Intratect

Intratect - skład

Roztwór 50 mg/ml::1 ml roztworu zawiera 50 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej, w tym nie mniej niż 96% IgG (57% IgG1, 37% IgG2, 3% IgG3, 3% IgG4); maksymalna zawartość IgA wynosi 900 µg/ml. Roztwór 100 mg/ml: 1 ml roztworu zawiera 100 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej, w tym nie mniej niż 96% IgG (57% IgG1,37% IgG2, 3% IgG3, 3% IgG4); maksymalna zawartość IgA wynosi 1,8 mg/ml.

Reklama

Intratect - działanie

Immunoglobulina ludzka normalna zawierająca głównie immunoglobulinę G o szerokim spektrum przeciwciał. Zawiera przeciwciała IgG obecne w normalnej ludzkiej populacji, rozkład podklas IgG jest zbliżony do rozkładu w normalnym osoczu. Preparat jest aktywny w krążeniu biorcy natychmiast po podaniu dożylnym i względnie szybko zostaje rozdzielony pomiędzy osocze i płyn zewnątrznaczyniowy. Po 3-5 dniach zostaje osiągnięta równowaga pomiędzy przestrzenią wewnątrz- i zewnątrznaczyniową. T_0,5 preparatu 50 mg/ml wynosi ok. 27 dni, preparatu 100mg/ml 34 dni; może się on znacznie różnić u poszczególnych pacjentów zależnie od stanu klinicznego. IgG oraz kompleksy IgG ulegają rozpadowi w komórkach układu siateczkowo-nabłonkowego.

Reklama

Intratect - wskazania

Leczenie substytucyjne u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat): w zespołach pierwotnych niedoborów odporności (PID) z upośledzonym wytwarzaniem przeciwciał; we wtórnych niedoborach odporności (SID) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, nieskutecznym leczeniem przeciwdrobnoustrojowym oraz udowodnionym niepowodzeniem przeciwciał swoistych (PSAF – niepowodzenie w osiągnięciu co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG przeciwko antygenowym szczepionkom polisacharydowym przeciwko pneumokokom i szczepionkom polipeptydowym) lub poziomem IgG w surowicy <4 g/l. Leczenie immunomodulujące u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży (0-18 lat): w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP) u pacjentów z dużym ryzykiem krwawienia lub przed zabiegiem chirurgicznym w celu podwyższenia liczby płytek krwi; w zespole Guillaina-Barre; w chorobie Kawasaki (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); w przewlekłej zapalnej poliradikuloneuropatii demielinizacyjnej (CIDP); w wieloogniskowej neuropatii ruchowej (MMN).

Reklama

Intratect - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z selektywnym niedoborem IgA, u których wytworzyły się przeciwciała przeciwko IgA, ponieważ podanie preparatu zawierającego IgA może spowodować anafilaksję.

