Lazivir

Lazivir - skład

1 tabl. powl. zawiera 150 mg lamiwudyny i 300 mg zydowudyny.

Reklama

Lazivir - działanie

Lamiwudyna i zydowudyna są lekami przeciwwirusowymi z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI). Wykazują aktywność przeciwko ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności (HIV) a lamiwudyna wykazuje ponadto aktywność wobec wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV). Obydwa leki są przekształcane wewnątrzkomórkowo do ich aktywnych pochodnych, odpowiednio 5'-trójfosforanu (TP) lamiwudyny i 5'-trójfosforanu (TP) zydowudyny, które hamują selektywnie replikację wirusa HIV-1 i HIV-2. Lamiwudyna w skojarzeniu z zydowudyną wykazuje synergiczne działanie przeciw wirusom HIV. Lamiwudyna i zydowudyna dobrze się wchłaniają z przewodu pokarmowego. Biodostępność lamiwudyny wynosi 80-85%, a zydowudyny - 60-70%. Preparat złożony lamiwudyny i zydowudyny podany na czczo wykazuje biorównoważność w stosunku do lamiwudyny 150 mg i zydowudyny 300 mg podawanych w oddzielnych tabletkach. Średnia wartość T_max lamiwudyny i zydowudyny wynosiła odpowiednio 0,75 h (0,5-2 h) i 0,5 h (0,25-2 h). Lamiwudyna w wiąże się z białkami osocza w <36%, zydowudyna w 34-38%. Lamiwudyna i zydowudyna przenikają do o.u.n. i do płynu mózgowo-rdzeniowego. Metabolizm lamiwudyny odgrywa małą rolę w jej eliminacji; jest wydalana głównie w postaci niezmienionej przez nerki. Średni T_0,5 lamiwudyny w fazie eliminacji wynosi 5-7 h. Głównym metabolitem zydowudyny jest 5'-glukuronid, który stanowi 50-80% podanej dawki wydalanej z moczem. Średni T_0,5 zydowudyny w fazie eliminacji wynosi 1,1 h. Stężenia lamiwudyny i zydowudyny są zwiększone u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, na skutek zmniejszenia klirensu. Farmakokinetyka lamiwudyny i zydowudyny u dzieci zasadniczo jest podobna do farmakokinetyki u dorosłych, jednak całkowita biodostępność lamiwudyny była zmniejszona u dzieci w wieku <12 lat. Ponadto wartości klirensu ogólnoustrojowego są większe u dzieci młodszych i zmniejszają się z wiekiem, osiągając u dzieci w wieku 12 lat wartości takie, jak u dorosłych.

Reklama

Lazivir - wskazania

Skojarzona terapia przeciwretrowirusowa w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV).

Reklama

Lazivir - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na lamiwudynę, zydowudynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zydowudyna jest przeciwwskazana u pacjentów z małą liczbą granulocytów obojętnochłonnych (<0,75x10⁹/l) lub z małym stężeniem hemoglobiny (<7,5 g/dl lub 4,65 mmol/l).

