Leuprostin - skład
1 implant zawiera 3,6 mg lub 5 mg leuproreliny w postaci octanu.
Reklama
Leuprostin - działanie
Syntetyczny analog, uwalnianego z podwzgórza czynnika LHRH, który kontroluje uwalnianie z przedniego płata przysadki gonadotropowego hormonu luteinizującego LH i hormonu folikulotropowego FSH. Hormony te stymulują syntezę steroidów gonadalnych. W przeciwieństwie do fizjologicznego LHRH, który jest uwalniany z podwzgórza w sposób pulsujący, octan leuproreliny blokuje podczas długotrwałego leczenia w sposób ciągły receptory LHRH w przysadce, powodując w ten sposób ich niewrażliwość po początkowej krótkotrwałej stymulacji. W wyniku tego następuje przemijające zahamowanie uwalniania gonadotropin z przysadki, po którym zmniejsza się stężenie testosteronu, wpływając na wzrost tkanki gruczołu krokowego, która uległa zmianom nowotworowym. Tkanka ta fizjologicznie stymulowana jest przez dihydrotestosteron, wytwarzany przez redukcję testosteronu w komórkach gruczołu krokowego. Ciągłe podawanie octanu leuproreliny prowadzi do zmniejszenia liczby i (lub) wrażliwości receptorów znajdujących się w przysadce mózgowej i w konsekwencji do zmniejszenia stężenia LH, FSH, i DHT, ze stężeniem testosteronu zmniejszonym na skutek tego do poziomu kastracyjnego; bez przemijającego zwiększenia stężenia testosteronu, jak to ma miejsce po pierwszym wstrzyknięciu. Po wstrzyknięciu implantu octan leuproreliny uwalniany jest w sposób ciągły z polimeru (składającego się z: kwasu glikolowego i kwasu mlekowego - implant 3,6 mg; kwasu polimlekowego - implant 5 mg ) przez 1 miesiąc. Polimer jest wchłaniany w taki sam sposób, jak materiał, z którego wykonuje się szwy chirurgiczne. Oznaczalne stężenie leuproreliny w surowicy utrzymuje się przez ponad 1 miesiąc. Po dwóch wstrzyknięciach implantu 3,6 mg, wykonanych w odstępie 28 dni, oznaczalne stężenie leuproreliny stwierdzane jest do 67 dni po pierwszym wstrzyknięciu. Podczas 3 miesięcy leczenia implantem 5 mg oznaczalne stężenie w surowicy utrzymuje się do 26 tygodni po podaniu. W niektórych przypadkach u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek stwierdzano większe stężenia leuproreliny. Z kolei u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby stężenia leuproreliny były mniejsze. Wydaje się, że obserwacje te nie mają istotnego znaczenia klinicznego.
Reklama
Leuprostin - wskazania
Paliatywne leczenie pacjentów z zaawansowanym, hormonozależnym rakiem gruczołu krokowego. Leczenie pacjentów z miejscowo zaawansowanym, hormonozależnym rakiem gruczołu krokowego w połączeniu z radioterapią i po radioterapii. Leczenie w połączeniu z radioterapią hormonozależnego raka ograniczonego do gruczołu krokowego u pacjentów z umiarkowanym i dużym ryzykiem.
Reklama
Leuprostin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na leuprorelinę, inne analogi GnRH lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Potwierdzony brak zależności raka od działania hormonów. Kobiety. Dzieci.
