Losargamma

Losargamma - skład

1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasu. Tabletki zawierają laktozę.

Reklama

Losargamma - działanie

Antagonista receptora angiotensyny II (typu AT₁). Zarówno losartan potasu jak i jego farmakologicznie czynny metabolit (kwas karboksylowy) selektywnie wiążą się z receptorem AT₁ blokując efekty działania angiotensyny II, niezależnie od źródła lub drogi jej syntezy; nie wiążą się i nie blokują innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Losartan nie jest też inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę. Jest metabolizowany do aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego oraz metabolitów nieaktywnych. Biodostępność wynosi ok. 33%. Średnie stężenia maksymalne losartanu we krwi występują po około 1 h, a jego aktywnego metabolitu po 3-4 h. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (ok. 35%) i z kałem (ok. 58%). T_0,5 wynosi ok. 2 h dla losartanu, ok. 6-9 h dla aktywnego metabolitu.

Reklama

Losargamma - wskazania

Pierwotne nadciśnienie tętnicze. Choroby nerek u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 z białkomoczem ≥0,5 g/dobę jako składowa leczenia przeciwnadciśnieniowego. Przewlekła niewydolność serca (u pacjentów ≥60 lat), gdy leczenie inhibitorami ACE nie wydaje się być odpowiednie z powodu niezgodności, zwłaszcza kaszlu, lub przeciwwskazania; u pacjentów z niewydolnością serca, których stan został ustabilizowany inhibitorem ACE, nie należy zmieniać terapii na losartan; frakcja wyrzutowa lewej komory serca u pacjentów powinna wynosić ≤40%, a ich stan powinien być ustabilizowany podczas leczenia przewlekłej niewydolności serca. Zmniejszenie ryzyka wystąpienia udaru mózgu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca potwierdzonym w EKG.

Reklama

Losargamma - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. II i III trymestr ciąży. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m²).

Reklama

Losargamma - ostrzeżenia

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. U pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej i (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki i po zwiększeniu dawki. Takie niedobory należy wyrównać przed podaniem preparatu lub zastosować mniejszą dawkę początkową. Dotyczy to również dzieci. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania - należy regularnie kontrolować stężenie potasu i wartości klirensu kreatyniny we krwi, szczególnie ściśle należy obserwować pacjentów z niewydolnością serca oraz klirensem kreatyniny 30-50 ml/min. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu i substytutów soli zawierających potas nie jest zalecane. Ostrożnie stosować u dorosłych pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Losartan nie jest zalecany do stosowania u dzieci z zaburzeniami czynności wątroby. W następstwie zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron obserwowano zaburzenia czynności nerek z niewydolnością nerek włącznie (szczególnie u pacjentów, u których czynność nerek zależy od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, takich jak osoby z ciężką niewydolnością serca lub wcześniej występującymi zaburzeniami czynności nerek). Obserwowano również zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy doprowadzającej krew do jedynej nerki; te zmiany czynności nerek mogą ustępować po odstawieniu leku - ostrożnie stosować u tych pacjentów. Podczas leczenia dzieci z zaburzeniami czynności nerek należy regularnie monitorować czynność nerek, ponieważ może się ona pogarszać, szczególnie przy istniejących innych chorobach, które mogą wpływać na czynność nerek (gorączka, odwodnienie). Jednoczesne stosowanie losartanu i inhibitorów ACE zaburzało czynność nerek, dlatego jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Brak jest doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepie nerki. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe, działające przez hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna - nie zaleca się stosowania preparatu w tej grupie pacjentów. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyń mózgowych może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. U pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje - tak jak w przypadku innych leków działających na układ renina-angiotensyna - ryzyko ciężkiego niedociśnienia i (często ostrej) niewydolności nerek. Brak wystarczających doświadczeń terapeutycznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów z niewydolnością serca i współistniejącymi ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień IV wg NYHA), jak również u pacjentów z niewydolnością serca i objawowymi, zagrażającymi życiu zaburzeniami rytmu serca - losartan należy stosować ostrożnie w tych grupach pacjentów. Skojarzone leczenie losartanem i β-adrenolitykami należy stosować ostrożnie. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu. Leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II wykazują mniejszą skuteczność w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) - w związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Ze względu na brak danych, nie zaleca się stosowania losartanu u dzieci poniżej 6 lat oraz u dzieci, u których szybkość przesączania kłębkowego wynosi <30 ml/min/1,73 m². Nie zaleca się również stosowania losartanu u dzieci z zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na zawartość laktozy, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Losargamma - ciąża

Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży. W II i III trymestrze ciąży stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Podawanie preparatu podczas II i III trymestru ciąży powoduje działania toksyczne dla płodu (pogorszenie czynności nerek płodu, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię). Jeśli do narażenia na działanie losartanu doszło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały losartan, powinny być obserwowane w kierunku niedociśnienia. Ze względu na brak odpowiednich danych nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.