Reklama

Lazivir - ostrzeżenia

Chociaż wykazano, że skuteczna supresja wirusa za pomocą terapii przeciwretrowirusowej znacznie zmniejsza ryzyko przeniesienia zakażenia drogą płciową, nie można wykluczyć resztkowego ryzyka. Należy przestrzegać środków ostrożności w celu uniknięcia zakażenia, zgodnie z wytycznymi krajowymi. Należy unikać stosowania stawudyny z zydowudyną w tym samym czasie. Ze względu na ryzyko wystąpienia zakażeńoportunistycznych pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażenia HIV. Pacjentów należy poinformować, że nie wykazano, aby leczenie lekami przeciwretrowirusowymi, w tym leczenie lekiem Lazivir, zmniejszało zagrożenie przeniesienia zakażenia HIV poprzez kontakty seksualne lub poprzez zakażoną krew. Należy stosować właściwe środki ostrożności. U pacjentów leczonych preparatem należy starannie monitorować parametry hematologiczne. Hematologiczne objawy niepożądane nie występują zwykle przed upływem 4-6 tyg. leczenia. U pacjentów z zaawansowanym objawowym zakażeniem HIV zaleca się zwykle wykonywanie badań krwi przynajmniej co 2 tyg. podczas pierwszych 3 mies. leczenia, a później co najmniej raz w miesiącu. U chorych we wczesnym stadium zakażenia HIV hematologiczne objawy niepożądane występują rzadko. Badania krwi można wykonywać rzadziej, np. co 1-3 mies., w zależności od ogólnego stanu pacjenta. Dodatkowo może być konieczna zmiana dawkowania zydowudyny, jeżeli podczas leczenia wystąpi ciężka niedokrwistość lub supresja szpiku lub u pacjentów, u których przed leczeniem stwierdzono zahamowanie czynności szpiku, np. stężenie hemoglobiny <9 g/dl (5,59 mmol/l) lub liczba granulocytów obojętnochłonnych <1,0 × 10⁹/l. Jeżeli odpowiednie dobranie dawki leku Lazivir nie będzie możliwe, wówczas należy zastosować zydowudynę i lamiwudynę jako oddzielne preparaty. Stosowanie leku należy natychmiast przerwać, jeśli objawy kliniczne lub nieprawidłowe wskaźniki laboratoryjne wskazują na zapalenie trzustki. Kwasicę mleczanową, zwykle związaną z hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby, notowano w czasie stosowania analogów nukleozydów. Wczesne objawy (objawowy nadmiar mleczanów), w tym łagodne objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, bóle brzucha), niespecyficzne osłabienie, utrata apetytu, zmniejszenie masy ciała, objawy ze strony układu oddechowego (szybki i (lub) głęboki oddech) lub objawy neurologiczne (w tym spowolnienie motoryczne). Kwasica mleczanowa ma wysoką śmiertelność i może być związana z zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby lub niewydolnością nerek. Kwasica mleczanowa zwykle występuje po kilku lub kilkunastu miesiącach leczenia. Leczenie analogami nukleozydów należy przerwać w przypadku wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej lub mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii, lub szybkiego wzrostu aktywności aminotransferaz. Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów nukleozydów jakiemukolwiek pacjentowi (szczególnie otyłym kobietom) z hepatomegalią, zapaleniem wątroby lub innym znanym czynnikiem ryzyka wystąpienia choroby wątroby i stłuszczenia wątroby (w tym niektórych leków i alkoholu). Pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni alfa interferonem i rybawiryną mogą stanowić grupę specjalnego ryzyka. Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie obserwować. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia). Odległe następstwa tych zmian nie są obecnie znane. Związek między stłuszczeniem narządowym a inhibitorami proteazy (PI) i między nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) a lipoatrofią jest hipotetyczny. Zwiększone ryzyko lipodystrofii jest związane z czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek i z czynnikami związanymi z lekami, takimi jak długość prowadzonego leczenia przeciwretrowirusowego i związanymi z nim zaburzeniami metabolicznymi. Badanie kliniczne powinno także obejmować ocenę fizykalnych objawów zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy także zwrócić uwagę na pomiar na czczo stężenia lipidów w surowicy i glukozy we krwi. Zaburzenia gospodarki tłuszczowej należy leczyć we właściwy sposób. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) wystąpić może reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie już występujących objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Zgłaszano również przypadki zaburzeń autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w przebiegu reaktywacji immunologicznej jednak czas do ich wystąpienia jest bardziej zróżnicowany i mogą one wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Jeżeli lamiwudyna jest stosowana jednocześnie w leczeniu zakażenia wirusem HIV i HBV, dodatkowe informacje dotyczące stosowania lamiwudyny w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B są dostępne w ChPL zawierającego lamiwudynę. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania zydowudyny nie została określona u pacjentów z istotnymi współistniejącymi chorobami wątroby. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem objawów niepożądanych ze strony wątroby. Jeżeli jednocześnie stosowane są leki przeciwwirusowe w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z odpowiednimi informacjami dotyczącymi tych leków. Jeżeli leczenie lekiem Lazivir pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynności wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV przez 4 mies., ponieważ odstawienie lamiwudyny może powodować ostre nasilenie objawów zapalenia wątroby. U pacjentów mających uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, częściej występują nieprawidłowości w testach czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy ich kontrolować według przyjętych standardów. Jeżeli są dowody nasilenia choroby wątroby u tych pacjentów, należy koniecznie rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia. U pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C jednoczesne zastosowanie rybawiryny z zydowudyną nie jest zalecane z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia niedokrwistości. Mimo iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (CART). Należy poradzić pacjentom, by zwrócili się o poradę lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się. Preparatu nie należy stosować z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę ani z lekami zawierającymi emtrycytabinę. Skojarzone stosowanie lamiwudyny i kladrybiny nie jest zalecane. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabletkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