Reklama
Leuprostin - ostrzeżenia
W początkowej fazie leczenia stężenie testosteronu najpierw zwiększa się (co może wiązać się z nawrotem lub nasileniem wzrostu guza i może obejmować pogorszenie istniejących lub wystąpienie nowych objawów - pojawienie się lub nasilenie bólów kostnych, zwężenia drogi odpływu moczu z jej skutkami, ucisk rdzenia kręgowego, osłabienie lub mrowienie nóg, obrzęk limfatyczny), po czym zmniejsza w czasie 2 tyg. Po 2-4 tyg. stężenia testosteronu są porównywalne do obserwowanych po obustronnym usunięciu jąder i utrzymują się przez cały okres leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka nawrotu można rozpocząć podawanie leku hamującego wydzielanie androgenów na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania leuproreliny i kontynuować jego podawanie przez pierwsze 2-3 tyg. leczenia. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów leczonych leuproreliną, niezależnie od występowania u nich w wywiadzie padaczki, drgawek lub czynników predysponujących. Pacjentów z przerzutami do kręgosłupa lub mózgu i (lub) pacjentów ze zwężeniem drogi odpływu moczu należy szczególnie uważnie obserwować (najlepiej w szpitalu), zwłaszcza w pierwszych tygodniach leczenia (w pojedynczych przypadkach obserwowano u tych pacjentów ucisk rdzenia kręgowego i zaburzenia czynności nerek). Reakcję na leczenie implantem można monitorować - oznaczając aktywność fosfatazy kwaśnej oraz stężenie PSA i całkowitego testosteronu, które należy oznaczyć na początku i po 3 mies. stosowania implantu. Rak gruczołu krokowego jest wrażliwy na androgeny, jeśli po 3 mies. stężenie testosteronu jest na poziomie kastracyjnym (≤0,5 ng/ml), a wartość PSA zmniejszyła się. Wczesne znaczne zmniejszenie stężenia PSA (ok. 80% wartości wyjściowej) można uznać za prognostycznie dobry wskaźnik dla długotrwałej reakcji zahamowania wydzielania androgenów. W takiej sytuacji wskazana jest terapia ablacyjna. Jeśli u pacjentów z zahamowanym wydzielaniem testosteronu stężenie PSA pozostaje niezmienione lub zwiększyło się, rak gruczołu krokowego jest niewrażliwy na androgeny. W takich przypadkach kontynuacja hormonalnej terapii ablacyjnej nie jest właściwa. Jeśli jednak u pacjenta wystąpi odpowiedź kliniczna (np. zmniejszenie objawów bólowych i dyzurycznych, zmniejszenie wielkości gruczołu krokowego), trzeba wziąć pod uwagę fałszywie ujemne wyniki. W tych rzadkich przypadkach stosowanie implantu należy kontynuować przez kolejne 3 mies. i kontrolować stężenie PSA, a ponadto monitorować objawy kliniczne. Powodzenie leczenia należy monitorować w regularnych odstępach czasu (zwłaszcza w przypadku oznak postępującej choroby mimo odpowiedniego leczenia) przez badanie kliniczne (palpacyjne badanie per rectum gruczołu krokowego, badanie sonograficzne, densytometrię kości, tomografię komputerową) i kontrolowanie aktywności fosfatazy i (lub) stężenia PSA oraz testosteronu w surowicy. Możliwe jest wystąpienie u pacjentów zmian metabolicznych (np. nietolerancji glukozy lub pogorszenia istniejącej cukrzycy) oraz zaburzeń sercowo-naczyniowych. Pacjentów z dużym ryzykiem zaburzeń metabolicznych lub sercowo-naczyniowych należy uważnie zbadać przed podjęciem leczenia i odpowiednio kontrolować w trakcie leczenia przeciwandrogenowego. U pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT w wywiadzie oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie produkty lecznicze, które mogą wydłużyć odstęp QT, lekarz powinien ocenić przed rozpoczęciem stosowania produktu stosunek korzyści do ryzyka. U pacjentów leczonych agonistami GnRH istnieje zwiększone ryzyko incydentów depresji (również o dużym nasileniu); pacjentów należy poinformować o takim zagrożeniu i w razie wystąpienia objawów zastosować właściwe leczenie. Obserwowano reakcje alergiczne i anafilaktyczne, w tym w miejscu wstrzyknięcia i ogólnoustrojowe. Po wprowadzeniu leku zawierającego leuprorelinę do obrotu zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów leczonych octanem leuproreliny, niezależnie od występowania u nich w wywiadzie padaczki, drgawek lub czynników predysponujących.
Reklama
Leuprostin - ciąża
Nie dotyczy - lek jest przeciwwskazany do stosowania u kobiet.
