Indapamide Krka - skład
1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Indapamide Krka - działanie
Lek moczopędny o działaniu hipotensyjnym - pochodna sulfonamidowa, o właściwościach farmakologicznych zbliżonych do tiazydowych leków moczopędnych. Działa w części korowej nerek, gdzie hamuje wchłanianie zwrotne sodu. Powoduje to zwiększenie wydalania sodu i chlorków i w mniejszym stopniu potasu i magnezu, zwiększając w ten sposób ilość wydalanego moczu i wywołując działanie przeciwnadciśnieniowe. Właściwości przeciwnadciśnieniowe indapamidu związane są ze zwiększeniem podatności tętnic oraz zmniejszeniem tętniczkowego i całkowitego oporu obwodowego. Indapamid zmniejsza przerost lewej komory serca. Uwolniona z tabletki część indapamidu jest szybko i prawie całkowicie wchłaniana w przewodzie pokarmowym. Pokarm nieznacznie nieznacznie wpływa na szybkość wchłaniania, nie wpływa jednak na ilość wchłoniętego leku. Maksymalne stężenie w surowicy po podaniu pojedynczej dawki występuje po ok. 12 h. Po osiągnięciu stanu stacjonarnego, różnica w stężeniu leku w surowicy pomiędzy kolejnymi dawkami ulega zmniejszeniu. Indapamid wiąże się z białkami osocza w 79%. T0,5 wynosi 14-24 h (średnio 18 h). Stan stacjonarny jest osiągany po 7 dniach. Wielokrotne podawanie dawek nie prowadzi do kumulacji leku. Indapamid jest wydalany głównie z moczem (70% dawki) oraz z kałem (22%) w postaci nieaktywnych metabolitów.
Reklama
Indapamide Krka - wskazania
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych.
Reklama
Indapamide Krka - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, inne sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność nerek. Encefalopatia wątrobowa lub ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Hipokaliemia.
Reklama
Indapamide Krka - ostrzeżenia
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, tiazydopodobne leki moczopędne mogą powodować encefalopatię wątrobową, szczególnie w przypadku zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej - w takim przypadku należy natychmiast przerwać podawanie diuretyku. Jeśli wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia; jeśli ponowne zastosowanie leku okaże się konieczne, zaleca się ochronę powierzchni skóry narażonej na działanie słońca lub sztucznego promieniowania UVA. Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu, a następnie regularnie je kontrolować; u pacjentów w podeszłym wieku i z marskością wątroby kontrola powinna być częstsza. Hiponatremia z hipowolemią mogą prowadzić do odwodnienia i niedociśnienia ortostatycznego. Z powodu współistniejącej utraty jonów chlorkowych może wystąpić wtórna wyrównawcza zasadowica metaboliczna: częstość i nasilenie tego działania jest niewielka. Hipokaliemia stanowi główne ryzyko podczas stosowania indapamidu. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii (<3,4 mmol/l) w grupach dużego ryzyka, do których należą: pacjenci niedożywieni i (lub) przyjmujący kilka leków jednocześnie, osoby w podeszłym wieku, pacjenci z marskością wątroby, obrzękami i wodobrzuszem oraz pacjenci z chorobą wieńcową i niewydolnością serca. U tych pacjentów hipokaliemia nasila kardiotoksyczność glikozydów naparstnicy oraz ryzyko wystąpienia arytmii. Do grupy ryzyka należą także pacjenci z wydłużonym odstępem QT, bez względu na to, czy jest to zaburzenie wrodzone czy jatrogenne. Hipokaliemia (jak również bradykardia) jest czynnikiem predysponującym do wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca, w szczególności częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes, który może prowadzić do zgonu. U tych pacjentów należy częściej kontrolować stężenie potasu w osoczu. Pierwsze oznaczenie stężenia potasu w osoczu powinno być wykonane w 1. tyg. leczenia. Jeśli stężenie potasu jest niskie, należy je wyrównać. Diuretyki tiazydowe i tiazydopodobne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując niewielkie i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Do znacznej hiperkalcemii może dojść w przypadku wcześniej nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. U pacjentów z cukrzycą należy kontrolować stężenie glukozy we krwi, zwłaszcza gdy występuje u nich hipokaliemia. U pacjentów z hiperurykemią może dojść do zwiększenia częstości napadów dny moczanowej. Tiazydy i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne u pacjentów z prawidłową lub tylko w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny w osoczu poniżej 25 mg/l, tj. 220 μmol/l u dorosłych). U osób w podeszłym wieku podczas oceny czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu, należy wziąć pod uwagę wiek, płeć oraz masę ciała. Na początku leczenia hipowolemia, wtórna do utraty wody i sodu spowodowana lekiem moczopędnym, powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego. Może to prowadzić do zwiększenia stężenia mocznika we krwi oraz kreatyniny w osoczu. Te przemijające zaburzenia czynności nerek nie mają żadnych konsekwencji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, ale mogą spowodować nasilenie już istniejącej niewydolności nerek. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Indapamide Krka - ciąża
Zaleca się unikanie stosowania indapamidu podczas ciąży. Przedłużone narażenie na lek tiazydowy podczas III trymestru ciąży może zmniejszyć objętość osocza u matki, jak również przepływ maciczno-łożyskowy krwi, co może powodować niedokrwienie łożyska i płodu oraz opóźnienie wzrostu. Nie należy stosować indapamidu podczas karmienia piersią. Badania toksycznego działania na rozrodczość nie wykazały wpływu na płodność samic i samców szczurów. Nie należy spodziewać się wpływu na płodność u ludzi.
