Ivohart - skład
1 tabl. powl. zawiera 5 mg lub 7,5 mg iwabradyny w postaci chlorowodorku. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Ivohart - działanie
Iwabradyna jest lekiem o swoistym działaniu zmniejszającym częstość pracy serca poprzez wybiórcze i swoiste działanie na prąd If rozrusznika serca, który kontroluje samoistną depolaryzację węzła zatokowego w okresie rozkurczu i reguluje częstość pracy serca. Iwabradyna działa wyłącznie na węzeł zatokowy i nie ma wpływu na czas przewodnictwa w przedsionkach, węźle przedsionkowo-komorowym lub komorach serca ani na kurczliwość mięśnia sercowego lub repolaryzację komory. Podczas podawania leku w zazwyczaj zalecanych dawkach stwierdzono zmniejszenie częstości pracy serca o ok. 10 uderzeń/min w spoczynku i podczas wysiłku. Prowadzi to do zmniejszenia obciążenia serca oraz zużycia tlenu przez mięsień sercowy. Iwabradyna nie ma wpływu na przewodnictwo wewnątrzsercowe, kurczliwość lub repolaryzację komór. W warunkach fizjologicznych iwabradyna jest szybko uwalniana z tabletek i jest dobrze rozpuszczalna w wodzie. Iwabradyna jest szybko i prawie całkowicie wchłaniana po podaniu doustnym. Cmax w osoczu występuje w przybliżeniu po 1 h od przyjęcia leku na czczo. Bezwzględna biodostępność tabletek powlekanych wynosi ok. 40% ze względu na efekt pierwszego przejścia. Pokarm opóźnia wchłanianie o ok. 1 h oraz zwiększa ekspozycję na lek w osoczu o 20-30%. Iwabradyna jest w ok. 70% związana z białkami osocza. Jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie i w jelitach w procesie oksydacji wyłącznie poprzez cytochrom P-450 3A4 (CYP3A4). Głównym czynnym metabolitem jest pochodna N-demetylowa. Ekspozycja na tę substancję odpowiada ok. 40% ekspozycji na substancję macierzystą. Metabolizm tego czynnego metabolitu również zachodzi z udziałem CYP3A4. Iwabradyna jest wydalana z głównym T0,5 w fazie eliminacji w osoczu wynoszącym 2 h. Efektywny T0,5 wynosi 11 h. Metabolity są wydalane w podobnym stopniu z kałem i z moczem, ok. 4% dawki doustnej jest wydalane w moczu w postaci niezmienionej.
Reklama
Ivohart - wskazania
Leczenie objawowe przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej. Iwabradyna jest wskazana w leczeniu objawowym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej u dorosłych z chorobą niedokrwienną serca, z prawidłowym rytmem zatokowym oraz z częstością akcji serca ≥70 uderzeń/min. Iwabradyna jest wskazana: u dorosłych z nietolerancją lub z przeciwwskazaniem do stosowania β-adrenolityków lub w skojarzeniu z β-adrenolitykami u pacjentów niewystarczająco kontrolowanych za pomocą optymalnej dawki β-adrenolityku. Leczenie przewlekłej niewydolności serca. Iwabradyna jest wskazana w przewlekłej niewydolności serca II do IV stopnia wg klasyfikacji NYHA, z zaburzeniami czynności skurczowej, u pacjentów z rytmem zatokowym, u których częstość akcji serca wynosi ≥75 uderzeń/min, w skojarzeniu z leczeniem standardowym, w tym z β-adrenolitykiem lub gdy leczenie β-adrenolitykiem jest przeciwwskazane albo nie jest tolerowane.
Reklama
Ivohart - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Częstość akcji serca w spoczynku przed leczeniem <70 uderzeń/min. Wstrząs kardiogenny. Świeży zawał mięśnia sercowego. Ciężkie niedociśnienie tętnicze (<90/50 mmHg). Ciężka niewydolność wątroby. Zespół chorego węzła zatokowego. Blok zatokowo-przedsionkowy. Niestabilna lub ostra niewydolność serca. Konieczność stosowania stymulatora serca (częstość akcji serca narzucona wyłącznie przez stymulator serca). Niestabilna dławica piersiowa. Blok przedsionkowo-komorowy IIIst.. Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami cytochromu P450 3A4, takimi jak: azolowe pochodne przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna, erytromycyna podawana doustnie, jozamycyna, telitromycyna), inhibitory proteazy HIV (nelfinawir, rytonawir) i nefazodon. Jednoczesne stosowanie z werapamilem lub diltiazemem, które są umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 zmniejszającymi częstości akcji serca. Ciąża, karmienie piersią oraz leczenie u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują odpowiednich metod zapobiegania ciąży.
