Iressa - skład
1 tabl. powl. zawiera 250 mg gefitynibu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Iressa - działanie
Gefitynib jest wybiórczym, małocząsteczkowym inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu i jest skuteczny u pacjentów z nowotworem z obecnością mutacji aktywującej domenę kinazy tyrozynowej EGFR niezależnie od rzutu leczenia. Nie stwierdzono istotnego klinicznie działania u pacjentów z potwierdzonym brakiem mutacji EGFR w guzie. Po podaniu doustnym lek jest umiarkowanie wolno wchłaniany, a maksymalne stężenie w osoczu występuje zazwyczaj po 3-7 h po podaniu. Średnia bezwzględna biodostępność u pacjentów z nowotworem wynosi 59%. Pokarm nie wpływa istotnie na ekspozycję na lek. W badaniu przeprowadzonym z udziałem zdrowych ochotników, gdy utrzymywano pH soku żołądkowego powyżej 5, ekspozycja na gefitynib zmniejszyła się o 47 %, prawdopodobnie ze względu na zaburzoną rozpuszczalność gefitynibu w żołądku. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 90%. Dane z badań in vitro wskazują, że gefitynib jest substratem dla białka Pgp odpowiedzialnego za transport przezbłonowy. Lek jest intensywnie metabolizowany, głównie przez CYP3A4 i CYP2D6. Określono 5 metabolitów znajdujących się w wydzielinach i 8 występujących w osoczu. Głównym zidentyfikowanym metabolitem jest O-demetylowany gefitynib. Ma on 14-krotnie słabsze działanie hamujące wzrost komórki powodowany przez pobudzenie EGFR, jak również nie wykazuje działania hamującego wzrost komórek guza u myszy. Lek wydalany jest głównie w postaci zmetabolizowanej z kałem, mniej niż 4% podanej dawki jest wydalane przez nerki w postaci gefitynibu i jego metabolitów. Średni T0,5 u pacjentów z nowotworem wynosi 41 h. Podawanie gefitynibu raz na dobę powodowało 2-8 -krotną kumulację, a typowa dla stanu stacjonarnego ekspozycja została osiągnięta po podaniu 7-10 dawek. W stanie stacjonarnym, stężenie w osoczu jest 2-3-krotnie większe przez cały okres 24 h między kolejnymi dawkami.
Reklama
Iressa - wskazania
Leczenie dorosłych pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP), miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, z aktywującą mutacją EGFR-TK.
Reklama
Iressa - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią.
Reklama
Iressa - ostrzeżenia
Przed zastosowaniem gefitynibu w leczeniu chorych na miejscowo zaawansowanego lub rozsianego NDRP należy u wszystkich pacjentów podjąć próby badania w celu wykrycia obecności mutacji EGFR w tkance nowotworowej. Jeżeli materiał z guza nowotworowego jest niezdatny do oceny, wtedy można wykorzystać krążący DNA nowotworu (ctDNA) uzyskany z krwi (osocza). Ze względu na ryzyko wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc, w razie nasilenia się u pacjenta objawów takich, jak duszność, kaszel i gorączka, należy przerwać leczenie preparatem i natychmiast rozpocząć postępowanie diagnostyczne. Jeśli rozpoznano śródmiąższową chorobę płuc lek należy odstawić i zastosować odpowiednie leczenie. Czynnikami ryzyka wystąpienia choroby śródmiąższowej płuc niezależnie od tego czy pacjent otrzymywał gefitynib czy chemioterapię są: palenie tytoniu, zły stan ogólny (PS≥2), potwierdzone w tomografii komputerowej (CT) zmniejszenie ilości prawidłowego miąższu płucnego (≤50 %), niedługi czas od rozpoznania NDRP (<6 mies.), istniejąca wcześniej choroba śródmiąższowa płuc, starszy wiek (≥55 lat), współistniejąca choroba serca. Zwiększone ryzyko wystąpienia ChŚP po zastosowaniu gefitynibu w porównaniu z chemioterapią występowało głównie podczas pierwszych 4 tyg. leczenia. W trakcie stosowania leku zaleca się okresową kontrolę czynności wątroby. Gefitynib należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu. W przypadku znacznego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy rozważyć odstawienie leku. Wykazano, że zaburzenia czynności wątroby z powodu marskości wątroby prowadzą do zwiększenia stężenia gefitynibu w osoczu. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością nerek z klirensem kreatyniny ≤20 ml/min. Należy poinformować pacjenta o konieczności niezwłocznego skontaktowania się z lekarzem w razie wystąpienia ciężkiej lub utrzymującej się biegunki, nudności, wymiotów lub braku łaknienia (ze względu na możliwość odwodnienia). Należy zalecić konsultację okulistyczną, jeśli u pacjenta wystąpią: zapalenie oka, łzawienie, nadwrażliwość na światło, niewyraźne widzenie, ból i (lub) zaczerwienie oka lub jeśli objawy te nasilą się. W przypadku stwierdzenia wrzodziejącego zapalenia rogówki należy wstrzymać podawanie gefitynibu, a jeśli objawy nie ustąpią lub pojawią się ponownie po wznowieniu leczenia tym lekiem, należy rozważyć zaprzestanie leczenia gefitynibem. Należy zachować ostrożność podczas stosowania gefitynibu z lekami, z którymi daje interakcje: induktorami CYP3A4 (unikać leczenia skojarzonego, ze względu na osłabienie skuteczności gefitynibu), silnymi inhibitorami enzymu CYP3A4, zwłaszcza u pacjentów z wolnym metabolizmem CYP2D6 (zwiększenie stężenia gefitynibu), warfaryną (kontrolować parametry krzepnięcia), lekami powodującymi zwiększenie pH soku żołądkowego (zmniejszenie biodostępności i skuteczności gefitynibu). Gefitynib może nasilać neutropenię występującą po zastosowaniu winorelbiny. U pacjentów stosujących gefitynib obserwowano perforacje przewodu pokarmowego. W większości przypadków jest to związane z innymi znanymi czynnikami ryzyka, takimi jak: jednoczesne stosowanie steroidów lub produktów z grupy NLPZ, owrzodzenie przewodu pokarmowego w wywiadzie, wiek, palenie tytoniu lub przerzuty do jelita w miejscu perforacji. Gefitynib nie ma zastosowania u dzieci i młodzieży we wskazaniu NDRP. Ze względu na zawartość laktozy, nie stosować preparatu u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabl., to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".
Reklama
Iressa - ciąża
Brak danych dotyczących stosowania gefitynibu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Nie stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Pacjentkom w wieku rozrodczym należy doradzić, aby w trakcie leczenia nie zachodziły w ciążę. Nie wiadomo czy gefitynib przenika do mleka karmiących kobiet. Gefitynib i jego metabolity kumulowały się w mleku karmiących samic szczura. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.
Reklama
Iressa - efekty uboczne
Bardzo często: brak łaknienia (łagodny do umiarkowanego - 1. lub 2. stopnia wg CTC), biegunka (głównie łagodna i umiarkowana - 1. lub 2. stopnia wg CTC), wymioty (głównie łagodne i umiarkowane - 1. lub 2. stopnia według CTC), nudności (głównie łagodne - 1. stopnia wg CTC), zapalenie jamy ustnej (głównie łagodne -1. stopnia według CTC), zwiększenie aktywności AlAT (głównie łagodne i umiarkowane), reakcje skórne (głównie łagodne lub umiarkowane - 1. lub 2. stopnia), wysypka krostkowa, czasami swędząca z suchą skórą, pęknięcia skórne na podłożu rumienia, osłabienie (przeważnie łagodne - 1. stopnia wg CTC). Często: zapalenie spojówek, zapalenie powiek, suchość oka (zwykle łagodna - 1. stopnia CTC), krwawienia (np. krwawienie z nosa i krwiomocz), śródmiąższowa choroba płuc (często ciężka - 3.-4. stopnia wg CTC; stwierdzano przypadki zgonu), odwodnienie (w związku z biegunką, nudnościami, wymiotami lub brakiem łaknienia), suchość w jamie ustnej (przeważnie łagodna - 1. stopnia CTC), zwiększenie aktywności AspAT (głównie łagodne do umiarkowanego), zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej (głównie łagodne do umiarkowanego), zmiany w obrębie paznokci, łysienie, reakcje alergiczne (w tym obrzęk naczynioworuchowy i pokrzywka), bezobjawowe zwiększenie stężenia kreatyniny w badaniach laboratoryjnych, białkomocz, zapalenie pęcherza moczowego, gorączka. Niezbyt często: nadżerka rogówki (odwracalna i czasami współistniejąca z nieprawidłowym wzrostem rzęs), zapalenie rogówki, zapalenie trzustki, perforacje przewodu pokarmowego, zapalenie wątroby (w pojedynczych przypadkach niewydolność wątroby, mogąca prowadzić do zgonu), zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej. Rzadko: zmiany pęcherzowe (martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona i rumień wielopostaciowy), zapalenie naczyń skórnych, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego.
