Irinotecan Hospira - skład
1 fiolka zawiera 40 mg lub 100 mg trójwodnego chlorowodorku irynotekanu. Preparat zawiera sorbitol.
Reklama
Irinotecan Hospira - działanie
Lek przeciwnowotworowy, wybiórczo hamujący aktywność topoizomerazy I DNA, półsyntetyczna pochodna kamptotecyny. W większości tkanek jest metabolizowany do SN-38, związku o większej aktywności niż irynotekan w stosunku do oczyszczonej topoizomerazy I i wykazującego silniejsze działanie cytotoksyczne wobec licznych linii komórek nowotworowych mysich i ludzkich. Hamowanie aktywności topoizomerazy I DNA przez irynotekan lub SN-38 powoduje powstawanie jednoniciowych odcinków DNA, blokujących widełki replikacyjne DNA i odpowiedzialnych za cytotoksyczne właściwości leku. Działanie cytotoksyczne jest zależne od czasu i specyficzne dla fazy S. Poza działaniem przeciwnowotworowym lek hamuje acetylocholinoesterazę. Irynotekan i SN-38 wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 65% i 95%. Scharakteryzowano dwa szlaki metaboliczne, z których każdy dotyczy co najmniej 12% podanej dawki leku: hydroliza przy udziale karboksyloesterazy do czynnego metabolitu SN-38; procesy utleniania z udziałem enzymów cytochromu P450 3A. Ponad 50% dawki leku jest wydalane w postaci niezmienionej, z czego 33% z kałem poprzez żółć a 22% z moczem. Średni T0,5 we krwi w I fazie modelu trójfazowego wynosi 12 min, w II fazie - 2,5 h, a końcowej fazie eliminacji 14,2 h.
Reklama
Irinotecan Hospira - wskazania
Leczenie zaawansowanego raka okrężnicy i odbytnicy: w skojarzeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym u pacjentów, którzy nie otrzymywali uprzednio chemioterapii w związku z zaawansowanym rakiem, w monoterapii u pacjentów po niepowodzeniu leczenia 5-fluorouracylem. W skojarzeniu z cetuksymabem, irynotekan jest wskazany w leczeniu u pacjentów z rakiem okrężnicy i odbytnicy z przerzutami wykazującym ekspresję receptora nabłonkowego czynnika wzrostu (EGRF), z genem KRAS typu dzikiego, nieotrzymujących uprzednio leczenia w związku z przerzutami lub po niepowodzeniu terapią cytotoksyczną zawierającą irynotekan. W skojarzeniu z 5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem, irynotekan jest wskazany jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z rakiem okrężnicy i odbytnicy z przerzutami. W skojarzeniu z kapecytabiną i z lub bez bewacyzumabu, irynotekan jest wskazany jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z rakiem okrężnicy i odbytnicy z przerzutami.
Reklama
Irinotecan Hospira - przeciwwskazania
Ciężka nadwrażliwość na irynotekan lub na którąkolwiek substancję pomocniczą w wywiadzie. Przewlekła choroba zapalna jelit i (lub) niedrożność jelit. Stężenie bilirubiny ponad 3-krotnie większe niż GGN. Ciężkie zaburzenie czynności szpiku kostnego. Stan ogólny wg klasyfikacji WHO >2. Jednoczesne stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego. Ciąża i okres karmienia piersią. Dodatkowe przeciwwskazania do stosowania cetuksymabu, bewacyzumabu lub kapecytabiny znajdują się w materiałach informacyjnych tych preparatów.
