Lakea HCT

Lakea HCT - skład

1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasowego i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.

Reklama

Lakea HCT - działanie

Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego, które mają addytywny wpływ na zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi. Losartan łagodzi utratę potasu i hiperurynemię wywołane przez lek moczopędny. Losartan oraz jego czynny metabolit (kwas karboksylowy) blokują fizjologiczne działanie angiotensyny II (przez wybiórcze wiązanie się z receptorem AT₁), niezależnie od źródła i drogi jej powstawania, m.in. działanie obkurczające naczynia krwionośne i uwalnianie aldosteronu. Po podaniu doustnym losartan jest dobrze wchłaniany, podlega efektowi pierwszego przejścia w wyniku czego powstaje czynny metabolit oraz inne nieaktywne metabolity. Zarówno losartan jak i jego czynny metabolit wiążą się w co najmniej 99% z białkami osocza, głównie z albuminami. Wydalanie obywa się z żółcią (ok 58%) i moczem (35%). Po podaniu doustnym około 4% dawki wydalane jest w moczu w postaci niezmienionej, a około 6% dawki w postaci czynnego metabolitu. T_0,5 losartanu wynosi 2 h, a jego aktywnego metabolitu 6-9 h. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w prawie równych ilościach. Po podaniu doustnym wzmożona diureza rozpoczyna się w ciągu 2 h, osiągając maksimum po około 4 h i utrzymuje się do 6-12 h, a działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego. Nie przenika przez barierę krew-mózg. Nie jest metabolizowany, lecz szybko wydalany przez nerki. T_0,5 hydrochlorotiazydu wynosi od 5,6 do 14,8 h.

Reklama

Lakea HCT - wskazania

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których nie uzyskano zadowalającej kontroli ciśnienia tętniczego podczas monoterapii losartanem lub hydrochlorotiazydem.

Reklama

Lakea HCT - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na losartan, pochodne sulfonamidów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, zastój żółci oraz zaburzenia powodujące niedrożność dróg żółciowych. Hipokaliemia, hiponatremia lub hiperkalcemia oporne na leczenie. Hiperurykemia objawowa (dna moczanowa). Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży. Okres karmienia piersią.

Reklama

Lakea HCT - ostrzeżenia

Losartan. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, warg, gardła i/lub języka) powinni być pod ścisłą obserwacją. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze, zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki; takie niedobory należy wyrównać przed rozpoczęciem leczenia. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu i leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu oraz zamienników soli kuchennej zawierających potas. Nie stosować u pacjentów poddawanych hemodializie. Należy zachować ostrożność stosując preparat u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie, ze względu na możliwość zwiększenia stężenia losartanu w osoczu. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jednej czynnej nerki; u pacjentów, u których czynność nerek zależy od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron - RAA, takich jak osoby z ciężką niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem, gdyż nie reagują oni na preparaty przeciwnadciśnieniowe, hamujące układ renina-angiotensyna. Nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca oraz zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. U pacjentów z niewydolnością serca i zaburzeniami czynności nerek lub bez nich istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i (często ostrej) niewydolności nerek. Szczególną ostrożność zachować u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu. Antagoniści angiotensyny zdecydowanie mniej skutecznie zmniejszają ciśnienie krwi u osób rasy czarnej niż u osób innych ras. Hydrochlorotiazyd ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego, pacjentów należy obserwować pod kątem zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, takich jak zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii lub hipokaliemii, które mogą wystąpić w wyniku biegunki lub wymiotów - należy reguralnie kontrolować stężenie elektrolitów w surowicy. Tiazydy należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc, gdyż mogą zwiększać stężenie wapnia w surowicy. Stosowanie leków tiazydowych może spowodować zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, gdyż mogą one powodować cholestazę wewnątrzwątrobową, a nawet nieznaczne zaburzenia równowagi wodnao-elektrolitowej mogą przyspieszyć rozwój śpiączki wątrobowej. Lek zawiera laktozę; nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nitolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nie należy podawać dzieciom i młodzieży.

