Lercaprel

Lercaprel - skład

1 tabl. powl. zawiera 10 mg maleinianu enalaprylu i 10 mg chlorowodorku lerkanidypiny lub 20 mg maleinianu enalaprylu i 10 mg chlorowodorku lerkanidypiny lub 20 mg maleinianu enalaprylu i 20 mg chlorowodorku lerkanidypiny. Tabletki zawierają laktozę.

Reklama

Lercaprel - działanie

Lek złożony zawierający inhibitor ACE (enalapryl) i antagonistę wapnia (lerkanidypinę). Połączenie tych dwóch substancji o komplementarnych mechanizmach działania, wykazuje dodatkowe działanie przeciwnadciśnieniowe, zmniejszając ciśnienie krwi w większym, stopniu niż każdy ze składników osobno. Enalapryl po wchłonięciu jest hydrolizowany do enalaprylatu, który hamuje ACE. Inhibicja ACE powoduje zmniejszenie aktywności angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do zwiększenia aktywności reniny w osoczu (poprzez usunięcie negatywnej reakcji zwrotnej na uwalnianie reniny) oraz do zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Enalapryl może również hamować rozkład bradykininy. Enalapryl wykazuje działanie przeciwnadciśnieniowe nawet u pacjentów z niską aktywnością reniny. Podawanie enalaprylu pacjentom z nadciśnieniem wpływa na obniżenie zarówno ciśnienia w pozycji leżącej, jak i stojącej, bez znaczącego wpływu na częstość akcji serca. Objawowe niedociśnienie ortostatyczne występuje rzadko. Nagłe przerwanie stosowania enalaprylu nie jest związane z gwałtownym wzrostem ciśnienia krwi. Rozpoczęcie działania przeciwnadciśnieniowego zazwyczaj obserwowano po upływie godziny, a maksymalne obniżenie ciśnienia krwi po 4-6 h po zastosowaniu leku. Działanie przeciwnadciśnieniowe i hemodynamiczne utrzymuje się przez co najmniej 24 h. U pacjentów z nadciśnieniem pierwotnym wykazano, że obniżenie ciśnienia krwi wiązało się ze spadkiem oporu tętnic obwodowych oraz ze wzrostem rzutu serca, częstość akcji serca uległa niewielkiej zmianie lub nie zaobserwowano żadnej zmiany. Po zastosowaniu enalaprylu wzrósł przepływ krwi przez nerki, podczas gdy wskaźnik filtracji kłębuszkowej pozostał bez zmian. Nie zaobserwowano objawów zatrzymania sodu lub wody. U pacjentów z cukrzycą i bez cukrzycy z chorobami nerek zaobserwowano obniżenie albuminurii oraz wydalania IgG oraz wszystkich białek w moczu po zażyciu enalaprylu. Lerkanidypina jest antagonistą wapnia należącym do grupy pochodnych dihydropirydyny i hamuje przezbłonowy przepływ wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek mięśni gładkich. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego polega na bezpośrednim rozluźnieniu mięśni gładkich naczyń, tj. na obniżeniu całkowitego oporu obwodowego. Pomimo krótkiego okresu półtrwania farmakokinetycznego w osoczu, lerkanidypina ma przedłużone działanie przeciwnadciśnieniowe ze względu na jej duży wskaźnik rozmieszczenia w błonach. Ponadto, lerkanidypina nie ma ujemnego działania inotropowego z powodu bardzo wybiórczego działania na naczynia. Enalapryl szybko się wchłania, a C_max w surowicy występuje w ciągu 1 h. Stopień wchłaniania wynosi ok. 60%. Po wchłonięciu, enalapryl jest w znacznym stopniu hydrolizowany do enalaprylatu. Najwyższe stężenie enalaprylatu w serum występuje ok. 4 h po podaniu dawki enalaprylu. Efektywny T_0,5 akumulacji enalaprylatu po wielokrotnym doustnym podaniu enalaprylu wynosi 11 h. W zakresie stężeń istotnych terapeutycznie, wiązanie z białkami osocza krwi wynosi ≤60%. Wydala się głównie przez nerki, w postaci enalaprylatu (40% dawki) oraz w niezmienionej formie (ok. 20%). Lerkanidypina wchłania się całkowicie po podaniu doustnym, a C_max w osoczu osiąga po ok. 1,5-3 h. Całkowita biodostępność lerkanidypiny podawanej doustnie nie na czczo wynosi około 10%, ze względu na wysoki stopień metabolizmu pierwszego przejścia. Biodostępność w przypadku zażycia na czczo u zdrowych ochotników ulega zmniejszeniu do 1/3, wzrasta 4-krotnie, gdy zostanie przyjęta w ciągu 2 h po posiłku obfitym w tłuszcze. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi >98%. Lerkanidypina jest w znacznym stopniu metabolizowana przez CYP3A4; lek macierzysty nie pojawia się ani w moczu, ani w kale. Jest w większości przekształcona w aktywne metabolity, a w przybliżeniu 50% dawki zostaje wydalone w moczu. Działanie terapeutyczne utrzymuje się przez 24 h. Średni połowiczny okres eliminacji wynosi 8-10 h.