Reklama

Lazivir - ciąża

W przypadku decyzji o zastosowaniu leków przeciwretrowirusowych w leczeniu zakażenia HIV u kobiet w ciąży i w rezultacie zmniejszenia ryzyka przeniesienia wirusa HIV na noworodka, należy brać pod uwagę dane uzyskane w badaniach na zwierzętach oraz dane kliniczne uzyskane u kobiet w ciąży. Aktualnie wykazano zmniejszenie częstości przenoszenia zakażenia HIV z matki na płód po zastosowaniu zydowudyny u kobiet ciężarnych oraz później u noworodka. Duża liczba danych dotyczących stosowania lamiwudyny lub zydowudyny u kobiet w ciąży wskazuje na brak toksyczności wywołującej wady rozwojowe (ponad 3000 wyników dotyczących narażenia na każdy z leków w I trymestrze, z których ponad 2000 dotyczy narażenia na lamiwudynę i zydowudynę w skojarzeniu). Ryzyko wystąpienia wad rozwojowych jest mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę wspomnianą powyżej dużą liczbę danych. Substancja czynna leku może hamować replikację DNA komórkowego. W jednym badaniu na zwierzętach zydowudyna była karcinogenem przezłożyskowym. Znaczenie kliniczne tych obserwacji nie jest znane. U pacjentek jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby, leczonych lekami zawierającymi lamiwudynę, które następnie zaszły w ciążę, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby po zaprzestaniu stosowania lamiwudyny. Analogi nukleozydów i nukleotydów powodują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększenie stężenia lipazy). Zaburzenia te są często przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne (nadciśnienie, drgawki, zaburzenia zachowania). Obecnie nie wiadomo, czy zaburzenia neurologiczne mają charakter przemijający czy trwały. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeśli nie wykryto u nich HIV. W przypadku wystąpienia u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności mitochondriów, należy przeprowadzić dokładne badania w celu określenia tych zaburzeń. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych lokalnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko. Zarówno lamiwudyna jak i zydowudyna są wydzielane do mleka kobiecego w stężeniach podobnych do występujących we krwi. Zaleca się, aby matki leczone preparatem nie karmiły piersią. Aby uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV, zaleca się, aby kobiety zakażone HIV w żadnym wypadku nie karmiły piersią niemowląt. W badaniach prowadzonych na samcach i samicach szczurów nie wykazano wpływu zydowudyny ani lamiwudyny na osłabienie płodności. Brak danych dotyczących wpływu na płodność u kobiet. Nie wykazano wpływu zydowudyny na liczbę, budowę czy ruchliwość plemników u mężczyzn.