Reklama

Losargamma - efekty uboczne

Nadciśnienie tętnicze. Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i błędnikowego. Niezbyt często: senność, ból głowy, zaburzenia snu, kołatanie serca, dławica piersiowa, objawowe niedociśnienie (szczególnie u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, np. u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych), niedociśnienie ortostatyczne zależne od dawki, wysypka, ból brzucha, zaparcie, osłabienie, zmęczenie, obrzęk. Może wystąpić hiperkaliemia. Nadciśnienie tętnicze i przerost lewej komory serca. Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i błędnikowego, osłabienie, zmęczenie. Przewlekła niewydolność serca. Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy, niedociśnienie (w tym niedociśnienie ortostatyczne), duszność, biegunka, nudności, wymioty, pokrzywka, świąd, wysypka, osłabienie, zmęczenie. Rzadko: parestezje, omdlenie, migotanie przedsionków, udar naczyniowy mózgu. Ponadto: zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, hiperkaliemia. Nadciśnienie tętnicze i cukrzyca typu 2 z chorobą nerek. Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, niedociśnienie, osłabienie, zmęczenie, hipoglikemia, hiperkaliemia. Następujące działania niepożądane występowały częściej u pacjentów otrzymujących losartan niż placebo: niedokrwistość, omdlenie, kołatanie serca, niedociśnienie ortostatyczne, biegunka, ból pleców, zakażenia dróg moczowych, objawy grypopodobne. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane - rzadko: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy (w tym obrzęk krtani i głośni powodujący zwężenie dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka; u niektórych z tych pacjentów obrzęk naczynioruchowy występował w przeszłości, w związku ze stosowaniem innych leków, w tym inhibitorów ACE), zapalenie naczyń (w tym plamica Schonleina-Henocha), zapalenie wątroby; częstość nieznana: niedokrwistość, małopłytkowość, migrena, kaszel, biegunka, zaburzenia czynności wątroby, pokrzywka, świąd, wysypka, ból mięśni, ból stawów. W wyniku hamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, obserwowano zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek u pacjentów z grupy ryzyka; te zmiany czynności nerek mogą ustępować po przerwaniu leczenia. Ponadto rzadko obserwowano zwiększenie aktywności AlAT. Profil działań niepożądanych u dzieci wydaje się być podobny do profilu obserwowanego u pacjentów dorosłych.

Losargamma - interakcje

Inne leki przeciwnadciśnieniowe mogą nasilać hipotensyjne działanie losartanu. Jednoczesne stosowanie losartanu z lekami, które jako główne działanie lub jako działanie niepożądane powodują zmniejszenie ciśnienia krwi (takimi jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna) może zwiększyć ryzyko niedociśnienia. Losartan jest metabolizowany głównie przez cytochrom P450 (CYP) 2C9 do czynnego metabolitu karboksykwasu. Flukonazol (inhibitor CYP2C9) zmniejsza stężenie czynnego metabolitu o około 50%. Ryfampicyna (induktor enzymów metabolizujących) powoduje 40% zmniejszenie stężenia czynnego metabolitu w osoczu krwi. Kliniczne znaczenie tego działania nie jest znane. Nie odnotowano zmiany stężenia podczas jednoczesnego stosowania fluwastatyny (słaby inhibitor CYP2C9). Jednoczesne przyjmowanie losartanu i innych leków, które zatrzymują potas (np. leków moczopędnych oszczędzających potas: amilorydu, triamterenu, spironolaktonu) lub leków, które mogą zwiększać stężenie potasu (np. heparyna), suplementów potasu lub substytutów soli zawierających potas, może powodować hiperkaliemię - nie zaleca się leczenia skojarzonego. Bardzo rzadko podczas jednoczesnego stosowania litu oraz antagonistów receptora angiotensyny II obserwowano odwracalne zwiększenie stężania litu we krwi oraz objawy jego toksyczności - jeżeli przyjmowanie obu leków jest konieczne, zalecane jest kontrolowanie stężenia litu we krwi podczas leczenia skojarzonego. Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów angiotensyny II i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych, nieselektywnych NLPZ), może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II i NLPZ może zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) oraz hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej łagodnymi zaburzeniami czynności nerek - takie połączenie należy stosować ostrożnie, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu terapii skojarzonej oraz regularnie w trakcie leczenia. Jednoczesne stosowanie losartanu i inhibitorów ACE zaburza czynność nerek - łączne stosowanie nie jest zalecane. Losartan należy ostrożnie stosować z β-adrenolitykami. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu renina-angiotensyna-aldosteron w monoterapii.