Reklama

Lercaprel - wskazania

Tabl. powl. 10+10. Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas stosowania lerkanidypiny w dawce 10 mg w monoterapii. Preparatu nie należy stosować w leczeniu początkowym nadciśnienia tętniczego. Tabl. powl. 20+10. Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas stosowania enalaprylu w dawce 20 mg w monoterapii. Preparatu nie należy stosować w leczeniu początkowym nadciśnienia tętniczego. Tabl. powl. 20+20. Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego jako terapia zastępcza u dorosłych pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi jest dostatecznie wyrównane przy stosowaniu enalaprylu w dawce 20 mg i lerkanidypiny w dawce 20 mg, podawanych jako osobne tabletki.

Reklama

Lercaprel - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne, którykolwiek inhibitor konwertazy angiotensyny (ACE) lub antagonistę wapnia z grupy pochodnych dihydropirydyny, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy związany z wcześniejszym podawaniem inhibitorów ACE w wywiadzie. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży. Zaburzenia odpływu krwi z lewej komory serca. Nieleczona zastoinowa niewydolność serca. Niestabilna dławica piersiowa lub przebyty niedawno (w ciągu ostatniego miesiąca) zawał mięśnia sercowego. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby. Ciężkie zaburzenie czynności nerek (współczynnik GFR <30 ml/min), w tym pacjenci poddawani dializoterapii. Jednoczesne stosowanie: silnych inhibitorów CYP3A4; cyklosporyny; spożycie grejpfrutów lub soku grejpfrutowego. Jednoczesne stosowanie sakubitryluz walsartanem; nie rozpoczynać leczenia enalaprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem. Jednoczesne stosowanie preparatu z lekami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73m²).

