Lanvis - skład
1 tabl. zawiera 40 mg tioguaniny. Tabl. zawierają laktozę.
Reklama
Lanvis - działanie
Cytostatyk, sulhydrylowa pochodna guaniny. Działa jak antymetabolit dla zasad purynowych. Tioguanina jest aktywowana do nukleotydu, kwasu tioguanylowego. Metabolity tioguaniny hamują syntezę puryn de novo oraz interkonwersję nukleotydów purynowych. Tioguanina jest również wbudowywana do kwasów nukleinowych i uważa się, że wbudowanie tioguaniny do DNA przyczynia się do cytotoksyczności leku. Po podaniu doustnym lek w ciągu 2-4 h osiąga maksymalne stężenie we krwi. Jest szybko metabolizowany na drodze metylacji do 2-amino-6-metylotiopuryny oraz dezaminacji do 2-hydroksy-6-merkaptopuryny i następnie utleniany, głównie do kwasu 6- tiomoczowego. Eliminacja leku jest dwufazowa: T0,5 wynosi 3 h oraz 5-9 h w fazie końcowej. Jako pochodna merkaptopuryny wykazuje mniej działań niepożądanych na przewód pokarmowy, jednak odznacza się krzyżową z nią opornością. W przypadku braku odpowiedzi na leczenie 6-MP, jest bardzo mało prawdopodobna reakcja na tioguaninę.
Reklama
Lanvis - wskazania
Leczenie ostrych białaczek, zwłaszcza szpikowej i limfoblastycznej.
Reklama
Lanvis - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Biorąc pod uwagę ciężkość chorób, w których wskazane jest stosowanie leku, brak bezwzględnych przeciwwskazań.
Reklama
Lanvis - ostrzeżenia
Immunizacja przy pomocy szczepionek zawierających żywe drobnoustroje może potencjalnie spowodować infekcję u pacjenta w immunosupresji. Dlatego nie zaleca się stosowania u tych pacjentów szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Nie zaleca się stosowania leku w trakcie leczenia podtrzymującego lub w innych schematach długotrwałego ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka toksycznego uszkodzenia wątroby. Należy przerwać stosowanie leku u pacjentów, u których wystąpią objawy uszkodzenia wątroby (donoszono o odwracalności objawów po odstawieniu). Należy uważnie monitorować pacjentów podczas leczenia, włącznie z wykonywaniem badania liczby krwinek oraz cotygodniowym badaniem parametrów czynności wątroby. Wczesnymi wykładnikami toksycznego uszkodzenia wątroby są objawy związane z nadciśnieniem wrotnym, takie jak małopłytkowość nieproporcjonalna do neutropenii i splenomegalia. Odnotowano także zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych towarzyszące toksycznemu uszkodzeniu wątroby, lecz nie występuje ono zawsze. Leczenie tioguaniną powoduje zahamowanie czynności szpiku kostnego prowadzące do leukopenii i małopłytkowości. Rzadziej zgłaszano niedokrwistość. Ostrożnie stosować u pacjentów z wrodzonym niskim poziomem lub brakiem aktywności S-metylotransferazy tiopuryny (TPMT) ze względu na zwiększone ryzyko ciężkiej toksyczności. Dostępne są badania genotypu i fenotypu TPMT. Zaleca się ostrożność u pacjentów z dziedziczną mutacją genu NUDT15 ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich działań toksycznych tiopuryny, takich jak leukopenia i łysienie. Szczególne ryzyko występuje u pacjentów rasy azjatyckiej, ze względu na zwiększoną częstość występowania tej mutacji w tej populacji. Przed rozpoczęciem leczenia tiopuryną należy rozważyć wykonanie testów genetycznych i fenotypowanie wariantów genu NUDT15 u wszystkich pacjentów (także u dzieci i młodzieży), zwłaszcza u pacjentów rasy azjatyckiej. Podczas indukcji remisji ostrej białaczki szpikowej, często u pacjenta może wystąpić okres względnej aplazji szpiku kostnego i ważne jest zapewnienie niezbędnego zaplecza leczenia wspomagającego. Pacjenci poddani leczeniu hamującemu czynność szpiku kostnego są szczególnie podatni na wystąpienie różnego rodzaju zakażeń. W trakcie indukcji remisji, zwłaszcza gdy dochodzi do szybkiego rozpadu komórek, należy podjąć odpowiednie środki ostrożności dla uniknięcia hiperurykemii i (lub) hiperurykozurii oraz ryzyka wystąpienia nefropatii moczanowej. Z uwagi na silne działanie mielosuprsyjne leku w trakcie indukcji remisji należy często wykonywać pełne badanie morfologii krwi. Pacjentów należy monitorować w trakcie leczenia. Po zaprzestaniu leczenia następuje dalsze zmniejszenie liczby leukocytów i płytek krwi, zatem wystąpieniu pierwszego objawu przedmiotowego nadmiernego zmniejszenia ich liczby we krwi należy tymczasowo przerwać leczenie. Chorzy z niedoborem transferazy fosforybozylohipoksantynoguaninowej (zespół Lescha-Nyhana) wykazują oporność na działanie tioguaniny. Pacjenci leczeni tioguaniną są bardziej wrażliwi na słońce. Należy ograniczać ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV, a pacjentom należy zalecić noszenie ochronnej odzieży i stosowanie kremu przeciwsłonecznego z wysokim filtrem. Preparat zawiera laktozę, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Lanvis - ciąża
Należy unikać stosowania w ciąży, zwłaszcza w I trymestrze. W każdym przypadku należy rozważyć stosunek potencjalnego zagrożenia dla płodu do oczekiwanych korzyści u matki. Należy zalecić stosowanie skutecznych środków antykoncepcyjnych w przypadku stosowania preparatu przez któregokolwiek z partnerów. Kobiety przyjmujące preparat nie powinny karmić piersią. Opisano pojedyncze przypadki, w których mężczyźni poddani skojarzonej terapii lekami cytotoksycznymi (w tym lekiem Lanvis), spłodzili potomstwo z wadami wrodzonymi.
