasila wydalanie sodu i chlorków z moczem oraz w mniejszym stopniu, wydalanie potasu i magnezu, zwiększając wtórnie objętość produkowanego moczu. Działanie hipotensyjne wiąże się z poprawą podatności ścian tętnic oraz spadkiem całkowitego oporu obwodowego i oporu w tętniczkach. Indapamid hamuje przerost lewej komory serca. Uwalniana frakcja indapamidu ulega natychmiastowemu i całkowitemu wchłanianiu przez przewód pokarmowy, Cmax pojawia się po około 12 h. Lek w około 79% wiąże się z białkami osocza. Czas połowicznej eliminacji z osocza wynosi 14 do 24 h (średnio 18 h). Eliminacja zachodzi przede wszystkim przez nerki (70% dawki) oraz z kałem (22%) w postaci nieaktywnych metabolitów.
Reklama
Indapamid-ratiopharm SR - wskazania
Nadciśnienie tętnicze samoistne.
Reklama
Indapamid-ratiopharm SR - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na indapamid, inne sulfonamidy lub pozostałe składniki preparatu. Ciężka niewydolność nerek. Encefalopatia wątrobowa lub ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Hipokaliemia.
Reklama
Indapamid-ratiopharm SR - ostrzeżenia
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby indapamid może powodować encefalopatię wątrobową, w takim przypadku należy natychmiast wstrzymać podawanie diuretyku. Jeśli wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia; jeśli ponowne zastosowanie leku okaże się konieczne, zaleca się ochronę eksponowanych części ciała przez światłem słonecznym i sztucznymi źródłami UVA. Utrata potasu prowadząca do hipokaliemi stanowi główne zagrożenie podczas stosowania indapamidu. Do grupy podwyższonego ryzyka należą: osoby starsze, niedożywione i (lub) poddawane polipragmazji, pacjenci z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, z chorobą niedokrwienną serca oraz z niewydolnością serca. W tych stanach hipokaliemia nasila sercowe działania niepożądane preparatów naparstnicy oraz ryzyko zaburzeń rytmu serca. Do grupy ryzyka należą także pacjenci z wydłużonym odcinkiem QT. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, jest czynnikiem predysponującym do rozwoju ciężkich zaburzeń rytmu serca, szczególnie do potencjalnie śmiertelnego typu torsades de pointes. Diuretyki tiazydowe i tiazydopodobne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Do znacznej hiperkacemii może dojść w przypadku wcześniej nierozpoznanej nadczynności przytarczyc; leczenie należy odstawić do czasu wyjaśnienia zaburzeń czynności przytarczyc. Monitorowanie poziomu glukozy we krwi jest szczególnie istotne u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza z współistniejącą hipokaliemią. U pacjentów z hiperurykemią może nasilić się skłonność do napadów dny moczanowej. Lek może zaostrzyć już istniejąca niewydolność nerek. Indapamid nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży ze względu na brak danych o skuteczności i bezpieczeństwie w tej grupie wiekowej. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Indapamid-ratiopharm SR - ciąża
Należy unikać stosowania preparatu u kobiet w ciąży (leki moczopędne mogą powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe grożące zaburzeniami wzrostu płodu) i nigdy nie należy ich stosować w leczeniu fizjologicznych obrzęków ciążowych. Nie zaleca się stosowania podczas karmienia piersią (indapamid jest wydzielany do mleka matki).
Reklama
Indapamid-ratiopharm SR - efekty uboczne
Hipokaliemia (stężenie potasu we krwi <3,4 mmol/l) obserwowana u 10% pacjentów; u 4% pacjentów stężenie potasu wynosiło <3,2 mmol/l po 4-6 tyg. leczenia. Po 12 tyg. leczenia średni spadek stężenia potasu wynosił 0,23 mmol/l. Ponad to mogą wystąpić: często - wysypka plamisto-grudkowa. Niezbyt często: wymioty, plamica. Rzadko: zawroty głowy, zmęczenie, bóle głowy, parestezje; nudności, zaparcie, suchość w ustach. Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna; zaburzenia rytmu serca, hipotensja; zapalenie trzustki, niewydolność nerek, zaburzenia czynności wątroby, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, hiperkalcemia. Częstość nieznana: ryzyko rozwoju encefalopatii wątrobowej w razie współistnienia niewydolności wątroby; możliwość zaostrzenia przebiegu wcześniej występującego tocznia rumieniowatego układowego o ostrym przebiegu; nadwrażliwość na światło; niedobór potasu z hipokaliemią, szczególnie ciężki w wybranych grupach wysokiego ryzyka; hiponatremia z hipowolemią prowadzące do odwodnienia i hipotensji ortostatycznej, jednoczesna utrata jonów chlorkowych może prowadzić do wtórnej wyrównawczej zasadowicy metabolicznej (częstość występowania i nasilenie tego efektu są niewielkie); wzrost stężenia kwasu moczowego oraz glukozy w osoczu - wskazania do stosowania tych diuretyków powinny być bardzo dokładnie rozważone u pacjentów z dną moczanową i cukrzycą.