Reklama

Lercaprel - ostrzeżenia

W przypadku pacjentów zażywających enalapryl objawowe niedociśnienie jest bardziej prawdopodobne, jeśli u pacjenta wystąpił niedobór objętości płynów, np. w wyniku leczenia moczopędnego, dietetycznych ograniczeń w przyjmowaniu soli, dializoterapii, biegunki lub wymiotów. Objawowe niedociśnienie obserwowano u pacjentów z niewydolnością serca, związaną z niewydolnością nerek lub bez niej. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów z niewydolnością serca w stopniu ciężkim, powodującym stosowanie dużych dawek diuretyków pętlowych, hiponatremię lub zaburzenie czynności nerek. W przypadku tych pacjentów należy rozpocząć leczenie pod opieką lekarza i prowadzić uważną obserwację po każdym dostosowaniu dawki enalaprylu i (lub) leku moczopędnego. Podobne zalecenia dotyczą pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami krążenia mózgowego, u których nadmierne zmniejszenie ciśnienia krwi może spowodować wystąpienie zawału mięśnia sercowego lub niedokrwienia mózgu. Przemijająca reakcja hipotensyjna nie stanowi przeciwwskazania do dalszego podawania preparatu, które powinno przebiegać bez komplikacji, kiedy ciśnienie krwi ulegnie podwyższeniu wskutek zwiększenia objętości płynów. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca i normalnym lub niskim ciśnieniem krwi po zastosowaniu enalaprylu może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia krwi. Efekt ten przewidziano i zazwyczaj nie stanowi on podstawy do przerwania leczenia. Jeżeli wystąpią objawy niedociśnienia, konieczne może być zmniejszenie dawki i (lub) przerwanie stosowania diuretyku i (lub) enalaprylu. Zaleca się szczególną ostrożność w stosowaniu lerkanidypiny u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (bez stymulatora). Należy zachować ostrożność w leczeniu pacjentów z zaburzeniem czynności lewej komory serca antagonistami wapnia. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczonych z zastosowaniem krótko działających pochodnych dihydropirydyny istnieje podwyższone ryzyko powikłań ze strony sercowo-naczyniowych. Chociaż lerkanidypina jest lekiem długo działającym, w przypadku tych pacjentów zalecane jest zachowanie ostrożności. W rzadkich przypadkach niektóre leki z grupy pochodnych dihydropirydyny mogą powodować ból w okolicy przedsercowej lub dusznicę bolesną. Bardzo rzadko u pacjentów z dusznicą bolesną może wzrosnąć częstotliwość, czas trwania lub intensywność tych napadów. Zaobserwowano odosobnione przypadki zawału mięśnia sercowego. Szczególna ostrożność jest wymagana przy rozpoczynaniu leczenia enalaprylem u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolności nerek, należy regularnie oznaczać stężenia potasu i kreatyniny. Niewydolność nerek w związku ze stosowaniem enalaprylu zaobserwowano głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącą chorobą nerek, w tym zwężeniem tętnicy nerkowej. Niewydolność nerek związana z terapią enalaprylem zazwyczaj ustępuje, jeżeli nastąpi wczesne rozpoznanie i wprowadzone zostanie odpowiednie leczenie. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem, u których wcześniej nie występowała choroba nerek, nastąpiło podwyższenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi podczas równoczesnego stosowania enalaprylu i leku moczopędnego. Konieczne może być obniżenie dawki i (lub) przerwanie stosowania diuretyku. Sytuacja ta może wskazywać na współistniejące zwężenie tętnicy nerkowej. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki występuje szczególne ryzyko hipotonii lub niewydolności nerek podczas leczenia inhibitorami konwertazy angiotensyny. Utrata czynności nerek może nastąpić przy niewielkich zmianach stężenia kreatyniny w surowicy. U tych pacjentów leczenie należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarza, stosując małe dawki, zachowując ostrożność przy ich zwiększaniu oraz obserwując czynność nerek. Brak doświadczeń dotyczących stosowania lerkanidypiny lub enalaprylu u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki - stosowanie preparatu u tych pacjentów nie jest zalecane. Działanie przeciwnadciśnieniowe lerkanidypiny może nasilić się u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. W rzadkich przypadkach inhibitory ACE mogą wywoływać syndrom zaczynający się od żółtaczki cholestatycznej lub zapalenia wątroby i prowadzący do piorunującej martwicy