Reklama
Irinotecan Hospira - ostrzeżenia
Lek należy podawać wyłącznie na oddziałach wyspecjalizowanych w stosowaniu chemioterapii cytotoksycznej i pod kontrolą lekarza mającego odpowiednie kwalifikacje do stosowania chemioterapii przeciwnowotworowej. Ze względu na rodzaj i częstość działań niepożądanych, irynotekan należy przepisywać wyłącznie w następujących przypadkach, po dokonaniu oceny spodziewanych korzyści wobec możliwego ryzyka: u pacjentów obarczonych ryzykiem, zwłaszcza znajdujących się w stanie czynnościowym w stopniu 2 wg klasyfikacji WHO; w rzadkich przypadkach, gdy pacjenci nie są w stanie stosować się do zaleceń dotyczących leczenia działań niepożądanych (konieczność natychmiastowego i długotrwałego leczenia przeciwbiegunkowego połączonego z piciem dużych ilości płynów po wystąpieniu opóźnionej biegunki). W takich przypadkach zaleca się umieszczenie pacjentów w szpitalu i objęcie ścisłą obserwacją. Irynotekan w monoterapii jest zwykle stosowany w schemacie dawkowania raz na 3 tyg., jednak u pacjentów, u których konieczna jest dokładniejsza obserwacja lub szczególnie zagrożonych ciężką neutropenią, można rozważyć schemat podawania raz na tydzień. Pacjenci powinni być poinformowani o możliwości wystąpienia biegunki, która może pojawić się po upływie ponad 24 h od podania leku lub w dowolnym momencie przed rozpoczęciem kolejnego kursu terapii. Pacjenci powinni szybko poinformować lekarza prowadzącego o wystąpieniu biegunki i natychmiast rozpocząć odpowiednie leczenie. Do pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia biegunki należą: osoby po uprzedniej radioterapii okolic brzucha lub miednicy, pacjenci ze zwiększoną leukocytozą przed rozpoczęciem leczenia, pacjenci w stanie czynnościowym ≥2 wg WHO oraz kobiety. Natychmiast po wystąpieniu biegunki chorzy powinni rozpocząć picie dużych ilości napojów zawierających elektrolity i zastosować terapię przeciwbiegunkową (stosowanie dużych dawek loperamidu: pierwsza dawka 4 mg, następnie 2 mg co 2 h), która powinna być kontynuowana przez 12 h od wystąpienia ostatniego płynnego stolca. Nie wolno modyfikować dawki. Terapia przeciwbiegunkowa nie powinna być w żadnym przypadku stosowana dłużej niż przez 48 h ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia niedrożności porażennej jelit, jak i przez okres krótszy niż 12 h. Nie należy podawać loperamidu profilaktycznie, nawet u tych pacjentów, u których opóźnione biegunki występowały w czasie poprzednich kursów leczenia irynotekanem. W przypadkach, gdy występuje biegunka i ciężka neutropenia (liczba neutrofilów <500/mm3), oprócz leczenia przeciwbiegunkowego, stosuje się profilaktycznie antybiotyki o szerokim spektrum działania. Pacjent powinien być poddany leczeniu szpitalnemu w następujących przypadkach: biegunka z towarzyszącą gorączką, ciężka biegunka (konieczne jest dożylne nawodnienie pacjenta), biegunka nieustępująca w ciągu 48 h od rozpoczęcia terapii loperamidem w dużych dawkach. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka zaleca się zmniejszenie dawki irynotekanu w kolejnych kursach leczenia. Podczas leczenia irynotekanem zaleca się cotygodniowe pełne badanie krwi. Pacjentów należy poinformować o ryzyku neutropenii i znaczeniu gorączki. Gorączkę neutropeniczną (temp. >38st.C i liczba neutrofilów ≤1000/mm3) należy natychmiast leczyć w warunkach szpitalnych, podając dożylnie antybiotyki o szerokim zakresie działania. U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie hematologiczne działania niepożądane, zaleca się zmniejszenie dawki w kolejnych kursach leczenia. U pacjentów z ciężką biegunką istnieje zwiększone ryzyko zakażenia i toksyczności hematologicznej, u tych pacjentów należy wykonać pełne badanie morfologiczne krwi. Badania parametrów czynności wątroby należy wykonywać przed rozpoczęciem leczenia oraz przed każdym kolejnym kursem terapii. U pacjentów ze stężeniem bilirubiny 1,5-3 razy większym niż GGN należy co tydzień przeprowadzać pełne badanie morfologii krwi, ponieważ u tych pacjentów klirens irynotekanu jest zmniejszony (ryzyko uszkodzenia układu krwiotwórczego). Przed każdym podaniem irynotekanu zaleca się zapobiegawcze podanie leku przeciwwymiotnego i zapobiegającego nudnościom. Pacjenci, u których wystąpią wymioty i opóźniona biegunka powinni być natychmiast hospitalizowani. W