Lotensin HCT - skład
1 tabl. zawiera 5 mg, 10 mg lub 20 mg chlorowodorku benazeprylu i odpowiednio 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg hydrochlorotiazydu.
Reklama
Lotensin HCT - działanie
Preparat stanowi połączenie benazeprilu - inhibitora enzymu przekształcającego angiotensynę oraz hydrochlorotiazydu - leku moczopędnego, których działanie hipotensyjne jest synergiczne.
Benazepril jest prekursorem substancji czynnej - benazeprilatu, który jest inhibitorem konwertazy angiotensyny. Hamuje wszystkie reakcje wywoływane przez angiotensynę II, tzn. skurcz naczyń krwionośnych i pobudzenie wydzielania aldosteronu, prowadzące do nasilenia wchłaniania zwrotnego sodu i wody w kanalikach nerkowych oraz zwiększa pojemność minutową serca. Ponadto hamuje rozkład bradykininy, co prawdopodobnie ma istotne znaczenie dla działania hipotensyjnego. Obniża ciśnienie tętnicze krwi we wszystkich okresach nadciśnienia tętniczego, niezależnie od pozycji ciała, nie powoduje zmian ortostatycznych ciśnienia lub zmiany te są niewielkie. Początek działania hipotensyjnego występuje po około 1 h po podaniu doustnym, maksymalne działanie po 2-4 h, działanie utrzymuje się co najmniej przez 24 h po podaniu leku. Podczas wielokrotnego stosowania, maksymalne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi występuje zazwyczaj w ciągu tygodnia i utrzymuje się w czasie długotrwałego leczenia. Działanie hipotensyjne jest niezależne od przynależności rasowej, wieku lub wyjściowej wartości aktywności reninowej osocza. Nagłe odstawienie preparatu nie prowadzi do gwałtownego wzrostu ciśnienia tętniczego.
Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym, działającym głównie w dystalnych kanalikach nerkowych, hamując wchłanianie zwrotne NaCl (przez działanie antagonistyczne w stosunku do kotransportera Na+-Cl-) i ułatwiając wchłanianie zwrotne jonów wapnia. Zwiększa także wydzielanie i wydalanie jonów potasu i jonów wodorowych. Zmniejsza wydalanie kwasu moczowego. Działanie diuretyczne i natriuretyczne pojawiają się w 1-2 h po podaniu drogą doustną, osiągając wartość maksymalną po 4-6 h i mogą utrzymywać się przez 10-12 h. Diureza wywołana przez leki tiazydowe prowadzi początkowo do zmniejszenia objętości osocza, pojemności minutowej serca oraz ciśnienia tętniczego krwi. Może nastąpić pobudzenie układu renina - angiotensyna - aldosteron. Działanie hipotensyjne utrzymuje się podczas dłuższego stosowania jako rezultat zmniejszenia całkowitego naczyniowego oporu obwodowego; pojemność minutowa powraca do wartości z okresu przed leczeniem, objętość osocza krwi pozostaje nieco zmniejszona, a aktywność reninowa osocza może być zwiększona. Hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna przez benazepril daje synergiczny efekt hipotensyjny w połączeniu z hydrochlorotiazydem, przez blokowanie pobudzenia indukowanego przez lek moczopędny. Pobudzenie tego układu przez hydrochlorotiazyd powoduje, że ciśnienie tętnicze krwi staje się w większym stopniu zależne od stężeń angiotensyny II, co zwiększa skuteczność benazeprilu.
Po podaniu doustnym około 37% dawki benazeprilu ulega wchłonięciu, następnie prekursor ten zostaje szybko przekształcony do farmakologicznie czynnego metabolitu - benazeprilatu. Maksymalne stężenia obu form we krwi są osiągane odpowiednio w ciągu 0,5 i 1-1,5 h. Około 60-80% doustnej dawki hydrochlorotiazydu ulega wchłonięciu. Maksymalne stężenie we krwi jest osiągane w ciągu 1,5-3 h. Biodostępność benazeprilu, benazeprilatu i hydrochlorotiazydu jest proporcjonalna do dawki. Wielokrotne podawanie nie zmienia farmakokinetyki benazeprilu i hydrochlorotiazydu. Benazepril nie ulega kumulacji w organizmie, natomiast benazeprilat gromadzi się w organizmie tylko w nieznacznym stopniu. Około 95% benazeprilu i benazeprilatu wiąże się z białkami osocza, głównie albuminami. Hydrochlorotiazyd kumuluje się w krwinkach czerwonych; w fazie eliminacji stężenia w erytrocytach są 3-9 razy większe niż we krwi. Około 40-70% hydrochlorotiazydu wiąże się z białkami osocza. Benazepril jest w znacznym stopniu metabolizowany: głównym metabolitem jest benazeprilat, pozostałe dwa to sprzężone formy acyloglukuronianu benazeprilu i benazeprilatu. Bardzo mała ilość hydrochlorotiazydu ulega metabolizmowi. Benazepril jest całkowicie wydalany z osocza po 4 h, głównie w wyniku biotransformacji. Eliminacja benazeprilatu jest dwufazowa, jest wydalany z moczem i z żółcią. Eliminacja hydrochlorotiazydu jest dwufazowa, jest wydalany wyłącznie z moczem. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek farmakokinetyka preparatu jest istotnie zmieniona.