wątroby, a czasami do śmierci. Pacjenci leczeni inhibitorami ACE, u których wystąpiła żółtaczka lub znaczne podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych, powinni odstawić lek i poddać się odpowiedniemu leczeniu. Stosowanie lerkanidypiny jest powiązane ze zmętnieniem płynu otrzewnowego u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej; ważne jest prawidłowe rozpoznanie tego stanu, ponieważ zmętnienie płynu otrzewnowego może zostać mylnie rozpoznane jako bakteryjne zapalenie otrzewnej i w konsekwencji prowadzić do niepotrzebnej hospitalizacji oraz zastosowania empirycznej antybiotykoterapii. Neutropenia występuje rzadko u pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez innych czynników ryzyka. Enalapryl powinien być stosowany szczególnie ostrożnie u pacjentów z kolagenozą naczyń krwionośnych, poddawanych terapii immunosupresyjnej, leczeniu allopurynolem lub prokainamidem, lub pacjentów, u których te czynniki ryzyka wystąpią w połączeniu, w szczególności, gdy towarzyszy im zaburzenie czynności nerek. U niektórych pacjentów rozwinęło się ciężkie zakażenie, które w kilku przypadkach było oporne na intensywną antybiotykoterapię. Kiedy enalapryl jest stosowany u tych pacjentów, zaleca się okresowe kontrolowanie liczby białych krwinek, a pacjenci powinni zostać poinformowani o konieczności zgłaszania wszelkich objawów zakażenia. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego enalapryl powinien zostać bezzwłocznie odstawiony, a pacjent poddany obserwacji aż do całkowitego ustąpienia objawów. Inhibitory ACE częściej wywołują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów czarnoskórych niż u osób innych ras. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z inhibitorami ACE, mogą należeć do grupy wysokiego ryzyka wystąpienia obrzęku podczas przyjmowania tych inhibitorów. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie rozpoczynać leczenia sakubitrylem z walsartanem wcześniejniż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki enalaprylu, adekwatnie nie rozpoczynać leczenia enalaprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego; należy zachować ostrożność. W rzadkich przypadkach u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego na jad owadów błonkoskrzydłych lub podczas aferezy LDL siarczanem dekstranu występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych unikano, przerywając czasowo leczenie inhibitorem ACE przed każdym odczulaniem lub aferezą. Pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną i rozpoczynających leczenie z wykorzystaniem inhibitora ACE należy poinstruować, aby starannie kontrolowali hipoglikemię, zwłaszcza podczas 1. miesiąca stosowania preparatu złożonego. Podczas diagnostyki różnicowej kaszlu należy brać pod uwagę kaszel wywołany przez stosowanie inhibitora ACE. U pacjentów poddawanych dużym zabiegom operacyjnym lub otrzymujących znieczulenie przy użyciu środków wywołujących niedociśnienie, enalapryl blokuje tworzenie angiotensyny II, wtórnie do kompensacyjnego uwalniania reniny. W razie wystąpienia niedociśnienia, którego przyczyną jest powyższy mechanizm, leczenie może obejmować zwiększenie objętości płynów. U pacjentów leczonych enalaprylem obserwowano hiperkaliemię. Do grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą osoby z niewydolnością nerek, zaburzeniami czynności nerek, pacjenci przyjmujący suplementy potasu (w tym substytuty soli), leki moczopędne oszczędzające potas, trimetoprym lub ko-trimoksazol (znany także jako trimetoprim z sulfametoksazolem), a zwłaszcza leczeni antagonistami aldosteronu lub blokerami receptora angiotensyny; należy zachować ostrożność oraz kontrolować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek. Zazwyczaj nie zaleca się stosowania enalaprylu w skojarzeniu z litem. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu renina-angiotensyna-aldosteron. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Induktory CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) oraz ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w surowicy, zatem skuteczność preparatu może być mniejsza niż oczekiwana. Enalapryl wykazuje słabsze działanie hipotensyjne u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Należy unikać spożywania alkoholu. Ze względu na zawartość laktozy pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego preparatu.