przypadkach wystąpienia ostrego zespołu cholinergicznego należy podać siarczan atropiny (0,25 mg podskórnie), o ile nie istnieją przeciwwskazania. Ostrożnie stosować u pacjentów z astmą. U pacjentów, u których wystąpi ostry i ciężki zespół cholinergiczny, zalecane jest profilaktyczne stosowanie siarczanu atropiny podczas podawania kolejnych dawek irynotekanu. Pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju śródmiąższowej choroby płuc (stosowanie leków toksycznych dla płuc, radioterapia i czynniki stymulujące wzrost kolonii) należy ściśle monitorować czy nie występują u nich objawy ze strony układu oddechowego przed terapią i podczas stosowania irynotekanu. Ze względu na częstsze występowanie zaburzeń czynności biologicznych u pacjentów w podeszłym wieku, a zwłaszcza czynności wątroby, należy zachować ostrożność dobierając wielkość dawki leku. Pacjentów z niedrożnością jelit nie wolno leczyć irynotekanem przed ustąpieniem niedrożności. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. SN-38 jest poddawany detoksykacji do glukuronidu SN-38 za pośrednictwem genu UGT1A1. U osób z wrodzonym niskim stopniem ekspresji UGT1A1 (zespół Criglera Najjara typ I i typ II oraz u osób homozygotycznych dla allelu UGT1A1*28 [zespół Gilberta]) zwiększa się ryzyko toksycznego działania irynotekanu - u tych pacjentów zalecane jest zmniejszenie dawki początkowej. Ze względu na zawartość sorbitolu, preparatu nie należy stosować w przypadku wrodzonej nietolerancji fruktozy. Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z silnymi inhibitorami lub induktorami cytochromu CYP3A4. Irynotekanu nie należy stosować u dzieci.
Reklama
Irinotecan Hospira - ciąża
Preparat jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym oraz mężczyźni muszą stosować metody zapobiegania ciąży w trakcie leczenia i przez co najmniej 3 miesiące po jego zakończeniu.
Reklama
Irinotecan Hospira - efekty uboczne
Bardzo często: ciężka opóźniona biegunka, ciężkie nudności i wymioty (w monoterapii)i, neutropenia (odwracalna i nienasilająca się), niedokrwistość, małopłytkowość (podczas leczenia skojarzonego), zakażenia (podczas monoterapii), przemijające wyłysienie, gorączka bez zakażenia i bez ciężkiej neutropenii (w monoterapii), w terapii skojarzonej - przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej lub stężenia bilirubiny bez progresywnych przerzutów do wątroby. Często: ciężkie nudności i wymioty (w terapii skojarzonej), odwodnienie (zwykle związane z biegunką i (lub) wymiotami), zaparcie związane z podawaniem irynotekanu i (lub) loperamidu, gorączka z neutropenią, zakażenia (podczas leczenia skojarzonego), zakażenia spowodowane ciężką neutropenią (w 3 przypadkach zakończone śmiercią), małopłytkowość (podczas monoterapii), gorączka bez zakażenia i bez ciężkiej neutropenii (w terapii skojarzonej), ciężki przemijający zespół cholinergiczny, osłabienie, w monoterapii - przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej lub stężenia bilirubiny bez przerzutów do wątroby, w terapii skojarzonej - przemijające zwiększenie stężenia bilirubiny stopnia 3., przemijające, łagodne lub umiarkowane zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Niezbyt często: rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, niewydolność nerek, niedociśnienie lub niewydolność sercowo-krążeniowa na skutek odwodnienia, niedrożność jelit, krwawienie z przewodu pokarmowego, łagodne reakcje skórne, reakcje wokół miejsca podania, śródmiąższowe zapalenie płuc objawiające się jako nacieki płucne, duszność, łagodne reakcje alergiczne, u pacjentów z posocznicą - niewydolność nerek, niedociśnienie krwi lub niewydolność sercowo-krążeniową. Rzadko: zapalenie okrężnicy (łącznie z zapaleniem jelita ślepego oraz niedokrwiennym lub wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy), perforacja jelita, brak łaknienia, bóle brzucha, zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, objawowe lub bezobjawowe zapalenie trzustki, hipokaliemia, hiponatremia, reakcje anafilaktyczne/rzekomoanafilaktyczne, nadciśnienie podczas wlewu lub po jego zakończeniu, skurcze mięśni, parestezje. Bardzo rzadko: przypadek obwodowej trombocytopenii, w której występowały przeciwciała przeciwpłytkowe, zwiększenie aktywności amylazy i (lub) lipazy, przemijające zaburzenia mowy, zespół rozpadu guza.