Reklama

Intratect - ostrzeżenia

Należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń sposobu podawania leku i ściśle utrzymywać zalecaną szybkość infuzji. Pacjentów należy obserwować pod kątem objawów działań niepożądanych podczas trwania infuzji oraz przez co najmniej 20 min po podaniu leku, a osoby, którym ludzką immunoglobulinę podaje się po raz pierwszy, którym zmieniono podawany wcześniej preparat ludzkiej immunoglobuliny na inny lub, którym immunoglobulina podawana jest po długiej przerwie należy obserwować podczas infuzji i przez 1 h po jej zakończeniu. U wszystkich pacjentów podawanie IVIg wymaga: odpowiedniego nawodnienia organizmu przed rozpoczęciem infuzji, monitorowania wydalania moczu, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. W przypadku wystąpienia reakcji niepożądanych, należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. Anafilaksja może rozwinąć się u pacjentów: z niewykrywalnym IgA, u których występują przeciwciała przeciwko IgA; którzy dobrze tolerowali wcześniejsze leczenie normalną immunoglobuliną ludzką. W razie wystąpienia wstrząsu należy zastosować odpowiednie postępowanie lecznicze. Szczególną ostrożność zachować u pacjentów z czynnikami ryzyka zdarzeń zatorowo-zakrzepowych (takimi jak: otyłość, podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca, choroby naczyniowe lub zaburzenia zakrzepowo-zatorowe w wywiadzie, nabyte lub dziedziczne zaburzenia krzepnięcia, choroby zwiększające lepkość krwi, ciężka hipowolemia, długotrwałe unieruchomienie); u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub czynnikami ryzyka wystąpienia ostrej niewydolności nerek (takimi jak: cukrzyca, hipowolemia, otyłość, równoczesne przyjmowanie leków nefrotoksycznych, podeszły wiek). U osób z występującymi czynnikami ryzyka ostrej niewydolności nerek lub zakrzepowo-zatorowych działań niepożądanych należy maksymalnie zmniejszyć szybkość podawania i dawkę leku. Donoszono o przypadkach niewydolności nerek u pacjentów leczonych preparatami IVIg, w większości przypadków zidentyfikowano czynniki ryzyka, takie jak istniejąca wcześniej niewydolność nerek, cukrzyca, hipowolemia, nadwaga, równoczesne stosowanie nefrotoksycznych preparatów leczniczych, wiek powyżej 65 lat. Doniesienia dotyczące dysfunkcji i ostrej niewydolności nerek były związane z zastosowaniem wielu zatwierdzonych preparatów IVIg, to jednak preparaty zawierające sacharozę jako stabilizator miały nieproporcjonalnie duży udział w ogólnej liczbie przypadków; w przypadku pacjentów z grup ryzyka można rozważać zastosowanie produktów IVIg nie zawierających sacharozy (Intratect nie zawiera sacharozy, maltozy ani glukozy). W przypadku wystąpienia zaburzenia czynności nerek należy rozważyć przerwanie podawania leku. W związku z terapią IVIg zgłaszano zespół aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS); przerwanie terapii IVIg powodowało remisję AMS w ciągu kilku dni bez następstw. AMS zazwyczaj rozpoczyna się w przeciągu od kilku godzin do 2 dni od dożylnego podania Ig. Wyniki testów płynu mózgowo-rdzeniowego są często dodatnie z pleocytozą do kilku tysięcy komórek na mm³, przeważnie z serii granulocytów i zwiększonym stężeniem białka do kilkuset mg/dl. Częstsze występowanie AMS może być związane z leczeniem dużą dawką dożylnej Ig (2g/kg). Pacjentów leczonych preparatem należy monitorować w kierunku objawów hemolizy. U pacjentów otrzymujących IVIg zgłaszano występowanie ostrego niekardiogennego obrzęku płuc [ostrego potransfuzyjnego uszkodzenia płuc (TRALI)]. Z tego powodu należy monitorować pacjentów w kierunku działań niepożądanych ze strony płuc i należy natychmiast przerwać infuzję w przypadku ich wystąpienia. Mimo stosowania metod inaktywacji czynników zakaźnych, nie można całkowicie wykluczyć przeniesienia z preparatem znanych i nieznanych patogenów. Podejmowane środki zapobiegające zakażeniom uważane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak: HIV, HBV i HCV; mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak wirus zapalenia wątroby typu A (HAV), parwowirus B19. Doświadczenia kliniczne wskazują, że za pośrednictwem preparatów zawierających immunoglobuliny nie dochodzi do przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19. Przypuszcza się również, że do bezpieczeństwa tych preparatów przyczynia się obecność przeciwciał w nich zawartych.

Reklama

Intratect - ciąża

Ciąża. Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Preparat powinien być podawany kobietom w ciąży i podczas laktacji ze szczególną ostrożnością. Preparaty IVIg przenikają przez łożysko, co nasila się podczas III trymestru. Kliniczne doświadczenia dotyczące stosowania immunoglobulin wskazują, że nie mają one szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu czy noworodka. Laktacja. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka matki. Nie przewiduje się żadnego niekorzystnego wpływu na noworodki/dzieci karmione piersią. Płodność. Kliniczne doświadczenie dotyczące stosowania immunoglobulin sugeruje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.

Reklama

Intratect - efekty uboczne

Po dożylnym podaniu normalnej ludzkiej immunoglobuliny czasami mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak: dreszcze, ból i zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, bóle stawów, niskie ciśnienie tętnicze krwi, umiarkowany ból krzyża; odwracalne reakcje hemolityczne (w szczególności u pacjentów z grupami krwi A, B i AB) oraz (rzadko) anemia hemolityczna wymagająca przetoczenia krwi; (rzadko) nagły spadek ciśnienia tętniczego krwi, a w odosobnionych przypadkach wstrząs anafilaktyczny, nawet wtedy, gdy nie było objawów nadwrażliwości po podaniu poprzednich dawek; (rzadko) przejściowe reakcje skórne (w tym toczeń rumieniowaty skórny - częstość nieznana); (bardzo rzadko) stany zakrzepowo-zatorowe, takie jak: zawał mięśnia sercowego, udar, zatorowość płucna, zakrzepica żył głębokich; przypadki odwracalnego aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych; przypadki wzrostu stężenia kreatyniny w surowicy i (lub) występowanie ostrej niewydolności nerek; przypadki ostrego poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc (TRALI). Intratec 50 mg/ml (częstość występowania w przeliczeniu na pacjenta). Bardzo często: bóle głowy, gorączka. Często: hemoliza (łagodna), zaburzenie smaku, nadciśnienie, powierzchniowe zapalenie żył, nudności, wymioty, ból żołądka, wysypka grudkowata, dreszcze, uczucie gorąca, podwyższona temperatura ciała, pozytywny wynik testu Coombsa (bezpośredniego i pośredniego). Intratec 100 mg/ml (częstość występowania w przeliczeniu na pacjenta). Bardzo często: dyskomfort. Często: reakcja związana z infuzją, nadwrażliwość, ból głowy, zaburzenia czucia, kołatanie serca, przekrwienie, nadciśnienie, ból brzucha, biegunka, ból skóry, wysypka, ból stawów, ból pleców, ból kości, ból mięśni. Niezbyt często: zmęczenie, dreszcze, hipotermia. Dla obu dawek leku. Częstość nieznana: dusznica bolesna, dreszcze, wstrząs anafilaktyczny, reakcja alergiczna, spadek ciśnienia krwi, ból pleców, duszność, wstrząs, leukopenia.