Reklama

Lercaprel - ciąża

Nie zaleca się stosowania w I trymestrze ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Nie wolno stosować podczas II i III trymestru ciąży. Stosowanie inhibitorów ACE (enalapryl) nie jest zalecane w I trymestrze ciąży (ryzyko działania teratogennego), stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Inhibitory ACE, stosowane w II i III trymestrze ciąży działają toksycznie na płód ludzki (osłabiona czynność nerek, małowodzie, opóźnione kostnienie kości czaszki) oraz na noworodki (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). Zaobserwowano przypadki małowodzia u kobiet ciężarnych, prawdopodobnie będące skutkiem osłabionej czynności nerek u płodu, co mogło prowadzić do przykurczu kończyn, deformacji twarzoczaszki i niedorozwoju płuc. Jeśli ekspozycja na inhibitor ACE miała miejsce od II trymestru ciąży, należy przeprowadzić badanie USG czynności nerek i budowy czaszki u płodu. Niemowlęta matek, które przyjmowały inhibitory ACE, powinny być poddane obserwacji z powodu ryzyka niedociśnienia. Zaobserwowano działanie teratogenne w przypadku innych pochodnych dihydropirydyny. Nie zaleca się stosowania lerkanidypiny u kobiet w ciąży oraz planujących zajście w ciążę, chyba że stosują one skuteczne metody antykoncepcji. Nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Ograniczone dane farmakokinetyczne wykazują bardzo małe stężenie enalaprylu w mleku kobiecym. Stosowanie enalaprylu w okresie karmienia piersią nie jest zalecane w przypadku wcześniaków oraz w ciągu pierwszych tygodni po urodzeniu, ze względu na hipotetyczne zagrożenie oddziaływania leku na układ krążenia oraz nerki, a także ze względu na niedostateczne doświadczenie kliniczne. W przypadku starszych niemowląt można rozważyć stosowanie enalaprylu u kobiet karmiących piersią, jeżeli leczenie jest konieczne dla dobra matki, a dziecko zostanie poddane obserwacji czy nie wystąpią u niego działania niepożądane. U niektórych pacjentów leczonych blokerami kanałów wapniowych zaobserwowano przemijające zmiany biochemiczne w główkach plemników, mogące utrudnić zapłodnienie. W przypadku, gdy wielokrotne próby zapłodnienia in vitro nie powiodły się i gdy nie znaleziono innego wyjaśnienia, jako przyczynę należy rozważyć możliwość wpływu blokerów kanałów wapniowych.

Reklama

Lercaprel - efekty uboczne

Często: ból i zawroty głowy, kaszel. Niezbyt często: małopłytkowość, hiperkaliemia, lęk, zawroty głowy ortostatyczne, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, tachykardia, kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie, niedociśnienie, ból brzucha, zaparcie, nudności, zwiększenie aktywności AlAT i AspAT, rumień, ból stawów, częstomocz, osłabienie, zmęczenie, uderzenia gorąca, obrzęki obwodowe. Rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, reakcje nadwrażliwości, szumy uszne, zapaść krążeniowa, suchość błony śluzowej gardła, ból jamy ustnej i gardła, niestrawność, obrzęk warg, zaburzenia języka, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie dziąseł, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk twarzy, zapalenie skóry, wysypka, pokrzywka, oddawanie moczu w nocy, wielomocz, zaburzenia erekcji. Działania niepożądane zgłaszane w odniesieniu do jednego ze składników mogą również stanowić działanie niepożądane preparatu złożonego. Enalapryl. Bardzo często: zawroty głowy, amazane widzenie, kaszel, nudności, astenia. Często: depresja, ból głowy, omdlenie, zaburzenia smaku, ból w klatce piersiowej, zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa, tachykardia, niedociśnienie (w tym ortostatyczne), duszność, biegunka, ból brzucha, wysypka, reakcje nadwrażliwości/obrzęk naczynioruchowy: zgłaszano obrzęk twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) gardła, zmęczenie, hiperkaliemia, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Niezbyt często: niedokrwistość (w tym aplastyczna i hemolityczna), hipoglikemia, dezorientacja, zdenerwowanie, bezsenność, senność, parestezje, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum uszny pochodzenia błędnikowego, kołatanie serca, zawał mięśnia sercowego lub zaburzenia krążenia mózgowego, prawdopodobnie wtórny do nadmiernego niedociśnienia u pacjentów wysokiego ryzyka, nagłe zaczerwienienie, niedociśnienie ortostatyczne, wyciek wodnisty z nosa, ból gardła i chrypka, skurcz oskrzeli/astma, niedrożność jelit, zapalenie trzustki, wymioty, niestrawność, zaparcie, brak łaknienia, podrażnienie żołądka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wrzód trawienny, nadmierna potliwość, świąd, pokrzywka, łysienie, kurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, białkomocz, aburzenia erekcji, złe samopoczucie, gorączka, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, hiponatremia. Rzadko: neutropenia, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, małopłytkowość, agranulocytoza, zahamowanie czynności szpiku kostnego, pancytopenia, powiększenie węzłów chłonnych, choroby autoimmunologiczne, niezwykłe sny, zaburzenia snu, objaw Raynauda, nacieki płucne, zapalenie błony śluzowej nosa, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych/eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie błony śluzowej jamy ustne/owrzodzenia aftowe, zapalenie języka, niewydolność wątroby, zapalenie wątroby -wątrobowokomórkowe lub cholestatyczne, martwica wątroby, cholestaza (w tym żółtaczka), rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa i Johnsona, złuszczające zapalenie skóry, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, pęcherzyca, erytrodermia, skąpomocz, ginekomastia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy. Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy jelit. Częstość nieznana: zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Opisywano zespół, który może obejmować niektóre lub wszystkie z następujących objawy: gorączka, zapalenie błon surowiczych, zapalenie naczyń, ból mięśni i zapalenie mięśni, ból stawów i zapalenie stawów, dodatnie mianoprzeciwciał przeciwjądrowych (ANA), przyspieszone opadanie krwinek czerwonych, eozynofilia oraz leukocytoza. Może wystąpić wysypka, uczulenie na światło lub inne objawy dermatologiczne. Lerkanidypina. Bardzo często: reakcje nadwrażliwości. Często: ból głowy, tachykardia, kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie, zwłaszcza twarzy, obrzęk obwodowy. Niezbyt często: zawroty głowy, niedociśnienie, nudności, dyspepsja, ból brzucha, wysypka, świąd, ból mięśni, wielomocz, osłabienie, zmęczenie. Rzadko: senność, omdlenie, dławica piersiowa, biegunka, wymioty, pokrzywka, częstomocz, ból w klatce piersiowej. Częstość nieznana: przerost dziąseł, mętny płyn otrzewnowy, zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych w osoczu, obrzęk naczynioruchowy. W rzadkich przypadkach niektóre pochodne dihydropirydyny mogą powodować ból w okolicy przedsercowej lub dławicę piersiową. Bardzo rzadko u pacjentów z dławicą piersiową może wystąpić zwiększenie częstości, wydłużenie czasu trwania lub nasilenie napadów. W pojedynczych przypadkach może wystąpić zawał mięśnia sercowego. Nie stwierdzono działania niepożądanego lerkanidypiny dotyczącego stężenia cukru we krwi czy stężeń lipidów w surowicy.

