Lisoniril - skład
1 tabl. zawiera 5 mg, 10 mg lub 20 mg lizynoprylu.
Reklama
Lisoniril - działanie
Lizynopryl jest inhibitorem, dipeptydazą peptidylową. Hamuje aktywność enzymu przekształcającego angiotensynę (ACE). Zahamowanie ACE skutkuje zmniejszeniem stężenia angiotensyny II, prowadząc do zmniejszonego działania skurczowego na naczynia i spadku wydzielania aldosteronu. Ten ostatni efekt jest niewielki, ale może powodować niewielki wzrost stężenia potasu w surowicy. Uważa się, że działanie decydujące o obniżaniu ciśnienia polega głównie na hamowaniu układu renina-angiotensyna-aldosteron, jednakże lisinopryl wykazuje także działanie przeciwnadciśnieniowe u pacjentów z małą aktywnością reninową osocza. Średnie wchłanianie lizynoprylu wynosi ok.29 %. Pokarm nie ma wpływu na wchłanianie leku. Maksymalne stężenie w surowicy jest osiągane w ciągu ok. 7 h. Lizynopryl nie wiąże się z białkami osocza oprócz konwertazy angiotensyny. Lisynopryl nie jest metabolizowany w organizmie i jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem, a efektywny okres półtrwania w fazie kumulacji, po podaniu wielokrotnym wynosił 12,6 h. U pacjentów z niewydolnością krążenia zwiększa się wartość AUC, ale zmniejsza się wchłanianie preparatu. U pacjentów w podeszłym wieku zwiększa się wchłanianie i wartość AUC.
Reklama
Lisoniril - wskazania
Leczenie nadciśnienia tętniczego. Leczenie objawowej niewydolności serca. Krótkoterminowe (6 tyg.) leczenie hemodynamicznie stabilnych pacjentów w ciągu pierwszych 24 h. od wystąpienia ostrego zawału mięśnia serca. Leczenie choroby nerek u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu II z nefropatią w stadium początkowym.
Reklama
Lisoniril - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na lizynopryl, pozostałe składniki preparatu lub inne inhibitory ACE. Występowanie w przeszłości obrzęku naczynioruchowego w związku ze stosowaniem inhibitora ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży.
Reklama
Lisoniril - ostrzeżenia
Prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia tętniczego, u pacjentów z nadciśnieniem, występuje częściej w przypadku zmniejszonej objętości płynów (w wyniku leczenia moczopędnego, diety z ograniczeniem soli, stosowania dializ, biegunki, wymiotów), ciężkiego nadciśnienia tętniczego reninozależnego. U pacjentów z niewydolnością serca, związaną lub nie, z niewydolnością nerek obserwowano objawowe niedociśnienie. Niedociśnienie częściej jest obserwowane u pacjentów z cięższym stopniem niewydolności serca jako wynik stosowania dużych dawek pętlowych leków moczopędnych, hiponatremii lub czynnościowej niewydolności nerek. Rozpoczynanie terapii oraz dostosowywanie dawki powinno być ściśle monitorowane u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienie oraz u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobami lub chorobami naczyniowo-mózgowymi, u których nadmierne obniżenie ciśnienia może wywołać zawał mięśnia sercowego lub incydentu mózgowo-naczyniowego. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, z normalnym lub niskim ciśnieniem tętniczym, może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu lizynopylu; jeśli niedociśnienie stanie się objawowe konieczne może być zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia lizynopylem. Nie należy rozpoczynać leczenia lizynoprylem u pacjentów z ostrym zawałem serca, jeżeli istnieje niebezpieczeństwo dalszego, ciężkiego pogarszania stanu hemodynamicznego po zastosowaniu leku rozszerzającego naczynia krwionośne (dotyczy to pacjentów z ciśnieniem skurczowym < 100 mm HG lub we wstrząsie kardiogennym). Należy zachować ostrożność podczas podawania lizynoprylu pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej i zablokowanym odpływie lewej komory serca tj, przy zwężeniu zastawki aortalnej lub kardiomiopatii przerostowej. U pacjentów z niewydolnością serca i współistniejącą niewydolnością nerek, rozpoczęcie leczenia inhibitorami ACE może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek, w niektórych przypadkach obserwowano ostrą niewydolność nerek (zwykle odwracalną). U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej nerki, leczonych inhibitorem ACE obserwowano zwiększenie stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy (zmiany te były na ogół przemijające po odstawieniu leku); pojawienie się takich zmian jest szczególnie prawdopodobne u pacjentów z niewydolnością nerek. Przy współistniejącym nadciśnieniu pochodzenia naczyniowo-nerkowego istnieje zwiększone ryzyko ciężkiej hipotonii i niewydolności nerek; u tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarską, od małych dawek, które należy ostrożnie zwiększać. Ponieważ stosowanie leków moczopędnych może przyczynić się do występowania wymienionych działań niepożądanych, należy je odstawić i monitorować czynność nerek w pierwszych tygodniach leczenia lizynoprylem. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem, bez wcześniej istniejącej, jawnej choroby nerek, może dochodzić do wzrostu stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zwykle niewielkiego i przemijającego, zwłaszcza, gdy lizynopryl i lek moczopędny są stosowane jednocześnie; w takim przypadku konieczne jest zmniejszenie dawki lizynoprylu i (lub) odstawienie leku moczopędnego. W ostrym zawale mięśnia sercowego nie należy rozpoczynać leczenia lizynoprylem u pacjentów z objawami niewydolności nerek (stężenie kreatyniny >177µmol/l i/lub białkomocz > 500 mg/24 h); jeżeli zaburzenie nerek nasili się w trakcie leczenia należy rozważyć odstawienie lisynoprylu. U pacjentów, u których wystąpi obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, błon śluzowych, głośni i lub krtani, lek należy natychmiast odstawić, wdrożyć odpowiednie leczenie i monitorować pacjenta, aż do całkowitego ustąpienia objawów obrzęku (obserwowano przypadki śmiertelne związane z obrzękiem krtani i języka). Bardziej narażeni na wystąpienie obrzęku naczynioruchowego są pacjenci rasy czarnej. U pacjentów dializowanych z użyciem błon wysokoprzepuszczalnych (np. AN 69), opisywano reakcje anafilaktyczne; u tych pacjentów należy zastosować inne błony dializacyjne lub inny lek przeciwnadciśnieniowy. Reakcje rzekomoanafilaktyczne opisywano u pacjentów, podczas aferazy LDL z siarczanem dekstranu lub podczas leczenia odczulającego (np. po ukąszeniu przez owady błonkoskrzydłowe); u tych pacjentów należy tymczasowo odstawić lisynopryl. W przypadku wystąpienia żółtaczki lub znacznego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy przerwać stosowanie lisynopylu i zastosować odpowiednie leczenie. Szczególną ostrożność zachować u pacjentów z kolagenozą, stosujących leki immunosupresyjne, przyjmujących allopurynol lub prokainamid lub u pacjentów, u których współistnieją te czynniki, w szczególności współistnienia upośledzenia czynności nerek (zaleca się regularne kontrolowanie liczby białych krwinek). U pacjentów rasy czarnej lek może być mniej skuteczny. U pacjentów leczonych lisynoprylem, podczas znieczulania ogólnego środkami o właściwościach hipotensyjnych, istnieje większe ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Zwiększone ryzyko hiperkaliemii występuje u pacjentów z niewydolnością nerek, cukrzycą, a także w przypadku jednoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu lub soli potasowych, leków zwiększających stężenie potasu (np. heparyny); w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania tych leków należy kontrolować stężenie potasu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu. Nie zaleca się stosowania u dzieci i młodzież < 18 lat, ze względu na brak danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w tej grupie wiekowej.
Reklama
Lisoniril - ciąża
Nie zaleca się stosowania w I trymestrze ciąży. Preparat jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży. U kobiet planujących ciążę należy rozpocząć alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa podczas ciąży. Jeśli w trakcie leczenia okaże się, że pacjentka jest w ciąży, należy natychmiast odstawić lek i w razie potrzeby, rozpocząć alternatywne leczenie. Przedłużone stosowanie w II i III trymestrze ciąży może powodować toksyczne działanie u płodu (zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i toksyczność u niemowląt (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkalimię. Jeśli podano lek w II trymestrze ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki płodu. Należy kontrolować niemowlęta, których matki przyjmowały lisynopril, w kierunku niedociśnienia Nie zaleca się stosowania leku w okresie karmienia piersią.
