Lisonid HCT

Lisonid HCT - skład

1 tabl. powl. zawiera 10 mg chlorowodorku benazeprylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu lub 20 mg chlorowodorku benazeprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu. Preparaty zawierają laktozę.

Reklama

Lisonid HCT - działanie

Chlorowodorek benazeprylu jest hydrolizowany w wątrobie do benazeprylatu, który jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę (ACE). Zahamowanie ACE prowadzi do zmniejszenia wytwarzania substancji o działaniu zwężającym naczynia krwionośne - angiotensyny II - w tkankach i osoczu krwi, co powoduje zmniejszenie wydzielania aldosteronu i, w następstwie, zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi. Zniesienie ujemnego sprzężenia zwrotnego między angiotensyną II a wydzielaniem reniny prowadzi do zwiększonej aktywności reninowej osocza. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniża ciśnienie krwi zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej, bez wyrównawczego przyspieszenia czynności serca. Znacząco zmniejsza obwodowy opór tętniczy. U większości pacjentów działanie przeciwnadciśnieniowe pojawiało się po upływie około 1 h po podaniu doustnym, zaś najsilniejsze było po 2-4 h; maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe zwykle osiągane było po 3-4 tyg. Nagłe przerwanie leczenia nie powoduje gwałtownego i znaczącego zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi. Po podaniu doustnym ok. 37% dawki leku ulega wchłonięciu, następnie prekursor ten zostaje szybko przekształcony w farmakologicznie czynny metabolit - benazeprylat, który osiąga maksymalne stężenie po 1,5 h. Około 95% benazeprylu i benazeprylatu wiąże się z białkami osocza. Benazepryl jest eliminowany głównie w wyniku biotransformacji, benazeprylat jest wydalany z moczem i z żółcią. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek kinetyka benazeprylatu jest istotnie zaburzona. Hydrochlorotiazyd jest benzotiadiazyną. Działa bezpośrednio na nerki poprzez zwiększenie wydalania chlorku sodu, a przez to związanej z nim wody. Ich głównym miejscem działania o znaczeniu klinicznym jest początkowy odcinek kanalika dystalnego; hamują też niezależne od potencjału elektrycznego wchłanianie zwrotne chlorku sodu przez błonę luminalną komórek. Wydalanie potasu i magnezu ulega zwiększeniu, zaś wapnia zmniejszeniu. Hydrochlorotiazyd powoduje niewielkie wydalanie dwuwęglanów, a wydalanie chlorków jest większe niż sodu. Wydalanie elektrolitów i wody rozpoczyna się po upływie 2 h, jest największe po 3-6 h i utrzymuje się przez 6-12 h. Działanie przeciwnadciśnieniowe pojawia się po upływie 3-4 dni i utrzymuje się do tygodnia po zakończeniu leczenia. Hydrochlorotiazyd wchłaniany jest w 60-75% po podaniu doustnym. Z białkami wiąże się w 65%. Ponad 95% wchłoniętej dawki jest wydalane w niezmienionej postaci z moczem. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi 6-8 h.

Reklama

Lisonid HCT - wskazania

Nadciśnienie tętnicze samoistne, jeśli wskazane jest leczenie preparatem złożonym. Preparat nie jest odpowiedni do rozpoczynania leczenia lub określania dawki, lecz zastępuje podawanie 10 mg chlorowodorku benazeprylu i 12, 5 mg hydrochlorotiazydu lub 20 mg chlorowodorku benazeprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu w oddzielnych preparatach w leczeniu podtrzymującym.

Reklama

Lisonid HCT - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na chlorowodorek benazeprylu, tiazydy, sulfonamidy (możliwe reakcje krzyżowe) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy lub obrzęk innego typu w wywiadzie (np. związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorem ACE). Ciężkie zaburzenia czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy < 1,8 mg/dl lub klirens kreatyniny < 30 ml/min). Dializoterapia. Zwężenie tętnic nerkowych (obustronne lub jednej czynnej nerki). Stan po przeszczepieniu nerki. Hemodynamicznie istotne zwężenie zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatia przerostowa. Niewyrównana niewydolność serca. Pierwotny hiperaldosteronizm. Pierwotne zaburzenia wątroby lub niewydolność wątroby. Klinicznie istotne zaburzenia elektrolitowe (hiperkalcemia, hiponatremia, hipokaliemia). Dzieci. Ciąża i okres karmienia piersią. Podczas leczenia nie należy przeprowadzać dializ lub hemofiltracji z użyciem poliakrylonitrylowych lub polisodowo-2-metyloalilosulfonianowych błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności (np. AN 69). W przypadku dializy lub hemofiltracji ze wskazań nagłych, należy zastosować inne leczenie nadciśnienia tętniczego lub niewydolności serca - nie stosować inhibitorów ACE lub zastosować błonę dializacyjną innego typu. Podczas aferazy LDL (lipoprotein o małej gęstości) z siarczanem dekstarnu może wystąpić zagrażająca życiu reakcja rzekomoanafilaktyczna związana z przyjmowaniem inhibitorów ACE. Podczas leczenia odczulającego na jad owadów (np. użądlenia pszczół i os) i jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE, mogą wystąpić reakcje rzekomoanafilaktyczne (np. obniżenie ciśnienia tętniczego, duszność, wymioty, skórne reakcje alergiczne), które w niektórych przypadkach mogą zagrażać życiu. W przypadku konieczności przeprowadzenia aferazy LDL lub odczulenia na jad owadów, inhibitor ACE należy czasowo zastąpić innym preparatem stosowanym w leczeniu nadciśnienia i niewydolności serca. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m²).