Reklama

Lazivir - efekty uboczne

U pacjentów leczonych analogami nukleozydów obserwowano przypadki kwasicy mleczanowej, czasami zakończone zgonem, które zazwyczaj związane były z ciężkim powiększeniem i stłuszczeniem wątroby. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia), w tym utratą podskórnej tkanki tłuszczowej w obwodowych częściach ciała i w twarzy, zwiększeniem masy tkanki tłuszczowej wewnątrzbrzusznej i narządowej, przerostem piersi i gromadzeniem się tkanki tłuszczowej na karku ("bawoli kark"). Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe jest związane z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, insulinooporność, hiperglikemia i nadmiar mleczanów. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne. Zgłaszano również przypadki zaburzeń autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) jednak czas do ich wystąpienia jest bardziej zróznicowany i mogą one wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (CART). Częstość występowania tych przypadków jest nieznana. Lamiwudyna. Często: ból głowy, bezsenność, kaszel, objawy ze strony nosa, nudności, wymioty, ból brzucha lub skurcze brzucha, biegunka, wysypka, łysienie, ból stawów, choroby mięśni, zmęczenie, osłabienie, gorączka. Niezbyt często: neutropenia i niedokrwistość (czasami ciężkie), trombocytopenia, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT). Rzadko: zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza. Bardzo rzadko: czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego, obwodowa neuropatia (lub parestezje). Zydowudyna. Do najcięższych działań niepożądanych należą: niedokrwistość (której leczenie może wymagać przetoczeń krwi), neutropenia i leukopenia; częściej notuje się je u chorych leczonych większymi dawkami (1200-1500 mg/dobę) oraz u chorych w zaawansowanym stadium zakażenia HIV (szczególnie wtedy, gdy przed rozpoczęciem leczenia notowano zmniejszoną rezerwę szpikową) oraz szczególnie u chorych, u których liczba komórek CD4 jest mniejsza niż 100/mm³. Częstość występowania neutropenii jest także większa u chorych, u których na początku leczenia zydowudyną notowano zmniejszoną liczbę granulocytów obojętnochłonnych, małe stężenia hemoglobiny i witaminy B₁₂ we krwi. Bardzo często: ból głowy, nudności. Często: niedokrwistość, neutropenia, leukopenia, zawroty głowy, wymioty, ból brzucha, biegunka, zwiększenie we krwi aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny, ból mięśni, złe samopoczucie. Niezbyt często: trombocytopenia i pancytopenia (z hipoplazją szpiku kostnego), duszność, wzdęcia, wysypka, świąd, miopatia, gorączka, uogólniony ból, astenia. Rzadko: czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego, kwasica mleczanowa bez hipoksemii, brak łaknienia, niepokój, depresja, bezsenność, parestezje, senność, otępienie, drgawki, kardiomiopatia, kaszel, przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenie smaku, dyspepsja, zapalenie trzustki, choroby wątroby (w tym ciężka hepatomegalia ze stłuszczeniem), przebarwienia skóry i paznokci, pokrzywka, potliwość, częste oddawanie moczu, ginekomastia, dreszcze, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne. Bardzo rzadko: niedokrwistość aplastyczna.