Intratect - interakcje

Immunoglobuliny zawarte w preparacie mogą w okresie od 6 tyg. do 3 mies. osłabiać skuteczność szczepionek zawierających żywe, atenuowane wirusy odry, świnki, różyczki lub ospy wietrznej (należy zachować 3-miesięczną przerwę między podaniem preparatu a szczepieniem; w przypadku szczepienia przeciwko odrze osłabienie odpowiedzi immunologicznej może utrzymywać się do roku, dlatego zaleca się oznaczenia miana przeciwciał przeciwko wirusowi odry). Należy unikać jednoczesnego stosowania diuretyków pętlowych.

Intratect - dawkowanie

Dożylnie. Dorośli, młodzież i dzieci. Leczenie substytucyjne musi być rozpoczęte i monitorowane przez lekarza specjalistę doświadczonego w leczeniu niedoboru odporności. W leczeniu substytucyjnym dawkowanie należy ustalić indywidualne dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi klinicznej. Dawka oparta na masie ciała może wymagać dostosowania u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności. Dawkowanie należy ustalić tak, żeby osiągnąć poziom IgG co najmniej 6 g/l lub w granicach normy dla wieku danej populacji (należy oznaczać poziom IgG przed kolejną infuzją). Od rozpoczęcia leczenia do wyrównania stężenia potrzeba 3 do 6 mies. Zaleca się zastosowanie dawki początkowej 0,4-0,8 g/kg mc. podanej jednorazowo, a następnie podawanie co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Dawka wymagana do osiągnięcia stężenia 6 g/l we krwi krążącej wynosi 0,2-0,8 g/kg mc./mies. Po osiągnięciu stabilnego stanu, przerwy między infuzjami wynoszą 3-4 tyg. Należy oznaczać i oceniać poziom immunoglobuliny w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. W celu zmniejszenia częstości występowania zakażeń może być konieczne zwiększenie dawki w celu uzyskania większego stężenia. Wtórne niedobory odporności: 0,2-0,4 g/kg mc. co 3-4 tyg. Należy kontrolować najniższe stężenie IgG w osoczu i oceniać łącznie z częstością zakażeń. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: 1. dawka 0,8-1,0 g/kg mc. w pierwszym dniu; dawka może być powtórzona raz w ciągu 3 dni; 2. 0,4 g/kg mc. na dobę przez 2-5 dni. Leczenie można powtórzyć, jeśli nastąpi nawrót choroby. Zespół Guillain-Barre: 0,4 g/kg mc./dobę przez 5 dni (możliwe powtórzenie dawkowania w przypadku nawrotu). Choroba Kawasaki: 1,6-2,0 g/kg mc. w jednorazowej dawce. Pacjenci powinni otrzymywać równocześnie kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. przez 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg podawana 1-2 kolejne dni co 3 tyg. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podawana przez 2-5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg mc. co 2-4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4-8 tyg. Skuteczność leczenia trzeba oceniać po każdym cyklu, jeśli obserwuje się brak skuteczności po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli terapia jest skuteczna należy podjąć decyzję o długoterminowym leczeniu biorąc pod uwagę reakcje pacjenta i odpowiedź na leczenie podtrzymujące. Dawkowanie i przerwy w leczeniu należy dostosować w zależności od indywidualnego przebiegu choroby. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od stosowanego u dorosłych. Sposób podania. Immunoglobulinę ludzką normalną należy podawać dożylnie z początkową szybkością infuzji nie większą niż 0,3 ml /kg mc./h przez 30 min. W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. Jeśli preparat jest dobrze tolerowany, prędkość infuzji można stopniowo zwiększyć do maksymalnie 1,9 ml/kg mc./h. W terapii zastępczej u pacjentów, którzy dobrze tolerowali prędkość infuzji 1,9 ml/kg mc./h, można stopniowo zwiększać prędkość do 6 ml/kg mc./h i jesli nadal jest dobrze tolerowana, można ja stopniowo zwiększać maksymalnie do 8 ml/kg mc./h.

Intratect - uwagi

Po podaniu immunoglobulin przemijające zwiększenie stężenia we krwi różnorodnych biernie przeniesionych przeciwciał może powodować fałszywie dodatnie wyniki testów serologicznych. Bierne przeniesienie przeciwciał przeciwko antygenom erytrocytów np. A, B, D może zakłócać wyniki niektórych testów serologicznych w kierunku przeciwciał przeciwko krwinkom czerwonym np. testu antyglobulinowego bezpośredniego (DAT, bezpośredni test Coombsa).  Po podaniu preparatu mogą wystąpić działania niepożądane osłabiające zdolność koncentracji - należy poczekać na ich ustąpienie przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Preparat należy przechowywać w temp. poniżej 25st.C. Nie należy go mieszać z innymi lekami. Zdecydowanie zaleca się, aby w przypadku każdego podania preparatu odnotować czytelnie nazwę i numer serii, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku.