Irinotecan medac

Irinotecan medac - skład

1 fiolka zawiera 40 mg, 100 mg lub 300 mg trójwodnego chlorowodorku irynotekanu. Preparat zawiera sorbitol.

Reklama

Irinotecan medac - działanie

Lek przeciwnowotworowy, wybiórczo hamujący aktywność topoizomerazy I DNA, półsyntetyczna pochodna kamptotecyny. W większości tkanek jest metabolizowany do SN-38, związku o większej aktywności niż irynotekan w stosunku do oczyszczonej topoizomerazy I i wykazującego silniejsze działanie cytotoksyczne wobec licznych linii komórek nowotworowych mysich i ludzkich. Hamowanie aktywności topoizomerazy I DNA przez irynotekan lub SN-38 powoduje powstawanie jednoniciowych odcinków DNA, blokujących widełki replikacyjne DNA i odpowiedzialnych za cytotoksyczne właściwości leku. Działanie cytotoksyczne jest zależne od czasu i specyficzne dla fazy S. Poza działaniem przeciwnowotworowym lek hamuje acetylocholinoesterazę. Irynotekan i SN-38 wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 65% i 95%. Scharakteryzowano dwa szlaki metaboliczne, z których każdy dotyczy co najmniej 12% podanej dawki leku: hydroliza przy udziale karboksyloesterazy do czynnego metabolitu SN-38; procesy utleniania z udziałem enzymów cytochromu P450 3A. Ponad 50% dawki leku jest wydalane w postaci niezmienionej, z czego 33% z kałem poprzez żółć a 22% z moczem. Średni T_0,5 we krwi w I fazie modelu trójfazowego wynosi 12 min, w II fazie - 2,5 h, a końcowej fazie eliminacji 14,2 h.

Reklama

Irinotecan medac - wskazania

Leczenie pacjentów z zaawansowanym stadium raka jelita grubego i odbytnicy: w monoterapii, u pacjentów po niepowodzeniu terapii 5-fluorouracylem; w terapii skojarzonej z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym, u pacjentów nieleczonych uprzednio chemioterapią w zaawansowanym stadium choroby. Irynotekan w skojarzeniu z cetuksymabem jest stosowany w leczeniu pacjentów z rozsianą postacią raka jelita grubego i odbytnicy, którego komórki wykazują ekspresję receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), z genem KRAS typu dzikiego (ang. wild-type), którzy nie otrzymywali wcześniej leczenia choroby rozsianej lub po niepowodzeniu leczenia cytotoksycznego z zastosowaniem irynotekanu. Irynotekan w skojarzeniu z 5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem jest stosowany w leczeniu pierwszego rzutu w leczeniu pacjentów z rozsianą postacią raka jelita grubego lub odbytnicy. Lek w skojarzeniu z kapecytabiną i bewacyzumabem lub bez bewacyzumabu jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u pacjentów z rozsianą postacią raka jelita grubego i odbytnicy.

Reklama

Irinotecan medac - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przewlekłe zapalenie jelit i (lub) niedrożność jelit. Stężenie bilirubiny większe niż 3-krotna wartość GGN. Ciężka niewydolność szpiku kostnego. Stan sprawności wg klasyfikacji WHO >2. Jednoczesne stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego. Okres karmienia piersią. Dodatkowe przeciwwskazania dla cetuksymabu lub bewacyzumabu znajdują się w materiałach informacyjnych tych preparatów.

Reklama

Irinotecan medac - ostrzeżenia

Lek należy podawać wyłącznie na oddziałach wyspecjalizowanych w stosowaniu chemioterapii cytotoksycznej i pod kontrolą lekarza mającego odpowiednie kwalifikacje do stosowania chemioterapii przeciwnowotworowej. Ze względu na rodzaj i częstość działań niepożądanych, irynotekan należy przepisywać wyłącznie w następujących przypadkach, po dokonaniu oceny spodziewanych korzyści wobec możliwego ryzyka: u pacjentów obarczonych ryzykiem powikłań, których stan sprawności wg WHO=2; w rzadkich przypadkach, gdy pacjenci nie są w stanie stosować się do zaleceń dotyczących leczenia działań niepożądanych (konieczność natychmiastowego i długotrwałego leczenia przeciwbiegunkowego połączonego z piciem dużych ilości płynów po wystąpieniu opóźnionej biegunki). W takich przypadkach zaleca się ścisły nadzór szpitalny. Irynotekan w monoterapii jest zwykle stosowany w schemacie dawkowania raz na 3 tyg., jednak u pacjentów, u których konieczna jest dokładniejsza obserwacja lub szczególnie zagrożonych ciężką neutropenią, można rozważyć schemat podawania raz na tydzień. Pacjenci powinni być poinformowani o możliwości wystąpienia biegunki, która może pojawić się po upływie ponad 24 h od podania leku lub w dowolnym momencie przed rozpoczęciem kolejnego kursu terapii. Pacjenci powinni szybko poinformować lekarza prowadzącego o wystąpieniu biegunki i natychmiast rozpocząć odpowiednie leczenie. Do pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia biegunki należą osoby po uprzedniej radioterapii okolic brzucha lub miednicy, pacjenci ze zwiększoną leukocytozą, pacjenci w stanie czynnościowym >2 wg WHO oraz kobiety. Natychmiast po wystąpieniu biegunki chorzy powinni rozpocząć picie dużych ilości napojów zawierających sole mineralne i zastosować terapię przeciwbiegunkową (stosowanie dużych dawek loperamidu: pierwsza dawka 4 mg, następnie 2 mg co 2 h), która powinna być kontynuowana przez 12 h od wystąpienia ostatniego płynnego stolca. Nie wolno modyfikować dawki. Terapia przeciwbiegunkowa nie powinna być w żadnym przypadku stosowana dłużej niż przez 48 h ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia niedrożności porażennej jelit, jak i przez okres krótszy niż 12 h. Nie należy podawać loperamidu profilaktycznie, nawet u tych pacjentów, u których opóźnione biegunki występowały w czasie poprzednich kursów leczenia irynotekanem. Oprócz leczenia przeciwbiegunkowego, profilaktycznie powinno się stosować antybiotyki o szerokim zakresie działania, zwłaszcza gdy biegunce towarzyszy ciężka neutropenia (liczba neutrofilów <500/mm³). Poza zastosowaniem antybiotyków, w leczeniu biegunki zaleca się hospitalizację w następujących przypadkach: biegunka z towarzyszącą gorączką, ciężka biegunka (konieczne jest dożylne nawodnienie pacjenta), biegunka nieustępująca w ciągu 48 h od rozpoczęcia terapii loperamidem w dużych dawkach. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka zaleca się zmniejszenie dawki irynotekanu w kolejnych kursach leczenia. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka zalecane jest zmniejszenie dawki w kolejnych cyklach leczenia. W badaniach klinicznych częstość występowania neutropenii stopnia 3. i 4. według skali NCI-CTI była znacznie wyższa u pacjentów, u których stosowano wcześniej napromienianie miednicy/jamy brzusznej, niż u osób, u których nie stosowano takiego napromieniania. Prawdopodobieństwo wystąpienia neutropenii stopnia 3. i 4. w trakcie pierwszego cyklu leczenia było także znacznie wyższe u pacjentów z wyjściowym stężeniem bilirubiny całkowitej w surowicy wynoszącym co najmniej 1,0 mg/dl, w porównaniu z osobami, u których stężenie bilirubiny było <1,0 mg/dl. Podczas leczenia irynotekanem zaleca się cotygodniowe pełne badanie krwi. Pacjentów należy poinformować o ryzyku neutropenii i znaczeniu gorączki. Gorączkę neutropeniczną (temp. >38st.C i liczba neutrofilów ≤1000/mm³) należy natychmiast leczyć w warunkach szpitalnych, podając dożylnie antybiotyki o szerokim zakresie działania. U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie hematologiczne działania niepożądane, zaleca się zmniejszenie dawki w kolejnych kursach leczenia. U pacjentów z ciężką biegunką istnieje zwiększone ryzyko zakażenia i toksyczności hematologicznej, u tych pacjentów należy wykonać pełne badanie morfologiczne krwi. Badania parametrów