Lincocin - skład
1 ml roztworu zawiera 300 mg linkomycyny w postaci chlorowodorku. Roztwór zawiera alkohol benzylowy.
Reklama
Lincocin - działanie
Antybiotyk linkozamidowy. W zależności od stężenia leku i wrażliwości drobnoustroju linkomycyna działa bakteriostatycznie lub bakteriobójczo. Drobnoustroje wrażliwe na linkomycynę - bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wyłącznie szczepy wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, paciorkowce zieleniące, Corynebacterium diphtheriae; bakterie beztlenowe i mikroaerofilne – Clostridium perfringens, Clostridium tetani i Propionibacterium acnes. Linkomycyna wykazuje oporność krzyżową z klindamycyną. W przypadku metycylinoopornego Staphylococcus aureus oraz niektórych gatunków Clostridium obserwowano spadek wrażliwości na klindamycynę/linkomycynę wraz z upływem czasu. Przy większych stężeniach linkomycyny jej wiązanie z białkami jest słabsze. We krwi płodowej, płynie otrzewnowym i w płynie z jamy opłucnej można uzyskać stężenia leku sięgające 25-30% stężenia we krwi, w mleku kobiecym odpowiednio 50-100%, w tkance kostnej około 40%, a w otaczających tkankach miękkich 75%. Chociaż linkomycyna wydaje się przenikać do płynu mózgowo-rdzeniowego, jej stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym wydaje się niewystarczające do leczenia zapalenia opon mózgowych. Jest metabolizowana w wątrobie. T0,5 wynosi ok. 5 h. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek T0,5 może się wydłużać. Antybiotyk jest wydalany głównie z żółcią i w małych ilościach z moczem. Hemodializa i dializa otrzewnowa nie usuwają linkomycyny z krwi.
Reklama
Lincocin - wskazania
Ciężkie zakażenia wywołane przez wrażliwe bakterie beztlenowe, a także zakażenie wywołane przez wrażliwe paciorkowce lub gronkowce, gdy zastosowanie innych antybiotyków jest niewłaściwe lub przeciwwskazane lub gdy leczenie innymi antybiotykami jest nieskuteczne: zakażenia górnych dróg oddechowych, w tym zapalenie migdałków podniebiennych, zapalenie ucha środkowego; zakażenia dolnych dróg oddechowych, w tym zachłystowe zapalenie płuc, ropniak opłucnej i ropień płuca; zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów, w tym zapalenie szpiku kostnego; posocznica. Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (rzekomobłoniaste zapalenie jelit) należy zawsze rozważyć możliwość podania zamiast linkomycyny antybiotyku z innej grupy. Podczas podejmowania decyzji o leczeniu preparatem należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Lincocin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na linkomycynę, klindamycynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Wcześniaki lub noworodki.
Reklama
Lincocin - ostrzeżenia
Nie stosować w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych z powodu niewystarczającego stężenia leku w płynie mózgowo-rdzeniowym. Ostrożnie stosować u pacjentów z chorobami układu pokarmowego w wywiadzie (zwłaszcza po przebytym zapaleniu jelita grubego), z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, z występującymi jednocześnie zaburzeniami metabolicznymi (podczas stosowania dużych dawek linkomycyny należy monitorować stężenie leku we krwi, ponieważ T0,5 leku w osoczu może być 2-3 razy dłuższy), z chorobami atopowymi, z nadwrażliwością na penicylinę oraz u pacjentów, którym podawane są leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Preparat zawiera alkohol benzylowy, jako środek konserwujący. Stosowanie alkoholu benzylowego związane było z występowaniem ciężkich działań niepożądanych, w tym zespołu niewydolności oddechowej u noworodków oraz przypadkami śmierci w populacji dzieci. U wcześniaków i noworodków z małą masą urodzeniową ryzyko działania toksycznego jest większe. Alkohol benzylowy może działać toksycznie oraz powodować wystąpienie reakcji alergicznych u niemowląt i dzieci w wieku do 3 lat. Ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne oraz ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry (SCAR), takie jak zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP) oraz rumień wielopostaciowy (EM) zgłaszano u pacjentów stosujących leczenie linkomycyną. Jeśli wystąpi reakcja anafilaktyczna lub ciężkie reakcje skórne, należy przerwać stosowanie linkomycyny i wdrożyć odpowiednie leczenie. Reakcje z nadwrażliwości występowały u pacjentów nadwrażliwych na penicylinę. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji anafilaktycznej konieczne jest natychmiastowe leczenie doraźne z zastosowaniem adrenaliny, tlenu i steroidów w postaci dożylnej. Jeśli to wskazane, należy udrożnić drogi oddechowe, ewentualnie wykonać intubację. Podczas stosowania linkomycyny zgłaszano biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (CDAD), o przebiegu od łagodnego po zapalenie jelita grubego zakończonego zgonem. Jeżeli w trakcie leczenia lub w ciągu kilku tygodni od jego zakończenia pojawi się biegunka, zwłaszcza ciężka i uporczywa, należy natychmiast odstawić lek i wdrożyć odpowiednie leczenie. Biegunka może być objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Nie należy podawać środków hamujących perystaltykę jelit ani innych działających zapierająco. U osób w podeszłym wieku lub osłabionych rzekomobłoniaste zapalenie jelit może mieć ciężki przebieg, możliwe są nawroty, pomimo zastosowania właściwego leczenia. Jeżeli leczenie linkomycyną trwa dłużej, należy kontrolować czynność wątroby i nerek. Stosowanie antybiotyków, w tym linkomycyny, może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, zwłaszcza drożdżaków. Nie należy podawać linkomycyny w postaci nierozcieńczonej w szybkim wstrzyknięciu dożylnym.
