Losartan-ratiopharm - skład
1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasowego.
Reklama
Losartan-ratiopharm - działanie
Antagonista receptorów angiotensyny II (typu AT1). Zarówno losartan potasu jak i jego farmakologicznie czynny metabolit (kwas karboksylowy) selektywnie wiążą się z receptorem AT1 blokując efekty działania angiotensyny II, niezależnie od źródła lub drogi jej syntezy; nie wiążą się i nie blokują innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Losartan nie jest też inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę. Jest metabolizowany do aktywnego metabolitu kwasu karboksylowego oraz metabolitów nieaktywnych. Biodostępność wynosi ok. 33%. Maksymalne stężenie losartanu we krwi występuje po około 1 h, a jego aktywnego metabolitu po 3-4 h. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (35%) i z kałem (58%). T0,5 wynosi około 2 h dla losartanu, około 6-9 h dla aktywnego metabolitu.
Reklama
Losartan-ratiopharm - wskazania
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego. Leczenie choroby nerek u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 z białkomoczem ≥0,5 g/dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Leczenie przewlekłej niewydolności serca, jeżeli nie można zastosować leku z grupy inhibitorów ACE ze względu na niezgodności farmaceutyczne lub przeciwwskazania; u pacjentów z niewydolnością serca, których stan ustabilizował się pod wpływem inhibitora ACE, nie należy zmieniać tego leku na losartan; frakcja wyrzutowa lewej komory powinna wynosić ≤40%; stan kliniczny powinien zostać ustabilizowany podczas leczenia przewlekłej niewydolności serca.
Reklama
Losartan-ratiopharm - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Ciężka niewydolność wątroby. Ciąża i okres karmienia piersią.
Reklama
Losartan-ratiopharm - ostrzeżenia
Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie powinni być pod ścisłą opieką lekarską. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych albo zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę. Ostrożnie stosować u pacjentów z hipowolemią i (lub) niedoborem sodu w wyniku intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów - ryzyko wystąpienia objawowego niedociśnienia (przed rozpoczęciem leczenia losartanem należy wyrównać niedobór płynów i sodu lub zastosować mniejszą dawkę początkową). U pacjentów leczonych losartanem (szczególnie u pacjentów, u których prawidłowa czynność nerek zależy od właściwego funkcjonowania układu renina-angiotensyna-aldosteron, tj. pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub zaburzeniami czynności nerek w wywiadzie) obserwowano zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolności nerek. Ostrożnie stosować u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, chorobą naczyniowo-mózgową, zwężeniem zastawki aortalnej i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu lub zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z niewydolnością serca, z niewydolnością nerek lub bez, występuje ryzyko ciężkiego niedociśnienia krwi i niewydolności nerek. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów z niewydolnością serca i jednoczesną ostrą niewydolnością nerek, u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa IV wg NYHA) oraz u pacjentów z niewydolnością serca i zagrażającymi życiu zaburzeniami rytmu serca. Preparaty z grupy antagonistów angiotensyny II są mniej skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u ludzi rasy czarnej. Nie zaleca się stosowania losartanu u pacjentów z pierwotnym aldosteronizmem. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów po przeszczepie nerki. Ze względu na brak doświadczeń ze stosowaniem leku u dzieci poniżej 18 lat, nie należy go podawać w tej grupie wiekowej.
Reklama
Losartan-ratiopharm - ciąża
Preparat jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią. Leki działające bezpośrednio na układ renina-angiotensyna stosowane w II i III trymestrze ciąży mogą spowodować zaburzenia płodu lub noworodka (niedociśnienie, zaburzenia czynności nerek, skąpomocz i (lub) bezmocz, małowodzie, niedorozwój czaszki, wewnątrzmaciczne opóźnienie wzrostu), a nawet jego śmierć. Opisywano również przypadki niedorozwoju płuc, nieprawidłowości twarzoczaszki i przykurczów kończyn.
Reklama
Losartan-ratiopharm - efekty uboczne
Często (≥1/100, <1/10): zawroty głowy, hipoglikemia, hiperkaliemia. Niezbyt często (≥1/1000, <1/100): senność, ból głowy, zaburzenia snu, kołatanie serca, dławica piersiowa, niedociśnienie (w tym niedociśnienie ortostatyczne), wysypka, ból brzucha, zaparcie, osłabienie, zmęczenie, obrzęki, duszność, biegunka, nudności, wymioty, pokrzywka, świąd, wysypka. Rzadko (≥1/10 000, <1/1000): parestezje, omdlenie, migotanie przedsionków, incydenty naczyniowo-mózgowe, reakcje nadwrażliwości (obrzęk naczynioruchowy, zapalenie naczyń, w tym plamica Schönleina-Henocha), zapalenie wątroby. Ponadto: niedokrwistość, ból pleców, zakażenia dróg moczowych, objawy grypopodobne, trombocytopenia, migrena, kaszel, biegunka, zaburzenia czynności wątroby, bóle mięśni i stawów, u pacjentów z grup ryzyka - zaburzenia czynności nerek (w tym niewydolność nerek), zwiększenie aktywności AlAT, hiperkaliemia (szczególnie u pacjentów z cukrzycą typu 2 i nefropatią), zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi.