czynności wątroby należy wykonywać przed rozpoczęciem leczenia oraz przed każdym kolejnym kursem terapii. U pacjentów ze stężeniem bilirubiny 1,5-3 razy większym niż GGN należy co tydzień przeprowadzać pełne badanie morfologii krwi, ponieważ u tych pacjentów klirens irynotekanu jest zmniejszony (ryzyko uszkodzenia układu krwiotwórczego). Przed każdym podaniem irynotekanu zaleca się zapobiegawcze podanie leku przeciwwymiotnego. Pacjenci, u których wystąpią wymioty i opóźniona biegunka powinni być natychmiast hospitalizowani. W przypadkach wystąpienia ostrego zespołu cholinergicznego należy podać siarczan atropiny (0,25 mg podskórnie), o ile nie istnieją przeciwwskazania. Takie objawy mogą pojawiać się w trakcie infuzji irynotekanu lub krótko po jej zakończeniu i uważa się, że są związane z hamowaniem aktywności cholinesterazy przez związek macierzysty irynotekanu. Należy oczekiwać ich częstszego występowania przy stosowaniu większych dawek irynotekanu. Ostrożnie stosować u pacjentów z astmą. U pacjentów, u których wystąpi ostry i ciężki zespół cholinergiczny, zalecane jest profilaktyczne stosowanie siarczanu atropiny podczas podawania kolejnych dawek irynotekanu. Pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc (stosowanie leków toksycznych dla płuc, radioterapia i czynniki stymulujące wzrost kolonii) należy ściśle monitorować czy nie występują u nich objawy ze strony układu oddechowego przed terapią i podczas stosowania irynotekanu. Ze względu na częstsze występowanie zaburzeń narządów u pacjentów w podeszłym wieku, a zwłaszcza czynności wątroby, należy zachować ostrożność dobierając wielkość dawki leku. Pacjentów z niedrożnością jelit nie wolno leczyć irynotekanem przed ustąpieniem niedrożności. Obserwowano wzrost stężenia kreatyniny lub azotu mocznikowego w surowicy. Odnotowano przypadki ostrej niewydolności nerek. Te zdarzenia zazwyczaj przypisywano powikłaniom zakażeń lub odwodnieniu związanemu z nudnościami, wymiotami lub biegunką. Stwierdzono także rzadkie przypadki zaburzeń czynności nerek, spowodowane zespołem rozpadu guza. U pacjentów, którzy wcześniej otrzymali napromienianie miednicy/jamy brzusznej istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia mielosupresji po podaniu irynotekanu. Należy zachować ostrożność podczas leczenia irynotekanem pacjentów, którzy wcześniej otrzymali napromienianie dużych powierzchni ciała (np. napromienianie >25% szpiku kostnego oraz w ciągu 6 tyg. przed rozpoczęciem leczenia irynotekanem); u tych pacjentów może być konieczna modyfikacja dawkowania. Po zastosowaniu leczenia irynotekanem obserwowano niedokrwienie mięśnia sercowego, głównie u pacjentów ze stwierdzoną wcześniej chorobą serca, innymi czynnikami ryzyka chorób serca lub u których stosowano wcześniej chemioterapię cytotoksyczną. W związku z powyższym należy ściśle monitorować pacjentów, dla których występują znane czynniki ryzyka. Należy również podjąć działania mające na celu zminimalizowanie wszystkich możliwych do zmodyfikowania czynników ryzyka (np. palenie tytoniu, nadciśnienie i hiperlipidemia). Rzadko z leczeniem irynotekanem wiązano incydenty zakrzepowo-zatorowe (zator tętnicy płucnej, zakrzepica żył i zakrzepica zatorowa tętnic) u pacjentów, u których oprócz nowotworu występowały liczne czynniki ryzyka. Należy unikać szczepienia żywymi szczepionkami pacjentów otrzymujących irynotekan (ryzyko wystąpienia poważnych lub prowadzących do zgonu zakażeń). Można podawać szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane organizmy, jednakże odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. W sporadycznych przypadkach występowały zaburzenia czynności nerek, niedociśnienie lub niewydolność krążenia u pacjentów odwodnionych na skutek biegunki i (lub) wymiotów albo posocznicy. Należy stosować antykoncepcję w trakcie leczenia i co najmniej przez 3 mies. po zakończeniu leczenia. Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami będącymi silnymi inhibitorami cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazol) lub z lekami indukującymi cytochrom CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, dziurawiec), gdyż mogą one wpływać na metabolizm irynotekanu. Ze względu na zawartość sorbitolu, pacjenci z dziedziczna nietolerancją fruktozy nie powinni stosować preparatu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na fiolkę.