Reklama
Lincocin - ciąża
Preparat można stosować w ciąży tylko wówczas, gdy jest to konieczne. Nie stosować w okresie karmienia piersią. Linkomycyna przenika przez łożysko i do mleka matki. W badaniach przeprowadzonych u zwierząt nie wykazano wpływu linkomycyny na płodność.
Reklama
Lincocin - efekty uboczne
Często: biegunka, nudności, wymioty. Niezbyt często: zakażenia pochwy, wysypka, pokrzywka. Rzadko: świąd. Częstość nieznana: rzekomobłoniaste zapalenie jelit, zakażenie Clostridium difficile, pancytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia, leukopenia, plamica małopłytkowa, reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, zespół choroby posurowiczej, zatrzymanie krążenia i oddechu (po zbyt szybkim podaniu i.v.), niedociśnienie (po podaniu pozajelitowym, zwłaszcza po zbyt szybkim), zakrzepowe zapalenie żył (po podaniu i.v.), dolegliwości w obrębie jamy brzusznej, żółtaczka, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, ostra uogólniona osutka krostkowa, pęcherzowe zapalenie skóry, złuszczające zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, jałowy ropień w miejscu podania infuzji oraz stwardnienie, podrażnienie lub ból w miejscu podania (po podaniu i.m.).
Lincocin - interakcje
Linkomycyna może nasilać działanie leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Wykazuje oporność krzyżową z klindamycyną. Niezgodności farmaceutyczne. Nowobiocyna, kanamycyna, fenytoina podawane we wspólnym wstrzyknięciu wykazują niezgodność fizyczną z linkomycyną.
Lincocin - dawkowanie
Domięśniowo. Dorośli: 600 mg co 24 h; w ciężkich zakażeniach 600 mg co 12 h lub częściej (w zależności od nasilenia objawów). Dzieci >1 mies.: 10 mg/kg mc./dobę w jednym wstrzyknięciu; w ciężkich zakażeniach 10 mg/kg mc. na dobę co 12 h lub częściej. Dożylnie. Dorośli: 600 mg do 1 g co 8-12 h; w ciężkich zakażeniach dawka może być większa; w zakażeniach zagrażających życiu można stosować dawki do 8 g na dobę (maksymalna dawka dobowa). Dzieci >1 mies.: 10-20 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych, w zależności od nasilenia objawów. Czas leczenia. W zakażeniach paciorkowcami β-hemolizującymi czas leczenia wynosi co najmniej 10 dni. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby częstotliwość dawkowania powinna być zmniejszona. Jeśli u pacjenta z ciężką niewydolnością nerek konieczne jest leczenie linkomycyną podaje się 25-35% dawki zalecanej pacjentom z prawidłową czynnością nerek. Sposób podania. Nie należy podawać linkomycyny w postaci nierozcieńczonej w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Gdy szybkość dożylnego podawania bądź stężenie linkomycyny były większe niż zalecane, obserwowano ciężkie zaburzenia ze strony układu oddechowego i krążenia. Preparat należy stosować w infuzji trwającej co najmniej 60 min. Podstawę obliczania stopnia rozcieńczenia dawek dożylnych stanowi taki roztwór linkomycyny, który zawiera 1 g leku w co najmniej 100 ml odpowiedniego roztworu i jest przetaczany dożylnie co najmniej przez 1 h: dawka 600 mg: objętość roztworu 100 ml, czas 1 h; dawka 1 g: objętość roztworu 100 ml, czas 1 h; dawka 2 g: objętość roztworu 200 ml, czas 2 h; dawka 3 g: objętość roztworu 300 ml, czas 3 h; dawka 4 g: objętość roztworu 400 ml, czas 4 h. Preparat można podawać dowolnie często, aż do uzyskania granicy maksymalnej dawki dobowej linkomycyny, wynoszącej 8 g na dobę. Uwaga. Gdy szybkość dożylnego podawania bądź stężenie linkomycyny były większe niż zalecane, obserwowano ciężkie zaburzenia ze strony układu oddechowego i krążenia.
Lincocin - uwagi
Linkomycyna może wpływać na wyniki badania aktywności fosfatazy zasadowej w osoczu krwi, powodując ich zawyżenie.