Reklama
Leuprostin - efekty uboczne
5 mg. Bardzo często: uderzenia gorąca, ból kości, zmniejszenie lub utrata libido i potencji, zmniejszenie wielkości jąder, nasilone pocenie się, reakcje w miejscu wkłucia (np. zaczerwienienie, ból, obrzęk, świąd, które zazwyczaj ustępują nawet w razie kontynuowania leczenia), zwiększenie masy ciała. Często: zmniejszenie apetytu, zwiększenie apetytu, zmiany nastroju, depresja, zaburzenia snu, bóle głowy, parestezje, nudności i (lub) wymioty, ból stawów i (lub) pleców, miastenia, oddawanie moczu w nocy, bolesne oddawanie moczu, częstomocz, ginekomastia, odczucie zmęczenia, obrzęki obwodowe, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie aktywności LDH, aminotransferaz (AlAT, AspAT), gamma-GT i fosfatazy zasadowej (które mogą być także objawem choroby podstawowej). Niezbyt często: uogólnione reakcje alergiczne (gorączka, świąd, eozynofilia, wysypka skórna), biegunka, suchość skóry lub błon śluzowych, nocne poty, zatrzymanie moczu, ból jąder. Rzadko: reakcje anafilaktyczne, zmiany w cukrzycowym statusie metabolicznym (zwiększenie lub zmniejszenie stężenia glukozy we krwi), zawroty głowy pochodzenia obwodowego, przemijające zaburzenia smaku, zmiany ciśnienia tętniczego (nadciśnienie lub niedociśnienie tętnicze), zakrzepica, zator płucny, łysienie. Bardzo rzadko: krwotok do przysadki mózgowej po początkowym podaniu leuproreliny pacjentom z gruczolakiem przysadki. Częstość nieznana: drgawki, wydłużenie odstępu QT, śródmiąższowa choroba płuc, demineralizacja kości. 3,6 mg. Bardzo często: uderzenia gorąca z napadowym poceniem się, ból kości, zmniejszone libido i potencja, nasilone pocenie się. Często: zwiększenie apetytu, zaburzenia snu, zmiany nastroju, depresja, parestezje, oddawanie moczu w nocy, bolesne oddawanie moczu, częstomocz. Niezbyt często: zmniejszenie apetytu, zmiany w cukrzycowym statusie metabolicznym (zwiększenie lub zmniejszenie stężenia glukozy we krwi), ból głowy, zawroty głowy, zmiany ciśnienia tętniczego (nadciśnienie lub niedociśnienie tętnicze), trudności w oddychaniu, biegunka, łysienie, suchość skóry i błon śluzowych, nocne poty, zatrzymanie moczu, zmniejszenie wielkości jąder, ból jąder, ginekomastia, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie aktywności enzymów tj. dehydrogenaza mleczanowa (LDH), fosfataza zasadowa (AP) lub aminotransferazy tj. AspAT, AlAT lub gamma-GT. Rzadko: zakrzepica, zator płucny. Bardzo rzadko: uogólnione reakcje alergiczne (gorączka, wysypka skórna, świąd, eozynofilia), reakcje anafilaktyczne, przemijające zaburzenia smaku (tak jak w odniesieniu do innych leków zawierających substancję czynną z tej samej grupy, opisywano bardzo rzadkie przypadki krwotoku do przysadki mózgowej po początkowym podaniu leuproreliny pacjentom z gruczolakiem przysadki), nudności, wymioty, ból stawów i (lub) pleców, dolegliwości mięśniowe, obrzęk, zmęczenie, miejscowe reakcje skórne (np. zaczerwienienie lub stwardnienie w miejscu wkłucia, które zazwyczaj ustępuje nawet w razie kontynuowania leczenia). Częstość nieznana: drgawki, wydłużenie odstępu QT, śródmiąższowa choroba płuc, demineralizacja kości, pojedyncze przypadki wrzodu w miejscu wstrzyknięcia. Istnieją doniesienia z okresu po wprowadzeniu leuproreliny do obrotu o przypadkach śródmiąższowego zapalenia płuc, głównie w Japonii. Opisano jeden przypadek zakrzepicy centralnej tętnicy siatkówki. Reakcję na leczenie implantem można monitorować, oznaczając stężenie testosteronu w surowicy, aktywność fosfatazy kwaśnej i stężenie PSA. W początkowej fazie leczenia stężenie testosteronu najpierw zwiększa się, po czym zmniejsza w czasie 2 tyg. Po upływie 2 do 4 tyg. stężenia testosteronu są porównywalne do obserwowanych po obustronnym usunięciu jąder i pozostają stałe przez cały okres leczenia. W początkowej fazie leczenia może wystąpić przemijające zwiększenie aktywności fosfatazy kwaśnej, powrót do fizjologicznych lub prawie fizjologicznych wartości następuje po kilku tygodniach. W rzadkich przypadkach występowały ropnie poiniekcyjne. W jednym przypadku wystąpienia ropni poiniekcyjnych zaobserwowano nieprawidłowe wchłanianie leuproreliny z postaci depot, dlatego w takich przypadkach należy kontrolować stężenie testosteronu.
