Indapamide SR Genoptim - skład
1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Indapamide SR Genoptim - działanie
Lek moczopędny o działaniu hipotensyjnym - pochodna sulfonamidowa, o właściwościach farmakologicznych podobnych do leków tiazydowych działających poprzez hamowanie resorpcji zwrotnej sodu w cewkach nerkowych warstwy korowej. Lek zwiększa wydalanie sodu i chlorków z moczem, a także, w mniejszym stopniu, wydalanie potasu i magnezu. W ten sposób powoduje zwiększenie ilości wydalanego moczu i wykazuje działanie obniżające ciśnienie. Działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu jest związane ze zwiększeniem podatności tętnic i zmniejszeniem tętniczkowego i całkowitego oporu naczyniowego. Indapamid zmniejsza przerost lewej komory serca. Uwolniona z tabletki frakcja indapamidu ulega szybkiemu i całkowitemu wchłanianiu w przewodzie pokarmowym. Cmax w osoczu występuje w ciągu 12 h po podaniu pojedynczej dawki. Podanie kolejnych dawek zmniejsza wahania stężenia substancji w osoczu w okresie pomiędzy następującymi po sobie dawkami. Występuje zmienność międzyosobnicza. Indapamid wiąże się z białkami osocza w 79%. T0,5 w osoczu wynosi 14-24 h (średnio 18 h). Stan równowagi jest osiągany po 7 dniach. Przyjęcie kolejnych dawek leku nie prowadzi do kumulacji. Lek ulega wydaleniu głównie z moczem (70% dawki) oraz z kałem (22%), w postaci nieczynnych metabolitów.
Reklama
Indapamide SR Genoptim - wskazania
Pierwotne nadciśnienie tętnicze.
Reklama
Indapamide SR Genoptim - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, inne sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność nerek (Ccr < 30 ml/min). Encefalopatia wątrobowa lub inne ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Hipokaliemia.
Reklama
Indapamide SR Genoptim - ostrzeżenia
Leki moczopędne tiazydopodobne mogą powodować encefalopatię wątrobową u pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby, szczególnie w przypadku występowania zaburzeń równowagi elektrolitowej. W takiej sytuacji należy natychmiast przerwać stosowanie leku moczopędnego. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło zaleca się przerwanie leczenia. Gdy konieczne jest ponowne podanie leku, należy chronić skórę przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem ultrafioletowym typu A (UVA). Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu, a następnie powtarzać badanie w regularnych odstępach czasu. W początkowej fazie leczenia zmniejszenie stężenia sodu w osoczu może przebiegać bezobjawowo, dlatego istotne jest regularne monitorowanie pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby stężenie sodu należy oznaczać częściej. Podczas stosowania leku istnieje ryzyko utraty potasu i hipokaliemii. Należy zapobiegać hipokaliemii (<3,4 mmol/l) w grupach pacjentów obciążonych dużym ryzykiem jej wystąpienia, np. u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów niedożywionych i (lub) przyjmujących wiele leków, pacjentów z marskością wątroby, obrzękami i wodobrzuszem, pacjentów z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. W takich grupach pacjentów hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczne działanie glikozydów naparstnicy i ryzyko zaburzeń rytmu serca. W grupie ryzyka wystąpienia hipokaliemii są również pacjenci z wrodzonym lub jatrogennym wydłużeniem odstępu QT. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, stanowi w tej grupie czynnik predysponujący do wystąpienia ciężkich arytmii, zwłaszcza typu torsades de pointes, które mogą prowadzić do zgonu. We wszystkich wymienionych powyżej grupach pacjentów konieczne jest częstsze monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Pierwszy pomiar stężenia powinien być wykonany w ciągu 1. tyg. po rozpoczęciu leczenia. Po stwierdzeniu hipokaliemii konieczne jest wyrównanie stężenia potasu we krwi. Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować nieznaczne i przejściowe zwiększenie jego stężenia w osoczu. Klinicznie jawna hiperkalcemia może być związana z nierozpoznaną wcześniej nadczynnością gruczołów przytarczycznych. Przed oceną czynności gruczołów przytarczycznych należy przerwać stosowanie leku. U pacjentów z cukrzycą ważne jest monitorowanie stężenia glukozy we krwi, szczególnie w przypadku hipokaliemii. U pacjentów z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego może dojść do zwiększenia częstości ataków dny moczanowej. Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne jedynie wtedy, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub nieznacznie upośledzona (u dorosłych stężenie kreatyniny w osoczu poniżej 25 mg/l, tj. 220 μmol/l). Na początku leczenia, hipowolemia, wtórna do utraty płynów i sodu wywołana przez leki moczopędne, prowadzi do zmniejszenia przesączania kłębuszkowego. Może to powodować wzrost stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Tego typu przejściowe upośledzenie czynności nerek nie ma znaczenia klinicznego u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, może jednak nasilać już istniejącą niewydolność nerek. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka i zwykle pojawiają się w ciągu kilku godzin do tygodni od rozpoczęcia stosowania leku. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowym leczeniem jest jak najszybsze odstawienie leku. W przypadku, gdy ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Indapamide SR Genoptim - ciąża
Należy unikać stosowania leków moczopędnych u kobiet ciężarnych i nigdy nie stosować ich w leczeniu fizjologicznych obrzęków ciążowych. Leki moczopędne mogą powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe z ryzykiem zaburzenia wzrostu płodu. Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania leku (indapamid przenika do mleka kobiet).