Reklama

Irinotecan medac - ciąża

Preparatu nie należy stosować u kobiet w ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania irynotekanu. Korzyści wynikające z leczenia należy rozważyć biorąc pod uwagę możliwe ryzyko dla płodu indywidualnie dla każdego przypadku. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję; brak danych dotyczących stosowania irynotekanu u kobiet w ciąży. Irynotekan jest przeciwwskazany podczas karmienia piersią. W badaniach prowadzonych na samicach szczurów otrzymujących znakowany 14C irynotekan, stwierdzono jego przenikanie do mleka. Kobiety w wieku rozrodczym i mężczyźni muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie i do odpowiednio 1 miesiąca i 3 miesięcy po okresie leczenia. U zwierząt potwierdzono szkodliwy wpływ irynotekanu na płodność potomstwa.

Reklama

Irinotecan medac - efekty uboczne

Bardzo często: neutropenia (odwracalna i nienasilająca się wraz z dawką), niedokrwistość, trombocytopenia w terapii skojarzonej, przypadki infekcji w monoterapii, ciężka opóźniona biegunka, ciężkie nudności i wymioty w monoterapii, wyłysienie (przemijające), gorączka bez infekcji oraz bez towarzyszącej jej ciężkiej neutropenii w monoterapii, w terapii skojarzonej obserwowano w surowicy przemijający wzrost (stopnia 1. i 2.) aktywności aminotransferaz, fosfatazy alkalicznej lub stężenia bilirubiny, bez przerzutów do wątroby. Często: neutropenia z gorączką, przypadki infekcji w terapii skojarzonej, przypadki infekcji spowodowane ciężką neutropenią (w trzech przypadkach zakończone śmiercią pacjenta), trombocytopenia w monoterapii, ciężkie nudności i wymioty w terapii skojarzonej, przypadki odwodnienia (zwykle związane z biegunką i (lub) wymiotami), zaparcie związane z podawaniem irynotekanu i (lub) loperamidu, gorączka bez infekcji oraz bez towarzyszącej jej ciężkiej neutropenii w terapii skojarzonej, ciężki przemijający zespół cholinergiczny (główne objawy określono jako wczesną biegunkę oraz zespół innych objawów, takich jak: bóle brzucha, zapalenie spojówek, katar sienny, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, pocenie się, dreszcze, złe ogólne samopoczucie, zawroty głowy, zaburzenia wzroku, zwężenie źrenic, łzawienie i nadmierne ślinienie się), osłabienie, w monoterapii obserwowano w surowicy przemijający, łagodny lub umiarkowany wzrost aktywności aminotransferaz lub fosfatazy alkalicznej lub stężenia bilirubiny, bez przerzutów do wątroby, w terapii skojarzonej zaobserwowano w surowicy przemijający wzrost stężenia bilirubiny stopnia 3., przemijające, łagodne lub umiarkowane wzrosty stężenia kreatyniny w surowicy. Niezbyt często: u pacjentów z posocznicą: niewydolność nerek, niedociśnienie krwi lub niewydolność sercowo-krążeniowa, łagodne reakcje alergiczne, śródmiąższowe zapalenia płuc (objawiające się jako nacieki płucne), wczesne objawy (takie jak duszność), rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy (jeden przypadek udokumentowany bakteriologicznie: Clostridium difficile), niewydolność nerek, niedociśnienie lub niewydolność sercowo-krążeniowa (na skutek odwodnienia spowodowanego biegunką i (lub) wymiotami), niedrożność jelit, krwawienie z żołądka i (lub) jelit, łagodne reakcje skórne, reakcje wokół miejsce podania. Rzadko: reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne, nadciśnienie krwi podczas wlewu lub po jego zakończeniu, zapalenie okrężnicy (łącznie z zapaleniem jelita ślepego oraz niedokrwiennym lub wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy), perforacja jelita, brak łaknienia, bóle brzucha, zapalenie śluzówki, objawowe lub bezobjawowe zapalenie trzustki, wczesne objawy: skurcze mięśni i parestezje, hipokaliemia, hiponatremia. Bardzo rzadko: przemijające zaburzenia mowy, zwiększenie aktywności amylazy i (lub) lipazy. Częstość nieznana: zakażenia grzybicze (np. zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci, aspergiloza oskrzelowo-płucna, grzybica ogólnoustrojowa), zakażenia wirusowe (np. półpasiec, grypa, reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B, cytomegalowirusowe zapalenie jelita grubego), obwodowa trombocytopenia, w której występowały przeciwciała przeciwpłytkowe (jeden przypadek), zespół rozpadu guza, stłuszczenie wątroby, stłuszczeniowe zapalenie wątroby. Neutropenia, zarówno w monoterapii jak i w terapii skojarzonej, była odwracalna i nie nasilała się wraz z dawką, a średni czas do wystąpienia największego jej nasilenia wynosił 8 dni. Monoterapia. Neutropenia występowała u 78,7% pacjentów, z czego o nasileniu ciężkim (liczba neutrofili <500 komórek/mm³)  u 22,6% pacjentów. Gorączka z ciężką neutropenią występowała u 6,2% pacjentów i w 1,7% cykli terapeutycznych. Zakażenia występowały u ok. 10,3% pacjentów (2,5% cykli terapii) i były związane z ciężką neutropenią u ok. 5,3% pacjentów (1,1% cykli terapii), natomiast w dwóch przypadkach zakażenia doprowadziły do śmierci pacjenta. Niedokrwistość obserwowano u ok. 58,7% pacjentów. Trombocytopenię (<100 000 komórek/mm³) obserwowano u 7,4% pacjentów. Terapia skojarzona. Neutropenia występowała u 82,5% pacjentów, z czego o nasileniu ciężkim (liczba neutrofili <500 komórek/mm³) u 9,8% pacjentów. Gorączka z ciężką neutropenią występowała u 3,4% pacjentów i w 0,9% cykli terapii. Zakażenia występowały u ok. 2% pacjentów (0,5% cykli terapii) i były związane z ciężką neutropenią u ok. 2,1% pacjentów (0,5% cykli terapii), natomiast w jednym przypadku zakażenie doprowadziło do śmierci pacjenta. Niedokrwistość obserwowano u 97,2% pacjentów. Trombocytopenię (<100 000 komórek/mm³) obserwowano u 32,6% pacjentów. Po wprowadzeniu leku do sprzedaży opisano 1 przypadek obwodowej trombocytopenii, w której występowały przeciwciała przeciwpłytkowe. Najczęstsze działania niepożądane ograniczające wielkość podawanej dawki irynotekanu to: opóźniona biegunka (występująca po ponad 24 h od podania leku) oraz zaburzenia krwi, takie jak: neutropenia, anemia czy trombocytopenia. Często obserwowano ciężki, przemijający, ostry zespół cholinergiczny. Główne objawy określono jako wczesną biegunkę oraz zespół objawów, takich jak: bóle brzucha, zapalenie spojówek, katar sienny, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, pocenie się, dreszcze, złe ogólne samopoczucie, zawroty głowy, zaburzenia wzroku, zwężenie źrenic, łzawienie oczu i nadmierne ślinienie się, które pojawiają się w ciągu 24 h od podania pierwszej infuzji irynotekanu.