Lazivir - interakcje

Nie występują istotne klinicznie interakcje między lamiwudyną i zydowudyną. Zydowudyna jest metabolizowana głównie przez enzymy UGT; jednoczesne stosowanie induktorów lub inhibitorów enzymów UGT może zmieniać narażenie na zydowudynę. Lamiwudyna jest wydalana przez nerki. Aktywne wydzielanie nerkowe lamiwudyny do moczu dobywa się przy udziale nośników kationów organicznych (OCTs); jednoczesne podawanie lamiwudyny z inhibitorami OCT lub z lekami nefrotoksycznymi może zwiększać narażenie na lamiwudynę. Lamiwudyna i zydowudyna nie są w istotnym stopniu metabolizowane z udziałem enzymów cytochromu P450 (takich jak CYP3A4, CYP2C9 lub CYP2D6) ani nie wywołują zahamowania albo indukcji tych układów enzymatycznych. Dlatego mało prawdopodobne są interakcje z przeciwretrowirusowymi inhibitorami proteazy, nienukleozydowymi i innymi lekami metabolizowanymi przez główne enzymy P450. Leki przeciwretrowirusowe. Przy jednoczesnym stosowaniu dydanozyny z lamiwudyną/zydowudyną nie ma konieczności dostosowania dawki. Brak badań dotyczących interakcji stawudyny z lamiwudyną; stawudyna/zydowudyna - istnieje antagonizm in vitro dotyczący aktywności przeciw HIV, co może powodować zmniejszenie skuteczności obu leków - jednoczesne podawanie nie jest zalecane. Leki przeciwzakaźne. Brak badań dotyczących interakcji atowakwonu z lamiwudyną; przy jednoczesnym stosowaniu atowakwonu (750 mg 2 razy/dobę) z zydowudyną (200 mg 3 razy/dobę) AUC zydowudyny zwiększyło się o 33% - dostępne jedynie ograniczone dane, znaczenie kliniczne nie jest znane. Przy jednoczesnym stosowaniu klarytromycyny (500 mg 2 razy/dobę) z zydowudyną (100 mg co 4 h) AUC zydowudyny zmniejszyło się o 12% - lek Lazivir i klarytromycynę należy stosować w odstępie przynajmniej 2 h. Przy jednoczesnym stosowaniu leku z trimetoprimem//sulfametoksazolem nie ma potrzeby dostosowania dawki, chyba że pacjent ma niewydolność nerek; w razie zalecenia jednoczesnego podawania z kotrimoksazolem pacjenci powinni być klinicznie obserwowani; duże dawki trimetoprimu z sulfametoksazolem do leczenia zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis jirovecii (PCP) i toksoplazmozy nie były badane i należy unikać ich stosowania. Leki przeciwgrzybicze. Brak badań dotyczących interakcji flukonazolu z lamiwudyną; przy jednoczesnym stosowaniu flukonazolu (400 mg raz/dobę) z zydowudyną (200 mg 3 razy/dobę) AUC zydowudyny zwiększyło się o 74% (hamowanie UGT) - dostępne jedynie ograniczone dane, znaczenie kliniczne nie jest znane; należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny. Leki przeciwprątkowe. Brak badań dotyczących interakcji ryfampicyny z lamiwudyną; przy jednoczesnym stosowaniu ryfampicyny (600 mg raz/dobę) z zydowudyną (200 mg 3 razy/dobę) AUC zydowudyny zmniejszyło się o 48% (indukcja UGT) - dane niewystarczające do określenia zaleceń dotyczących zmiany dawkowania. Leki przeciwdrgawkowe. Brak badań dotyczących interakcji fenobarbitalu z lamiwudyną i zydowudyną; możliwe nieznaczne zmniejszenie stężenia zydowudyny w osoczu na drodze indukcji UGT - dane niewystarczające do określenia zaleceń dotyczących zmiany dawkowania. Przy jednoczesnym stosowaniu leku z fenytoiną należy obserwować stężenie fenytoiny. Brak badań dotyczących interakcji kwasu walproinowego z lamiwudyną; przy jednoczesnym stosowaniu kwasu walproinowego (250 mg lub 500 mg 3 razy/dobę) z zydowudyną (100 mg 3 razy/dobę) AUC zydowudyny zwiększyło się o 80% (hamowanie UGT) - dostępne jedynie ograniczone dane, znaczenie kliniczne nie jest znane; należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny. Leki przciwhistaminowe. Nie ma konieczności dostosowania dawki przy jednoczesnym stosowaniu leku z ranitydyną lub cymetydyną. Leki cytotoksyczne. In vitro lamiwudyna hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację kladrybiny, co w warunkach klinicznych może prowadzić do utraty skuteczności kladrybiny stosowanej w skojarzeniu, także niektóre objawy kliniczne potwierdzają możliwość występowania interakcji lamiwudyny z kladrybiną - jednoczesne stosowanie lamiwudyny z kladrybiną nie jest zalecane. Opioidy. Brak badań dotyczących interakcji metadonu z lamiwudyną; przy jednoczesnym stosowaniu metadonu (30-90 mg raz/dobę) z zydowudyną (200 mg co 4 h) AUC zydowudyny zwiększyło się o 43% - dostępne jedynie ograniczone dane, znaczenie kliniczne nie jest znane; należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny; u większości pacjentów, konieczność dostosowania dawki metadonu mało prawdopodobna; niekiedy może być konieczne ponowne dostosowanie dawki metadonu. Leki zwiększające wydalanie kwasu moczowego. Brak badań dotyczących interakcji probenecydu z lamiwudyną; przy jednoczesnym stosowaniu probenecydu (500 mg 4 razy/dobę) z zydowudyną (2 mg/kg mc. 3 razy/dobę) AUC zydowudyny zwiększyło się o 106% (hamowanie UGT) - dostępne jedynie ograniczone dane, znaczenie kliniczne nie jest znane; należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny. Zaostrzenie niedokrwistości spowodowanej rybawiryną notowano wtedy, gdy zydowudyna była częścią schematu stosowanego do leczenia HIV, chociaż dokładny mechanizm nie został wyjaśniony. Jednoczesne stosowanie rybawiryny z zydowudyną nie jest zalecane z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia niedokrwistości. Należy rozważyć zastąpienie zydowudyny w złożonym schemacie ART, jeżeli taki już został rozpoczęty. Byłoby to szczególnie istotne u pacjentów, u których wcześniej wystąpiła niedokrwistość wywołana przez zydowudynę. Równoczesne leczenie, szczególnie leczenie ostrych stanów chorobowych, z zastosowaniem leków o potencjalnym działaniu nekrotycznym lub mielosupresyjnym (np. pentamidyny podawanej ogólnie, dapsonu, pirymetaminy, ko-trimoksazolu, amfoterycyny, flucytozyny, gancyklowiru, interferonu, winkrystyny, winblastyny i doksorubicyny), może również zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych zydowudyny. W przypadku konieczności jednoczesnego podawania leku Lazivir i któregokolwiek z tych leków należy szczególnie uważnie monitorować czynność nerek i parametry hematologiczne, a w razie konieczności zmniejszyć dawki jednego lub kilku leków. Ograniczone dane z badań klinicznych nie wykazują istotnego zwiększenia ryzyka działań niepożądanych zydowudyny w przypadku jej jednoczesnego podawania z ko-trimoksazolem, pentamidyną w postaci aerozolu, pirymetaminą i acyklowirem w dawkach stosowanych w profilaktyce.