Losargamma - dawkowanie

Doustnie. Nadciśnienie tętnicze. Dorośli: zwykle dawka początkowa i podtrzymująca u większości pacjentów wynosi 50 mg raz na dobę. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-6 tyg. od rozpoczęcia leczenia. U niektórych pacjentów korzystne może być zwiększenie dawki do 100 mg raz na dobę (rano). Preparat można stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, zwłaszcza z lekami moczopędnymi (np. hydrochlorotiazydem). Dzieci: istnieją ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania losartanu w leczeniu nadciśnienia u dzieci i młodzieży od 6 do 16 lat. Dostępne są ograniczone dane farmakokinetyczne dotyczące dzieci z nadciśnieniem powyżej 1 miesiąca. Dla pacjentów (≥6 lat) o masie ciała >20 kg do <50 kg, którzy potrafią połykać tabletki, zalecana dawka wynosi 25 mg raz na dobę. W wyjątkowych przypadkach dawkę można zwiększyć maksymalnie do 50 mg raz na dobę. Dawkowanie należy dostosować w oparciu o zmianę ciśnienia tętniczego krwi. U pacjentów o masie ciała >50 kg zwykle dawka wynosi 50 mg raz na dobę. W wyjątkowych przypadkach dawkę można zwiększyć maksymalnie do 100 mg raz na dobę. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania u dzieci dawek >1,4 mg/kg mc. (lub ponad 100 mg) na dobę. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu II z białkomoczem ≥0,5 g/dobę. Zwykle dawka początkowa wynosi 50 mg raz na dobę. Po pierwszym miesiącu od rozpoczęcia leczenia, w zależności od wartości ciśnienia tętniczego krwi, dawkę można zwiększyć do 100 mg raz na dobę. Preparat można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. lekami moczopędnymi, lekami blokującymi kanały wapniowe, α- lub β-adrenolitykami oraz lekami działającymi ośrodkowo), a także z insuliną i innymi często stosowanymi lekami o działaniu hipoglikemizującymi (np. pochodnymi sulfonylomocznika, glitazonami i inhibitorami glukozydazy). Niewydolność serca. Zwykle dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę. Dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach jednotygodniowych (tj. 12,5 mg na dobę, 25 mg na dobę, 50 mg na dobę) aż do osiągnięcia zwykle stosowanej dawki podtrzymującej, wynoszącej 50 mg raz na dobę, jeśli jest ona tolerowana przez pacjenta. Zmniejszenie ryzyka wystąpienia udaru mózgu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca potwierdzonym w EKG. Zwykle dawka początkowa wynosi 50 mg raz na dobę. W zależności od zmian ciśnienia tętniczego można dodać hydrochlorotiazyd w małej dawce i (lub) zwiększyć dawkę losartanu do 100 mg raz na dobę.
W przypadku pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej (np. leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych) należy rozważyć zastosowanie dawki początkowej wynoszącej 25 mg raz na dobę. Dostosowanie początkowego dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i u pacjentów hemodializowanych nie jest konieczne. Należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Chociaż u pacjentów powyżej 75 lat należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 25 mg, dostosowanie dawkowania u osób w wieku podeszłym nie jest zazwyczaj konieczne.
Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając szklanką wody.

Losargamma - uwagi

Podczas leczenia mogą wystąpić zawroty głowy lub senność (szczególnie na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki), co należy uwzględnić podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.