Lercaprel - interakcje

Działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu może zostać wzmocnione przez inne leki obniżające ciśnienie krwi, m.in. leki moczopędne, β-adrenolityki i α-adrenolityki. Maleinian enalaprylu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane, ponieważ zwiększa ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas mogą prowadzić do istotnego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Należy również zachować ostrożność podając enalapryl jednocześnie z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, takimi jak trimetoprym i ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem), ponieważ wiadomo, że trimetoprym działa jak lek moczopędny oszczędzający potas, taki jak amiloryd; nie zaleca się takiego skojarzenia. Jeśli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane, należy je podawać z zachowaniem ostrożności i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny lub heparyny może wystąpić hiperkaliemia; zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami diuretyków (diuretyki tiazydowe lub pętlowe) może powodować zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej oraz ryzyko hipotensji przy włączeniu enalaprylu. Niedociśnienie można zmniejszyć poprzez zaprzestanie podawania leku moczopędnego, zwiększenie objętości płynów lub spożycia soli lub poprzez stosowanie małej dawki enalaprylu na początku leczenia. Jednoczesne podawanie innych leków przeciwnadciśnieniowych może zwiększać działanie hipotensyjne enalaprylu. Jednoczesne podawanie nitrogliceryny, innych azotanów lub innych leków rozszerzających naczynia krwionośne może dodatkowo obniżać ciśnienie tętnicze. Podczas jednoczesnego podawania litu z inhibitorami ACE zaobserwowano przemijające podwyższenie stężenia litu w surowicy oraz działanie toksyczne. Jednoczesne użycie diuretyków tiazydowych może zwiększać ryzyko jego toksyczności. Stosowanie enalaprylu z litem nie jest wskazane, lecz gdy zachodzi konieczność terapii łączonej, należy uważnie monitorować stężenie litu w surowicy krwi. Równoczesne stosowanie niektórych leków znieczulających ogólnie, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych lub narkotycznych leków przeciwbólowych z inhibitorami ACE może powodować dalsze obniżenie ciśnienia krwi. NLPZ, w tym selektywne inhibitory cyklooksygenazy-2 (COX-2) mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów inhibitory ACE. Jednoczesne stosowanie NLPZ (w tym inhibitorów COX-2) i inhibitorów ACE wywiera efekt addycyjny na zwiększenie stężenia potasu w surowicy i może powodować pogorszenie czynności nerek. Działanie to jest zazwyczaj odwracalne. W rzadkich przypadkach może wystąpić ostra niewydolność nerek, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (np. u osób w podeszłym wieku, odwodnionych, leczonych diuretykami). Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Należy zapewnić odpowiednie nawodnienie pacjenta. Należy kontrolować czynność nerek po rozpoczęciu leczenia, a w późniejszym okresie leczenia okresowo. U pacjentów leczonych złotem we wstrzyknięciach (aurotiojabłczanem sodu) i jednocześnie przyjmujących inhibitory ACE rzadko występowały reakcje podobne do objawów po podaniu azotanów (nagłe zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie tętnicze). Sympatykomimetyki mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. Jednoczesne podawanie inhibitorów ACE oraz leków przeciwcukrzycowych (insuliny, doustnych leków hipoglikemicznych) może wzmacniać działanie obniżające stężenie glukozy we krwi, doprowadzając do hipoglikemii, szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia skojarzonego i u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Alkohol nasila działanie hipotensyjne inhibitorów ACE. Enalapryl można stosować równocześnie z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach dostosowanych do profilaktyki chorób układu krążenia), lekami trombolitycznymi oraz β-adrenolitykami. Lerkanidypina. Lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4, zatem jednoczesne podawanie inhibitorów oraz induktorów