Leuprostin - interakcje
Ponieważ leczenie antyandrogenowe może spowodować wydłużenie odstępu QT, należy uważnie ocenić jednoczesne stosowanie produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QT lub produktów leczniczych, które mogą wywołać zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, tj. leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, dyzopiramid) lub klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), metadon, moksyfloksacyna, leki przeciwpsychotyczne itd.
Leuprostin - dawkowanie
Podskórnie. Implant powinien być przygotowywany i podawany wyłącznie przez fachowy personel medyczny, który zna te procedury. Dorośli mężczyźni: 3,6 mg co miesiąc lub 5 mg co 3 miesiące. Implant 3,6 mg: w wyjątkowych przypadkach po drugim podaniu można opóźnić kolejną dawkę leku o maksymalnie 2 tyg., zazwyczaj bez zmniejszenia skuteczności terapeutycznej u większości pacjentów. Implant 5 mg: jeśli w wyjątkowych przypadkach termin podania kolejnej dawki jest przesunięty maksymalnie o 4 tyg., skuteczność lecznicza u większości pacjentów nie powinna być zmniejszona. Zaleca się wdrożenie wspomagającego leczenia antyandrogenem na około 5 dni przed rozpoczęciem stosowania leuproreliny. Leczenie zaawansowanego, hormonozależnego raka gruczołu krokowego jest na ogół długotrwałe. W badaniach klinicznych wykazano, że u pacjentów z miejscowo zaawansowanym, hormonowrażliwym rakiem gruczołu krokowego bardziej preferowana jest trwająca 3 lata terapia przeciwandrogenowa w połączeniu z radioterapią niż terapia 6-miesięczna. Zgodnie z wytycznymi klinicznymi, zalecany czas trwania leczenia przeciwandrogenowego u pacjentów (T3-T4) poddawanych radioterapii wynosi 2-3 lata. W przypadku raka ograniczonego do gruczołu krokowego u pacjentów z umiarkowanym ryzykiem zalecany czas trwania połączonego stosowania radioterapii z leczeniem przeciwandrogenowym wynosi od 4 do 6 mies., zaś u pacjentów z dużym ryzykiem od 2 do 3 lat. Na początku i po 3 mies. stosowania implantu należy oznaczyć zarówno stężenie PSA, jak i całkowitego testosteronu. Rak gruczołu krokowego jest wrażliwy na androgeny, jeśli po 3 mies. stężenie testosteronu jest na poziomie kastracyjnym (≤0,5 ng/ml), a wartość PSA zmniejszyła się. Wczesne znaczne zmniejszenie stężenia PSA (około 80% wartości wyjściowej) można uznać za prognostycznie dobry wskaźnik dla długotrwałej reakcji zahamowania wydzielania androgenów. W takiej sytuacji wskazana jest terapia ablacyjna. Jeśli u pacjentów z zahamowanym wydzielaniem testosteronu stężenie PSA pozostaje niezmienione lub zwiększyło się, rak gruczołu krokowego jest niewrażliwy na androgeny. W takich przypadkach kontynuacja hormonalnej terapii ablacyjnej nie jest właściwa. Jeżeli jednak u pacjenta wystąpi odpowiedź kliniczna (np. zmniejszenie bólu i objawów dyzurycznych, zmniejszenie wielkości gruczołu krokowego), trzeba wziąć pod uwagę możliwość fałszywie ujemnych wyników. W tych rzadkich przypadkach stosowanie leku należy kontynuować przez kolejne 3 mies. i ponownie skontrolować stężenie PSA, a ponadto bardzo uważnie monitorować objawy kliniczne. Implant można stosować w połączeniu z radioterapią w neoadjuwantowym lub adjuwantowym leczeniu miejscowo zaawansowanego, hormonowrażliwego raka gruczołu krokowego, a także miejscowo zaawansowanego raka ograniczonego do gruczołu krokowego u pacjentów z umiarkowanym i dużym ryzykiem. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, a także u pacjentów w podeszłym wieku modyfikacja dawki nie jest konieczna. Lek jest przeciwwskazany u dzieci i młodzieży. Sposób podawania. Jeden implant wstrzykuje się podskórnie w przednią ścianę jamy brzusznej. Przed wstrzyknięciem można zastosować lek miejscowo znieczulający.
Leuprostin - uwagi
Ze względu na możliwość wystąpienia uczucia zmęczenia, które pojawia się zwłaszcza na początku leczenia i może być związane z chorobą nowotworową, lek może zmieniać reakcje w stopniu zaburzającym zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