Reklama

Lakea HCT - ciąża

Stosowanie leku nie jest zalecane podczas I trymestru ciąży. Stosowanie leku jest przeciwwskazane podczas II i III trymestru ciąży. U pacjentek planujących zajście w ciążę należy zmienić terapię na alternatywne metody leczenia przeciwnadciśnieniowego, dla których ustalony jest profil bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie leku oraz, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie. Ekspozycja na leczenie preparatem podczas II i III trymestru ciąży powoduje wystąpienie toksyczności dla płodu (zmniejszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz toksyczności u noworodków (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku wystąpienia ekspozycji na lek od II trymestru ciąży, zalecana jest ultrasonograficzna kontrola czynności nerek oraz czaszki. Niemowlęta, których matki stosowały lek należy ściśle obserwować w celu sprawdzenia czy nie wystąpiło niedociśnienie. Tiazydy przenikają do mleka kobiecego i mogą hamować laktację. Ze względu na wystąpienie działań niepożądanych lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

Reklama

Lakea HCT - efekty uboczne

Rzadko: zapalenie wątroby; hiperkaliemia, zwiększenie aktywności AlAT. Dodatkowe działania niepożądane, które obserwowano dla jednego z poszczególnych składników. Losartan - często (≥1/100, <1/10): bezsenność; ból i zawroty głowy; kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zaburzenie zatok; ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność; kurcze mięśni, ból pleców, ból nóg, ból mięśni; osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej; hiperkaliemia, nieznaczne zmniejszenie hematokrytu i stężenia hemoglobiny; niezbyt często (≥1/1 000, ≤1/100): niedokrwistość, plamica Schönleina-Henocha, wybroczyny, hemoliza; jadłowstręt, dna; niepokój, zaburzenia lękowe, zaburzenia lękowe z napadami lęku, dezorientacja, depresja, nieprawidłowe marzenia senne, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci; nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenie; niewyraźne widzenie, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia; zawroty głowy pochodzenia obwodowego, szum w uszach; niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból zamostkowy, dławica piersiowa, blok przedsionkowo-komorowy II stopnia, udar naczyniowy mózgu, zawał mięśnia sercowego, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca (migotanie przedsionków, bradykardia zatokowa, częstoskurcz, częstoskurcz komorowy, migotanie komór); zapalenie naczyń; dolegliwości ze stony gardła, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienie z nosa, zapalenie błony śluzowej nosa, przekrwienie błon śluzowych układu oddechowego; zaparcie, ból zębów, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcia, zapalenie błony śluzowej żołądka, wymioty; łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, nagłe zaczerwienienie skóry, nadwrażliowość na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, nasilone pocenie się; ból ramion, obrzęk stawów, ból w kolan, ból mięśniowo-szkieletowy, ból barku, sztywność, ból stawów, zapalenie stawów, ból biodra, fibromialgia, osłabienie siły mięśniowej; oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu, zakażenie dróg moczowych; osłabienie libido, impotencja, obrzęk twarzy, gorączka; niewielkie zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy; bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny; nie znana częstość: zaburzenia czynności wątroby. Hydrochlorotiazyd - często: ból głowy; niezbyt często: granulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, plamica, małopłytkowość; jadłowstręt, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, hiponatremia; bezsenność; przemijające niewyraźne widzenie, widzenie na żółto; martwicze zapalenie naczyń (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry); zaburzenia dotyczące układu oddechowego, w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc; zapalenie ślinianki, kurcze, podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie; żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa), zapalenie trzustki; nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka; kurcze mięśni; glukozuria, śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek; gorączka, zawroty głowy; rzadko: reakcja anafilaktyczna.