Reklama
Ivohart - ostrzeżenia
Iwabradyna jest wskazana tylko w leczeniu objawowym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, ponieważ nie wpływa korzystnie na sercowo-naczyniowe punkty końcowe (np. zawał mięśnia sercowego lub zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych). Ponieważ częstość akcji serca może znacznie się zmieniać w czasie, przed rozpoczęciem leczenia iwabradyną oraz u pacjentów leczonych iwabradyną, u których rozważa się dostosowanie dawkowania, określając spoczynkową częstość akcji serca należy rozważyć dokonanie serii pomiarów częstości akcji serca, EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach ambulatoryjnych. Odnosi się to również do pacjentów z małą częstością akcji serca, szczególnie gdy częstość akcji serca zmniejsza się <50 uderzeń/min, lub po zmniejszeniu dawki. Iwabradyna nie jest skuteczna w leczeniu lub zapobieganiu zaburzeniom rytmu serca i prawdopodobnie traci ona skuteczność w razie wystąpienia tachyarytmii (np. częstoskurczu komorowego lub nadkomorowego). Dlatego nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z migotaniem przedsionków lub innymi zaburzeniami rytmu serca zakłócającymi czynność węzła zatokowego. U pacjentów leczonych iwabradyną zwiększa się ryzyko wystąpienia migotania przedsionków. Migotanie przedsionków było częstsze u pacjentów stosujących jednocześnie amiodaron lub silne leki przeciwarytmiczne klasy I. Zaleca się regularną kontrolę kliniczną pacjentów leczonych iwabradyną w celu obserwacji wystąpienia migotania przedsionków (utrwalonego lub napadowego), w tym, jeżeli są wskazania kliniczne (np. zaostrzenie dławicy piersiowej, kołatanie serca, nieregularne tętno), wykonywanie badania EKG. Należy poinformować pacjentów o objawach przedmiotowych i podmiotowych migotania przedsionków oraz poradzić, aby skontaktowali się z lekarzem w przypadku ich wystąpienia. Jeśli podczas terapii wystąpi migotanie przedsionków, należy ponownie starannie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka kontynuowania leczenia iwabradyną. Pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego (blok lewej odnogi pęczka Hisa, blok prawej odnogi pęczka Hisa) oraz z zaburzeniami synchronizacji komór należy starannie monitorować. Iwabradyna nie jest zalecana u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym IIst.. Nie należy rozpoczynać leczenia iwabradyną u pacjentów z częstością pracy serca w spoczynku wynoszącą przed leczeniem <70 uderzeń/min. Jeżeli podczas leczenia częstość pracy serca w spoczynku zmniejszy się długotrwale poniżej 50 uderzeń/min lub pacjent odczuwa objawy związane z bradykardią, dawkę należy stopniowo zmniejszać. Jeżeli częstość pracy serca utrzymuje się nadal <50 uderzeń/min lub utrzymują się objawy bradykardii, należy przerwać stosowanie leku. Niewydolność serca musi być ustabilizowana przed rozważeniem leczenia iwabradyną. Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością serca IVst. wg NYHA ze względu na ograniczoną ilość danych dla tej populacji. Nie zaleca się stosowania iwabradyny bezpośrednio po wystąpieniu udaru mózgu (brak danych dotyczących podawania leku w takich sytuacjach). Iwabradyna wpływa na czynność siatkówki; nie ma dowodów toksycznego wpływu długotrwałego leczenia iwabradyną na siatkówkę; należy rozważyć odstawienie leczenia w przypadku nieoczekiwanego pogorszenia wzroku, należy zachować ostrożność u pacjentów z barwnikowym zwyrodnieniem siatkówki. Ostrożnie stosować u pacjentów z lekkim lub umiarkowanym niedociśnieniem. Nie ma dowodów na to, że u pacjentów przyjmujących iwabradynę, u których przeprowadzono kardiowersję farmakologiczną istnieje ryzyko (narastającej) bradykardii po przywróceniu rytmu zatokowego; ze względu na brak odpowiedniej ilości danych, wykonanie kardiowersji elektrycznej w trybie planowym należy rozważyć po 24 h od przyjęcia ostatniej dawki iwabradyny. Należy unikać stosowania iwabradyny u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT lub przyjmujących leki wydłużające odstęp QT. Jeżeli takie skojarzenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca. Zmniejszenie częstości akcji serca spowodowane przez iwabradynę może nasilić wydłużenie odstępu QT, co może powodować wystąpienie ciężkich arytmii, zwłaszcza torsade de pointes. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym leczonych iwabradyną istnieje ryzyko wystąpienia epizodów zwiększonego ciśnienia tętniczego, najczęściej wkrótce po modyfikacji leczenia nadciśnienia (epizody były przemijające i nie wpływały na efekt leczenia iwabradyną). Jeśli u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, leczonych iwabradyną, są dokonywane modyfikacje terapii, należy regularnie monitorować ciśnienie tętnicze. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko wystepującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabl. to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Ivohart - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w ciąży i w okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować podczas leczenia odpowiednie metody zapobiegania ciąży. Badania na szczurach nie wykazały wpływu na płodność u samców i samic.
