Isentress - skład
1 tabl. powl. zawiera 400 mg raltegrawiru (w postaci soli potasowej); tabletki zawierają laktozę.
Reklama
Isentress - działanie
Lek przeciwwirusowy z grupy inhibitorów transferu łańcucha integrazy. Raltegrawir hamuje aktywność katalityczną integrazy HIV, uniemożliwiając kowalencyjne włączenie (integrację) genomu HIV do genomu komórki gospodarza. Zahamowanie integracji zapobiega rozprzestrzenianiu się infekcji wirusowej. Raltegrawir wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax w czasie około 3 h po podaniu. Podczas dawkowania 2 razy na dobę stan stacjonarny osiągany jest w ciągu 2 dni. W ok. 83% wiąże się z białkami osocza. Pozorny końcowy T0,5 wynosi ok. 9 h. Raltegrawir eliminowany jest głównie w procesie glukuronidacji w wątrobie, w której pośredniczy UGT1A1. 51% dawki jest wydalane z kałem (w postaci raltegrawiru, który w większości przypuszczalnie pochodzi z hydrolizy glukuronianu raltegrawiru wydzielanego do żółci); 32% dawki jest wydalane z moczem (w postaci niezmienionej oraz w postaci glukuronianu).
Reklama
Isentress - wskazania
Leczenie zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV-1) w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi.
Reklama
Isentress - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na raltegrawir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Isentress - ostrzeżenia
Raltegrawir należy stosować w skojarzeniu z dwoma innymi aktywnymi lekami przeciwretrowirusowymi, aby zminimalizować prawdopodobieństwo niepowodzenia wirusologicznego i rozwoju oporności. Dane z badań klinicznych dotyczące stosowania raltegrawiru u pacjentów wcześniej nieleczonych ograniczone są do leczenia skojarzonego z zastosowaniem dwóch nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI): emtrycytabiny oraz fumaranu dizoproksylu tenofowiru. Stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym zapaleniem wątroby, częstość występowania nieprawidłowości w funkcjonowaniu wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego jest większa. Pacjentów tych należy monitorować zgodnie z zasadami standardowej praktyki medycznej. Jeśli pojawią się objawy nasilenia choroby wątroby, należy rozważyć przerwę w leczeniu lub całkowite odstawienie leków. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, stosujących skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe, ryzyko wystąpienia ciężkich, potencjalnie zagrażających życiu zdarzeń niepożądanych dotyczących wątroby jest zwiększone. Stosować ostrożnie u pacjentów z występującą w przeszłości miopatią, rabdomiolizą lub u których istnieją czynniki predysponujące do ich wystąpienia (włączając przyjmowanie innych leków wywołujących tego rodzaju zaburzenia); u pacjentów z depresją lub innymi zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie; u osób w podeszłym wieku. Pacjentów rozpoczynających złożoną terapię przeciwretrowirusową (CART) należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej (reakcji zapalnej na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne); wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Pacjentów, zwłaszcza z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) długotrwale stosujących CART należy monitorować pod kątem objawów takich jak: bóle stawów, sztywność, trudności w poruszaniu się, które mogą być objawami martwicy kości. Jeśli wystąpią objawy ciężkich reakcji skórnych lub reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać stosowanie raltegrawiru oraz innych leków mogących wywoływać takie reakcje; należy kontrolować stan kliniczny pacjenta (m.in. aktywność aminotransferaz wątrobowych) i rozpocząć stosowne leczenie. Zwiększone ryzyko wysypki występuje w trakcie terapii skojarzonej z darunawierem. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Isentress - ciąża
Dane otrzymane z ograniczonej liczby (300 - 1000 kobiet w ciąży podczas ekspozycji w I trymestrze ciąży) zastosowań preparatu w okresie ciąży nie wskazują, że raltegrawir w dawce 400 mg 2 razy na dobę wywołuje wady rozwojowe lub działa szkodliwie na płód/noworodka. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Raltegrawir w dawce 400 mg dwa razy na dobę należy stosować w czasie ciąży tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści uzasadniają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania raltegrawiru. Aby uniknąć przeniesienia HIV, zaleca się, aby matka zakażona HIV nie karmiła dziecka piersią. Nie stwierdzono wpływu na płodność u samców i samic szczurów po podaniu dawek do 600 mg/kg mc./dobę, które powodują 3-krotnie większą ekspozycję na raltegrawir w porównaniu do ekspozycji u ludzi, uzyskiwanej po podaniu zaleconych dawek.
Reklama
Isentress - efekty uboczne
Działania niepożądane po zastosowaniu leku w monoterapii lub w terapii skojarzonej. Często: zmniejszone łaknienie, niezwykłe sny, bezsenność, koszmary nocne, nietypowe zachowanie, depresja, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy, nadpobudliwość psychoruchowa, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, rozdęcie brzucha, ból brzucha, biegunka, wzdęcia, mdłości, wymioty, niestrawność, wysypka, zmęczenie, osłabienie, gorączka, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, atypowe limfocyty, zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy trzustkowej we krwi. Niezbyt często: opryszczka narządów płciowych, zapalenie mieszków włosowych, zapalenie żołądka i jelit, opryszczka, zakażenie wirusem opryszczki, półpasiec, grypa, ropień węzła chłonnego, mięczak zakaźny, zapalenie jamy nosowej i gardła, zakażenie górnych dróg oddechowych, brodawczak skóry, niedokrwistość, niedokrwistość z niedoboru żelaza, ból węzłów chłonnych, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, neutropenia, małopłytkowość, zespół reaktywacji immunologicznej (typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami i zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci; obserwowano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych, takich jak choroba Gravesa-Basedowa w przebiegu reaktywacji immunologicznej, jednak czas do ich wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia), nadwrażliwość na lek, nadwrażliwość, wyniszczenie, cukrzyca, dyslipidemia, hipercholesterolemia, hiperglikemia, hiperlipidemia, żarłoczność, zwiększone łaknienie, nadmierne pragnienie, zaburzenia tkanki tłuszczowej, zaburzenia umysłowe, próby samobójcze, niepokój, stany splątania, obniżony nastrój, depresja duża, bezsenność śródnocna, zmiany nastroju, napad paniki, zaburzenia snu, myśli i zachowania samobójcze (szczególnie u pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami psychicznymi), niepamięć, zespół cieśni nadgarstka, zaburzenia poznawcze, zaburzenia uwagi, zawroty głowy podczas zmiany pozycji ciała, zaburzenie smaku, nadmierna senność, niedoczulica, letarg, zaburzenia pamięci, migrena, neuropatia obwodowa, parestezje, senność, napięciowy ból głowy, drżenie, niska jakość snu, zaburzenie widzenia, szumy uszne, kołatanie serca, bradykardia zatokowa, dodatkowe skurcze komorowe, uderzenia gorąca, nadciśnienie tętnicze, dysfonia, krwawienie z nosa, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie żołądka, dyskomfort w jamie brzusznej, ból w górnej części jamy brzusznej, tkliwość uciskowa brzucha, dyskomfort w okolicy odbytniczo-odbytowej, zaparcie, suchość w jamie ustnej, dolegliwości w nadbrzuszu, nadżerkowe zapalenie dwunastnicy, odbijanie się, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie dziąseł, zapalenie języka, bolesne połykanie, ostre zapalenie trzustki, wrzód żołądka, krwawienie z odbytnicy, zapalenie wątroby, stłuszczenie wątroby, alkoholowe zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, trądzik, łysienie, trądzikowe zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, wychudzenie twarzy, nadmierne pocenie się, lipoatrofia, nabyta lipodystrofia, przerost tkanki tłuszczowej, poty nocne, świerzbiączka, świąd, świąd uogólniony, wysypka plamista, wysypka plamisto-grudkowa, wysypka świądowa, zmiany skórne, pokrzywka, skóra pergaminowata, zespół Stevensa-Johnsona, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), ból stawów, zapalenie stawów, ból pleców, ból w boku, bóle mięśniowo-szkieletowe, ból mięśni, ból szyi, osteopenia, ból kończyn, zapalenie ścięgna, rabdomioliza, niewydolność nerek, zapalenie nerek, kamica nerkowa, moczenie nocne, torbiel nerki, zaburzenia czynności nerek, kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia erekcji, ginekomastia, objawy menopauzalne, dyskomfort w klatce piersiowej, dreszcze, obrzęk twarzy, zwiększenie ilości tkanki tłuszczowej, uczucie zdenerwowania, złe samopoczucie, guzek podżuchwowy, obrzęki obwodowe, ból, zmniejszenie całkowitej liczby krwinek białych obojętnochłonnych, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zmniejszenie stężenia albumin we krwi, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej, zwiększenie stężenia glukozy we krwi na czczo, występowanie glukozy w moczu, zwiększenie stężenia lipoprotein o wysokiej gęstości, zwiększenie wartości INR, zwiększenie stężenia lipoprotein o niskiej gęstości, zmniejszenie liczby płytek krwi, występowanie czerwonych krwinek w moczu, zwiększenie obwodu w talii, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie liczby białych krwinek, przypadkowe przedawkowanie. Odnotowano występowanie nowotworów złośliwych; ich rodzaje i częstość występowania były takie same, jak spodziewane w populacji osób z ciężkim upośledzeniem odporności. Zgłaszano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z ogólnie uznanymi czynnikami ryzyka, w zaawansowanym stadium zakażenia HIV lub długotrwale stosujących skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe (CART). U pacjentów otrzymujących jednocześnie raltegrawir oraz darunawir częściej obserwowano wysypkę, niż u pacjentów leczonych każdym z tych leków osobno. W przypadku pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu B i (lub) C częściej obserwowano nieprawidłowości w wynikach testów AspAT i AlAT. Częstość, rodzaj i nasilenie działań niepożądanych u dzieci i młodzieży były porównywalne do obserwowanych u pacjentów dorosłych; u jednego pacjenta wystąpiły następujące związane z lekiem kliniczne działania niepożądane 3 stopnia: pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia zachowania i bezsenność; u jednego pacjenta wystąpiła ciężka, związana z lekiem wysypka alergiczna 2 stopnia; u jednego pacjenta wystąpiły związane z lekiem nieprawidłowości w zakresie wyników badań laboratoryjnych (AspAT 4 stopnia i AlAT 3 stopnia), które uznano za ciężkie.
Isentress - interakcje
Raltegrawir nie jest substratem enzymów cytochromu P450 (CYP), nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 czy CYP3A, nie indukuje CYP3A4 ani nie hamuje procesów transportu, w których pośredniczy glikoproteina P - interakcje wynikające z tych mechanizmów są mało prawdopodobne. Raltegrawir eliminowany jest głównie w wyniku glukuronidacji, w której pośredniczy UGT1A. Ryfampicyna (silny induktor UGT1A1) powoduje zmniejszenie stężenia raltegrawiru we krwi - jeśli nie można uniknąć takiej terapii skojarzonej, należy rozważyć podwojenie dawki raltegrawiru (u pacjentów dorosłych). Brak danych dotyczących jednoczesnego podawania raltegrawiru z ryfampicyną u pacjentów w wieku <18 lat. Inne induktory UGT1A1, takie jak: typranawir/rytonawir, efawirenz, etrawiryna, newirapina, ryfabutyna, glikokortykosteroidy, ziele dziurawca, pioglitazon można podawać z zalecaną dawką raltegrawiru. Nie jest znany wpływ innych silnych induktorów enzymów biorących udział w metabolizmie leków, takich jak fenytoina i fenobarbital, na UGT1A1. Stosowanie raltegrawiru silnymi inhibitorami UGT1A1 (np. atazanawirem), może powodować zwiększenie stężeń raltegrawiru we krwi. Słabsze inhibitory UGT1A1 (np. indynawir, sakwinawir) mogą także powodować zwiększenie stężeń raltegrawiru we krwi, ale w mniejszym stopniu niż atazanawir. Tenofowir może powodować zwiększenie stężenia raltegrawiru we krwi, chociaż nie jest znany mechanizm tego zjawiska. Profil bezpieczeństwa u pacjentów przyjmujących atazanawir i (lub) tenofowir był na ogół zbliżony do profilu obserwowanego u pacjentów niestosujących tych leków, z tego względu nie jest konieczna modyfikacja dawki. Leki zobojętniające kwas solny w żołądku, zawierające glin i magnez, podane w ciągu 2 h od podania raltegrawiru znacznie zmniejszają jego stężenie we krwi - nie zaleca się jednoczesnego podawania. Leki zobojętniające kwas solny w żołądku, zawierające węglan wapnia, także zmniejszają stężenie raltegrawiru we krwi, jednak to oddziaływanie nie jest uznawane za istotne klinicznie - nie jest konieczna zmiana dawki raltegrawiru. Jednoczesne podawanie raltegrawiru z lekami powodującymi podwyższenie pH soku żołądkowego (np. omeprazolem i famotydyną) może powodować zwiększenie wchłaniania raltegrawiru, co będzie skutkowało jego zwiększonym stężeniem we krwi - profile bezpieczeństwa w grupie pacjentów przyjmujących inhibitory pompy protonowej lub antagonistów receptora H2 były porównywalne z profilami obserwowanymi u pacjentów niestosujących tych leków, dlatego nie jest konieczna zmiana dawki raltegrawiru podczas stosowania inhibitorów pompy protonowej lub antagonistów receptora H2. Oczekuje się, że jednoczesne podanie soli żelaza zmniejsza stężenie raltegrawiru w osoczu; przyjmowanie soli żelaza co najmniej 2 h od podania raltegrawiru moze pozwolić na ograniczenie tego efektu. W przypadku stosowania z marawirokiem, boceprewirem, tenofowirem, etawiryną, metadonem, midazolamem, hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi (etynylostradiol, norelgestromina) nie ma konieczności zmiany dawkowania raltegrawiru ani jednocześnie stosowanych ww. leków. W niektórych badaniach równoczesne podawanie raltegrawiru i darunawiru powodowało nieznaczne zmniejszenie stężenia darunawiru we krwi, jednak wpływ raltegrawiru na stężenia darunawiru wydaje się nie mieć znaczenia klinicznego; w trakcie terapii skojarzone z darunawierem istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia wysypki.
Isentress - dawkowanie
Doustnie. Raltegrawir należy stosować w skojarzeniu z innymi aktywnymi lekami przeciwretrowirusowymi. Dorośli: 400 mg 2 razy na dobę. Zalecana dawka dla dzieci i młodzieży o masie ciała co najmniej 25 kg wynosi 400 mg 2 razy na dobę. Preparat jest dostępny również w postaci tabletek do rozgryzania i żucia oraz w postaci granulatu do sporządzania zawiesiny doustnej. Szczególne grupy pacjentów. Ze względu na ograniczone dane należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek ani u pacjentów z lekką do umiarkowanej zaburzoną czynnością wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności raltegrawiru u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby; należy zachować ostrożność. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków. Nie należy żuć, kruszyć ani dzielić tabletek.
Isentress - uwagi
Podczas stosowania preparatu u części pacjentów mogą wystąpić zawroty głowy, wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