CYP3A4 może wpływać na jej metabolizm i wydalanie. Równoczesne stosowanie lerkanidypiny oraz silnych inhibitorów CYP3A4 (np. ketokonazolu, itrakonazolu, rytonawiru, erytromycyny, troleandomycyny, klatromycyny) jest przeciwwskazane. W badaniu interakcji z ketokonazolem wykazano znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu (15-krotne zwiększenie AUC) oraz 8-krotne zwiększenie C_max enancjomeru S-lerkanidypiny). Nie należy stosować jednocześnie cyklosporyny i lerkanidypiny. W wyniku równoczesnego stosowania zaobserwowano zwiększone stężenia obu leków w osoczu. W badaniu z udziałem zdrowych, młodych ochotników nie wykazano zmian stężenia lerkanidypiny w osoczu, gdy cyklosporynę zażywano 3 h po przyjęciu lerkanidypiny, jednak AUC cyklosporyny zwiększyło się o 27%. Równoczesne stosowanie cyklosporyny i lerkanidypiny spowodowało 3-krotne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu oraz 21% zwiększenie AUC cyklosporyny. Lerkanidypiny nie należy popijać sokiem grejpfrutowym. Metabolizm lerkanidypiny może ulec zahamowaniu po spożyciu soku grejpfrutowego, co zwiększa dostępność ogólnoustrojową lerkanidypiny oraz nasila działanie hipotensyjne. Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on wzmagać działanie leków przeciwnadciśnieniowych rozszerzających naczynia. Należy zachować ostrożność, przepisując lerkanidypinę z innymi substratami CYP3A4, takimi jak terfenadyna, astemizol, leki przeciwarytmiczne klasy III, np. amiodaron, chinidyna, sotalol. U pacjentów w wieku podeszłym jednoczesne podawanie doustnego midazolamu 20 mg zwiększyło wchłanianie lerkanidypiny (o ok. 40%) oraz spowolniło wchłanianie (T_max wydłużył się z 1,75 h do 3 h). Nie wystąpiły żadne zmiany w stężeniu midazolamu. Gdy podawano jednocześnie lerkanidypinę i metoprolol, β-adrenolityk eliminowany głównie przez wątrobę, biodostępność metoprololu pozostawała bez zmian, podczas gdy biodostępność lerkanidypiny uległa zmniejszeniu o 50%. Działanie to może wynikać z ograniczenia przepływu krwi przez wątrobę spowodowanego działaniem ß-adrenolityków. Niemniej jednak lerkanidypinę można bezpiecznie stosować równocześnie z blokerami receptorów ß-adrenergicznych. Nie wykazano interakcji farmakokinetycznej w wyniku stosowania 20 mg lerkanidypiny u pacjentów leczonych stale ß-metyldigoksyną. U zdrowych ochotników leczonych digoksyną po podaniu 20 mg lerkanidypiny zaobserwowano wzrost średniego C_max digoksyny o 33%, podczas gdy ani AUC, ani klirens nerkowy nie uległy znaczącej zmianie. Pacjentów przyjmujących równocześnie digoksynę należy uważnie obserwować, czy nie wystąpią u nich kliniczne objawy zatrucia digoksyną. Badanie interakcji z fluoksetyną (inhibitorem CYP2D6 oraz CYP3A4) nie wykazało klinicznie istotnych zmian właściwości farmakokinetycznych lerkanidypiny. Równoczesne stosowanie cymetydyny w dawce 800 mg na dobę nie powoduje znaczących zmian stężenia lerkanidypiny w osoczu, jednak w przypadku większych dawek należy zachować ostrożność, ponieważ może zwiększyć się biodostępność lerkanidypiny, a zatem również jej działanie hipotensyjne. Po wielokrotnym podaniu 20 mg lerkanidypiny równocześnie z 40 mg symwastatyny, AUC lerkanidypiny nie uległo znaczącej zmianie, podczas gdy AUC symwastatyny wzrosło o 56% a AUC jej głównego czynnego metabolitu, ß-hydroksykwasu o 28%. Kliniczne znaczenie tych zmian jest mało prawdopodobne. Interakcja nie jest oczekiwana w przypadku, gdy lerkanidypina jest podawana rano, a symwastatyna wieczorem. Równoczesne stosowanie z 20 mg lerkanidypiny nie wpłynęło na zmianę właściwości farmakokinetycznych warfaryny. Lerkanidypina może być bezpiecznie stosowana z lekami moczopędnymi i inhibitorami ACE. Jednoczesne podawanie lerkanidypiny z innymi preparatami mającymi wpływ na ciśnienie tętnicze, takimi jak α-adrenolityki stosowane w leczeniu objawów związanych z zaburzeniami układu moczowego, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki może nasilić działanie hipotensyjne. atomiast jednoczesne stosowanie z kortykosteroidami może prowadzić do osłabienia działania hipotensyjnego.