Reklama

Lisonid HCT - ostrzeżenia

Preparat można stosować tylko po bardzo krytycznej ocenie stosunku korzyści do ryzyka, regularnie monitorując stan kliniczny i parametry laboratoryjne, w przypadku: klinicznie znaczącego białkomoczu (> 1 g/dobę); zaburzonej odpowiedzi immunologicznej lub kolagenozy (np. toczeń rumieniowaty, twardzina skóry); jednoczesnego, ogólnoustrojowego podawania preparatów, które hamują reakcję immunologiczną (np. kortykosteroidy, cytostatyki, antymetabolity), allopurynol, prokainamidu lub litu; dny moczanowej; zmniejszenia objętości wewnątrznaczyniowej, miażdżycy naczyń mózgowych; miażdżycy naczyń wieńcowych; cukrzycy lub cukrzycy utajonej; zaburzeń czynności wątroby. Przed zastosowaniem preparatu należy skontrolować czynność nerek. Szczególnie na początku leczenia, preparat należy stosować ściśle kontrolując ciśnienie i (lub) parametry laboratoryjne u pacjentów z niedoborem soli i (lub) płynów, z zaburzeniami czynnści nerek (stężenie kreatyniny w surowicy do 1,8 mg/dl lub klirensu kreatyniny 30-60 ml/min), z ciężkim nadciśnieniem tętniczym, w wieku > 65 lat. Tak, jak w przypadku innych inhibitorów ACE i antagonistów angiotensyny II, lek jest mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. W przypadku wystąpienia żółtaczki lub znacznego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych oraz w ciężkiej reakcji skórnej należy przerwać stosowanie preparatu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Lisonid HCT - ciąża

Lek przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią. W przypadku planowania lub potwierdzenia ciąży, należy tak szybko jak to możliwe zastosować inne leczenia. Jeżeli leczenie matki jest konieczne należy przerwać karmienie piersią.