Reklama
Lanvis - efekty uboczne
Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku kostnego; choroba zarostowa żył wątrobowych: hiperbilirubinemia, hepatomegalia, zwiększenie masy ciała z powodu zatrzymania płynów i wodobrzusza; nadciśnienie wrotne: splenomegalia, żylaki przełyku i małopłytkowość; zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności ALP oraz GGT, żółtaczka, włóknienie wrotne, guzkowy rozrost regeneracyjny wątroby, zmiany o typie peliosis hepatis. Często: zapalenie jamy ustnej, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego; choroba zarostowa żył wątrobowych w trakcie krótkotrwałego, cyklicznego leczenia; hiperurykemia i (lub) hiperurykozuria i nefropatia moczanowa. Rzadko: martwicze zapalenie jelit; martwica wątroby. Częstość nieznana: wrażliwość na światło. Opisano kilka przypadków martwicy centralnej zrazików wątroby, w tym u pacjentów otrzymujących chemioterapię skojarzoną, doustne środki antykoncepcyjne, duże dawki tioguaniny i spożywających alkohol. Opisywano odwracalność objawów przedmiotowych i podmiotowych hepatotoksyczności po zaprzestaniu krótkotrwałego bądź długotrwałego ciągłego leczenia.
Lanvis - interakcje
U pacjentów w immunosupresji nie jest zalecane szczepienie szczepionkami zawierającymi żywe drobnoustroje. Podczas jednoczesnego stosowania tioguaniny z innymi mielotoksycznymi preparatami lub radioterapią ryzyko mielosupresji jest zwiększone. Allopurinol nie przedłuża i nie nasila działania leku. Badania in vitro wykazały, że pochodne aminosalicylanów, np. olsalazyna, mesalazyna lub sulfasalazyna hamują aktywność metylotransferazy tiopuryny i modyfikują działanie tioguaniny (należy zachować ostrożność podczas łącznego stosowania).
Lanvis - dawkowanie
Doustnie. Dorośli - zazwyczaj 100-200 mg/m2 pc. na dobę; dzieci - dawki zbliżone do dawek stosowanych u dorosłych w przeliczeniu na powierzchnię ciała. Leczenie preparatem powinno się odbywać wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w dziedzinie onkohematologii. Dokładne dawkowanie i czas leczenia są uzależnione od rodzaju oraz dawki innych stosowanych jednocześnie leków cytotoksycznych. Stopień wchłaniania tioguaniny po podaniu doustnym jest zróżnicowany. Stężenie w osoczu może być zmniejszone w przypadku wystąpienia wymiotów lub podania leku wraz z posiłkiem. Lek może być stosowany na różnych etapach leczenia, w krótkotrwałych cyklach. Nie zaleca się stosowania w trakcie leczenia podtrzymującego lub w innych schematach długotrwałego ciągłego leczenia, z powodu dużego ryzyka hepatotoksyczności. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku zaburzeń czynności wątroby i/lub nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki leku. U chorych w podeszłym wieku nie jest wymagana modyfikacja dawkowania. U pacjentów z wrodzonym niskim poziomem lub brakiem aktywności S-metylotransferazy tiopuryny (TPMT) istnieje zwiększone ryzyko ciężkiej toksyczności tioguaniny spowodowanej zazwyczaj stosowanymi dawkami tioguaniny i na ogół wymagają znacznego zmniejszenia dawki. Optymalna dawka początkowa u pacjentów z niedoborem homozygotycznym nie została ustalona. Większość pacjentów z heterozygotycznym niedoborem TPMT toleruje zalecane dawki tioguaniny, jednak niektórzy mogą wymagać zmniejszenia dawki. Należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z dziedziczną mutacją genu NUDT15 występuje zwiększone ryzyko ciężkich działań toksycznych tiopuryny, takich jak leukopenia i łysienie po zastosowaniu konwencjonalnych dawek tiopuryny i zazwyczaj wymagają oni znacznego zmniejszenia dawki. Nie ustalono optymalnej dawki początkowej dla pacjentów z niedoborem heterozygotycznym ani homozygotycznym.
Lanvis - uwagi
Nie badano wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
