Lendacin

Lendacin - skład

1 fiolka zawiera 1,0 g lub 2,0 g ceftriaksonu w postaci soli disodowej.

Reklama

Lendacin - działanie

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna III generacji. Bakteriobójcze działanie ceftriaksonu wynika z hamowania syntezy ściany komórkowej bakterii. Gatunki zwykle wrażliwe: tlenowe bakterie Gram-dodatnie - Streptococcus pyogenes, S. pneumoniae, S. agalactiae, Staphylococcus aureus MSSA; tlenowe bakterie Gram-ujemne - Borrelia burgdorferi, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, N. meningitidis, Proteus mirabilis. Gatunki, u których występuje problem nabytej oporności: tlenowe bakterie Gram-dodatnie - Staphylococcus aureus, S. epidermidis, S. haemolyticus, S. hominis; tlenowe bakterie Gram-ujemne - Acinetobacter baumanii, Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, E. cloacae, Klebsiella pneumoniae, K. oxytoca, Morganella morganii, P. vulgaris, Serratia marcescens; bakterie beztlenowe - Bacteroides fragilis. Organizmy o oporności wrodzonej: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes, Staphylococcus aureus MRSA, Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltopia, Clostridium difficile, Chlamydia spp., Chlamydiophila spp., Legionella pneumophila, Mycoplasma spp., Treponema pallidum. Lek podany dożylnie szybko przenika do płynów tkankowych, gdzie (jeśli jest stosowany w zalecanych dawkach) osiąga stężenie bakteriobójcze, utrzymujące się przez co najmniej 24 h. Ceftriakson przenika także przez barierę łożyska i w niewielkich stężeniach do mleka kobiecego. Odwracalnie wiąże się z białkami osocza, zwłaszcza z albuminami; stopień wiązania zmniejsza się wraz ze wzrastającym stężeniem ceftriaksonu. Cefrtiakson przekształcany jest przez florę jelitową do nieczynnych metabolitów. Wydalany jest w postaci niezmienionej przez nerki (60%) i wątrobę (40%). U zdrowych osób dorosłych T_0,5 w surowicy wynosi około 6 do 9 h. U niemowląt do 8. dnia życia i u osób powyżej 75 lat średni okres półtrwania w fazie eliminacji jest zwykle 2-3-krotnie dłuższy niż u młodych dorosłych.

Reklama

Lendacin - wskazania

Leczenie ciężkich zakażeń (jeśli wiadomo lub jest prawdopodobne, że zostały wywołane przez drobnoustroje wrażliwe na ceftriakson i konieczne jest leczenie pozajelitowe): bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie płuc, zakażenia w obrębie jamy brzusznej (zapalenia otrzewnej, zakażenia dróg żółciowych; należy stosować w skojarzeniu z innym antybiotykiem, działającym na drobnoustroje beztlenowe), zakażenia skóry i tkanek miękkich, zakażenia kości i stawów, późne stadia boreliozy (stadium II i III), rzeżączka. Ceftriakson można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innym lekiem przeciwbakteryjnym w zapobieganiu zakażeniom pooperacyjnym w chirurgii serca i naczyń lub podczas zabiegów urologicznych oraz zabiegów na odbytnicy i okrężnicy. W przypadku operacji odbytnicy i okrężnicy ceftriakson należy podawać razem z innym antybiotykiem działającym na drobnoustroje beztlenowe.

Reklama

Lendacin - przeciwwskazania

Rozpoznana nadwrażliwość na antybiotyki beta-laktamowe (u pacjentów z nadwrażliwością na penicyliny należy wziąć pod uwagę możliwość krzyżowej reakcji alergicznej). Wcześniaki do skorygowanego wieku 41 tygodni (tygodnie ciąży + tygodnie życia). Donoszone noworodki (do 28. dnia życia) z żółtaczką lub hipoalbuminemią albo kwasicą (gdyż są to stany, w których wiązanie biblirubiny może być osłabione) lub jeśli konieczne jest u nich (lub można się spodziewać, że będzie konieczne) dożylne leczenie wapniem lub podawanie infuzji zawierających wapń (ze względu na ryzyko wytrącenia się związku ceftriaksonu z wapniem). Nie należy leczyć ceftraiksonem noworodków i wcześniaków z hiperbilirubinemią (ceftriakson może wypierać bilirubinę z miejsc wiązania z albuminami surowicy, co może prowadzić do encefalopatii bilirubinowej w tej grupie pacjentów). Przed podaniem ceftriaksonu razem z lidokainą we wstrzyknięciu domięśniowym należy wziąć pod uwagę przeciwwskazania do stosowania lidokainy.

Reklama

Lendacin - ostrzeżenia

Jeśli podejrzewa się lub stwierdza biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficale, konieczne może być odstawienie aktualnie stosowanego antybiotyku. W badaniach ultrasonograficznych pęcherzyka żółciowego obserwowano cienie - były to złogi soli wapniowej ceftriaksonu. Znikają one po zakończeniu lub przerwaniu stosowania ceftriaksonem i rzadko wywołują objawy; jeśli wystąpią jednak objawy kliniczne, zaleca się leczenie zachowawcze (bez postępowania chirurgicznego). Podając ceftriakson, nie należy go mieszać ani podawać jednocześnie dożylnie z żadnym roztworem zawierającym wapń, nawet jeśli stosuje się inne linie infuzyjne lub podaje w inne miejsca. Ostrożnie stosować u pacjentów z czynnikami ryzyka zastoju żółci i powstawania złogów, np. wcześniejsza operacja, ciężka choroba lub całkowite żywienie pozajelitowe. Ceftriakson może wypierać bilirubinę z jej połączeń z albuminami surowicy, co należy uwzględnić zwłaszcza u noworodków, niemowląt i dzieci. Nie stosować u noworodków (zwłaszcza wcześniaków) z ryzykiem rozwoju encefalopatii bilirubinowej. Jeśli stosuje się roztwór lidokainy jako rozpuszczalnik, roztwory ceftriaksonu należy podawać wyłącznie we wstrzyknięciu domięśniowym.

Reklama

Lendacin - ciąża

Ceftriakson przenika przez łożysko i w małych stężeniach do mleka kobiecego. Należy zachować ostrożność przepisując lek kobiecie w ciąży i okresie karmienia piersią.

Reklama

Lendacin - efekty uboczne

Często: leukopenia, granulocytopenia, oezynofilia, niedokrwistość hemolityczna, trombocytopenia; biegunka, nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie języka; wysypka, alergiczne zapalenia skóry, świąd, pokrzywka i obrzęk. Rzadko: zakażenia grzybicze narządów płciowych, reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne, np. skurcz oskrzeli, gorączka, dreszcze; ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i obwodowego; objawy związane z wytrąceniem się soli wapniowej ceftriaksonu w pęcherzyku żółciowym, odwracalna kamica żółciowa, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych; krwiomocz, oliguria, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy; zapalenie żył (po podaniu dożylnym; reakcje można zminimalizować podając lek w powolnym wstrzyknięciu, trwającym 2 do 4 min.); glukozuria. Bardzo rzadko: zaburzenia krzepnięcia, rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, krwawienia z przewodu pokarmowego; zapalenie trzustki; wydłużony czas krzepnięcia. Częstość nieznana: agranulocytoza (<500/mm3); zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, rumień wielopostaciowy; ból w miejscu podania. Rzadko opisywano ciężkie i niekiedy zakończone zgonem reakcje niepożądane u wcześniaków i donoszonych noworodków (w wieku poniżej 28 dni), otrzymujących dożylnie ceftriakson i wapń (u zmarłych dzieci obserwowano wytrącenie się soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i w nerkach). Możliwy jest rozwój nadkażeń drobnoustrojami niewrażliwymi na ceftriakson (takimi jak drożdżaki, grzyby lub inne oporne drobnoustroje). Rzadkim działaniem niepożądanym jest rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, wywołane przez Clostridium dififcale; może ono wystąpić nawet po 2 mies. po podaniu leku przeciwbakteryjnego. Opisywano bardzo rzadkie przypadki wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu w nerkach, głównie u dzieci w wieku powyżej 3 lat, otrzymujących albo duże dawki (np. ≥ 80 mg/kg mc./dobę), albo dawki całkowite przekraczające 10 g i mających dodatkowe czynniki ryzyka (np. ograniczoną podaż płynów, unieruchomienie w łóżku). Zjawisko to może przebiegać z objawami lub bezobjawowo, może prowadzić do niewydolności nerek i bezmoczu, ale jest odwracalne po przerwaniu stosowania. Obserwowano wytrącanie się ceftriaksonu w pęcherzyku żółciowym, głównie u pacjentów otrzymujących dawki większe od zalecanych dawek standardowych. Wytrącenie się soli jest zwykle bezobjawowe, ale rzadko może przebiegać z takimi objawami, jak ból, nudności, wymioty. Zwykle jest odwracalne po przerwaniu stosowania leku.

Lendacin - interakcje

Do rozpuszczania ceftriakonu w fiolce ani do dalszego rozcieńczania otrzymanego roztworu do podawania dożylnego nie należy stosować rozcieńczalników zawierających wapń (np. roztworu Ringera lub roztworu Hartmanna), ze względu na możliwość powstania strątu. Sól wapniowa może się również wytrącić, gdy lek zmiesza się w tej samej linii dożylnej z roztworami zawierającymi wapń. Nie należy podawać leku jednocześnie z zawierającymi wapń roztworami do podawania dożylnego, w tym z zawierającymi wapń roztworami do infuzji ciągłej (takimi jak stosowane w odżywianiu pozajelitowym), podawanymi przez kranik trójdrożny. Jednak u pacjentów innych niż noworodki, ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać sekwencyjnie (jeden po drugim), jeśli między kolejnymi infuzjami linie dożylne zostaną dokładnie wypłukane odpowiednim płynem. Badania in vitro z zastosowaniem osocza osób dorosłych i uzyskanego z krwi pępowinowej osocza noworodków wykazały większe ryzyko wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu u noworodków. Niezgodności ceftriaksonu mogą wystąpić z amsakryną, wankomycyną, flukonazolem i aminoglikozydami. Ceftriakson może wpływać niekorzystnie na skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Podczas leczenia ceftriaksonem i przez miesiąc po jego zakończeniu wskazane jest stosowanie dodatkowych, niehormonalnych metod zapobiegania ciąży. Podczas jednoczesnego stosowania dużych dawek ceftriaksonu i silnie działających leków moczopędnych (np. furosemidu) nie obserwowano dotąd zaburzeń czynności nerek. Nie dowiedziono, aby ceftriakson nasilał nefrotoksyczność aminoglikozydów. Ceftriakson nie powoduje nietolerancji alkoholu i zaburzeń krzepnięcia krwi. Probenecyd nie zmienia eliminacji ceftriaksonu. W badaniu in vitro obserwowano antagonistyczne działanie chloramfenikolu i ceftriaksonu.

Lendacin - dawkowanie

Dożylnie lub domięśniowo. Dorośli i dzieci powyżej 12 lat (o mc. ≥ 50 kg): zazwyczaj 1-2 g raz na dobę co 24 h; w zakażeniach ciężkich lub wywołanych drobnoustrojami średnio wrażliwymi dawkę można zwiększyć do 4 g podawanych raz na dobę. W leczeniu niepowikłanej rzeżączki u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat i o mc. co najmniej 50 kg należy podać domięśniowo w pojedynczej dawce 250 mg. W zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych: leczenie rozpoczyna się od 100 mg/kg mc./dobę (jednak nie więcej niż 4 g na dobę). Po ustaleniu wrażliwości drobnoustroju dawkę można odpowiednio zmniejszyć. U noworodków w wieku od 0 do 14 dni nie należy podawać dawki większej niż 50 mg/kg mc./dobę. W boreliozie (stadium II i III) u dorosłych w wieku powyżej 12 lat dawka terapeutyczna wynosi 50 mg/kg mc. do maksymalnie 2 g ceftriaksonu przez 14 dni; u dzieci 50 do 100 mg/kg mc. raz na dobę do maksymalnie 2 g na dobę przez 14 dni. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym: zaleca się podanie pojedynczej dawki 1 do 2 g (zależnie od ryzyka zakażenia) na 30 do 90 min przed operacją; w przypadku operacji na odbytnicy i okrężnicy ceftriakson należy podać razem z lekiem przeciwbakteryjnym działającym na drobnoustroje beztlenowe. Noworodki (w wieku 0-14 dni): 20 do 50 mg/kg mc. dożylnie raz na dobę (co 24 h); w ciężkich zakażeniach nie można podawać dawki większej niż 50 mg/kg mc/dobę. Dzieci w wieku od 15 dni do 12 lat, o masie ciała mniejszej niż 50 kg: 20 do 80 mg/kg mc. dożylnie, raz na dobę (co 24 h); w ciężkich zakażeniach nie podawać dawki większej niż 80 mg/kg mc./dobę. Wyjątkiem jest zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Dzieci o masie ciała 50 kg lub większej otrzymują zwykłą dawkę dla dorosłych, podawaną raz na dobę. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i prawidłową czynnością wątroby zmiana dawki nie jest konieczna, jedynie w przypadku skrajnej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 10 ml/min) dawkę dobową ceftriaksonu należy ograniczyć do maksymalnie 2 g. U pacjentów ze współistniejącą niewydolnością nerek i wątroby należy regularnie kontrolować stężenie ceftriaksonu w osoczu i na tej podstawie dostosowywać dawkę. U pacjentów poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej podawanie dodatkowej dawki leku po zakończeniu dializy nie jest konieczne. Należy jednak kontrolować stężenie ceftraiksonu w osoczu w celu ustalenia, czy konieczna jest modyfikacja dawkowania, gdyż szybkość wydalania u tych pacjentów może być zmniejszona.
Ceftriakson można podawać w postaci szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (po rozpuszczeniu w 10 ml wody do wstrzykiwań), w infuzji dożylnej (po rozpuszczeniu w 20 do 40 ml jednego z następujących roztworów dożylnych niezawierających jonów wapnia: 0,9% roztwór chlorku sodu, 0,45% roztwór chlorku sodu w 2,5% roztworze glukozy, 5% lub 10 % roztwór glukozy, 6% roztwór dekstranu w 5% roztworze glukozy, 6-10% roztwór hydroksyetyloskrobi; infuzję należy podawać przez co najmniej 30 min) lub we wstrzyknięciu domięśniowym (po rozpuszczeniu w 3,5 ml 1% roztworu lidokainy; dawki większe niż 1 g należy dzielić i wstrzykiwać w więcej niż jedno miejsce). Nie należy mieszać ani podawać jednocześnie z roztworami zawierającymi wapń.

Lendacin - uwagi

Podczas długotrwałego leczenia należy regularnie wykonywać badanie morfologiczne krwi. Cefitrakson może powodować fałszywie dodatnie wyniki testu Coombsa i testów wykrywających galaktozemię. Podobnie wyniki nieenzymatycznych metod oznaczania glukozy w moczu mogą być fałszywie dodatnie. Preparaty zawierają 3,6 mmol (lub 83 g) sodu, co należy uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Ceftriakson może niekiedy powodować zawroty głowy, zaburzające zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.