Reklama

Lisonid HCT - efekty uboczne

Często: zwłaszcza na początku leczenia, jak również u pacjentów z niedoborem soli i (lub) płynów (np. na skutek wymiotów, biegunki, wcześniejszego stosowania leków moczopędnych), ciężkim nadciśnieniem tętniczym, a także podczas zwiększania dawki preparatu może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne), z objawami, takimi jak zawroty głowy, uczucie osłabienia, zaburzenia widzenia, a w niezbyt częstych przypadkach także z utratą przytomności (omdlenia); zmiany w zapisie EKG oraz zaburzenia rytmu serca (u pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd na skutek hipokaliemii); wystąpienie lub nasilenie zaburzeń czynności nerek; suchy kaszel, zapalenie oskrzeli; nudności, dolegliwości ze strony nadbrzusza, zaburzenia trawienia; skórne reakcje alergiczne takie, jak wysypka, świąd, zaczerwienienie; ból głowy, zmęczenie, senność, osłabienie, apatia; zmniejszenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu, ilości leukocytów lub płytek krwi; zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika, kreatyniny i potasu w surowicy krwi oraz zmniejszenie stężenia sodu w surowicy. Niezbyt często: białkomocz, czasami z towarzyszącym pogorszeniem czynności nerek; duszność, zapalenie zatok, zapalenie błony śluzowej nosa; wymioty, biegunka, zaparcie, utrata apetytu, zapalenie trzustki, zwłaszcza w przypadku wcześniejszej kamicy żółciowej, ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego; zespół rozpoczynający się od żółtaczki cholestatycznej i postępujący do martwicy wątroby (czasem zakończony zgonem); pokrzywka, pęcherzyca, zespół Stevensa-Johnsona, toczeń rumieniowaty skóry, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka; obrzęk naczynioruchowy obejmujący wargi, twarz i (lub) kończyny (częściej u pacjentów rasy czarnej); zakrzepica i zatorowość (przy stosowaniu dużych dawek hydrochlorotiazydu) jako wynik zagęszczenia krwi, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku lub w przypadku zaburzeń żylnych; zmniejszenie wytwarzania łez; depresja, uczucie "pustki" w głowie, bezsenność, nerwowość, impotencja, parestezje, zaburzenia równowagi, splątanie, zaburzenia nastroju, stany lękowe, szumy uszne, niewyraźne widzenie i zaburzenia smaku lub przemijająca utrata smaku; kurcze mięśni, osłabienie mięśni szkieletowych, ból mięśni oraz niedowład na skutek hipokaliemii; niedokrwistość (w tym niedokrwistość aplastyczna), trombocytopenia, leukopenia, neutropenia, eozynofila, a w pojedynczych przypadkach agranulocytoza lub pancytopenia, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, kolagenozami lub jednocześnie stosujących allopurynoll; prokainamid lub określone leki, które hamują odpowiedź immunologiczną. Pojedyncze przypadki: tachykardia, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego, przemijający atak niedokrwienny (TIA), incydent naczyniowo-mózgowy; niebakteryjne śródmiąższowe zapalenie nerek z następczą ostrą niewydolnością nerek; nagle występujący obrzęk płuc z objawami wstrząsu; obrzęk naczynioruchowy obejmujący krtań, gardło i (lub) język; zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby oraz niedrożność (częściowa jelit); rumień wielopostaciowy, któremu może towarzyszyć gorączka, ból mięśni, ból/zapalenie stawów, zapalenie naczyń krwionośnych, eozynofila, leukocytoza i (lub) zwiększone miano przeciwciał przeciwjądrowych oraz przyspieszone OB; reakcje rzekomoanafilaktyczne, łuszczycopodobne zmiany skórne, nadwrażliwość na światło; obfite pocenia się, łysienia, oddzielanie się paznokci od łożyska oraz nasilenie objawu Raynauda; hemoliza/niedokrwistość hemolityczna, także związana z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej; hipokaliemia, hipochloremia, hipomagnezemia, hiperkalcemia, glukozuria, zasadowica metaboliczna, zwiększenie stężenia glukozy, cholesterolu, trójglicerydów, kwasu moczowego i amylazy w surowicy krwi, zwiększenie stężenia bilirubiny i aktywności enzymów wątrobowych. U pacjentów z cukrzycą obserwowano zwiększenie stężenia potasu w surowicy krwi. Może wystąpić zwiększone wydalanie białka z moczem.

Lisonid HCT - interakcje

Sód osłabia działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu. Leki przeciwnadciśnieniowe, azotany, leki rozszerzające naczynia krwionośne, barbiturany, fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne nasilają przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu. Leki przeciwbólowe, przeciwzapalne (np. kwas acetylosalicylowy, indometacyna) mogą osłabić działanie przeciwnadciśnieniowe i moczopędne preparatu. Szczególnie w przypadku hipowolemii, może dojść do ostrej niewydolności nerek. Hydrochlorotiazyd nasila toksyczne działanie salicylanów, stosowanych w dużych dawkach, na ośrodkowy układ nerwowy. Potas, leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, amilorid, triamteren) jak również inne leki, które powodują zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyna) nasilają działanie inhibitora ACE powodującego zwiększenie stężenia potasu we krwi. Zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy i EKG jeżeli preparat jest stosowany jednocześnie z lekami, na których farmakokinetykę i farmakodynamikę mają wpływ zaburzenia potasu (np. glikozydy naparstnicym, leki przeciwarytmiczne) lub z innymi preparatami powodującymi częstoskurcz typu torsades de pointes, dla którego hipokaliemia jest czynnikiem ryzyka (leki przeciwarytmiczne klasy Ia: chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid; klasy III:amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid; niektóre leki przeciwpsychotyczne: tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, doperydol; i inne: beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie). Działanie sympatykomomietyków (np. noradrenaliny, adrenaliny) może być osłabione. Jednoczesne stosowanie tetracykliny i tiazydowych leków moczopędnych wzmaga ryzyko zwiększenia stężenia mocznika wywołanego przez tetracykliny; ta interakcja prawdopodobnie nie dotyczy doksycykliny. Jednoczesne stosowanie preparatu z litem może zwiększać jego stężenie w surowicy; stężenie litu należy regularnie kontrolować. Jednoczesne stosowanie z alkoholem nasila działanie obniżające ciśnienie krwi i działanie alkoholu. Działanie i działania niepożądane glikozydów naparstnicy mogą być nasilone w przypadku niedoboru potasu i (lub) magnezu. Hydrochlorotiazyd osłabia działanie doustnych leków przeciwcukrzycowych (np. sulfonylomocznik/biguanid) i insuliny, natomiast chlorowodorek benazeprylu może nasilać ich działanie hipoglikemizujące. Leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu (np. furosemid), glikokortykosteroidy, ACTH, karmenoksolon, amfoterycyna B, penicylina G, salicylany lub nadużywanie leków przeczyszczających nasila utratę potasu i (lub) magnezu spowodowane przez hydrochlorotiazyd. Allopurynol, cytostatyki, leki immunosupresyjne, kortykosteroidy podawane ogólnoustrojowo, prokainamid stosowane razem z preparatem mogą powodować zmniejszenie ilości leukocytów, leukopenię. Cytostatyki (np. cyklofosfamid, fluorouracyl, metotreksat) nasilają toksyczne działanie hydrochlorotiazydu na szpik kostny (zwłaszcza granulocytopenię). Leki nasenne, opioidy, leki znieczulające nasilają obniżenie ciśnienia tętniczego. Kolestyramina lub kolestypol zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu. Hydrochlorotiazyd nasila i wydłuża działanie zwiotczające mięśnie leków typu kurary. Podczas jednoczesnego stosowania z metyldopą obserwowano pojedyncze przypadki hemolizy spowodowanej powstaniem przeciwciał przeciw hydrochlorotiazydowi. Jednoczesne stosowanie z allopurynolem lub amantadyną zwiększa częstotliwość reakcji nadwrażliwości lub ryzyka działań niepożądanych. Leki zmniejszające stężenie kwasu moczowego osłabiają działanie hydrochlorotiazydu. Z diazoksydem następuje nasilenie działania hiperglikemizującego. Jednoczesne stosowanie z witaminą D, solami wapnia zwiększa stężenie wapnia w surowicy. Z cyklosporyną istnieje możliwość zwiększenia ryzyka hiperurykemii. Leki przciwcholinegoczne (np. atropina, biperyden) zwiększają biodostępność hydrochlorotiazydu. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii.