Najczęstsze działania niepożądane ograniczające wielkość podawanej dawki irynotekanu to: opóźniona biegunka (występująca po ponad 24 h od podania leku) oraz zaburzenia krwi, takie jak: neutropenia, anemia czy trombocytopenia. Często obserwowano ciężki, przemijający, ostry zespół cholinergiczny. Główne objawy określono jako wczesną biegunkę oraz zespół objawów, takich jak: bóle brzucha, zapalenie spojówek, katar sienny, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, pocenie się, dreszcze, złe ogólne samopoczucie, zawroty głowy, zaburzenia wzroku, zwężenie źrenic, łzawienie oczu i nadmierne ślinienie się, które pojawiają się w ciągu 24h od podania pierwszej infuzji irynotekanu. W przypadku skojarzonego leczenia z cetuksymabem zgłaszano dodatkowe działania niepożądane, związane z tym lekiem (np. wysypka trądzikowa w 88%). Do działań niepożądanych występujących u pacjentów leczonych kapecytabiną w skojarzeniu z irynotekanem, oprócz obserwowanych podczas monoterapii kapecytabiną (lub zgłaszanych częściej niż podczas stosowania samej kapecytabiny) należą: bardzo często - zakrzepica/zator; często - reakcja nadwrażliwości, niedokrwienie mięśnia sercowego/zawał mięśnia sercowego, gorączka neutropeniczna. Do działań niepożądanych 3. i 4. stopnia opisywanych u pacjentów leczonych kapecytabiną w skojarzeniu z irynotekanem i bewacyzumabem, oprócz obserwowanych podczas monoterapii bewacyzumabem lub zgłaszanych częściej niż podczas monoterapii kapecytabiną, należą: neutropenia, zakrzepica/zator, nadciśnienie tętnicze i niedokrwienie mięśnia sercowego/zawał mięśnia sercowego.
Irinotecan Hospira - interakcje
Nie można wykluczyć interakcji irynotekanu z lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Irynotekan wykazuje aktywność esterazy cholinowej, a leki tego typu mogą wydłużać blokadę nerwowo-mięśniową wywołaną przez suksametonium i znosić blokadę mięśniowo-nerwową po niedepolaryzujących lekach zwiotczających mięśnie. Jednoczesne stosowanie leków przeciwdrgawkowych indukujących cytochrom CYP3A (np. karbamazepina, fenobarbital lub fenytoina) prowadzi do zmniejszenia ekspozycji na irynotekan, SN-38 i glukuronid SN-38 oraz osłabienia działania farmakodynamicznego. Poza indukcją enzymów 3A cytochromu P450, nasilona glukuronidacja i zwiększone wydzielanie z żółcią może odgrywać rolę w osłabieniu działania irynotekanu oraz jego metabolitów. Jednoczesne podawanie ketokonazolu prowadziło do zmniejszenia AUC pochodnej kwasu aminowalerianowego o 87% oraz zwiększenia AUC SN-38 o 109% w porównaniu z monoterapią irynotekanem. Należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących jednocześnie inhibitory cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazol) lub induktory cytochromu CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina lub fenytoina). Dziurawiec powoduje zmniejszenie stężenia SN-38 we krwi - nie należy jednocześnie stosować. Jednoczesne podawanie 5-fluorouracylu i kwasu folinowego w schemacie chemioterapii skojarzonej, nie wpływa na parametry farmakokinetyczne irynotekanu. Nie dowiedziono, aby cetuksymab i irynotekan wpływały na swoje profile bezpieczeństwa. U pacjentów otrzymujących irynotekan/5-fluorouracyl (5FU)/kwas folinowy (FA) w skojarzeniu z bewacyzumabem odnotowano więcej przypadków zmniejszenia dawki irynotekanu. U pacjentów, u których wystąpi ciężka biegunka, leukopenia lub neutropenia podczas leczenia skojarzonego bewacyzumabem z irynotekanem należy zmodyfikować dawkę irynotekanu.