Reklama
Lotensin HCT - wskazania
Leczenie nadciśnienia tętniczego w przypadku braku skuteczności monoterapii. Preparat nie jest przeznaczony do rozpoczynania terapii przeciwnadciśnieniowej.
Reklama
Lotensin HCT - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na benazepril lub inny inhibitor ACE, na hydrochlorotiazyd lub inne pochodne sulfonamidów. Obrzęk naczynioruchowy po podaniu inhibitorów ACE w wywiadzie. Bezmocz, ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) oraz niewydolność wątroby. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia oraz objawowa hiperurykemia. Ciąża i okres karmienia piersią. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u dzieci. Ostrożnie stosować w pacjentów w podeszłym wieku, z ciężką zastoinową niewydolnością serca, z łagodną niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 30-60 ml/min), ze zwężeniem tętnicy nerkowej, ze zwężeniem aorty lub zastawki dwudzielnej, leczonych dodatkowo innymi lekami hipotensyjnymi, z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby.
Reklama
Lotensin HCT - efekty uboczne
Najczęściej (powyżej 1%) występują: kołatanie serca, objawy ortostatyczne, niespecyficzne zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wysypka, nagłe zaczerwienienie twarzy, świąd, nadwrażliwość na światło, częste oddawanie moczu, kaszel, objawy ze strony dróg oddechowych, ból i zawroty głowy, uczucie zmęczenia. Rzadko: obrzęk naczynioruchowy, obrzęk ust lub twarzy, bóle stawów, zapalenie stawów, bóle mięśniowe, bóle kostno-mięśniowe, senność, bezsenność, nerwowość, parestezje, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, hipotonia ortostatyczna, bóle w klatce piersiowej, biegunka, zaparcie, nudności i wymioty, bóle brzucha. Obserwowano nieznaczne zwiększenie stężenia kreatyniny i azotu pozabiałkowego we krwi, które ustępowały po odstawieniu leku. Opisywano reakcje rzekomoanafilaktyczne w trakcie leczenia inhibitorem ACE u pacjentów dializowanych przy użyciu dializatorów z błonami high-flux oraz u pacjentów poddanych zabiegowi plazmaferezy z zastosowaniem siarczanu dekstranu do absorpcji.
Reklama
Lotensin HCT - interakcje
Podczas leczenia nie należy jednocześnie stosować leków moczopędnych oszczędzających potas (spironolakton, triamteren, amilorid), preparatów potasu lub substytutów soli zawierających potas ze względu na niebezpieczeństwo hiperkaliemii (w razie konieczności stosowania takiego leczenia skojarzonego należy często kontrolowanie stężenia potasu we krwi). Jednoczesne podawanie z solami litu może powodować zwiększenie stężenia litu we krwi i wystąpienie objawów zatrucia (zalecane monitorowanie stężenia litu we krwi). Jednoczesne stosowanie benazeprilu z innymi lekami hipotensyjnymi (antagoniści wapnia, β-blokery) zwykle prowadzi do nasilenia działania hipotensyjnego. Tiazydowe leki moczopędne nasilają działanie pochodnych kurary i leków hipotensyjnych (np. guanetydyny, metyldopy, β-adrenolityków, leków rozszerzających naczynia krwionośne, antagonistów wapnia, inhibitorów ACE). Działanie hipokaliemiczne leków moczopędnych mogą nasilać kortykosteroidy, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon. Efekt hipotensyjny leku może być osłabiony w przypadku jednoczesnego podawania indometacyny. Wchłanianie hydrochlorotiazydu ulega osłabieniu w obecności żywic jonowymiennych. Leczenie skojarzone tiazydowymi lekami moczopędnymi może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurinol, zwiększać ryzyko działań niepożądanych amantadyny, nasilać działanie hiperglikemizujące diazoksydu oraz zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych (cyklofosfamid, metotreksat) oraz nasilać ich działanie supresyjne na szpik kostny. Podawanie tiazydowych leków moczopędnych z witaminą D lub solami wapnia może nasilać zwiększenie stężenia wapnia we krwi. Skojarzone leczenie z cyklosporyną może zwiększać ryzyko hiperurykemii oraz powikłań typu dny.
Reklama
Lotensin HCT - dawkowanie
Doustnie. Pacjenci przyjmujący 10 mg (20 mg) benazeprilu raz dziennie, mogą przejść na stosowanie preparatu 10/12,5 mg lub 20/25 mg raz dziennie. Pacjenci przyjmujący już hydrochlorotiazyd lub inny tiazydowy lek moczopędny, ale bez osiągnięcia odpowiedniego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi, mogą przejść na stosowanie preparatu po odstawieniu leku moczopędnego co najmniej 3 dni przed rozpoczęciem leczenia. Osoby przyjmujące dotychczas hydrochlorotiazyd w dawce 25 mg lub 50 mg raz dziennie, powinny rozpocząć leczenie preparatem od dawki 10/12,5 mg, następnie dawkę tę można dostosować do potrzeb pacjenta. Pacjenci, u których uzyskano odpowiednie obniżenie ciśnienia tętniczego krwi przy stosowaniu dawki 25 mg hydrochlorotiazydu na dobę, jednak ze znaczną utratą potasu w wyniku tej terapii, mogą przejść na stosowanie preparatu w dawce 5/6,25 mg (zalecana kontrola stężenia potasu we krwi).
Lotensin HCT - uwagi
Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów lub obsługi urządzeń mechanicznych.