Lisonid HCT - dawkowanie

Leczenia nadciśnienia powinno być rozpoczynane od małej, stopniowo zwiększanej dawki pojedynczej substancji czynnej. Nie należy zwiększać dawki preparatu złożonego, jeśli brak jest reakcji na leczenie. Dawka powinna być dobrana indywidualnie do potrzeb pacjenta. Zazwyczaj stosowana dawka to 1 tabl. powl. zawierająca 10 mg benazeprylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu na dobę. Jeśli ciśnienie krwi nie zostało odpowiednio zmniejszone przez zastosowanie preparatu, można podać 2 tabletki zawierające 10 mg benazeprylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu lub 1 tabletkę zawierającą 20 mg chlorowodorku benazeprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu na dobę, po stopniowym zwiększaniu dawki czynnych substancji w oddzielnych preparatach. W odosobnionych przypadkach można rozważyć zastosowanie 20 mg benazeprylu i 25 mg hydrochlorotiazydu dwa razy na dobę, rano i wieczorem. Dawkę należy zwiększać w odstępach nie krótszych niż 3-4 tyg. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek i u pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki poszczególnych składników.
Preparat może być przyjmowany z posiłkami lub bez. Zalecaną dawkę dobową należy przyjmować rano z dużą ilością płynu. Nie należy dzielić tabletek powlekanych.

Lisonid HCT - uwagi

Podczas zwiększania dawki benazeprylu może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego - szczególnie u pacjentów z niedoborem soli i (lub) płynów (np. na skutek wymiotów/biegunki, wcześniejszego leczenia moczopędnego), lub ciężkie niedociśnienie tętnicze - pacjentów należy obserwować przez co najmniej 6 h. Przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać istniejące niedobory soli i (lub) płynów. Zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy i EKG jeżeli preparat jest stosowany jednocześnie z lekami, na których farmakokinetykę i farmakodynamikę mają wpływ zaburzenia potasu (np. glikozydy naparstnicym, leki przeciwarytmiczne) lub z innymi preparatami powodującymi częstoskurcz typu torsades de pointes, dla którego hipokaliemia jest czynnikiem ryzyka. Przed rozpoczęciem leczenia i regularnie podczas jego trwania należy monitorować stężenie elektrolitów, kreatyniny, glukozy w surowicy i morfologię, szczególnie u pacjentów z grupy ryzyka (pacjenci z niewydolnością nerek, cukrzycą, kolagenozami, pacjenci w wieku podeszłym), pacjentów leczonych preparatami immunosupresyjnymi, cytostatykami, allopurynolem, prokainidem, glikozydami naparstnicy, glikokortykosteroidami oraz środkami przeczyszczającymi. W przypadku wystąpienia objawów takich, jak: gorączka, powiększenie węzłów chłonnych i (lub) ból gardła w trakcie stosowania preparatu, należy niezwłocznie skontrolować ilość krwinek białych. Z powodu możliwości wystąpienia indywidualnych różnic w reakcji, zdolność koncentracji może być osłabiona w stopniu zaburzającym zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych, lub pracy bez odpowiedniego zabezpieczenia; odnosi się to szczególnie do początkowej fazy leczenia, okresu zwiększania dawki lub zmiany leku.