Reklama
Lisoniril - efekty uboczne
Często: ból głowy i zawroty głowy; kaszel (suchy i uporczywy; ustępuje po przerwaniu leczenia); biegunka, wymioty; zaburzenia czynności nerek; efekty ortostatyczne (w tym hipotensja) Niezbyt często: zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hiperkaliemia; zmiany nastroju, parestezje, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, zaburzenia smaku, zaburzenia snu; zawał serca (prawdopodobnie wtórny do nasilonej hipotensji u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka, kołatanie serca, tachykardia; parestezje, zaburzenia smaku, możliwe zdarzenia naczyniowo-mózgowe, prawdopodobnie wtórnie do nadmiernej hipotensji u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka; nieżyt nosa; nudności, ból brzucha, niestrawność; wysypka, świąd, obrzęk naczynioruchowy (twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani; zaspół Raynaud'a; zmęczenie osłabienie; nadwrażliwość, w tym obrzęk naczynioruchowy; impotencja, zaburzenia nastroju. Rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu; splątanie; suchość w ustach; mocznica, ostra niewydolność nerek; pokrzywka, łysienie, łuszczyca; ginekomastia, nieład. Bardzo rzadko zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość, trombocytopenia, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, choroba autoimmunologiczna; skurcz oskrzeli, zapalenie zatok, uczuleniowe/eozynofilowe zapalenie pęcherzyków płucnych; zapalenie trzustki, obrzęk naczyń jelitowych, zapalenie wątroby - wątrobokomórkowe lub zastoinowe, żółtaczka, marskość żółciowa wątroby; skąpomocz, bezmocz; obfite pocenie się, pęcherzyca, toksyczno martwicze oddzielanie naskórka, zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy, rozrosty rzekomochłoniakowe; hipoglikemia. Częstość nieznana: objawy depresyjne. Opisywano złożony zespół, który może obejmować jeden lub więcej z następujących objawów: gorączka, zapalenie naczyń, bóle mięśniowe, ból i zapalenie stawów, dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych, przyspieszone opadanie krwinek, eozynofilia, leukocytoza, wysypka, fotodermatozy oraz inne objawy dermatologiczne. W bardzo rzadkich przypadkach występował zespół, który rozpoczynał się żółtaczką cholestatyczną, a następnie prowadził do piorunującej marskości wątroby i czasami do zgonu.
Lisoniril - interakcje
Leki moczopędne nasilają działanie przeciwnadciśnieniowe lizynoprylu. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może powodować znaczące zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Jeżeli lizynopryl jest podawany z lekami moczopędnymi nieoszczędzającymi potasu, hipokaliemia spowodowana lekami moczopędnymi może się nasilić. Jednoczesne stosowanie z litem nie jest zalecane; jeżeli jednak okaże się to konieczne, należy starannie monitorować stężenie litu w surowicy. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może spowodować zwiększenie ryzyka toksyczności litu i potęguje toksyczność litu z inhibitorami ACE. Okresowe stosowanie NLPZ może osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe lizynoprylu; NLPZ i inhibitory ACE wykazują działanie addytywne, zwiększając stężenie potasu w surowicy i mogą powodować pogorszenie czynności nerek - rzadko może wystąpić ostra niewydolność nerek, głównie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, takich jak osoby w podeszłym wieku lub odwodnione. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE, po podaniu preparatów złota w postaci iniekcji (np. aurotiojabczanu sodu) częściej obserwowano reakcje jak po podaniu nitratów (objawy rozszerzenia naczyń krwionośnych, w tym zaczerwienienie, nudności, zawroty głowy i niedociśnienie, które czasem może być ciężkie). Jednoczesne stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych, triazotanu glicerolu i innych azotanów lub srodków rozszerzających naczynia krwionośne może powodować dalsze obniżenie ciśnienia krwi. Sympatykomimetyki mogą osłabić przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insulinia, doustne leki hipoglikemizujące) może nasilić działanie zmniejszające stężenie glukozy we krwi i zwiększyć ryzyko hipoglikemii, szczególnie podczas pierwszego tygodnia leczenia oraz u pacjentów z niewydolnością nerek. Lizynopryl może być stosowany w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym (w dawkach kardiologicznych), lekami trombolitycznymi, β-adrenolitykami i (lub) azotanami.
