Losacor HCT - skład
1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasowego i 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Losacor HCT - działanie
Preparat stanowi połączenie losartanu - antagonisty receptora angiotensyny II oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego, wykazują addytywny wpływ na obniżenie ciśnienia krwi, zmniejszając je w większym stopniu niż każdy ze składników osobno. Losartan zmniejsza utratę potasu wywołaną przez lek moczopędny. Losartan oraz jego czynny metabolit (kwas karboksylowy) blokują fizjologiczne działanie angiotensyny II, niezależnie od pochodzenia i drogi jej syntezy. Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę, z utworzeniem aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego oraz nieczynnych metabolitów. Biodostępność wynosi ok. 33%. Średnia stężenia maksymalne losartanu i jego aktywnego metabolitu występują odpowiednio po 1 h i po 3-4 h. Zarówno losartan jak i jego czynny metabolit są w ≥ 99% związane z białkami osocza, głównie z albuminami. Po podaniu doustnym około 4% dawki wydalane jest w moczu w postaci niezmienionej, a około 6% dawki w postaci czynnego metabolitu. T0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla czynnego metabolitu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, zwiększając wydalanie sodu i chlorków w przybliżeniu w równych ilościach. Po podaniu doustnym działanie moczopędne rozpoczyna się w ciągu 2 h, osiągając maksimum po około 4 h i trwa do 6-12 h, a działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego, nie przenika przez barierę krew-mózg. Nie jest metabolizowany, lecz szybko wydalany przez nerki. T0,5 hydrochlorotiazydu wynosi od 5,6 do 14,8 h.
Reklama
Losacor HCT - wskazania
Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego u pacjentów, u których nie osiągnięto zadowalającej kontroli ciśnienia tętniczego podczas stosowania losartanu lub hydrochlorotiazydu w monoterapii.
Reklama
Losacor HCT - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na losartan, pochodne sulfonamidów (jak hydrocholotiazyd) lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby; zastój żółci oraz zaburzenia zatykające drogi żółciowe. Hipokaliemia, hiponatremia lub hiperkalcemia oporne na leczenie. Hipourykemia objawowa/dna. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m2). II i III trymestr ciąży i okres karmienia piersią.
Reklama
Losacor HCT - ostrzeżenia
Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, języka, warg, gardła) powinni być uważnie monitorowani. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki; takie niedobory należy wyrównać przed rozpoczęciem leczenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania; stężenie potasu jak również wartości klirensu kreatyniny (CCr) należy ściśle kontrolować, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i CCr 30-50 ml/min. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i substytutów soli zawierających potas. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie. Ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki, u pacjentów, u których działanie nerek jest uzależnione od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron - RAA, takich jak pacjenci z niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Brak doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca oraz zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i (często ostrej) niewydolności nerek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej, dwudzielnej lub kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu. Preparat wykazuje mniejszą skuteczność działania u rasy czarnej. Ze względu na możliwość wystąpienia objawowego niedociśnienia, pacjentów należy obserwować pod kątem zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, takich jak zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej, hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipomagnezemia lub hipokaliemia, które mogą wystąpić w wyniku biegunki lub wymiotów - należy prowadzić regularną kontrolę stężenie elektrolitów w osoczu. Hiponatremia z rozcieńczenia może wystąpić u pacjentów z obrzękiem podczas upałów. Stosowanie tiazydów może zaburzać tolerancję glukozy; może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego, w tym insuliny. Podczas leczenia może ujawnić się cukrzyca utajona. Tiazydy mogą powodować zmniejszenie wydalania wapnia z moczem oraz przejściowy i niewielki wzrost stężenia wapnia w surowicy; znacząca hiperkalcemia może być objawem ukrytej nadczynności przytarczyc. Stosowanie moczopędnych leków tiazydowych może powodować wzrost stężenia cholesterolu i trójglicerydów. Leczenie lekami z grupy tiazydów może spowodować hiperurykemię i (lub) napady dny moczanowej. Tiazydy należy podawać ostrożnie pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, gdyż mogą one powodować cholestazę wewnątrzwątrobową, a nawet niewielkie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej mogą doprowadzić do śpiączki wątrobowej. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem, należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oczu, które zwykle występują w ciągu kilku godzin lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowe leczenie polega na jak najszybszym odstawieniu hydrochlorotiazydu. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Nie należy podawać leku dzieciom i młodzieży w wieku < 18 lat. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Losacor HCT - ciąża
Stosowanie leku nie jest zalecane podczas I trymestru ciąży. Stosowanie leku jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia AIIRAS, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie leku oraz, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie. Narażenie na AIIRAS w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku wystąpienia ekspozycji na lek od II trymestru ciąży, zalecana jest ultrasonograficzna kontrola czynności nerek oraz czaszki. Niemowlęta, których matki stosowały lek należy ściśle obserwować, ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska; może powodować zaburzenia elektrolitowe u płodu i inne działania obserwowane u dorosłych. Po stosowaniu u matek tiazydów obserwowano przypadki małopłytkowości u noworodków oraz żółtaczki u płodów lub noworodków. Tiazydy przenikają do mleka kobiecego i mogą hamować laktację. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.
Reklama
Losacor HCT - efekty uboczne
Po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko obserwowano: zapalenie wątroby; hiperkaliemia, zwiększenie aktywności AlAT. Wcześniej zgłaszane działania niepożądane poszczególnych składników mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi w przypadku leku złożonego. Losartan. Często: ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność; osłabienie, zmęczenie, ból w klatce piersiowej; kurcze mięśni, ból pleców, ból nóg, ból mięśni; ból i zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego; bezsenność; zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek; kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zaburzenie dotyczące zatok; hiperkaliemia, niewielkie zmniejszenie hematokrytu i stężenia hemoglobiny, zmniejszone stężenie glukozy we krwi. Niezbyt często: niedokrwistość, plamica Schonleina-Henocha, wylewy krwawe, hemoliza; niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból zamostkowy, dławica piersiowa, blok AV II stopnia, udar naczyniowy mózgu, zawał mięśnia sercowego, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca (migotanie przedsionków, bradykardia zatokowa, tachykardia, tachykardia komorowa, migotanie komór); zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum w uszach; niewyraźne widzenie, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia; zaparcie, ból zębów, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcia, zapalenie błony śluzowej żołądka, wymioty, brak możliwości wydalania kału; obrzęk twarzy, obrzęk, gorączka; jadłowstręt, dna; ból kończyn górnych, obrzęk stawów, ból w kolanie, ból mięśniowo-szkieletowy, ból barku, sztywność , ból stawów, zapalenie stawów, ból biodra, ból mięśniowo-włókniakowy, osłabienie mięśni; nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenie; niepokój, zaburzenia lękowe, napady paniki, dezorientacja, depresja, nieprawidłowe marzenia senne, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci; oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu, zakażenie dróg moczowych; osłabienie libido, zaburzenia erekcji/impotencja; dyskomfort w gardle, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienie z nosa, katar, przekrwienie błon śluzowych dróg oddechowych; łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, nadwrażliwość na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, nasilone pocenie się; zapalenie naczyń krwionośnych; niewielkie zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy. Rzadko: nadwrażliwość, reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni powodujący niedrożność dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka; u niektórych z tych pacjentów obrzęk naczynioruchowy zgłaszano w przeszłości w związku z podaniem innych leków, np. inhibitorów ACE. Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Częstość nieznana: trombocytopenia, zapalenie trzustki, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, zaburzenia czynności wątroby, rabdomioliza, zaburzenia smaku, niedociniedociśnienie ortostatyczne zależne od dawki, hiponatremima. Hydrochlorotiazyd. Często: ból głowy. Niezbyt często: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, zmniejszenie liczby krwinek białych we krwi, plamica, małopłytkowość, jadłowstręt, nadmierne stężenie glukozy we krwi, nadmierne stężenie kwasu moczowego we krwi, hipokaliemia, hiponatremia, bezsenność, przemijające niewyraźne widzenie, widzenie na żółto, zapalenie naczyń krwionośnych powodujące martwicę (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry), zaburzenia oddychania, w tym zapalenie płuc i obrzęk płuc, zapalenie ślinianki, skurcze, podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa), zapalenie trzustki, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczna martwica naskórka, kurcze mięśni, cukromocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, gorączka, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego. Rzadko: reakcje anafilaktyczne. Częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry), skórna postać tocznia rumieniowatego.