Irinotecan Hospira - dawkowanie
Wyłącznie u dorosłych. Roztwór do wlewu, po rozcieńczeniu, należy podawać do żyły obwodowej lub centralnej. Monoterapia (u pacjentów wcześniej leczonych): zalecana dawka wynosi 350 mg/m2 pc. raz na 3 tyg., we wlewie dożylnym trwającym 30-90 min. Terapia wielolekowa (u pacjentów wcześniej nieleczonych): irynotekan z 5 FU/FA w schemacie co 2 tyg. - 180 mg/m2 pc. irynotekanu raz na 2 tyg. we wlewie dożylnym trwającym 30-90 min, po którym podaje się we wlewie FA i 5FU. Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego cetuksymabu znajduje się w Charakterystyce Produktu Leczniczego (ChPL). Zazwyczaj stosuje się tę samą dawkę irynotekanu co w ostatnich cyklach wcześniejszego schematu leczenia zawierającego irynotekan. Irynotekan nie może być podawany wcześniej niż 1 h od zakończeniu wlewu cytuksymabu. Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego bewacyzumabu znajduje się w ChPL. Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanej kapecytabiny znajdują się poniżej oraz ChPL. Dane z randomizowanego, kontrolowanego badania III fazy potwierdzają zasadność stosowania kapecytabiny w dawce początkowej 1000 mg/m2 pc. pierwszego rzutu linii pacjentów z rakiem jelita grubego i odbytnicy z przerzutami. Dane z analizy przejściowej wieloośrodkowego, randomizowanego, kontrolowanego badania II fazy potwierdzają zasadność stosowania kapecytabiny w dawce początkowej 800 mg/m2 pc. przez 2 tyg. w cyklach co 3 tyg., w skojarzeniu z irynotekanem i bewacyzumabem, w leczeniu pierwszego rzutu pacjentów z rakiem jelita grubego i odbytnicy z przerzutami. Modyfikacje dawkowania. Preparat można podać po zmniejszeniu się nasilenia działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 wg skali toksyczności NCI-CTC i całkowitym ustąpieniu biegunki, związanej z leczeniem. Na początku kolejnego kursu leczenia dawkę irynotekanu i, jeśli to wskazane, 5FU należy zmniejszyć, zależnie od najcięższych działań niepożądanych, które wystąpiły podczas poprzedniego cyklu leczenia. Dawkę irynotekanu i (lub) 5FU należy zmniejszyć o 15-20% w przypadku wystąpienia: toksyczności hematologicznej (neutropenia stopień 4, gorączka neutropeniczna/neutropenia stopień 3-4 i gorączka stopień 2-4, trombocytopenia i leukopenia stopień 4) lub toksyczności niehematologicznej - stopień 3-4. Należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawki cetuksymabu podawanego w skojarzeniu z irynotekanem oraz bewacyzumabu podawanego w skojarzeniu z irynotekanem/5FU/FA zawartych w ChPL. Jeśli leczenie skojarzone z kapecytabiną stosowane jest u pacjentów ≥65 lat, zaleca się zmniejszenie dawki początkowej kapecytabiny do 800 mg/m2 pc., podawanej 2 razy na dobę. Leczenie irynotekanem należy kontynuować do wystąpienia obiektywnej progresji choroby lub nietolerowanego nasilenia działań toksycznych. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w stanie czynnościowym ≤2 parametrem określającym dawkę początkową irynotekanu powinno być stężenie bilirubiny we krwi (do 3 razy większe od GGN). U takich pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym >50% klirens irynotekanu jest zmniejszony, a w związku z tym ryzyko toksyczności hematologicznej zwiększone. Z tego względu u tych pacjentów należy raz w tyg. wykonywać pełną morfologię krwi. U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest 1,5 razy większe niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m2 pc.; u pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest od 1,5 do 3 razy większe niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 200 mg/m2 pc. Nie należy stosować irynotekanu u pacjentów, u których stężenie bilirubiny wynosi >3-krotnej wartość GGN. Nie ma danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczonych irynotekanem w chemioterapii skojarzonej. Nie zaleca się stosowania irynotekanu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze względu na brak badań. U pacjentów w podeszłym wieku należy ostrożnie ustalać dawkę i poddawać ich szczególnie uważnej kontroli.
Irinotecan Hospira - uwagi
W przypadku zawrotów głowy lub zaburzeń widzenia, które mogą wystąpić w ciągu 24 h od podania irynotekanu, pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych.