Reklama
Indapamide Krka - efekty uboczne
U 10% pacjentów wystąpiła hipokaliemia (stężenie potasu we krwi <3,4 mmol/l); u 4% pacjentów stężenie potasu wynosiło <3,2 mmol/l po 4-6 tyg. leczenia. Po 12 tyg. leczenia, średnie zmniejszenie stężenia potasu wynosiło 0,23 mmol/l. Często: reakcje nadwrażliwości, wysypki grudkowo-plamiste. Niezbyt często: wymioty, plamica. Rzadko: zawroty głowy, uczucie zmęczenia, ból głowy, parestezje, nudności, zaparcia, suchość w jamie ustnej. Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, hiperkalcemia, arytmia, niedociśnienie, zapalenie trzustki, zaburzenia czynności wątroby, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, niewydolność nerek. Częstość nieznana: utrata potasu z hipokaliemią (o szczególnie ciężkim przebiegu w grupach wysokiego ryzyka), hiponatremia, omdlenia, krótkowzroczność, niewyraźne widzenie, zaburzenia widzenia, torsades de pointes (potencjalnie śmiertelne), możliwość rozwoju encefalopatii wątrobowej w przebiegu niewydolności wątroby, zapalenie wątroby, możliwość nasilenia objawów tocznia rumieniowatego układowego, reakcje nadwrażliwości na światło, wydłużenie odstępu QT widoczne w EKG, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.
Indapamide Krka - interakcje
Jednoczesne stosowanie z litem, a także stosowanie diety ubogosodowej może prowadzić do zwiększenia stężenia litu w osoczu z objawami przedawkowania (zmniejszone wydalanie litu z moczem) - nie zaleca się jednoczesnego stosowania, jeśli konieczne jest stosowanie leków moczopędnych, należy dokładnie monitorować stężenie litu w osoczu i odpowiednio dostosować jego dawki. Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie z indapamidem leki, które mogą wywołać torsade de pointes: klasa Ia leków przeciwarytmicznych (chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid) i klasa III leków przeciwarytmicznych (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne: pochodne fenotiazyny (chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna; benzamidy (amisulpiryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), butyrofenony (droperydol, haloperydol); inne leki: beprydyl, cyzapryd, dyfemanil, erytromycyna iv., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv. Jednoczesne stosowanie indapamidu z tymi lekami, zwłaszcza w przypadku hipokaliemii, zwiększa ryzyko arytmii komorowych, głównie torsades de pointes. Hipokaliemii należy zapobiegać lub ją skorygować przed zastosowaniem tych leków. Należy monitorować stężenia elektrolitów w osoczu i wykonywać badanie EKG. W przypadku hipokaliemii należy stosować leki, które nie powodują torsades de pointes. Ostrożnie stosować z lekami z grupy NLPZ (podawanymi ogólnie), w tym selektywnymi COX-2 i dużymi dawkami kwasu salicylowego (≥ 3 g/dobę), ze względu na możliwość osłabienia hipotensyjnego działania indapamidu oraz ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych (należy monitorować czynność nerek oraz stan nawodnienia pacjenta). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania indapamidu i inhibitorów ACE. Podczas rozpoczynania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentów ze współistniejącą hiponatremią, szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej, może wystąpić nagłe niedociśnienie tętnicze i (lub) ostra niewydolność nerek. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z uwagi na to, że wcześniejsze stosowanie leku moczopędnego może spowodować hiponatremię, należy: odstawić lek moczopędny na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, a następnie, jeżeli to konieczne, powrócić do leczenia lekiem moczopędnym nieoszczędzającym potasu lub stosować małe początkowe dawki inhibitora ACE i stopniowo je zwiększać. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, leczenie należy rozpocząć od bardzo małej dawki inhibitora ACE i jeżeli to możliwe, po zmniejszeniu dawki leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu. U wszystkich pacjentów należy monitorować czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu) w pierwszych tygodniach leczenia inhibitorem ACE. Indapamid należy stosować ostrożnie z innymi lekami powodującymi hipokaliemię, takimi jak: amfoterycyna B i.v., gliko- i mineralokortykosteroidy (podawane ogólnie), tetrakozaktyd, środki przeczyszczające o działaniu pobudzającym perystaltykę - należy kontrolować stężenie potasu we krwi; zaleca się stosowanie środków przeczyszczających niepobudzających perystaltyki. Baklofen zwiększa działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu - pacjent powinien przyjmować odpowiednią ilość płynów, należy kontrolować czynność nerek na początku leczenia. Hipokaliemia zwiększa ryzyko toksycznego działania naparstnicy - należy kontrolować stężenia potasu we krwi i EKG oraz w razie potrzeby zmodyfikować dawkę. Leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (amilorid, spironolakton, triamteren) jest korzystne u niektórych pacjentów, ale może również wystąpić hipokaliemia lub hiperkaliemia (szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek lub cukrzycą) - należy monitorować stężenie potasu we krwi i EKG oraz jeśli to konieczne, należy ponownie rozważyć sposób leczenia. Metformina zwiększa ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej w wyniku czynnościowej niewydolności nerek związanej ze stosowaniem leków moczopędnych, a zwłaszcza diuretyków pętlowych. Nie należy stosować metforminy, jeśli stężenie kreatyniny w osoczu przekroczy 15 mg/l (135 µmol/l) u mężczyzn oraz 12 mg/l (110 µmol/l) u kobiet. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu i środków kontrastujących zawierających jod w przypadku odwodnienia spowodowanego lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko rozwoju ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza, jeśli zastosowano duże dawki jodowego środka kontrastującego. Przed zastosowaniem takiego środka należy odpowiednio nawodnić pacjenta. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i neuroleptyki nasilają działanie hipotensyjne indapamidu i zwiększają ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Łączne podawanie z solami wapnia zwiększa ryzyko hiperkalcemii na skutek zmniejszonego wydalania wapnia z moczem. Podczas jednoczesnego stosowania preparatu i cyklosporyny (lub takrolimusu) istnieje ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny w osoczu, bez zmiany stężenia cyklosporyny nawet, jeśli nie występuje niedobór wody i (lub) sodu. Kortykosteroidy i tetrakozaktyd (podawane ogólnie) osłabiają działanie hipotensyjne indapamidu (retencja wody i sodu).
Indapamide Krka - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. co 24 h, najlepiej rano. W większych dawkach, działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu nie nasila się, natomiast zwiększa się działanie saluretyczne. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, przy ocenie czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu należy uwzględnić wiek, płeć oraz masę ciała pacjenta. U pacjentów w podeszłym wieku indapamid można stosować jedynie wówczas, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona w niewielkim stopniu. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek (CCr <30 ml/min) stosowanie leku jest przeciwwskazane. Tiazydy i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona w niewielkim stopniu. W przypadku ciężkiej niewydolności wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności indapamidu u dzieci oraz młodzieży. Sposób podania. Tabletkę należy połknąć w całości, popijając wodą, nie rozgryzając, najlepiej w godzinach rannych. Tabletki nie należny żuć.
Indapamide Krka - uwagi
Indapamid nie wpływa na koncentrację, ale w pojedynczych przypadkach mogą wystąpić reakcje związane z obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza na początku leczenia lub gdy dodatkowo stosowany jest inny lek przeciwnadciśnieniowy - zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych może być zaburzona. Lek może powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych u sportowców. Przed planowanym badaniem czynności przytarczyc, należy przerwać stosowanie indapamidu.