Reklama
Ivohart - efekty uboczne
Bardzo często: zaburzenia widzenia (wrażenie widzenia silnego światła). Często: ból głowy (głównie w pierwszym miesiącu leczenia), zawroty głowy (prawdopodobnie związane z bradykardią), niewyraźne widzenie, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy Ist. (wydłużony odstęp PQ w zapisie EKG), dodatkowe skurcze komorowe, migotanie przedsionków, niekontrolowane ciśnienie tętnicze. Niezbyt często: eozynofilia, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, omdlenie (prawdopodobnie związane z bradykardią), podwójne widzenie, osłabione widzenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, kołatanie serca, dodatkowe skurcze nadkomorowe, niedociśnienie (prawdopodobnie związane z bradykardią), duszność, nudności, zaparcia, biegunka, ból brzucha, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, kurcze mięśni, astenia i zmęczenie (prawdopodobnie związane z bradykardią), zwiększone stężenie kreatyniny we krwi, wydłużenie odstępu QT w EKG. Rzadko: rumień, świąd, pokrzywka, złe samopoczucie (prawdopodobnie związane z bradykardią). Bardzo rzadko: blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst., zespół chorego węzła zatokowego. Zaburzenia widzenia, opisywane jako przemijające wrażenia widzenia silnego światła w ograniczonej części pola widzenia, zgłaszało 14,5% pacjentów. Zaburzenia te zazwyczaj są wywołane przez nagłe zmiany natężenia światła. Zaburzenia widzenia mogą być także opisywane jako aureola, dekompozycja obrazu (efekt stroboskopowy lub kalejdoskopowy), kolorowe jasne światła lub zwielokrotnione obrazy (przetrwałe wrażenie wzrokowe na siatkówce). Zaburzenia widzenia na ogół występują w ciągu pierwszych 2 mies. leczenia. Na ogół opisywano zaburzenia widzenia jako lekkie lub o umiarkowanym nasileniu. Wszystkie zaburzenia widzenia w postaci wrażenia widzenia silnego światła ustępowały w czasie leczenia lub po jego zakończeniu. Mniej niż 1% pacjentów zmieniło tryb zwykłych czynności życia codziennego albo przerwało leczenie w związku z opisanymi zaburzeniami widzenia. Bradykardia była zgłaszana u 3,3% pacjentów, szczególnie w ciągu pierwszych 2-3 miesięcy leczenia. U 0,5% pacjentów występowała ciężka bradykardia, z częstością pracy serca wynoszącą ≤40 uderzeń/min. W badaniu migotanie przedsionków obserwowano u 5,3% pacjentów przyjmujących iwabradynę, w porównaniu do 3,8% pacjentów w grupie placebo. W sumarycznej analizie wszystkich kontrolowanych badań klinicznych fazy II/III z podwójnie ślepą próbą, z czasem trwania co najmniej 3 mies., obejmujących ponad 40 000 pacjentów, wskaźnik zapadalności na migotanie przedsionków wyniósł 4,86% u pacjentów leczonych iwabradyną w porównaniu do 4,08% w grupie kontrolnej.