Lisoniril - dawkowanie
Doustnie. Dawka powinna być dostosowana indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta i wartości ciśnienia tętniczego krwi. Nadciśnienie (lek można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi). Zazwyczaj dawka początkowa wynosi 10 mg. U pacjentów z wysoką aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron (zwłaszcza z nadciśnieniem nerkowo-naczyniowym, niedoborem soli i (lub)odwodnionych, niewydolnością serca lub ciężkim nadciśnieniem tętniczym) dawkę początkową należy zmniejszyć do 2,5-5 mg oraz rozpoczynać leczenie pod ścisłą kontrolą lekarską. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 20 mg/dobę. Jeśli pożądany skutek nie został osiągnięty w ciągu 2-4 tyg., dawkę można zwiększać. Maksymalna dawka stosowana w długotrwałych, kontrolowanych badaniach klinicznych wynosiła 80 mg/dobę. U pacjentów leczonych jednocześnie lekami moczopędnymi, o ile to możliwe, podawanie leku moczopędnego należy przerwać na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem. U pacjentów, którzy nie mogą odstawić leku moczopędnego, leczenie lizynoprylem należy rozpoczynać od dawki 5 mg. Należy monitorować czynność nerek i stężenie potasu we krwi. W razie konieczności leczenie lekiem moczopędnym można wznowić. Kolejne dawki lizynoprylu należy określić na podstawie wartości ciśnienia. Niewydolność serca (lek można stosować w skojarzeniu z lekami moczopędnymi, glikozydami naparstnicy oraz lekami β-adrenolitycznymi). Dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dobę, którą należy podać pod ścisłą kontrolą lekarską. Dawkę należy zwiększać stopniowo, o nie więcej niż 10 mg jednorazowo, nie częściej niż co 2 tyg. Najwyższa tolerowana dawka wynosi 35 mg raz na dobę. Ostry zawał mięśnia sercowego. Pacjenci powinni otrzymywać standardowe leczenie, czyli leki trombolityczne, kwas acetylosalicylowy, leki β-adrenolityczne; wraz z lizynoprylem można dożylnie lub przezskórnie podać triazotan glicerolu. Leczenie lizynoprylem należy rozpoczynać w ciągu 24 h po wystąpieniu objawów zawału. Leczenia nie należy rozpoczynać, jeśli skurczowe ciśnienie krwi wynosi <100 mmHg. Początkowa dawka lizynoprylu wynosi 5 mg doustnie, następnie 5 mg po upływie 24 h, 10 mg po upływie 48 h, a potem 10 mg raz na dobę. Pacjenci z ciśnieniem skurczowym krwi ≤120 mmHg na początku leczenia w okresie pierwszych 3 dni po zawale powinni otrzymywać 2,5 mg doustnie. Dawka podtrzymująca wynosi 10 mg/dobę. Jeśli wystąpi niedociśnienie (ciśnienie skurczowe krwi ≤100 mmHg) można podawać 5 mg jako dobową dawkę podtrzymującą lub tymczasowo podać 2,5 mg. W razie długotrwałego niedociśnienia (skurczowe ciśnienie krwi <90 mmHg przez ponad 1 h) preparat należy odstawić. Leczenie należy kontynuować przez 6 tyg., a następnie ponownie ocenić stan pacjenta. Pacjenci, u których wystąpią objawy niewydolności serca, powinni kontynuować leczenie. Zaburzenia czynności nerek w przebiegu cukrzycy. U pacjentów z nadciśnieniem, cukrzycą typu II oraz rozpoczynającą się nefropatią dawka wynosi 10 mg raz na dobę i może zostać zwiększona do 20 mg raz na dobę, aby uzyskać ciśnienie rozkurczowe <90 mmHg. U pacjentów z niewydolnością nerek dawkę należy ustalać w zależności od klirensu kreatyniny: klirens kreatyniny 31-80 ml/min 5-10 mg na dobę; klirens 10-30 ml/min 2,5-5 mg na dobę; klirens poniżej 10 ml/min (w tym u pacjentów dializowanych) 2,5 mg na dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać, aż do możliwości kontrolowania ciśnienia lub do maksymalnej dawki 40 mg. U pacjentów, u których ostatnio wykonano przeczep nerki, leczenie nie jest zalecane. Stosować raz na dobę, każdego dnia o tej samej porze. Pożywienie nie wpływa na wchłanianie leku.
Lisoniril - uwagi
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 80 ml/min) należy monitorować stężenie potasu i kreatyniny. U pacjentów z cukrzycą, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle monitorować stężenie glukozy we krwi podczas pierwszego miesiąca stosowania inhibitora ACE. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia należy okresowo kontrolować czynność nerek. Lek zawiera mannitol, który może mieć lekkie działanie przeczyszczające. Podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy lub zmęczenia.