Lazivir - dawkowanie

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażenia HIV. Nie zaleca się stosowania preparatu złożonego, jeśli zachodzi konieczność dostosowywania dawek; należy wówczas podawać lamiwudynę i zydowudynę w postaci oddzielnych preparatów. Dorośli i młodzież o mc. ≥30 kg: 1 tabl. 2 razy na dobę. Dzieci: mc. 21 do 30 kg: 1/2 tabl. rano i 1 tabl. wieczorem; mc. 14 do 21 kg: 1/2 tabl. 2 razy na dobę. Sposób dawkowania u dzieci o masie ciała 14-30 kg oparty jest głównie na modelowaniu farmakokinetycznym, ustalonym na podstawie danych z badań klinicznych z użyciem pojedynczych składników lamiwudyny i zydowudyny. Ze względu na możliwość wystąpienia nadmiernej ekspozycji farmakokinetycznej na zydowudynę należy zapewnić ścisłe kontrolowanie tych pacjentów. Jeśli u pacjentów o masie ciała 21-30 kg wystąpi brak tolerancji żołądkowo-jelitowej, można zastosować alternatywny schemat dawkowania 1/2 tabl. 3 razy na dobę w celu poprawy tolerancji. Nie należy stosować preparatu w tabletkach u dzieci o mc. <14 kg, ze względu na brak możliwości dostosowania dawki w odniesieniu do masy ciała dziecka. U tych pacjentów lamiwudynę i zydowudynę należy podawać jako oddzielne preparaty zgodnie z zalecanym dawkowaniem dotyczącym tych leków (np. doustne roztwory zawierające lamiwudynę lub zydowudynę). W przypadkach, gdy zachodzi konieczność przerwania stosowania jednego ze składników preparatu lub zmniejszenia dawki jednego z nich, można zastosować oddzielne preparaty lamiwudyny lub zydowudyny. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (CCr ≤50 ml/min) w przypadku konieczności zmiany dawkowania preparatu, nie zaleca się stosowania leku złożonego lamiwudyny z zydowudyną. Zalecane jest wówczas podawanie lamiwudyny i zydowudyny jako oddzielnych preparatów. Ograniczone dane dotyczące stosowania zydowudyny u pacjentów z marskością wątroby wskazują na możliwość kumulacji leku w organizmie ze względu na zmniejszoną glukuronidację. Dane uzyskane od pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności wątroby wskazują, że farmakokinetyka lamiwudyny nie ulega znaczącym zmianom w przypadku zaburzenia czynności wątroby. Jednak może zajść konieczność zmiany dawkowania zydowudyny u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, dlatego zaleca się podawanie im lamiwudyny i zydowudyny w postaci oddzielnych leków. Zmiana dawkowania zydowudyny może być konieczna w przypadku, gdy stężenie hemoglobiny zmniejszy się poniżej 9,0 g/dl (5,59 mmol/l) lub liczba granulocytów obojętnochłonnych zmniejszy się poniżej 1,0 × 10⁹/l. Ponieważ dostosowanie dawki preparatu nie jest wówczas możliwe, zalecane jest podawanie lamiwudyny i zydowudyny jako oddzielnych leków. Brak szczegółowych danych, jednakże zaleca się zachowanie ostrożności w tej grupie wiekowej ze względu na zmiany związane z wiekiem, takie jak pogorszenie czynności nerek oraz zmiany parametrów hematologicznych. Sposób podania. Lek można przyjmować na czczo lub w trakcie posiłków. W celu zapewnienia podania pełnej dawki leku, tabletki należy połykać w całości (nierozkruszone). Jeśli pacjent nie jest w stanie połykać całych tabletek, można je rozkruszyć i dodać do niewielkiej ilości półpłynnego pokarmu lub płynu, a następnie podać całą porcję bezpośrednio po przygotowaniu.

Lazivir - uwagi