Irinotecan medac - interakcje

Nie można wykluczyć interakcji irynotekanu z lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Irynotekan wykazuje aktywność esterazy cholinowej, a leki tego typu mogą wydłużać blokadę nerwowo-mięśniową wywołaną przez suksametonium i znosić blokadę mięśniowo-nerwową po niedepolaryzujących lekach zwiotczających mięśnie. Jednoczesne stosowanie leków przeciwdrgawkowych indukujących cytochrom CYP3A (np. karbamazepina, fenobarbital lub fenytoina) prowadzi do zmniejszenia ekspozycji na irynotekan, SN-38 i glukuronid SN-38 oraz osłabienia działania farmakodynamicznego. Poza indukcją enzymów 3A cytochromu P450, nasilona glukuronidacja i zwiększone wydzielanie z żółcią może odgrywać rolę w osłabieniu działania irynotekanu oraz jego metabolitów. Jednoczesne podawanie ketokonazolu prowadziło do zmniejszenia AUC pochodnej kwasu aminowalerianowego 87% oraz zwiększenia AUC SN-38 o 109% w porównaniu z monoterapią irynotekanem. Należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących jednocześnie inhibitory cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazol) lub induktory cytochromu CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina lub fenytoina). Dziurawiec powoduje zmniejszenie stężenia SN-38 we krwi - nie należy jednocześnie stosować. Jednoczesne podawanie 5-fluorouracylu i kwasu folinowego w schemacie chemioterapii skojarzonej, nie wpływa na parametry farmakokinetyczne irynotekanu. Nie dowiedziono, aby cetuksymab i irynotekan wpływały na swoje profile bezpieczeństwa. U pacjentów otrzymujących irynotekan/5-fluorouracyl (5FU)/kwas folinowy (FA) w skojarzeniu z bewacyzumabem odnotowano więcej przypadków zmniejszenia dawki irynotekanu. U pacjentów, u których wystąpi ciężka biegunka, leukopenia lub neutropenia podczas leczenia skojarzonego bewacyzumabem z irynotekanem należy zmodyfikować dawkę irynotekanu.