Losartan-ratiopharm - interakcje
Leki przeciwnadciśnieniowe mogą nasilać hipotensyjne działanie losartanu. Losartan jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP2C9 cytochromu P450 do czynnego metabolitu kwasu karboksylowego. Flukonazol (inhibitor CYP2C9) zmniejsza stężenie czynnego metabolitu o około 50%. Stwierdzono, że jednoczesne podawanie losartanu i ryfampicyny (induktor CYP2C9) powoduje, że stężenie czynnego metabolitu w osoczu zmniejsza się o 40%. Nie jest znane kliniczne znaczenie tych interakcji. Nie stwierdzono zmian stężenia metabolitu podczas jednoczesnego podawania fluwastatyny (słaby inhibitor CYP2C9). Jednoczesne stosowanie leków zwiększających stężenie potasu we krwi (np. leki moczopędne oszczędzające potas, takie jak amiloryd, triamteren, spironolakton, heparyna), suplementami potasu lub substytutami soli kuchennej, które zawierają potas może być przyczyną hiperkaliemii - nie zaleca się jednoczesnego stosowania takich preparatów. W przypadku podawania antagonistów angiotensyny II jednocześnie z NLPZ (tj. wybiórcze inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawce > 3 g na dobę i nieselektywne NLPZ) działanie przeciwnadciśnieniowe może ulec osłabieniu. U pacjentów z wcześniej istniejącymi zaburzeniami czynności nerek jednoczesne stosowanie NLPZ (takich jak indometacyna), w tym również wybiórczych inhibitorów COX-2, może pogorszyć czynność nerek. Podczas jednoczesnego stosowania litu oraz inhibitorów ACE zauważono odwracalne zwiększenie stężenia litu we krwi oraz objawy jego toksyczności. W bardzo rzadkich przypadkach podobną zależność obserwowano w odniesieniu do antagonistów receptora angiotensyny IL Stosując jednocześnie lit i losartan, należy zachować ostrożność. Jeżeli przyjmowanie obu leków jest konieczne, w czasie trwania terapii należy monitorować stężenie litu w surowicy krwi. Podczas jednoczesnego stosowania preparatów litu i antagonistów angiotensyny II obserwowano przemijające zwiększenie stężenia jonów litu w surowicy krwi i nasilenie jego toksyczności (jeśli jednoczesne stosowanie losartanu i litu jest konieczne, zaleca się monitorowanie stężenia jonów litu w surowicy krwi).
Losartan-ratiopharm - dawkowanie
Nadciśnienie. Dorośli: dawka początkowa i podtrzymująca wynosi zwykle 50 mg raz na dobę. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 3-6 tyg. od rozpoczęcia leczenia. U niektórych pacjentów może być korzystne zwiększenie dawki do 50 mg 2 razy na dobę (rano i wieczorem) lub 100 mg raz na dobę (rano). Losartan może być stosowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z lekami moczopędnymi (np. hydrochlorotiazydem). Niewydolność serca: dawka początkowa wynosi zwykle 12,5 mg raz na dobę; dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach tygodniowych (np. 12,5 mg na dobę, 25 mg na dobę, 50 mg na dobę) do zwykle stosowanej dawki podtrzymującej 50 mg raz na dobę, w zależności od stanu klinicznego pacjenta. W leczeniu niewydolności serca losartan jest zwykle stosowany w skojarzeniu z lekiem moczopędnym, preparatem naparstnicy i (lub) β-adrenolitykiem. Choroby nerek u pacjentów z nadciśnieniem oraz cukrzycą typu 2 z białkomoczem ≥0,5 g/dobę, w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi: dawka początkowa wynosi zwykle 50 mg raz na dobę. Następnie dawkę można zwiększyć do 100 mg raz na dobę w zależności od ciśnienia tętniczego krwi mierzonego po miesiącu od rozpoczęcia leczenia. Preparat może być stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. lekami moczopędnymi, antagonistami wapnia, α- lub β-adrenolitykami i preparatami działającymi na o.u.n.), insuliną i innymi powszechnie stosowanymi preparatami hipoglikemizującymi (np. pochodnymi sulfonylomocznika, glitazonami i inhibitorami glukozydazy).
U pacjentów ze zmniejszoną objętością płynu wewnątrznaczyniowego (np. leczonych dużymi dawkami leków moczopędnych) zaleca się rozpoczynanie leczenia od dawki 25 mg raz na dobę. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie należy rozważyć stosowanie mniejszych dawek losartanu. U pacjentów >75 lat należy rozważyć możliwość rozpoczęcia leczenia od dawki 25 mg.
Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłku, popijać szklanką wody.
Losartan-ratiopharm - uwagi
Należy monitorować stężenie potasu oraz wartość klirensu kreatyniny, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i klirensem kreatyniny w zakresie 1,2-2,5 mg/dl. W związku z możliwością występowania zawrotów głowy lub senności, głównie na początku leczenia i podczas zwiększania dawki, preparat może niekorzystnie wpływać na prowadzenie pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych.