Lercaprel - dawkowanie

Doustnie. Zalecana dawka wynosi 1 tabl. raz na dobę. U pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas stosowania lerkanidypiny w dawce 10 mg w monoterapii można zwiększyć dawkę lerkanidypiny podawanej w monoterapii do 20 mg lub zastosować preparat złożony o mocy 10 mg + 10 mg. U pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas stosowania enalaprylu w dawce 20 mg w monoterapii można zwiększyć dawkę enalaprylu podawanego w monoterapii lub zastosować preparat złożony o mocy 20 mg + 10 mg. Zaleca się oddzielne zwiększanie dawki poszczególnych substancji czynnych. Jeśli jest to klinicznie właściwe, można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na stosowanie preparatu złożonego. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy dostosować do stopnia wydolności nerek pacjenta. Preparat jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub u pacjentów poddawanych hemodializie oraz w przypadku ciężkiego zaburzenia czynności wątroby. Należy zachować szczególną ostrożność, rozpoczynając leczenie pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek lub wątroby. Brak jest doświadczenia klinicznego w stosowaniu preparatu u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Tabletki przyjmować rano, co najmniej 15 min przed śniadaniem, nie podawać łącznie z sokiem grejpfrutowym.

Lercaprel - uwagi

Preparat wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak zachować ostrożność, ponieważ mogą wystąpić zawroty głowy, astenia, zmęczenie, oraz w rzadkich przypadkach, senność.