Indapamid-ratiopharm SR - interakcje
Nie zaleca się stosować jednocześnie indapamidu z solami litu, ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia litu we krwi z objawami przedawkowania (w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania należy dokładnie monitorować stężenie litu we krwi i odpowiednio korygować jego dawkowanie) oraz z innymi diuretykami, które mogą wywoływać hipokaliemię (bumetanid, furosemid, piretanid, tiazydy oraz ksipamid). Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie z indapamidem leki, które mogą wywołać torsade de pointes, np.: leki przeciwarytmiczne grupy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid) i III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (pochodne fenotiazyny: chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna; pochodne benzamidu: amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd; pochodne butyrofenonu: droperydol, haloperydol) oraz pozostałe: beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina i.v. - hipokaliemia po zastosowaniu indapamidu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu tego typu leków; przed ich zastosowaniem należy wyrównać hipokaliemię a podczas stosowania ww. leków należy kontrolować stężenia elektrolitów oraz wykonywać badanie EKG; w przypadku hipokaliemii należy stosować leki niepowodujące ryzyka torsade de pointes. Ostrożnie stosować z lekami z grupy NLPZ (stosowanymi systemowo), w tym selektywnymi COX-2 i dużymi dawkami salicylanów (≥ 3 g/dobę), ze względu na możliwość osłabienia hipotensyjnego działania indapamidu oraz ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych (należy monitorować czynność nerek oraz stan nawodnienia pacjenta). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania indapamidu i inhibitorów ACE. Podczas rozpoczynania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentów ze współistniejącym niedoborem sodu, szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej, może dojść do nagłej hipotensji i (lub) ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z uwagi na to, że wcześniejsze stosowanie leku moczopędnego może spowodować niedobór sodu, należy zaprzestać jego stosowania na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE i w razie potrzeby ponownie zastosować diuretyk obniżający stężenie potasu w osoczu. Innym sposobem zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych jest rozpoczęcie leczenia inhibitorem ACE od małych dawek, stopniowo zwiększanych. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca zaleca się rozpoczynanie leczenie od małych dawek inhibitora ACE po ewentualnym zmniejszeniu dawki diuretyku obniżającego stężenie potasu w osoczu. We wszystkich przypadkach należy monitorować czynność nerek (kreatynina w osoczu) w pierwszych tygodniach leczenia inhibitorem ACE. Indapamid należy stosować ostrożnie z innymi lekami powodującymi hipokaliemię, takimi jak: amfoterycyna B i.v., gliko- i mineralokortykosteroidy (podawanie systemowe), tetrakozaktyd, drażniące środki przeczyszczające - należy kontrolować stężenie potasu we krwi; zaleca się stosowanie niedrażniących środkow przeczyszczających. Baklofen zwiększa działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu - należy nawodnić pacjenta oraz kontrolować czynność nerek na początku leczenia. Hipokaliemia zwiększa ryzyko niepożądanych działań naparstnicy - należy kontrolować stężenia potasu we krwi i EKG oraz w razie potrzeby korygować leczenie. Leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (amilorid, spironolakton, triamteren) jest korzystne u niektórych pacjentów, ale może również wystąpić hipokaliemia, a u pacjentów z niewydolnością nerek lub z cukrzycą może wystąpić hiperkaliemia - należy monitorować stężenie potasu we krwi i EKG oraz w razie potrzeby dokonać korekty leczenia. Metformina stosowana równocześnie z indapamidem może zwiększać ryzyko kwasicy mleczanowej, ze względu na możliwość rozwoju czynnościowej niewydolności nerek po diuretykach, szczególnie po diuretykach pętlowych - nie należy stosować metforminy, jeśli stężenie kreatyniny we krwi wynosi >15 mg/l (135 µmol/l) u mężczyzn oraz >12 mg/l (110 µmol/l) u kobiet. Duże dawki środków cieniujących zawierających jod mogą zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych w wyniku przyjmowania leków moczopędnych - przed podaniem związku zawierającego jod pacjenta należy nawodnić. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (pochodne imipraminy) i leki przeciwpsychotyczne nasilają działanie hipotensyjne indapamidu i zwiększają ryzyko hipotonii ortostatycznej. Łączne podawanie z solami wapnia zwiększa ryzyko hiperkalcemii w przebiegu obniżonej eliminacji wapnia przez nerki. Podczas leczenia skojarzonego z cyklosporyną lub takrolimusem może zwiększyć się stężenie kreatyniny we krwi, bez towarzyszących zmian stężenia krążącej cyklosporyny, także bez jednoczesnego niedoboru sodu i wody. Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (podawanie systemowe) osłabiają działanie hipotensyjne indapamidu (retencja wody i sodu pod wpływem kortykosteroidów).
Indapamid-ratiopharm SR - dawkowanie
Doustnie. Dorośli:1 tabl. na dobę, najlepiej rano. Połykać w całości, popijając jedną szklanką wody. Tabletek nie należy miażdżyć ani rozgryzać. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być leczeni preparatem jedynie wówczas, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona jedynie w nieznacznym stopniu.
Indapamid-ratiopharm SR - uwagi
Lek jest w pełni skuteczny jedynie w przypadku prawidłowej lub tylko nieznacznie zaburzonej czynności nerek. Stosowanie większych dawek nie nasila działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu, natomiast zwiększa działanie moczopędne. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stężenie sodu w osoczu, a następnie regularnie go kontrolować; u osób w podeszłym wieku oraz pacjentów z marskością wątroby kontrola ta powinna być częstsza. Należy oznaczać stężenie potasu we krwi, szczególnie w grupach dużego ryzyka hipokaliemii (pierwszy pomiar powinien być wykonany w pierwszym tygodniu po rozpoczęciu leczenia); wykrycie hipokaliemi wiąże się z koniecznością jej wyrównania. Lek może powodować pozytywny wynik testów antydopingowych u sportowców. W czasie stosowania leku mogą wystąpić reakcje związane ze zmniejszeniem ciśnienia tętniczego, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych.