Iressa - interakcje
Gefitynib jest metabolizowany głównie przez CYP3A4 i częściowo przez CYP2D6. Inhibitory CYP3A4, zwłaszcza silne, tj.: ketokonazol, pozakonazol, worykonazol, inhibitory proteaz, klarytromycyna, telitromycyna mogą zwiększać stężenie gefitynibu we krwi; zwiększenie ekspozycji jest większe u osób z wolnym metabolizmem CYP2D6 - należy ściśle obserwować pacjentów pod kątem toksyczności gefitynibu, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia inhibitorem CYP3A4. Brak danych dotyczących jednoczesnego stosowania z inhibitorami CYP2D6, jednak silne inhibitory tego izoenzymu mogą powodować około 2-krotne zwiększenie stężenia gefitynibu u osób z szybkim metabolizmem CYP2D6 - jeśli rozpoczyna się jednoczesne leczenie silnym inhibitorem CYP2D6, należy ściśle obserwować pacjenta pod kątem toksyczności gefitynibu. Substancje indukujące CYP3A4, np. fenytoina, karbamazepina, ryfampicyna, barbiturany i ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) mogą nasilać metabolizm gefitynibu i zmniejszać jego stężenie we krwi - unikać jednoczesnego stosowania, ze względu na ryzyko osłabienia skuteczności gefitynibu. Leki, które powodują znaczne, trwałe zwiększenie pH soku żołądkowego, np. inhibitory pompy protonowej i antagoniści receptora H2 mogą zmniejszać biodostępność i stężenie gefitynibu we krwi, a tym samym osłabiać jego skuteczność. Duże dawki krótkodziałających leków zobojętniających mogą mieć podobne działanie, jeśli są stosowane regularnie w porze zbliżonej do czasu zażywania gefitynibu. U pacjentów otrzymujących jednocześnie warfarynę i gefitynib należy systematycznie kontrolować wartości INR lub czasu protrombinowego (PT); obserwowano krwawienia i zwiększone wartości INR. Stosowanie gefitynibu z winorelbiną nasila neutropenię. Gefitynib w niewielkim stopniu hamuje izoenzym CYP2D6. Może to mieć znaczenie w przypadku leków o wąskim indeksie terapeutycznym, będących substratami CYP2D6 - należy wziąć pod uwagę dostosowanie dawki takiego leku. Obserwowano niewielkie zwiększenie ekspozycji na metoprolol (35%) - substrat CYP2D6. Gefitynib in vitro hamuje białko transportujące BCRP, jednak znaczenie kliniczne tego działania jest nieznane. Gefitynib jest substratem dla Pgp; dostępne dane nie wskazują, aby te obserwacje miały znaczenie kliniczne.
Iressa - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 250 mg raz na dobę. W przypadku pominięcia dawki, powinna ona zostać zażyta jak najszybciej, jeśli jednak czas do zastosowania następnej dawki jest krótszy niż 12 h, nie należy zażywać pominiętej dawki. Nie należy zażywać podwójnej dawki (w tym samym czasie) w celu uzupełnienia pominiętej dawki. U pacjentów źle tolerujących działania niepożądane leku takie, jak biegunka lub reakcje skórne zaleca się krótką przerwę w leczeniu (do 14 dni) i ponowne rozpoczęcie leczenia gefitynibem w dawce 250 mg. U pacjentów, którzy nie tolerują leczenia po przerwie w terapii, należy zaprzestać stosowania gefitynibu i rozważyć inny sposób leczenia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością wątroby (B lub C wg Child-Pugh) z powodu marskości wątroby występuje zwiększone stężenie gefitynibu we krwi i ryzyko zwiększenia toksyczności leku - należy monitorować pacjentów. Stężenie nie było zwiększone u pacjentów ze zwiększoną aktywnością AspAT, fosfatazy alkalicznej lub bilirubiny z powodu przerzutów w wątrobie. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z CCr >20 ml/min ani u pacjentów w podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością nerek z CCr ≤ 20 ml/min. Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób z genotypem odpowiedzialnym za wolny metabolizm CYP2D6, jednak należy ściśle monitorować działania niepożądane. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie zostało ustalone. Gefitynib nie ma zastosowania u dzieci i młodzieży we wskazaniu NDRB. Sposób podania. Lek można stosować z posiłkiem lub bez posiłku, codziennie, mniej więcej o tej samej porze dnia. Tabletkę można połknąć w całości popijając wodą lub jeśli podawanie całej tabletki nie jest możliwe, tabletka może być podana po rozpuszczeniu w wodzie (niegazowanej). Nie należy używać innych płynów. Tabletkę należy wrzucić do szklanki w połowie wypełnionej wodą, nie należy kruszyć tabletki. Można raz na jakiś czas zamieszać, aż tabletka się rozpuści (może to trwać do 20 min). Zawiesinę należy wypić niezwłocznie po przygotowaniu (tj. w ciągu 60 min). Szklankę należy ponownie napełnić do połowy wodą i wypić. Roztwór można podawać także przez sondę nosowo-żołądkową lub gastrostomię.
Iressa - uwagi
Pacjenci, u których wystąpi osłabienie, powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