Losacor HCT - interakcje
Losartan. Stwierdzono, że ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnych metabolitów - nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie losartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m2). Jednoczesne stosowanie leków oszczędzających potas (np. spironolakton, amylorid, triamteren), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas może prowadzić do hiperkaliemii - nie zaleca się takiego leczenia skojarzonego. Jednoczesne stosowanie z solami litu może powodować zmniejszenie wydalania litu - należy monitorować stężenie litu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (tj. selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych oraz nieselektywnych NLPZ) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może prowadzić do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym możliwej ostrej niewydolności nerek oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Takie połączenie należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u osób w wieku podeszłym. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić oraz należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz okresowo później. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, leczonych NLPZ, w tym selektywnymi inhibitorami COX-2, jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II może powodować dalsze pogarszanie czynności nerek (działania te są na ogół odwracalne). Ryzyko wystąpienia niedociśnienia może zostać nasilone podczas jednoczesnego stosowania innych leków obniżających ciśnienie tętnicze (tj. trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, leków przeciwpsychotycznych, baklofenu, amifostyny). Hydrochlorotiazyd: alkohol, barbiturany, opioidy i leki przeciwdepresyjne - mogą nasilić niedociśnienie ortostatyczne. Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina) - leczenie tiazydami może zaburzać tolerancję glukozy - może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych; metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Inne preparaty przeciwnadciśnieniowe - działanie addytywne. Kolestyramina i kolestypol zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu. Kortykosteroidy, ACTH zwiększają niedobór elektrolitów, zwłaszcza potasu. Aminy zwiększające ciśnienie (np. adrenalina) - możliwe zmniejszenie reakcji na aminy, jednakże nie w stopniu, który wykluczałby ich stosowanie. Niepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna) - możliwe zwiększenie reakcji na działanie tych leków. Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu powodując duże ryzyko toksycznego działania litu - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Leki stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpyrazon, allopurynol) - może być konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w osoczu. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinopirazonu. Leki przeciwcholinergiczne (atropina, biperyden) zwiększają dostępność biologiczną leków moczopędnych z grupy tiazydów z powodu osłabienia motoryki żołądkowo-jelitowej oraz wolniejszego opróżniania żołądka. Leki cytotoksyczne (cyklofosfamid, metotreksat) - leki z grupy tiazydów mogą zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych oraz nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów hydrochlorotiazyd może nasilić toksyczne działanie salicylanów na o.u.n. Opisano pojedyncze przypadki niedokrwistości hemolitycznej występującej przy jednoczesnym stosowaniu hydrochlorotiazydu i metyldopy. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a takżepowikłąń o typie dny. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może przyczynić się do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem naparstnicy. Zalecane jest okresowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy krwi oraz badanie EKG podczas jednoczesnego stosowania połączeń losartanu/hydrochlorotiazydu i leków, na których działanie mają wpływ zaburzenia równowagi potasu we krwi (np. glikozydy naparstnicy i leki przeciwartmiczne) oraz leków wywołujących wielokształtny częstoskurcz komorowy (częstoskurcz komorowy), ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem predysponującym do wielokształtnego częstoskurczu komorowego (częstoskurczu komorowego): leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol), inne (np. bepridyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina podawana dożylnie). Tiazydowe leki moczopędne mogą powodować hiperkalcemię na skutek zmniejszenia wydalania wapnia; jeżeli suplementy wapnia są stosowane należy kontrolować stężenie wapnia we krwi oraz odpowiednio dostosować dawkę. Jednoczesne stosowanie z karbamazepiną zwiększa ryzyko hiponatremii objawowej; należy monitorować pacjenta. Jodowe środki kontrastujące mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza w przypadku dużych dawek produktów zawierających jod (przed ich podaniem należy odpowiednio nawodnić pacjenta. Amfoterycyna B (pozajelitowo), kortykosteroidy, ACTH lub środki przeczyszczające pobudzające perystaltykę - hydrochlorotiazyd może nasilać zaburzenia elektrolitowe, zwłaszcza hipokaliemię.
Losacor HCT - dawkowanie
Doustnie. Losartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować jako leczenia początkowego, ale podawać pacjentom, u których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas leczenia samym losartanem lub tylko hydrochlorotiazydem. Zaleca się stopniowo zwiększać dawki pojedynczych składników. W odpowiednich klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na leczenie skojarzone ustalonymi dawkami. Dawka podtrzymująca wynosi zwykle 1 tabl. 50+12,5 mg raz na dobę. W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiło odpowiednie działanie, dawkę można zwiększyć do 2 tabl. raz na dobę. Dawka maksymalna wynosi 2 tabl. 50+12,5 mg raz na dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Lek można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, przed podaniem preparatu należy wyrównać niedobór płynów i (lub) sodu. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie dawkowania u osób w podeszłym wieku nie jest zazwyczaj konieczne. Dostosowanie początkowego dawkowania u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-50 ml/min) nie jest konieczne. Nie stosować leku złożonego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min), u pacjentów hemodializowanych, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby ani u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki należy połykać popijając szklanką wody.
Losacor HCT - uwagi
Tiazydy należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc. W trakcie leczenia mogą wystąpić zawroty głowy; należy uważać podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