Reklama
Indapamide SR Genoptim - efekty uboczne
Często: wysypka liszajowata. Niezbyt często: wymioty, plamica. Rzadko: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zmęczenie, bóle głowy, parestezje, nudności, zaparcia, suchość w ustach. Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, arytmia, niedociśnienie, zapalenie trzustki, zaburzenia czynności wątroby, obrzęk naczynioruchowy i (lub) pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, niewydolność nerek, hiperkalcemia. Częstość nieznana: nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, możliwość wystąpienia encefalopatii u pacjentów z niewydolnością wątroby, możliwość nasilenia uprzednio istniejącego ostrego uogólnionego tocznia rumieniowatego, przypadki nadwrażliwości na światło, reakcje nadwrażliwości (głównie skórne, u pacjentów z predyspozycjami do alergii i reakcji astmatycznych), utrata potasu powodująca hipokaliemię o poważnych konsekwencjach w niektórych grupach ryzyka, hiponatremia z hipowolemią powodująca odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne, jednoczesna utrata jonów chlorkowych może prowadzić do wystąpienia wtórnej kompensacyjnej zasadowicy metabolicznej (częstość i nasilenie tego działania są nieznaczne), zwiększenie stężenia kwasu moczowego w osoczu oraz glukozy we krwi (należy dokładnie rozważyć zasadność stosowania tego rodzaju leków moczopędnych u pacjentów z dną moczanową i cukrzycą). Podczas badań klinicznych, u 10% pacjentów po 4-6 tyg. leczenia stwierdzono hipokaliemię (stężenie potasu w osoczu ≤3,4 mmol/l), a u 4% obserwowano stężenie potasu ≤3,2 mmol/l. Po 12 tyg. terapii średnie zmniejszenie stężenia potasu wyniosło 0,23 mmol/l.
Indapamide SR Genoptim - interakcje
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania indapamidu z litem, ponieważ może wystąpić zwiększenie stężenia litu w osoczu z objawami przedawkowania, podobnie jak w przypadku stosowania diety bezsolnej (zmniejszone wydalanie litu z moczem). Jeśli jednak zastosowanie leków moczopędnych jest konieczne, należy ściśle kontrolować stężenia litu w osoczu i jeśli to konieczne odpowiednio zmodyfikować dawkę. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu preparatu i leków wywołujących zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid); niektóre leki przeciwpsychotyczne: fenotiazyny (chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna); pochodne benzamidu (amisulpiryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd); pochodne butyrofenonu (droperydol, haloperydol); inne: beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna stosowana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina stosowana dożylnie. Przed zastosowaniem takiego połączenia leków zalecana jest kontrola stężenia potasu w osoczu i, w razie konieczności, jego korekta. Zalecane jest monitorowanie stężenia elektrolitów w osoczu i EKG. W przypadku hipokaliemii zaleca się stosowanie leków, które nie powodują zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes. Przy jednoczesnym stosowaniu indapamidu i leków z grupy NLPZ (stosowanych ogólnie), w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dużych dawkach (≥3 g/dobę) możliwe jest zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu oraz istnieje ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek u odwodnionych pacjentów (zmniejszona szybkość filtracji kłębkowej); rozpoczynając leczenie należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu indapamidu i inhibitorów ACE, za względu na ryzyko wystąpienia nagłego niedociśnienia i (lub) ostrej niewydolności nerek na początku leczenia inhibitorami ACE u pacjentów z uprzednio istniejącym niedoborem sodu (szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej). U pacjentów z nadciśnieniem, u których stosowane uprzednio leki moczopędne mogły spowodować niedobór sodu, konieczne jest: przerwanie stosowania leku moczopędnego na 3 dni przed rozpoczęciem leczenia ACE, a następnie, jeżeli to konieczne, należy powrócić do podawania leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu; lub podanie małej dawki początkowej inhibitora ACE i stopniowe jej zwiększanie. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca należy rozpocząć leczenie od bardzo małych dawek inhibitora ACE, jeśli to może możliwe, po zmniejszeniu dawki jednocześnie stosowanego leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu. U wszystkich pacjentów należy kontrolować czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu) podczas pierwszych tygodni leczenia inhibitorem ACE. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu z innymi lekami powodującymi hipokaliemię (amfoterycyna B (stosowana dożylnie), glikokortykosteroidy i mineralokortykosteroidy (działające ogólnoustrojowo), tetrakozaktyd, środki przeczyszczające pobudzające perystaltykę) istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia hipokaliemii (działanie addytywne). Zalecana jest kontrola stężenia potasu w osoczu i, w razie konieczności, jego uzupełnienie. Należy przestrzegać powyższego zalecenia, szczególnie w przypadku jednoczesnego leczenia glikozydami naparstnicy. Nie należy stosować leków przeczyszczających o działaniu pobudzającym perystaltykę. Baklofen nasila działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu - należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek podczas rozpoczynania leczenia. Hipokaliemia zwiększa ryzyko wystąpienia toksycznego działania glikozydów naparstnicy - należy kontrolować stężenie potasu w osoczu oraz EKG, a w razie konieczności, zmodyfikować ich dawkę. Stosowanie indpamidu jednocześnie z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (amiloryd, spironolakton, triamteren) jest uzasadnione klinicznie, nie eliminuje jednak ryzyka wystąpienia u niektórych pacjentów hipokaliemii (szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek lub cukrzycą) lub hiperkaliemii. Należy monitorować stężenie potasu w osoczu oraz EKG, a także, w razie konieczności, zmienić sposób leczenia. Metformina zwiększa ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej w wyniku czynnościowej niewydolności nerek związanej ze stosowaniem leków moczopędnych, a zwłaszcza diuretyków pętlowych. Nie należy stosować metforminy u pacjentów ze stężeniem kreatyniny większym niż 15 mg/l (135 μmol/l) u mężczyzn oraz 12 mg/l (110 μmol/l) u kobiet. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych wskutek stosowania leków moczopędnych, szczególnie w przypadku stosowania dużych dawek środków kontrastowych zawierających jod. Należy nawodnić pacjenta przed zastosowaniem środka kontrastowego zawierającego jod. Przy jednoczesnym stosowaniu indapamidu i leków przeciwdepresyjnych o działaniu podobnym do imipraminy, neuroleptyków występuje nasilone działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego (działanie addycyjne). Przy jednoczesnym stosowaniu soli wapnia istnieje ryzyko wystąpienia hiperkalcemii, spowodowanej zmniejszeniem wydalania wapnia z moczem. Przy jednoczesnym stosowaniu indapamidu i cyklosporyny lub takrolimusu istnieje ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny w osoczu bez zmiany stężenia krążącej cyklosporyny, nawet w przypadku właściwego nawodnienia i stężenia sodu w osoczu. Podczas leczenia skojarzonego z cyklosporyną lub takrolimusem może zwiększyć się stężenie kreatyniny we krwi. Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (podawane ogólnie) osłabiają działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu.
Indapamide SR Genoptim - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. co 24 h. Stosowanie dużych dawek indapamidu nie zwiększa hipotensyjnego działania indapamidu, lecz nasila jego działanie natriuretyczne. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku stężenie kreatyniny w osoczu należy skorygować, biorąc pod uwagę wiek, masę ciała i płeć pacjenta. Indapamid może być stosowany u pacjentów w podeszłym wieku, jeśli mają oni prawidłową lub nieznacznie upośledzoną czynność nerek. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) oraz ciężkiej niewydolności wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci z uwagi na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności działania. Sposób podania. Tabletkę należy połknąć w całości, popijając wodą, nie rozgryzając, najlepiej w godzinach rannych.
Indapamide SR Genoptim - uwagi
Lek zawiera substancję mogącą powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych. Indapamid ma niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych. Nie wpływa na koncentrację, jednak u niektórych pacjentów mogą wystąpić różne objawy związane z obniżeniem ciśnienia krwi, zwłaszcza na początku leczenia lub po zastosowaniu dodatkowego leku przeciwnadciśnieniowego. W przypadku wystąpienia tego typu objawów może dojść do upośledzenia zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.