Ivohart - interakcje
Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie iwabradyny oraz preparatów wydłużających odstęp QT, stosowanych w leczeniu chorób układu krążenia (np. chinidyna, dyzopiramid, beprydyl, sotalol, ibutylid, amiodaron) lub stosowanych w leczeniu chorób innych układów (np. pimozyd, zyprazydon, sertyndol, meflochina, halofantryna, pentamidyna, cyzapryd, erytromycyna i.v.) - powinno się unikać takiego połączenia, ponieważ zmniejszenie częstości pracy serca może nasilać wydłużenie odstępu QT; jeżeli takie skojarzenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu iwabradyny i leków moczopędnych zwiększających wydalanie potasu (tiazydowe leki moczopędne i pętlowe leki moczopędne), ponieważ hipokaliemia może zwiększać ryzyko arytmii. Jednoczesne wystąpienie hipokaliemii i bradykardii powodowanej przez lek jest czynnikiem predysponującym do wystąpienia ciężkich arytmii, zwłaszcza u pacjentów z zespołem długiego odstępu QT, wrodzonym lub wywołanym przez substancje. Iwabradyna jest metabolizowana wyłącznie przez CYP3A4 i jest bardzo słabym inhibitorem tego izoenzymu. Iwabradyna nie ma wpływu na metabolizm innych substratów CYP3A4 i ich stężenia w osoczu (w tym substancji o lekkim, umiarkowanym lub silnym działaniu hamującym na ten izoenzym). Inhibitory CYP3A4 zwiększają stężenia iwabradyny w osoczu, natomiast substancje o działaniu pobudzającym ten izoenzym zmniejszają te stężenia. Zwiększone stężenia iwabradyny w osoczu mogą być związane z ryzykiem nasilonej bradykardii. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie iwabradyny z silnymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak azolowe pochodne przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol), antybiotyki makrolidowe (klarytromycyna, erytromycyna podawana doustnie, jozamycyna, telitromycyna), inhibitory proteazy HIV (nelfinawir, rytonawir) i nefazodon. Silne inhibitory CYP3A4, ketokonazol (w dawce 200 mg raz na dobę) oraz jozamycyna (1 g 2 razy na dobę) zwiększają średnie narażenie na iwabradynę w osoczu od 7 do 8 razy. Podawanie iwabradyny w skojarzeniu z lekami zmniejszającymi częstość pracy serca np. diltiazemem lub werapamilem (umiarkowanie silne inhibitory CYP3A4) jest przeciwwskazane (zwiększa się narażenia na iwabradynę, zwiększenie AUC o 2-3 razy, oraz zmniejszenie częstości pracy serca o 5 uderzeń/min). Należy unikać picia soku grejpfrutowego w trakcie leczenia iwabradyną (sok grejpfrutowy zwiększa 2-krotnie narażenie na iwabradynę). Jednoczesne stosowanie ze szczególną ostrożnością: inhibitory CYP3A4 o umiarkowanie silnym działaniu - można rozważyć jednoczesne stosowanie iwabradyny z innymi inhibitorami CYP3A4 o umiarkowanie silnym działaniu (np. flukonazolem), rozpoczynając od dawki iwabradyny 2,5 mg 2 razy na dobę oraz o ile częstość pracy serca w spoczynku wynosi >70 uderzeń/min, monitorując częstość akcji serca; induktory CYP3A4 (w tym ryfampicyna, barbiturany, fenytoina, preparaty dziurawca zwyczajnego) - mogą zmniejszać narażenie na iwabradynę i jej działanie. Podczas jednoczesnego stosowania leków pobudzających CYP3A4 może być konieczne dostosowanie dawki iwabradyny. Stwierdzono zmniejszenie AUC iwabradyny o połowę podczas jednoczesnego przyjmowania tego leku w dawce 10 mg 2 razy na dobę i preparatu dziurawca zwyczajnego. Należy ograniczyć stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego podczas leczenia iwabradyną. Nie wykazano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych ani farmakodynamicznych pomiędzy iwabradyną a następującymi lekami: inhibitory pompy protonowej (omeprazol, lanzoprazol), syldenafil, inhibitory reduktazy HMG-CoA (symwastatyna), antagoniści wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny (amlodypina, lacydypina), digoksyna i warfaryna. Ponadto, nie stwierdzono klinicznie znamiennego wpływu iwabradyny na: właściwości farmakokinetyczne symwastatyny, amlodypiny, lacydypiny, właściwości farmakokinetyczne oraz farmakodynamiczne digoksyny i warfaryny oraz na właściwości farmakodynamiczne kwasu acetylosalicylowego. W badaniach klinicznych stosowano następujące leki w skojarzeniu z iwabradyną bez obaw dotyczących bezpieczeństwa: inhibitory ACE, antagoniści angiotensyny II, β-adrenolityki, leki moczopędne, antagoniści aldosteronu, krótko- i długo działające azotany, inhibitory reduktazy HMG-CoA, fibraty, inhibitory pompy protonowej, doustne leki przeciwcukrzycowe, kwas acetylosalicylowy i inne leki przeciwpłytkowe.