Irinotecan medac - dawkowanie

Dożylnie. Wyłącznie u dorosłych. Monoterapia (u pacjentów wcześniej leczonych): zalecana dawka wynosi 350 mg/m² pc. raz na 3 tyg., we wlewie dożylnym trwającym 30-90 min. Leczenie skojarzone (u pacjentów wcześniej nieleczonych): irynotekan z 5 FU/FA w schemacie co 2 tyg. - 180 mg/m² pc. irynotekanu raz na 2 tyg. we wlewie dożylnym trwającym 30-90 min, po którym podaje się we wlewie FA i 5FU. Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego cetuksymabu znajduje się w Charakterystyce Produktu Leczniczego (ChPL). Zazwyczaj stosuje się tę samą dawkę irynotekanu co w ostatnich cyklach wcześniejszego schematu leczenia zawierającego irynotekan. Irynotekan nie może być podawany wcześniej niż 1 h od zakończeniu wlewu cytuksymabu. Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego bewacyzumabu znajduje się w ChPL. Modyfikacje dawkowania. Preparat można podać po zmniejszeniu się nasilenia działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 wg skali toksyczności NCI-CTC i całkowitym ustąpieniu biegunki, związanej z leczeniem. Na początku kolejnego kursu leczenia dawkę irynotekanu i 5FU należy zmniejszyć i dostosować do stopnia działań niepożądanych, które wystąpiły podczas poprzedniego cyklu leczenia. Leczenie należy opóźnić o 1-2 tyg. w celu ustąpienia działań niepożądanych związanych z leczeniem. Dawkę irynotekanu i (lub) 5-FU należy zmniejszyć o 15-20% w przypadku wystąpienia: toksyczności hematologicznej (neutropenia stopień 4, gorączka neutropeniczna/neutropenia stopień 3-4 i gorączka stopień 2-4, trombocytopenia i leukopenia stopień 4) lub toksyczności niehematologicznej - stopień 3-4. Należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawki cetuksymabu podawanego w skojarzeniu z irynotekanem oraz bewacyzumabu podawanego w skojarzeniu z irynotekanem/5FU/FA zawartych w ChPL. Leczenie irynotekanem należy kontynuować do wystąpienia progresji choroby lub niedopuszczalnej toksyczności. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku podawania w skojarzeniu z kapecytabiną u pacjentów w wieku ≥65 lat zalecane jest zmniejszenie dawki początkowej kapecytabiny do 800 mg/m² pc. 2 razy na dobę zgodnie z ChPL dla kapecytabiny (należy również zapoznać się z zaleceniami dotyczącymi modyfikacji dawki w schemacie dawkowania skojarzonego, zawartymi w ChPL dla kapecytabiny). U pacjentów w podeszłym wieku należy szczególnie ostrożnie ustalać dawkę i poddawać ich szczególnie uważnej kontroli. Dawkę początkową irynotekanu należy dostosować do stężenia bilirubiny we krwi (do 3-krotnej wartości GGN) u pacjentów w stanie ogólnym ≤2 wg WHO. U pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym >50% klirens irynotekanu jest zmniejszony, a w związku z tym ryzyko toksyczności hematologicznej zwiększone. Z tego względu u tych pacjentów raz w tyg. należy wykonywać pełną morfologię krwi. U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest 1,5-krotnie większe niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m² pc.; u pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest od 1,5 do 3 razy większe niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 200 mg/m² pc. Nie należy stosować irynotekanu u pacjentów, u których stężenie bilirubiny wynosi >3-krotnej wartość GGN. Nie ma danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczonych irynotekanem w chemioterapii skojarzonej. Nie zaleca się stosowania irynotekanu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze względu na brak badań. Sposób podania. Po rozcieńczeniu roztwór do infuzji z irynotekanem należy podawać do żyły obwodowej lub głównej.

Irinotecan medac - uwagi

W przypadku zawrotów głowy lub zaburzeń widzenia, które mogą wystąpić w ciągu 24 h od podania irynotekanu, pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych.