Ivares - skład
1 tabl. powl. zawiera 5 mg lub 7,5 mg iwabradyny. Tabl. zawierają olej rycynowy uwodorniony.
Reklama
Ivares - działanie
Lek o swoistym działaniu zmniejszającym częstość pracy serca. Iwabradyna działa wybiórczo i swoiście na prąd If rozrusznika serca, który kontroluje samoistną depolaryzację węzła zatokowego w okresie rozkurczu i reguluje częstość pracy serca. Iwabradyna działa wyłącznie na węzeł zatokowy i nie ma wpływu na czas przewodnictwa w przedsionkach, węźle przedsionkowo-komorowym lub komorach serca ani na kurczliwość mięśnia sercowego lub repolaryzację komory. Iwabradyna jest szybko i prawie całkowicie wchłaniana po podaniu doustnym, osiągając Cmax ok. 1 h od przyjęcia leku na czczo. Bezwzględna dostępność biologiczna leku wynosi około 40%, ze względu na efekt pierwszego przejścia w jelitach i wątrobie. Pokarm opóźnia wchłanianie leku o ok. 1 h oraz zwiększa ekspozycję o ok. 20-30%. Iwabradyna w ok. 70% wiąże się z białkami osocza. Jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie i w jelitach w procesie oksydacji, przy udziale CYP3A4. Głównym czynnym metabolitem jest pochodna N-demetylowa. Metabolizm tego czynnego metabolitu również zachodzi z udziałem CYP3A4. Lek jest wydalany z moczem i kałem w postaci metabolitów; ok. 4% dawki jest wydalane w moczu w postaci niezmienionej. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 2 h (70-75% AUC); efektywny T0,5 wynosi 11 h.
Reklama
Ivares - wskazania
Leczenie objawowe przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej - u dorosłych z chorobą niedokrwienną serca, z prawidłowym rytmem zatokowym oraz z częstością akcji serca ≥70 uderzeń/min: u dorosłych z nietolerancją lub z przeciwwskazaniem do stosowania β-adrenolityków; lub w skojarzeniu z β-adrenolitykami u pacjentów niewystarczająco kontrolowanych za pomocą optymalnej dawki β-adrenolityku. Leczenie przewlekłej niewydolności serca: II-IV stopnia wg NYHA, z zaburzeniami czynności skurczowej, u pacjentów z rytmem zatokowym, u których częstość akcji serca wynosi ≥75 uderzeń/min, w skojarzeniu z leczeniem standardowym, w tym z β- adrenolitykiem lub gdy leczenie β-adrenolitykiem jest przeciwwskazane albo nie jest tolerowane.
Reklama
Ivares - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Częstość pracy serca w spoczynku przed leczeniem <70 uderzeń/min. Wstrząs kardiogenny. Świeży zawał mięśnia sercowego. Ciężkie niedociśnienie (<90/50 mmHg). Ciężka niewydolność wątroby. Zespół chorego węzła zatokowego. Blok zatokowo-przedsionkowy. Niestabilna lub ostra niewydolność serca. Konieczność stosowania stymulatora serca (częstość akcji serca narzucona wyłącznie przez stymulator serca). Niestabilna dławica piersiowa. Blok przedsionkowo-komorowy IIIst.. Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak: azolowe leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna, erytromycyna podawana doustnie, jozamycyna, telitromycyna), inhibitory proteazy HIV (nelfinawir, rytonawir), nefazodon. Jednoczesne stosowanie z werapamilem lub diltiazemem, które są umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 o właściwościach zmniejszania częstości akcji serca. Ciąża. Okres karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują odpowiednich metod zapobiegania ciąży.
Reklama
Ivares - ostrzeżenia
Iwabradyna jest wskazana tylko w leczeniu objawowym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, ponieważ nie wpływa korzystnie na sercowo-naczyniowe punkty końcowe (np. zawał mięśnia sercowego lub zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych). Zarówno przed rozpoczęciem leczenia iwabradyną, jak również przed zmianą jej dawki, należy rozważyć wykonanie serii pomiarów częstości akcji serca, EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach ambulatoryjnych, w celu określenia spoczynkowej częstości akcji serca. Odnosi się to również do pacjentów z małą częstością akcji serca, szczególnie gdy częstość akcji serca zmniejsza się <50 uderzeń/min, lub po zmniejszeniu dawki. Iwabradyna nie jest skuteczna w leczeniu lub zapobieganiu zaburzeniom rytmu serca i prawdopodobnie traci ona skuteczność w razie wystąpienia tachyarytmii (np. częstoskurczu komorowego lub nadkomorowego) - nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z migotaniem przedsionków lub innymi zaburzeniami rytmu serca zakłócającymi czynność węzła zatokowego. U pacjentów leczonych iwabradyną zwiększa się ryzyko wystąpienia migotania przedsionków, szczególnie u pacjentów stosujących jednocześnie amiodaron lub silne leki przeciwarytmiczne klasy I. Zaleca się regularną kontrolę kliniczną pacjentów leczonych iwabradyną w celu obserwacji wystąpienia migotania przedsionków (utrwalonego lub napadowego), w tym jeżeli są wskazania kliniczne (np. zaostrzenie dławicy piersiowej, kołatanie serca, nieregularne tętno), wykonywanie badania EKG. Należy poinformować pacjentów o objawach przedmiotowych i podmiotowych migotania przedsionków oraz poradzić, aby skontaktowali się z lekarzem w przypadku ich wystąpienia. Jeśli podczas terapii wystąpi migotanie przedsionków, przed podjęciem decyzji o kontynuowaniu leczenia iwabradyną należy ponownie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Dokładnej kontroli powinni podlegać pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego (blok lewej odnogi pęczka Hisa, blok prawej odnogi pęczka Hisa) oraz z zaburzeniami synchronizacji komór. Iwabradyna nie jest zalecana u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym IIst.. Nie należy rozpoczynać leczenia iwabradyną u pacjentów z częstością pracy serca w spoczynku wynoszącą przed leczeniem <70 uderzeń/min. Jeżeli podczas leczenia częstość pracy serca w spoczynku zmniejszy się długotrwale <50 uderzeń/min lub pacjent odczuwa objawy związane z bradykardią, dawkę należy stopniowo zmniejszać. Jeżeli częstość pracy serca utrzymuje się nadal <50 uderzeń/min lub utrzymują się objawy bradykardii, należy przerwać stosowanie leku. Niewydolność serca musi być ustabilizowana przed rozpoczęciem leczenia iwabradyną. Iwabradynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością serca IVst. wg NYHA, ze względu na ograniczoną ilość danych dla tej populacji. Nie zaleca się stosowania iwabradyny bezpośrednio po wystąpieniu udaru mózgu (brak danych dotyczących podawania leku w takich sytuacjach). Iwabradyna wpływa na czynność siatkówki. Nie ma dowodów toksycznego wpływu długotrwałego leczenia iwabradyną na siatkówkę. Należy rozważyć odstawienie leczenia w przypadku nieoczekiwanego pogorszenia wzroku; należy zachować ostrożność u pacjentów z barwnikowym zwyrodnieniem siatkówki. Ostrożnie stosować u pacjentów z lekkim lub umiarkowanym niedociśnieniem. Nie ma dowodów na to, że u pacjentów przyjmujących iwabradynę, u których przeprowadzono kardiowersję farmakologiczną istnieje ryzyko (narastającej) bradykardii po przywróceniu rytmu zatokowego; ze względu na brak odpowiedniej ilości danych, wykonanie kardiowersji elektrycznej w trybie planowym należy rozważyć po 24 h od przyjęcia ostatniej dawki iwabradyny. Zmniejszenie częstości akcji serca spowodowane przez iwabradynę może nasilić wydłużenie odstępu QT, co może powodować wystąpienie ciężkich arytmii, zwłaszcza torsade de pointes. Należy unikać stosowania iwabradyny u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT lub przyjmujących leki wydłużające odstęp QT; jeżeli takie skojarzenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym leczonych iwadrabiną istnieje ryzyko wystąpienia epizodów zwiększonego ciśnienia tętniczego, najczęściej wkrótce po modyfikacji leczenia nadciśnienia (epizody były przemijające i nie wpływały na efekt leczenia iwabradyną); jeśli u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, leczonych iwabradyną, są dokonywane modyfikacje terapii, należy regularnie monitorować ciśnienie tętnicze.
Reklama
Ivares - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w ciąży i w okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować podczas leczenia odpowiednie metody zapobiegania ciąży. Płodność. Badania na szczurach nie wykazały wpływu na płodność u samców i samic.
Reklama
Ivares - efekty uboczne
Bardzo często: zaburzenia widzenia (wrażenie widzenia silnego światła). Często: ból głowy (zazwyczaj podczas pierwszego miesiąca leczenia), zawroty głowy (prawdopodobnie związane z bradykardią), niewyraźne widzenie, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy Ist. (wydłużony odstęp PQ w zapisie EKG), dodatkowe skurcze komorowe, migotanie przedsionków, niekontrolowane ciśnienie tętnicze. Niezbyt często: eozynofilia, hiperurykemia, omdlenie (prawdopodobnie związane z bradykardią), podwójne widzenie, osłabione widzenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, kołatanie serca, dodatkowe skurcze nadkomorowe, niedociśnienie tętnicze (prawdopodobnie związane z bradykardią), duszność, nudności, zaparcia, biegunka, ból brzucha, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, kurcze mięśni, astenia (prawdopodobnie związana z bradykardią), zmęczenie (prawdopodobnie związane z bradykardią), zwiększone stężenie kreatyniny we krwi, wydłużenie odstępu QT w badaniu EKG. Rzadko: rumień, świąd, pokrzywka, złe samopoczucie (prawdopodobnie związane z bradykardią). Bardzo rzadko: blok przedsionkowo-komorowy IIst., blok przedsionkowo-komorowy IIIst., zespół chorego węzła zatokowego.
Ivares - interakcje
Połączenia przeciwwskazane. Silne inhibitory CYP3A4: azolowe leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna, erytromycyna p.o., jozamycyna, telitromycyna), inhibitory proteazy HIV (nelfinawir, rytonawir), nefazodon - zwiększenie narażenia na iwabradynę ok. 7-8 razy, ryzyko nasilonej bradykardii. Umiarkowane inhibitory CYP3A4 o właściwościach zmniejszania częstości akcji serca: werapamil lub diltiazem. Połączenia niezalecane. Leki wydłużające odstęp QT: chinidyna, dyzopiramid, beprydyl, sotalol, ibutylid, amiodaron, pimozyd, zyprazydon, sertyndol, meflochina, halofantryna, pentamidyna, cyzapryd, erytromycyna i.v. - jeżeli takie skojarzenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca. Należy unikać picia soku grejpfrutowego podczas leczenia iwabrydyną, ze względu na ok. 2-krotne zwiększenie AUC iwabrydyny. Połączenia stosowane z ostrożnością. Leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu: diuretyki tiazydowe i pętlowe - hipokaliemia występująca po podaniu tych leków może zwiększać ryzyko arytmii; iwabradyna może powodować bradykardię; jednoczesne wystąpienie hipokaliemii i bradykardii jest czynnikiem predysponującym do wystąpienia ciężkich arytmii, zwłaszcza u pacjentów z zespołem długiego odstępu QT, wrodzonym lub wywołanym przez leki. Inhibitory CYP3A4 o umiarkowanie silnym działaniu, np. flukonazol - dawka początkowa iwabradyny powinna wynosić 2,5 mg 2 razy na dobę oraz o ile częstość pracy serca w spoczynku wynosi >70 uderzeń/min; należy monitorować częstość pracy serca. Leki pobudzające CYP3A4: ryfampicyna, barbiturany, fenytoina, preparaty dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) - ryzyko zmniejszenia narażenie na iwabradynę i osłabienia jej działania; może być konieczne dostosowanie dawki iwabradyny. Należy ograniczyć stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego podczas leczenia iwabradyną. Nie wykazano klinicznie istotnych interakcji pomiędzy iwabradyną a wymienionymi poniżej lekami: inhibitory pompy protonowej (omeprazol, lanzoprazol), syldenafil, inhibitory reduktazy HMG-CoA (symwastatyna), antagoniści wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny (amlodypina, lacydypina), digoksyna, warfaryna, kwas acetylosalicylowy. W badaniach klinicznych stosowano rutynowo następujące leki w skojarzeniu z iwabradyną, bez obaw dotyczących bezpieczeństwa: inhibitory ACE, antagoniści angiotensyny II, ß-adrenolityki, leki moczopędne, antagoniści aldosteronu, krótko i długo działające azotany, inhibitory reduktazy HMG-CoA, fibraty, inhibitory pompy protonowej, doustne leki przeciwcukrzycowe, kwas acetylosalicylowy i inne leki przeciwpłytkowe.
Ivares - dawkowanie
Doustnie. Leczenie objawowe przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej. Decyzję o rozpoczęciu leczenia lub dostosowaniu dawkowania należy podejmować po wykonaniu serii pomiarów częstości akcji serca, EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach ambulatoryjnych. Dawka początkowa wynosi 5 mg 2 razy na dobę. Po 3-4 tyg. leczenia, jeśli u pacjenta wciąż występują objawy, a dawka początkowa jest dobrze tolerowana i gdy częstość akcji serca w spoczynku pozostaje >60 uderzeń/min, dawka może być zwiększona. Dawka podtrzymująca nie powinna być większa niż 7,5 mg 2 razy na dobę. Jeśli objawy dławicy piersiowej nie ustąpią w ciągu 3 mies. od rozpoczęcia leczenia, terapię iwabradyną należy przerwać. Dodatkowo, należy rozważyć przerwanie leczenia, jeśli reakcja na leczenie jest ograniczona oraz kiedy nie ma klinicznie istotnego zmniejszenia częstości akcji serca w spoczynku w ciągu 3 mies. Jeżeli w czasie leczenia częstość akcji serca w spoczynku wynosi <50 uderzeń/min lub pacjent odczuwa objawy związane z bradykardią, dawkę należy stopniowo zmniejszyć do 2,5 mg 2 razy na dobę (najmniejsza zalecana dawka). Po zmniejszeniu dawki należy monitorować częstość akcji serca. Leczenie należy przerwać, jeżeli nadal częstość akcji serca utrzymuje się <50 uderzeń/min lub jeśli pomimo zmniejszenia dawki utrzymują się objawy bradykardii. Leczenie przewlekłej niewydolności serca. Leczenie można rozpoczynać tylko u pacjenta ze stabilną niewydolnością serca. Dawka początkowa wynosi 5 mg 2 razy na dobę. Po 2 tyg. leczenia dawka może być: zwiększona do 7,5 mg 2 razy na dobę, jeśli częstość akcji serca w spoczynku wynosi stale >60 uderzeń/min; zmniejszona do 2,5 mg 2 razy na dobę, jeśli częstość akcji serca w spoczynku wynosi stale <50 uderzeń/min lub występują objawy bradykardii; utrzymana na poziomie 5 mg 2 razy na dobę, jeśli częstość akcji serca wynosi 50-60 uderzeń/min. Jeśli podczas dalszego leczenia częstość akcji serca w spoczynku zmniejszy się trwale do <50 uderzeń/min lub u pacjenta utrzymują się objawy bradykardii, dawkę należy zmniejszyć (najmniejszą zalecaną dawką jest 2,5 mg 2 razy na dobę). Jeśli częstość akcji serca w spoczynku zwiększy się trwale >60 uderzeń/min, dawkę można zwiększyć (największą zalecaną dawką jest 7,5 mg 2 razy na dobę). Leczenie musi być przerwane, jeśli częstość akcji serca pozostaje <50 uderzeń/min lub utrzymują się objawy bradykardii. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku ≥75 lat należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej, tj. 2,5 mg 2 razy na dobę; dawkę można zwiększać w razie konieczności. Nie jest wymagana zmiana dawkowania u pacjentów z CCr >15 ml/min; brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z CCr <15 ml/min - stosować ze szczególną ostrożnością. Nie jest wymagana zmiana dawkowania u pacjentów z lekkim zaburzeniem czynności wątroby; zachować ostrożność u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby; lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności iwabradyny w leczeniu przewlekłej niewydolności serca u dzieci w wieku <18 lat. Sposób podania. Lek należy przyjmować 2 razy na dobę (rano i wieczorem), podczas posiłków. Tabletkę 5 mg można podzielić na równe dawki.
Ivares - uwagi
Iwabradyna może powodować przemijające zaburzenia widzenia, głównie w postaci wrażenia widzenia silnego światła - należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia takich zaburzeń widzenia podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn w sytuacjach, gdy może dojść do nagłych zmian natężenia światła, szczególnie w nocy.