Ivohart - dawkowanie
Doustnie. Leczenie objawowe przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej. Zaleca się, aby decyzja o rozpoczęciu leczenia lub dostosowaniu dawkowania została podjęta po dokonaniu serii pomiarów częstości akcji serca, badania EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach ambulatoryjnych. Dawka początkowa iwabradyny nie powinna przekraczać 5 mg 2 razy na dobę u pacjentów w wieku poniżej 75 lat. Po 3-4 tyg. leczenia, jeśli u pacjenta wciąż występują objawy, jeśli dawka początkowa jest dobrze tolerowana i gdy częstość akcji serca w spoczynku pozostaje >60 uderzeń/min, dawka może być zwiększona do kolejnej większej dawki u pacjentów otrzymujących 2,5 mg 2 razy na dobę lub 5 mg 2 razy na dobę. Dawka podtrzymująca nie powinna przekraczać 7,5 mg 2 razy na dobę. Jeśli w ciągu 3 mies. po rozpoczęciu leczenia nie ma poprawy odnośnie objawów dławicy piersiowej, terapię iwabradyną należy przerwać. Dodatkowo, należy rozważyć przerwanie leczenia, jeśli reakcja odnośnie objawów jest tylko ograniczona oraz kiedy nie ma klinicznie istotnego zmniejszenia częstości akcji serca w spoczynku w ciągu 3 mies. Jeżeli w czasie leczenia zmniejsza się częstość akcji serca w spoczynku <50 uderzeń/min lub pacjent odczuwa objawy związane z bradykardią, takie jak: zawroty głowy, uczucie zmęczenia lub niedociśnienie, dawkę należy stopniowo zmniejszyć do najmniejszej dawki 2,5 mg 2 razy na dobę (2 razy na dobę po pół tabl. 5 mg). Po zmniejszeniu dawki należy monitorować częstość akcji serca. Leczenie należy przerwać, jeżeli częstość akcji serca utrzymuje się <50 uderzeń/min lub jeśli pomimo zmniejszenia dawki utrzymują się objawy bradykardii. Przewlekła niewydolność serca. Leczenie należy rozpoczynać tylko u pacjenta ze stabilną niewydolnością serca. Zaleca się, aby lekarz prowadzący terapię był doświadczony w leczeniu przewlekłej niewydolności serca. Zazwyczaj zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg 2 razy na dobę. Po 2 tyg. leczenia dawka może być zwiększona do 7,5 mg 2 razy na dobę, jeśli częstość akcji serca w spoczynku utrzymuje się >60 uderzeń/min lub zmniejszona do 2,5 mg 2 razy na dobę (pół tabl. o mocy 5 mg 2 razy na dobę), jeśli częstość akcji serca w spoczynku utrzymuje się <50 uderzeń/min, lub w przypadku wystąpienia objawów związanych z bradykardią, takich jak zawroty głowy, zmęczenie lub niedociśnienie. Jeśli częstość akcji serca wynosi od 50 do 60 uderzeń/min, należy utrzymać dawkę 5 mg 2 razy na dobę. Jeśli podczas leczenia częstość akcji serca w spoczynku zmniejszy się trwale do <50 uderzeń/min lub u pacjenta występują objawy związane z bradykardią, u pacjentów otrzymujących 7,5 mg 2 razy na dobę lub 5 mg 2 razy na dobę, dawkę należy zmniejszyć. Jeśli częstość akcji serca w spoczynku zwiększy się trwale do >60 uderzeń/min, u pacjentów otrzymujących 2,5 mg 2 razy na dobę lub 5 mg 2 razy na dobę, dawkę można zwiększyć. Leczenie musi być przerwane, jeśli częstość akcji serca pozostaje <50 uderzeń/min lub utrzymują się objawy bradykardii. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów ≥75 lat należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej - 2,5 mg 2 razy na dobę; dawkę można zwiększać w razie potrzeby. Nie jest wymagana zmiana dawkowania u pacjentów z niewydolnością nerek i CCr >15 ml/min. U pacjentów z CCr <15 ml/min iwabradynę należy stosować ze szczególną ostrożnością. Nie jest wymagana zmiana dawki u pacjentów z lekkim zaburzeniem czynności wątroby. Należy zachować ostrożność podczas stosowania iwabradyny u pacjentów z umiarkowanie nasilonym zaburzeniem czynności wątroby. Iwabradyna jest przeciwwskazana do stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania iwabradyny w leczeniu przewlekłej niewydolności serca u dzieci <18 lat. Sposób podawania. Tabletki należy przyjmować 2 razy na dobę, tj. 1 tabl. rano i wieczorem, podczas posiłków. Tabl. 5 mg można podzielić na równe dawki.
Ivohart - uwagi
Iwabradyna może powodować przemijające zaburzenia widzenia, głównie w postaci wrażenia widzenia silnego światła. Należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia takich zaburzeń widzenia podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, w sytuacjach, gdy może dojść do nagłych zmian natężenia światła, szczególnie podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych w nocy. Iwabradyna nie ma wpływu na zdolność obsługiwania maszyn.