Lakea HCT - interakcje

Losartan. Stwierdzono, że ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnego metabolitu - nie oceniono klinicznych konsekwencji tych interakcji. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie losartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, amylorid, triamteren), suplementów potasu lub suplementów soli zawierających potas może prowadzić do hiperkaliemii - nie zaleca się takiego leczenia skojarzonego. Jednoczesne stosowanie z solami litu może powodować zwiększenie stężenia litu we krwi - należy monitorować stężenie litu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (tj. selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych oraz niewybiórczych NLPZ) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może prowadzić do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym możliwej ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Takie połączenie należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u osób w wieku podeszłym. Działanie losartanu obniżające ciśnienie tętnicze może zostać nasilone podczas jednoczesnego stosowania innych leków obniżających ciśnienie tętnicze (tj. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna). Hydrochlorotiazyd: Alkohol, barbiturany, opioidy lub przeciwdepresyjne - mogą nasilić niedociśnienie ortostatyczne. Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina) - leczenie tioazydowymi lekami może zaburzyć tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych; metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek, związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne preparaty przeciwnadciśnieniowe - działanie addytywne. Kolestyramina i kolestypol zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu. Kortykosteroidy, ACTH zwiększają niedobór elektrolitów, zwłaszcza potasu. Aminy zwiększające ciśnienie krwi (np. adrenalina) - możliwe zmniejszenie reakcji na aminy. Niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna) - zwiększenie wrażliwości organizmu na działanie tych leków. Leki moczopędne nasilają działanie toksyczne litu - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Leki stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpyrazon, allopurynol) - może być konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Leki przeciwcholinergiczne (atropina, biperyden) zwiększają dostępność biologiczną leków moczopędnych z grupy tiazydów poprzez zmniejszenie motoryki żołądkowo-jelitowej oraz częstości opróżniania żołądka. Leki cytotoksyczne (cyklofosfamid, metotreksat) - leki z grupy tiazydów mogą zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych oraz nasilać ich działanie mielosupresyjne. Hydrochlorotiazyd może zwiększać toksyczność salicylanów na ośrodkowy układ nerwowy. Opisano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej występującej przy jednoczesnym stosowaniu hydrochlorotiazydu i metyldopy. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększać ryzykohiperurykemii oraz powikłań o typie dny moczanowej. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może sprzyjać wystąpieniu zaburzeń rytmu serca spowodowanych przez glikozydy naparstnicy. Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia w surowicy na skutek zmniejszenia wydalania, należy kontrolować stężenie wapnia we krwi oraz odpowiednio dostosować dawkę. Ze względu na wpływ leków tiazydowych na metabolizm wapnia, zmianie mogą ulec wyniki badania czynności przytarczyc. Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną zwiększa ryzyko hiponatremii; należy monitorować pacjenta. Jodowe środki kontastujące mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Amfoterycyna B (pozajelitowo), kortykosteroidy, ACTH lub pobudzające leki przeczyszczające - hydrochlorotiazyd może zwiększyć zaburzenia elektrolitów. Zalecane jest okresowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy krwi oraz badanie EKG w przypadku stosowania losartanu/hydrochlorotiazydu z lekami, na które wpływają zaburzenia równowagi potasu w surowicy: leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochiinidyna, disopyramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol), inne (np. bepridyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie).

Lakea HCT - dawkowanie

Doustnie. Dorośli: zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca wynosi 1 tabl. raz na dobę. U pacjentów, u których odpowiedź na leczenie nie jest zadawalająca, dawkę można zwiększyć do 2 tabl. raz na dobę. Działanie hipotensyjne uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Lek może być przyjmowany z posiłkiem lub niezależnie od posiłków. Tabletki należy połykać popijając szklanką wody.

Lakea HCT - uwagi

Nie stosować jako leczenia początkowego. Należy kontrolować stężenie potasu w osoczu i wartość klirensu kreatyniny, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością serca i klirensem kreatyniny pomiędzy 30 a 50 ml/min. Hydrochlorotiazyd może powodować dodatni wynik w testach antydopingowych. W trakcie leczenia mogą wystąpić zawroty głowy; należy uważać podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.